Wanneer begint de opvoeding?
N. a. v. een ander topic dat helaas vroegtijdig en om onduidelijke redenen werd gesloten, vraag ik me af: Wanneer begint volgens jou de opvoeding van je kinderen?
TO trapt af.
Als je pas in de puberteit begint met opvoeden en nadenken over wie je zelf bent en hoe je het beste met je kind kunt omgaan, dan ben je rijkelijk laat.
De basis van zo'n beetje al het gedrag wordt gelegd in de eerste 7 jaar van het leven van kinderen.
Peiling
Wanneer begint de opvoeding?
Je versimplificeert de kwestie nu. In de lopende discussie had jij je twijfels bij de uitspraak ‘kleine kinderen, kleine zorgen, grote kinderen, grote zorgen.’ De opvoeding begint imo wanneer kinderen min of meer bewust beginnen te acteren en niet alleen maar gedrag vertonen vanuit de basisbehoeften (eten, slapen, poepen).
Dat de opvoeding van pubers ingewikkelder wordt, is evident. Kinderen komen vaker zelfstandig in situaties waarin ze beslissingen moeten nemen en de invloed van de sociale omgeving neemt toe. 15-jarigen hebben al zelfstandig toegang tot alcohol/sigaretten/drugs, en als ouders moet je voor jezelf een standpunt innemen over wat je toelaatbaar vindt. Bij een 2-jarige zet je gewoon de koektrommel in de kast en zeg je nee.
Ik heb zeker mijn twijfels bij die uitspraak. Het is een simplificatie die geen recht doet aan de werkelijkheid.
Hoe een puber reageert op allerlei situaties, dat gedrag komt natuurlijk niet uit de lucht vallen. Het komt voort uit de opvoeding die is verkregen in het eerste deel van het leven. De basis van al het gedrag en alle cognitieve functies wordt gelegd in de eerste zeven jaar.
Dus als je pas begint met opvoeden in de puberteit als het gedrag echt begint te escaleren, dan ben je (te?) laat.
Julali schreef op 26-08-2021 om 14:08:
Ik heb zeker mijn twijfels bij die uitspraak. Het is een simplificatie die geen recht doet aan de werkelijkheid.
Hoe een puber reageert op allerlei situaties, dat gedrag komt natuurlijk niet uit de lucht vallen. Het komt voort uit de opvoeding die is verkregen in het eerste deel van het leven. De basis van al het gedrag en alle cognitieve functies wordt gelegd in de eerste zeven jaar.
Dus als je pas begint met opvoeden in de puberteit als het gedrag echt begint te escaleren, dan ben je (te?) laat.
Ja, maar je begint dus niet pas met opvoeden in de puberteit. Gelukkig niet, want anders zou je er helemaal een uitdaging aan krijgen.
Ik ben van mening dat "niet opvoeden" niet bestaat. Alleen al het gedrag wat kinderen zien in hun omgeving is al een deel van de opvoeding. Of je moet je kind in een donkere prikelloze omgeving opsluiten ofzo.
Als je onder opvoeden verstaat dat je het kind laat weten wat wel en niet mag dan zou ik zeggen dat het ergens tussen geboorte en dreumes leeftijd begint. Ligt denk ik een beetje aan wanneer het kind gaat kruipen, lopen, klimmen en de wereld gaat verkennen.
Maar opvoeden is veel meer dan regels. Het is ook je kind dingen leren. Bijvoorbeeld hoe ze veilig van de bank af kunnen klimmen zonder te vallen.
Het idee dat je pas zou kunnen beginnen met opvoeden als het een puber is vind ik dan ook wel heel raar. Misschien dat je met sommige regel te laat kan zijn. Je normen en waarden brengen je volgens mij onbewust altijd wel over. Niet dat alle kinderen daar natuurlijk hetzelfde op reageren. Een kind is ook gewoon een eigen persoon, met goede en slechte eigenschappen en dat heeft niet altijd iets met opvoeding te maken.
