Wat vinden jullie hier nou van? (zwakbegaafden krijgen kind, jeugdzorg neemt hem af)

Zin

Temet:
"Daarnaast is de overheersende zorg in het algemeen nu niet dat er te snel naar te ingrijpende maatregelen wordt gegrepen, maar juist het omgekeerde: dat er niet snel genoeg wordt ingegrepen. Dus voor ondersteuning van de zich verwerende ouder krijg je minder handen op elkaar."
Precies, en daraom zullen Jose en Miriam helaas voorlopig niet hun 'zin' krijgen.
Persoonlijk vind ik (ein lijn met wat Miriam vindt) dat de dubbele taak van BJZ (zowel vrijwillige als gedwongen zorg) een gedrocht is, is contraproductief werkt voor de vrijillige zorg. Maar ook dat zal voorlopig niet veranderen.

Mmmmm

Het valt mij op dat velen hier schrijven dat ze niet goed weten wat er mis kan gaan als er genoeg hulp bij deze ouders zou worden georganiseerd. Het probleem is dat een net geboren babytje zo afhankelijk is dat je daar alleen maar goed zicht op zou kunnen hebben als je de ouders met baby 24 uur per dag zou volgen (en dan heb ik het niet over mishandeling maar gewoon de basale zuigelingenzorg). Ik weet dat dit soort plekken schaars zijn, volgens mij zijn er niet een plekken waar dan ook de vader zou kunnen veblijven en thuis kan het ook niet worden geboden. Een maatregel is dan om het kind tijdelijk in een pleeggezin te laten verblijven. Het is dus een gemis in jeugdhulpverleningsland om dat soort hulp wat eigenlijk nodig zou zijn te kunnen geven. Het bestaat gewoon weg niet.

Verder zie ik in de jeugdzorg toch wel erg veel ouders met een beperking die eigenlijk constante ondersteuning nodig zouden hebben en erg veel kk die door gebreken in opvoeding (zie het ruim) toch uithuis worden geplaatst.

Ik weet te weinig af van dit specifiek geval maar snap de overwegingen wel.

Maak je borst maar nat

Xsara, die knelpunten worden alleen maar groter op deze manier, lang leven het ketenoverleg, de risicosignalering en het EKD. Stichting Mee is een randorganisatie met van oorsprong beperkte raakvlakken met jeugdzorg. Het domino-effect van het zwartepietenspel dat al die fantastische nieuwe mogelijkheden van overleg met zich meebrengt, heeft deze stichting ertoe gebracht de verantwoordelijkheid door te schuiven.
Alle bij dergelijk overleg betrokken partijen zullen dat doen. Belangrijker eigenlijk: Juist die partijen die van oorsprong niks met jeugdzorg of kinderbescherming te maken hebben, zijn het meest gretig om dit spel mee te spelen heb ik ervaren in een overleg hierover met partijen en gemeenteraad in Rotterdam. Ze zitten met vragen, problemen en angsten die zij zelf niet op kunnen lossen en dolgraag in de handen van de 'experts' zouden geven. Dat ben jij bijvoorbeeld.
En misschien ben jij van huis uit wel net zo terughoudend en voorzichtig als de experts in dat overleg waren, maar dat gaat je niet helpen. De ene papieren verontrusting (peuterspeelzaal), lokt de andere uit (school en/of nso of zelfs de sportclub in bepaalde gemeentes). Dat zijn allemaal mensen die op niet meer varen dan hun eigen bekrompen normensetje over opvoeden. Goedbedoelende amateurs die twijfelen, bang zijn voor Maasmeisjes en van jou of welke expert het maar op zijn bord krijgt een ferme uitspraak willen. De garantie zelfs dat er niks fout zal gaan, of als je twijfelt de garantie dat dat kind zo snel mogelijk uit huis geplaatst zal worden om het te redden van de nood, of eigenlijk om hen te redden van betrokkenheid bij een Savanna of Maasmeisje waar 'niemand iets aan deed'.
Zo is dit kind uit huis geplaatst met als 'stevige' onderbouwing dat het toch de trieste realiteit is dat het in 70% van dit soort gevallen mis gaat. Dit kind moet beschermd tegen dat mogelijke statistische risico. Er gaat niet eens geprobeerd worden of dit kind misschien toch tot die 30% hoort waar het goed gaat.
Ondertussen scoort OTS geen graad beter dan ouders met een laag IQ. Ook voogden hebben een succespercentage van maar 30%. In 30% van de gevallen gaat de situatie van het kind er zelfs aanwijsbaar op achteruit. Oh, dat zijn oude cijfers (wanner was het, 2001?). Het zou mij niets verbazen als de resultaten inmiddels nog slechter zijn, want geen organisatie kan zo snel groeien zonder brokken te maken. Raad je de koekoek dat jullie achter zijn, met de handen in het haar zitten, niet verder komen dan papieren beoordeling en het kind of de ouders nooit te zien krijgen. Raad je de koekoek dat er noodsprongen worden gemaakt door kinderen die behandeling nodig hebben die niet beschikbaar is, in de gevangenis te zetten. Geen wonder dat een uit huis geplaatst kind statistisch de kans van minimaal 70% loopt om zijn hele leven van hot naar her gesleept te worden en met niemand enige stabiele relatie aan te kunnen gaan. Dit kind ook.
Dan nu de hamvraag: voorspel eens wat erger zal zijn voor dit kind, dat risico op gesleep, op verslechtering, of op het leven met ouders met een laag IQ?
Als je grootmoedig bent, dan zeg je dat je dat niet kunt voorspellen. Dan erken je dat jij en al jouw collega's en al die experts die er zijn op dit gebied, op dit punt ook de wijsheid niet in pacht hebben. Dat jullie ook niet meer kunnen dan proberen, zoals ouders dat zelf al duizenden jaren doen.
Dan erken je dat al die goedbedoelende amateurs uit het ketenoverleg jullie een veel te grote verantwoordelijkheid en helingskracht toedichten en bovendien dat ze dat vooral doen uit eigen belang: problemen afschuiven.
Dan erken je dat al die types gewoon hun eigen werk moeten doen en dat ze de telefoon kunnen pakken als er klappen vallen. Oh, en dan erken je zelfs dat Maasmeisjes en Savanna's helemaal niet te voorkomen zijn. Zeker niet op deze manier, want dat spoort helemaal geen moeilijke gevallen op. Het veroorzaakt moeilijkheden waar ze niet zijn waardoor jullie het veel te druk hebben om je met echte problemen bezig te houden.
Ik mis die grootmoedigheid. Ik mis die professionaliteit. Een echte professional kent zijn beperkingen.
Groet,
Miriam Lavell

