Wanneer begint de opvoeding?
N. a. v. een ander topic dat helaas vroegtijdig en om onduidelijke redenen werd gesloten, vraag ik me af: Wanneer begint volgens jou de opvoeding van je kinderen?
TO trapt af.
Als je pas in de puberteit begint met opvoeden en nadenken over wie je zelf bent en hoe je het beste met je kind kunt omgaan, dan ben je rijkelijk laat.
De basis van zo'n beetje al het gedrag wordt gelegd in de eerste 7 jaar van het leven van kinderen.
Peiling
Wanneer begint de opvoeding?
skik schreef op 26-08-2021 om 15:46:
De basis van zo'n beetje al het gedrag is genetische aanleg. En hoe ouder een kind wordt, hoe meer zijn peers invloed hebben op zijn gedrag. De invloed van ouders op gedrag is best beperkt. Opvoeden is niet zo meritocratisch als velen denken. Wat je doet is voornamelijk socialiseren. En daar kan je het beste meteen maar mee beginnen.
En zo is het!
Eigenlijk meteen vanaf de geboorte, maar gelukkig zijn ze dan zo braaf he en kunnen ze nog niet echt iets stouts doen..
Voor mij vanaf dreumes/peutertijd.
Ik heb ook gemerkt dat het maar goed is dat ik dat zo doe want zo weet zoontje al heel veel. Jong geleerd is oud gedaan he.
Daar waar nodig pas ik het toe.
BeertjeColargol schreef op 26-08-2021 om 15:34:
[..]
Leo Kanner kwam zelf ooit met de koelkastmoeder theorie, dat kinderen autistisch worden doordat ze koele moeders hadden die hun kinderen weinig liefde gaven. Daar is hij later zelf van teruggekomen. Maar volgens mij heeft hij het niet helemaal verkeerd gezien.
Inmiddels wordt er steeds meer bekend over autisme, en het lijkt erop dat het hormoon oxytocine een rol speelt bij het ontstaan van autisme, waarbij lage niveau's van oxytocine een hogere kans geven dat een kind autistisch wordt. Oxytocine is het zogenaamde knuffelhormoon. Bij kinderen die veel geknuffeld worden, zullen de hersenen meer oxytocine aanmaken, waardoor de kans dus kleiner wordt dat het kind autistisch wordt.
Alsjeblieft, laten we het bij de huidige wetenschappelijke inzichten houden. Daaruit kun je al genoeg halen om na de geboorte van een autistisch kind mee aan de slag te gaan.
Je wordt autistisch geboren, de mate waarin kan variëren en daarna zijn er manieren om kinderen goed te begeleiden. De inzichten groeien, dat is prima. Maar je wordt niet autistisch als je niet geknuffeld wordt! Het oxytocineverhaal klopt, maar staat echt los van autisme of adhd. Je wilt niet weten hoeveel leed ouders is berokkend (koelkastmoeders enzo).
gr Angela
ToetieToover schreef op 26-08-2021 om 14:48:
[..]
Ik denk juist dat opvoeding een veel beperktere rol heeft bij de vorming van het karakter van je kind dan je misschien zou willen. Dat is geen ‘schuld afschuiven’, dat komt echt heel naar over om het zo te labelen. Er is geen ‘schuld’. Sommige dingen overkomen je in het leven en dan probeer je als ouder je kinderen zo goed mogelijk daar doorheen te loodsen.
Helemaal mee eens.
Natuurlijk zijn er ouders die er een enorme bende van maken, maar dat betekent zeker niet dat het kind dan meteen gaat ontsporen. Gelukkig niet zou ik zeggen. Er zijn ook zat kinderen waar de opvoeding goed bij gaat, die toch een slechte pad op gaan.
Hoe moet je sowieso weten dat je het echt goed doet dat opvoeden? Je doet wat op dat moment het beste is en soms had je iets misschien anders moeten aanpakken. Opvoeden is niet alleen een leerproces voor het kind, maar ook voor de ouders. Je groeit mee met je kind. Het is nou ook niet bepaald een exacte wetenschap ofzo.
De perfecte ouder bestaat niet en het perfecte kind ook niet. Iedereen die denk dat het bij hun wel zo is heeft een gigantische bord voor zijn kop. Fijn als je kinderen nu naar je luisteren, maar resultaten behaald in het verleden geven geen garantie voor de toekomst. Niet dat je niet moet proberen het zo goed mogelijk te doen natuurlijk, maar garanties zijn er gewoon niet.
