Voetballertje (10) geschorst

Mach

Kijk, mijn oudste zoon heeft net zijn zwemdiploma binnen gehaald. En wil ik nu op een andere sport doen.

Maar waarom zou ik uren vrijwilligers werk moeten doen op een sportvereniging als me dat zo slecht uit komt qua werk/gezinssamenstelling dat het gewoon niet lukt op zaterdag?
Ik doe ander vrijwilligerswerk, bij een andere organisatie, op een andere dag. Daar profiteert ook iemand van. Maar ik ga hun familie toch niet vragen om het gebouw schoon te maken of koffie te zetten? Waarom moet dat bij teamsport wel?

Dat oudere kinderen fluiten / helpen bij de jongeren vind ik logisch, zij kiezen voor die vereniging. Willen daar bij horen en hebben er wat voor over. Prima, hun vereniging, hun inzet. Maar ik vind niet dat je dan bij jonge kinderen die zich nog niet voor de vereniging kunnen inzetten dat maar kunt afwentelen op de ouders. Als die ouders dat leuk vinden / er zin in hebben, prima, maar het moet geen halve verplichting zijn.

En qua hygiene: ik had het over tosties bakken, frituren etc. Dat werd in sommige postings genoemd. Hoeft dat niet aan eisen te voldoen?

Lastig

Ik softbal. Een softbalwedstrijd (bij de senioren) houdt in: reis naar de tegenstander (dat kan 1,5 uur rijden zijn, 45 tot 60 minuten is redelijk standaard), 1 a 1,5 uur intrainen, twee wedstrijden van 1,5 a 2 uur (met een kwartier pauze ertussenin) en de terugreis. Dan is het wel fijn als je even wat kunt drinken en misschien wat kunt eten. En zeker als het koud of nat is, is het fijn als je dat ook even lekker warm binnen kunt doen. Dus fijn dat er een kantine is
Ik vond het nooit zo erg om aansluitend aan m'n wedstrijden een bardienst te draaien. Maar nu is het anders. Er zijn kinderen, ik ben in een recreatief team gaan spelen dat alleen op doordeweekse avonden speelt en traint, en daar minder tijd voor uit trekt. Maar de bardiensten moeten wel gedraaid worden. (bij ons krijgt elk team bardiensten toegeween, een paar weken van te voren, en moet die dan zelf maar in zien te vullen) En omdat wij op de avonden spelen, krijgen we bardiensten toegewezen op de vervelende tijden, die voor de andere teams ook niet aansluiten. In het weekend, ik ben er dan zo een midden op de dag een paar uur mee kwijt. Terwijl ik dan graag dingen met de kinderen wil doen, ik ben niet voor niets gestopt met competitie spelen toen de kinderen kwamen...
Ik had het idee dat toen ik kind was er makkelijker over de bardiensten gedaan werd. Als er iemand was stond die achter de bar en anders was de kantine gesloten. Na de wedstrijd dus vaak de coach of een ouder, en tijdens de wedstrijden meestal gesloten.
En wat betreft de inkomsten: de kantine-inkomsten zijn bij mijn vereniging ongeveer de helft van de totale inkomsten, dus best belangrijk, zeker voor een kleine vereniging. Er was een paar jaar terug ook de tendens dat je geen eigen frisdrank ofzo mocht drinken op het veld, maar daar heb ik me nooit aan gehouden. Hoe dat nu is weet ik niet, ik heb inmiddels was meer afstand genomen.

Flauwekul p

Het is een hobby van mijn kind, niet van mij. Daar zit de denkfout van mensen die vinden dat helpen moet. En als ik 's avonds tijdens bedtijd voor de jongsten bardienst moet draaien, neem ik ze én niet mee én ik zou bovendien mijn kinderen nooit zomaar los laten lopen in de hoop dat iemand wel een beetje op ze let.

Rosa van der Zanden

Betaling

Rosa, vrijwilligersdienst is onderdeel van de betaling. Het maakt niet uit waar je die dienst dan uit zou moeten voeren.
Ik voel wel voor jouw argument 'Het is een hobby van mijn kind, niet van mij' en dat zeker in verband met bardiensten (die bar is er helemaal niet voor de kinderen), maar als de club (vereniging) besloten heeft het zo te regelen, dan werkt het zo.
Punt.
Wil je niet, dan zoek je een andere club of doe je je kind op een andere sport.
Dat heb ik gedaan.
Ik had geen zin in bardiensten en heen en weer gerij. Ik had vooral ook niet de indruk dat ik mijn kinderen daarmee een dienst zou bewijzen. Wel de club en de liefhebbers van de bar, maar dat vond ik wat ver af staan van de bedoelingen van mijn kinderen.
Dan maar niet dus.
Groet,
Miriam Lavell

Precies!

