Wat vinden jullie hier nou van? (zwakbegaafden krijgen kind, jeugdzorg neemt hem af)

Stappen ter verbetering

Margriet, ik denk het ook niet, het laatste wat je zegt. Sterker nog, de beste mensen in de jeugdzorg (zorgvuldig, eerlijk, duidelijk, tijd nemen voor kinderen en ouders, creatief en moedig, ze zijn er echt wel) zijn vaak ook de mensen die afhaken, op een zijspoor gerangeerd worden of monddood gemaakt in een team en door procedures.

Dat er verbeteringen moeten komen is wel duidelijk: de sector vraagt steeds meer geld, resultaten blijven uit, de sector heeft veel negatieve publiciteit (overigens lopen ook vaak publiciteitsacties die zij zelf opzetten uit op een negatief beeld), kinderen en ouders die echt om hulp vragen krijgen het niet, terwijl het aantal uithuisplaatsingen drastisch toeneemt. Het imago is zo sterk dat ouders elkaar aanraden om niet naar BJZ te gaan als er problemen zijn of ouders zelfs vluchten naar het buitenland. België heeft een groeiende enclave van Nederlandse vluchtelingen voor jeugdzorg.

Dat zou trouwens een mooi onderzoek zijn: wat gaat er nu werkelijk mis als jeugdzorg niet de kans krijgt om int e grijpen. De Belgische overheid laat de ouders en de kinderen meestal met rust (zij hebben niet zoveel op met de Nederlandse jeugdzorg, Duitsland trouwens ook niet). Dus bij die kinderen zou je goed kunnen zien wat er dan mis gaat als er niet ingegrepen wordt.

Maar even terug: wat voor verbeteringen zouden er nodig zijn?

We hebben nu al een paar problemen geïdentificeerd.

1.De wens om preventief in te grijpen moet ipse facto leiden tot ingrijpen op basis van (voor)oordelen die niet verbonden zijn met de individuele situatie van de ouders of het kind maar met gegeneraliseerde uitkomsten van onderzoeken, waarbij het gaat om percentages, mogelijkheden en risico's.

2. er is een nul-tolerantie ten aanzien van mogelijke risico's. Dat heeft deels te maken met negatieve publiciteit rond incidenten en deels met de ongefundeerde angst bij de beroepsgroep om zelf voor de rechter te komen staan (dat is ook erg hoor, kun je nagaan hoe dat is als het om je kind gaat). Met andere woorden: de eigen interne problemen die te maken hebben met onduidelijke werkprocessen, slecht toegerust personeel, logge procedures en steeds meer bureaucratische oplossingen worden opgelost door geen enkel risico meer te accepteren. Met alle gevolgen vandien. Dus ook hier: niet gokken dat deze ouders tot de kleine groep hoort bij wie het goed gaat, maar ingrijpen.

3. Het gebrek aan mogelijkheden om je te verweren tegen jeugdzorg, in dit verhaal: de advocaat die er niet aan begint. Dat is voor iedereen dramatisch. Als er geen verweer meer mogelijk is wordt je als sector ook niet gepusht om scherp te blijven: als je het maar goed inpakt lukt het al gauw. (VOTS+UHP regelen op basis van hele vage vermoedens, die zwaar aanzetten en kat-in-het-bakkie; het toetsen hiervan duurt maanden en de kans is groot dat je in die tijd wel weer iets anders gevonden hebt op basis waarvan je de UHP kunt voortzetten.)

4. Gebrek aan hulp. Ook hier weer: als je dan deskundige beroepsopvoeder bent, hoe komt het dan dat je die kennis niet kunt overdragen of vertalen naar anderen toe, dan wel om kunt zetten in een systeem waardoor het wel mogelijk is. Zodra je gaat vragen naar programma's die gerichte ondersteuning bieden voor gemerkte doelgroepen (wat voor opvoedingsondersteuning hebben depressieve ouders nodig, of verstandelijk beperkte ouders of ouders met kanker, of ouders met schulden, of ouders met en moeizame scheiding) dan blijft het stil. Dat gebrek wordt vertaald in: dus moeten de kinderen weg.

5. Het superhoge verwachtingspatroon ten aanzien van ouders en konkreter is het dan altijd ten aanzien van moeders, waardoor hulp nodig hebben of het redden dankzij een sociaal netwerk niet meer voldoende is. Kijk naar de eisen die de rechter stelt aan deze jonge ouders, naar het ontbreken van de opzet van enige infrastructuur waarbinnen deze mensen dat dan zouden kunnen waarmaken of aanleren. Alleen supergoed alles zelf kunnen doen is goed genoeg. Bij de ouders dan. Want dan komen we op punt 6.

6. Het laatste probleem dat we geïdentificeerd hebben is, dat de jeugdzorg zelf ten aanzien van haar eigen functioneren en resultaten zeer schappelijk en tolerant is. Ja, er zijn wel enkele opvoedingsondersteunende programma's die meetbaar resultaat hebben, er zijn er ook heel veel die meetbaar geen resultaat hebben, er zijn er zelfs nog meer die meetbaar slecht resultaat hebben. Maar de notie dat het om goede bedoelingen gaat, het vermogen om het andere, nooit uitgevoerde scenario (kind blijft bij ouders) zo zwart mogelijk voor te stellen en roepen 'wat ouders verziekt hebben kunnen wij niet rechtzetten' (bemoei je er dan ook niet mee, zou ik dan denken), die drie bewegingen maken dat men door kan blijven gaan. De observatie van de rechter komt overeen met wat eerder uit onderzoek bleek: slechts in 1/3 van de situaties is het beter gegaan met de kinderen na ingrijpen. En dat is dan nog in een tijd dat ingrijpen niet preventief was, maar pas als er problemen waren.