Volgens mij moet je eerst eens worden over wat opvoeding eigenlijk is. Ik heb direct na de geboorte ingevuld, maar voor baby's gaat het bij mij er dan om dat ze leren dat ze veilig zijn. Dat hun ouders voor hun zorgen. Dat ze aandacht krijgen.
Tara82 schreef op 26-08-2021 om 14:13:
Ik ben van mening dat "niet opvoeden" niet bestaat. Alleen al het gedrag wat kinderen zien in hun omgeving is al een deel van de opvoeding. Of je moet je kind in een donkere prikelloze omgeving opsluiten ofzo.
Als je onder opvoeden verstaat dat je het kind laat weten wat wel en niet mag dan zou ik zeggen dat het ergens tussen geboorte en dreumes leeftijd begint. Ligt denk ik een beetje aan wanneer het kind gaat kruipen, lopen, klimmen en de wereld gaat verkennen.
Maar opvoeden is veel meer dan regels. Het is ook je kind dingen leren. Bijvoorbeeld hoe ze veilig van de bank af kunnen klimmen zonder te vallen.
Het idee dat je pas zou kunnen beginnen met opvoeden als het een puber is vind ik dan ook wel heel raar. Misschien dat je met sommige regel te laat kan zijn. Je normen en waarden brengen je volgens mij onbewust altijd wel over. Niet dat alle kinderen daar natuurlijk hetzelfde op reageren. Een kind is ook gewoon een eigen persoon, met goede en slechte eigenschappen en dat heeft niet altijd iets met opvoeding te maken.
Hier sluit ik me graag bij aan. Ik denk dat opvoeding ontzettend belangrijk is (en dat begint inderdaad veel eerder dan de puberteit), maar je hebt niet alles in de hand.
Daglichtlamp schreef op 26-08-2021 om 14:28:
Volgens mij moet je eerst eens worden over wat opvoeding eigenlijk is. Ik heb direct na de geboorte ingevuld, maar voor baby's gaat het bij mij er dan om dat ze leren dat ze veilig zijn. Dat hun ouders voor hun zorgen. Dat ze aandacht krijgen.
Ik ben het er wel mee eens dat opvoeding veel meer is dan alleen grenzen stellen. Voorleven is denk ik nog belangrijker, daar hoort ook de omgang met de rest van de wereld bij, niet alleen met het kind zelf.
En inderdaad veiligheid bieden, dat een kind zich veilig kan hechten aan de ouders en zich vanuit daar kan en durft te ontwikkelen. Als daar iets misgaat, dan zie je dat vaak terug in de puberteit.
Vervolgens denken ouders dat een puber plotseling ontspoort en hebben ze niet door dat de reden van ontsporing al op veel jongere leeftijd is ontstaan (het kan bijvoorbeeld nog een reactie zijn op de scheiding van tien jaar daarvoor).
Ik denk dat het vaak werkt als een spiegel, alleen lang niet alle ouders durven het aan om in die spiegel te kijken. Het is te confronterend. Liever schuiven ze de schuld af op het kind zelf, op genen, of op foute vrienden.
Daglichtlamp schreef op 26-08-2021 om 14:28:
Volgens mij moet je eerst eens worden over wat opvoeding eigenlijk is. Ik heb direct na de geboorte ingevuld, maar voor baby's gaat het bij mij er dan om dat ze leren dat ze veilig zijn. Dat hun ouders voor hun zorgen. Dat ze aandacht krijgen.
Dit is inderdaad heel belangrijk, en dat begint inderdaad al direct na de geboorte. Kinderen die bijvoorbeeld wegens een vroeggeboorte eerst een aantal dagen in een couveuse moeten liggen en dan dus geen aandacht krijgen van de ouders en niet geknuffeld worden, hebben een grotere kans op allerlei problemen zoals een onveilige hechting en op autisme of ADHD.
