Wat vinden jullie hier nou van? (zwakbegaafden krijgen kind, jeugdzorg neemt hem af)

Schandalig!

dat vind ik het! Het is gisteravond (of was het alweer eergisteravond?)in Nova geweest en de volgende ochtend werd er in Goedemorgen Nederland (wat ik anders nooit kijk, eerlijk waar!) vrij veel aandacht aan besteed. De VVD gaat ermee aan de slag, en ik geloof dat er een rechtzaak komt. De ouders hadden namelijk een rechtzaak aangespannen maar hun rechtsbijstandverzekering had geen advocaat gestuurd omdat de zaak kansloos zou zijn!!? En dit is een schending van hun mensenrechten, vooral omdat de rechter de rechtzaak wel heeft laten doorgaan. Had nooit gemogen. Ik hoop, ik hoop echt, dat hier heel snel een en ander wordt rechtgezet.
Enfin, schandalig dus.

En dan nog dat iq.

Alleen iq mag geen reden zijn om zomaar aan te nemen dat mensen hun kind niet kunden opvoeden. Het kindje is min of meer onder valse voorwendselen bij hen weggenomen. Ik denk dat je via uitzending gemist Nova nog wel kunt bekijken. Alles bij elkaar weer een doorgeschoten jeugdzorg/mee actie.

Rechtsstaat

Ik heb geen idee of die mensen hun kind op kunnen voeden en of het daar zou moeten wonen. Ken ze niet en ik kan zulke dingen niet beoordelen. Waar ik wel erg van schrok was dat ze zonder advocaat naar de kinderrechter moesten en dat de zitting niettemin gewoon doorging. Verschrikkelijk!! Ik schrok daar ook van omdat de NRC de laatste tijd ook aandacht besteed aan het tekort schieten van jeugdzorg. En ook daar stond terloops vermeld dat heel veel advocaten deze zaken niet aannemen omdat jeugdzorg nu eenmaal niet tegen te houden is. Je moet meewerken, niet meewerken wordt opgevat als een extra teken dat je niet geschikt bent als ouder want je 'laat geen zorg toe'. Daadwerkelijk bestrijden van de visie en/of maatregelen van jeugdzorg via een advocaat geldt in die opvatting eveneens als 'niet meewerken' en 'niet begrijpen dat er zorg nodig is' enz. enz. Op de een of andere manier is het gewoon geworden dat in het geval van jeugdzorgmaatregelen de normale rechtsbijstandopvattingen naar de prullebak gaan. Een rechtshulpverzekering mag overigens inderdaad weigeren mensen bij te staan in zaken als ze die inderdaad kansloos achten. Wel heeft de klient dan vaak het recht zelf een advocaat in te huren en als hij de zaak toch wint, kosten alsnog op de rechtshulpverzekering te verhalen. Maar deze mensen hebben waarschijnlijk helemaal geen geld om dat voor te schieten, dus daar gaan ze. Rouvoet, de "christelijke" minister die hierover gaat ligt hier net als collega Hirsch Ballin kennelijk geen seconde wakker van. Die heffen liever nog een keer extra het vingertje richting ouders: "Niet zo snel scheiden", "A.U.B. eerder kinderen krijgen, ook hoogopgeleiden", "Meer kinderen krijgen, ook hoogopgeleiden" enz. enz. Terwijl de inspectie bovendien steen en been klaagt over jeugdzorg, heeft Rouvoet, de verantwoordelijke minister, de grenzeloze brutaliteit om een dag van het gezin in te stellen. Een gotspe!
groet,

Gister in hart van nederland

heel triest....en dan te bedenken dat in sommige gezinnen helemaal niet ingegrepen wordt....

Mensenrechten

Over deze zaak vertelde een advocaat dat wanneer de belangen groot zijn en de impact op iemands leven ook groot, iemand recht heeft op een advocaat, wat dus onderdeel is van de rechten van de mens.
En om nu juist minder begaafden hun eigen verdediging te laten doen vind ik wel heel erg wrang. Er was overigens wel een familielid die ze voor zover mogelijk heeft bijgestaan.
Natuurlijk ken je vanuit de media niet alle ins en outs, maar uit wat ik heb gezien (de in mijn eerste berichtje genoemde programma's) blijkt dat het iq van beide ouders de enige aanleiding is om het kindje vrijwel direct na de geboorte (1 dag geloof ik) weg te halen.
En dit maakt mij woedend. De vooringenomenheid, en ook de vooroordelen van de jeugdzorgen en de mee's, de macht die ze schijnbaar hebben, het mechanisme zoals Jose dat zo helder uiteenzet (als je je verdedigt en verzet tegen hun mening werk je niet mee, wat alleen maar sterker in je nadeel werkt), dat alles vind ik ten hemel schrijend en zeer angstaanjagend.
Denk eens aan het leed wat ze aanrichten... Op dit moment zie ik 'de instanties' als de grootste mishandelaars.
Los van dit alles begrijp ik ook maar niet waarom er, indien er ingegrepen moet worden niet totaal anders wordt ingegrepen. Waarom geen hulp thuis, begeleiding op allerlei gebied, iemand die dagelijks of meerdere malen per dag indien nodig langskomt om te helpen. Integrale hulp voor gezinnen met een totaal ander uitgangspunt, namelijk dat ouders en kinderen bij elkaar horen en dat ze gezamenlijk geholpen worden om als gezin er beter van te worden. Is veel beter voor alle partijen.
Maar goed, da's weer een andere discussie.
groet, Mirjam

