Update amk
Een tijdje geleden plaatste ik hier een bericht over een melding over mij bij het Amk.
Afgelopen weken hebben ze, in overleg met mij, gesproken met twee mensen uit mijn privé-omgeving. Er is op mijn verzoek van afgezien de school te benaderen. En gisteren zijn ze bij mij op bezoek geweest en hebben ze met eigen ogen kunnen zien dat het goed gaat met mijn kinderen en dat ze opgroeien in een veilige omgeving.
Tussendoor was het vooral heel lang wachten op hun interne besluitvorming over iedere nieuwe onderzoeksstap. Ik heb de hele periode echt als ontzettend belastend ervaren, het heeft er echt ingehakt. De paniek na de melding en de wekenlange spanning en herhaaldelijk moeten overleggen daarna. Ik voelde me zo machteloos: op het moment waarop ze tot onderzoek besluiten weet jij nog helemaal niets, en als je dan vervolgens van de melding op de hoogte komt, heeft het al helemaal geen zin meer om nog te proberen aan te tonen dat de melding onjuist was: het onderzoek gaat er dan hoe dan ook komen, eigenlijk is de melding zelf niet eens meer belangrijk - ze doen immers niet aan waarheidsvinding- en dat grijpt echt heel diep in. Ik heb me echt oneindig eenzaam gevoeld deze weken: je praat er niet zo maar met iedereen over, althans ik niet, en het lijkt net of het dagelijkse leven met al die gelukkige mensen volledig aan je voorbij gaat. Werken kon ik alleen nog met de grootste moeite, eigenlijk dacht ik al die tijd maar aan een ding. Het bezoek zelf vond ik ook verschrikkelijk spannend.
Iedereen die dus denkt dat er beter een melding te veel dan een te weinig kan worden gedaan, wil ik oproepen daar nog eens goed over na te denken. Ik geloof wel dat een instelling als het Amk nuttig en helaas nodig is. Maar in situaties als die van mij - de melding kwam niet van iemand uit mijn dagelijks leven, eigenlijk van iemand die mij helemaal niet kent - had gewoon een goed gesprek echt zo veel leed bespaard. Het artikel van de OO-redactie over dit onderwerp kan ik dan ook geheel onderschrijven... En dan heb ik nog het geluk gehad dat ik, ondanks dat ik af en toe heel emotioneel was, op zich zorgvuldig ben behandeld door het Amk en dat zij gevolg hebben gegeven aan mijn wens om zo weinig mogelijk ruchtbaarheid aan het onderzoek te geven.
Ik wil iedereen bedanken die mij hier op het forum heeft ondersteund, dat heb ik heel hard nodig gehad.
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Tinkywinky
De cijfers geven je ongelijk, dus ik denk dat je een te roze bril op hebt. Er zijn in deze discussie al een aantal mechanismen benoemd die daar debet aan kunnen zijn. Natuurlijk moet je je optimisme houden, anders kun je niet meer werken. Maar bedenk wel dat het de helft van de waarheid is.
In een eerder bericht schreef ik: ga dan eens na wat er nodig is en waarom ouders sommige dingen niet kunnen. Je noemt een hechtingsstoornis (ook zo'n aanduiding waarvan mensen automatisch maar aannemen dat het iets is wat kinderen oplopen in hun eerste levensjaren door gebrek aan liefde en aandacht van de moeder, met dank aan Freud)).
Ik geef even op geheel amateuristische wijze mijn visie op hechtingsstoornis en waarom het dan inderdaad beter kan zijn dat kinderen door 'professionals' worden opgevangen. Mijn verhaal is deels gebaseerd op eigen ervaringen observaties en deels op wat ik gelezen, maar mijn theorie is volstrekt niet wetenschappelijk onderbouwd.
