Wat vinden jullie hier nou van? (zwakbegaafden krijgen kind, jeugdzorg neemt hem af)

Dus?

Margriet tegen tsjor:
"Ik weet uit de praktijk dat er soms wel duidelijke verhalen zijn na onderzoek, helaas die krijg jij niet onder ogen.. Het laat zien dat óók jij maar een deel weet....."
En dus? Wat kan ik hier als relatieve buitenstaander mee?

Een mooie spreuk die ik op OO heb opgepikt: Schimmel groeit in het donker. Alleen transparantie helpt op de lange duur tegen wantrouwen -en elke vorm van geheimzinnigdoenerij zorgt voor verlies van vertrouwen.

Werkvelder

Werkvelder:
"Werkers doen dat niet meer altijd uit voorzichtigheid, je nek uitsteken in het belang van een kind."
T staat er wat krom, maar in feite bedoel je, dat je als medewerker van BJZ je nek niet meer uitsteekt, vanwege de persoonlijke consequenties.
Maar nu snap ik het niet meer; je werkt als medewerker toch niet in je eentje? Er is notabene een hele burocratie! Die burocratie heeft een DOEL, namelijk het nemen van zorgvuldige beslissingen. Maar die burocratie draagt niet bij aan dat doel. Hieruit maak ik op, dat BJZ als organisatie zwaar incompetent is.

(noot; burocratie is compatibel met slagvaardig werken, de luchtvaartsector is het beste voorbeeld. Ondanks een lawine aan regels stijgen er dagelijks heel veel vliegtuigen op, en de meeste nog redelijk op tijd ook).

Nog een lange reactie (margriet)

Tinus: (noot; burocratie is compatibel met slagvaardig werken, de luchtvaartsector is het beste voorbeeld. Ondanks een lawine aan regels stijgen er dagelijks heel veel vliegtuigen op, en de meeste nog redelijk op tijd ook)

Het verschil en gelijkertijd het probleem met de jeugdzorg is dat precieze meetinstrumenten daar ontbreken. Er werken veel mensen die gebruik maken van hun ervaring, mensenkennis en ‘instinct’. Die eigenschappen heb je voor dit werk soms hard nodig, maar daar ligt gelijkertijd ook de valkuil. Immers, in ‘ervaring, mensenkennis en instinct’, daar wemelt het van de vooroordelen.
Praktijkvoorbeeld (ivm privacy bewerkt): Een meisje uit een gezin van 6 kinderen bij een alleenstaande zwakbegaafde moeder in een vieze flat in een onveilige buurt. Armoe troef. Koelkast kapot, voordeur sluit niet, maar door de huurschuld wil de woningbouwvereniging er niets aan doen. 3 Vaders komen geregeld en ongeregeld hun kind(eren )ophalen voor een weekend. Meisje had een flink probleem op school, was soms flink oppositioneel en had geen aansluiting met andere kinderen. Op een groep voor dagbehandeling leeft zij op bij alle aandacht. Dus? Is er sprake van emotionele verwaarlozing? Wat gebeurt er bij vader? Moet dit kind elders opgroeien? Ik heb de thuissituatie gezien en mijn eerste gevoel was: haal dat kind daar weg. Haal die broertjes en zusjes daar weg. Ze zaten de hele middag na schooltijd op de bank te hangen. De lamlendigheid straalde ervan af. Moeder lag op de andere bank en schreeuwde opdrachten naar de kinderen: Haal water! Maak een fles voor de baby! Ruim op!
Maar ook een zwakbegaafde moeder kan leren, situaties kunnen veranderen en bovendien: goed genoeg is goed genoeg. Niet iedereen hoeft persé aan tafel te eten en op voetbal om goed op te groeien Je moet alleen wel je subjectieve beoordeling los durven laten en puur feitelijk naar de situatie kunnen kijken. Concreet waarneembaar gedrag beschrijven. Je eigen vooroordelen en vermoedens toetsen bij de ouders. Dat vraagt om lef en een open vizier. En transparantie, zoals Tinus al zegt. Een behandelplan waarover iedereen het eens is, bijvoorbeeld. En een procedure waarin heel helder staat beschreven waarover ouders ten alle tijden geïnformeerd dienen te worden.
En dan, om terug te komen op de ouders waar het hierom gaat, dan weten die ouders op zijn minst waaróm een kind uit huis wordt geplaatst. En ze weten wanneer dat gebeurt.. Ook wij deden zorgmeldingen, maar die deden we altijd samen met de ouder. Ook wanneer wij juist het gedrag van de ouder als het probleem zagen.

Margriet: Het probleem is dat een net geboren babytje zo afhankelijk is dat je daar alleen maar goed zicht op zou kunnen hebben als je de ouders met baby 24 uur per dag zou volgen (en dan heb ik het niet over mishandeling maar gewoon de basale zuigelingenzorg).
Mijn reactie: Het punt is hier dat er totaal niet helder is wat er als concreet risico gezien wordt. En ik vind het niet erg dat ik dat niet weet, ik vind het erg dat het niet aan de ouders is verteld. En sterker nog, ik vermoed dat er helemaal geen concreet risico is.
Niemand hoeft van tevoren te bewijzen dat hij / zij goed voor zijn kind kan zorgen. Niemand hoeft examen te doen voor het ouderschap. Waarom deze mensen dan wel? En waarom is hen niet verteld dat zij op een examen zaten?