Het houdt mij ook bezig

Ik zat eigenlijk al een beetje op dit draadje te wachten, maar had geen puf het zelf te starten. Dit heb ik afgelopen zaterdag in het NRC gelezen:
http://www.nrc.nl/binnenland/article2037587.ece/Denken_ze_dat_we_met_ons_kindje_gaan_gooien
Geeft iets meer achtergrond dan het AD-stukje. En ja, ik ben ook geschokt. Allereerst lijkt het dat er totaal niet in overleg met de ouders is gekeken naar de meest passende vorm van hulp. Er is zo ongelooflijk veel mogelijk tussen "geheel zelfstandig een kind opvoeden" en "plaatsing in een pleeggezin". Nadat zij het laatste hebben afgewezen, zijn de hulpverleners achter de schermen een plannetje gaan smeden en uitvoeren. Maar ouders weigeren geen hulp! Die willen best ondersteuning en begeleiding. Die blijken bovendien een groter netwerk te hebben dan ze hebben genoemd. Wat bij mij weer de vraag oproept of de hulpverleners wel de juiste vragen hebben gesteld. En of ze wel oprecht geïnteresseerd waren?
Verder was ik geschokt over Ilona de Jong, die best even een boekje open wil doen over haar cliënt: (uit het NRC)>>> Locatiemanager Ilona de Jong van de stichting Woonvormen, die het paar sinds september begeleidt, zegt over de beslissing van de rechter: „We snappen de voorzichtigheid, maar we leven mee met het paar.” Het verbaasde De Jong dat de moeder van Hendrikus pas laat in de zwangerschap met hulpverleners in aanraking kwam. „Op het moment dat wij kennismaakten wist zij nog niet dat haar tasje klaar moest staan en wat een wee was.” Ze vindt dat het paar hulp nodig heeft, ook zonder kind. „Ze horen echt wel tot onze doelgroep.” Brrrr... fijn zo'n vrouw. Daar vertrouw je dan je hulpvraag aan toe.
En dan die advocaat die het 'kansloos' vindt. Huh? En dan hebben ze dus maar geen advocaat?? Ik ben niet juridisch onderlegd, maar dat mág toch helemaal niet???
Het blijft voor ons natuurlijk gissen op welke gronden het team veronderstelde dat deze baby in gevaar zou zijn bij deze ouders. Misschien hadden ze goede redenen. In dat geval denk ik dat de ouders minstens het recht hebben om te weten wat deze redenen dan zijn. Welke concrete risico's werden er gezien? Welke concrete voordelen heeft het plaatsen in een pleeggezin voor ouders en voor het kind? Anders dan "voor jullie eigen bestwil".
Zoals ik het van deze veilige afstand zie, is deze mensen een kans ontnomen op een goede start met hun baby. En dat vind ik treurig. Daarnaast denk ik (vol-automatisch) ook steeds maar aan die borstvoeding die op deze manier ook al geen kans krijgt... maar dat zal nu wel weer van minder belang zijn.
Groeten, Maw.

Jeugdzorgzaken en advocaten

In veel familiezaken kan je alleen maar wat doen in de procedure als je een advocaat hebt. Dat geldt niet voor kinderbeschermingszaken: daar kan je je als ouder verweren zonder dat er een advocaat aan te pas komt. Dat heeft natuurlijk ook zijn voordelen, want nu is iemand niet verplicht een advocaat in de arm te nemen en kan dan toch zijn zegje doen.

Voor zover mijn (beperkte) ervaring met jeugdbeschermingszaken strekt is het probleem het volgende: in zaken als deze wordt vaak een spoeduithuisplaatsing gevraagd. Omdat de zaak volgens jeugdzorg spoed heeft, wordt er op extreem korte termijn een zitting bepaald. Het is dan vaak onmogelijk om op zo'n korte termijn een advocaat te vinden die a) wil helpen, b) op die dag naar de zitting kan en c) tijd heeft om de zaak in te nemen, gesprek met de ouders te voeren, het dossier grondig door te nemen en een fatsoenlijk verhaal voor te bereiden.

Wat nog wel eens gebeurt is dat er bij wijze van noodmaatregel een voorlopige ots + uhp wordt uitgesproken en dat de zaak dan enkele maanden later weer op zitting komt om over de verlenging te discussiëren. Dat geeft dan hopelijk wel tijd om je van fatsoenlijke rechtsbijstand te voorzien.

Wat rechtsbijstandverzekeraars betreft: de meeste dekken geen familiezaken, en ik vermoed dat jeugdbeschermingszaken daar ook onder vallen. Dus nog los van de vraag of ze al dan niet kansloos zijn: ze zijn gewoon categorisch van dekking uitgesloten. Als je dan niet onder de wet op de rechtsbijstand valt (straks bijna iedereen, als het aan Albayrak ligt), heb je een financieel probleem.

Wat de kansloosheid betreft: het is niet zo dat verweer bij voorbaat volslagen kansloos is. Maar het is wel erg lastig. Probleem is vaak dat ouders (hoeft niet per se om zwakbegaafde ouders te gaan) zichzelf enorm overschatten en de problemen onderschatten. Bovendien: actie is reactie, dus de opstelling van jeugdzorg wekt een afwerende reactie op. De opstelling is dan vaak 'er is helemaal niks aan de hand, maak je geen zorgen, alles gaat fantastisch, waar bemoeien die lui zich mee'. Aangezien er vaak wel degelijk van alles aan de hand is, is zo'n betoog niet geloofwaardig, en kan het ook zorgwekkend zijn, want als iemand denkt dat er geen problemen zijn dan zal hij hulp waarschijnlijk geheel afwijzen en dat kan tot grote ongelukken leiden.
Veel handiger is dus een betoog 'ja, er zijn problemen, maar daarvoor hoeft toch niet naar het zware middel van een uhp te worden gegrepen, er kan toch met minder zware maatregelen ook adequaat worden opgetreden'- precies zoals meerdere mensen in dit draadje al stellen. Dat wil nog wel eens helpen. Helaas soms pas in hoger beroep. Maar lastig is het wel, want de neiging bestaat wel eens om bij twijfel de jeugdbeschermers maar gelijk te geven.

