Update amk

De kinderen van maartje

Maartje, ik begrijp dat je zo reageert en als je aan de andere kant van de poort staat, dan denk ik ook dat ik zo zou gaan denken. Waarin zit dan het verschil?
OPp de eerste plaats moet je je realiseren dat je kinderen binnen krijgt met dossiers en verhalen, waarvan het nog maar de vraag is of daar iets van klopt. Zoals gezegd; er wordt niet aan waarheidsvinding gedaan. Ouders krijgen vaak een emmer zeik over zich uitgestort en de meeste ouders slikken dat omdat ze hulp willen voor hun kind. Als het dan zo moet, dan moet het zo maar, het maakt hen niet uit wat er over hen geschreven en gedacht wordt, als er maar hulp komt voor het kind. Dat zijn de ouders die de kinderen ook in het weekend naar huis halen (en er dan toch tegenaan lopen dat zoon/dochter nog onhandelbaar is). Stel dat het probleem is dat ouders te strenge regels hebben (over op tijd thuis komen bijvoorbeeld), dan zou het toch effectiever zijn om ouders te leren om dier egels anders te hanteren. Omgekeerd worden in instellingen die risico's vaak niet gekomen, omdat kinderen simpelweg niet eens 's avonds weg kunnen.
Wat betreft je schoolvoorbeeld: het zou fijn zijn als ouders ook gebeld worden (direkt) als een kind niet in de les verschijnt. En als ouders daarvoor betaald zouden krijgen zouden ze ook de hele dag beschikbaar kunnen zijn om achter het kind aan te gaan. Helaas is dat niet zo. Dat is geen morele meerwaarde van de hulpverlening, maar simpelweg betere (arbeids)voorwaarden voor de condities waaronder je voor een kind kunt zorgen.
Maar dan nog zijn er kinderen die met geen stok te bewegen zijn om naar school te gaan, tot grote wanhoop van die ouders. Die ouders vragen dan om hulp. Dat is geen zwakte, maar kracht. Vervolgens komen ze in een proces waar ze geen greep meer op hebben. Blijkbaar is het dan niet mogelijk om thuis die ouders zodanig te adviseren of te ondersteunen dat het wel werkt. Waarom niet? Je zou dan heel erg sec moeten kijken naar wat er in een hulpverleningssituatie wél kan of gebeurt, wat thuis (blijkbaar) niet kan. Als het scholing is, ouders kunnen die cursussen wellicht ook volgen (niet alle ouders, maar haal het gedeelte dat het wel kan er maar eens uit). Ik denk dat je uit komt op zaken die onverenigbaar zijn met een gezinssituatie. Zoals de al eerder genoemde beschikbaarheid om op willekeurig welk moment van de dag dan ook in staat te zijn om de stad in te gaan om dochter/zoonlief te zoeken. Of de mogelijkheid om deuren op slot te doen. Of een zodanige ligging te kiezen dan kinderen geen sociaal leven kunnen opbouwen. etc. etc.
Met andere woorden:
- realiseer je dat de dossiers die je binnenkrijgt end e verhalen niet op waarheidsvinding berusten;
- als je het gesprek met ouders wil aangaan, kies dan niet de morele weg, maar de feitelijke en praktische weg: wat kan er in de hulpverlening wel wat in een gezinssituatie niet kan. Dan zouden we samen kunnen kijken of, in hoeverre en hoe wenselijk het is dat ouders betere 'tools' krijgen om voor problematische kinderen te zorgen.

Tsjor

Opheldering

Ik ben ook werkzaam in de jeugdhulpverlening en ik zou heel graag willen proberen om wat verheldering te geven in deze discussie.

In heel veel reakties in dit draadje, lees ik het advies aan de jeugdhulpverlening, om voordat een kind uit huis wordt geplaatst, er eerst thuis geprobeerd moet worden om hulpverlening in te zetten. Om ouders en kind thuis te ondersteunen/begeleiden/helpen met hun problemen. Een kind wordt niet uit huis geplaatst, zonder dat er langdurig en intensief geprobeerd is om het kind thuis te houden. Het uitgangspunt in de jeugdhulpverlening is juist het kind zoveel mogelijk thuis bij de ouders laten. Hiervoor wordt hulpverlening ingezet, altijd. Is de hulpverlening niet afdoende, of weigeren ouders hulpverlening, dan kan er een uithuisplaatsing worden overwogen. Er zal dan zoveel mogelijk eerst in het netwerk gekeken worden. Pas daarna wordt gekeken naar een plaatsing in een instelling.
Daarnaast is een uithuisplaatsing in principe tijdelijk en wordt er gewerkt aan terugkeer naar huis.

Er zijn natuurlijk situaties, waarin het echt niet mogelijk blijkt dat een kind weer naar huis gaat (denk aan ouders met ernstige psychiatrische problemen e.d.en hierin geen inzicht hebben en dus geen hulp willen). Er zijn ook situaties waarin een netwerkplaatsing niet mogelijk is, omdat de persoon die de plek biedt aan het kind, zich tussen 2 vuren geplaatst voelt.

Daarnaast kan er in een situatie waarin een kind zich in een levensbedreigende situatie bevindt, een directe uithuisplaatsing worden aangevraagd. Dan wordt er geen hulpverlening ingezet, maar wordt het kind eerst in veiligheid gebracht.

Daarnaast nog dit: er is echt helemaal niemand die werkt in de jeugdhulpverlening, die denkt dat een kind er BETER van wordt, als het uithuis wordt geplaatst. Het is alltijd kiezen tussen 2 kwaden. Een uithuisplaatsing is, zeker voor jonge kinderen, heel traumatisch, daar wordt echt niet licht over gedacht. Kinderen worden ook echt niet uit huis geplaatst, omdat ouders zich niet genoeg verdiepen in hun hobby, of omdat ze met een open ritssluiting rondlopen, of omdat ze niet naar school gaan. Dat is echt idioot om te denken.