Het is een onderdeel van de club. Dat is uiteindelijk de enige reden dat je bardienst MOET draaien. (of afkopen, die optie vind ik wel noodzakelijk om te hebben als club)

Mirjam

Het vrijwilligerswerk hoefde niet, er waren vreselijjk veel mensen om te helpen. De paar keer dat ik er stond om te rijden ben ik onverrichterzake naar huis gegaan. Er kwam een fusie, de ene club had een dermate grote mond dat de vrijwilligers van de andere club massaal zijn opgestapt. Toen pas was er een tekort en sindsdien moet ik extra betalen of bardiensten draaien. Iets andere situatie.

Rosa van der Zanden

Inderdaad

Ik laat mijn baby en kleuter niet zomaar achter bij iemand in een kantine/op een sportveld. Deed jij dat wel?

Ik ben hel helemaal eens met Rosa, het is de hobby van mijn kind, niet die van mij.

Maar ik weet al dat mijn kinderen niet op zo'n vereniging mogen. Geen zin in het gedoe.

Niet helemaal

Rosa:"en sindsdien moet ik extra betalen of bardiensten draaien."
Dat dus.
Dat het voorheen anders was (niet verplicht want vrijwilligers genoeg) doet niets af aan het principe: de verenigingspot wordt gevuld met contributie en bargelden en de kosten worden gedrukt door vrijwilligers.
Fijn dat er bij jou keuze is (extra betalen).
Groet,
Miriam Lavell

Maar goed,

Als ik had geweten dat het zo werkt, dan had kind nooit op voetballen gemogen. Teveel gedoe inderdaad. En je kan het als ouder ook niet weten tenzij je zelf bekend met verenigingen of er voor de eerste kennismaking de reglementen kenbaar worden gemaakt. Ik dacht oprecht dat het zwaar gesubsidieerd was.

Rosa van der Zanden

Hm, tja

Ik denk dat het verstandig is om reglementen in te zien voordat je ergens lid van wordt. Daar is wel wat eigen initiatief voor nodig.
Als de reglementen veranderen, dan kun je opzeggen.
Toch snap ik wel een beetje wat je bedoelt. Dat verenigingsleven is in de vorm en het beroep op collectiviteit bijzonder ouderwets. Er is een CDA of Pvda-achtig maatschappijbeeld voor nodig (toch iets met zuilen en zo). Die partijen doet het niet voor niets zo slecht.
Het is wel weer heel modern om eerst de voorwaarden te lezen voordat je voor iets tekent
Groet,
Miriam Lavell

Bij verenigingen

Er zijn ook maneges (verenigingen) die zo werken inderdaad (bardienst, poep scheppen, les geven).
Het kan niet als het om een bedrijf/firma gaat. Die maakt namelijk winst. Een bardienst draaien waarvan de baas de winst in zijn zak steekt, klopt natuurlijk niet.
Het kan ook niet bij een stichting. Er moet inspraak (verenigingsrecht) zijn om de leden tot diensten te kunnen verplichten.
Groet,
Miriam Lavell

Moreel oordeel

Jetteke:"We willen gewoon met z\'n allen niet accepteren dat werk gewoon betaald moet worden. "
Ach welnee. Steeds minder mensen begrijpen hoe een vereniging werkt.
Jetteke:"Overigens kan ik mij niet herinneren dat mijn ouders ooit iets voor mijn sportclub hoefden te doen in mijn jeugd"
Dat zal dan wel een stichting geweest zijn. Of misschien zelfs een bedrijf. Zoals het zwembad dat tegenwoordig meestal is. Of de fitnessclub.
Groet,
Miriam Lavell

Vroeger

Vroeger bestonden dezelfde taken als nu (nu misschien door automatisering zelfs minder). Toen werden ze wel door minder mensen gedaan. Ik ken genoeg mensen die al decennia wat doen bij de vereniging en die deden altijd erg veel. Jongere versies heb je daar niet zoveel van. Dus op zich wel logisch dat er nu meer mensen nodig zijn: wat eerst 3 mensen deden heb je er nu misschien wel 10 voor nodig, en ze verdwijnen ook nog eens sneller. Wij hebben nog oude officials rondlopen waarvan de kinderen allang van de sport af zijn. Nieuwe officials stoppen er daarentegen meteen mee als hun kind ook stopt.