BeertjeColargol schreef op 26-08-2021 om 14:35:
[..]
Dit is inderdaad heel belangrijk, en dat begint inderdaad al direct na de geboorte. Kinderen die bijvoorbeeld wegens een vroeggeboorte eerst een aantal dagen in een couveuse moeten liggen en dan dus geen aandacht krijgen van de ouders en niet geknuffeld worden, hebben een grotere kans op allerlei problemen zoals een onveilige hechting en op autisme of ADHD.
Tegenwoordig mag je als ouders wel buidelen met je couveusebaby. Het is niet zo dat ze weken in een glazen kastje liggen zonder enig menselijk contact. En het is zo belangrijk en zo fijn dat dat kan. Wij zijn dat ook na de couveusefase blijven doen. En nog steeds soms, ook al is dochter inmiddels zes.
Overigens begint nadenken over opvoeding deels al voor de geboorte. Wat vindt jij belangrijk? Wat vindt je partner belangrijk? Dat je het daarover hebt en dat afstemt. En heel veel gaat ook onbewust. Wat je voorleeft is ook een stuk opvoeding. Maar grenzen stellen is ook belangrijk. En uitleggen waarom iets moet of niet mag.
Volgens mij begint opvoeden ook direct na de geboorte. Je laat je kind merken dat je voor hem zorgt, geeft ze geborgenheid en een gevoel van veiligheid. Je geeft ze aandacht maar op zijn tijd geef je ook aan dat ze even zichzelf moeten vermaken/troosten. Alleen thuis met je baby moet je wel eens even naar de wc en als kind dan gaat huilen ben je er niet meteen voor troost en aandacht. Op dezelfde manier geef je ook aan dat er niet 24/7 gegeten wordt. Een hongergevoel moet soms even wachten, tot mama weer aan kan leggen of gekolfd heeft of tot er een flesje kunstvoeding is klaargemaakt.
Opvoeding gaat, hoe ouder het kind wordt, over steeds meer dingen. Bij peuters wil je dat ze van de afstandsbediening afblijven en niet met autootjes over de tafel crossen, van pubers wil je dat ze zich gedragen op een manier die jij wenselijk vindt. Waar bij de dreumes en peuter nog een nee van jouw kant volstaat maak je met de puber afspraken waar beide partijen zich in kunnen vinden.
Opvoeden is ook vooral voorleven, laten zien hoe je dingen doet. Als je niet wilt dat je kind gaat roken doe je er goed aan zelf ook niet te roken.
Bij ons mogen de pubers best veel. Wij voeden op met het principe: Met een goed plan mag/kan er veel.
De kinderen moesten al vanaf vrij jong een plan maken voor wat ze wilden. Bij kleine dingen volstond een mondeling plan. Dan stelden wij vragen over hoe ze iets wilden aanpakken en wat ze zouden doen als het misging.
De 16 jarige die alleen met vriendinnen naar Walibi wilde moest een groot plan maken op papier. Met kosten erbij, treinroutes en tijden en een back-up plan voor als er wat mis ging. Zo'n plan spreken we dan door en als het volgens ons ook een goed plan is dan mag het.
Je haar blauw verven? prima maak maar een plan en realiseer je dat je uitgroei krijgt en als je dan je haar niet wil knippen loop je maanden voor gek.
Het enige plan wat hier nooit goedkeuring gaat krijgen is een tatoeage. Dat vinden we, hoe goed het plan ook is, een reden om een veto uit te spreken.
Tot nu toe zijn beide kinderen best goed gelukt al zeg ik het zelf😇
Julali schreef op 26-08-2021 om 14:34:
[..]
Ik ben het er wel mee eens dat opvoeding veel meer is dan alleen grenzen stellen. Voorleven is denk ik nog belangrijker, daar hoort ook de omgang met de rest van de wereld bij, niet alleen met het kind zelf.