Voor de 6 punten hebben we ook al sporadisch wat oplossingen aangedragen:

1. Niet doen. Ook geen indexen voor op zetten. Het risico dat je in een lelijk-stigmatiserende, discriminerende en nog lelijkere samenleving terecht komt is te groot. Het leven is te ingewikkeld om netjes te kunnen verlopen volgens de richtlijnen van een wetenschappelijk uitgedacht successcenario.

2. Beroepseer herdefiniëren. Niemand vraagt van een vrachtwagenchauffeur dat hij/zij nooit een ongeluk veroorzaakt. Niemand zou het accepteren als de vrachtwagenchauffeurs uit voorzorg de snelwegen laten ontruimen als zij willen rijden. Er zijn beroepsrisico's waarmee je moet leven en zo nodig je kunnen verantwoorden tegenover de rechter.

3. piketdienst van advocaten voor VOTS, waarbij wat mij betreft een aantal zeer heldere criteria een functie mogen hebben voor een snelle beoordeling. Bijvoorbeeld: een ouder die verklaart dat zij wel hulp wil, maar nooit een aanbod heeft gehad; tegenover een hulpverlener die geen aanbod kan noemen, dan geen VOTS. Idem als het gat om het gevaarsrisico. Als eenr echter vraagt: wat gebeurt er binnen nu en een week als de VOTS niet doorgaat, en als daar geen schokkende dingen bij te melden zijn, dan geen VOTS. Verhuizen naar België is overigens niet schokkend.

4. Standaard inzet van eigen-kracht-conferenties. Het gebrek aan hulp en aan inzicht in wat een goed plan zou zijn is het allergrootste probleem. Zolang de sector dat ondanks al het geld niet zelf kan aanpakken is het zinnig, succesvol en goedkoop om de hulpverlening anders te organiseren.

5. Daar hadden we nog geen oplossing voor bedacht. Voorlopig redden we dat ook niet. Boven de markt hangen een aantal onderzoeken (Ijzendoorn o.a.) met cijfers over kindermishandeling die wetenschappelijk gezien allemaal wel kloppen, maar in de praktijk nog niet waargemaakt worden. Dus er moeten nog veel meer slechte ouders zijn, we zien pas het topje van de ijsberg. Tot er andere onderzoeken komen. Alhoewel, alle publikaties van het SCP over de grote mate van tevredenheid en geluk bij kinderen (95%, 97%), die halen ook niks uit. Als iemand van de MO-groep (ik ben het berichtje even kwijt) stelt, dat 1/5 van de meisjes seksueel misbruikt worden, en dat naadloos aan laat sluiten bij een verhaal over ouders en gezinnen, kun je nagaan waar al die vaders dan mee bezig zijn 's avonds, en hoeveel vaders dat zijn. Geeft toch een ander beeld van de gemiddelde kantoorpopulatie of de dagelijkse files (waarom willen die mensen eigenlijk naar huis?)

6. Ook daar hebben we geen oplossingen voor. Als er al iets onderzocht wordt in deze richting, dan is het resultaat vrijwel altijd tamelijk kritisch. ook door 'objectieve' instanties als de inspectie. Of zelfs door onderzoeken die de sector zelf initieert (zie ooit een t.v.-programma over de raad en een onderzoek dat de raad voor de kinderbescherming een aantal jaren geleden zelf initieerde. Om dat op te lossen helpt het niet om de geldkraan open te zetten. Versobering lijkt zinniger: als je geen oplossing weet, bemoei je er dan niet mee. Of zoals een vrouw stelde in een gesprek met iemand van jeugdzorg die klaagde over het gebrek aan plaatsen voor uithuisgeplaatste kinderen: als je dan geen plaats hebt, waarom haal je ze dan uit huis. Een slecht onderkomen is altijd nog beter dan geen onderkomen. De hele erge situaties daargelaten natuurlijk. Maar in deze discussie hebben we daar niet me te maken.

Ik hoop dat de mensen die in de hulpverlening zelf zitten het volgehouden hebben om dit door te lezen en aan te vullen of andere voorstellen te doen. Van binnenuit zijn er waarschijnlijk nog wel meer punten aan te dragen.

Oh ja, en nee, ik ben niet objectief of neutraal, integendeel. Ik ben bewust partijdig en subjectief voor de kant van ouders, omdat ik denk dat het belang van het kind het beste gediend is als we goed beleid hebben voor ouders en kinderen.

Tsjor

België

Tsjor:
" België heeft een groeiende enclave van Nederlandse vluchtelingen voor jeugdzorg. Dat zou trouwens een mooi onderzoek zijn: wat gaat er nu werkelijk mis als jeugdzorg niet de kans krijgt om int e grijpen. De Belgische overheid laat de ouders en de kinderen meestal met rust (zij hebben niet zoveel op met de Nederlandse jeugdzorg, Duitsland trouwens ook niet). Dus bij die kinderen zou je goed kunnen zien wat er dan mis gaat als er niet ingegrepen wordt."
Is dat zo?

Ik moet denken aan de documentaire vluchten voor de leerplicht, waarbij ouders naar België emigreerden om van de LPA af te komen.

Overigens kan ik me voorstellen, dat de België-vluchters wel een subgroep vormen. Dan ben je namelijk wel zo handig om een verhuizing naar België te regelen. Dat lukt niet als je zwakbegaafd bent, zeg maar.

Xsara!

complimenten van jou! Dat maakt mijn dag goed.

De ergsten, vraag je. Het zal je verbazen maar ik ken ook wel situaties waarbij er geen andere mogelijkheid was. Het allergrootste struikelblok is dan als duidelijk is dat er iets moet veranderen in een situatie, ouders/verzorgers dat weten, maar het niet willen of kunnen opbrengen. Er was een grote, algemene richtlijn die hanteerbaar was. Waar het doorgeschoten is, is het moment waarop die algemene richtlijn die een ondergrens formuleerde omgezet werd naar 'rechten van het kind' en dan weer doorgetrokken naar 'recht op een ongestoorde ontwikkeling.' Of zoiets was het.

