Wat willen ouders van of met de jeugdgezondheidszorg?

Twee centen

Ten eerste, ik waardeer het ook zeer dat je in het veld, en zeker een kritisch veld als dit forum, in discussie gaat om op die manier te achterhalen wat ouders graag willen. Na mijn heel korte reactie in het begin nog een heel korte.
Jeugdarts: "Ze [huisartsen ML] zien kinderen zelden voor de zaken die ik in mijn rijtje zette: met name op gebied van schoolweigering/verzuim, gedrag, vragen over de ontwikkeling en problemen met opvoeden zien ze kinderen of hun ouders niet."
Daarmee zijn wij juist wel naar de huisarts gegaan. Van twee andere ouderparen bij ons van school weet ik dat ze ook juist wel naar de huisarts gingen. Wijzelf deden dat vooral om de reden die ik in mijn eerste reactie al vermoedde: wij wilden graag hulp om een en ander zelf te kunnen oplossen. Waren we naar de schoolarts gegaan, dan was ik bang geweest dat we last van bemoeizorg hadden gekregen, dat we de regie niet meer hadden gehad, dat alles in het EKD was beland waar meer mensen toegang toe hebben dan wij willen, kortom, dat er dingen gebeurden die we niet wilden in plaats van de gevraagde hulp te krijgen. Nu we het via de huisarts en de particuliere hulpverlening hebben gezocht, hebben we daadwerkelijk húlp gekregen.
En helaas heb ik hier in mijn woonplaats bij een aantal gezinnen daadwerkelijke bemoeizorg gezien, soms tranentrekkend erg, vooral doordat jgz hen niet op de gevraagde manier hielp en niet op de tijdstippen dat erom gevraagd werd (maar véél later!). Dat zijn stevige waarschuwingen, helaas. Daarom zei ik al, het wordt best lastig om dat imago te veranderen. Want al geloof ik nu best in jouw goede intenties, jeugdarts, ik geloof niet dat je onze schoolarts bent. En die vertrouw ik niet.

Immoreel gedrag

Er is natuurlijk niet veel mis met het idee dat de gemeenschap voor de kinderen zorgt met regelmatige controles op de gezondheid. Maar als er daarbij dan niets te bieden is dan repressie en rechtszaken ben je toch met een fout vak bezig. Ik loop mijn kinderen toch ook niet voortdurend te controleren en te straffen, dat werkt niet. En daar heb ik wel hard mijn neus gestoten. Je kind heeft een probleem dat energie vreet van het hele gezin en dan krijg je er nog procedures en rechtzaken bij cadeau, alsof het probleem op zich al niet genoeg is om je aandacht aan te besteden.
In dat opzicht kan de huisarts een baken zijn van onafhankelijkheid maar voor de jeugdarts is dat veel moeilijker. Hoewel ik het ook schandalig vindt dat ik niet meer zelf het dossier van mijn kind kan meenemen naar een andere huisarts, dat moet overgestuurd, geen kind buiten beeld.
Toch is dit een maatschappelijk probleem dat we zelf veroorzaken. De keerzijde van de medaille zeg maar. We willen geen kindermishandeling, daar hebben we alles voor over, zelfs de normale verhoudingen tussen burgers, zelfs de integriteit van hulpverleners, zelfs valse beschuldigingen, dossiers vol onbewezen roddels en geruchten over mensen, jarenlange procedures en bedreigingen.
In mijn nabije familie een kind met pfeiffer. In de brugklas. School meldt overschrijding en 1/3e zou ongeoorloofd zijn ondanks dat kind elke keer ziek gemeldt is. Waar haalt school dit vandaan? De coordinator blijkt niet eens te weten dat kind pfeiffer heeft, dat is blijkbaar bij de administratie blijven hangen. Communicatieproblemen van hele eenvoudige soort kunnen dit soort contactstoornissen al veroorzaken.
De directeur van de school ziet dat dochter alweer afgemeld is. De administratie heeft niet gemeld dat ik dochter afgemeld heb om mee te gaan naar het sterfbed van mijn moeder. Een dag later belt de directeur om eens te informeren hoe het zit, beste man hoor daar niet van, een paar uur voor het overlijden van mijn moeder.
Ook hele goedaardige zaken kunnen fout gaan. De mentor weet dat kind niet komt maar de administratie niet want kind was bij ander familielid. Gelukkig heeft kind de normen dit jaar nog niet overschreden maar wel dus ongeoorloofd verzuim. Tegenwoordig zit ik er bovenop om dat allemaal bij de administratie van de school goed te houden. Ik kan me geen foutje of contactprobleem veroorloven. En sommigen op school gaan er goed mee om en halen er zelf ook hun schouders over op, maar er zijn altijd machtswellustelingen die toch even willen laten merken dat je je tegen hen moet verantwoorden. Terwijl je kind iets heeft, wat dan ook. Tegenwoordig heb ik er dan ook weer meer ruimte voor. Voorheen moest het allemaal terwijl de stress toch al de pan uitkwam.

Leerkracht - vragenlijst/gesprek

Pelle, voor mij is niet de vragenlijst leidend, maar het gesprek. Dus ik vraag 'hoe vind je het op school?' en vraag aan de ouder 'gaat ie graag naar school?' Bij twijfel praten we er verder over. Bij de meest opvallende leerkrachten gaat het natuurlijk als volgt: de ene helft van de ouders/kinderen is er superblij mee, de andere helft kan niet wachten tot het jaar voorbij is.
Ik geloof, zeker na deze discussie, dat een heleboel niet voor mij duidelijk zal worden, dat een deel van de ouders wenselijk antwoordt, enzovoorts. Maar dat ik een of ander ultieme doel niet bereik door omstandigheden die deels buiten mij (als persoon) liggen, wil niet zeggen dat ik niet kan doen wat binnen mijn macht ligt om er zo dicht mogelijk bij te komen. Ik kan echt in mijn eentje het image van de JGZ niet veranderen. Ik kan wel hier horen wat jullie vinden, en dat 'mee terug nemen' naar mijn collega's.
Schoolbeleving of wat voor woord je ook kiest voor het doel 'zich goed voelen op school' is wel belangrijk genoeg om áls we een vragenlijst blijven gebruiken (zal vast wel) daar meer dan één vage vraag aan te besteden. Daar heb je een goed punt. Dank.
jeugdarts GGD