Kwaliteit

Of de hulpverlening thuis is er niet of de deskundigheid en de kwaliteit laat ernstig te wensen over of is niet passend.
En ja, misschien was het wel in ons voordeel dat er van die absurde voorbeelden uitgelicht werden, duidelijk dat als je het daar van moet hebben, dat er iets anders aan de hand is. Dat kan namelijk, dat de hulpverlening zo graag wil helpen dat ze er werkelijk alles voor over hebben om jou buitenspel te zetten.

Annej

AnneJ, ik onderschat zeker niet hoe professionals (zeker scholen!) elkaar kunnen opjutten met veronderstellingen en aannames. Daarnaast nog overgieten met een sausje van hun eigen normen en er wordt hard geroepen dat het kind toch uit huis geplaatst moet worden. Begrijp me goed; dit gebeurd vooral bij professionals, zoals scholen, die nog nooit van dichtbij hebben meegemaakt hoe een uhp uitwerkt voor alle betrokkenen. Zij klagen juist, omdat "er weer voor de zoveelste keer hulpverlening wordt ingezet".

De mensen die werken bij het AMK, BJZ, de RvdK en de rechter hebben als taak om feiten en fictie van elkaar te scheiden. Het gaat om de (ontwikkelings)veiligheid van het kind en niet om allerlei bijzaken.
Je krijgt echt geen machtiging uithuisplaatsing, alleen gebaseerd op een niet-pluisgevoel. Dan moet je toch echt met feiten komen EN ouders die op alle mogelijke manieren weigeren mee te werken aan hulpverlening.

Nogmaals annej

Hulpverlening thuis is er gewoon, in verschillende vormen, hoeveelheden en manieren.
Er wordt altijd SAMEN MET OUDERS gekeken naar zoveel mogelijk passende hulpverlening.
Er bestaat helaas geen 100% maatwerk, maar dat bestaat pakweg in de gezondheidszorg ook niet.

Lalaloopsy, ik heb toch echt een andere ervaring

OK, mijn ervaring is niet breed. Het gaat maar om één kind. Maar toch wil ik reageren op 2 uitspraken van jou.

Uitspraak 1: "Daarnaast is een uithuisplaatsing in principe tijdelijk en wordt er gewerkt aan terugkeer naar huis"
In de situatie die ik ken wordt pas na bijna 2 jaar UHP eindelijk gewerkt aan terugkeer naar huis. Reden: slechte voogd en pleegouders die er alles aan doen om het tegen te houden. Helaas met succes. De ouder staat met lege handen.

Uitspraak 2: "Kinderen worden ook echt niet uit huis geplaatst, omdat ouders zich niet genoeg verdiepen in hun hobby, of omdat ze met een open ritssluiting rondlopen, of omdat ze niet naar school gaan. Dat is echt idioot om te denken. "
Ik was bij de rechtszaak van dit kind. Aangevoerde argumenten door Jeugdzorg waren dat ouder te streng was bij het oefenen voor hobby en te veel gericht was op goede cijfers. Hier werd serieus over gepraat tijdens de rechtzaak en ouder mocht zich verdedigen op deze punten.
Nee, dit was niet de reden voor UHP. Maar het waren wel argumenten die daaraan bijgedragen hebben en dus serieus genomen werden door Jeugdzorg en rechtbank. Waanzin wat mij betreft. Een grote rookwolk om te zorgen dat er een 'juiste' beslissing uitkwam in het zogenaamde belang van het kind.