Kinderen leren sociaal gedrag. Hoe ze dat precies leren weten we eigenlijk nog steeds niet goed, behalve dan dat belonen en straffen daarbij een rol kunnen spelen (met dank aan pavlov). Een voorbeeld: een klein kind dat leert om op een potje te plassen krijgt complimentjes en aandacht als het een keertje gelukt is. Na verloop van tijd zal het kind toch uit zichzelf naar de toilet gaan, zonder dat het nog complimentjes en aandacht verwacht. Wat er precies in die overgang gebeurt is eigenlijk onbekend. Sommige kinderen krijgen het niet voor elkaar om die overgang te maken. Ze gaan wel naar het toilet, maar krijgen geen complimentje meer. Dat snappen ze dan niet. Ze gaan dan op zoek naar andere manieren om toch die complimentjes en aandacht te krijgen. Dat kan van alles zijn, je kunt het zo gek niet bedenken. En het kan ook straf opleveren, wat ze ook niet begrijpen. Zo'n kind kan dan bij de buurvrouw vol overtuiging en schijnbaar onbewogen gaan zitten vertellen dat ze geen kleren heeft, terwijl er thuis een kast vol met kleren staat. Maar het verhaal levert aandacht op en dus is het een productief verhaal en wordt het verteld en herhaald, tot de buurvrouw navraag doet en de kast met kleren ziet. Dan draait iedereen plotseling om en wordt de aandacht negatief. Voor een kind met een hechtingsstoornis werkt dat anders dan voor andere kinderen. Andere kinderen trekken de conclusie: ik mag niet liegen. Een kind met een hechtingsstoornis trekt de conclusie: oké, dit werkt niet, maar een ander verhaal werkt wel; en het kind komt met een ander verhaal, met op den duur hetzelfde effect.
Wat problematisch is bij zo'n kind is dat het natuurlijk ontwrichtend is voor de thuissituatie. Niet elke buurvrouw komt praten, sommige buurvrouwen nemen het heel ernstig op en overwegen een melding bij het AMK (en het onderzoek dat daaruit volgt is niet meer gebaseerd op het kleren-verhaal, maar op algemene termen als 'verwaarlozing' waardoor het AMK de volle kleerkast ook niet te zien krijgt en niemand meer beseft wat er eigenlijk aan de gang is.
Op de tweede plaats vraagt zo'n kind een heel andere benadering dan andere kinderen. Je moet bijvoorbeeld veel strikter zijn in afspraken (om vijf uur thuis is om vijf uur thuis en niet om vijf over vijf, en geen enkel smoesje is acceptabel, want elk smoesje legt de basis voor een verhaal). In een gezinssituatie met meerdere kinderen is dat lastig. Maar bovendien begrijpen anderen (school, buren, ouders van vrienden etc.) niet waarom het belangrijk is alle verhalen kort te sluiten met de ouders. De ene buurvrouw trapt dan wellicht niet meer in het verhaal van de lege kleerkast, maar daarnaast woont een andere buurvrouw en die trapt wel weer in een soortgelijk verhaal. Het komt pas goed als relevante mensen snappen waarom het echt belangrijk is dat verhalen kortgesloten worden en getoetst worden op waarheid. Helaas wordt die weg bijna nooit bewandeld. Het risico dat er toch iets niet klopt in de situatie is te groot, dus kiest men liever voor 'veiligheid' van het kind, gaat mee in verhalen (ook al overtuigen ze niet echt) en plaatst het kind uit huis.
Een kind met ene hechtingsstoornis zal na verloop van tijd (na de 'opbloeiperiode') ook in een pleeggezin vastlopen.
Dat professionals in instellingen dan soms een oplossing zijn komt omdat het beroepskrachten zijn, die slechts enkele uren per dag aanwezig zijn en rapportages maken over de verhalen. Bovendien houden groepsleiders emotioneel afstand (als het goed is) waardoor ze de broodnodige objectiviteit en neutraliteit vast kunnen houden in de relatie met het kind. Dat kan goed gaan, ook al is het de vraag of het kind als volwassene dan voldoende 'tools' heeft gekregen om zelfstandig door het leven te gaan. De manier waarop sociaal gedrag wordt aangeleerd werkt immers bij deze kinderen anders dan bij andere kinderen. Het is waarschijnlijker dat het mensen worden die veel kinderen krijgen van veel verschillende mannen (allemaal aandacht en allemaal mislukkingen), of van het ene intensieve leven in het andere vallen. En altijd de schuld van mislukkingen bij anderen neerleggen. Ze snappen het gewoon niet en ze krijgen het ook niet geleerd. Maar tegen die tijd zijn de kinderen al volwassen en verdwenen uit de ogen van de jeugdzorg.