Huisartsen en cijfers

Over de huisartsen in mijn regio heb ik cijfers gezien inderdaad, en een samenwerkingsbijeenkomst gehad waarin de twee disciplines dit samen zo bespraken. Uiteraard waren niet alle aanwezige dokters het met elkaar eens, in beide groepen. De hoogleraar huisartsgeneeskunde had cijfers bij zich. Het was met name het relatief weinig voorkomen van het consultonderwerp, in verhouding tot de andere vragen die huisartsen gesteld worden, dat hij aangaf dat een (de gemiddelde huisarts niet zo gemakkelijk omgaat met gedrags/ontwikkelings/opvoedvragen. Wat niet gezegd is dat de vraag hen niet gesteld kan of mag worden, en er zijn huisartsen die het prima kunnen. Echt, er is geen verplichting je vraag aan de jeugdarts voor te leggen. Het is wel de verplichting van de gemeente om een jeugdarts te regelen aan wie de vraag gesteld kan worden.
Ook binnen de artsenwereld is lang niet van ieder vak voor de rest bekend wat ze doen en kunnen, vakgebieden ontwikkelen zich en komen ieder voor zich een week of drie tot max 3 maanden in beeld tijdens de coschappen. Kortom: steeds meer huisartsen ontdekken de jeugdarts, de jeugdarts is steeds bereikbaarder voor ouders en voor huisartsen, het vak ontwikkelt zich.
Toen ik 10 jaar geleden mijn co-schap JGZ deed, was er geen haar op mijn hoofd dat dacht: hee, echt mijn vak. Ik herken dus als mens echt wel de vaagheid, de knulligheid waarmee zaken gingen, en soms vast nog gaan. Ik herkende dat overigens bij ieder co-schap wel, vaak was het toch een beetje een deceptie. Al die 'wetenschappelijke zekerheid', terwijl het daarna toch aankomt op welke verpleegkundige hoe precies het verband aanlegt en op de signalen van de patiënt reageert. Heb je nog mazzel dat je als vrouwelijke co steeds zuster genoemd wordt.
Dus, ik wil prima aannemen dat mensen met deze vraag naar de huisarts kunnen en ook gaan. Maar ik kan ook de vraag beantwoorden wat de jeugdarts meer te bieden zou hebben, zoals ik eerder deed. De voorwaarde daarbij is precies het pijnpunt (voor mij en mijn vak): het vertrouwen dat een ouder in je moet kunnen en durven stellen.
groet,
jeugdarts GGD

Gemeente

Ah. Die zat eraan te komen, natuurlijk.
Vanwege de gevoeligheid van de discussie wil ik graag nog net effe wat anoniemer blijven. Ik hoop dat ook mensen die mij eventueel herkennen, dat zullen respecteren.
Maar voor enige achtergrond:
Ik werk niet in Amsterdam, en ik werk wel in een middelgrote stad/gemeente, in een redelijk functionerend CJG.
In mijn portefeuille heb ik regulier basisonderwijs, een middelbare school en alle vormen van speciaal onderwijs rec 4.

Schoolverzuim en onafhankelijkheid

Prachtig dat juist schoolverzuim wordt aangegrepen om de onafhankelijkheid (of gebrek daaraan) te bediscussiëren.
Het is een belangrijk onderwerp in het doel om kinderen, jeugdigen, te kunnen laten opgroeien tot zelfstandige, aan de maatschappij deelnemende, volwassenen. Het is ook een onderwerp waar momenteel onderzoek naar wordt gedaan, M@zl was daar een voorloper van. Het is gekomen tot de handreiking 'Snel naar school is veel beter', een samenwerking tussen de AJN (Artsen Jeugdgezondheidszorg Nederland) en de vereniging van arbeidsgeneeskundigen.
http://nvab.artsennet.nl/Artikel-3/Handreiking-Snel-terug-naar-school-is-veel-beter.htm

Het is een lastig onderwerp. Of niet, vind ik dan. Zeker niet met de heldere handleiding in de hand. Waar ik mij ook aan kan houden als de school of de leerplichtambtenaar dat niet doet. Mijn rol staat daar duidelijk in omschreven en past bij mijn eerdere stellingen.
De leerplichtambtenaar is een opsporingsambtenaar.
School en jeugdgezondheidszorg richten zich op zorg.

Wanneer ouders aangeven dat zij hulp gezocht hebben en prima aan school weten uit te leggen wat hun kind nodig heeft, zal ik het bij een telefoontje laten en in overleg met ouders dit teruggeven aan school: er is hulp gezocht, en ouders kunnen jullie prima uitleggen wat hun kind nodig heeft.

Regie graag bij de ouders, maar de mogelijkheid daarbij te ondersteunen is wel terecht.
Mijn voorkeur heeft na een gesprek met ouders en kind, een gesprek samen op school. Ouders weten na het eerste contact met mij zonder school erbij, wat ze aan me hebben, kunnen aangeven waar zij echt niet op zitten te wachten etc. Daarna is het de meest open manier om te communiceren: met zijn allen rond de tafel. Zodat school ouders niet kan overbluffen met zaken als de leerplichtambtenaar bij een ziek kind, of de onmogelijkheid hun kind passend onderwijs te bieden bij ziekte. Dat is toch echt de plicht van school.

Mijn 'rapportage' (ik vind het nogal een serieus woord voor de mededeling of ik ouders, kind, gezien of gesproken heb en wat mijn inschatting en advies is) gaat naar school en naar ouders. De leerplichtambtenaar mag daar helemaal niks mee. Als die een medische inschatting wil, dient hij of zij een sociaal medisch advies aan te vragen (en de GGD daarvoor te betalen) bij een onafhankelijk arts. Dat staat ook correct beschreven in de handleiding.

Groet,
jeugdarts GGD

Jeugdarts

Mijn zoon heeft ADD. Via de huisarts kregen wij een verwijzing naar de GGZ/GGD. Dan kom je in een log apparaat terecht, met lange wachtlijsten, besprekingen in teams, gezinsonderzoek, een bureaucratie waar je u tegen zegt, en dat alles ,ook nav ervaringen van anderen, gaf mij de indruk dat mijn zoon in het Systeem terecht zou komen, zonder dat ik daar nog veel zeggenschap over zou hebben.
Spoor 2 was een kinderarts die mijn gezin al langer kent, ivm een puur lichamelijk vrij onschuldig iets van een ander kind)
Een goed gesprek, en vragenlijsten invullen waren voldoende. Zijn dossier wordt niet door jan en alleman gelezen, ik heb zelf zeggenschap over het te volgen traject, en een op een contact. Ik ben heel benieuwd wat jij meer zou kunnen bieden.