We willen immers geen nieuwe Savanna's, en als het fout loopt vergeef je het jezelf toch nooit, etc...Rechters zijn soms ook net mensen.

Groeten,

Temet

Ik vind dat jullie wel makkelijk

ik vind dat jullie wel makkelijk een mening vormen zonder alle ins en outs te weten. die ik overigens ook niet weet. ik weet het iq van deze ouders niet, maar ken wel een schrijnend voorbeeld van een ouderstel dat een niveau had van een gemiddelde 10-jarige (de moeder ong. 8 jaar de vader ongeveer 11 jaar) en die ondanks hun onvermoeibare inzet hun kind gewoonweg écht niet verzorgen kon. ze hadden de capiciteiten gewoonweg niet. zelfs met een batterij aan hulpverleners die continu alles uit de kast haalden om hun de baby te laten houden wilde het niet lukken. er waren té veel dingen die niet goed gingen, vergeten, niet gesnapt werden. tot er een ernstig ongeluk gebeurde (ze 'vergaten' het kind) dat gelukkig met een sisser afliep.....maar wat tot véél erger had kunnen leiden. daarna is het kind uit huis geplaatst.
en laten we wel wezen........zouden jullie je 10-jarige een baby toevertrouwen??? ik heb een dochter van 10, een heel verstandige, voorzichtige. en een uurtje oppassen zou ze misschien met goede instructies nog wel aankunnen. maar het klokje rond? welnee!
ik vindt het erg voor de ouders....ze hebben ondanks hun mindere verstand zeker wel volwassen 'gevoelens' en dus ook soms een kinderwens. maar ergens klopt het ook niet om dan een onschuldige baby maar in te zetten als 'proefproject'......
ik geloof nooit dat wij alle factoren die een rol gespeeld hebben uit de media vernemen. hulpverleners mógen niks zeggen, de ouders hebben denk ik ook geen zicht op alle factoren of misschien interpreteren ze die wel verkeerd, de media haalt de leukste items eruit en presenteerd die ons.
ik ken stichting MEE en heb daar juist tegengestelde ervaringen mee, dat ze zich voor de volle 100% inzetten voor de doelgroep (in dit geval de verstandelijk gehandicapten) en ze op alle manieren volwaardig proberen te laten deelnemen aan de maatschappij. het is geen stichting die mensen 'betuttelt' niet eens een stichting die iets met kinderbescherming van doen heeft.ik ken veel mensen die veel te 'danken' hebben aan stichting MEE. nu zal dit wel spelen in een andere gebied dan waar ik die ervaringen heb, maar volgens mij volgt de stichting overal een zelfde soort beleid.
groeten albana

Moest er een nachtje over slapen

Ik vroeg me om eerlijk te zijn ook af of wij er een mening over kunnen vormen zonder alles te weten. Het bericht op zich is erg. Je kunt een moeder niet zomaar haar kind afnemen, niet een, maar een moeder die niet op dezelfde manier kan redeneren als een moeder met 100 procent verstand heeft er ook nog eens het probleem bij dat ze werkelijk niet zal begrijpen waarom haar dit aangedaan wordt. Ik snap dan ook niet dat dit nu pas boven water is gekomen. Is er geen huisarts geweest die zich zorgen heeft gemaakt? Of een gynaecoloog, of vroedvrouw? Is er niemand geweest die al tijdens de zwangerschap vond dat er (voorzorg)maatregelen getroffen moesten worden?
Ik weet van verhalen dat opgroeien bij geestelijk gehandicapte ouders zwaar is voor het kind, dus ik vind wel dat het belang van het kind voor moet gaan in een geval als dit.

Nrc artikel

Ik lees net het NRC stuk en schrik ook erg. Ik snap goed de bezwaren, die Albana ook noemt, maar dan nog. De manier waarop dit is gegaan is absoluut niet goed te praten. Zelfs als je meent dat op basis van de gegevens die er lagen het kind bij een pleeggezin beter af zou zijn, dan haal je het kind toch niet onder valse voorwendselen weg? En wat is nu de reden dat ze het pas over een maand weer mogen zien?

Van de brief van de werkgever schrok ik ook. Hoeveel mensen hier zouden niet bij een willekeurige werkgever in het verleden eenzelfde beoordeling hebben gekregen? "Weinig flexibel en star" voor de vader en "kan niet teveel tegelijk" bij de moeder.

Zoals meerder mensen hier snap ik gewoon niet waarom DIRECT het zwaarste middel ingezet moest worden. Waarom niet proberen met zorg erbij en de tante die lerares was als voogd voor het kind. Kinderen afnemen is zo'n ontzettend zwaar middel, dat moet je alleen doen als je WEET dat het niet anders kan, niet op basis van statistische berekeningen en vermoedens, en alleen als je alle andere mogelijkheden al hebt geprobeerd.