Vroeger had je inderdaad ouders die niks deden. Misschien zouden die nu ook zeggen dat ze nooit nodig waren, maar ik denk eigenlijk dat ze weinig gevraagd zijn omdat men toch wel wist dat je er niks aan had (en iemand die vanuit de club belt, belt ook niet voor z'n lol mensen die toch nee gaan zeggen). Ik had ook zo'n vriendinnetje waarvan de ouders nooit belangstelling toonden of zelfs maar kwamen. Ik heb een paar jaar met haar samen getraind en wedstrijden gedaan en haar ouders nog nooit gezien. We begonnen toen we 7 waren. Echt triest. Ze was echt heel goed en haar ouders waren daar helemaal niet in geïnteresseerd.

Toen kind op club ging, was er geen sprake van verplicht vrijwillige taken, zie eerdere posting. En ja, als kind traint is het laat (18.45 tot 20.00 en om 20.30 weer thios) en dat is echt bedtijd voor de anderen. En nee, ik heb geen mensen in mijn directe omgeving met wie ik zo close ben dat ik mijn kinderen daar achter zou willen laten. Kind heeft iets met voetbal, ik niet.
Ik denk dat wanneer een kind naar een sport gaat de spelregels helder moeten zijn. De irritatie is dat dit nu niet is.

Rosa van der Zanden

Wat een vreemde tijden rosa

Dat dit trainingstijden zijn, snap ik. Hier kunnen die tijden ook voor kinderen boven de 10-11 jaar. Maar tijdens trainingen van de jeugd is bij ons het clubhuis helemaal niet open, nou ja, de bar niet. Dat is alleen zo tijdens wedstrijden in het weekend. En daarnaast is de bar open bij (sommige) trainingen van de senioren/recreanten. Geen idee hoe dat geregeld wordt. Daar worden ouders van jeugdleden niet voor gevraagd. Dat zullen die teams wel zelf regelen.

Nu snap ik jouw weerstand een stuk beter. Ik denk zo dat jij best zou kunnen leven met 2x per jaar 2,5 uur bardienst in het weekend, bij voorkeur zelf in te plannen.

Annet

Bedankt voor je begrip, dat had ik even nodig. Het gaat hier om €60,- wat je kan inlossen door te werken a €4,-per uur. Het komt dus op 20 uur per jaar.
De amdere kinderen doen geen teamsport (en dat gaat ook niet gebeuren!), maar stel je voor dat je meerdere kinderen over verschillende verenigingen verspreid hebt zitten. Dan moet je elke zaterdag aan de bak.

Rosa van der Zanden

Verbazing

Geen van mijn kinderen zit op een club en zelf heb ik nog nooit op een sport gezeten. Ik had dus geen idee, dat dit bestond, bardiensten?
Oei, dit is echt niets voor mij, ik denk dat ik de toekomstige ' ik wil op korfbal/voetbal/ handbal/ watdanookbal'-vraag, die ik ook wel eens krijg, voortaan ga beantwoorden met: ' geen sprake van.'

Dan doe je kind toch op andere sport?!

Ik snap dat even niet hoor:"Dan kies je toch een andere sport". Het gaat toch om de sport die je kind kiest, of niet? Waarom moet jij daar dan iets doen? OF anders je kind dwingen een andere sport te doen, komt dat niet neer op hetzelfde als schorsen vanwege verzuim van de ouders (begin van het draadje). En wat als die sport nou je kind z'n lust en leven is?
Dat afkopen is wel een fijne optie, vooral voor de alleenstaande ouder met geld noch tijd.
Tot slot, het zal wel mijn afwijking zijn hoor, maar ik ga bij voorbaat al in de rebellie als ze beginnen over "verplicht" dit en "verplicht" dat. Als ze het nou gewoon vriendelijk vragen wil ik best helpen...