Knmg

Jeugdartsen zijn (niet allemaal, volgens mij ongeveer de helft van hen. wel meer 4-19 artsen dan 0-4 artsen) lid van de AJN. Die is weer lid geworden van de Koepel Artsen Maatschappij en Gezondheid (KAMG) en die KAMG is toegetreden tot de KNMG.
De KNMG-richtlijnen zijn wettelijk voor iedereen leidend, daar waar de wet geen helderheid verschaft over gedrag, handeling en andere professionaliteitszaken. Dus het hangt gelukkig niet af van lidmaatschap of je je aan de richtlijnen moet houden.
groet,
jeugdarts GGD

Dreiging

Kind wordt niet goed op school. Zorgcoördinator belt de ouders om kind op te halen. Kind zit krimpend in een hoekje en krijgt ondertussen een boodschap mee voor moeder: als kind weer ziek is komt wel de leerplichtambtenaar er aan te pas. Na een goed gesprek volgen excuses. Kind meldt later dat ze zelf ook graag excuses had gehad. Je bent niet lekker en je moet dat gesnater ook nog aanhoren.

Huisarts, jeugdarts, kinderarts, ggd en ggz

Fiorucci, je vraagt nu wat ik meer kan bieden dan een kinderarts. Ik denk niet veel meer! Natuurlijk niet. Afhankelijk van de mogelijkheden en instellingen van jouw kinderarts, kan ik eventueel aan school uitleggen wat ze wel of niet mogen verwachten aan leerproblemen, en advies geven over hoe om te gaan, maar ik vermoed dat jij dat zelf minstens zo goed kunt. Dat is niet alle ouders gegeven, maar dat daargelaten. Ik weet niet wat je kinderarts 'te bieden had' na de diagnose, want ik vind een gesprek en vragenlijsten geen 'behandeling of aanbieden van hulp'?
GGD en GGZ zijn natuurlijk twee verschillende zaken. Voor ADD-vermoedens verwijs ik niet naar een groot log GGZ apparaat zeker niet als daar lange wachtlijsten bij zijn. Als na dat goede gesprek er een waarschijnlijkheidsdiagnose als ADD ligt, bespreek ik met ouders of zij die bevestigd willen zien of niet. Wat de voor- en nadelen kunnen zijn, en dat is weer heel afhankelijk van het gezin, de school, het kind. Goed, stel dat ze dat toch willen, dan vraag ik of zij via via of uit ervaring een voorkeur hebben voor een bepaalde eerstelijns psychologie-instelling. Zo nee, dan stel ik er één voor (vaak afhankelijk van huidige wachtlijsten, of ik adviseer ouders te bellen naar een serie praktijken om de wachtlijsten na te gaan), schrijf de brief zonder benoeming van de instelling en stuur de brief aan het thuisadres van het kind, met een kopie aan de huisarts. En een kopie voor ouders voor hun eigen administratie, bij dergelijke zaken die vaak gevoeliger liggen dan een minder werkend oor of oog.
Wat zou jij van mijn handelen hebben gevonden?
Groet,
jeugdarts GGD

We komen ergens

Jeugdarts, ik denk dat er nog van alles in ontwikkeling is. Bedankt voor de link. Vooral de bijlages zijn informatief.
In de handreiking staat overigens verwoord waar ik het over heb pagina 3 (en elders) "De jongeren en de ouders weten dan dat in geval van verzuim wegens ziekte de jeugdarts kan worden ingeschakeld. De school kan de sociaal-medische expertise van de jeugdarts op een niet vrijblijvende manier inzetten. De samenwerking met Leerplicht ondersteunt de school in het verplicht stellen waardoor optimale bereikbaarheid van de ziek gemelde leerling zeker is gesteld."
Jouw verweer "Wanneer ouders aangeven dat zij hulp gezocht hebben en prima aan school weten uit te leggen wat hun kind nodig heeft, zal ik het bij een telefoontje laten en in overleg met ouders dit teruggeven aan school: er is hulp gezocht, en ouders kunnen jullie prima uitleggen wat hun kind nodig heeft." doet aan die praktijk niks af.
Het effect van je bemoeienis is, ook in de positieve gevallen, dat de school/leerplichtambtenaar in eerste instantie niet vertrouwt op wat de ouders vertellen. Pas als de jeugdarts het vertrouwt, dan zou er bij gods gratie clementie kunnen worden verleend voor ziekte.
De jeugdarts is in die gevallen op zijn best 'keuringsarts van geloofwaardigheid'. Dat is niks medisch en staat vooral op gespannen voet met het vertrouwen dat normaal zou moeten zijn in een arts-patiënt relatie.
Het is bovendien een klusje waar tot voor kort helemaal geen arts bij gebruikt werd, waarvoor ook geen wettelijke grondslag bestaat en waarvan het voorheen gewoon was dat het briefje van de ouders genoeg was, zie de leerplichtwet. Zie ook de uitspraak van de rechter in hoger beroep in de zaak Vinkenoog.
(Je meldt nog dat je niet in Amsterdam zit, maar dat maakt niet uit, zie die handreiking. Dit beleid is al overal uitgerold. Ook bij jou, zie je eigen verwijzing naar die handreiking).
Jeugdarts:"Mijn 'rapportage' (ik vind het nogal een serieus woord voor de mededeling of ik ouders, kind, gezien of gesproken heb en wat mijn inschatting en advies is) gaat naar school en naar ouders."
Dat doet de huisarts niet. Hoe rijm jij dit verstrekken van informatie, zelfs maar dat het kind bij de ja geweest is of niet, met het vertrouwen dat je zo graag wil?
Jeugdarts:"De leerplichtambtenaar mag daar helemaal niks mee. Als die een medische inschatting wil, dient hij of zij een sociaal medisch advies aan te vragen (en de GGD daarvoor te betalen) bij een onafhankelijk arts. Dat staat ook correct beschreven in de handleiding. "
Dat ben jij, zie die handreiking. Zie het feit dat je informatie verstrekt aan school. Een huisarts zal dat niet in zijn hoofd halen.
Zie de voetnoot in de bijlage "volgens richtlijnen KNMG mag alleen een onafhankelijk arts (een arts zonder behandelrelatie) een dergelijke verklaring afgeven. Dit kan onder andere aangevraagd worden bij de GGD."
De GGD heeft daar een arts voor. De jeugdarts GGD. Zie pagina 3 van de handreiking.
Ik zal niet beweren dat die handreiking de juiste voorstelling van zaken geeft, ik twijfel zelf ernstig aan de rechtmatigheid van deze werkwijze. Ik juig het bijzonder toe als je tegen bent en het zelf helemaal anders wil. Maar ondertussen is dit de manier waarop de jeugdarts ingezet wordt als instrument in het wantrouwen naar ouders en leerlingen.
"Op basis van de gespreksresultaten schat de mentor in of een jongere in aanmerking komt voor melding bij de jeugdarts. Dit zal met name het geval zijn wanneer er zorgen en vragen zijn rond de ziekte/klachten, als ouders en/of de jongere aangeven in behandeling te zijn bij (para)medici, bij vermoeden van achterliggende problematiek, of wanneer ouders, jongere en mentor een verschillende visie hebben op de ernst van de klachten en de mogelijkheid om ondanks deze klachten aan de lessen deel te nemen. In ieder geval vindt doorverwijzing plaats indien bij langdurig of frequent verzuim voldaan is aan een van de drempelcriteria."
Kijk aan. In behandeling zijn bij een ander is al een indicatie voor verplichte (echt waar, zie pagina 3) verwijzing naar de jeugdarts. Bij twijfel van de mentor is de Jeugdarts scheidsrechter en vooral géén vertrouwenspersoon van de patiënt. En in de praktijk hebben die mentorgesprekken nauwelijks plaats voorafgaand aan de verwijzing. De drempelcriteria zijn meestal zo gesteld dat _Ieder Schoolkind_ er in de schoolloopbaan mee te maken krijgt.
Er rolt volautomatisch een brief uit de verzuimcomputer: afspraak met de jeugdarts, brief aan de ouders/leerling die nog eens extra benadrukt dat het bezoek aan de jeugdarts _niet_ vrijblijvend en dus verplicht is.
Zie pagina 3.
Je kunt op je kop gaan staan, maar met de op die manier op jou afgestuurde ouders en leerlingen, kun je moeilijk van een arts-patientrelatie spreken.
Je bent in die gevallen op zijn best de onafhankelijk arts. De bedrijfsarts van de school.
Wat zou helpen is dat artsen zich voor dit soort ondoorzichtige praktijken niet lenen.
Groet,
Miriam Lavell