Margriet: Ouders hoeven zich niet te bewijzen, je wil wel weten of lvg ouders goed voor een kind kunnen zorgen. Hoeveel LVG-ers wonen er totaal zonder ondersteuning zelfstandig zonder problemen (ik zou het eerlijk gezegd niet weten)? En zelfstandig wonen en alleen voor jezelf hoeven zorgen vind ik toch heel wat anders dan ook voor een kind.
Je zegt: ouders hoeven zich niet te bewijzen, maar ze moeten wel aantonen dat ze goed voor een kind kunnen zorgen. Dat vind ik tegenstrijdig. Natuurlijk, ze vallen binnen een groep en op grond daarvan kun je zorgen hebben. Het getal dat genoemd is, is dat een derde van de LVG populatie zonder al te grote problemen hun kind kunnen verzorgen. Maar ik vroeg mij al af of deze groep nog nader onderzocht was. Speelden hierbij anderen zaken een rol? Zoals: een stevig netwerk, het vrij zijn van alcohol en drugs, een goede (redelijke) financiële situatie, het ontbreken van psychiatrische problemen, grote mate van zelfstandigheid, vertrouwen in de hulpverlening (!)?
Twee derde heeft hulp nodig, maar ook daarbinnen zijn veel verschillen, lijkt mij. Ik kan mij zo slecht voorstellen (al wéét ik het uiteraard niet) dat deze mensen nu net in die groep vallen die op dag 1 al een groot gevaar zouden zijn voor hun baby. Wat wijst daarop?
Margriet: De risico's die Pelle beschrijft en bijvoorbeeld de reactie van Josephine over haar lvg buurvrouw vind ik veelzeggend. Niet als generalisatie maar als het wel misgaat ondanks proberen van de ouders wie geef je dan de schuld, de hulpverlening die niet genoeg zijn best heeft gedaan/genoeg heeft ondersteund/verkeerde inschatting heeft gemaakt? Is dat fair?
Je hoeft niet perse iemand de schuld te geven. Hulpverleners en ouders kunnen samen tot de conclusie komen dat een uithuisplaatsing een goede stap is. Je kunt samen concluderen dat iedereen het graag wilde, maar dat het niet is gelukt. Hulpverleners kunnen ouders ondersteunen bij het nemen van deze stap en bij het ‘vormgeven van ouderschap op afstand’. Dat kan echt, al is het verdriet vaak groot. En als je ‘echt mis’ gaat, dan kun je toch alleen terugkijkend zien of er écht verwijtbare fouten zijn gemaakt? Nee dat is niet fair, maar wel realistisch. Alleen als ouders uitspraken hebben gedaan of hebben gehandeld op een wijze waaruit zou blijken dat het risico op verwaarlozing of mishandeling echt een ernstige dreiging voor de baby vormde, alleen dan zou je van tevoren kunnen ingrijpen. Lijkt mij. En nogmaals, volgens mij is dat niet aan de orde, want dan had MEE zich in de berichtgeving erover kunnen uitlaten. (In algemene termen natuurlijk.)
Maar los daarvan (het blijft speculeren) ik vind het vooral een schande dat de *ouders* niet weten waarom hun kind in een pleeggezin is geplaatst. Ik vind het een schande dat zij getest / getoetst zijn op iets wat nog niet beoordeeld kon worden (er was nog geen kind), zonder hun medeweten. Dit soort dingen moet je helder maken. Ouders zijn nu niet alleen hun baby en hun kraamtijd ‘kwijt’, maar ook hun vertrouwen in hulpverlening en instanties. En dat laatste vind ik misschien wel de grootste schade die hier is aangericht.
Groeten, Maw.

Niet alleen de ouders

EMW:"Ouders zijn nu niet alleen hun baby en hun kraamtijd ‘kwijt’, maar ook hun vertrouwen in hulpverlening en instanties. En dat laatste vind ik misschien wel de grootste schade die hier is aangericht."
Niet alleen de ouders. Ook de werkgever (van een sociale werkplaats) zal zich wel tien keer bedenken voordat hij nog eens iemand naar Mee verwijst. Ik bedoel, naar Mee... We hebben het niet eens over Jeugdzorg. We hebben het over een voorziening aan de rand daarvan, zoals het MKD, of de school of gesubsidieerde kinderopvang dat ook is. Ook bij dat soort organisaties aan de rand is de angst om afgerekend te worden kennelijk zo groot dat ze liever een val voor je zetten dan een open procedure te volgen. Waar kun je nog wel veilig heen als je hulp nodig hebt?
Groet,
Miriam Lavell

Tinus

Klopt helemaal. Maar het is wat lullig als je als ouder je eigen verhaal terugleest hier op OOL...
Het zijn zaken waar media aandacht voor is geweest.