Als zo'n kind in een instelling komt is het helemaal niet nodig noch productief om af te geven op de ouders. Je kunt veel neutraler vaststellen, dat een kind soms een andere opvoedsituatie nodig heeft, omdat het kind op een andere wijze dingen leert. Die neutrale constatering (dus zonder beschuldigende vinger) zou het gesprek tussen ouders en hulpverleners alleen maar ten goede komen. En ook het kind ten goede komen. Want hoe meer ouders en hulpverleners samen werken, des te kleiner is de kans dat het destructieve gedrag van het kind zich herhaalt.
Overigens wordt er ook in de jeugdhulpverlening niet altijd goed omgegaan met kinderen met een hechtingsstoornis. Dramatisch vind ik nog steeds het verhaal uit een documentaire over De Horizon (dacht ik) een vorm van gesloten jeugdzorg. Een meisje zou mishandeld zijn door haar vader. Vader is daar zelfs voor veroordeeld en opgesloten. Vlak voordat vader uit de gevangenis komt vertelt het meisje dat ze het hele verhaal verzonnen heeft. De hulpverleners richten zich op de vraag waarom het meisje dat verhaal verteld heeft. Dat biedt nieuwe openingen voor het meisje. Vervolgens komt ze met het verhaal dat een jongen uit de groep haar seksueel misbruikt heeft. De hulpverleners gaan er weer serieus op in.
Schade van dit verhaal:
de vader die opgesloten heeft gezeten. Hij was een vluchteling, die zijn kind letterlijk de bergen overgedragen heeft naar een veilig land. Gelukkig had hij de steun van zijn familie en had de familie geen enkele rancune naar het kind toe.
de jongen, die door het lint ging uit onmacht tegen de beschuldiging, hij moest weer terug naar een jeugdgevangenis.
het meisje, waarvan de gesloten plaatsing voortduurde, waar ze alleen maar beter leerde om de gewenste aandacht te vragen en op geen enkele wijze geconfronteerd werd met de gevolgen van haar gedrag.
Als kijker zie je het gebeuren, als iemand die ervaring heeft met een kind met hechtingsstoornis kun je voorspellen wat er gebeurt. De hulpverleners hebben een verkeerde theorie en behandelen op een volstrekt verkeerde manier. Dit meisje had juist direkt teruggeplaatst moeten worden in de thuissituatie, waar ze geconfronteerd zou zijn met wat ze gedaan had en wat de gevolgen daarvan waren. Haar ouders en familie (die echt wel heel erg betrokken waren bij het meisje) hadden hulp moeten krijgen in de vraag: hoe ga je om met wat er gebeurd is en hoe gaan we nu verder met het meisje.
Soms verkleurt een roze bril teveel en leiden verkeerde inzichten of theorieën tot verkeerde behandelingen, zonder dat er enig corrigerend vermogen is.
Tsjor
Tsjor
Mijn 'werk' richt zich niet op de pleegkinderen, maar op de eigen kinderen van pleeggezinnen. Mijn bril is daarmee niet roze gekleurd, maar het is nogal wat wat deze kinderen meemaken, onaangename verrassingen, schokkende zaken die vooraf niet bij pleeggezin bekend zijn als kind geplaatst wordt. Ik heb gewoon niet een verhaal gehoord over een pleegkind waar niets mee was, waar het ging om bureaucratie en 'minder optimaal'. Maar goed, dat zegt misschien vooral iets over de populatie van mijn groep. Wie heftige zaken meemaakt heeft waarschijnlijk meer behoefte aan het delen van deze ervaringen met kinderen met eenzelfde ervaringen, dan wanneer er 'niets' is.