Kan het me wel voorstellen

Anders dan de meeste van jullie kan ik het me wel voorstellen. Niet helemaal op basis van wat hier staat natuurlijk, maar wel de situatie op zich.
Het is wel makkelijk gezegd dat het gezin begeleidt moet worden, maar die begeleiding is er ook niet dag en nacht 24/7. Het kan zo vreselijk fout gaan, moet je dat dan maar afwachten? Dan staat de media ook op z'n achterste benen, en terecht.
In het stuk in de krant staan al zorgwekkende dingen. Moeder wist niet wat een wee was en niet dat een tas klaar moet staan voor de bevalling. Als iemand dit soort simpele dingen al niet weet of niet kan overzien (voor het geval dat een tas klaar zetten, ik krijg weeen als de bevalling begint), hoe moet het dan als er iets met de baby is? De basisverzorging is misschien wel te leren maar onderschat niet hoeveel je moet weten voor een baby. Dingen die wij misschien met gezond verstand bedenken, maar die niet zo vanzelfsprekend zijn als ze lijken.
De opmerkingen van de werkgever vind ik ook relevant. Achter een zin dat beiden weinig flexibel zijn kan een hele wereld schuil gaan. Daar zóu schuil achter kunnen gaan dat vader agressief wordt bij veranderingen bijvoorbeeld. En als iets dagelijks voor veel veranderingen zorgt is het wel een baby.
De enige oplossing die ik me hiervoor zou kunnnen voorstellen is dat ouders met hun kind tijdelijk in een opvang voor jonge ouders gaan wonen om begeleidt te worden en te laten zien dat ze zelf voor hun kind kunnen zorgen. En ja, dat is erg want wij hoeven dat ook niet, en een hoog iq is ook geen garantie voor een goede opvoeding. Maar het is niet voor niks, de feiten zijn gewoon zo dat verstandelijk gehandicapte ouders in de meeste gevallen net goed voor hun kind kunnen zorgen. En zoals iemand dat artikel ook al schreef; met een kindje kun je niet af gaan wachten of het fout gaat.
Roos

Nogmaals rechtstaat

Temet: "in zaken als deze wordt vaak een spoeduithuisplaatsing gevraagd. Omdat de zaak volgens jeugdzorg spoed heeft, wordt er op extreem korte termijn een zitting bepaald. Het is dan vaak onmogelijk om op zo'n korte termijn een advocaat te vinden die a) wil helpen, b) op die dag naar de zitting kan en c) tijd heeft om de zaak in te nemen, gesprek met de ouders te voeren, het dossier grondig door te nemen en een fatsoenlijk verhaal voor te bereiden." Maar als ik morgen in mijn kraag word gepakt op verdenking van moord en acuut word opgesloten, kan ik binnen 24 uur een advocaat raadplegen? Of vergis ik me? Waarom kan dat bij een spoed jeugdzorgzaak niet? En inderdaad, een betoog op basis van: "wij hebben problemen en willen graag hulp" zal in veel gevallen werken. Maar dat betekent dat je je misschien hulpverlening moet laten aanleunen die meer ellende veroorzaakt dan hulp biedt. Denk aan die gevallen waar instanties langs elkaar heen werken, elkaar tegenwerken enz. enz. Er stond een aantal weken geleden ook al een griezelverhaal in de NRC over een gezin met vier kinderen waar een soort gespecialiseerde gezinsverzorgsters waren geplaatst ter observatie en die allerlei rare conlusies trokken en rapporteerden. Net als veel anderen hier, durf ik me echt geen oordeel over dit geval aan te meten. Maar het gebrek aan juridische bijstand griezelt me tegemoet. In een moderne samenleving organiseert de overheid haar eigen tegenspraak. Dat gebeurt hier niet. Ik vind het eng. Juist ook, omdat jeugdzorg zo slecht lijkt te presteren (zie ook de inspectierapporten)
groet,

Piket

In feite, Jose, bepleit jij de invoering van een piketregeling voor spoed-uhpzaken. Want de reden dat er in strafzaken wel snel een advocaat bij komt is dat er daarvoor een piketregeling is, zodat er een advocaat 'stand by' staat voor als er een zaak komt. Zo'n advocaat weet dat en plant daar tijd voor in (deze week even niet teveel afspraken, want ik heb piket).Zulke piketregelingen heb je ook voor zaken rond vreemdelingenbewaring, gedwongen opname in een psychiatrische inrichting (BOPZ) en uhp in een gesloten jeugdinrichting.

Het gaat in alle gevallen om vrijheidsbeneming van de betrokkene, en dat is dan vziw ook de reden voor het bestaan van zo'n piketregeling: iemand die achter de tralies dreigt te verdwijnen heeft recht op rechtsbijstand.

Inderdaad is er best veel voor te zeggen om voor alle (spoed)uhp-zaken een piketregeling te treffen, want het gaat dan in strikte zin misschien niet om vrijheidsontneming, maar een zeer forse inbreuk op de persoonlijke levenssfeer is het uiteraard wel.

groeten,

Temet

Het is maar hoe je het bekijkt

Temet:"Inderdaad is er best veel voor te zeggen om voor alle (spoed)uhp-zaken een piketregeling te treffen, want het gaat dan in strikte zin misschien niet om vrijheidsontneming, maar een zeer forse inbreuk op de persoonlijke levenssfeer is het uiteraard wel."
Ik heb toch sterk de indruk dat 'het veld' en de politiek daar een heel andere mening over heeft. Niks forse inbreuk in de persoonlijke levenssfeer, maar een reddingsactie van het kind. De ouders zijn in deze optiek per definitie eerder een blokkade dan een partij waarmee rekening gehouden moet worden. Ik vrees daarom dat er geen draagvlak zal zijn voor een piketvoorziening. Politiek draagvlak bedoel ik.
Onder burgers wordt het volgens mij volkomen tegenovergesteld ervaren: inderdaad als een aanklacht waartegen je je moet kunnen verdedigen.
Groet,
Miriam Lavell

Draagvlak

Er is op dit moment denk ik geen draagvlak - althans niet in het kabinet - voor uitbreiding van welk soort rechtsbescherming dan ook. Kost alleen maar geld.
Zie de opmerkingen van Albayrak ivm de voorgestelde bezuinigingen op het systeem van gefinancierde rechtshulp: er komen veel te veel zaken voor de rechter.