Ik wil alleen maar zeggen dat je als professional anders geinformeerd bent.
Wil niet zeggen dat ik twijfel aan Tjor haar deskundigheid en kennis en wat zij zegt uiteraard veel waarheid bevat. Een ombudsvrouw zal ze denk ik nooit kunnen worden omdat ze niet objectief is...

Maw

Maar los daarvan (het blijft speculeren) ik vind het vooral een schande dat de *ouders* niet weten waarom hun kind in een pleeggezin is geplaatst. Ik vind het "een schande dat zij getest / getoetst zijn op iets wat nog niet beoordeeld kon worden (er was nog geen kind), zonder hun medeweten. Dit soort dingen moet je helder maken. Ouders zijn nu niet alleen hun baby en hun kraamtijd ‘kwijt’, maar ook hun vertrouwen in hulpverlening en instanties. En dat laatste vind ik misschien wel de grootste schade die hier is aangericht."

Ben het geheel met je eens, dat soort missers mogen niet worden gemaakt.

Overigens klopt het niet wat je zegt dat het niet meetbaar is wat in de jeugdzorg gebeurd. Je hebt het vooral over bjz maar er is meer jeugdzorg. Namelijk al die hulp voor BJZ (opvoedondersteuning) en alle zorgaanbieders die werken met de indicaties van bjz en die ook niet geindiceerde jeugdzorg aanbieden.

Noem een programma als Triple P: zie positiefopvoeden.nl
Van de website: "Triple P is ontwikkeld door de psycholoog professor M. Sanders en het team van het Parenting and Family Support Centre van de universiteit van Queensland (Australië). Het programma is gebaseerd op vele jaren wetenschappelijk onderzoek en ervaring in de begeleiding van gezinnen."
En zo zijn er meer evidence based programma's in de jeugdzorg.

Miriam

Klopt het is deels meetbaar. En jeugdzorg zit ingewikkeld in elkaar. En kinderrechter/Bjz/zorgaanbieders/MEE/JGGZ/opvoedsteunpunten/AMK/consternatiebureau's etc etc etc
Nog steeds veel te versnipperd.

Maar nu nog het antwoord op de vraag

Margriet, je blijft maar voorbij gaan aan de kern. Tjor refereert aan een onderzoek van de Inspectie naar het handelen van jeugdzorg in een aantal concrete gevallen. Conclusie: Je kunt er met je pet niet bij dat dat zó gelopen is.
Jouw verdediging:"Ik weet uit de praktijk dat er soms wel duidelijke verhalen zijn na onderzoek, helaas die krijg jij niet onder ogen.. Het laat zien dat óók jij maar een deel weet..... "
Wat wil je daar nu mee zeggen? Dat niemand, behalve de direct betrokken professionals, dus ook de Inspectie niet, kan weten hoe het zit? Dat het werk van die professionals niet te beoordelen is door derden?
Of is je verweer niet meer dan 'het gaat best wel eens wel goed'?
Margriet:" En kinderrechter/Bjz/zorgaanbieders/MEE/JGGZ/opvoedsteunpunten/AMK/consternatiebureau\'s etc etc etc"
Kun jij uitleggen wat de relatie is tussen die hele rij? Waarom meen je dat ze bij elkaar horen? Moeten burgers, ouders, er ook van uit gaan dat ze bij elkaar horen? Waarom dan?
Groet,
Miriam Lavell

Margriet

Margriet: "Overigens klopt het niet wat je zegt dat het niet meetbaar is wat in de jeugdzorg gebeurd. Je hebt het vooral over bjz maar er is meer jeugdzorg. Namelijk al die hulp voor BJZ (opvoedondersteuning) en alle zorgaanbieders die werken met de indicaties van bjz en die ook niet geindiceerde jeugdzorg aanbieden."

Ehm... ik heb het niet over bjz. Ik heb het over de jeugdzorg. En daaronder schaar ik ook de kinderpsychiatrie, waar ik jarenlang gewerkt heb. En ja, ik weet dat er evidence based programma's zijn met 'meetbare' resultaten. (Mijn collega's in de kinderpsychiatrie werkten daar voornamelijk mee). Maar je zal toch moeten toegeven dat dat soort meten iets heel anders is dan het meten in de luchtvaart, waar Tinus het over heeft.
Bovendien gaat het dan om de programma's. Maar die programma's dienen te worden ingebed in goede hulpverlening en heldere communicatie. Er moet een behandelovereenstemming zijn met de ouders, wederzijds respect en vertrouwen. Hoe meet je dat?
Groeten, Maw.