Beter worden

Laloopsy, bedankt voor de uitleg, maar we wisten het al. We kennen de procedure. Er is in dit draadje niemand die beweert dat kinderen zomaar uhp worden, net zoals er niemand is die beweert dat ouders zomaar aan een onderzoek AMK wordt onderworpen.
Er is heus een procedure. De kwestie is dat die procedure een eigen leven leidt, los van de vragen over het kind of het gezin. Zie de start van dit draadje. Er wordt onderzocht omdat dat van de procedure moet en zonder rekening te houden met het schadelijk effect van dergelijke onderzoeken.
Laloopsy:"In heel veel reakties in dit draadje, lees ik het advies aan de jeugdhulpverlening, om voordat een kind uit huis wordt geplaatst, er eerst thuis geprobeerd moet worden om hulpverlening in te zetten."
Je leest toch het verkeerde. De kwestie is niet dat gedacht wordt dat er helemaal geen procedure is die in 'iets' zou voorzien. De kwestie is dat dat wat geboden wordt volstrekt onvoldoende is. Bovendien en vooral: dat de context waarin het geboden wordt ontwrichtend en bedreigend is: zie ook de start van dit draadje.
Als er al hulp geboden wordt (denk aan de wachtlijsten) dan is die hulp vaak niet adequaat, terwijl het gezin ondertussen en onder dreiging op de tenen loopt. Daar wordt de situatie niet beter van.
Laloopsy:"Daarnaast is een uithuisplaatsing in principe tijdelijk en wordt er gewerkt aan terugkeer naar huis. "
Ook dat is zeer betrekkelijk. In beslissingen daarover is de procedure en het risicomijdend gedrag van de instelling belangrijker dan de effecten op het kind.
Een mooier en bekender voorbeeld dan dat van het zeilmeisje is daarvoor niet te geven.
Alle moeite die daar is gedaan om haar in de tang te houden was puur ingegeven door bureaucratisch pionnen schuiven: van lpa, naar kinderbescherming, naar voogdij-instelling en verder. Niemand die op eigen titel een gezonde beslissing durfde te nemen, of op een gezonde manier de verantwoordelijkheid bij de ouders wilde laten.
Gelukkig greep de rechter in, maar dat geluk heeft niet iedereen. En bovendien en ondertussen is dat kind in die procedure precies aangedaan waar de kinderbescherming haar eigenlijk voor had moeten behoeden. Door het beschermingsapparaat. Niet door haar ouders.
Er is door dat apparaat niet gewerkt aan terugkeer. Er is en er wordt in het algemeen, hard gewerkt aan het schoonvegen van de eigen stoep. Bij dat werk zijn formulieren belangrijker dan het kind.
Laloopsy:"Dan wordt er geen hulpverlening ingezet, maar wordt het kind eerst in veiligheid gebracht."
Dat is de theorie. In de praktijk is het zowel bij gewone uhp als bij spoedplaatsingen, niet bekend waar het kind terecht komt op het moment dat uhp wordt aangevraagd. Of die situatie veiliger is dan thuis, kun je dus ook niet weten.
De gronden waarop uhp wordt aangevraagd zijn bovendien steeds fijnzinniger.
Het gaat meestal niet over kinderen die bont en blauw geslagen worden, maar over opvoedsituaties waartegen bureaucratische bezwaren bestaan (zeilmeisje) of die in strijd zijn met subjectieve normenenwaardendingetjes.
Deze draad gaat over dat soort fijnmazigheid. Over de 'beter een keer teveel gemeld dan een keer te weinig', zie de start van dit draadje.
Bij kinderen die bont en blauw geslagen worden is de kwestie eenvoudig. Al is het helaas niet zo eenvoudig om deze kinderen te vinden.
Dat wordt met het beslag op het beschermingsapparaat voor steeds vagere gevallen, alleen maar moeilijker.
Daar gaat het over.
Laloopsy:"Daarnaast nog dit: er is echt helemaal niemand die werkt in de jeugdhulpverlening, die denkt dat een kind er BETER van wordt, als het uithuis wordt geplaatst. "
En toch is dat de enige rechtsgrond die er is voor ingrijpen in welke vorm ook. Je kunt bovendien op je vingers natellen dat dat BETER worden wel opgaat voor kinderen die bont en blauw geslagen worden.
Laloopsie:"Kinderen worden ook echt niet uit huis geplaatst, omdat ouders zich niet genoeg verdiepen in hun hobby, of omdat ze met een open ritssluiting rondlopen, of omdat ze niet naar school gaan. Dat is echt idioot om te denken."
Ik vrees dat je te weinig kennis van de praktijk hebt. Zie het zeilmeisje. Uhp wegens de dreiging van niet naar school gaan. Op een moment dat ze gewoon naar school ging zelfs.
Groet,
Miriam Lavell

Miriam

Laten we het niet hebben over de kinderen die bont en blauw geslagen worden of dagelijks misbruikt thuis. Laten we het ook niet over het zeilmeisje hebben. Het zeilmeisje is een enorme uitzondering, al was het maar omdat haar zaken steeds direct voor de rechter kwamen, terwijl andere ouders weken moeten wachten op een zitting.

Miriam, als een kind uithuis geplaatst wordt, is wel bekend waar het naar toe gaat, zelfs bij een spoed-uithuisplaatsing.
De rechtsgrond voor ingrijpen (ik heb het hier trouwens specifiek over een uhp, niet over andere vormen), is niet dan een kind er BETER van wordt, maar dat de situatie van een kind er MINDER SLECHT van wordt.

De kwestie is volgens jou dat hetgene dat geboden wordt, volstrekt niet voldoende is. Miriam, is dat in elke situatie denk jij? Geldt dat voor alle gezinnen en voor alle vormen van hulpverlening en instellingen? Dat alles volstrekt niet voldoende is? Hoe kom je aan die wijsheid?

Zoals ik in mijn vorige posting al schreef; een machtiging uhp wordt echt niet afgegeven op basis van waardenennormendingetjes. En als jij van mening bent dat dit wel zo is, dan zou ik graag van je wat voorbeelden horen van die normenenwaardendingetjes, op basis waarvan jij weet dat kinderen uit huis zijn geplaatst.

En over het wel of niet AMK-melding doen, specifiek in het geval van June; ja dat is heel lastig. Je zou hopen dat iemand op een camping inderdaad een gesprekje aan gaat met iemand. Een AMK-onderzoek is erg belastend voor ouders, dat weten ze bij het AMK ook wel. Maar helaas kun je natuurlijk niet van te voren weten of de zorgen uit de melding wel of niet bevestigd zullen worden. In het geval van June, hoe had het AMK vooraf moeten weten dat onderzoek niet nodig was? Lastige afweging.

Ik hoop dat ik nu alle punten uit je posting heb gehad, zoniet, dan hoor ik het wel.

Positief

Gelukkig zijn er ook redelijk briljante hulpverleners. En je blijft dan maar hopen dat je die treft. Meer smaken zijn er niet.

Weekendpleegmoeder

Over uitspraak 1: er kan van alles tussenkomen, daarom staat er ook "in principe".
Over uitspraak 2: dingen als niet naar school gaan, wegen natuurlijk wel mee in besluiten. Ook zoiets als ouders die in extreme mate gericht zijn op de prestaties van een kind, terwijl een kind daar heel ongelukkig van wordt. Het moet dan ook wel gaan om ouders die daar op geen enkele manier over willen nadenken of iets in willen veranderen. Daarnaast kan ik mij eerlijk gezegd nog niet voorstellen dat er niet nog heel veel andere dingen aan de hand waren, om tot een uhp te komen.