Peuter in de hoek = pedagogische onmacht
In de lezing van mevr Quik-Schuijt vind ik bevestiging van wat ik al veel langer denk.
Ze schrijft "Ik vermoed dat de Raad, voornamelijk uit de eigen verhalen van de ouders hun pedagogische onmacht heeft opgemaakt. En dat is echt niet altijd heel moeilijk. Als een ouder over zijn 2-jarige peuter vertelt dat hij overal aankomt en dan voor straf in de hoek moet staan dan weet je al genoeg. Dit is geen adequate reactie op het normale exploratieve gedrag van het kind. Deze ouder heeft dus pedagogische begeleiding nodig."
Ik ben het met haar eens. Heel primitief dat in de hoek gezet bij een peuter. Je moet dat flexibel, intelligent en met respect voor de ontwikkelingsfase oplossen. Ik kan dat ook makkelijk zeggen, want mijn peuters hadden ruimte zat, het huis was voor ze ingericht. Wij hadden voor onszelf het atelier waar alles stond waar ze niet aan mochten komen.
De meeste mensen hebben die ruimte niet. Bovendien is die opvoed mening allerminst tot de massa doorgedrongen en overgenomen. Gooi er eens een balletje over op in de kroeg, de hockeyclub, of de peuterspeelzaal.
Peuters gaan in de hoek. De stereo installatie wijkt niet voor exploratie drang, jantje moet er gewoon met de fikken vanaf blijven en anders gaat ie in de hoek.
De implicatie van die opvoed mening van de rechter als maat der dingen is inderdaad dat het overgrote deel van de kinderen pedagogisch onmachtig wordt opgevoed.
Wat ik even niet begrijp is hoe die elitaire opvatting over opvoeden, maat der dingen heeft kunnen worden.
Groet,
Miriam Lavell
Precies
Dat is dus wat ik een enge ontwikkeling vind, dat de jeugdzorg gaat beslissen of een peuter wel of niet in de hoek zetten wel of niet door de beugel kan. Dat zijn persoonlijke pedagogische opvattingen. Het is ontzettend eng als de jeugdzorg zich zo diepgaand wil bemoeien met hoe ouders omgaan met hun kinderen.
Hier in de buurt heb ik een gezin meegemaakt wat inderdaad wat anders dan gemiddelde opvattingen heeft over kinderen. Ze zitten bij een bepaalde christelijke randgroepering en socialiseren nauwelijks met anderen. Toen jeugdzorg het gezin eenmaal in de gaten had werden er enorm vernietigende rapportages geschreven over hun opvoedingsmethodes, echt alles werd uit het verband getrokken. Ik weet dat want ik heb die rapportages gelezen (via de moeder). Dat zijn dus alleen de rapportages die ook aan de ouders beschikbaar zijn gemaakt dus wie weet wat er verder nog beschreven staat. Uithuisplaatsing is mee gedreigd en uiteindelijk voorkomen. Gezin heeft nu gelukkig geen last meer van jeugdzorg maar bijna 1 jaar heeft het wel geduurd met allerhande gesprekken en begeleiding.
Ik vond het zelfs als buitenstaander al een angstige ervaring om te zien hoe makkelijk je als verdachte kan worden gezien als je iets afwijkt van het gemiddelde en hoe makkelijk je de controle over je eigen leven en kinderen kwijt kan raken met het ultieme dreigmiddel dat als je niet meewerkt je de kinderen kwijt raakt.
Ik begrijp het niet
Tinkywinky, ik begrijp je reactie niet zo goed.
'Mijn bril is daarmee niet roze gekleurd, maar het is nogal wat wat deze kinderen meemaken,...' Wie bedoel je nu met 'deze kinderen'? De geplaatste kinderen? En heb je het dan over de uithuisplaatsing zelf, want die is ook nogal indrukwekkend.