Twee maten

Xsara:"Misschien moeten we, als maatschappij, accepteren dat hulpverlening niet werkelijk meetbaar is."
Dat klinkt een beetje raar uit een hoek die zijn bestaansrecht heeft in het meten van ouders. Nog een keertje: dit kind is uit huis geplaatst op basis van cijfers die een voorspelling over mogelijk komende narigheid zouden geven.
Meet jezelf, je eigen organisatie nou eens op dezelfde manier.
NRC gelezen trouwens?
Groet,
Miriam Lavell

Catch 22

Xsara:"'t Is ook een rare wereld, Miriam. Voor de meting van mijn organisatie en mijzelf: zie mijn vorige posting."
En jij denkt dat je daar mee weg komt.
Als je meent te kunnen beoordelen wat de risico's zijn van de omgeving waarin een kind opgroeit, je beoordeelt de ouders op hun omstandigheden, opvoedkwaliteiten, dan kun je die beoordeling ook maken over de omstandigheden waar het kind in verzeild zal raken als je het weghaalt bij die ouders en in een andere omgeving brengt.
Het bizarre is dat jeugdzorg die beoordeling wel maakt over de thuissituatie en dat oordeel ook als advies aan de rechter kwijt kan (dat wordt dan ook opgevolgd), terwijl er helemaal geen inschatting is van wat het kind bij jeugdzorg te wachten staat, niet eens of er wel plaats is op een voor dat kind geschikte plek.
Zou je die inschatting voor beide omgevingen maken, dan kom je tot andere beslissingen. Dan belanden kinderen niet in de gevangenis of in de volwassenen zorg bij gebrek aan plaatsen, want dan weet je vooraf dat dat geen verbetering van de situatie oplevert.
Daar komt bovendien nog bij dat de redenatie 'wij staan aan de kant van het kind' compleet krom is, zie het NRC. Het belang van het kind is onlosmakelijk met dat van de ouders verbonden.
Dat jullie dat wel los maken is bizar.
Met het weghalen van het kind bij de ouders, schaad je een belangrijk deelbelang van het kind, namelijk bij de ouders zijn. Je moet wel heel zeker weten dat het elders, de plaats die je over hebt, beter is om dat te compenseren. Maar er wordt helemaal geen inschatting gemaakt van wat het kind te wachten staat in de handen van jeugdzorg. Dat wordt helemaal niet beoordeeld.
Groet,
Miriam Lavell

Kruispunt gezien?

Twee indrukwekkende verhalen van 2 vrouwen waarvan 1 twee verstandelijk gehandicapte ouders had (en 3 verstandelijk gehandicapte broers/zusjes) en de ander een verstandelijk gehandicapte moeder en een vader die in eerste instantie ook achter liep, zoals hij het zelf zei, maar zich later behoorlijk ontwikkeld heeft. Over de problemen die zij hebben ondervonden en hoe zij niet opgevoed zijn maar vanzelf grootgekomen zijn. Deze vrouwen hadden wel moeite met het idee dat anderen eigenlijk vinden dat zij er niet hadden mogen zijn.

Jomanda

Xsara:"En waar baseer jij deze stellige mening op?"
Dat is geen stellige mening, dat is een feit.
Ik zal het je even uitleggen (ja, je hebt me nu echt op de kast): uhp gaat gepaard met een bezoek aan de rechter. Dat is een procedure. Hoe zo'n procedure verloopt, ligt vast. In die procedure krijgt jeugdzorg de gelegenheid advies aan de rechter uit te brengen. Dat advies is een oordeel over de ouders en de thuissituatie.
Tot die procedure hoort geen verantwoording van jeugdzorg over de vraag wat uhp dat kind dan zal opleveren. Het is de rechter niet eens bekend waar dat kind dan terecht komt.
Dit soort opmerkingen:"Klopt. Kan je nagaan tegen welke thuissituaties kinderen soms beschermd moeten worden door ze uit huis te plaatsen..." zijn volksverlakkerij. Je liegt dat je barst.
Van het kind waar het hier over gaat dat al een maand uit huis is, is nog niet eens defintief vastgelegd wat er zal gebeuren (uit huis of thuis), er is niet eens voldoende beoordeeld hoe de situatie thuis is, en toch is het niet thuis.
Het is ontvoerd op basis van een inschatting over risico's bij ouders met een verstandelijke handicap (bij 70% gaat het fout). Die inschatting bestaat er over voogdij ook en voogdij doet het werkelijk waar slechter dan ouders met een verstandelijke handicap.
Maar ja, het is jeugdzorg zelf die het oordeel moet geven. Uit jouw mond en die van Margriet wordt duidelijk hoe dat werkt: Ouders zijn wel te meten, jeugdzorg niet.
Waar heb je je cursus gevolgd eigenlijk? Bij Jomanda?
Groet,
Miriam Lavell

Tijgers

Xsara: 'Je moet wel heel zeker weten dat het elders, de plaats die je over hebt, beter is om dat te compenseren.' Klopt. Kan je nagaan tegen welke thuissituaties kinderen soms beschermd moeten worden door ze uit huis te plaatsen...

"Meneer, waarom strooit u hier brood?" Antw: om de tijgers te verjagen. "Maar meneer, er zijn hier helemaal geen tijgers" Antw: kun je nagaan hoe goed het werkt.