Foei, die stoute burgers toch! Dat gaat maar naar de rechter of het allemaal niks kost. Het most niet magge!

Maar goed, we verlaten nu de discussie over de jeugdzorg en betreden het terrein van de persoonlijke (en beroepsmatige) frustratie

Groeten,

Temet

Dan snijdt het kabinet

in zijn eigen vlees. Jeugdzorg rommelt, werkt te veel op intuïtie en te weinig systematisch. Procedurefouten zijn bovendien aan de orde van de dag. Als ze eenmaal weten dat ze standaard een advocaat tegenover zich zullen krijgen zullen ze zich enerzijds beter indekken maar anderzijds gedwongen worden om te onderbouwen en te beargumenteren. Ze zouden kunnen opknappen van meer kans op tegenspraak en meer op de vingers gekeken worden. Zonder dat de staat nieuwe bureaucratie hoeft in te bouwen om ze te dwingen. En niemand zoekt 'vrijwillig' een advocaat om tegen jeugdzorg te procederen. Jeugdzorg begint in dit soort zaken altijd zelf, dat verandert niet.
groet,

Verlangen naar een kind niet afhankelijk van het iq

Ik heb begin jaren 90 met verstandelijk gehandicapte pubers gewerkt en seksuele voorlichting was daar een hot item, net als voorbehoedmiddelen. Zolang de kinderen nog onder de 18 zijn beslissen ouders nog veel, maar daarna zijn er weinig mogelijkheden buiten "een goed gesprek". Ik moest bij het lezen van dit artikel aan mijn verstandelijk gehandicapte buurvrouw denken, die wel begreep dat een kind voor haar niet was weggelegd. Ze heeft een levensechte babypop die ze overal mee naartoe neemt. Ze heeft mijn buggy nog gekregen voor de pop. Het verlangen naar een kind wordt niet minder bij een laag IQ.
Iedere keer als ik haar zie met haar pop vind ik het ontzettend pijnlijk, maar ik zou er niet aan moeten dat ze een echt kind zou hebben gekregen. Het kind zou de eerste verjaardag niet hebben gehaald.

Onbegrip en begeleiding

Allereerst blijf ik een reusachtig onbegrip houden voor de instelling van de jeugdhulpverlening: kinderen redden door ze bij hun ouders weg te nemen. Ik kan mij van alles voorstellen bij hulp, maar niet dat je dan maar het kind wegneemt. En dan ook nog op zo'n achterbakse en wrede manier. En dit gebeurt vaker, ik ken uit mijn directe omgeving twee verhalen van jonge moeders bij wie dit ook zo is gegaan, binnen één tot twee dagen na de bevalling, zonder dat dit vantevoren is aangekondigd. Bij een meisje werd het kindje zonder pardon uit de armen genomen. De laatste jonge moeder heeft trouwens gelukkig haar kindje terug waarbij de rechter een ongelooflijke sneer naar Jeudgzorg heeft uitgedeeld omdat die al bij voorbaat aannames hadden gedaan en geen zorgvuldig onderzoek heeft gepleegd. Idd, uit voorzorg het kind maar weg, en over het aangedane leed van moeder en kind hoor je niemand. Want, toch even aanhaken op een draadje ergens anders over hechting, het is voor een pasgeborene bijzonder traumatiserend om niet bij de moeder te kunnen zijn... Grof gesteld, wie mishandelt er hier nou?
En dan begeleiding: er wordt gesteld dat er nou eenmaal niet 24 uur per dag begeleiding kan zijn. Mijn vraag, waarom eigenlijk niet? Mijn stiefdochter heeft een poosje in een huis voor kamertraining gewoond waar 16 uur per dag iemand aanwezig was, voornamelijk in de middag en nacht. Zoiets zou in een geval als dit toch ook kunnen? In plaats van mensen voor het leven ongelukkig te maken kan men een deel van de hulpverlening toch ook anders gaan bezien, en bv. grotere groepshuizen maken voor mensen en gezinnen waar hulp geboden is, en noem het dan aub geen ingrijpen maar hulp. Weer andere gezinnen kunnen weer intensieve begeleiding aan huis krijgen, of financiële ondersteuning. Met het geld wat anders naar pleegzorg gaat kan een gezin behoorlijk goed op de rit komen. Veel problemen thuis worden bijvoorbeeld vaak door geldproblemen veroorzaakt. Enfin, hulp bieden kan vaak zoveel vriendelijker, zonder dreiging en dwang. Ik denk dat veel mensen ook tegenspartelen omdat ze al wel voelen waar het heen gaat.
En nog wat: minder begaafden (klinkt ook al weer vriendelijker dan geestelijk gehandicapten) mogen hun kinderen dus niet houden? Maar waarom ze dan nog kinderen laten krijgen? Kunnen we dan maar niet beter uit voorzorg iedereen met een IQ van minder dan pakweg 80 (85?) laten steriliseren.
Oh, en dan ook nog even over minder flexibel: mijn zoon van zeven heeft PDD NOS en is op zijn zachtst gezegd niet zo flexibel. Zit het er dan wel in voor hem later, kinderen?
Glijdende schaal mensen, dit is een levensgevaarlijke glijdende schaal, onder het mom van kiezen voor het welzijn van het kind.
groet, Mirjam