Miriam

“Juist dit overkomt heel veel mensen, ook mensen met een hoog IQ. Vrijwillig om hulp vragen en vervolgens, (…) geconfronteerd worden met een vorm van hulp die je niet ziet zitten. Zonder enige bedenking zeg je 'nee dank u' en vervolgens heb je de poppen aan het dansen.”
Miriam, daar heb je gelijk in, dat dit ook bij mensen met een hoog IQ gebeurt. Maar… aangezien we er niet bij geweest zijn, gaf ik de hulpverleners het voordeel van de twijfel. Echter, als ik de hulpverleners het nadeel van de twijfel geef, dan denk ik eigenlijk dat dit ‘traject’ geheel buiten de ouders om is ingezet. En dat zou wat mij betreft de adder zijn.

“Dat deze organisatie niet alleen hulp op verzoek levert, maar zich ook gedraagt als lippendienst van het AMK voor uhp's, dat hebben ook deze mensen niet geweten en dat ligt echt niet aan hun IQ.” Dit snap ik niet helemaal. Het beeld wat jij hier schetst is dat van een AMK uithuisplaatsingen als doel op zich heeft en daarvoor informatie inwint bij hulpverleners. Dat is niet hoe ik het AMK ken, maar misschien weet jij meer hierover?
Groeten, Maw.

Margriet

Hujh? Ik hoor niemand hier zeggen dat ze niet goed weten wat er mis kan gaan als er genoeg hulp bij deze ouders zou worden georganiseerd. Natuurlijk kunnen er dingen mis gaan. Maar dat kan ook bij normaal begaafde ouders, hoor.
Het punt is hier dat er totaal niet helder is wat er als concreet risico gezien wordt. En ik vind het niet erg dat ik dat niet weet, ik vind het erg dat het niet aan de ouders is verteld. En sterker nog, ik vermoed dat er helemaal geen concreet risico is.
Niemand hoeft van tevoren te bewijzen dat hij / zij goed voor zijn kind kan zorgen. Niemand hoeft examen te doen voor het ouderschap. Waarom deze mensen dan wel? En waarom is hen niet verteld dat zij op een examen zaten?
Groeten, Maw.

Volautomatisch uhp

Emmawee:"Echter, als ik de hulpverleners het nadeel van de twijfel geef, dan denk ik eigenlijk dat dit ‘traject’ geheel buiten de ouders om is ingezet."
Ja. Er is overleg geweest met andere organisaties zonder dat de ouders wisten wat de insteek was. Misschien hebben die ouders wel heel braaf toestemming gegeven voor de uitwisseling van gegevens binnen dat overleg in de veronderstelling dat dat uitsluitend binnen het doel waarvoor die gegevens verstrekt zijn, hun hulpverzoek, gebruikt zouden worden. Het proces is voor de ouders ongemerkt van vrijwillige hulp naar gedwongen hulp geschoven.
Emmawee:"Het beeld wat jij hier schetst is dat van een AMK uithuisplaatsingen als doel op zich heeft en daarvoor informatie inwint bij hulpverleners."
Uhp volgt automatisch uit het weigeren van hulp. Als stichting Mee met die klacht over ouders naar het AMK gaat en het AMK dan volgt dus uhp. Dat is inmiddels een automatische bureaucratische machinatie (hulp weigeren = uhp, klacht van organisatie bij AMK = klacht opvolgen) ongeacht de inhoudelijke kant van de zaak. Die komt later pas weer aan bod, bij de rechter.
Groet,
Miriam Lavell