Iedereen gaat er maar vanuit

dat het op elke vereniging gaat zoals bij de Hapse Boys. Maar ik heb geloof ik al gezegd dat het bij onze vereniging helemaal niet zo gaat. Hulp is altijd welkom, maar het is niet verplicht. Dus als je kind graag wil voetballen kun je toch vragen hoe het bij jullie vereniging geregeld is? Om nu bij voorbaat al te gillen, dan maar niet op ...... (vul elke willekeurige sport maar in)

Kobalt

tip: het is ietsje beter bij balsporten die in een zaal in een sporthal gespeeld worden ipv buiten. Daar zit nl meestal een commerciele uitbater in de bar/horeca, dus geen bardiensten. Wel dan nog de andere verplichtingen hoor, fluiten / zaaldienst/ rijden / wassen / teamouder, etc. (hoewel ik fruithapjes en ipod lijsten nog niet voorbij heb zien komen gelukkig).

Mijn ouders kwamen ook nooit hoor, vroeger, en deden ook niets behalve rijden. Maar volgens mij waren ze niet speciaal ongeinteresseerd, andere ouders zag ik ook nooit. Ik weet verder echt niet hoe die clubs het toen redden. Er is wel weer een parallel met het draadje hierboven: ouders kwamen vroeger ook nooit in de school, en deden daar geen taken. Veel meer gescheiden werelden toen toch wel, kinderen en hun ouders.(ik heb het over mijn jeugd, tussen de 30 en 40 jaar geleden

Tegengeluid

Ik ben het met de meesten eens dat het niet meer van deze tijd is om verplichte diensten te draaien. Het is ideaal als het kan worden afgekocht, of als er voor bardiensten een aantal pubers kunnen worden ingezet.
Dit maakt een club wel duurder en dat moet je dan maar kunnen betalen.
Vorig jaar heb ik veel tijd gestoken in het voetbalteam van mijn zoon. Ik zie al jaren dat er heel veel werk wordt verzet door vrijwilligers en daarom wilde ik ook graag meehelpen. Ik was leider van een team, in die rol had ik vooral moeten doorgeven wanneer de trainingen en wedstrijden waren en vervangers regelen als er eens iemand ziek is.
In de praktijk was ik uren per week zoek om te regelen dat de kinderen waarvan de ouders zich nooit lieten zien aanwezig waren bij de trainingen en wedstrijden en op de uitwedstrijden kwamen. Even zelf je mail checken is voor kinderen best lastig en ouders verdomden het onder het motto: "ja, het is zijn sport." Dus van de 13 waren er zes die alsmaar extra achter de broek aan gezeten moesten worden. Op het allerlaatste moment afzeggen of helemaal niet komen opdagen.
Dus wat kon ik dan weer doen: of bellen (op mijn eigen kosten), of spelen met een man minder (ten koste van het team).
Ik vond het heel erg teleurstellend dat mensen te beroerd zijn om minimale inspanning te leveren. De houding "Drop je kind en zoek het maar uit". Verbijsterend en teleurstellend.
Minimale belangstelling opbrengen voor wat je kind doet schijnt al erg moeilijk te zijn. En inderdaad denk ik dan, kies dan een andere sport. Dan is niet het hele team de dupe.
Nou, vuur maar!

Marjolein

Ja, dat herken ik dan weer wel, ouders die de mail nooit lezen enz. En ik wil niet generaliseren, maar het blijkt bij ons toch vooral om een bepaalde bevolkingsgroep te gaan. Deze moeten steeds achter de broek gezeten worden, komen niet op de afgesproken tijd enz. Nu ben ik geen leider van ons team, maar mijn kind is er ook de dupe van als we te laat komen enzo. En ik vind het ook wel sneu als het kind dan wordt aangerekend dat zijn ouders van die labbekakken zijn. Afgelopen zaterdag kwam 1 jochie dus 5 minuten voor de wedstrijd zou beginnen pas opdagen. Bij grotere kinderen zou je zeggen, jammer, je speelt niet vandaag, of maar 1 helft, maar die jongere apies, F-jes, E-tjes, ja, dat vind ik zielig.