Jeugdarts

Ik zeg ook nergens dat alleen dit de behandeling was, natuurlijk. Wij wilden de diagnose bevestigd zien, dus konden wij naar de kinderarts, die hierin haar specialisatie heeft. Zij heeft een brief aan school geschreven, met alle aandachtspunten, specifiek voor mijn zoon van belang, want alleen met deze brief kan de zorgcoordinator aldaar aan de slag. Wij hadden ook een keus, of wij wilden dat school ingelicht zou worden.
Ik vind jouw handelen prima, maar ik zie geen meerwaarde tov mijn huisarts. Los daarvan wil ik opmerken dat mijn zoon mijn huisarts al aan zijn wieg had en goed kent, wat het voor hem makkelijker maakte zijn verhaal te doen.

Folder

De folder positioneert in elk geval de jeugdarts als intermediair in de verlegenheid van scholen met ziekte en privacy. Ik kan hier toch echt niets in lezen van ondersteuning van ouders en kinderen. Bijvoorbeeld:
De jongeren en de ouders weten dan dat in geval van verzuim wegens ziekte de jeugdarts kan worden ingeschakeld. De school kan de sociaal-medische expertise van de
jeugdarts op een niet vrijblijvende manier inzetten. En bedankt weer.
Ook de voorbeelden zijn weer aansprekend: echtscheiding, symbiotische relatie met de moeder, het thuisfront is toch ook wel een bak ellende voor die kinderen. Gelukkig hebben we de jeugdgezondheidszorg die er soep van kan koken maar niet heus.
Ik had graag gehad dat school begreep dat dochter met haar karakter geholpen zou zijn met wat eenvoudige praktische omgangsadviezen: gewoon antwoord geven op vragen en uitleg geven als ze erom vraagt. Afijn, al die zaken die ik zelf in het kader van de autismetraining heb geleerd. In plaats daarvan kon ze ook volgens de psychiater beter gedwongen worden om naar school te gaan, daar leert ze mee omgaan, anders mist ze zoveel sociale leerinteractie. Geen idee dat sommige kinderen daar hulp bij nodig hebben en als je die hulp niet geeft dat het een drama is voor het kind en voor het gezin. De psycholoog die daaraan vooraf ging meldde nog heel ouderwets dat ik kind een thermometer moest geven. En dan zeggen: kind je hebt geen koorts, jij gaat naar school.
Flipper toch allemaal een eind op! Kind heeft gewoon meer concrete instructie nodig, bescherming tegen pesten, meer rust op school en voorspelbare dagindelingen en iemand die oplet of ze wel begrijpt wat er van haar verwacht wordt. Als ze het niet begreep had ze een 3 en als ze het wel begreep een 10. Heel eenvoudig eigenlijk.
Het onbegrip op school was hemeltergend. En ook thuis heeft mijn dochter mij nog steeds nodig voor heel eenvoudige zaken. Die ik haar aanreik, ze heeft voor sommige zaken nou eenmaal meer tijd nodig en meer instructie. Als ik zaken niet concreet in beeld breng en haar daarmee aanmoedig en over de drempel help kan ze niet omgaan met nieuwe mensen, nieuwe dingen en nieuwe situaties. Ze leert al steeds beter om daar zelf haar weg in te zoeken, ze kan me echt verbazen met haar observaties en filosofische opmerkingen. Maar ik ben bang dat ik die moeder ben met wie dochter zogenaamd een symbiotische relatie heeft.

Jeugdarts

Net als die aankomende jeugdverpleegkundige onlangs denk ik dat jeugdarts beter een ander hoekje van de zorg op kan zoeken. Een plek waar je ouders en kinderen echt kunt helpen en geen verlengstuk bent van een repressieve populistische overheid.

Verschillende karakters

We zijn zo ouderwets, de ouders krijgen net als vroeger gewoon de schuld. Het zou toch werkelijk interessant zijn om eens te kijken waarom ouders bepaalde strategieën hanteren en of dat niet juist erg adekwaat is.
Een grootvader is achteraf gezien een typisch voorbeeld van iemand met Asperger. Bot, kon onverhoeds vreselijk onder uit de zak geven uit onbegrip en gebrek aan voorstellingsvermogen, de voorbeelden zal ik uit privacyoverwegingen maar even nalaten maar zijn voor mij aansprekend. De verklaring was dat hij werd 'verwend door zijn moeder'. Zijn moeder waarschuwde de andere kinderen om zeer zachtjes te doen als ze naar bed gingen en zoon sliep al, want een licht geluidje kon hem al wekken. Een karakter als Asperger wordt ook wel geassocieerd met een noodzakelijke variant in de menselijke soort, iemand moet 's nachts hyperalert zijn om roofdieren aan te horen komen. Dat feit alleen is natuurlijk niet genoeg om een diagnose te stellen, maar het feit dat een kind een supergehoor heeft kan een aanwijzing zijn. Ook nu weer wordt adekwaat ouderlijk gedrag omgedraaid in verwaarlozend gedrag. Als je je kind bij je in bed laat slapen vanwege hevige angst ben jij juist de oorzaak van de angst. Het zou voor mij zeer nuttig zijn als dat nou eens in kaart gebracht wordt hoe ouders omgaan met zorgenkinderen. De jeugdggz kan vaak ook alleen maar zo goed mogelijk een beeld proberen te vatten in een diagnose en dan wat algemene richtlijnen geven. Maar bij ouders zit noodzakelijkerwijs vaak een enorme expertise.