Juist om te voorkomen dat je op basis van vooroordelen gaat werken kun je niet meer doen dan wat algemeenheden aangeven. En per situatie ewen oordeel geven, waarbij minstens het volgende moet zijn gebeurt: degene die zich zorgen maakt (de zorgmelding doet) moet vooraf die zorgen nadrukkelijk en ondubbelzinnig kenbaar hebben gemaakt aan de ouders/opvoeders. Daar zou dan ook een alternatief bij aangeboden moeten zijn: wat moet er gebeuren. Iets wat konkreet uitvoerbaar is , dus geen vage termen. In andere vakken noemen ze dat tegenwoordig SMART-geformuleerd: waarneembare gedragsveranderingen, veranderingen van situaties etc. en wat mij betreft is degene die de zorgmelding wil gaan doen verplicht zelf eerst inspanning te leveren.

Ik kom nu bijvoorbeeld steeds vaker tegen dat kinderen uithuisgeplaatst zijn omdat men zich zorgen maakt om de omstandigheden waarin de kinderen opgroeien. Het gaat dan vaak om een te kleine woning. Daarna krijg je de volgende cirkel: on de kinderen terug te krijgen moeten de mensen een grotere woning hebben, de woningbouw wil dat niet doen, want er zijn geen kinderen, maar als de voogd een brief schrijft.... De voogd kan echter niét schrijven 'dan komen de kinderen terug' dus gaat het om wat vagere dingen 'voor de bezoekregeling etc. etc. woningbouwvereniging vindt dat onvoldoende, grotere woning komt er niet, kinderen komen niet terug. Als rechter zou ik duidelijke probleemstellingen willen zien en aantoonbare inspanningen om dat op te lossen: dus waar zijn die brieven van de voogd, hoeveel gesprekken zijn er geweest, waarom werkt de woningbouw niet mee etc. Het gaat tenslotte wel ondertussen om kinderen die niet thuis kunnen wonen en vaak van hot naar her gesleept worden.

Wat betreft je vraag of 'de samenleving' de beroepsrisico's ooit zal accepteren. ik zou niet zo zwartgallig zijn. De samenleving accepteert dat een buschauffeur een ongeluk veroorzaakt, waarbij iemand komt te overlijden (zoals mijn vader). De samenleving accepteert dat een arts iets over het hoofd ziet,waardoor behandeling te laat wordt ingezet. Wat de samenleving niet accepteert is nalatigheid, slordigheid, geen verantwoording willen afleggen, eindeloos vergaderen en niets doen, nergens op aanspreekbaar zijn etc.
Er ligt al lang de suggestie dat de sector zelf een tuchtcollege in het leven roept. Daar kun je dan als beroepsgroep zelf je eigen normen neerleggen waarmee je professionele handelen beoordeeld mag worden.

Wat betreft het EKC, er zijn altijd situaties waarin iets niet kan. Ik zou willen dat we zover kwamen dat we ons over die vraag konden buigen, omdat de rest opgelost is.

Tsjor

Tsjor

SMART-geformuleerd; Onze instelling werkt alleen maar met SMART geformuleerde doelen, anders gaat het indicatiebesluit terug. Dus ook in de jeugdzorg is dit een erg bekende term.

Ik zal je stuk morgen eens doorlezen na de enthousiaste reactie van Xsara. Nu ff geen tijd.

Margriet

Zodra ik het tegenkom in stukken van de raad, gezinsvoogdij-instellingen of (eindelijk) serieuze hulpverleningsplannen voor ouders, ook bij uithuisgeplaatste kinderen, dan ga ik het nogg eloven ok. Tot nu toe hangt het aan elkaar van vage doelstellingen, die niet konkreet gemaakt worden of waarvan concretisering in de praktijk tegengewerkt wordt (zie het verhaal over de grotere woning).
En dan voor de volledigheid weer: de goeden niet te na gesproken, met alle respect voor wat zij soms doen tegen alle stromen in.

Tsjor

Tsjor, woning

Het verhaal over situaties waarin kinderen uit huis geplaatst worden vanwege een te kleine woning, en vervolgens de cirkelredenering dat een grotere woning nodig is maar dat die woning er niet komt omdat er geen kinderen (meer) zijn, verbijstert me echt.
De oplossing lijkt zo simpel. In plaats van dat Jeugdzorg geld en middelen inzet om kinderen uit huis te plaatsen is het veel effectiever om als instantie ervoor te zorgen dat die grotere woning er komt, en de kinderen ondertussen lekker bij de ouders te laten. Het kost minder geld, je veroorzaakt (veel) minder drama, en je kunt eens positieve resultaten schrijven, er is namelijk een situatie ten goede gekeerd. Waarom gebeurt dat dan niet zo? Je kunt het wijten aan bedrijfsblindheid: zo gaat het denken eenvoudigweg niet, maar inmiddels lijkt het gewoon onwil.
Iets anders wat ik ook maar niet begrijp is waarom pleegouders ik meen 15 euro per dag voor een kind krijgen terwijl ouders dat geld niet krijgen, ik denk dat veel ouders dan al enorm geholpen waren. Als je niet vertrouwt dat er goed met die financiële middelen worden omgegaan kun je voor dat deel bv. een bewindvoerder aanstellen. Ook dan ben je positief voor ouders en kinderen bezig, en biedt je daadwerkelijke hulp.
Mirjam

Fladderbeestje

Ik geloof wel dat het gebeurt, want wat dat betreft verbaast me niets meer. Wat ik eigenlijk bedoel is dat het me verbijstert omdat de oplossing zo simpel is, namelijk het aanbieden van een grotere woning. Als het welzijn van de kinderen echt zo belangrijk is, dan biedt je de ouders (plus dus die kinderen) toch direct dat grotere huis aan? Want die kinderen horen toch bij de ouders? Ik begrijp überhaupt niet dat instanties zelfs maar kunnen overwegen dat het welzijn van kinderen vergroot wordt als ze bij hun ouders worden weggehaald. Ook al komen ze in een paleisje terecht, zo werkt het toch niet? Als je je zo'n zorgen maakt om kinderen omdat die te klein behuisd zijn, dan biedt je toch hulp in de vorm van een grotere woning? Nogmaals, dat begrijp ik dus niet. En als ik me hierover verbijster dan ben ik echt blij dat ik nu niet meer in Nederland woon. Men (lees Jeugdzorg) draait door! Dat bedoel ik. Dat ze überhaupt kinderen los van hun ouders kunnen zien. Dat je je kinderen kunt verliezen omdat je te klein behuisd bent...
groet, Mirjam (in verbijstering)

Grrr

Nu verbeter ik mezelf ook maar eens. Ik bedoel natuurlijk, "bied je" in plaats van "biedt je".