Het is een flauwekulredenatie Xsara en je vermijdt volgens mij waar het hier om gaat. En je bent niet de enige hoor.
Zoals gezegd, ik heb ook in de jeugdzorg gewerkt en ik heb ook met die vreselijke dilemma's te maken gehad. Maar ik heb ook voogden aan het werk gezien. Ik heb ze zien stoeien met hun bizarre caseload, ik heb ze zien vechten voor 'hun' kind en ik heb ze kinderen zien verwaarlozen. Dit kan ik ook van pleeggezinnen zeggen. Dit kan ik ook van ouders zeggen, verstandelijk beperkt én hoogopgeleid.
Als wij er met de ouders niet uitkwamen en in die fuik terecht kwamen die ons regelrecht naar een zorgmelding leek te leiden, was de moeilijkste vraag altijd: En dan? We wisten het niet. Het waren gewoon weer nieuwe goden aan wie je het kind overliet.
En daarom snap ik werkelijk niet waarom een baby bij zijn moeder wordt weggehaald enkel en alleen omdat er vermoedens zijn van mogelijk op handen zijnde verwaarlozing. Beeld het je eens in! Hoe voelt zoiets? Ik vind het echt om te huilen.
Groeten, Maw.

Kinderrechter met pensioen

In NRC van zaterdag stond een interview met een kinderrechter die nu met pensioen is. Ze heeft een boek geschreven na haar bezoeken aan 27 kinderen die op haar uitspraak uit huis zijn geplaatst. Zeven kwamen er goed terecht, twintig niet. Pleeggezinnen kunnen fantastisch zijn, daarnaast zijn er ook pleeggezinnen die falen.

En er bestaan families waar het generatie na generatie mis loopt. 'Maar dat ontslaat ons niet van de plicht onze uiterste best te doen ' of iets van die strekking, zei ze aan het slot van het gesprek.

Het is gewoon hartstikke lastige materie.
En het feit dat voogden vaak niet zo heel lang de 'vaste' persoon van 'hun' gezin zijn, maakt het nog ingewikkelder.

tonny

Precies tonny

Het is gewoon lastige materie. Dit is trouwens ook het artikle waar Miriam en Xsara naar verwijzen. Miriam quote deze kinderrechter wanneer zij zegt (uit mijn hart gegrepen) "Het belang van het kind is onlosmakelijk met dat van de ouders verbonden."

Maar ik mis hier eigenlijk (even in het algemeen) de verontwaardiging en de verbijstering dat een kind al tijdens de geboorte wordt weggehaald, zonder dat er sprake is van concrete dreiging. Omdat het om mensen met een verstandelijke beperking gaat wordt dat toch vergoelijkt, gerationaliseerd. Hup! Daar komt die 70% waarbij het fout gaat. Ja? Dus? Dat zegt toch niets over deze mensen? Het is pure discriminatie, wat mij betreft. Nog los van de belabberde aanpak.

Groeten, Maw.

M lavel en anderen

"Niet alleen de ouders. Ook de werkgever (van een sociale werkplaats) zal zich wel tien keer bedenken voordat hij nog eens iemand naar Mee verwijst. Ik bedoel, naar Mee... We hebben het niet eens over Jeugdzorg. We hebben het over een voorziening aan de rand daarvan, zoals het MKD,..."

Voor zover ik weet is een MKD een voorziening waar je een indicatie voor nodig hebt, dus moet je al langs BJZ anders kom je er niet op/bij.

Voor de verdere discussie: ik ben het er mee eens dat kinderen niet beter af zijn met een OTS of UHP. Ik weet niet vanuit welke gedachten/ casussen Margriet en Xsara denken, maar ik kan me bijna niet voorstellen dat zij dat perse niet vinden. Jullie zijn toch ook van de werkvloer? Zelf ben ik dat namelijk ook en al vind ik mijn werk belangrijk en hoop ik een bijdrage te leveren (naief misschien!?) en gaan er veel dingen wel goed. Weet ik ook dat het soms gewoon fout gaat ten koste van kinderen. En niet alleen de kinderen, maar hun hele leven en het hele systeem er omheen. Dan kan je niet zeggen: foutje bedankt.

Wel kan ik mij voorstellen dat als je denkt aan jongeren die maar 2 keuzes hebben: zwerven of UHP of kinderen waarvan moeder in de goot ligt (psychiatrisch) of in de bak zit en er geen vader en familie in beeld is, of ouders even op vakantie zijn naar verweggistan en de kinderen alleen thuis laten met wat oud brood, een leefgroep nog niet zo slecht is. Want om op te groeien in een drugspand is ook niet fijn. En die verhalen ken ik ook. Vergeet niet dat jullie en ik niet goed meer weten wat 'normaal' is, door alle trieste verhalen verlies je soms zicht op de werkelijkheid.

Xsara

Ik dacht idd dat je vanuit een bepaalde casus reageert. Zelf doe ik dat namelijk ook en dat maakt een discussie hier op het forum soms zo moeilijk omdat anderen vanuit hun casussen reageren.

Het was niet mijn bedoeling te zeggen dat je de werkelijkheid uit het oog bent verloren hoor! Het is meer zo dat ik mezelf daar soms ook wel eens op betrap: wat is normaal? Of zijn dit mijn waarden en normen? En dat kan al gaan over iets heel simpels als wel of niet naar boven schreeuwen dat het etenstijd is!