'onaangename verrassingen, schokkende zaken die vooraf niet bij pleeggezin bekend zijn als kind geplaatst wordt.' Als je het hebt over kinderen met een hechtingsstoornis, dan kan ik dit wel plaatsen. Mijn pleegdochter heeft samen met een vriendin een keer een heel kamp op stelten gekregen, tot aan zieke en kotsende kinderen toe, door verhalen te vertellen over een oom die vermoord was. Alleen was er helemaal nooit een vermoorde oom geweest. Zo kan ik nog wel meer verhalen vertellen. Kortom: alleen als de verhalen kortgesloten worden (waarheidsvinding) kun je er iets mee. Tot die tijd kun je er eigenlijk niets mee. Bij kinderen met een hechtingsstoornis moet je ook nog uitkijken: als je die verhalen gelooft 'beloon' je het kind met aandacht etc. en zal het kind de effectiviteit van het vertellen van dergelijke verhalen waarderen. Ik heb mijn pleegdochter letterlijk beter zien worden in het vertellen van verhalen. Tot schade van haar, want elke keer als bleek dat het niet klopte keerden mensen zich tegen haar. Wat ze dan totaal niet meer snapte.
Pleegouders verwachten dat een kind uit een bar slechte situatie komt en een kind dat daar een beetje gevoelig voor is (dat zijn kinderen met een hechtingsstoornis wel) zal die verwachting graag willen beantwoorden.
Tsjor
Tsjor
Ik heb alleen te maken met de biologische (eigen) kinderen van pleegouders. Deze kinderen hebben te maken bijv. de ene crisisplaatsing na de andere in hun gezin. Of met langdurige plaatsingen, die ook weleens, na jaren, nog mislukken. De eigen kinderen zien heel wat voorbijkomen, maken heel wat ellende mee. Hun ervaringen, die bedoel ik.
"De eigen kinderen zien heel wat voorbijkomen, maken heel wat ellende mee. Hun ervaringen, die bedoel ik."
En dat zien bedoel ik vrij letterlijk: van afgeknipte tenen tot verwaarloosde brandplekken, waarbij blauwe plekken nog het meest onschuldig zijn.
Ofwel, om terug te komen op mijn eerste berichtje, ik hoor alleen maar verhalen waarbij de UHP heel terecht lijkt. Precies waar het voor bedoeld is. Om kindermishandeling te stoppen.
Gruwelijke verhalen
Kun je niet tegenspreken Tinkywinky. Daar moet een reden voor zijn. Zelfs de cijfers geven je niet gelijk, zoveel lichamelijke mishandeling is er gewoon niet. Ben benieuwd.
Rare reactie anne
"Zelfs de cijfers geven je niet gelijk, zoveel lichamelijke mishandeling is er gewoon niet. Ben benieuwd."
Grappig dat jij dus ook zomaar blijkt te weten hoe groot mijn groep is en hoe groot het gebied is waaruit deze kinderen komen.
Dat jij onvoorwaardelijk gelooft in ouders, dat siert je. Maar dat neemt niet weg dat het AMK helaas te maken heeft met heel trieste gevallen, waarvoor een pleeggezin de beste optie is. Het is niet anders.
Tinkywinky
Ik neem direct aan dat er mishandelende ouders zijn en trieste gevallen. Maar dat rechtvaardigt nog niet dat er zo'n rechteloos soort juridische hulpverlening over ALLE ouders en kinderen uitgerold wordt. En dat rechtvaardigt ook niet dat men niet bereid is om naar de schade van die trajecten te kijken voor ouders en kinderen. Dat is geen hulpverlening. En een ernstige waarschuwing aan ouders om niet met die overheid in zee te gaan en je privacy te beschermen.
Achter de voordeur
En ja, dan zal de reflex van de overheid zijn om nog meer dwang uit te gaan oefenen om maar achter die voordeur te komen. Je zou toch denken dat daar ook ouders zijn, maar die distantieren zich met een kokervisie van dit verhaal, tot het ze zelf overkomt.
Selffullfilling prophecy
In ons situatie had het makkelijk een gevalletje selffulfilling prophecy kunnen worden. Geen hulp, nog meer stress en problemen en dat noemt zich hulpverlening. En ik ben geen incident. Je moet je toch ernstig afvragen in wat voor negatieve spiraal je terecht komt als de hulp eenmaal op gang komt. Je wordt op die manier in een kansloze positie gemanouvreerd. Dat kan toch niet de bedoeling zijn.