Ik ben zelf ook wel een koelkastmoeder genoemd omdat mijn kinderen autisme hebben. Ik vond het vroeger erg pijnlijk omdat ik veel knuffel. Mijn kinderen hebben nog steeds behoefte aan knuffelen. Bij ons lijkt daar niet de oorzaak te liggen. Ik kan dat soort opmerkingen ondertussen wel handelen gelukkig.
Er zijn ook ouders die graag zouden willen knuffelen maar hun kinderen verdragen het niet door een overgevoelige huid. Voor deze groep blijft het pijnlijk om koud genoemd te worden omdat ze het wel willen maar het roept o.a. agressie op.
Autisme heeft niets met hechting te maken. Het is een verstoorde regulatie van prikkels. De meeste mensen met ASS kunnen tot op zekere hoogte leren om te gaan met de prikkelgevoeligheid. Die prikkelgevoeligheid is het enige wat alle mensen met ASS gemeen hebben. Andere eigenschappen die aan de beperking worden toegeschreven, geen empathie hebben, alles letterlijk opvatten, goed lucifers kunnen tellen, zijn voor alle mensen met ASS weer anders.
Bepaalde hechtingsstoornissen resulteren in soortgelijke uitingen als autisme of adhd, alleen is de oorzaak dus een andere. Bij hechtingsproblematiek kan er bijvoorbeeld sprake zijn van continue waakzaamheid/allertheid die resulteert in impulsief en druk gedrag of juist in snelle overprikkeling en vermoeidheid. Wij hebben daar met één van onze pleegkinderen ervaring mee. Diagnose en behandeling kan daardoor best heel complex zijn.
Opvoeden of voorbereiden op het leven begint al in de buik. Dan nog door zo min mogelijk bloot te stellen aan schadelijke invloeden. Je rol verandert per fase en regelmatig is het ook wel schakelen vind ik.
Ik leg veel uit, vraag veel van de eigen verantwoordelijkheid maar begrens ook regelmatig. Ik probeer een goed voorbeeld te zijn en ben tegelijkertijd mens en maak fouten. Dat is ook iets wat regelmatig wordt uitgelegd.
Voor iedereen met een meer dan gemiddelde belangstelling voor opvoeding en de rol ervan binnen onze samenleving kan ik nog wel wat leesvoer aandragen. Beide boeken zijn 'uit de oude doos', maar altijd nog actueel. Daar zijn het klassiekers voor.
Ten eerste: 'Het civilisatieproces. Sociogenetische en psychogenetische onderzoekingen' van Norbert Elias. Laat je vooral niet afschrikken door de titel. Het boek is ondanks het wetenschappelijke jargon niet àl te moeilijk geschreven. Om niet te zeggen: een waar genot om te lezen.
De tweede: 'Grootbrengen door kleinhouden' van Lea Dasberg. Dit boek werpt met name een ander licht op de levensfase van de puberteit.
Als het gaat om de vraag wanneer de opvoeding van start gaat, zou ik zeggen: vlak de periode vóór de geboorte niet uit. Dan vindt immers reeds de eerste taalvorming plaats, alsook - naar mijn vermoeden - de eerste sociale vorming.
Wat verstaan we hier onder opvoeding?
Vanaf de geboorte toch zeker? Het maakt niet uit wat je doet, als je voor een kind zorgt, ben je altijd aan het opvoeden. Je kunt twisten over wat een goede opvoeding of een slechte / nalatige opvoeding is, maar het is onmogelijk om niet op te voeden - tenzij je baby in een mandje de rivier op duwt.
RodeKrullenbol schreef op 26-08-2021 om 16:27:
Voor iedereen met een meer dan gemiddelde belangstelling voor opvoeding en de rol ervan binnen onze samenleving kan ik nog wel wat leesvoer aandragen. Beide boeken zijn 'uit de oude doos', maar altijd nog actueel. Daar zijn het klassiekers voor.
Ten eerste: 'Het civilisatieproces. Sociogenetische en psychogenetische onderzoekingen' van Norbert Elias. Laat je vooral niet afschrikken door de titel. Het boek is ondanks het wetenschappelijke jargon niet àl te moeilijk geschreven. Om niet te zeggen: een waar genot om te lezen.
De tweede: 'Grootbrengen door kleinhouden' van Lea Dasberg. Dit boek werpt met name een ander licht op de levensfase van de puberteit.