Moeilijke kwestie

Ja, een moeilijke kwestie. Ik denk steeds aan die documentaire van dat zwakbegaafde stel dat minstens 5 kinderen heeft geproduceerd. Ook met een batterij hulpverleners er omheen lukte het niet om voor de kinderen te zorgen. Steeds wanneer het kind uit huis werd geplaatst werd de vrouw weer zwanger, want ze wilden er perse 1 houden. Schrijnend was het. Met name voor die kinderen, als ik eerlijk ben. Die ouders hadden er geen idee van hoe ze een kind een veilig thuis konden bieden.
Ik weet niet zoveel van deze situatie. Zo te lezen is het allemaal niet goed aangepakt door de hulpverlening. Maar ik denk als eerste aan dat kind, dat recht zou moeten hebben op een redelijk onbezorgde en gelukkige jeugd. En zo'n soort jeugd hoogst waarschijnlijk niet krijgt....
Groet,
Jujube

Vertrouwen

Roos: “In het stuk in de krant staan al zorgwekkende dingen. Moeder wist niet wat een wee was en niet dat een tas klaar moet staan voor de bevalling.” Ja, dat zegt die mevrouw die zich zo lekker niet aan haar beroepsgeheim houdt. Maar je kunt op vele manieren ‘niet weten wat een wee is’. Misschien zei ze dat ze het niet wist, omdat ze het wel eens goed uitgelegd wilde krijgen. Of misschien zei ze nee, omdat ze het natuurlijk ook niet echt wist. Immers, je weet pas wat een wee is, als je die ooit hebt gevoeld, toch? Ik vind het echt een raar niets zeggend voorbeeld. En ik vraag me ook echt af of deze hulpverlener aan het hulpverlenen was, of eigenlijk een verhoor aan het afnemen was. Of haar checklistje afliep: kan deze mevrouw haar kind behouden??
Trouwens, wat betreft het ziekenhuistasje, dat wist ik ook alleen maar omdat ik het ergens gelezen had of gehoord had. Van wie had deze mevrouw het moeten horen? Van de verloskundige? En hoe heeft die het verteld? (Het heeft bij mij trouwens vreselijk lang geduurd voor ik er één had klaar staan, want ik had helemaal geen zin in ziekenhuistasjes. Ja, hieruit kun je ook allerlei conclusies over mij trekken.)
Ik zie heus de problematiek wel. Wat mij zorgen baart is het feit dat er niet meer met ouders is samengewerkt vanaf het moment dat zij plaatsing in een pleeggezin weigerden. Laat ik de hulpverleners en de rechter nou eens het voordeel van mijn twijfel geven en ervan uitgaan dat deze maatregel de beste mogelijkheid was om het kind te beschermen tegen reëel gevaar, dan nog vind ik de manier waarop dit is uitgevoerd echt schandalig. Deze ouders hadden geïnformeerd moeten worden over de zorgen en de mogelijke oplossingen. (Dan waren die familieleden waarschijnlijk wel eerder tevoorschijn gekomen.)
Heel kwalijk vind ik ook dat ouders na de plaatsing in het pleeggezin niet verteld is tegen welk gevaar de baby is beschermd. Als het zo helder was dat die baby gevaar liep, dan moet het uit te leggen zijn. De ouders voelen zich nu gestraft en ze weten niet waarvoor. En nee, het is geen straf het is een beschermingsmaatregel voor het kind!… (en eigenlijk moeten ze ook nog even begrijpen dat het ook voor hun eigen bestwil is en netjes dankuwel zeggen.) Hoe dan ook, er is in mijn optiek veel te weinig gedaan om het vertrouwen van ouders in de hulpverlening te winnen of te behouden. Ouders kunnen nu 2 dingen doen: vechten om hun kind terug te krijgen en vanaf dat moment nooit meer hulpverleners vertrouwen. Of, wanneer dit niet lukt: een nieuw kind krijgen en nooit meer hulpverleners vertrouwen. En van dat laatste zijn helaas voorbeelden… Jujube noemt er één.

Groeten, Maw.

Dat gebruiken ze altijd, groot risico op mishandeling

Anders krijgen ze uithuisplaatsing namelijk niet voor mekaar. Als je al wel eens met jeugdzorg te maken hebt gehad, en de andere kant dus uit eigen ervaring kent, weet je dat ze alles verdraaien en naar hun hand zetten. Elke zin die je uitspreekt kunnen ze verdraaien.
Ik zou dan dus wel eens willen weten welk risico er dan bestond. Ik heb interviews gezien en gelezen met omstanders en familie die weer een heel andere interpretatie geven.
Ik vind het een logische reactie. Je bent zwanger, er komt een hulpverlener die zegt dat het beter is dat je baby in een pleeggezin komt, je bent bang dat je je kindje dan nooit meer ziet (vind ik eerlijk gezegd niet zo'n heel erg domme conclusie) dus je weigert. Dan werk je niet mee en bestaat er groot risico voor het kindje. Voilá...
groet, Mirjam