Gruwelijke verhalen
Wat niet wegneemt dat elk gruwelijk verhaal er 1 teveel is. Geen zinnig mens die dat ontkent.
Tinkywinky, wat vragen uit interesse
Hoe werkt dat eigenlijk in jouw werk? Ik krijg maandelijks een magazine voor pleegouders. Zo snel kan ik me niet herinneren dat daar iets in stond over begeleiding voor kinderen van pleegouders.
Ik kan me wel voorstelen dat dergelijke begeleiding heel nuttig kan zijn. Wordt zoiets aangeboden aan pleegouders, beoordeelt de pleegzorgmedewerker of dit een handige actie is? Wanneer kom je daar als pleeggezin voor in aanmerking?
Weekendpleegouder
Deze begeleiding, (onderling ervaringen uitwisselen en gezelligheid), wordt georganiseerd door een belangenvereniging voor pleegouders. Dus juist niet door Pleegzorg.
Annej
Eigenlijk zijn we het wel helemaal eens, alleen bekijken we de boel van de andere kant. Ik zie eerst de schrijnende gevallen, en daarna pas het onnodig verwoestende leed waar het AMK volledig uit de bocht vliegt. Jij ziet dat eerst.
Reaktie
Sorry, ik had een beetje een druk weekend, dus niet eerder tijd om te reageren.
Wat op een congres verteld word (door wie?, hoe komt diegene aan het verhaal? wat was de rol van diegene in het geheel? zat die persoon ook bij dat overleg?) is misschien niet helemaal de waarheid.
Bovendien kan een gezinsverzorger wel vinden dat een baby uit huis moet worden geplaatst, maa die beslist dat niet. Die kan wel een AMK-melding doen, maar dat is het.
Een kind wordt ook echt niet uhp, omdat er een misbruikende oom is. Dat gebeurt absoluut niet. Zes weken na een spoed-uhp is er een zitting, waarin BJZ moet aantonen dat de OTS verleng moet worden. Is er onvoldoende grond, dan wordt alles teruggedraaid.
Wat betreft de rest; het AMK hanteert als norm "good enough" Het hoeft zeker geen perfect gezin te zijn (als die al bestaan), verre van zelfs. Die normen van good enough liggen in de ogen van veel mensen (zoals bijv. scholen) zelfs veel te laag. Er wordt vooral gekeken naar het effect van de dingen die ouders doen of laten, op de kinderen. Moeder is prostitue? Prima! Als ze het maar niet in aanwezigheid vd kinderen doet. Huis is smerig? Prima! Zolang het geen gevaar vd volksgezondheid is (en voor het kind natuurlijk). Vdr verdient zijn geld in de criminaliteit? Lekker doen! Zolang hij zijn kind niet meeneemt naar een bankoverval.
Zulke heftige normen en waarden heeft het AMK/BJZ niet, echt niet. Maar wat Tinkywinky ook al zei; wij (in de jhv) zien de andere kant van dingen. Gelukkig zijn het in aantal inderdaad niet enorm veel, maar ze zijn er wel. En als je te maken hebt gehad met een kind met afgeknipte tenen, dan vindt je wel dat er veel vaker gemeld moet worden, desnoods onterecht.
Hoe traumatisch dat dan ook is voor de ouders die dat overkomt.
Ik denk wel dat er nog een wereld gewonnen kan worden, zowel bij het AMK als bij de rest van BJZ, in de bejegening van ouders. Behalve in extreme uitzonderingsgevallen, heb je de ouders hard nodig en dat inzicht is er ook steeds meer. Waar AMK/BJZ wel eens aan voorbij gaat, is dat het voor ouders enorm ingrijpend is allemaal. Voor ons is het dagelijkse kost, waardoor je misschien ook een beetje gehard wordt.
Ik denk echt wel dat dat laatste een belangrijk punt is, er meer bij stil staan hoe het voor ouders is. Meer dan dat er nu gebeurd.