Grote huizen

Xsara:
"Interessante wending neemt deze disussie! 'Als je je zo'n zorgen maakt om kinderen omdat die te klein behuisd zijn, dan biedt je toch hulp in de vorm van een grotere woning?'"
Ja, maar dan moeten die grotere woningen er wel ZIJN. Dat is idd een groot probleem in sommige delen van nederland.
Voorrang geven heeft wel een keerzijde; het betekent dat mensen met een groot gezin maar zonder erkende probleemkinderen nog langer moeten wachten. Terwijl het ook voor die gezinnen prettig is om voldoende ruimte te hebben.

Wat een cynisme

"Bureau Jeugdzorg als woningbouwvereniging? Of als geldverstrekker? Want die grotere woning moet natuurlijk wel betaald worden. \'t Zou wel een oplossing zijn voor het slechte imago van BJZ. In één klap megapopulair, want dáár moet je wezen voor passende huisvesting... "
Kun je uitleggen waarom behuizing een criterium is als zelfs BJZ of de gemeentelijke noodopvang geen andere behuizing kan organiseren?
De werkelijke klacht is dat er aan ouders bijzonder subjectieve eisen worden gesteld die vooral weergeven wat de middenklasse aan minimumeisen stelt voor 'goed opgroeien'. Gordijnen voor de ramen, iedereen een eigen slaapkamer, vader en moeder een passend IQ en inkomen en niet te vergeten voldoende sociale en bureaucratische vaardigheden om zich tegen Kafka te kunnen wapenen.
Dat gaat allemaal niet over kinderen, maar over vierkante meters, sommen gelds en de aanblik van het aanrecht.
Jouw cynische reactie is zorgwekkend. Alsof je helemaal geen zin hebt om over de echte zorgen na te denken.
Groet,
Miriam Lavell

Precies miriam

Dank voor jouw verhelderende en ook globalere blik. Ik blijf hangen in de details die me elke keer weer zo verbijsteren.
Xsara, wat Miriam schrijft is precies wat ik bedoel. Waarom ouders ergens op afrekenen als je het als Jeugdzorg toch niet op kunt lossen? En waarom heeft dan inmiddels als vanzelf de gedachte postgevat dat je die kinderen dan maar uit die situatie haalt, alsof die daarmee geholpen zijn. De ouders zitten nog wat (understatement) meer in de shit en, over stress gesproken, stress bij uithuisplaatsing is ook niet te onderschatten (alweer een understatement).
Waarom dan geen andere invalshoek. Bemoeienis door Jeugdzorg en evt. pleegzorg kost geld. Laat dat geld dan ten goede komen aan het gezin zelf, bemiddel bij de aanvraag voor een groter huis, zet een persoonlijk begeleider op het gezin, help ze groeien, in plaats van ze zo totaal af te breken. Dan kun je als Jeugdzorg nog steeds actief zijn, maar ben je welkom en bied je perspectief. Ik zou het fijn vinden als je hier eens op kon ingaan, in plaats van telkens cynisch op mijn reacties te reageren.
Verder denk ik ook dat het vrij naïef is om een soort gemiddelde als minimum te veronderstellen: gemiddeld inkomen, gemiddelde huisgrootte, gemiddelde levensstijl, gemiddelde communicatieve vaardigheden en opleiding (IQ). Alles wat daaronder zit heeft dus meer kans om in het vizier van Jeugdzorg te komen? Ik vind dat behoorlijk discriminerend en ook heel angstaanjagend. Ik dacht dat de grote Nederlandse tolerantie een van onze pluspunten was, maar wat betreft kinderen en opvoeding word ik er soms eng van als ik hier op OOL lees.
Tinus, is wellicht ook zo, maar ik denk dat niet veel mensen willen ruilen met mensen die echt in de problemen zitten, ook al krijg je daar misschien een grotere woning oid voor terug. En zijn wij niet op de wereld om elkaar te helpen? Ook heel naïef misschien, maar wel een gedachte en levensinstelling die voor mij heel erg belangrijk is. Elkaars kinderen afpakken hoort daar voor mij dus echt niet bij.

Ouders als profiteurs van zorg

Vandaag in Trouw een interessant artikel dat de pijn weergeeft. Het sluit perfect aan bij het cynisme van Xsandra. Stel je voor zeg, dat we gezinnen echt zouden helpen, dan komt iedereen langs!
Nu valt dat met dat 'iedereen' wel mee, maar als hulp slecht toegankelijk is, bewust als we Xsandra moeten geloven om 'aantrekkende werking te vermijden', dan leidt een kleine opening inderdaad tot een opvallend beroep. Dan gaan mensen 3000 km rijden om van die opening gebruik te maken (Florida - Nebraska). Dan laten ze hun complete kinderschare achter in de hoop dat de kinderen dan _wel_ geholpen worden.
Eigenlijk laat dit ook meteen het verdriet zien. Ook in Nebraska rechters tegen de wens van de ouders uhp uit. Ook daar is de veronderstelling dat ouders vooral hulpmijders zijn. Dat het belang van ouders per definitie strijdig is met het belang van het kind.
Lees het artikel en zie hoe het ouders om hulp voor hun kinderen gaat, zozeer dat ze bereid zijn zichzelf eigenhandig uit de vergelijking weg te cijferen.
Groet,
Miriam Lavell

Te vondeling leggen pubers verhinderd

Ouders vlogen speciaal naar Nebraska om te profiteren van maas in de wet

De Amerikaanse staat Nebraska dicht een maas in de wet die ouders gebruikten om tieners ’te vondeling’ te leggen.