Wat ik zelf trouwens een mooie serie vond was: de mensen van de jeugdzorg, daar waren de dilemma's goed neer gezet en duidelijk zichtbaar hoe moeilijk het werk is.

Zo gaat het altijd

Xsara:"In deze discussie, waarin ik nota bene voor leugenaar uitgemaakt wordt, probeer ik al tijden niet in de valkuil te stappen om met voorbeelden aan te komen."
Het _feit_ dat een uhp procedure geen beoordeling kent van datgene wat JZ na uhp te bieden heeft, is geen casus apart, maar procedure. Zo gaat het altijd. Jij weet dat als geen ander (je kent de procedures), vooral ook omdat je zelf stellig en algemeen beweert dat het werk van JZ, dus ook de toekomst die zij een kind te bieden hebben, helemaal niet te meten is.
Deze bewering "Klopt. Kan je nagaan tegen welke thuissituaties kinderen soms beschermd moeten worden door ze uit huis te plaatsen..." is dus een leugen, want de nodige vergelijking wordt helemaal niet gemaakt.
Jullie werk is niet te meten (naar jullie eigen oordeel) dus altijd goed, ouders en thuissituties worden wel gemeten en zij dus fout als jullie menen dat dat zo is.
Groet,
Miriam Lavell

Over meetbaarheid

Ik zal meteen maar weer bekennen dat ik niet de hele discussie gelezen heb. Het is mij wel duidelijk dat de een praat over specifiek de situatie van die ouders die op tv waren en de ander over de instanties voor jeugdzorg in zijn algemeenheid. De meetbaarheid is inderdaad een moeilijk punt, want *wat* wil je nou eigenlijk meten? In de organisatie worden wel degelijk de nodige dingen gemeten. Enerzijds de cijfers, doorstroom, hulpverlening wel of niet beindigd door het behalen van voor opgestelde doelen, verblijfsduur etc. Anderzijds ook door middel van de jaarlijkse clienttevredenheids toets, waarbij in acht genomen moet worden dat mensen die niet tevreden zijn graag hun mening geven en mensen die wel tevreden zijn vooral gewoon blij zijn dat zaken weer beter lopen dan voorheen. Die hoeven daarna niet zo nodig meer contact met jeugdzorg, die vinden het okay zoals het is/was. Zo weet ik ook dat er binnen de bureaus jeugdzorg een hoop getoetst wordt, er is dus wel degelijk sprake van meetbaarheid.
Echter het hele grote probleem is dat de cases waarbij zaken gruwelijk fout lopen breed in het nieuws komen, net als de zaken waarbij in het ziekenhuis het verkeerde been geamputeerd is. Al die honderden of duizenden clienten waarbij jeugdzorg wel goed verlopen is staan niet in het nieuws. Na 13 jaar werken in de jeugdzorg durf ik toch echt te zeggen dat er veel meer goed gaat dan fout. Natuurlijk heb ik ook zo mijn negatieve ervaringen, met mijn eigen organisatie maar ook met BJZ, maar het is toch zo heel erg zuur dat er weinig erkenning is voor wat wij goed doen en veel aandacht voor wat er fout gaat.
Groet Terpi

Te snel...

... ik bedoel in het begin 'in de organisatie waar ik voor werk'

Risico's inschatten

Terpi:"Het is mij wel duidelijk dat de een praat over specifiek de situatie van die ouders die op tv waren en de ander over de instanties voor jeugdzorg in zijn algemeenheid."
Ik niet. Dit geval is een voorbeeld van hoe de normale werkwijze die in alle gevallen zo wordt toegepast, vanzelf tot overdreven en slecht onderbouwde actie leidt en hoe het ouders in een onverdedigbare positie drijft.
De kernvraag blijft waarom die werkwijze is als die is.
Terpi:"De meetbaarheid is inderdaad een moeilijk punt, want *wat* wil je nou eigenlijk meten?"
Dat lijkt me tamelijk simpel: Pas de meetinstrumenten (indicatoren, risico-inschatters) die gebruikt worden om ouders en thuissituaties door te meten, toe op JZ.
Terpi:"Anderzijds ook door middel van de jaarlijkse clienttevredenheids toets, waarbij in acht genomen moet worden dat mensen die niet tevreden zijn graag hun mening geven en mensen die wel tevreden zijn vooral gewoon blij zijn dat zaken weer beter lopen dan voorheen."
Het lijkt me dat bij dit soort enquetes opgaat wat bij al dit soort enquetes opgaat, namelijk dat mensen hun eigen ontevredenheid al te zeer relativeren. De uitkomst van dit soort enquetes ligt daarom juist per definitie tussen 6 en 7 (zie dergelijke enquetes over onderwijs en zorg). Het instrument is weinig betrouwbaar om echte onvrede of problemen mee te vinden.
Als bij JZ de beoordeling desondanks overwegend onvoldoende is, dan is de werkelijkheid nog een heel stuk vreselijker dan de enquete doet vermoeden, zie onderwijs en zorg.
Terpi:"Echter het hele grote probleem is dat de cases waarbij zaken gruwelijk fout lopen breed in het nieuws komen, net als de zaken waarbij in het ziekenhuis het verkeerde been geamputeerd is."
En van die laatste hoor je dan toch meestal dat dat direct tot aanpassing van de werkwijze leidt. Het zijn de algemene routines die rampen mogelijk maken. Dat dat maar in enkele gevallen tot een ramp leidt, mag een wonder heten.
Waarom leert JZ niet van de fouten in de algemene procedures? Waarom kan JZ van het eigen werk de risico's niet inschatten?
Groet,
Miriam Lavell