Aangifte doen van mishandeling
Dat er niet altijd in een mishandelingszaak aangifte wordt gedaan, heeft er mee te maken dat dit niet altijd in het belang van het kind is. Daarover wordt een zorgvuldige afweging gemaakt.
Lalaloopsy
sorry maar ik vind je echt te naief overkomen met je beweringen.
En ik heb jaren in de jeugdhulpverlening gewerkt en ik ken ook de kinderen die ernstig mishandeld en misbruikt zijn (de afgeknipte tenen stellen nog niet zo veel voor) maar toch ben ik het grondig eens met Mirjam. Het ís allemaal subjectief en néé een uhp wordt na 6 weken écht niet terug gedraaid.
Kinderen worden zelfs niet bij familie geplaatst terwijl er binnen de familie zeker 5 mensen geschikt zijn, moeder dat ook goed vindt. Maar de voogd wil nog eerst even onderzoeken of het wel kan, waarna kind 6(!) maanden in een tehuis zit te wachten tot het eindelijk tóch naar de familie kan.
6 ZES maanden!!! Al die tijd wordt een plek bezet gehouden voor al die kinderen die het écht nodig hebben!! Hoe traumatisch is dat?? En ja dit kind moest inderdaad wel moet spoed uit huis, want het was onveilig, maar om dan vervolgens het kind níet naar familie te laten gaan en daar eerst 6 maanden overheen te laten gaan... en waarvoor???
Sorry Lalaloopsy maar ik vind je echt te naief overkomen, ik ben het absoluut niet met je eens, hoe kan je zeggen dan maar een melding die traumatisch is voor de ouder, wat dacht dat zo een melding doet voor het kind????
Marsy
Wel goed lezen! Ik schrijf dat een vots na 6 weken weer moet voorkomen. Als er dan niet voldoende grond blijkt te zijn, kan de uhp en ook de ots worden opgeheven.
Dat mag jij naief vinden, maar dat is wat ik zie in mijn werk.
Wel knap dat je uit je jarenlange ervaring 1 slecht voorbeeld kan noemen. Heb je helemaal geen enkele positieve ervaring?
Lalaloopsy
Het congres ging over het deltaplan en de samenwerking tussen instanties. Het was een groot congres.
Een kind wordt al uit huis geplaatst omdat er een verdenking is van een misbruikende oom. Of in het voorbeeld: in elk geval wordt de procedure gestart. In het fictieve schoolvoorbeeld van het congres dan.
Na zes weken zijn er weer andere gronden om de OTS voort te zetten. En daarna weer. Zie het zeilmeisje, daar was het in elk geval allemaal publiekelijk.
Tsjor
Zorgvuldige afweging
Het argument om geen aangifte te doen (in het belang van het kind niet doen) is bekend, maar het blijft een vreemd argument. Dat vind ik niet alleen, ook de officier van justitie die het aankaartte vond dat.
Afgeknipte tenen is een vorm van ernstige mishandeling.
Behalve de politie zijn er ook nog forensische artsen die vast kunnen stellen of een blauwe plek door een val komt of door mishandeling. ook de forensische artsen merken op dat ze weinig worden ingeschakeld door jeugdzorg. Terwijl het wel kan.
Dan ga je je afvragen waarom dat allemaal niet gebeurt. Er ontstaat een geheim. Een geheim dat alleen de jeugdhulpverlening kent, en niemand anders. Alleen zij weten hoe erg het echt is. en niemand anders. Alleen zij bepalen wat in het belang van het kind is (inclusief toegang tot het recht). En niemand anders.
En op basis van dat geheim kunnen zij opereren, toegang vragen tot informatie, geld krijgen en nog meer geld. Omdat alleen zij weten hoe erg het is.
Nogmaals voor alle duidelijkheid: een kind dat echt mishandeld wordt moet beschermd worden, daar is iedereen het over eens. Alleen dat argument rechtvaardigt niet de ongebreidelde oproep om maar te melden.