Algemeen

Nog in het algemeen; de jeugdhulpverlening in brede zin, is echt lerend en ontwikkelend. Er veranderd veel, er zijn veel nieuwe inzichten en er is veel wetenschappelijk onderzoek. Veel van dit is terug te vinden op de website van het NJI (Nederlands Jeugdinstituut).

Het is zeker dus niet zo dat er geen verbetering nodig is, soms alleen al in de bejegening van ouders.

Uhp

Daarnaast kan ik mij eerlijk gezegd nog niet voorstellen dat er niet nog heel veel andere dingen aan de hand waren, om tot een uhp te komen......................
Dat kon ik me voorheen ook niet voorstellen, inmiddels kan ik je legio redenen noemen waaronder het waar-rook-is-is-vuur argument. Kortom, elke melding heeft een grond van waarheid en daar acteer je op.

Gaf ik al

Laloopsy:"Laten we het niet hebben over de kinderen die bont en blauw geslagen worden of dagelijks misbruikt thuis."
Waarom niet? Dat lijkt me nu juist de primaire doelgroep van kinderbescherming.
Laloopsy:"Laten we het ook niet over het zeilmeisje hebben."
Waarom niet? Ze is een uitstekend voorbeeld.
Laloopsy:"Het zeilmeisje is een enorme uitzondering"
Welnee. Het zeilmeisje is geheel binnen de bevoegdheden en gangbare procedures van betrokken partijen afgehandeld. Hoe (ver) dat afhandelen gaat, was nu eindelijk eens open en bloot te zien.
Laloopsy:" al was het maar omdat haar zaken steeds direct voor de rechter kwamen, terwijl andere ouders weken moeten wachten op een zitting."
Dat bedoel ik maar. De meeste gevallen zijn nog slechter af.
Laloopsy:"De rechtsgrond voor ingrijpen (ik heb het hier trouwens specifiek over een uhp, niet over andere vormen), is niet dan een kind er BETER van wordt, maar dat de situatie van een kind er MINDER SLECHT van wordt."
Dat is toch een verbetering, nietwaar? Je meent toch niet werkelijk gelezen te hebben dat wij van het apparaat eisen dat het van ongelukkige en beschadigde kinderen stabiele, gelukkige en succesvolle persoonlijkheden maakt?
Overigens is de rechtsgrond voor uhp en elke andere kinderbeschermingsmaatregel, in de basis dezelfde.
Laloopsy:"De kwestie is volgens jou dat hetgene dat geboden wordt, volstrekt niet voldoende is. Miriam, is dat in elke situatie denk jij?"
Meestal wel ja. Al hoef je bij kinderen die bont en blauw geslagen worden niet veel te bieden om de situatie beter te maken. Maar meestal gaat het niet over dat soort kinderen.
Ik vind het leuk dat je je in deze discussie mengt, maar hoe komt het nou dat je niets weet van de gebrekkige hulpverlening? De beroepsgroep zelf buigt zich er met de handen in het haar ook al een aantal jaren over. Nou ja, de beleidsmakers, kwaliteitverbeteraars. Er zijn boeken vol, vuistdikke rapporten en beleidsdiscussies. Die zijn niet positief. Sijpelt daarvan echt helemaal geen enkel signaal door naar de werkvloer?
Laloopsy:"Zoals ik in mijn vorige posting al schreef; een machtiging uhp wordt echt niet afgegeven op basis van waardenennormendingetjes."
Maar wel degelijk. Zie de cijfers en de protocollen. Zie ook de praktijkgevallen waarvan er in het archief velen te vinden zijn. Van de aard van verjaardagscadeau's tot en met het wel of niet hebben van een eigen kamer.
Het gaat steeds meer over details en steeds minder over echte dreiging als bont en blauw geslagen worden. Jij wil het er niet eens over hebben. Ik zou zeggen: ging kinderbescherming daar maar om.
Ik gaf bovendien al een voorbeeld. Maar daar wil jij het dan weer niet over hebben. Waarom niet?
Laloopsy:"In het geval van June, hoe had het AMK vooraf moeten weten dat onderzoek niet nodig was? Lastige afweging. "
June is openhartig om tegenwicht te geven aan de campagnes die mensen aanzetten tot melden onder het motto 'beter een te veel dan een te weinig'.
Het punt dat June wil maken (en dat ik van harte onderschrijf) is dat dat een verkeerd uitgangspunt is. Dat het meer kwaad dan goed doet. Voor situaties als die van June, maar vooral ook voor kinderen die bont en blauw geslagen worden.
Hoe meer loos alarm, hoe minder tijd voor echte problemen. Daar gaat dit draadje over.
Groet,
Miriam Lavell

Er kan natuurlijk van alles tussenkomen (lalaloopsy)

Natuurlijk kan er van alles tussen komen.
Wat jammer nou dat er om 'van alles' bijna 2 jaar niet gewerkt is aan het teruggaan naar huis. Wat jammer dat daardoor de relatie tussen ouder en kind verpest is. Wat jammer dat kind nu weer naar een andere plek moet.

Wat jammer dat er inderdaad maar weinig (en dus niet heel veel) andere dingen aan de hand waren om tot een uhp te komen. Er was namelijk geen noodzaak tot uhp, wel een noodzaak tot hulp. Ouder had al ingestemd met vrijwillige hulp, die hulp was ook al gevonden en gestart, er was voldoende veiligheid en borging voor de kinderen. Maar ja, "zwaarwegende argumenten" zoals de flutredenen eerder genoemd hebben geleid tot toch een uhp.
Daarna is de SHIT pas echt begonnen.