Als het gaat om de vraag wanneer de opvoeding van start gaat, zou ik zeggen: vlak de periode vóór de geboorte niet uit. Dan vindt immers reeds de eerste taalvorming plaats, alsook - naar mijn vermoeden - de eerste sociale vorming.
Interessant leesvoer: Nature versus Nurture van Judith Rich Harris.
Wasmachine schreef op 26-08-2021 om 16:21:
Ik ben zelf ook wel een koelkastmoeder genoemd omdat mijn kinderen autisme hebben. Ik vond het vroeger erg pijnlijk omdat ik veel knuffel. Mijn kinderen hebben nog steeds behoefte aan knuffelen. Bij ons lijkt daar niet de oorzaak te liggen. Ik kan dat soort opmerkingen ondertussen wel handelen gelukkig.
Er zijn ook ouders die graag zouden willen knuffelen maar hun kinderen verdragen het niet door een overgevoelige huid. Voor deze groep blijft het pijnlijk om koud genoemd te worden omdat ze het wel willen maar het roept o.a. agressie op.
Even een vraagje tussendoor hoor maar wat is eigenlijk een koelkastmoeder?
skik schreef op 26-08-2021 om 15:46:
De basis van zo'n beetje al het gedrag is genetische aanleg. En hoe ouder een kind wordt, hoe meer zijn peers invloed hebben op zijn gedrag. De invloed van ouders op gedrag is best beperkt. Opvoeden is niet zo meritocratisch als velen denken. Wat je doet is voornamelijk socialiseren. En daar kan je het beste meteen maar mee beginnen.
Gedrag is een keuze. Je kiest ervoor om iets te doen of juist niet. Het is te makkelijk om verkeerd gedrag af te schuiven op aanleg. Ja, er kan een aanleg zijn tot neiging tot bepaald gedrag of bepaalde eigenschappen die je hebt waardoor je meer geneigd bent tot bepaald gedrag, maar het blijft een keuze. Stel je bent heel verlegen en bent eerder geneigd om geen gedag te zeggen tegen mensen. Dat betekent niet dat je het niet kan. Je kunt de keuze maken om het wel te doen, jezelf daartoe te zetten en je er in te trainen. Zelfde geldt voor agressie en destructie. Stel je wordt snel boos en hebt daarbij de neiging om met spullen te gooien. Dan is het zaak dat je leert om jezelf te beheersen omdat dat gedrag onwenselijk en schadelijk is. Dat kun je niet af doen met 'is genetische aanleg, vader had dat ook, kan ik niks aan doen'. Dat vind ik ook te makkelijk.
Rachel. schreef op 26-08-2021 om 16:47:
[..]
Even een vraagje tussendoor hoor maar wat is eigenlijk een koelkastmoeder?
https://nl.wikipedia.org/wiki/Koelkastmoedertheorie
De koelkastmoedertheorie is een theorie die in de loop der tijd gebruikt is om hechtings- en/of ontwikkelingsproblemen bij kinderen in het geval van autisme te verklaren als het gevolg van onvoldoende genegenheid van hun ouders. De term is afkomstig van Leo Kanner, maar is bekend geworden door Bruno Bettelheim. (...) Na de publicatie van Rimland in 1964 kwam er steeds meer kritiek op de koelkastmoedertheorie. In 1969 probeerde Kanner in een toespraak voor de autismegemeenschap in Amerika zijn rol in de creatie, bevestiging en verspreiding van de ‘koelkastmoeder’mythe goed te praten. Hoewel enkele van zijn artikelen uitdrukkelijk de schuld leggen bij ouderlijk gedrag, worden de woorden van Kanner in 1969 gezien als de genadeslag voor de ‘koelkastmoeder’mythe. Sindsdien heeft de meerderheid van mensen betrokken bij het autismeonderzoek de stekker uit de koelkastmoeder getrokken.
Typisch dat alleen het gedrag van de moeder wordt bekritiseerd in die theorie. Er is weer geen spoor van de vader te bekennen.
En dan zijn het nog wel onderzoekers die zelf vaak ook gewoon vader waren, maar nee hoor het is allemaal de schuld van de moeder 
skik schreef op 26-08-2021 om 16:44:
[..]
Interessant leesvoer: Nature versus Nurture van Judith Rich Harris.
Dat brengt mij dan weer op ‘Born to Rebel’ van Frank Sulloway, aangezien Judith Rich Harris weinig tot geen betekenis toedicht aan de volgorde van geboorte.