Structurele tekortkoming

Wat mij nog steeds bezighoudt zijn structurele tekortkomingen. De casussen waarbij het 'goed' gaat zijn vermoedelijk vooral de afgegeven indicaties, vrijwillige opvoedingsondersteuning, dat soort dingen. Wat mij verontrust is het gebrek aan bescherming en regelingen op het moment dat de zaak overgaat in dwang. Laat ik de volwassenen psychiatrie nu als voorbeeld nemen. Ook daar kun je als hulpverlener vaak maar weinig goed doen. Ook daar zien we regelmatig (recent nog) schandalen, bijvoorbeeld in verband met het separeren van mensen en/of juist wat wel "the right to rot" wordt genoemd dus mensen die overduidelijk bemoeizorg nodig lijken te hebben en die het niet krijgen. Bepaald geen betere reclame voor die branche dus. Wat deze hulpverleners gemeenschappelijk hebben met jeugdzorg is dat het zo kan zijn dat na aanmelding en/of langer durend contact blijkt dat er maatregelen genomen moeten worden waar de kliënt of in het geval van jeugdzorg het gezin mordicus op tegen is. Nemen wij een voorbeeld. Iemand wordt opgenomen en gaandeweg blijkt dat diegene psychotisch is en doet dingen waaruit een gerechtvaardigde verwachting gehaald kan worden dat deze persoon de komende tijd een gevaar is voor zichzelf. Of voor zijn omgeving. Dan volgt misschien dwang, de betreffende kliënt mag de afdeling niet meer af, bijvoorbeeld de opname verandert in een dwangopname. Maar! Het verschil met jeugdzorg lijkt mij nu, dat op dat moment men verplicht is de kliënt en/of zijn familie duidelijk te maken dat zij het recht hebben om deze beslissing aan te vechten. Men kan een advocaat inschakelen, contra-expertise laten doen enz. enz. De hulpverlener kan dat benoemen als "weerstand" of "geen ziekteinzicht" of iets dergelijks maar dat gaat niet helpen. Er is vastgelegd dat concreet benoemd dient te worden wat voor gevaar hier precies aan de orde is. Dus je moet expliciet kunnen zeggen: "hij heeft gedreigd dat hij naar buiten gaat om daar onder de trein te gaan liggen". Daarnaast voldoet het niet als een willekeurige hulpverlener rapporten gaat schrijven, er moet een psychiater aan te pas komen. Van die dingen. Natuurlijk is er geen garantie dat het dan allemaal goed komt en dat blijkt ook wel. Maar het gaat mij dus om dat fundamentele recht op:
a. Verzet
b. Minimumeisen aan de deskundigheid van de inschatter
c. Contra-expertise
Een gezinsvoogd en een kinderrechter volstaan niet. En jeugdzorg vat strijd van ouders veel te veel op als: "zie je wel, ze zien het niet in".
Juist omdat systemen waar dwang bij komt kijken zo levensgevaarlijk zijn, acht ik een fundamenteel recht op eigen vertegenwoordiging zo hoogstnoodzakelijk.
groet,

14 januari

Volgens het ND van vandaag is Hendrikus nog tot 14 januari uit huis geplaatst. De ouders moeten in die tijd aan hem leren wennen, onder begeleiding, waarbij deskundigen beoordelen of ze geschikt zijn als ouders. Dingen als flexibiliteit, oplossingen kunnen bedenken in onverwachte situaties, stressbestendigheid, tijdig hulp kunnen vragen, zijn dingen waarvan de rechter zich afvraagt of ouders met een verstandelijke beperking die wel kunnen aanleren en waar dus op gelet gaat worden. 14 januari wordt vervolgens een definitieve beslissing genomen.

Zijn er eigenlijk al eerder zulke zaken geweest? Of is hiervoor geen jurisprudentie en zet deze zaak de toon voor soortgelijke toekomstige situaties (ouders met verstandelijke beperking, ouders met Asperger/PDD-NOS ed)?

