Wanneer begint de opvoeding?
N. a. v. een ander topic dat helaas vroegtijdig en om onduidelijke redenen werd gesloten, vraag ik me af: Wanneer begint volgens jou de opvoeding van je kinderen?
TO trapt af.
Als je pas in de puberteit begint met opvoeden en nadenken over wie je zelf bent en hoe je het beste met je kind kunt omgaan, dan ben je rijkelijk laat.
De basis van zo'n beetje al het gedrag wordt gelegd in de eerste 7 jaar van het leven van kinderen.
Peiling
Wanneer begint de opvoeding?
Zusterclivia schreef op 26-08-2021 om 17:26:
Over het algemeen worden problemen met kinderen vooral de moeder aangewreven. Want stel dat de vader een enorme eikel is, dan is het alsnog haar schuld. Want had een betere partner moeten kiezen, meer voor de kinderen op moeten komen enz. Als moeder doe je het zelden goed.
Terwijl vaders voor simpele dingen al snel opgehemeld worden, zoals de papa-dag, oppassen op zijn eigen kinderen en meer van dit.
Precies. Mijn eigen moeder kirde verrukt dat mijn man een luier kon verschonen. Ik riep daarna een keer heel hard “mam! Mam! Kijk eens wat ik kan! Met twee handen!! Ik kan een luier wisselen!!!” Ze moest wel lachen maar antwoordde toch “ja, maar jij bent hun moeder”. Mijn bloedeigen moeder hè, die toch best voor gelijke rechten was enzo.
Auwereel schreef op 26-08-2021 om 17:25:
Ik sprak mijn kinderen al streng toe als ze me te hard zaten te schoppen in de baarmoeder, dus ik denk dat mijn kinderen vinden dat ik er al voor hun geboorte mee begonnen ben!
Ja, het schijnt dat je daar niet vroeg genoeg mee kan beginnen! Je moet toch wat om die vermaledijde pubers in spe tijdig onder controle te krijgen?
A12345 schreef op 26-08-2021 om 17:31:
[..]
De moeder kiest in principe toch ook wie de vader wordt? Helemaal fair is het niet om de moeder alles aan te wrijven, want je weet natuurlijk nooit zeker of iemand een goede vader is. Je kunt hoogstens signalen waarnemen en beoordelen, maar zeker weten doe je het niet.
Verder heeft in veel gevallen de moeder wel een grotere invloed op de opvoeding dan de vader.
En de vader kiest wie de moeder wordt.
Julali schreef op 26-08-2021 om 17:05:
[..]
Ja dat weet ik, maar dit soort theorieën kwamen vaker voor. Tegenwoordig zie je het nog wel terug in de manier waarop veel mensen over de opvoeding denken en dan specifiek over de rol van de moeder en de rol van de vader.
Je doet zo activistisch over het verleden. Dat verleden kan je niet veranderen.
Angela1967 schreef op 26-08-2021 om 16:53:
[..]
https://nl.wikipedia.org/wiki/Koelkastmoedertheorie
De koelkastmoedertheorie is een theorie die in de loop der tijd gebruikt is om hechtings- en/of ontwikkelingsproblemen bij kinderen in het geval van autisme te verklaren als het gevolg van onvoldoende genegenheid van hun ouders. De term is afkomstig van Leo Kanner, maar is bekend geworden door Bruno Bettelheim. (...) Na de publicatie van Rimland in 1964 kwam er steeds meer kritiek op de koelkastmoedertheorie. In 1969 probeerde Kanner in een toespraak voor de autismegemeenschap in Amerika zijn rol in de creatie, bevestiging en verspreiding van de ‘koelkastmoeder’mythe goed te praten. Hoewel enkele van zijn artikelen uitdrukkelijk de schuld leggen bij ouderlijk gedrag, worden de woorden van Kanner in 1969 gezien als de genadeslag voor de ‘koelkastmoeder’mythe. Sindsdien heeft de meerderheid van mensen betrokken bij het autismeonderzoek de stekker uit de koelkastmoeder getrokken.
Dankjewel Angela, een stuk duidelijker nu voor mij.
Wasmachine schreef op 26-08-2021 om 16:21:
Ik ben zelf ook wel een koelkastmoeder genoemd omdat mijn kinderen autisme hebben. Ik vond het vroeger erg pijnlijk omdat ik veel knuffel. Mijn kinderen hebben nog steeds behoefte aan knuffelen. Bij ons lijkt daar niet de oorzaak te liggen. Ik kan dat soort opmerkingen ondertussen wel handelen gelukkig.
Er zijn ook ouders die graag zouden willen knuffelen maar hun kinderen verdragen het niet door een overgevoelige huid. Voor deze groep blijft het pijnlijk om koud genoemd te worden omdat ze het wel willen maar het roept o.a. agressie op.
Ik kan me oprecht voorstellen dat dit een hele nare term is om zo genoemd te worden, vooral eigenlijk ook wel een vooroordeel naar de moeders toe die zo door iemand genoemd wordt.
MamaE schreef op 26-08-2021 om 16:50:
[..]
Gedrag is een keuze. Je kiest ervoor om iets te doen of juist niet. Het is te makkelijk om verkeerd gedrag af te schuiven op aanleg. Ja, er kan een aanleg zijn tot neiging tot bepaald gedrag of bepaalde eigenschappen die je hebt waardoor je meer geneigd bent tot bepaald gedrag, maar het blijft een keuze. Stel je bent heel verlegen en bent eerder geneigd om geen gedag te zeggen tegen mensen. Dat betekent niet dat je het niet kan. Je kunt de keuze maken om het wel te doen, jezelf daartoe te zetten en je er in te trainen. Zelfde geldt voor agressie en destructie. Stel je wordt snel boos en hebt daarbij de neiging om met spullen te gooien. Dan is het zaak dat je leert om jezelf te beheersen omdat dat gedrag onwenselijk en schadelijk is. Dat kun je niet af doen met 'is genetische aanleg, vader had dat ook, kan ik niks aan doen'. Dat vind ik ook te makkelijk.