De wet is veranderd

"Zij vertelden juist altijd dat je bij een zorgmelding echt verdomd goed moesten kunnen aantonen dat de hulp stelselmatig was geweigerd, ondanks het bieden van alternatieven etc. voor een kinderrechter dit serieus zou nemen. Hadden zij ongelijk?"
Ja. Of eigenlijk: het is wel zo dat er veel werk verzet moet worden voordat je de zaak passend op een rij hebt, maar dat gaat meer over bureaucratie dan over inhoud. De rechter geeft geen oordeel over die inhoud, maar volgt het advies. Dat was toen ook al zo. De rechter steigert wel als blijkt dat het dossier maar half is bijgehouden en bepaalde bureaucratische stappen niet genomen zijn. Het is in die zin net zo lastig als belastingaangifte doen en het gemopper erover vergelijkbaar met dat van ons (moet je potdorie al die bonnetjes.... ).
Maar bovendien is inmiddels de wet gewijzigd. Waar het AMK voorheen nog een melding mocht afwegen naar een eigen oordeel, mag dat niet meer als die melding van een organisatie als Mee of een school of peuterspeelzaal komt. Het AMK is verplicht zo'n melding op te volgen met op zijn minst een onderzoek (huisbezoek). Zijn de aanwijzingen concreter (hulp weigeren) dan wordt dat onderzoek logischerwijs overgeslagen, want ze hebben geen tijd over bij het AMK. Als ze op papier een keurig complete zaak hebben, dan krijgen ze de rechter mee. De inhoudelijke kant volgt later.
Groet,
Miriam Lavell

Wow, wat een reacties

Kijk, als die ouders echt niet voor het baby-tje konden zorgen zou ik het uit huis plaatsen inderdaad het beste vinden.
In dit geval hebben de ouders zelf nooit de kans gekregen en dat vind ik erg!

Ik weet natuurlijk zelf niet wat voor hulp ze aangeboden hebben gekregen.

Maar waarom is er niet geinventariseerd of er kraamzorg was, of de ouders van het stel konden helpen, waarom is er niet gekeken of er iemand was die tijdelijk bij hun kon zitten om ze stap voor stap het proces uit te leggen.
Misschien is dat allemaal aangeboden hoor, ik weet het niet.
Maar waarom mogen die arme mensen niet naar hun kind. Het in ieder geval bezoeken en vasthouden en knuffelen
Dat is toch veel beter voor het hechtingsproces. Misschien wilde die vrouw wel borstvoeding geven, die mogelijkheid moet ze toch krijgen.

Gericht op onthechting

Kiki:"Dat is toch veel beter voor het hechtingsproces."
De werkvloer van de jeugdzorg, voogden vooral, werken al sinds jaar en dag volgens een doctrine die dat hechtingsproces moet tegengaan. Zo moesten pleegouders vooral niet denken dat dat kind dat ze al die tijd al bij zich hadden, _hun_ kind was. Om die reden en om die reden alleen werden kinderen zelfs uit pleeggezinnen gehaald, ook al was er niks aan de hand daar. Anders zou dat kind zich maar gaan binden. Het moest wel duidelijk blijven dat het hier 'maar' om inwisselbare pleegouders ging, ook bij dat kind.
Een jaar of drie vier geleden heeft een pleeggezin dit met succes aangevochten. Ze kregen gelijk: dat kind mocht bij hun blijven in het belang van dat kind en met een beroep op de band die inmiddels met dat gezin was opgebouwd. Family Life, zoals dat in het EVRM heet.
Sindsdien lijkt de werkvloer het beroep op Family Life te gebruiken om het kind zo snel mogelijk en volledig van de ouders te onthechten. In sommige bespiegelingen daarover lijkt er soms wel een soort van formule toegepast te worden. Een baby die al 'zijn hele leven' (lees een jaar) bij een pleeggezin woont, kan niet terug naar de ouders want dat zou een inbreuk op Family Life zijn voor het kind (voor oudere kinderen duurt dat iets langer).
Gezien de traagheid van procedures is het niet zo heel erg moeilijk om de ouders een jaar lang elk contact met het kind te onthouden. Je sleept ze gewoon van zitting naar uitstel naar zitting en voor een rechter er echt wat over zeggen roep je het mantra 'Family Life'.
Overigens leidt deze weg alleen maar tot de zekerheid dat dit kind de biologische ouders kwijtraakt. Het leidt niet tot de zekerheid dat het de rest van het kinderleven die pleegouders als nieuwe ouders heeft. Er wordt gesproken van Family Life in relatie tot de tijd, ongeacht de intentie van het pleeggezin en de vraag of zij ook werkelijk tot adoptie over willen gaan. En zo is het eigenlijk weer doodgewoon dat dit soort kinderen een onthecht leven leidt: van pleeggezin naar instelling, weer terug en weer over.
Groet,
Miriam Lavell

Belang van het kind staat voorop

Dat heb ik begrepen van de nieuwe regelgeving. En dat is inderdaad bij een baby een veilig hechtingsproces. Dat heeft niets te maken met het kind van de bio moeder te onthechten. Als je als kind een veilige hechting hebt doorgemaakt betekent dit doodgewoon dat je een stabieler en gelukkiger mens wordt. En dat je ook met je bio moeder op wat voor leeftijd ook een goede relatie kunt hebben. Mits je die bio moeder regelmatig ziet en er een band mee opbouwt. Dat is ook iets wat jeugdzorg moet regelen. Hechten doet het kind zich aan de pleegmoeder dat is niet anders. Het gaat erom dat het kind veilig gehecht is. Onze gezinsvoogd doet er gelukkig alles aan om het kind bij 1 pleeggezin te laten opgroeien en beslist geen gesleep van instelling naar ander pleeggezin en toch maar proberen bij moeder, als dat mis gaat weer retour pleeggezin. Nee, wat een horror scenario voor mijn pleegkind. Ik ben wat minder objectief omdat mijn pleegkind al van baby aan bij ons is. Maar ik zou er juist nooit voor kiezen mijn kind te adopteren omdat ze een eigen moeder heeft. Dat is iets wat je moeder toch niet mag afnemen. Proberen de band tussen moeder en kind zo goed mogelijk te houden, dat is waar ik naar streef en ik mag het kind opvoeden. En ik ben blij dat ze niet bij zwakbegaafde moeder en geweldadige vader opgroeit. Ivm privacyreden een anonieme reaktie.