Je kunt niet alles willen

Stenna:"Het gaat toch om de sport die je kind kiest, of niet? Waarom moet jij daar dan iets doen?"
Omdat het zo georganiseerd is.
Mijn dochter wilde een paard en wedstrijden rijden. Het lijkt me logisch dat de ouders (niet de wedstrijdorganisatie) dat paard en kind heen en weer rijden. Ik vond dochter niet toegewijd genoeg om er dat voor over te hebben, dus kwam er geen paard.
Stenna:"OF anders je kind dwingen een andere sport te doen, komt dat niet neer op hetzelfde als schorsen vanwege verzuim van de ouders (begin van het draadje). "
Het is jouw keuze. Of je vindt het als ouders belangrijk dat je de liefste wensen van je kind vervult tot elke graad - en daar trek je dan ook de consequenties van voor jezelf - of je vindt dat je kind zich moet beperken tot die zaken die het bij zichzelf kan houden, of waar het minder afhankelijk is van jou.
Stenna:"Dat afkopen is wel een fijne optie, vooral voor de alleenstaande ouder met geld noch tijd. "
En dat kun je heel erg zielig vinden, maar het moet uit de lengte of de breedte: of geld, of tijd.
Stenna:"Tot slot, het zal wel mijn afwijking zijn hoor, maar ik ga bij voorbaat al in de rebellie als ze beginnen over "verplicht" dit en "verplicht" dat."
Je hoeft helemaal niet. Waar maak je je druk om?
Groet,
Miriam Lavell

Prioriteiten stellen

Marjolein:"Minimale belangstelling opbrengen voor wat je kind doet schijnt al erg moeilijk te zijn. En inderdaad denk ik dan, kies dan een andere sport. Dan is niet het hele team de dupe. "
Ik weet helemaal niet hoe dat werkt bij de meeste mensen. Ik heb steeds en bij alles voor mezelf afgewogen of ik dat wat er bij de wensen van mijn kinderen hoorde, ook wilde doen.
Maar bij de voetbalclub (die mijn zoon wel degelijk een blauwe maandag heeft bezocht) ontdekte ik wel dat er een harde scheiding bestond tussen leden werven (binnen is binnen) en leden aan hun verenigingsplichten houden.
Die blauwe maandag, hij mocht het twee keer proberen, resulteerde -maanden later- in een rekening van de club voor de contributie van de KNVB. Lid is lid, vond men.
Het proberen (zo waren we binnen gepraat) zat bij nader inzien toch niet in de systematiek.
Ik heb niet betaald natuurlijk.
Ik vond het wel raar dat mijn zoon, kennelijk lid, al die maanden niet gemist is, dat er niet aan de bel is getrokken, etc.
Ik denk dat het zinnig is om een proeflidmaatschap te introduceren waarbij de proefleden wel en grondig aan de verenigingsverplichtingen gehouden worden. Dat is natuurlijk ook op komen dagen voor de training en de wedstrijd.
Wie dat niks vind, wordt geen lid.
En dat weer, heeft mogelijk negatieve gevolgen voor het aantal leden. Voor de clubkas zijn leden die niet op komen dagen en niks doen, maar wel betalen (of aan die verplichting eenvoudig te houden zijn) misschien wel belangrijker dan het probleem dat de leden ondervinden met niet zo enthousiaste leden.
Groet,
Miriam Lavell

De anwb is ook een vereniging

En dan nog even om de verwarring nog groter te maken: De ANWB is ook een vereniging. Het is theoretisch mogelijk dat de vereniging besluit dat leden voortaan de handen uit de mouwen moeten steken om de kosten te drukken: onderdak bieden aan gestrande reizigers, sleepdiensten verlenen bij een pech geval in je buurt, banden verwisselen bij wie dat niet kan, etc.
Ik hoop dat dit voorbeeld illustreert hoe ver 'eigen inbreng' van de belevingswereld van leden kan zijn. Ik moet je eerlijk zeggen dat ik bij voetbal en dan vooral de vermenging met die grote KNVB, die verwarring ook een beetje voel. Is het nou een klein dorpsclubje dat zichzelf bedruipt, of is het nu een KNVB filiaal?
Groet,
Miriam Lavell