Nja. En dan blijkt je 4e kind ADHD te hebben en ontdek te dat gedrag helemaal niet altijd een keuze is...
Wat je daar vooral van leert (als ouder): niet te snel te oordelen
Mevrouw75 schreef op 26-08-2021 om 21:32:
[..]
Je doet zo activistisch over het verleden. Dat verleden kan je niet veranderen.
Het verleden werkt nog altijd door in het nu.
Het leven is een doorlopend leerproces. Voor kinderen èn volwassenen.
Opvoeden doen ouders, maar ook leraren en andere volwassenen waar kinderen mee te maken krijgen.
Opvoeding is belangrijk, maar aangeboren persoonlijkheid speelt ook een grote rol.
Je roeit met de riemen die je hebt. Dat geldt voor je eigen bagage en de genetische aanleg van jouw kinderen. Er zijn weinig mensen die er voor kiezen hun kinderen te verzieken. Ik ken mensen die echt gewoon kinderen met moeilijke aangeboren problemen hebben en mensen die zelf niet genoeg van hun ouders hebben meegekregen om er goed voor hun kinderen te zijn. Vervelend genoeg combineert dat zich vaak, maar zeker niet altijd. Makkelijke aanleg+ ouder met genoeg bagage + een redelijk idee van opvoeden en het kan kinderspel lijken. Elke andere combi kan (en is vaak) een flinke uitdaging en in elk geval voor de kinderen een lastige hand om het volwassen leven mee te beginnen.
BeertjeColargol schreef op 26-08-2021 om 15:34:
[..]
Leo Kanner kwam zelf ooit met de koelkastmoeder theorie, dat kinderen autistisch worden doordat ze koele moeders hadden die hun kinderen weinig liefde gaven. Daar is hij later zelf van teruggekomen. Maar volgens mij heeft hij het niet helemaal verkeerd gezien.
Inmiddels wordt er steeds meer bekend over autisme, en het lijkt erop dat het hormoon oxytocine een rol speelt bij het ontstaan van autisme, waarbij lage niveau's van oxytocine een hogere kans geven dat een kind autistisch wordt. Oxytocine is het zogenaamde knuffelhormoon. Bij kinderen die veel geknuffeld worden, zullen de hersenen meer oxytocine aanmaken, waardoor de kans dus kleiner wordt dat het kind autistisch wordt.
Misschien atypisch, maar mijn autistische zoon is zeer knuffelig. En ik, zijn moeder, ook. Ik heb mijn kinderen ook lang borstvoeding gegeven, nog zo'n oxytocinebooster. Autisme zit hier gewoon overduidelijk in de familie. Maar wie weet was het autistische gedrag ernstiger geweest zonder alle knuffels, aandacht en zorg.
skik schreef op 26-08-2021 om 15:46:
De basis van zo'n beetje al het gedrag is genetische aanleg. En hoe ouder een kind wordt, hoe meer zijn peers invloed hebben op zijn gedrag. De invloed van ouders op gedrag is best beperkt. Opvoeden is niet zo meritocratisch als velen denken. Wat je doet is voornamelijk socialiseren. En daar kan je het beste meteen maar mee beginnen.
Dit inderdaad.
Volgens mij is opvoeden vooral je kind leren dat het veilig zichzelf kan zijn. Op jonge leeftijd door veel te knuffelen, op latere leeftijd door veel te praten en niet te snel te veroordelen. In contact blijven met een puber is zoveel belangrijker dan straffen of afkeuren. Het is een heel kwetsbare leeftijd waarop ze veel stomme dingen doen en als je met elkaar in contact staat kun je ervoor zorgen dat ze niet te hard vallen en weer op kunnen staan.
Je normen en waarden leef je voor een dan hoop je dat je kinderen het naleven.
Drietje schreef op 27-08-2021 om 08:42:
[..]
Dit inderdaad.
Volgens mij is opvoeden vooral je kind leren dat het veilig zichzelf kan zijn. Op jonge leeftijd door veel te knuffelen, op latere leeftijd door veel te praten en niet te snel te veroordelen. In contact blijven met een puber is zoveel belangrijker dan straffen of afkeuren. Het is een heel kwetsbare leeftijd waarop ze veel stomme dingen doen en als je met elkaar in contact staat kun je ervoor zorgen dat ze niet te hard vallen en weer op kunnen staan.
Je normen en waarden leef je voor een dan hoop je dat je kinderen het naleven.
Eens!
Ik snap echt wel dat niet al het gedrag een keuze is, maar als alle gedrag genetisch gedetermineerd is, kun je mensen dus ook niet meer verantwoordelijk houden voor hun gedrag en dat vind ik wel problematisch. Want in de praktijk gebeurt dat toch en wordt je er ook op afgerekend.
Gekozen voor direct na de geboorte, maar volgens mij begint het al van voor de geboorte door het overleg tussen beide ouders over hun visie op opvoeden zodat ze al meer op één lijn staan zodra het kind er komt.
Eigenlijk blijft het overleggen tussen de ouders volgens mij één van de belangrijkste onderdelen van heel het opvoeden.