Hoho miriam

"Uhp volgt automatisch uit het weigeren van hulp."

Dat is echt b*llshit. Denk je nu echt dat er zoveel plek is in de jeugdzorg? (gezien de nog erg lange wachtlijsten.

Over professionaliteit, ook ik ben een professional en ook ik ken mijn beperkingen.
Je hebt rake punten maar soms schiet je wel erg uit de bocht.

En ook ik ben benieuwd naar je oplossingen?

Oplossing

De zaak speelt in Gelderland en daar was een oplossing voor handen,waar zelfs geld voor was van de provincie, namelijk het inzetten van een eigen-kracht-conferentie. In deze situatie was dat goed mogelijk geweest, aangezien er blijkbaar sprake is van een groot en betrokken sociaal netwerk. Dat had ook op korte termijn geregeld kunnen worden.

Andere oplossing: ouders krijgen de gevraagde kinderopvang en vanwege de zorgen die er zijn krijgen de ouders gezinshulp. Was het kind toch in andere handen geweest voor een bepaalde tijd, bovendien hoef je dan geen 24-uurszorg te regelen en kun je bekijken (het onderzoekw aar nu aangewerkt zal worden) in hoeverre de ouders in staat zullen zijn (met hulp van het sociale netwerk en eventuele professionele hulp) zelf voor de kinderen te zorgen.

Winst: je hebt beter zicht op de situatie, kunt beter met de ouders overleggen wat wel/niet goed gaat, kunt bij de rechter beter de mogelijkheden en de grenzen aangeven van de hulp/de ouders, babietje kan wellicht borstvoeding krijgen, moeder kan rustig ontzangeren, kortom: er is veel winst te halen.

Tsjor

Aanvulling

Helemaal eens Tjor, je was me voor me die eigen kracht conferentie. Aan de winst wil ik nog toevoegen: je geeft ouders vertrouwen in hulpverlening. Nog meer winst: je houdt een plaats in een pleeggezin beschikbaar voor een kindje van de wachtlijst.
Groeten, Maw.

Margriet

(off topic) Ik moest lachen om je B*llshit, Bull is het minst te *-en deel van deze term
En verder ben ik eigenlijk wel benieuwd naar jouw reactie op mijn posting. Jouw eerste bijdrage is nl. net hetgeen waar ik mij zorgen over maak. Ouders vallen binnen een doelgroep met een verhoogd risico en daaruit volgt dan dat ze een soort ouderschaps-test krijgen, zonder dat zij hierover worden geïnformeerd. Ik vind dat griezelig.
Groeten, Maw.

Temet

Bedankt voor je eerdere heldere uiteenzetting van de juridische constructies rond familierecht. Je maakt duidelijk dat hier in feite geen sprake meer is van een rechtsstaat, omdat één kant van de zaak, namelijk het recht van de burger om zich te verdedigen in de praktijk ontbreekt.

De weigering van de advocaat vat ik op als een soort staking: het heeft geen zin. Dat is een zeer ernstig signaal in de rechtsstaat. Jeugdzorg beroept zich altijd op 'de rechter heeft gezegd' (en vermeldt niet dat dat op aanvraag van jeugdzorg zelf is), om op die manier een zekere mate van objectiviteit in te bouwen. Die objectiviteit (de blinde vrouwe justitia) bestaat dus niet meer: het weegschaaltje heeft maar één kant, de andere kant is weg. De actie van de advocaat is het logische gevolg van de praktijk zoals die in de realiteit is ontstaan en is ook het einde van het ophouden van de schijn.

De piketdienst zou zeker zin hebben. Al is het maar op het punt: is er eerder hulp aangeboden/ingezet, komt het aanbod overeen met de oorspronkelijke hulpvraag van de ouders, is er minstens één serieuze poging gedaan om de oorspronkelijke hulpvraag van de ouders te beantwoorden. Daar de reactie van de ouders bij. Als blijkt dat er geen hulpaanbod is geweest zou de spoedmachtiging ook met spoed teruggedraaid moeten worden.

Daarnaast zouden spoeduithuisplaatsingen op basis van 'vermoedens van...' duidelijk gerelateerd moeten worden aan doelstellingen die toetsbaar zijn. Vermoeden van...seksueel misbruik betekent bijvoorbeeld dat de plaatsing voor een specifieke periode wordt afgegeven, in die periode wordt het misbruik onderzocht door de politie, mocht blijken dat er geen sprake van is, dan wordt de UHP terugedraaid (en niet eindeloos verlengd, omdat er wel weer iets anders gevonden is, of men andere onderzoeken wilg aan doen, of nog een groep heeft waar het kind terecht zou kunnen.
Idem voor kidnermishandeling. Ik vind het ernstige feiten en ik steun Korvinus dan ook, die zegt dat daar aangifte van gedaan moet worden en onderzoek, met straf voor de daders. Ik snap niets van de tranen die jeugdzorg dan laat, omdat het zo zielig zou zijn als een gezin een strafrechterlijk onderzoek zou moeten ondergaan. Echt zielig is als je in een rechtsstaat je kind kwijt kunt raken zonder enige mogelijkheid om jezelf te verdedigen of als ouder op te komen voor de rechten van het kind. Want het gaat niet om ouders die voor hun eigen belang opkomen, het gaat om ouders die opkomen voor hun kind.