Niet elke vereniging is een club

Je bent lid van een plaatselijke club, maar ondertussen is die plaatselijke club wel lid van de overkoepelende bond. Daar krijgen ze ook iets voor terug - buitenbonders kunnen bijvoorbeeld niet mee doen aan de reguliere competitie, scheidsrechters voor wedstrijden in de hoogste klassen worden geleverd door de bond, van die dingen. De contributie die de club betaalt aan de bond wordt gedeeltelijk doorgerekend aan de leden. Niet zo vreemd. En die plaatselijke club blijft daarmee toch een zichzelf bedruipend clubje. Je kunt 'grijze' leden aanhouden, die de bondscontributie niet betalen, maar daar letten bonden tegenwoordig best streng op (die hebben het ook niet ruim, wellicht afgezien van de KNV
Lidmaatschap van een vereniging die ook een club is, veronderstelde een band tussen de leden, een clubgevoel dat meehelpen (in allerlei gradaties) vrij vanzelfsprekend maakte. Je deed het samen. En daardoor kon het zonder ouders (al vonden die het meestal ook geen probleem om af en toe bij te springen, of ook lid te worden, of in het bestuur te gaan zitten). Ik heb jarenlang bij zo'n club gezeten, en dat systeem geeft een vereniging wat mij betreft meerwaarde.
Hoe dan ook, al jaren is dat clubidee aan het plaatsmaken voor de sportschoolmentaliteit bij de leden, kort samen te vatten met 'ik betaal er toch voor'. Misschien leidt die trend inderdaad uiteindelijk tot een professionalisering van de amateursport - elke vereniging wordt dan een soort sportschool waar je een gedifferentieerd tarief betaalt, afhankelijk van hoeveel personeel voor jou aan het werk is (train je wel of niet, en op welk niveau; speel je competitie of niet, en op welk niveau, draag je zelf expertise of tijd aan of niet, enz. Het kan, het zou nog een nieuw werkveld scheppen ook. De verenigingssector.
Of het er gezelliger op wordt, betwijfel ik. Maar goed, daar gaat het misschien ook niet meer om.
Het is prettig als een club het zonder ouders afkan, als de ouders alleen maar hoeven te komen kijken, en de coaches en chauffeurs uit de club zelf komen (die hebben er tenslotte ook het meeste verstand van). Als dat niet (meer) gaat, komen de ouders in beeld. En die moeten dan zelf de keuze maken of ze het ervoor overhebben. En dan moet de vereniging wel vooraf de voorwaarden van het lidmaatschap duidelijk maken.

Op telegraaf.nl

een enquete over dit verhaal

Andere motieven

Krin, niet elke club is een vereniging. Dat maakt de verwarring nog weer groter.
Ik denk werkelijk dat de afstand tussen de organisatievorm die doelverenigingen van oorsprong hebben (lekker samen vissen) en hoe mensen in het dagelijks bestaan gewend zijn met elkaar om te gaan, steeds groter wordt.
Vroeger werd je lid van de club die bij je kerk of levensovertuiging hoorde. Daar zat een zekere dwang achter (van kerk of politiek gezindten), maar de gezamenlijkheid en het belang van een voor allen, allen voor een, was volkomen helder.
We zijn teveel ontzuild om dat nog waar te kunnen maken. Niet in de laatste plaats bovendien omdat de druk nu uit ook uit andere hoeken komt. De school, maatschappelijk werkster of hulpverleners vinden ook dat kind op een club moet.
Laat het toch een teamsport doen, dat is goed voor de sociale ontwikkeling/contacten!
Blauw-wit, niet om een gedeeld gedachtegoed of gezamenlijk belang, maar omdat die in de wijk staat. En wie het niet kan betalen, krijgt hulp uit de bijzondere bijstand of een ander potje.
Dit soort 'laat uw kind toch lekker mee doen' campagnes, hebben niet alleen effect op het gedrag van laagstbetaalden. Er zijn een heleboel ouders bij wie het belang van sporten (bewegen is goed!) als rationeel motief in hun achterhoofd hebben bij het inschrijven op een club.
Dat heeft niets meer te maken met gezellig samen of enig gedeeld belang. Er wordt in de campagnes beroep gedaan op individueel belang en dat is het dan ook.
Ik vind het daarom begrijpelijk dat heel wat ouders en volwassen clubleden de crux van de organisatievorm missen.
"Dan kies je een andere sport" is een adequate remedie voor ouders en volwassen sporters die niet mee willen doen. Maar of dat dan weer voor verenigingen zo'n fijne trend is, waag ik te betwijfelen.
Ik denk dat het veranderde publiek om een andere organisatievorm vraagt.
Groet,
Miriam Lavell