Argwaan

Ik ben deze week met mijn vijfjarige zoon bij de GGD geweest, het standaard bezoekje in groep twee. Ik heb toch nog steeds de nare bijsmaak dat ik als ouder werd gecontroleerd: mishandel ik mijn kind niet? Ik voel me alsof ik voor een test ben geslaagd: ik mag mijn zoon nog wat langer opvoeden.

Ik vroeg niet om deze vragenlijst (" o niet ingevuld? Nou, dan lopen we er nu toch even doorheen?"), ik wil geen vragen over mijn beroep en geloof of over eventuele brildragers in de familie beantwoorden.

Groet, Mamvantwee

Jeugdarts, heb je zelf kinderen?

Dat vraag ik me opeens af: ben je zelf ouder? Heb je al ervaren hoe je als ouder soms zonder aanleiding in de verdediging zit? Dat je je kind in de week voor een vrijwillig-verplicht bezoek aan de jeugdarts het liefst in dekens gewikkeld wilt behoeden voor blauwe plekken, want die moeten weer verklaard worden...schijnbaar met een kwinkslag ("ach ja, jongetjes hè!"), maar ondertussen wordt er een aantekening gemaakt....

Groet, Mamvantwee

Vrijblijvendheid, voor het karretje en toestemming voor overleg/

Hallo allemaal,

Het principe dat je niks aan niemand verteld als ouders en/of kind dat niet willen, geldt altijd. Dus als zij niet willen dat ik aan school doorgeef dat ik hen gesproken heb, geef ik dat niet door. Dit is voor mij zo vanzelfsprekend, dat ik het niet steeds erachteraan typ. Aan het eind van het consult bespreek je samen wat de vervolgstappen zijn. Het is wel zaak heel duidelijk te maken dat het niet verplicht is.
Deze richtlijn (van de AJN en NVAB, niet van de KNMG) is niet verplicht om na te leven, er is ook geen sprake van 'uitrol door heel nederland'. Het is wel een heel heldere richtlijn, een van de betere in mijn vakgebied. Wat inderdaad kenmerkend is voor het nog in ontwikkeling zijn van dit vakgebied, de jeugdgezondheidszorg voor 4-19jarigen.
De oproep bij de jeugdarts, of de niet-vrijblijvende verwijzing dus (dank voor het er op wijzen, ik had het nog niet zo gezien. Dit is dus waarom hier in gesprek zijn nuttig is), dient pas te worden gedaan wanneer bijdrage van de jeugdarts nuttig is. Dus als ouders en kind niet in staat zijn om goed te vragen van school wat he tkind nodig heeft, of het verzuim erg hoog of frequent is. Dan gaat het dus om kinderen die naast hun ziek zijn niet moeten lijden onder een bedreigende achterstand op school. Toch ben ik het met jullie eens dat dit vreemd overkomt en dat in het onderzoek dat naar dit protocol moet worden nagegaan hoe dit wordt ingezet door scholen en of de betreffende jeugdartsen hier assertief genoeg op reageren naar de school toe wanneer dit te laks wordt ingezet.
Een verwijzing naar de jeugdarts, of een aanmelding bij de jeugdarts, betekent dat ik contact opneem. Dat kan dus best bij een telefonisch contact blijven. Dat school argwanend is, en zich afvraagt of het kind spijbelt of ziek is, wil niet zeggen dat ik die argwaan moet overnemen.
Als ik als onafhankelijk arts wordt gevraagd door mijn leidinggevende, om een kind van een andere school te ontvangen en een sociaal medische inschatting te maken, dan ook blijft de regel 'overleg alleen met toestemming' gelden. Ik ga er graag straks nog een keer op in, hoe mijn functie dan is (zou zijn, want leerplicht heeft hier zelden tot nooit geld voor over in mijn regio, gelukkig).