Media (krant, televisie, radio) worden overspoeld met verhalen van ouders over jeugdzorg. Zij hebben geen ander platform meer om hún kant van het verhaal te vertellen. Dat is in vele opzichten een slecht teken aan de wand.

Tsjor

Laat in beeld

De problematiek van ouders met een verstandelijke beperking is de keerzijde van een emancipatie-discussie die lang geleden gevoerd is, waaruit de conclusie was dat mensen met een verstandelijke beperking rechten hadden. Vóór die tijd was het 'normaler' om familie te laten bepalen dat iemand met een laag IQ geen kinderen mocht krijgen (sterilisatie). Van die gedwongen sterilisatie wilden 'we' af, omdat het tegen de mensenrechten zou zijn. Idem voor het recht op zelfstandig kunnen wonen en een relatie kunnen aangaan.
Het is wel heel erg complex als we de gevolgen van die principiële standpunten nu op zo'n forse manier onderuit halen en het normaal of vanzelfsprekend zouden vinden dat mensen met een laag IQ geen kinderen mogen opvoeden.

Het blijft wel verbazen. Eén punt in alle verhalen over deze situatie is, dat stichting MEE zo laat pas op de hoogte was van de zwangerschap. Waarom zou dat een probleem zijn? De mensen hebben toch al enige tijd samengewoond, geleefd, gewerkt zelfs, blijkbaar zonder stichting MEE. Ze kunnen zelfs vragen stellen over kinderopvang.
Waarom zou de werkgever ze doorverwezen hebben? Ik vermoed dat het was om de kinderopvang te regelen (lijkt mij logisch) en dan zou het vooral gaan om het vinden van een plaats en het invullen van papieren.

Tsjor

24 uur

Als het kind al in de kinderopvang geplaatst wordt (zoals de vader vroeg) dan heb je voor die uren in elk geval geen hulp thuis nodig.
Juist vragen zoals jij die stelt zou je in het sociale netwerk aan de orde kunnen laten komen. Bovendien gaat het dan om een tijdelijk probleem: de meeste kinderen slapen na verloop van tijd (soms maanden, soms twee jaar) 's nachts gewoon door.
Dan kun je afwegingen gaan maken: stel dat niemand uit de familie 's nachts bij de ouders zou willen slapen en dat je dus relatief dure slaaphulpen nodig hebt, hoe lang zou dat zijn, wat kost dat en wat kost het om een kind 18 jaar in de jeugdzorg en bij een pleeggezin te hebben.
Alle tussenvarianten zijn ook nog mogelijk. Babyfoon bij de buurvrouw? In de weekenden bij oma slapen?
Het voordeel van een Eigen-Kracht-Conferentie is dat je met elkaar, ouders, netwerk en hulpverlening, kunt kijken hoever je komt en dan alsnog kunt bespreken of het voldoende is. Je kunt toetsingsmomenten inbouwen etc.

Tsjor

Strijdige belangen, zakelijk uitgedrukt

Anon:"Belang van het kind staat voorop. Dat heb ik begrepen van de nieuwe regelgeving."
De vraag is of dat wel waar is. Het probleem is dat er in de hulpverlening een tamelijk ouderwetse opvatting bestaat over 'het belang van het kind' versus 'het belang van de ouders' alsof dat twee verschillende dingen zijn die per definitie strijdig zijn met elkaar.
Die strijd zie je terug in je eigen opvatting:"ik zou er juist nooit voor kiezen mijn kind te adopteren omdat ze een eigen moeder heeft. Dat is iets wat je moeder toch niet mag afnemen." Je gaat met deze gedachte voorbij aan het belang van het kind, namelijk de (rechts)zekerheid dat de persoon aan wie het het meest gehecht is er zijn/haar hele kinderleven zal zijn, en bovendien doe je alsof zo'n stap in strijd zou zijn met het belang van de moeder. Alsof zij per definitie haar kind die (rechts)zekerheid zou willen onthouden.
Het oude denken van de jeugdhulpverlening, richtte zich op dezelfde manier op het belang van de ouders, alsof dat zich beperkt tot hun rechtsbelang, dat kind mogen opvoeden, er zich de ouder van noemen volgens de wet en zij geen enkel belang zouden stellen in het welzijn van hun kind. En daar rolde inderdaad een geprobeer en heen en weer gesleep naar ouder en pleegzorg en weer terug uit voort.
Eigenlijk is er niets veranderd in de opvatting van de jeugdhulpverlening, alleen maar dat men aan de andere kant is gaan staan. Bij het belang van het kind, maar dat alleen maar uitgedrukt in het zakelijk/juridisch belang dat op papier inderdaad kan verschillen van dat van de ouders.
Zo wordt er alles gedaan om ouders hun juridische belang, het ouderschap in de zin van familiewetgeving, te ontnemen. Kind wordt ontvoert en weggehouden waarna een beroep op family life genoeg is om het bij de ouders weg te houden.
Er wordt geen inspanning geleverd om dat ontstane family life voor het kind om te zetten in een zakelijk/juridisch belang, de rechtszekerheid dat die pleegouders dus papa en mama zijn en dat blijven zoals papa's en mama's dat ook door geboorte zouden kunnen zijn.
Het is kinderbescherming, maar niet bescherming van hun rechten en noden, maar tegen hun ouders, alsof ouders hebben het kwaadste is wat kinderen kan overkomen.
Het kan ook echt heel anders, bijvoorbeeld volgens Alice van der Pas die in 2001 promoveerde zie http://www.alicevanderpas.nl/pages/ps.html Van der Pas meent juist dat de positie van ouders al die tijd genegeerd is. Ik ben het met haar eens en het sluit aan bij het proefschrift dat Jose vorige week aanhaalde: Er is wel kritiek op opvoeden, maar niemand zegt hoe het wel moet.
Dat jeugdhulpverleners niet verder komen dan een vertaling van het begrip 'belang' in dat wat in de wet is vastgelegd, family life of het recht te mogen opvoeden, kind versus ouders of ouders versus kind alsof die belangen strijdig zijn, begrijp ik daarom juist des te meer. Er zijn geen woorden voor dat wat eigenlijk het belangrijkste is: de noden van het kind de knelpunten bij het opvoeden. Niemand weet eigenlijk wat opvoeden is.
Tegelijkertijd begrijp ik werkelijk niet hoe men in die professionele hoek al zo lang niet verder komt dan zakelijke of juridische belangen, alsof het kind een hond (zaak) is en zijn of haar belang vooral ligt in het beschermen tegen misbruik door zijn eigenaar.
Groet,
Miriam Lavell