Pleegzorg

Door mijn huidige werk heb ik nogal eens te maken met pleeggezinnen. En wat ik vooral zie is dat er veel pleegkinderen wél beter af zijn. Ze komen tot bloei, tot ontwikkeling. Ze worden minder angstig, gaan bijv. praten, ze komen gewoon langzaam tot leven. Ze hebben echt heel nare dingen meegemaakt. En het gebeurt ook, helaas, dat een plaatsing mislukt. Pleeggezin van goede wil en vol liefde, maar het kind heeft dan bijv. zo'n forse hechtingsstoornis dat de slagingskans maar klein is. Soms is een instelling dan beter, omdat er dan professioneel met het kind wordt omgegaan.
Wat ik dus uit de (mijn) praktijk niet zo herken is dat kindertjes om 'niks' uit huis geplaatst worden, en wat ik ook niet herken is dat ze van een UHP niet beter af zouden zijn. Ik sta slechts aan de zijlijn, maar ik neem aan dat mijn ervaringen niet uniek zijn.

Hulp

Volgens mij is het probleem dat wat jij noemt: 'samen met ouders' wordt aan een oplossing gewerkt in de praktijk betekent: voor ouders wordt een oplossing bedacht( vanuit de normen en waarden van de voogd/jeugdbeschermer) en de ouders dienen zich daarin te voegen. En dat zorgt voor weerstand en een mislukte hulp met als gevolg een uhp.
Ik ben een pleegmoeder voor crisisplaatsingen en met name de jongere voogden hebben toch een sterke houding van: ik weet wat goed is en jij (ouder)doet het niet goed!

met vriendelijke groet,

Pleegzorg

Ik denk dat veel plaatsingen mislukken omdat er in het gezin van herkomst niet gewerkt wordt aan de problemen, omdat daarvoor de deskundigheid ontbreekt. De ouders wordt de schuld gegeven en dan mogen nieuwe ouders nog een rondje. Collega's met zonnetjes in hun ogen die overwegen pleegkinderen te nemen waarschuw ik dat ze die van mij hadden kunnen krijgen, hadden ze niets mee gekund omdat een verplaatsing bij mijn kinderen met autisme stress oplevert terwijl de primaire stress onbegrip voor zichzelf en onbegrip door de omgeving, school en ouders, niet opgelost wordt. Er zijn nou eenmaal kinderen die vroeger moeilijk opvoedbaar heten. En ja, daar zijn tegenwoordig wel sleutels voor als je die maar uitreikt als hulpverlening. Maar er wordt liever gekozen voor het concept van de mishandelende ouder. En ja, ook ouders kunnen een moeilijk beeld hebben. En ja, ook daar zijn de mogelijkheden van hulpverlening volstrekt ontoereikend. Ik heb wat geleurd met mijn gezin, vruchteloos.