Met grote meerderheid heeft het parlement van de Amerikaanse staat Nebraska gisteren een wet bijgesteld die ouders toeliet om tieners ’te vondeling’ te leggen. 26 ouders of verzorgers hadden gebruikgemaakt van een maas in die wet om, in vier maanden tijd, 35 kinderen achter te laten.

Voortaan mogen in Nebraska, zoals overal in de Verenigde Staten, alleen baby’s tot één maand oud worden achtergelaten in ziekenhuizen en politiebureaus. Hun ouders worden dan niet vervolgd. In Nebraska riep de oude wet pijnlijke vragen op over opvoeding en gezondheidszorg.

Het begon allemaal op 13 september toen twee jongens van elf en vijftien jaar werden achtergelaten bij ziekenhuizen. Het hek was van de dam toen een verpleegster van een ziekenhuis in Omaha anderhalve week later het alarmnummer belde: „Ik heb hier een meneer die negen kinderen wil achterlaten.”

Gary Staton overhandigde haar de geboorteaktes van vijf zonen en vier dochters, van wie de jongste één was en de oudste zeventien. Hij zei: „Ik hoop dat hun toekomst beter wordt als ik niet in de buurt ben”, en vertrok, zonder kinderen.

Dat kon hij doen omdat in Nebraska in juli een vondelingenwet had gekregen, zonder leeftijdsgrens. De wet sprak, tot gisteren, alleen over het opgeven van een ’kind’. De pers dook op de Staton-zaak. Vader Gary vertelde in interviews dat zijn vrouw Rebel een jaar geleden was gestorven. „Daarna stortte ik in elkaar. Ik kon niet voor ze zorgen.” De werkloze Staton had ook zijn oudste dochter willen opgeven, maar die was achttien en dus meerderjarig.

Na de publiciteit werden elke week in ziekenhuizen kinderen achtergelaten. Vijf kwamen uit andere staten. Een vader kwam uit Florida om een zoon achter te laten. Een vrouw reed 1500 kilometer vanuit Georgia met haar zoon.

Soms leidde het afgeven tot hysterische taferelen. Een tante die haar neefje afleverde, zei dat hij tegen een politieagent bleef roepen: „Ik ga mezelf doden”. Maar ze vertrok toch. Een 17- en 14-jarige vluchtten uit een ziekenhuis toen ze doorkregen dat hun moeder hen wou achterlaten.

Van de in totaal 35 kinderen die werden achtergelaten, waren er maar zes onder de tien. Vier van hen kwamen uit het Staton-gezin. Van de dertig uit Nebraska afkomstige kinderen, waren er 28 afkomstig uit een één-oudergezin. Twintig waren er blank, 22 hadden een ouder die in de gevangenis heeft gezeten.

Liefst 27 van de 30 kinderen hadden ooit al psychiatrische hulp gekregen. Lavennia Coover gaf haar jongste kind op omdat hij manisch-depressief is. Skyler (11) zou zijn oudere broer vaak te lijf gaan en met messen bedreigen. Coover zei uitgeput te zijn van het vechten en het onderhandelen met instanties en verzekeraars om hulp te krijgen.

Een oma die voor vijf kleinkinderen zorgde, stelde uit wanhoop de jongste van twaalf afgegeven te hebben. Acht jaar lang had ze alle instanties afgelopen en werd hij behandeld. Toen hij alsnog een buurjongetje dreigde te vermoorden, zag ze geen uitweg. „Hij zou in de gevangenis eindigen als we niet wat deden”, zei een familielid namens haar.

Een woordvoerder van de dienst voor volksgezondheid in Nebraska ontkende dat de overheid tekort was geschoten. Geen van de kinderen was ’in direct gevaar’ Slecht drie kinderen had intensieve hulp nodig. Toch hoopte hij op ’discussie’ over de toegankelijkheid van de zorg.

Er klonk veel kritiek op de ouders. Die zouden hun kinderen voorgoed beschadigd hebben. „Ik ben geen slechte ouder. Niemand heeft enig idee hoe mijn leven was”, verdedigde Lavennia Coover zich.

© Trouw 2008, op dit artikel berust copyright.

Andere krant

Ik las deze keer een andere krant, de Gelderlander, opinie-artikel van de direkteur van MEE Gelderse Poort. Het hele artikel mag iedereen zelf zoeken. Wel één citaat, waarin met stelligheid wordt beweerd: "De rijksoverheid ontmoedigt situaties, waarin verantwoord ouderschap uitsluitend mogelijk is dankzij een ondersteunend sociaal en professioneel netwerk." Volgens mij is dat hetzelfde als wat ik eerder zei: ouders (moeders) moeten het echt helemaal zelf kunnen zonder hulp.
Voor zover ik weet is er bij 'de rijksoverheid' nog niet zo'n uitkomst van een debat geweest, iedereen zit nog met de naweeën van de laatste emancipatiebeweging en tegelijkertijd een soort gêne om de problemen die dit met zich meebrengt te bespreken.
Ik denk ook niet dat zo'n uitkomst houdbaar zal blijken te zijn in een debat. en dan is 'ontmoedigen' nog iets anders dan ingrijpen en kinderen weghalen (of verplicht steriliseren, zoals een wethouder wel eens geopperd heeft).

Tsjor

Mirreke

Ik adviseer wel hier een daar eens af en toe wat, maar meestal vanuit de kant van ouders en ik ben niet vriendelijk en tactisch genoeg om het lang vol te houden. Ik heb het geduld niet voor vergaderingen en het begrip niet voor onrechtvaardigheden en pijnlijke dingen die mensen elkaar aandoen, terwijl het ook anders kan.
Jee, Duitsland Mirreke, oké.