En inderdaad veiligheid bieden, dat een kind zich veilig kan hechten aan de ouders en zich vanuit daar kan en durft te ontwikkelen. Als daar iets misgaat, dan zie je dat vaak terug in de puberteit.
Vervolgens denken ouders dat een puber plotseling ontspoort en hebben ze niet door dat de reden van ontsporing al op veel jongere leeftijd is ontstaan (het kan bijvoorbeeld nog een reactie zijn op de scheiding van tien jaar daarvoor).
Ik denk dat het vaak werkt als een spiegel, alleen lang niet alle ouders durven het aan om in die spiegel te kijken. Het is te confronterend. Liever schuiven ze de schuld af op het kind zelf, op genen, of op foute vrienden.
Ik denk juist dat opvoeding een veel beperktere rol heeft bij de vorming van het karakter van je kind dan je misschien zou willen. Dat is geen ‘schuld afschuiven’, dat komt echt heel naar over om het zo te labelen. Er is geen ‘schuld’. Sommige dingen overkomen je in het leven en dan probeer je als ouder je kinderen zo goed mogelijk daar doorheen te loodsen.
BeertjeColargol schreef op 26-08-2021 om 14:35:
[..]
Dit is inderdaad heel belangrijk, en dat begint inderdaad al direct na de geboorte. Kinderen die bijvoorbeeld wegens een vroeggeboorte eerst een aantal dagen in een couveuse moeten liggen en dan dus geen aandacht krijgen van de ouders en niet geknuffeld worden, hebben een grotere kans op allerlei problemen zoals een onveilige hechting en op autisme of ADHD.
Even voor de technische goede orde: autisme, ADHD ontstaat niet door dit soort oorzaken. Ik vind het belangrijk om dit te melden want het is een erg schadelijke, achterhaalde visie!
https://balansdigitaal.nl/kennis/wat-is-autisme/
https://balansdigitaal.nl/kennis/wat-is-adhd/ >> Zowel erfelijkheid als de omgeving spelen dus een rol bij het ontstaan van ADHD. We weten ook dat de hersenen van jeugdigen en volwassenen met ADHD anders functioneren dan gemiddeld bij mensen het geval is. Het is wél duidelijk dat de omgeving en de opvoeding geen ADHD veróórzaken en ook geen ADHD kunnen voorkómen. Maar de opvoeding beïnvloedt het uiteindelijke gedrag wel sterk.
gr Angela
Angela1967 schreef op 26-08-2021 om 15:09:
[..]
Even voor de technische goede orde: autisme, ADHD ontstaat niet door dit soort oorzaken. Ik vind het belangrijk om dit te melden want het is een erg schadelijke, achterhaalde visie!
Leo Kanner kwam zelf ooit met de koelkastmoeder theorie, dat kinderen autistisch worden doordat ze koele moeders hadden die hun kinderen weinig liefde gaven. Daar is hij later zelf van teruggekomen. Maar volgens mij heeft hij het niet helemaal verkeerd gezien.
Inmiddels wordt er steeds meer bekend over autisme, en het lijkt erop dat het hormoon oxytocine een rol speelt bij het ontstaan van autisme, waarbij lage niveau's van oxytocine een hogere kans geven dat een kind autistisch wordt. Oxytocine is het zogenaamde knuffelhormoon. Bij kinderen die veel geknuffeld worden, zullen de hersenen meer oxytocine aanmaken, waardoor de kans dus kleiner wordt dat het kind autistisch wordt.
De basis van zo'n beetje al het gedrag is genetische aanleg. En hoe ouder een kind wordt, hoe meer zijn peers invloed hebben op zijn gedrag. De invloed van ouders op gedrag is best beperkt. Opvoeden is niet zo meritocratisch als velen denken. Wat je doet is voornamelijk socialiseren. En daar kan je het beste meteen maar mee beginnen.