Opvattingen over opvoeden

tinkywinky:"Wat ik dus uit de (mijn) praktijk niet zo herken is dat kindertjes om \'niks\' uit huis geplaatst worden"
Het gaat ook niet om niks. De vraag is of het om meer gaat dan om een fundamenteel verschil van opvatting over opvoeden.
85% van de ouders vindt dat 85% van de ouders niet goed opvoedt. Over opvoeding zijn we het niet met elkaar eens. In diverse draadjes op dit forum kun je verschillen van opvatting terug vinden. Soms loopt dat emotioneel en hoog op. Wat we vinden over opvoeden, vinden we echt, met heel ons zijn. We zijn het soms vurig met elkaar oneens.
Dat is niet erg als je het over burgers onder elkaar hebt. Het kan zelfs nuttig zijn. Je kunt leren van andere opvattingen, hoe zeer je die ook tegen de borst stuiten.
Het wordt een probleem als op diezelfde nogal willekeurige manier vanuit de overheid wordt bepaald of kinderen zo erg verkeerd zitten bij hun ouders, dat ze uhp moeten. En die willekeur is er.
Ook medewerkers uit het jeugdhulpcircuit hebben eigen opvattingen over opvoeden. In het voogdij-wezen zijn christelijke opvattingen oververtegenwoordigd. Er is geen neutrale kijk en dat is nog niet eens het ergste. Er is geen check of balans om die kijk zo neutraal mogelijk te houden.
Bijvoorbeeld: Op 2 september publiceerde het AD het relaas van 4 turnsters die claimen mishandel te zijn door hun trainer. Zie http://www.ad.nl/ad/nl/1012/Binnenland/article/detail/2885740/2011/09/02/Turnsters-jarenlang-mishandeld-door-trainers.dhtml
Hoewel de aanwijzingen concreet zijn: slaan, vernedering, overcontrole, waren de reacties op deze openbaring toch gemengd.
Frits Barend -toch een man met een mening, ook over opvoeden- vond dat de meisjes niet moesten zeuren. Het hoort bij topsport.
Diezelfde verdediging voerde de coach de volgende dag. http://www.ad.nl/ad/nl/1021/Meer-sport/article/detail/2889880/2011/09/03/Turncoach-ontkent-jarenlange-mishandeling.dhtml
Het is zijn opvatting over opvoeden, hij past het nog steeds toe. Er is geen busje hulpverleners uitgerukt om te kijken hoe het zijn pupillen vergaat. Er is dus kennelijk maatschappelijk geen grens overschreden.
Dat doet helemaal niks af aan persoonlijke meningen over die opvoedstijl. Ik vind het ook niks, primitief en nergens voor nodig. Maar de opvatting is gewoon, niet strafbaar, wordt dagelijks breed toegepast door trainers, leerkrachten en muziek of ballet docenten, óók op internaten en in pleeggezinnen die aan crisisopvang doen.
Het is een opvatting waar je het niet mee eens hoeft te zijn, maar hij mag. De overheid houdt zich erbuiten, zou je denken.
Maar in werkelijkheid rijden er dagelijks hysterisch busjes rond om kinderen uit een opvoedsituatie te 'redden' die nog niet de helft is van wat hier aan de hand is geweest. Wat niet ontkend is door de coach. Wat ook door hem open en bloot en zonder dat hij ook maar iets heeft hoeven vrezen, als noodzakelijk in de krant is verschenen.
Dit is maar een voorbeeld. Het is maar een opvoedstijl die aan maatschappijkritiek is blootgelegd. Er zijn nog zoveel meer verschillen die niet strafbaar zijn, maar die je in je eigen burgertenen als volkomen fout kunt identificeren.
En daar gaat het mis. Je belt het AMK, die doet een onderzoek (dat is al belastend en bedreigend) en als de medewerker in de eigen burgertenen 'niet pluis' voelt, dan gaat het spel op de wagen.
Ook als het een opvoedstijl is die maatschappelijk geaccepteerd is, zoals die van de coach.
Dat dat aan de hand is, zie je aan de cijfers over meldingen en het opvolgen daarvan. Het gaat zelden over fysieke mishandeling. Zelfs zelden over geestelijke mishandeling. Het overgrote deel bevindt zich in het schemergebied van opvattingen over opvoeden, ook die opvattingen die maatschappelijk geaccepteerd zijn.
tinkywinky:"En wat ik vooral zie is dat er veel pleegkinderen wél beter af zijn. Ze komen tot bloei, tot ontwikkeling. Ze worden minder angstig"
Dat lijkt me een normaal verloop van een uhp. Het lijkt me vanzelfsprekend dat élk in crisis geplaatst kind zich in een angstige schulp terug trekt. Ook bij die plaatsingen die onterecht zijn/blijken.
Stel je je eigen kind voor dat plotseling met de politie wordt opgehaald en naar een vreemd gezin wordt gebracht. Je weet helemaal niet hoe die kinderen thuis waren. Wat het dossier ook zegt.
Daar komt dan nog bij (en ik spreek nu even voor mezelf): Ja, ik ken ook kinderen die niet meekrijgen wat nodig is. Ik ken ook kinderen die minder stabiel en zeker in het leven stonden dan de mijne. Ja ik heb natuurlijk wel eens gedacht dat 'als die ouders nu maar'... Maar ik ken ook heel veel volwassenen met een jeugd die ik niet zou willen hebben of geven, die toch tot stabiele persoonlijkheden zijn opgegroeid. Waarvan de ouders zich op de borst slaan: Zie je wel, dát is de beste manier.
Net als die coach.
Overheidsingrijpen in opvoeden moet zich beperken tot dat wat maatschappelijk onacceptabel is. Daarbij moet een grote vrijheid van opvoeden voorop staan.
Onze overheid bemoeit zich onevenredig veel met opvoeden (zie bijvoorbeeld de cijfers in Belgie). Het kan niet anders dan dat dat ten koste gaat van die gevallen waar we het allemaal over eens zijn.
Kinderen die bont en blauw geslagen worden bijvoorbeeld.
Groet,
Miriam Lavell

Angst

En ja, onze gezinssituatie is ook door dit gebrek aan hulpverlening en de juridisering van die hulp ernstig onder druk komen te staan. Heb je al problemen krijg je er nog een enorm probleem bij. Sinds de uitspraak van de kinderrechter zijn we allemaal weer opgebloeid. Kostte nog wel wat eigenhandig en met hulp van vrienden en familie de shit opruimen. Bedankt hulp. Zoon huppelde net de deur uit op weg naar zijn vriendin: ik heb een leven! Alleen zijn eerste psychologe snapte hem. De hulpverlening daarna en die hele kinderbeschermingsindustrie die hier over de vloer kwam had geen idee wat autisme inhoud en ook niet van plan om daar iets van te begrijpen. Liever maar naar de scholen en de zogenaamde deskundigen luisteren die ongeremd hun onwetendheid ten toon spreiden in die rapporten. Gelukkig had ik daar zelf een antwoord op.

Subjectief

Zijdelings heb ik wat ervaring gehad met de jeugdzorg. Niemand zal ontkennen die thuis misbruikt worden of zwaar mishandelt beter af zijn als ze uit huis worden geplaatst.

Wat ik wel eng vind is hoe de subjectieve mening van hoe een opvoeding zou behoren te zijn mee gaat spelen. Dat jeugdzorg zich een oordeel vormt of als je ouder te streng bent of juist niet streng genoeg, te weinig of juist te veel aandacht aan het kind besteed... Zoals iemand hierboven ook al schrijft. Het is vaak niet de reden dat een gezin met jeugdzorg in aanraking komt maar het zijn wel argumenten die jeugdzorg gebruikt om meer intensieve hulpverlening (waaronder uithuisplaatsing door te zetten) Dat vind ik dus wel een hele enge ontwikkeling en ik heb meerdere voorbeelden daarvan meegemaakt. Dat is echt zorgelijk.

Nji

Aan de reacties op stellingen bij het NJI kun je zien dat de meerderheid van de hulpverleners volstrekt primair reageren, niet gehinderd door enige kennis en inzicht in het veld. Meldplicht? Doen! Natuurlijk laat je die kinderen niet in de steek. Je kunt ook zien dat er een enkele briljante hulpverlener daar zo zijn bedenkingen bij heeft en hulp boven melden stelt. Een enkeling. Dat tekent voor mij het veld.