Het gaat zoals altijd

Deze zaak verschilt niks van het gewone patroon. Eerder is al de vraag gesteld waarom deze ouders een opvoedexamen zouden moeten doen, maar dat is altijd zo als de vraag of een kind kan worden teruggeplaatst gesteld wordt.
Zo zit het systeem nu eenmaal in elkaar.
De rechter graaft ook niet zo diep in zijn oordeel. Dat nu is uitgesproken dat terugplaatsen niet in het belang van het kind is, komt eigenlijk automatisch voort uit de vooringenomen positie dat de Kinderberscherming per definitie in het belang van het kind handelt. Dat belang ligt dus in die handen. De kinderbescherming is ook adviseur van de rechter op dit punt, dus als de zij zeggen 'we zijn er nog niet zeker over' ook al komt dat omdat ze hun onderzoeken nog niet hebben afgerond (zoals hier), dan kan een rechter niets anders zeggen dan wat er nu gezegd is.
Kennelijk is er wel diepgaander ingegaan op de vraag wat dan zoal precies de risico's zijn van opvoeding door ouders met een verstandelijke beperking. De rechter heeft nu een aantal punten genoemd waarvan hij meer specifiek wil weten of dat voor deze ouders ook opgaat.
Daar volgt dan dus dat examen uit.
Een examen flexibiliteit, oplossingen kunnen bedenken in onverwachte situaties, stressbestendigheid, tijdig hulp kunnen vragen. Het punt is dat deze ouders wel aan dat examen worden onderworpen en andere ouders niet. Dat betekent dat niet bekend is wat een normaal score is.
In feite gaat de beoordeling ervan niet dieper dan die ouders zelf doen: Zou je je eigen baby/kind aan deze mensen toevertrouwen?
Ik denk dat de meeste ouders 'nee' zouden zeggen. Ik denk dat de Kinderbescherming om precies dezelfde redenen ook nee zullen zeggen. _Zij_ zijn nu verantwoordelijk voor dat kind. Het kind weer overdragen aan die ouders, valt ook onder hun verantwoordelijkheid.
Ja, deze zaak kan wel een nieuwe toon zetten. Niet omdat er niet al eerder dergelijke zaken zijn geweest, maar omdat het aansluit bij een nieuwe golf van bemoeizorg: Het bevestigt de andere insteek waarin ouders nog meer gewantrouwd worden. Het zou kunnen betekenen dat stichting Mee per definitie hulp weigert en eerst een AMK onderzoek afwacht.
Pikant detail: deze mensen zijn naar de huisarts geweest voor de begeleiding van hun zwangerschap. Hij heeft hen geholpen (de pil gestopt?, voorlichting gegeven?), maar heeft nu het advies om dat kind uit huis te halen, ondertekend.
De advocaat zet daar vraagtekens bij. Het zou kunnen betekenen dat huisartsen in het vervolg hieraan niet meer mee willen werken, of zelfs de voorwaarde van anticonceptie gaan stellen aan het behandelen van stellen met een laag IQ.
Hoe laag dan, vraag je je af.
Groet,
Miriam Lavell

Ondertussen

Nova, en dan gaat het om een moeder die ziek is.

Reden van de OTS en de UHP: enige tijd rust. Maar waarom zou je dat nou toch niet bespreken met de jongen en de ouders? Vraag: wil je een paar weken rust, dan zorgen wij daarvoor.
Zijn de vakantiekolonies aan zee nog open?

Nog nooit zijn de eisen aan het ouderschap zo hoog geweest volgens mij. Tot een generatie geleden mochten mensen nog hulp krijgen, sommige dingen goed en andere dingen minder goed kunnen. Ouders moeten nu alles kunnen, helemaal zelf, en als dat niet zo is dan worden de kinderen 'gered'.

Tsjor

Autoritair opvoeden

Grofweg zijn er twee opvoedstijlen: de overleg vorm en de bevel vorm. JZ hanteert de laatste. Daarin hoeven kinderen niet te begrijpen wat ze overkomt, ze moeten gewoon doen wat er gezegd wordt.
Groet,
Miriam Lavell

Miriam

"Maar ja, het is jeugdzorg zelf die het oordeel moet geven. Uit jouw mond en die van Margriet wordt duidelijk hoe dat werkt: Ouders zijn wel te meten, jeugdzorg niet."

Volgens mij heb ik eerder gezegd dat sommige jeugdzorg al wel meetbaar is en ook een voorbeeld gegeven. Dus vind ik het niet prettig dat jij nu mij in deze context aanhaald.
Verder heb ik nergens gezegd dat wat ouders doen altijd meetbaar moet zijn. Ik heb eerder dilemma's aangegeven.
Volgens mij staan we niet zo haaks op elkaar als jij doet suggereren. Als werker in de jeugdzorg zie ik ook die dilemma's!!

In dit specifieke geval ben ik ook niet te spreken over de aanpak.

Er wordt vaak gesproken over de jeugdzorg maar een belangrijke schakel is de Raad die beslist over VOTS, een manier waarop kinderen die eerst nog in vrijwillig kader werden geholpen heel snel uithuis kunnen worden geplaatst (in het gemak wordt dan een VOTS en een MUHP in een geregeld). Van de week in NOVA werd weer pijnlijk zichtbaar dat niet alleen bjz maar al stappen daarvoor zonder veel onderzoek kinderen drie maanden uithuis werden geplaatst zonder dat ze daar inspraak in hadden (waren 12+ kinderen). Ook ik vind dit treurig.
Dat je in de jeugdzorg werkt betekent niet dat je alles maar goed vindt wat er in gebeurt.