Kringgesprek

Xsara:"Laat ik voorop stellen dat ik blijf reageren vanuit mijn beroepspraktijk, dus datgene wat ik dagelijks meemaak." en "Tjonge, we dreigen het bijna eens te worden, Mirjam. Maar wat zijn nou jouw oplossingen??"
Ik kan geen oplossingen geven voor jouw beroepspraktijk. Of het gaat over het algemeen, of het gaat over dit geval, wat toch zo'n mooi voorbeeld is, waarom ga je daar niet op in? Het kan niet gaan over jouw beroepspraktijk want daar zijn we niet bij.
Het kan wel gaan over denkpatronen die uit jouw schrijven blijken, want die zijn wel degelijk algemeen.
Voorbeeld:"Jij stelt dat alle partijen betrokken bij ketenoverleg, inclusief MEE, er op uit zijn dan wel sterk geneigd zijn de Zwarte Piet door te schuiven. Met de Zwarte Piet bedoel je dan de (zeer) gecompliceerde casuïstiek die vragen, angsten en problemen oproept."
Hier zitten een aantal beweringen in die discutabel zijn. Ten eerste: Stichting Mee is op het oog helemaal geen partij in overleg over jeugdzorg. Dat dat in de praktijk in sommige regio's (per regio verschillend) wel zo is, is onbegrijpelijk. zie http://www.meenederland.nl/mee.htm Welke ouder of werkgever moet uit wat Mee over zichzelf zegt opmaken dat wat je bij Mee komt vertellen ook tegen je gebruikt kan worden?
Precies bij deze discrepantie begint het probleem van de ouders waarover dit draadje gaat. Is Mee er voor hen en om ze een volwaardig burger in de maatschappij te laten zijn, dus ook ouder van een kind, of is Mee er om kinderen tegen hun ouders te beschermen?
Xsara:"Eigenlijk stel jij dat iedere betrokken professional wegloopt voor zijn/haar verantwoordelijkheid."
Nee. Ik stelde dat de echte professionals op het terrein van jeugdzorg zorgvuldiger en preciezer zijn dan partijen die meer aan de rand staan. Hoe verder aan de rand, hoe onzorgvuldiger, juist omdat ze onterechte angsten hebben en het probleem dolgraag van hun bord overgeheveld zien op dat van de echte professional op het terrein van jeugdzorg.
Of dat ook voor alle afdelingen van Mee opgaat, weet ik niet, maar deze heeft dat bewezen.
Xsara:"Klopt, dat beeld herken ik, hoewel ik zelf een wat mildere formulering zou kiezen. Vooral basisscholen hebben er regelmatig een handje van (in mijn werkomgeving) om vanaf de kleuterklas al forse zorgen te hebben over een kind om dan pas in groep 8 groot alarm te slaan"
En dat zal eerder gebeuren. Scholen zitten tegenwoordig ook in Zatteams, net als de wijkagent. Hun probleem moet worden opgelost. Of dat probleem ook een probleem van het kind en of de ouders is, is allerminst helder.
Xsara:"Hoera, ik ben grootmoedig èn professioneel. Er gaat geen week voorbij waarin ik niet uitleg dat er altijd Maasmeisjes en Savannah\'s zullen zijn.|
Vergeet dan vooral ook niet even de aan jouw tafel zitting hebbende stichting Mee, sportclub, peuterspeelzaal of wat ook, er fijntjes op te wijzen dat zij geen verlenging zijn van het AMK of van jeugdzorg. Als jij hen, of een paar van hen al als professionals uit het ketenoverleg ziet, terwijl zij zich in het maatschappelijk verkeer voordoen als onafhankelijke organisatie de de belangen van, pak 'm beet, gehandicapten voor ogen hebben, dan gaat er iets fundamenteel mis.
De oplossing daarvoor is even eenvoudig als logisch: maak vooral onderscheid tussen wie wat doet en laat de amateurs aan de rand van het kringgesprek je niet opjagen. Wat heeft deze stichting Mee gedaan om te doen waar ze voor zijn, namelijk:"De leden van MEE Nederland willen een daadwerkelijke bijdrage leveren aan de kwaliteit van het bestaan van mensen met een handicap; aan volwaardig burgerschap, participatie en integratie. Door een dienstverlening die laagdrempelig, betrouwbaar en onafhankelijk is."
Hadden ze dat niet eerst moeten doen, voordat ze iemand van jouw beroepsgroep voor de kar spanden om aan de noodrem te trekken?
Hoe dat had gekund, beschrijft tsjor heel goed.
Ik:"Uhp volgt automatisch uit het weigeren van hulp."
Margriet:"Dat is echt b*llshit. Denk je nu echt dat er zoveel plek is in de jeugdzorg? (gezien de nog erg lange wachtlijsten."
Hiermee bevestig je het probleem meer dan dat je het ontkracht. Uhp volgt automatisch uit weigeren van hulp, zo staat het in de wet. Of het daarvan komt hangt af van jou bijvoorbeeld. Ga jij met dat geval naar de rechter of niet? Wij, gewone burgers, kunnen er geen pijl op trekken. Het is complete willekeur. In de ene regio en op het ene moment anders dan op het andere.
De een komt weg met van alles (er is toch geen plaats), de ander niet want dat IQ...
Margriet:"En ook ik ben benieuwd naar je oplossingen?"
Een oplossing is bijvoorbeeld volstrekt transparant en voorspelbaar handelen. Probeer dat eens. Overigens kom je dan niet weg met kinderen ontvoeren op basis van iemands IQ. Je zult dan steviger bewijzen moeten hebben en dat betekent bijvoorbeeld dat je meer zult moeten investeren in pogingen met mogelijk succes, zie wat tsjor erover zegt.
Bij dat transparant handelen hoort ook dat het niet voor kan komen dat ouders ongemerkt van een vrijwillig hulpverzoek in de positie van hulpweigeraars belanden.
Groet,
Miriam Lavell