Onzelfstandigheid

Sommige kinderen zijn wat later zelfstandig dan anderen. Mijn dochter bijvoorbeeld. Heeft vaak wat meer concrete uitleg en aanmoediging nodig. Dus toen haar telefoon s' morgens vroeg afging durfde ze het voor haar onbekende nummer niet op te nemen. Dat heb ik dus even voor haar gedaan. Bleek de school me de melding dat het eerste uur uitviel. Later bleek dat ze toch op school had moeten zijn voor een ander vak dat daar naartoe verplaatst was, maar dat was per ongeluk niet doorgegeven. Ondanks uitleg van mijn dochter kon die docent het niet waarderen en snapte niet dat zij het zelf niet ging oplossen.
Dat ongeloorloofde verzuimuur had ik zelf namelijk inmiddels opgelost. Die bureaucratie is voor mij al een raadsel en het ontgaat mijn dochter totaal. Maar inmiddels sta ik bij die docent natuurlijk te boek als een moeder die haar kind niet zelfstandig laat worden. En zo ga je het schip in.

Pech

Mijn dochter heeft de pech dat er voor haar geen tijdige hulp bleek, dus zit ze undercover op een normale school. Waar gelukkig ook mensen zijn die haar wel begrijpen. De rest vind gewoon dat als je geen rugzakje hebt dat je dan ook maar ' normaal' moet doen want anders heeft moeders het gedaan. En ja, dat kan de reden zijn voor staatsbemoeienis. Ergerlijk.

Standpunt van miriam is duidelijk

In alle gezinnen is het leed en ellende. Kinderen zouden per definitie uit huis geplaatst moeten worden.

Onze overheid bemoeit zich onevenredig veel met opvoeden (zie bijvoorbeeld de cijfers in Belgie). Het kan niet anders dan dat dat ten koste gaat van die gevallen waar we het allemaal over eens zijn.

Liever af en toe wat mishandelde en misbruikte kinderen dan een overheid die zich met onze gezinnen bemoeit

Anders

Tja Anders, het standpunt van AMK & co is ook duidelijk: ze mishandelen liever kinderen preventief zelf dan dat ze het minime risico lopen dat een door hun gezien kind eventueel later wel eens zou kunnen worden mishandeld, verwaarloosd of een afwijkende opvoeding geniet. Kinderen namelijk onterecht uit huis plaatsen of gezinnen aan een zwaar gravend onderzoek met opvoedbevelen ontwerpen staat namelijk gelijk aan mishandeling en kan ernstige trauma's achterlaten in de slachtoffers.
Vervolgens wordt er leuk gesteld dat een uithuisplaatsen helemaal niet zo makkelijk was, maar "is de hulpverlening niet afdoende, of weigeren ouders hulpverlening, dan kan er een uithuisplaatsing worden overwogen". Als je dan er even rekening mee houdt dat de hulpverlening inderdaad vaak niet afdoende zal zijn, omdat die bijv. meer uit controle bestaat of de ouders wel de staatsopvoedingsadvies netjes opvolgen en het huis wel schoon en netjes houden, wat bij echte problemen niet zal helpen, dan loop je dus als hulpvragende ouder het risico dat je kind alsnog het huis uit geplaatst wordt. Je vraagt hulp, krijgt dat niet of onvoldoende en dan ben je daarom je kind kwijt. Weigeren van hulp waarvan je als ouder weet dat het totaal ongeschikt is of zelfs schadelijk voor je kind mag ook niet, want dan wordt je kind OOk het huis uitgeplaatst. Wie moet nou kiezen uit twee kwaden?
Het is hoog tijd dat de middelen die er nu worden ingezet voor 'opsporing en verkoming' van kindermishandeling eens zelf worden getoetst op hun intrinsieke mishandelende impact. En dan graag ook het doel ook weer zou verschuiven naar echte hulp voor de gevallen die al bekend zijn of daar zelf om vragen ipv al het geld en energie te verspillen aan opsporing van alle mogelijke potentiële gevallen van iets-minder-dan-perfect-opgroeiende kinderen. Volgens mij zou dat enorm aan wachtlijsten en onvoldoende hulp schelen voor kinderen die het werkelijk nodig hebben.

Jouw standpunt

Anders:"In alle gezinnen is het leed en ellende. Kinderen zouden per definitie uit huis geplaatst moeten worden. "
Dat is jouw standpunt. Is begrijpelijk, want 85% van de ouders vindt dat 85% van de ouders het verkeerd doet. Dat is dan maar weer een resultaat van delen, dus er zijn er beslist die vinden dat iedereen het fout doet.
Behalve zij zelf. Heb je kinderen, eigenlijk? Of ben je er niet aan begonnen vanwege je overtuiging?
Anders citeert mij:"Onze overheid bemoeit zich onevenredig veel met opvoeden (zie bijvoorbeeld de cijfers in Belgie). Het kan niet anders dan dat dat ten koste gaat van die gevallen waar we het allemaal over eens zijn."
Dat is geen standpunt, maar een feit. Je kunt de cijfers vergelijken. Zowel van het aantal kinderen dat onder toezicht of uhp staat, als van de kosten per kind. In Belgie is er per kind dat geholpen wordt, meer geld.
Anders:"Liever af en toe wat mishandelde en misbruikte kinderen dan een overheid die zich met onze gezinnen bemoeit "
Deze tekst komt helemaal voor jouw rekening. Je bent onduidelijk dus is lastig te achterhalen wat jouw standpunt is. Laat ik even uitgaan van het standpunt dat achter de meldcampagne schuilt: liever een kind teveel aangegeven, dan een te weinig.
Dat standpunt gaat volledig voorbij aan de schadelijke effecten van de onderzoeksprocedures.
In feite zegt het: liever tien kinderen te veel beschadigd door procedures, dan één door de ouders beschadigd kind gemist.
Dat is een raar standpunt in de strijd tegen het beschadigen van kinderen. Het is vooral ook een raar standpunt in de missie om zoveel mogelijk in het gezin beschadigde kinderen te vinden. Want hoe meer kinderen er onterecht in procedures belanden, hoe minder tijd per kind, dus hoe kleiner de kans om een echt geval te vinden.
In de Nederlandse cijfers is daar flink wat over terug te vinden. Zo zijn er in het jaar 2007 - 2008 ongeveer 817 aangiften van kindermishandeling gedaan. En dat terwijl er in politiedossiers in dat jaar 10.880 kinderen te vinden zijn ivm kindermishandeling. (WODC 2010)
Het NiJ noteert 107.200 gevallen in de Nationale prevalentiestudie mishandeling voor het jaar 2005 en rond de 50.000 adviezen + meldingen in het jaar 2007-2008.
Deze enorme verschillen hebben maar één oorzaak en dat is een interpretatieverschil. Wat de een mishandeling noemt, vindt de ander iets anders.
Van de eerder genoemde 817 aangiften, is (na waarheidsvinding) 30% veroordeeld.
Het kan niet anders zijn dan dat het overgrote deel hysterisch in busjes heen en weer rijden om kinderen te redden, zich richt op subjectieve opvattingen over opvoeden. Opvattingen die nauwelijks stand houden.
Groet,
Miriam Lavell