Aangekondigd

Tja Pelle,jij zegt nu: pleeggezinplaatsing is aangekondigd. Zij zullen zeggen:"Het is voorgesteld, maar wij wilden het niet en toen hebben ze het stiekem toch gedaan."
Als je met mensen met een verstandelijke beperking werkt, dan weet je dat je dui-de-lijk moet zijn en veel moet uitleggen. En checken of het begrepen is. Ook moeilijke boodschappen. Júist moeilijke boodschappen.
Dus (op rustige toon en duidelijk uitgesproken): "u wilt niet dat uw baby naar een pleeggezin gaat, maar wij (namen betrokken hulpverleners) denken dat dat toch écht moet. We zijn het dus niet met elkaar eens hierover (...). Daarom gaan wij aan de rechter vragen wat die ervan vindt. De rechter beslist dan wat er gaat gebeuren. Misschien vindt de rechter dat u gelijk heeft en dan blijft het kindje bij u. Misschien vindt de rechter dat wij gelijk hebben en dan gaat het kindje toch naar een pleeggezin. Want de rechter is dan de baas(....) Dat is meestal niet zo leuk, als de rechter opeens de baas is over je kind. Voor de meeste ouders is dat verdrietig. Dat snappen wij wel. Maar toch kiezen wij hiervoor omdat we ons echt erge zorgen maken over hoe het hier zal gaan met een baby in huis (...) Liever zouden wij met u samenwerken. Zou u daar nog eens over willen nadenken? Dan kunnen we samenwerken om ervoor te zorgen dat het goed blijft gaan met u en dat het goed gaat met uw kindje. Maar wij vinden wel echt dat het kindje eerst in een pleegezin moet wonen. Want als het kindje eerst in een pleeggezin woont, dan heeft u meer tijd en meer rust om dingen te leren over kleine kinderen. En dan kunt u veel rustiger oefenen om met de baby om te gaan. Want dan verandert niet in één keer alles bij u thuis, maar dan gaat het in stapjes."

Nou ja, zo'n soort verhaal dus. En dan checken wat ze ervan begrepen hebben. En nog eens vragen waar ze voor kiezen. En dan nog eens uitleggen wat de gevolgen van hun keuze kunnen zijn.

Ik was er niet bij, maar ik heb sterke vermoedens dat ouders na weigering min of meer aan hun lot zijn overgelaten en niet zijn geïnformeerd tot ze ontdekten dat de baby niet meer in het ziekenhuis was.

Groeten, Maw.

Pleeggezin dus

wat een nare verschrijving... een pleegezin...

The albayrak way

Jose:"Jeugdzorg rommelt, werkt te veel op intuïtie en te weinig systematisch. Procedurefouten zijn bovendien aan de orde van de dag. Als ze eenmaal weten dat ze standaard een advocaat tegenover zich zullen krijgen zullen ze zich enerzijds beter indekken maar anderzijds gedwongen worden om te onderbouwen en te beargumenteren."
De redenatie is juist andersom, zie de plannen van Albayrak om de rechtsbijstand te verminderen.
Haar argumentatie is dat mensen zelf wel een rechtsbijstand verzekering kunnen sluiten (die familiezaken niet dekken, dat weet zij ook). Bovendien, en nu citeer ik NRC "Volgens haar is de overheid door een bureaucratische, juridische houding te vaak de oorzaak van rechtszaken. Zij wil dat de overheid veel meer oplossingsgericht gaat werken, en zo veel slepende procedures voorkomt."
Albayrak meent dat als overheden geen advocaten meer tegen over zich hebben, dat die overheden dan vanzelf vriendelijker wordt. Garantie tot aan de deur natuurlijk.
Groet,
Miriam Lavell

De adder zit ergens anders

emmawee:"Als je met mensen met een verstandelijke beperking werkt, dan weet je dat je dui-de-lijk moet zijn en veel moet uitleggen. En checken of het begrepen is. Ook moeilijke boodschappen. Júist moeilijke boodschappen."
Dat is het punt niet.
Die ouders zijn in overleg met een organisatie die er is om hen te helpen. Ze zijn vrijwillig met die organisatie in zee gegaan en inventariseren samen de hulp die die organisatie kan bieden. Je hoeft geen laag IQ te hebben om van zo'n overleg te menen dat dat een gelijkwaardig overleg is. Dat je iets in te brengen hebt. Dat je 'nee dank u' tegen dat voorstel kunt zeggen.
De verhoudingen zijn voor je gevoel niet anders dan die in een overleg met een aannemer over je verbouwing, of met een arts over je gezondheid.
De adder onder het gras verschijnt op het moment dat je 'nee dank u' zegt en zo'n organisatie dit meldt aan het AMK met een beroep op familiewetgeving die op het weigeren van hulp sowieso uit huis plaatsing als 'oplossing' geeft.
Juist dit overkomt heel veel mensen, ook mensen met een hoog IQ. Vrijwillig om hulp vragen en vervolgens, vaak trouwens door een gebrek aan mogelijkheden (zie www.misplaatst.nl), geconfronteerd worden met een vorm van hulp die je niet ziet zitten. Zonder enige bedenking zeg je 'nee dank u' en vervolgens heb je de poppen aan het dansen.
Je zou het niet in je hoofd halen om 'nee dank u' te zeggen als je vooruit had geweten dat jouw verzoek om vrijwillige hulp tot het verplicht aanvaarden van de hulp die de organisatie beschikbaar heeft zou moeten leiden. Nog erger eigenlijk: Als je je realiseert dat er zo met hulpverzoeken omgegaan wordt, dan bedenk je je wel tien keer om om hulp te vragen.
Dus Pelle, nee, er is niks aangekondigd. Ze hebben hulp gevraagd van een onrganisatie, zijn er samen niet uitgekomen en dachten dat daarmee de kous met die organisatie af was. Ze zijn zelf op zoek gegaan naar andere vormen van dagopvang (want daar ging het in eerste instantie om).
Dat deze organisatie niet alleen hulp op verzoek levert, maar zich ook gedraagt als lippendienst van het AMK voor uhp's, dat hebben ook deze mensen niet geweten en dat ligt echt niet aan hun IQ. Hun werkgever heeft hen naar die club verwezen en begrijpt ook niks van de afloop.
Het plan om dat kind te ontvoeren is weken voordat het geboren werd opgevat. De ouders zijn voorgelogen door het ziekenhuis om het zo ver te kunnen krijgen.
Groet,
Miriam Lavell

Albayrak (ot)

De plannen van Albayrak houden vziw (heb me er nog niet toe kunnen zetten om alles door te lezen) in dat gefinancierde rechtshulp wel overeind blijft voor de categorieën die geheel van rechtsbijstandsverzekeringen zijn uitgesloten, nl pers.+ fam recht, strafrecht en vreemdelingenrecht. Ik weet niet in hoeverre jeugdbeschermingszaken onder p+f-recht vallen in dit verband.