Groet,
jeugdarts GGD

Positionering van een jeugdarts

Ik heb er nog eens over nagedacht. Nog eens wat gezocht of ik misschien niet nog duidelijker woorden kan vinden. En dat heb ik gevonden denk ik.
Volgens mij zit het grootste probleem in functieverwarring. Jeugdarts wil graag een arts zijn met een specialisme: de arts die door opleiding en ervaring het vaakst met kinderen te maken heeft en die juist daarom het beste iets kan zeggen over allerhande kinderkwalen. Een echte arts, dus eentje met een echte arts-patient relatie, waarbinnen vertrouwen een belangrijke rol speelt.
Ik laat de vraag of ouders en kinderen op zo'n arts zitten te wachten, maar even in het midden. Nou ja, behalve dan mijn observatie dat afhankelijkheid van een arts iets te weinig een dingetje is dat zich makkelijk laat beïnvloeden door nieuw aanbod: je weet wat je hebt (de HA), niet wat je krijgt (de JA). Het is in die zin geen vrije, maar afhankelijke markt.
Maar het kan wel. Het zal hooguit een kwestie van wennen zijn. Mocht het tot dwang komen (nogmaals, dat vermoed ik ivm de kosten), dan zal het -na lichte tegenstribbeling- binnen 10 jaar 'normaal' zijn en zelfs als 'beter' worden benoemd. Zo gaat dat in afhankelijkheidsrelaties (zie de in rap tempo veranderde opvatting over kinderopvang bijvoorbeeld).
Eén kwestie kan dat positieve vooruitzicht in de weg staan en dat is de vraag door wie de Jeugdarts zich laat aansturen. Hier geldt dat basisvertrouwen van twee kanten moet komen. Dat zal niet van ouders en kinderen komen, zolang Jeugdartsen op afroep van anderen dan de ouders of het kind, beschikbaar zijn.
Zie die folder over schoolverzuim: Zolang scholen en leerplichtambtenaren de kans hebben om de Jeugdarts in te zetten voor dat wat sociaal-medische advisering genoemd wordt, is de Jeugdarts geen arts waarmee een vertrouwensrelatie ontstaat.
Alles wat je bent, zegt of doet, kan in die relatie tegen je gebruikt worden.
Voorbeeld omschrijving Sociaal Medisch Arts:"Wie vraagt advies aan? Meestal is de aanvrager een gemeentelijke instantie. Maar ook justitie, woningbouwverenigingen, politie en particulieren kunnen een aanvraag doen. Zij hebben medische informatie nodig om bepaalde sociaal-medische zaken te kunnen beoordelen. Meestal kunnen zij deze informatie vanwege privacy niet zelf direct inwinnen bij behandelende artsen of hulpverleners. In die gevallen kunnen ze voor een onafhankelijk sociaal-medisch advies bij de GGD terecht."
Precies in deze omschrijving zit de adder. Je hoeft als burger niet te weten hoe artsen hun functies omschrijven of zich verenigen, om te snappen dat je eigen dokter (die waar je een normale arts-patientrelatie mee hebt), zijn mond moet houden over jou en zéker niet door anderen is in te huren om jou te onderzoeken.
De Jeugdarts kan dat wel. Die is feitelijk voor dat idee uitgevonden (gegevens verzamelen, bevolkingsonderzoek). Dat is niet op verzoek of in opdracht van de ouders, maar in opdracht van de overheid (indirect, maar toch).
Nu is daarvan heel lang de grootse insteek wat wateriger geweest dan het persoonlijk belang: ouders willen zelf ook wel weten of hun kind goed groeit, etc.
Maar in de afgelopen 10 jaar is de functie van Jeugdarts al maar uitgebreid met steeds meer partijen die een verzoek tot onderzoek van iemand met naam en toenaam indienen. Zie ook dat verzuimbeleid.
Kortom: de Jeugdarts gedraagt zich als keuringsarts. Als Sociaal Medisch Arts.
Het is niet erg om dat te erkennen. Dat weten we dan. We weten dan ook wat we er wel en wat we er niet vertellen.
Het betekent wel dat de Jeugdarts als behandelend arts voor de jeugd, daarmee van de baan is. Dat kan niet samen gaan met sociaal-medische advisering. Op geen enkele manier.
Het is nog sterker: Jeugdartsen die zich naar patienten profileren als behandelend arts én die zich tegelijkertijd over diezelfde patienten laten inhuren als SMA, doen aan misleiding én overtreden het beroepsprotocol (wet) over privacy.
Misschien komt dat hard aan in deze draad: juist de liefste dokter die het beste met je voor heeft, doet het fout.
Zoeken op de site van de vereniging voor Jeugdartsen, wekt inderdaad de suggestie dat het om behandelend artsen gaat. http://ajn.artsennet.nl/Home.htm Je vindt er protocollen over ziektes, niet over indicaties.
Het zou fijn zijn als de beroepsgroep zich met deze broek die men aantrekt, ook realiseert dat het gedrag als SMA van de beroepsgenoten, niet kan.
In antwoord op de vraag van Jeugdarts: wat zouden ouders willen?
Een helder onderscheid tussen een behandelend arts en een sociaal-medisch arts.
Als dat er is, dan komt het goed.
Groet,
Miriam Lavell

Onduidelijkheid

Jeugdarts:"Het principe dat je niks aan niemand verteld als ouders en/of kind dat niet willen, geldt altijd. Dus als zij niet willen dat ik aan school doorgeef dat ik hen gesproken heb, geef ik dat niet door. Dit is voor mij zo vanzelfsprekend, dat ik het niet steeds erachteraan typ."
Dat kan zo wezen, maar voor de rest van Nederland is dat kennelijk niet zo duidelijk.
Vraag je af waarom GGD's, scholen en leerplichtambtenaren een protocol verzinnen waarin de jeugdarts om een oordeel gevraagd wordt. Ik bedoel dus: wel de jeugdarts en niet de huisarts.
Dat is toch werkelijk omdat de _algemene_ indruk bestaat dat een jeugdarts wel antwoord geeft aan de verzoeker. Vanuit de veronderstelling dat een jeugdarts geen privacybelemmeringen heeft. Zie die eerdere omschrijving van de SMA.
Het kan wel jouw persoonlijke interpretatie zijn om dat niet te doen. Maar ja.... ???
Het gaat hier werkelijk om onduidelijkheid in heel Nederland en bij de complete beroepsgroep.
Groet,
Miriam Lavell

Voor je eigen praktijk

Nog een tip:"Dan gaat het dus om kinderen die naast hun ziek zijn niet moeten lijden onder een bedreigende achterstand op school. "
Wist je dat scholen verplicht zijn onderwijs te bieden aan zieke leerlingen? Wist je dat scholen dat meestal niet doen? Ziek zijn (niet naar school kunnen) is in beginsel helemaal geen bedreiging voor het kunnen volgen van onderwijs, als scholen zich maar aan hun plichten houden.
Overigens mist het voorbehoud dat je maakt in het protocol. Er staat niets over afnemende lesresultaten als indicatie. Het gaat over het aantal lesuren dat gemist wordt. Heel toevallig is dat ongeveer gelijk aan dat wat er als strafbaar verzuim genoemd wordt in de leerplichtwet.
Je hebt je laten piepelen door dit protocol. Het gaat helemaal niet over bedreigde kinderen, maar over het makkelijk handhaven van de leerplicht (=schoolplicht, heeft niks met leren te maken, maar met aanwezigheid).
Groet,
Miriam Lavell