Alles is geoorloofd

Anders heeft blijkbaar zelf zo klem gezeten dat hij graag opgehaald had willen worden, nog steeds, zoveel jaar na dato. En daarvoor is alles geoorloofd. Zelfs kindermishandeling door de overheid. Treurig.

Lalaloopsy

'Daarnaast kan er in een situatie waarin een kind zich 'in een levensbedreigende situatie bevindt, een directe uithuisplaatsing worden aangevraagd. Dan wordt er geen hulpverlening ingezet, maar wordt het kind eerst in veiligheid gebracht.'

'Je krijgt echt geen machtiging uithuisplaatsing, alleen gebaseerd op een niet-pluisgevoel. Dan moet je toch echt met feiten komen EN ouders die op alle mogelijke manieren weigeren mee te werken aan hulpverlening.'

Over die 'feiten' is al genoeg gezegd: er wordt niet aan waarheidsvinding gedaan. Zie de lezing van die kinderrechter op de site van het oudernetwerk.

Wat betreft een spoeduithuisplaatsing, de meest eenvoudige weg is dat er gekozen wordt voor een vermoeden van seksueel misbruik. In een voorbeeldsituatie op een congres werd voorgedaan hoe dat gaat: gezinshulp vindt dat het niet goed gaat; in het overleg wordt al direkt aangenomen dat de baby in het gezin uit huis gehaald moet worden. Maar er is ook nog een oudere dochter, wat moet daar dan mee. Dan weet iemand dat er een oom is die regelmatig over de vloer komt. Misschien dat die oom wel iets uithaalt. Dat is dan voldoende reden om over te gaan tot ingrijpen. De rest van het gesprek ging over de vraag wie (welke instantie) gaat melden. Deze situatie is voorgespeeld op een congres als voorbeeld van de uitstekende samenwerking tussen verschillende instanties. En ik denk echt dat de 'spelers' (geen acteurs, maar hulpverleners die ieder vanuit de eigen professionaliteit meededen in deze gespeelde situatie), dat die hulpverleners echt geen idee hebben waarom de rest van de zaal met kromme tenen zat te kijken naar het verloop van dit gesprek.

Bij een vermoeden van seksueel misbruik wordt een spoeduithuisplaatsing aangevraagd en de rechter die opgetrommeld wordt kan niet anders dan dat toekennen. Ook al krijgt de rechter geen antwoord op de vraag: wat kan er gebeuren tussen nu een een week (met andere woorden warom moet er een spoeduithuisplaatsing komen), zoals mevr. Quick op die vergadering stelde (Ze zei letterlijk: wat ik niet begrijp is dat ik nooit antwoord krijg op die vraag.

Als het vermoeden na onderzoek door de politie geen enkele grond blijkt te hebben wordt de spoeduithuisplaatsing vrijwel nooit teruggedraaid. Er zijn vervolgens wel andere redenen gevonden waarom een kind niet terug kan naar huis. Zie het meisje Laura, toen aan de oorspronkelijke eisen was voldaan kwamen andere redenen naar boven om de OTS te verlengen. Het enige waarin het meisje Laura uniek was was dat haar zaak op de voet gevolgd werd door de journalisten. Die publieke aandacht heeft al vaker geleid tot iets meer 'gezond verstaand en redelijkheid. Maar journalisten kunnen helaas niet alle zaken op de voet volgen.

Tsjor

Van alles

Laloopsy: 'er kan van alles tussenkomen,' (ivm niet toekomen aan het werken naar terugplaatsing.
Dat is een tweede schijf waarover de communciatie ouders/hulpverlners scheef loopt (de eerste schijf is de 'beschrijving' van de situatie, oftewel wat vind je zorgwekkend). De tweede schijf is het begrip dat hulpverleners zelf hebben voor eigen tekortkomingen. 'Er kan van alles tussenkomen'. Tsja, dat moet je als ouder maar eens zeggen. Terugvallen op gebrek aan middelen (geld), ziektes, vakanties, etc. die moeten verklaren waarom je er niet toe komt om datgene te doen waarvoor je bestaat hoor ik al te vaak bij hulpverleners. Als je niet in staat bent om te doen wat je zou moeten doen , waarvoor je betaald wordt (niet individueel, maar als sector) dan moet je er niet aan beginnen. Twee jaren bezig zijn met van alles anders dan met het kind kost wel twee levensjaren van het kind. Dat is niet acceptabel. Zo ga je niet met kinderen om.

Tsjor