Tsjor

Hoewel een EKC een middel kan zijn en er in dit geval een groot en betrokken sociaal netwerk blijkt te zijn, is het omzetten van meedenken in ook daden (daadwerkelijk er zijn als sociaal netwerk) een groot struikelblok heb ik gezien in de jeugdhulpverlening. Helaas wordt het veel te weinig ingezet en vaak in een veel te laat stadium.

Wat ik me overigens afvraag is hoe het is om kind van ouders die LVG zijn te zijn (ik kan me documentaires herinneren die niet positief waren). Als je in het belang van ouders en kind denkt in hoeverre wordt dit meegewogen?

Maw

ik was moe en het was al niet meer zo vroeg.

Ik ben helemaal niet voor verplichte ouderschapstesten of weghalen van kinderen bij ouders dus wat wil je van me weten?

Maw

Ouders hoeven zich niet te bewijzen, je wil wel weten of lvg ouders goed voor een kind kunnen zorgen. Hoeveel LVG-ers wonen er totaal zonder ondersteuning zelfstandig zonder problemen (ik zou het eerlijk gezegd niet weten)? En zelfstandig wonen en alleen voor jezelf hoeven zorgen vind ik toch heel wat anders dan ook voor een kind.
De risico's die Pelle beschrijft en bijvoorbeeld de reactie van Josephine over haar lvg buurvrouw vind ik veelzeggend. Niet als generalisatie maar als het wel misgaat ondanks proberen van de ouders wie geef je dan de schuld, de hulpverlening die niet genoeg zijn best heeft gedaan/genoeg heeft ondersteund/verkeerde inschatting heeft gemaakt? Is dat fair?

Van de wal in de sloot

Margriet:"maar als het wel misgaat ondanks proberen van de ouders wie geef je dan de schuld, de hulpverlening die niet genoeg zijn best heeft gedaan/genoeg heeft ondersteund/verkeerde inschatting heeft gemaakt?"
Kijk, daar is ie weer, de angst voor vingerwijzingen. Deze stichting Mee vroeg dit zich ook af, en schoof client stilzwijgend door naar het uhp traject.
Als je grootmoedig bent, dan maakt het je geen donder uit wie er naar jou wijst. Dan ben je ook niet bang voor de rechter, want de werkelijkheid is dat je nooit kunt garanderen dat het goed zal zijn en bovendien ook nog dat de cijfers voor OTS minstens zo vaak drama voorspellen als de cijfers voor kinderen van zwakbegaafde ouders. Weeg het een tegen het ander af en een kind uit voorzorg uit zo'n huis halen, brengt dat kind van de wal in de sloot.
Groet,
Miriam Lavell

Tja het was ironisch bedoeld

Miriam, we draaien in het rond.
Het lastige is dat het niet zo abstract is als jij stelt. Weeg het een tegen het ander af. Je hebt geen 24 uurs zicht. De ene keer zal het besluit leiden tot een goed gevolg, de andere keer niet...........
Het dilemma van de jeugdzorg. De beste stuurlui staan aan wal totdat ze zelf tot dit soort afwegingen moeten maken met te weinig tijd en te weinig informatie etc etc.