Volksgezondheid

Even terugkomend op je de eerste vraag, wat zouden ouders willen. Wat mij betreft is wegen, meten, algemene lichamelijke ontwikkeling etc. een kerntaak van GGD. Met als uitkomst dat bij vragen of afwijkingen er een advies voor doorverwijzing plaats vindt naar een behandelend arts (huisarts, specialist) en verder vooral een analyse op volksgezondheidsaspecten. Bijvoorbeeld de vraag of het klimaat op school geschikter gemaakt kan worden voor astma-patiënten. Of de tafeltjes de komende jaren hoger moeten worden in verband met de toenemende lengte. Of in een bepaalde wijk teveel kinderen aan de onderkant van de gewichtslijn blijven en waar dat me3e te maken zou hebben.
Ik zou de JGD het advies willen meegeven om op die wellicht wat minder spectaculaire weg te blijven zitten en me zorgen maken om toegankelijkheid voor alle ouders en kinderen. Dat laatste met name omdat er steeds meer kinderen zijn die uitvallen uit het onderwijs, die illegaal zijn, met ouders die zorgmijders zijn. Een CJG kan een goede plaats zijn om die laagdrempelige voorziening te bieden voor de huis- tuin- en keukenvragen. De insteek is dan niet zozeer het zoeken naar medische problemen of gedragsproblemen, maar algemene gezondheidsvragen: ontwikkeling van lengte, gewicht, ogen, oren, etc.
Ik denk dat het voor de toekomst heel erg belangrijk is om die voorziening, laagdrempelig en weinig opgepoetst, in stand te houden. Saai misschien, weinig spectaculair, meer met cijfertjes bezig zijn dan met gesprekken, maar voor de volksgezondheid van groot belang. Ik zou daar zuinig op zijn.
Binnen een CJG zou je die taak goed kunnen doen, omdat een CJG gebonden is aan wijken, met bepaalde woningbouwverenigingen en bepaalde voorzieningen als speelplaatsen etc. Het volksgezondheidsaspect zou je daar dus prima kunnen ontwikkelen.
Bij dat zuinig zijn hoort ook dat je alert bent op taken die anderen naar je toeschuiven. Mirjam wijst daar al terecht op. Een leerplichtambtenaarstaak (is dit verzuim geoorloofd) vraagt een andere taak, namelijk die van 'bedrijfsarts'. De signaleringsbehoefte van jeugdzorg is een andere taak. Hoe chique het ook kan zijn om mee te doen met anderen, het haalt de eigen kracht en potentie onderuit.

Tsjor

Drommels

Je WSNS-kind wel met een JGZ-medewerker te laten praten is ook een risico. Alles is een risico. Ik ben daar klaar mee. Geen nodeloze toestanden meer. Zoon praat met zijn begeleiders en verder niet. Dochter praat met de mentor en verder niet. Verprutst helaas.

Grappig drommels

Geen moment heb ik het gevoel gehad dat de jeugdarts en het JGZ secretariaat hun apparatuur voor gehooronderzoeken op zichzelf testen.....

Die illusie is bij mij ook weg. Luisteren is een kunst.

Toch heb ik ook wel professionals meegemaakt die meedachten en leken te luisteren. En dan ineens toch hun houding veranderen en mij lieten vallen als een baksteen en een aanval op mij pleegden. Ik had graag iemand gehad in die hele beweging die voor mij en kind opkwam, maar iedereen laat je gewoon lekker sudderen, niemand neemt zijn verantwoordelijkheid. Allemaal bureaucraten.

Behalve de kinderrechter

Daar had ik mazzel, maar dan ben je weer afhankelijk van een witte olifant. Onveilige en onbetrouwbare beweging voor ouders en kinderen, die hele JGZ en JZ

Banaler

Drommels:"Het is waarschijnlijk een verplicht kruisje in het protocol voor kinderen met leerachterstand dat door de administratie WSNS niet uitgezet kan worden."
Dit klinkt alweer bijna als een gericht complot naar een specifieke groep leerlingen. Maar volgens mij is het veel banaler.
Het gaat helemaal niet om een bepaald soort kinderen, of een bepaald soort gedraging of ziekte. Leidend zijn de werkafspraken die er binnen een gemeente of zorgregio gemaakt zijn. Welke vakjes verplicht ingevuld moeten worden, hangt niet van enig medische noodzaak of nut voor de volksgezondheid af. Dat is gewoon koehandel. Politieke voorkeuren en financieringsvoorwaarden spelen hierin een veel grotere rol.
Dáárom verschilt de aanpak ook per gemeente.
Dit soort protocollen is helemaal niet geinteresseerd in de uitkomst van enig onderzoek. De procedure zelf telt: wie verzuimt krijgt daar last van, want die moet dan weer buiten schooltijd naar de jeugdarts. En wie niet komt heeft bureaucratisch voldaan aan het criterium 'ongeoorloofd verzuim'.
Gemak dient de bureaucraat.
De vraag blijft hoe het mogelijk is dat artsen zich instrument laten zijn van dit soort procedures. Maar ik krijg voorzichtig de indruk dat het allemaal nog veel erger is dan ik dacht, namelijk dat die artsen geen flauw idee hebben van waar ze het centrum van zijn.
Groet,
Miriam Lavell

Amen mirjam

Wat niet wegneemt dat er vast genoeg jeugdartsen zijn evenals jeugdverpleegkundigen die hun vak te goeder trouw uitoefenen. Maar ze kunnen er altijd voor kiezen om zich ten kosten van ouder en kind aan de 'regels' te houden, en dat maakt je kwetsbaar voor machtismisbruik.