Tsjor

Multi

Xsara: 'Bureau Jeugdzorg als woningbouwvereniging? Of als geldverstrekker?' Mirjam reageerde al, dus wellicht wat overbodig maar alsnog: ik had eerder een soortgelijke situatie: moeder met veel kinderen en veel problemen, vroeg gezinshulp aan; maar veel kinderen is geen reden voor gezinshulp. Veel kinderen is wel argument bij zorgen over....OTS. Zonder dat die OTS ook maar iets oplost. Ook daarvan zei een ambtenaar, dat het andere systemen waren.
Net zoals de politie een ander systeem is: volgens een woordvoerder van de MO-groep kunnen 1 op 5 kinderen seksueel misbruikt en/of mishandeld worden, maar op het niveau van de politie komt het nauwelijks tot aangiftes en nog minder tot veroordelingen. Ander systeem.

Tsjor

Cijfers

Wat mogelijke mishandeling, misbruik e.d. betreft ben ik heel erg geïnteresseerd in cijfers, of liever de onderbouwing van eventuele cijfers. Er was een tijdje geleden zo'n postbus 51 campagne met dreigende posters dat minstens een op de twintig kinderen werd mishandeld, ook bij jou in de klas zat er wel een, of bij jou in de buurt woont er wel een. Maar op welke cijfers zijn die gegevens nou gebaseerd. Men spreekt altijd over een topje van de ijsberg, maar waar blijkt dat dan uit.
En ook in het geval waar het draadje mee begon - kind weghalen op vermoeden van mogelijke, toekomstige, verwaarlozing/mishandeling door minder begaafde ouders, hoe zit het daar dan mee, is bekend hoeveel minder begaafde ouders kinderen hebben, en welk percentage daarvan daadwerkelijk is mishandeld, en hoe is de situatie van die mensen dan; krijgen ze hulp of niet bij het opvoeden. Ik ben oprecht geïnteresseerd in cijfers en de staving daarvan.

Niet in nederland

Die cijfers komen voort uit onderzoeken in Amerika. De resulaten daarvan leiden tot schattingen in Nederland. Er zijn in Nederland nauwelijks onderzoeken. Dat is ook niet mogelijk omdat de meeste kindermishandeling niet strafrechtelijk wordt vervolgd. Het komt niet verder dan vermoedens. Er komt niet rechtelijk vast te staan of er daadwerkelijk sprake is van mishandeling.
Groet,
Miriam Lavell

Tsjor

"Ik adviseer wel hier een daar eens af en toe wat, maar meestal vanuit de kant van ouders en ik ben niet vriendelijk en tactisch genoeg om het lang vol te houden. Ik heb het geduld niet voor vergaderingen en het begrip niet voor onrechtvaardigheden en pijnlijke dingen die mensen elkaar aandoen, terwijl het ook anders kan."
Maar nu heb je het over advies in persoonlijke gevallen. Ik zie jou echter ook voor me in een adviesorgaan dat bv. adviseert over een mogelijke andere aanpak. Zoals bijvoorbeeld bij het bewerkstelligen van een andere blik op jeugd- en gezinshulp, en zorgen dat zo'n nieuwe integrale aanpak de maatschappelijk aanvaarde variant wordt. Nu is het idd zoals jij het beschrijft: men dient te voldoen aan allerlei eisen. En terwijl ouders/moeders vaak zelf aleen geen invloed op omstandigheden kunnen uitoefenen, worden ze wel op hun (vermoede) resultaten afgerekend.
Grof gezegd: groot gezin + kleine behuizing + weinig geld + smoezelig uiterlijk = kind(eren) kwijt. Terwijl je met het aanbieden van hulp op één of meerdere van deze terreinen zowel de kinderen als de ouders helpt. Win-win voor allemaal lijkt mij: ouders krijgen eigenwaarde en zullen uiteindelijk op eigen kracht hun gezin draaiende kunnen houden, kinderen zijn geholpen, en jeugdzorg doet zinnig én gewaardeerd werk.
Nou heb ik ergens gelezen dat jeugdzorg erop gericht is/was om gezinnen niet uit elkaar te halen? Hoe lang geleden was dat dan beleid, want vanaf dat wij met stieflief in de 'zorg' zijn beland lijkt het beleid precies andersom gericht, en dat was jaren vóór dat verdrietige verhaal van Savanah.
groet (uit Duitsland ), Mirjam

Cijfers en ijsbergen

Ik vind dat dus bloedlink. Laatst nog een item op tv: artsen zijn niet voldoende alert op kindermishandeling. En hoe weten we dat? Nou, we 'weten' dat er zoveel kinderen mishandeld worden, en er wordt veel minder gemeld, dus is er onderrapportage.

Overigens zullen preventiecampagnes tegen kindermishandeling etc zo ook nooit werken. Want men blijft immers uitgaan van percentage x kinderen dat mishandeld wordt, en zal niet rusten voor die cijfers ook worden gerapporteerd. Alles daaronder is een 'topje van de ijsberg'.

groeten,

Temet

Miriam

Ik dacht eigenlijk al zoiets, want na uitgebreid googelen kwam ik niet verder dan cijfers en vermoedens afkomstig uit het buitenland, en vervolgens dus aannames voor Nederland.
In vervolg daarop vind ik het best vreemd dat Jeugdzorgbeleid, reclamecampagnes ed worden gebaseerd op aannames. Mag je dat soort aannames dan wel doen?
Overigens viel me onlangs op dat ook hier in Duitsland berichten van een dergelijke strekking (topje vd ijsberg enz.) steeds meer voorkomen... Hmmm.

Bloedlink?