Twee punten van margriet

Ik deel overigens je mening dat EKC veel te weinig en veelt e laat wordt ingezet. In Overijssel loopt een experiment waarbij het systematisch ingezet wordt. Onderzoek heeft uitgewezen dat vrijwel alle conferenties met een acceptabel plan worden afgesloten (acceptabel voor jeugdzorg) en dat dat plan wordt uitgevoerd ook nog. Nu mag iemand nog berekenen hoeveel geld daarmee bespaard is.
Het kan dus allemaal wel, het is bijna kinderlijk eenvoudig en voor-de-hand-liggend soms en dan wekt het alleen maar verbazing dat het zo weinig wordt gebruikt, zelfs na mooie intentieverklaringen.

Nu twee punten van je eerste betoog: "Hoewel een EKC een middel kan zijn en er in dit geval een groot en betrokken sociaal netwerk blijkt te zijn, is het omzetten van meedenken in ook daden (daadwerkelijk er zijn als sociaal netwerk) een groot struikelblok heb ik gezien in de jeugdhulpverlening." En dat geldt voor de jeugdhulpverlening zelf ook. Wel meedenken en mooie verhalen over veiligheid, ontwikkeling etc. Maar als je naar de praktijk komt gaat het om gebrek aan tijd, geld, plaatsen etc. Als je dan toch moet kiezen, waarom dan niet voor de gebrekkige realiteit van eht leven in plaats van voor de gebrekkige hulpverlening.

En dan zijn er natuurlijk altijd de uitzonderingen, waarbij de gebrekkige realiteit van de hulpverlening nog beter is dan de realiteit van het dagelijkse leven. Voor die situaties (1/3) zouden de plekken vrijgehouden moeten worden.

Het tweede punt: "Wat ik me overigens afvraag is hoe het is om kind van ouders die LVG zijn te zijn (ik kan me documentaires herinneren die niet positief waren). Als je in het belang van ouders en kind denkt in hoeverre wordt dit meegewogen?" Tsja, dat kun je je afvragen. Mijn dochter verkijkt zich op een Amerikaans programma waarin meisjes grote feesten geven als ze 16 worden: hoe zou het zijn als je daar geboren was.... Ik zou geen maximale doelstellingen zoeken, maar minimale eisen opstellen en ervan uitgaan dat kinderen in vrijwel elke situatie kansen zien/krijgen om zich op een eigen manier te ontwikkelen.

Tsjor

Moeilijk

Vanuit de media-berichten kan en wil ik geen mening vormen, wat dat betreft vertrouw ik media niet echt. Het is voor deze ouders verschrikkelijk en de manier waarop vind ik echt niet kunnen. Wel kan ik me voorstellen dat de ouders het echt niet aan kunnen gezien hun verstandelijke beperking, niet uit onwil, wel uit onkunde. Ik zie verwaarlozing om me heen, van oudere kinderen, ouders zijn zich daar soms absoluut niet van bewust, denken dat ze het beste voor hun kind doen en dat is óók schrijnend. Iedereen weet hoe moeilijk het soms is 24 uur per dag je kind te moeten verzorgen. Zelf zou ik in zo'n situatie eerder pleiten de ouders te leren hoe ze hun kind moeten verzorgen (dat gebeurt nu soms met simulaties etc, maar dat is toch heel anders dan dag en nacht een echt kindje, wat echt huilt etc., te verzorgen) op een plek waar constant mensen aanwezig zijn die in kunnen springen, adviezen kunnen geven etc. Zo kunnen de ouders laten zien dat ze wél voor hunkind kunne zorgen. Maar of dergelijke hulp mogelijk is weet ik niet.

Margriet

"De beste stuurlui staan aan wal totdat ze zelf tot dit soort afwegingen moeten maken met te weinig tijd en te weinig informatie etc etc." Besef je wat je zegt? Hiermee zeg je zelf luid en duidelijk dat er afwegingen gemaakt worden met te weinig tijd en te weinig informatie. De echte slachtoffers daarvan zijn de ouders en de kinderen. Jeugdhulpverleners die zich moeten verstaan met de beste stuurlui hebben een irritant probleempje, maar verder vind ik ze echt minder zielig. Een hulpverlener die een knip voor haar of zijn neus waard is, weigert afwegingen te maken met te weinig tijd en te weinig informatie. Verkeerd afwegen heeft in deze gevallen namelijk gruwelijke gevolgen. De hulpverlener die inziet dat hij of zij gedwongen wordt ouders en kinderen van elkaar te scheiden op basis van te weinig informatie, neemt desnoods ontslag en gaat in een andere tak van sport werken. Er is werkgelegenheid te over in de hulpverlening, dus dat kan het probleem niet zijn.
groet,

Hoho jose

Niet zo aanvallend.
Je spreekt mij aan omdat ik in de jeugdhulpverlening werk maar ik kies niet voor een baan als gezinsvoogd (omdat ik inderdaad dat soort afwegingen niet zou kunnen maken, ok de rechter beslist uiteindelijk) en ik ik beschrijf slecht wat feitelijk gebeurd, ja er wordt zo gewerkt dat heb ik mogen aanschouwen en zie ik soms nog steeds gebeuren. Ik keur het systeem daarmee niet goed, verre van dat. Het is wat cru gesteld om te zeggen dat de beste stuurlui aan wal staan, maar het is soms wel erg makkelijk om te zeggen dat een systeem niet deugd.
Dat is het hele dilemma in de jeugdzorg, iedereen denkt te weten (doordat velen ook opvoeder zijn) hoe het moet, alleen wordt het maar niet beter!