Inderdaad heb ik begrepen dat Albayrak vindt dat als de overheid nu maar klantvriendelijker wordt het aantal procedures af zal nemen. Dat lijkt me op zichzelf juist, maar waarom dan alvast maar de procedures belemmeren voordat die verbetering in klantvriendelijkheid zich gemanifesteerd heeft? En los daarvan: als ander gedrag van de overheid inderdaad leidt tot minder procedures, zoveel te beter, dan komt die bezuiniging vanzelf wel zonder al die rare ingrepen.

'Als dit medicijn werkt, kunt u weer lopen zonder krukken. Die krukken kunt u dus nu wel inleveren, dan gaan wij het medicijn alvast voor u bestellen, dat zal er over een jaar of twee wel zijn'

Naar aanleiding van de opmerking van Jose: in principe zou je inderdaad kunnen verwachten dat een organisatie die zich verzekerd weet van een serieuze tegenstand daardoor zelf beter gaat functioneren. Ik vrees dat de praktijk minder mooi is (zo heb ik bij de Amsterdamse sociale dienst voorbeelden gezien van handelen waarvan de organisatie wist dat het niet mocht, zelfs in zaken waarvan men al wist dat er een rechtshulpverlener bij betrokken was die dit niet zou laten passeren. Dan weet je dat je onderuit gaat, en toch doe je het. De praktijk is uiteindelijk wel aangepast, maar het duurde lang).
Daarnaast is de overheersende zorg in het algemeen nu niet dat er te snel naar te ingrijpende maatregelen wordt gegrepen, maar juist het omgekeerde: dat er niet snel genoeg wordt ingegrepen. Dus voor ondersteuning van de zich verwerende ouder krijg je minder handen op elkaar.

Zijn we toch weer enigszins on topic beland

Groeten,

Temet

On topic

Zijn we toch weer enigszins on topic beland Mmmm mij was gevraagd wat ik hiervan vond door de startster van dit draadje. Mijn oordeel over het ontbreken van rechtshulp is een integraal onderdeel van wat ik vind van dit geval. Omdat ik meen dat dat ontbreken een essentieel kenmerk is van wat deze mensen overkomt en een cruciaal symptoom van wat hier eigenlijk mis gaat. En dan o.t.: schande wat die Albayrak van plan is.
Zucht,

Catch 22

Temet:"nderdaad heb ik begrepen dat Albayrak vindt dat als de overheid nu maar klantvriendelijker wordt het aantal procedures af zal nemen. Dat lijkt me op zichzelf juist"
Dat lijkt mij niet, juist om de ervaringen die je aanhalt over het gedrag van de SD. En niet alleen de SD. Zoonlief maakte onlangs een heus gevecht mee op de SEH tussen een agent en de beveiliging, omdat die agent een patient geboeid af wilde voeren. Ik ben dit jaar al drie keer gedreigd met vanalles door een of andere handhaver en krijg steeds meer in mijn schoenen geschoven. Zelfs het feit dat ik geen aardgas heb is nu ineens mijn eigen schuld.
De dadendrang op het uitvoerend niveau is niet alleen bij kinderbescherming hoger dan je rechtvaardig zou kunnen noemen. Er gaapt een steeds groter gat tussen bedoelingen, rechtsbeginselen en de uitvoering.
Vergeet niet dat die handhavers het vooral om de turfjes te doen is: alweer een gewichtig dreigende brief of handeling verricht, wat ben ik toch goed bezig!
En in dit geval: alweer een kind gered, het gaat de goede kant op met ons.
Het is juist dat mechanisme dat maakt dat dit gedoe zich richt op makkelijke prooien. Mensen die wel hulp vragen, die wel hun gemeente vragen hoe dat nou toch zit met voorzieningen, die zich wel keurig inschrijven in het GBA en dus te vinden zijn en ook nog thuis zijn als de zoveelste SD inval gedaan wordt.
De moeilijke gevallen zijn nog steeds te moeilijk.
Ik heb niet het idee dat de chefs, of de bazen van de chefs, of de wethouders en wetgevers, nog enige invloed hebben op die werkwijze. Het loopt uit de hand.
Bovendien zal ook de wethouder en de minister bij een volgende Savanna toch een goed verhaal op moeten kunnen houden. Zie Asscher van de toren blazen over jeugdzaken. Alsof hij zich ervan distantieerd, terwijl hij gewoon verantwoordelijk is. Hij verzamelt ook excuzen voor het geval dat.
Jeugdzaken doet dat ook. En zo valt het dominospel vanzelf richting randvoorzieningen als stichting Mee. Voor je het weet krijgen zij de schuld, want zij hadden dat hulpverzoek niet alleen moeten beoordelen, maar moeten overleggen. Deze stichting Mee heeft dat gedaan met de bekende gevolgen.
Dat komt helemaal niet voort uit burgers die zaken aanspannen, maar bestuurders die geen verantwoordelijkheid willen en het ondertussen eigenlijk wel fijn vinden dat de werkpvloer als een knokploeg te werk gaat. Dan gebeurt er tenminste wat, zie de turfjes.
Groet,
Miriam Lavell