Spijker op de kop

Beste ouders, beste Mirjam,
De spijker op de kop zal dat zijn. De onduidelijkheid die er is onstaan, die heel rottig bestaat. Er dient een betere uitleg te komen van de rol van de jeugdarts in een procedure als rond schoolverzuim. De sociaal medische keuring of het sociaal medisch advies dat gegeven wordt aan de school, dient per definitie niet aan school gegeven te worden, maar meegegeven te worden aan ouders en kind. Wanneer zij dat logistiek onhandig vinden, ben ik best bereid het zelf naar school te sturen, of in een overlegsituatie met ouders erbij uit te leggen. Maar primair is het iets tussen arts en patiënt, cliënt, ouder, kind. Ik vind dat jullie gelijk hebben hierin.
Waar jullie te snel gaan, maar ik vrees menig school ook dus ik zal dat zeker gaan bekijken in de praktijk, is dat een kind puur na een x aantal verzuimuren wordt opgeroepen door de jeugdarts zonder verder verhaal. Er staat duidelijk uitgelegd wat school al moet hebben gedaan, en dat er altijd een gesprek met de mentor moet zijn geweest voorafgaand aan de overweging of de jeugdarts dient te worden ingeschakeld. Vervolgens blijf ik erbij dat ik ook telefonisch overleg kan plegen met ouders, er staat nergens dat het tot fysiek spreekuur contact moet komen. Er staat ook nergens dat ik inhoudelijke informatie over dat contact moet geven.
Ook een sociaal medisch arts, zelfs de keuringsarts voor een verzekering of hypotheek of rijbewijs kun je verbieden te praten over bepaalde bevindingen. Ik zeg niet dat dat altijd even duidelijk is, of wordt gemaakt.
De jeugdarts is helemaal niet uitgevonden voor dataverzameling. Daar zijn epidemiologen voor uitgevonden, en sociologen, en gezondheidswetenschappers. Jeugdartsen zijn ontstaan vanuit sociale zorg voor zwakkeren, moeder-en-kindzorg en later schoolgezondheidszorg met het ontstaan vand e leerplicht. Wel ter bevordering van de volksgezondheid op een efficiënte manier, en daar te beginnen waar die het hardste nodig is: bij de armen.
Maar inderdaad geef je een heel helder antwoord nu, een duidelijk onderscheid. En daarna dit ook waarmaken, door ook in dit soort protocollen niet een (andere dan je 'eigen', ik zet het al tussen aanhalingstekens) jeugdarts als potentieel keuringsarts in te schakelen. Of het daarop te doen lijken.
Het had er in feite ook niet eens hoeven staan, van die niet-vrijblijvendheid. Als een school te weinig begrijpt van de ziektesituatie van een kind, ouders het niet uitgelegd krijgen (nog los van aan wie dat dan ligt) en geen van de eigen specialisten bereid vinden om op school uit te komen leggen wat het kind nodig heeft, dán kan school aangeven: dit kan de jeugdarts misschien wel voor u betekenen. Klaar. Geen schijn van keuring of onder een hoedje met leerplicht. En logisch, want die schijn is er ook niet als je volgens het protocol handelt. School kan verwijzen naar de jeugdarts (volgens het protocol), die vervolgens prima haar mond kan houden of waar je als ouder niet naartoe gaat met je kind. Dan is het aan school om alsnog te besluiten óf er melding dient te worden gedaan van vermoedelijk ongeoorloofd verzuim bij de leerplichtambtenaar, die mogelijk een sociaal medische keuring wil en dat moet aanvragen bij de GGD. De GGD beslist of zij hiervoor een jeugdarts inzetten (wegens meer expertise aangaande jeugd dan een sociaal medisch adviserend arts van een andere afdeling) of dus zo'n SMA-arts. Onze GGD doet dat overigens wel, een SMA-arts inzetten in plaats van een jegudarts. Bovendien zoals ik eerder zei, besteedt leerplicht hier zelden geld aan een dergelijke keuring, dus het is op z'n minst interessant voor de rechtsgeleerden onder ons hoe zij dan aan hun 'bewijs' komen. Niet van mij of mijn collega's in ieder geval.
Toch blijft er iets knagen. Volgens mij is de jeugdarts zo duidelijk in het protocol opgenomen, om te voorkomen dat er vanuit school enkel wordt gemeld bij de leerplicht wie afwezig is, zonder dat bekeken wordt of het kind mogelijk geholpen kan worden. Dat benoemde ik eerder, wat je hier zegt, dat school plichten heeft bij zieke kinderen. Er zijn echter slechte of geen regelingen. En dat ik vaker degene ben die dat benoemt, omdat ouders dit lang niet allemaal weten, en het zoveel gedoe voor school oplevert dat het niet spontaan wordt geopperd (op z'n zachtst gezegd). Kijk, als kinderen die ziek zijn direct van school een goed onderwijspakket krijgen aangeboden, ouders hier om vragen, school het geeft, dan is er niks aan de hand. Blijkbaar lossen scholen het niet zo goed op, en ouders evenmin. Het is wel een bedreiging van de gezondheid op de lange termijn, en daarmee een onderwerp van publieke gezondheidszorg. Zo is zoiets ontstaan. Niet omdat ik het zo leuk vindt mensen gedoe te bezorgen.
Maar het wegnemen van dergelijke onduidelijkheden is een belangrijk punt in het streven van de jeugdgezondheidszorg om de artsen en verpleegkundigen te kunnen zijn die met ouders mee leven, niet boven hen staan en zeker niet met een zwaard van Damocles.
Groet,
jeugdarts GGD

Saai?

Hallo Tjsor, dank voor het terughalen van de eerste vraag.
Je beschrijving van wat ouders zouden willen, is natuurlijk de kern van het werk. En dat lijkt saai, maar goed, mij lijkt iedere dag kapotte knieën zien saai, terwijl ik toch vrij wat co's krijg die orthopeed willen worden. Het heeft voor mij wel te maken met het grotere doel: het gaat mij er niet alleen om dat de kleuter vrolijk en ouder gerustgesteld danwel tevreden over een helder uitgezet vervolgtraject mijn spreekkamer verlaat. Het gaat mij er om dat ik ouders kan bijstaan in het streven die kleuter te laten uitgroeien tot een zo gezond en gelukkig mogelijke bejaarde in de komende eeuw. En ja, tussen gezond en geluk moet je soms afwegen, maar gelukkig hoef ik dat niet voor ouders te doen: dat is nou precies hún taak. De kleuters, kinderen en pubers hoeven ook niet allemaal in mijn gezin te passen, maar in het gezin waar ze al wonen. (en volgens mijn kinderen hebben ze daar mooi mazzel mee, want ik ben natuurlijk de allerstrengste moeder die er bestaat)
De laagdrempeligheid van een CJG, van jeugdgezondheidszorg, dat is een heel groot goed. Maar als ik het hier zo lees, is dat ook al een heel eind kwijtgespeeld. De kern is wel: blijf bij je eigen goeie leest, ga niet de clown uithangen om je te laten zien. Doe het goed met en voor wie je nu al gevonden heeft. Dat is wat betreft het CJG mijn streven. En misschien past dat ook wel op mijn eigen stukje daarbinnen.

Mensen, ouders, ik ga me eens bezinnen of ik nog vragen over heb voor deze discussie. Of alweer nieuwe vragen.

Nu ja, ik heb er wel een. De volgende precaire vraag: ik meet, ik weeg, ik constateer een stijgende gewicht versus lengte curve. Kortom: het kind wordt in de loop van de tijd meer zwaar dan lang, simpeler gezegd: er is een aanwijzing dat het kind overgewicht heeft of zal gaan ontwikkelen. Ik zie het kind en het heeft geen overgewicht. Als er verder niks aan de hand is met het kind dat dringender de aandacht behoeft, dan laat ik graag aan ouders zien dat ik nu een gezond kind zie, dat ik aan de curve zie dat het kind één of twee metingen geleden een andere verdeling had.
Wat vinden jullie daarvan?
Ik vind het bij uitstek een taak van de jeugdgezondheidszorg. Voor Kareltje die tegenover mij zit, omdat net als stoornissen van de lengtegroei ook overgewicht maar heel langzaam onstaat en bovendien het uiterlijk van een kind so wie so verandert. Dus het valt je niet zomaar op als ouder. En volksgezondheidstechnisch, preventie: het voorkomen van overgewicht is een belangrijk doel.
Ik ben benieuwd! De werkweek begint wel weer, dus hoe snel ik weer zal reageren durf ik nog niet te beloven.
Groet,
jeugdarts GGD