Ik kan het even niet volgen Temet: wat vind je precies bloedlink? Het al dan niet rapporteren, of het doen van aannames? Of misschien iets heel anders...?
Mirjam

De aannames

De aannames vind ik bloedlink.
Men gaat ervan uit dat een x-percentage kinderen mishandeld wordt. Aannames, want bewijzen zijn er niet. Op grond van die aannames redeneert men dat rapportages die wijzen op lagere aantallen *dus* fout moeten zijn. Op grond van die aannames gaat men ervan uit dat in elke klas eigenlijk wel een kind moet zitten dat mishandeld wordt. En dan bestaat het risico dat men blijft zoeken, peuren en peuteren om die 'ten onrechte niet gemelde gevallen' boven water te krijgen. Als die gevallen er helemaal niet zijn (of ze zijn er wel, maar minder dan gedacht), dan leidt al dat gemier in het beste geval tot verspilling van energie en middelen. In sectoren als de zorg en/of jeugdhulpverlening, waar een tekort aan middelen en mankracht is, is dat op zich al erg genoeg.
In het slechtste geval leidt het tot volkomen onterechte beschuldigingen van mishandeling, want tja, je moet - cynisch gezegd - je quotum toch halen? Niet bewust natuurlijk, maar in de praktijk zal het zo werken. De leraar die al drie klassen achtereen geen mishandeld kind heeft gezien krabt zich achter de oren en wringt zich de handen van zelfkritiek, want hij heeft zeker niet goed genoeg gekeken. Toch maar beter op de signalen letten...Terwijl het heel goed kan zijn dat er geen mishandeld kind in die klassen zit.

En door die aannames, dat zei ik al, is ook elk programma gericht op vermindering van het aantal gevallen gedoemd te mislukken. We hebben namelijk geen deugdelijke meting, laat staan een deugdelijke nulmeting. Het is in principe denkbaar dat de verhoogde aandacht voor kindermishandeling ertoe heeft geleid dat het aantal gevallen in de laatste pakweg 10 jaar is afgelopen. Maar dat zullen we dan niet zien, want er zijn geen harde cijfers.
De verhoogde alertheid leidt waarschijnlijk eerder tot een toename van het aantal meldingen. De aanname over het aantal mishandelde kinderen - een aanname die nooit naar beneden wordt bijgesteld - leidt tot een zorg over onderrapportage. Die zorgen leiden tot grotere alertheid, die zeer wel kan leiden tot een toename van het aantal meldingen. Maar zolang de aannames niet naar beneden worden bijgesteld zal iedere rapportage die lager uitkomt dan de aanname nog steeds als een onderrapportage worden beschouwd. Als het werkelijke aantal mishandelingen lager ligt dan de aanname zal er net zo lang gemierd worden tot de rapportage met de veronderstelling in overeenstemming is. De middelen die in dat mechanisme gaan zitten kunnen natuurlijk ondertussen niet aan wat anders worden besteed.

En het risico bestaat ondertussen dat de definitie van 'kindermishandeling' steeds ruimer wordt genomen, zodat op een gegeven moment het aantal geconstateerde mishandelingen daadwerkelijk overeenkomt met de aanname.

Groeten,

Temet

Bloedlink

Ik lees het nu beter. Ik ben het met je eens Temet, ik vind het ook bloedlink.
Er is ooit een draadje geweest over met je kind bij de dokter komen en dan zeer kritisch worden ondervraagd omdat je die verwonding ook zelf kunt hebben veroorzaakt, maar dan bijna krampachtig, omdat bepaalde vermoedens toch moeten worden bewaarheid.
Dit is mij twee keer overkomen:
Eerste keer was met oudste zoon: hij heeft last van zweetbuien en hoofdpijn na inspanning en we wilden laten uitsluiten of hij wellicht hartproblemen had. Bij de anamnese door de kinderarts(assistent) werden de vragen en vermoedens zo lomp en ontactisch gesteld, zoon en ik waren er echt onthutst van.
Tweede keer was met jongste zoon: hij had op vakantie tijdens het springen op de opblaastrampoline zijn armpje gebroken en wij kwamen ter controle bij het ziekenhuis in onze woonplaats.
Beide keren viel de ondervraging behoorlijk rauw op mijn dak: het feit dat men mij er min of meer als vanzelfsprekend van verdacht mijn eigen kind te hebben gewond oid. vond ik schokkend. En gek genoeg ga je je ook nog eens schuldig voelen, om niets... Ook was de ondervraging dermate onhandig dat ik me afvraag of je op deze manier de echte gevallen eruit haalt. En dat allemaal omdat dat ontbrekende stuk van die ijsberg nu toch eens boven water gehaald moet worden (om maar meerdere beeldspraken met elkaar te verbinden).
Mirjam

Dat is al zo

"En het risico bestaat ondertussen dat de definitie van \'kindermishandeling\' steeds ruimer wordt genomen, zodat op een gegeven moment het aantal geconstateerde mishandelingen daadwerkelijk overeenkomt met de aanname."
Dat is feitelijk aan de hand natuurlijk.
Het vergelijken met Amerikaans onderzoek gaat alleen al voorbij aan het feit dat in Amerika miljoenen mensen ver onder het bestaansminimum leven. Daar komt doodgaan van de honger, kou, gebrek aan medische behandeling relatief veel voor. En dan hebben we het nog niet over kinderarbeid of prostitutie, laat staan over de geinstitutionaliseerde vormen van incest, veelwijverij en gedwongen arbeid of het onthouden van onderwijs onder de noemer van religieuze vrijheid.
Amerika is een raar land.
Ondertussen is het hier werkelijk zo dat het niet hebben van gordijnen en eigen slaapkamer bij alleenstaande moeder thuis (dat zijn wel drie signaalindicatoren) inderdaad tot uhp leidt.
Groet,
Miriam Lavell

Temet

Bedankt voor je uitwijding. (mijn bovenstaande berichtje had ik direct na het plaatsen van het eerste geschreven, alleen nog niet verstuurd.)
Ja, precies zo zie ik het ook. Koppel dat dan ook nog eens aan een maatschappij die aan de ene kant minder bereid lijkt om te helpen (want een groot gezin of financiële problemen alleen man geen reden zijn voor hulp zoals tsjor schrijft) en ook nog eens eerder geneigd is bepaalde aspecten zoals slordig of smoezelig gekleed zijn, of later dan gemiddeld of verder dan gemiddeld alleen naar huis moeten fietsen, als een teken van kindermishandeling te zien, en een heel angstig makende ontwikkeling is in gang gezet.
Ik heb ooit een voogd van jeugdzorg in alle serieuzigheid op tv zien beweren (bij Barend en Witteman) dat zij een kind dat niet elke dag gedouched werd als verwaarloosd beschouwde. Want volgens haar was dat toch het minste wat een kind kan verwachten.
Als onze dag in de soep loopt, om wat voor reden dan ook, is de douche het eerste wat ik laat vallen...
groet, Mirjam

Miriam

"Amerika is een raar land". In elk geval is Amerika een ander land. Met inderdaad een groter percentage mensen in financieel zeer treurige omstandigheden. Als je dan weet dat dergelijke narigheid een risicofactor is voor kindermishandeling, ligt het natuurlijk voor de hand dat kindermishandeling daar (relatief) meer voorkomt dan hier.

En zo zijn er nog wel wat verschillen te noemen.

Maar niemand heeft het daar ooit over, en iedereen schrijft de percentages van elkaar over (ook die zoveel kinderen per jaar die door mishandeling zouden overlijden, daar geldt volgens mij hetzelfde verhaal voor).

Aardig verhaaltje in dit verband, vind ik, is het verhaal van de 200 vrouwen (meen ik) die in Nederland in een boerka lopen. Om de zoveel tijd komt dat aantal weer langs.

Het toeval wil dat ik ooit eens contact had met de partner van degene van wie dat cijfer afkomstig is. Dat was een onderzoekster aan de VU die onderzoek deed naar - ik meen - orthodoxe islam in NL of zoiets. In elk geval een onderwerp dat het journaille ertoe bracht te denken dat zij iets zou afweten van boerka's in Nederland. Dus een journalist belt haar op, vraagt hoeveel vrouwen in Nederland nou eigenlijk zo'n ding dragen. Onderzoekster houdt de boot af, nuanceert, weet het niet, maar journalist blijft aandringen. Onderzoekster steekt eerst haar vinger in haar mond en vervolgens in de lucht, en zegt 'nou,zo'n 200 ofzo denk ik'. Aldus partner.

Et voila. En dat aantal gaat dus nu al een paar jaar in de media rond. Niemand die die veronderstelling ooit eens nagaat. En zo gaat dat met meer zaken.

Inmiddels ben ik zelf overigens zover dat ik alle ronde getallen en ronde percentages die in kranten etc worden genoemd (met name 'een op tien') per definitie wantrouw.

Groeten,

Temet

O jee

Ik lees dit draadje al tijden met grote belangstelling mee, geweldige discussie. Als Mirjams verhaal klopt, had ik alleen nog hoeven scheiden om een uhp voor dochter aan mijn broek te krijgen: wij woonden in een miniflatje met 1 slaapkamer, zonder gordijnen. De laatste keer dat ik bij het cb was (dochter was 18 maanden) viel me al zo op hoe rigide er daar met lijsten werd gewerkt, en hoe groot de verbazing was als dochter afweek van de norm. Zij had bijvoorbeeld een lichte taalachterstand moeten hebben omdat zij tweetalig wordt opgevoed, maar bleek al over een aanzienlijke woordenschat te beschikken. Arts was lichtelijk verbijsterd en bleef maar ijverig opschrijven welke woorden er allemaal uit dochters mond kwamen. "Die woorden kent ze ook allemaal in het Berbers," vertelde ik er toen gezellig bij om de verwarring compleet te maken.
Kortom, ik zal man straks nog eens extra knuffelen, je weet maar nooit met die jeugdzorg. Nee, alle gekheid op een stokje, het is toch ten hemel schreiend, dit jeugdbeleid? Mijn ouders wonen al jaren naast het ergste probleemgezin van het hele dorp. Er lopen al twintig jaar hulpverleners in en uit, de politie is er kind aan huis, maatschappelijk werk, GGZ, noem maar op. Twee van de drie kinderen hebben inmiddels een strafblad zo lang als mijn arm, de derde is lang geleden gevlucht. Vader zit in een inrichting en moeder is al jaren de weg kwijt, kan alleen nog maar huilen en schelden. Maar de kinderen zijn nooit uit huis geplaatst. Niemand begrijpt dit, mijn ouders al helemaal niet. Zij hebben veel met jeugdzorg te maken (vangen tieners op die een uhp hebben of weggelopen zijn). Het is voor hen onbegrijpelijk dat er in feite niets is gebeurd al die jaren, ja er zijn vast twintigduizend rapporten opgesteld.
Nou ja, ik snap er sowieso niet veel meer van, het lijkt mij dat een visie totaal ontbreekt en dat de suggestie van mirreke nog zo gek niet is. Tsjor for president.
Groetjes
Massi

Afwijking van de norm

Ik heb een vriendin die in een rolstoel zit, morfine moet gebruiken tegen chronische pijnen, en een zoontje heeft die een vorm van autisme heeft. Ook ging zij in het begin vrij infrequent naar het CB en was daar altijd behoorlijk kritisch. Haar zwangerschappen (want ze heeft inmiddels ook een dochtertje) verliepen vrij ingewikkeld, vanwege haar afhankelijkheid van de morfine. Zij heeft serieus ervaren dat men zeer kritische vragen begon te stellen, waarbij al bovenstaande zaken werden genoemd, waaruit zij is gaan opmaken dat ze extra scherp in de gaten wordt gehouden met haar kinderen. Nu is ze verplicht (!) om naar het CB te gaan, ook als er geen intentingen hoeven worden gegeven, terwijl ze NB voor de kinderen een kinderarts heeft gezien de voorgeschiedenis bij de zwangerschappen.