Ingrijpen is ernstig genoeg om er een serieus onderzoek aan te wagen. Toegang tot het recht loopt voor kinderen via volwassenen. Als de eigen ouders het niet, doen, waarom de hulpverleners dan niet. Een kind heeft er recht op. en ouders hebben er recht op. Een uit huis geplaatst kind in een civielrechtelijke procedure waarin niet aan waarheidsvinding wordt gedaan voelt evengoed als een veroordeling en een straf. Alleen dan zonder 'recht'.
Tsjor
Recht
Toch geeft het een heel machteloos gevoel. Je wilt dat kinderen beschermd worden maar je wilt ook dat ouders en kinderen geholpen worden als dat nodig is. Maar misschien is dat wel een schijntegenstelling.
Ik denk dat je als ouders gewoon niet teveel moet verwachten van de jeugdhulpverlening en je bewust moet zijn van het tweesporenbeleid: of je krijgt hulp of je krijgt een procedure aan je broek, en dat het de taak van de jeugdhulpverlening zelf is om met een beter aanbod te komen aan ouders en kinderen dan een dreigtraject zonder deskundige hulp.
Ouders
Zijn meer geholpen met 1 verstandig mens dan met een leger aan oordelende bemoeizorg. Lidmaatschap van ouderorganisaties en je nooit alleen melden bij zo'n instantie, altijd samen met anderen, al is het een vreemde.
Tsjor
Tsjor, er is geen geheim. Er is ook geen complot.
Ja, ingrijpen is heel ernstig en daarom wordt er uitgebreid onderzoek gedaan door de RvdK. Dat er niet aan "waarheidsvinding" wordt gedaan, is omdat er meestal geen waarheid is. Het gaat over het algemeen om een verhaal, met vele kanten en gezichtspunten.
Over aangifte doen; bij afgeknipte tenen lijkt het mij duidelijk. Daar zal ook heus wel aangifte zijn gedaan. Maar bij aangifte moet het kind ook worden verhoord (in een speciale verhoorkamer, door hiervoor opgeleidde rechercheurs). Dit is voor een kind zeer belastend en traumatisch. Daarna komt er strafvervolging, want aangifte doen is niks anders dan verzoeken om strafvervolging. Een kind dat wordt mishandeld, voelt zich bijna altijd schuldig over. Wanneer de mishandelende ouder dan ook nog gestraft word, wordt dit schuldgevoel alleen maar vergroot.
Wat is dan mishandeling? Afgeknipt tenen? Ja! Een blauwe plek ivm te hard geknepen in de bovenarm? Ook maar aangifte doen? Een rode plek op de wang ivm een klap? Aangifte doen? Ik denk dat dan geen enkele ouder meer ooit durft te zeggen dat er welleens een klap valt thuis. Daarmee span je het paard achter de wagen.
Ik ben er dus niet voor om in alle gevallen aangifte te doen.
Annej
Het is ook een hele lastige zaak; je wil geen kinderen, zoals de kleuter die vorige week in het nieuws was, die maandenlang opgesloten heeft gezeten. Je wil als samenleving dat daar ingegrepen wordt. Je wil ook niet dat er maar te pas en te onpas AMK-onderzoek wordt ingezet, waardoor ouders zich bedreigd en onveilig voelen.
Ik denk dat het soms wel wat de kant uitgaat van te veel melden. Dat heeft m.i. te maken met het idee van maakbaarheid en controle. De overheid wil geen maasmeisjes en Savanna's, dus moet alles worden ingezet om dat te voorkomen. Terwijl dat op geen enkele manier te voorkomen is, al hang je camera's in ieder huis. Wat je er wel mee bereikt, is een wantrouwen tegen de (jeugd)hulpverlening en dat is zonde.
Ik denk ook wel dat ouders (en ook omstanders) soms hele hoge verwachtingen hebben van (jeugd)hulpverlening. Mensen verwachten soms bijna toverkunsten.
De meetlat zonder maat
Laloopsy:"Tsjor, er is geen geheim. Er is ook geen complot. "
Haal die doek eens van je hoofd en lees eens goed. Tsjor heeft het niet over een complot. Tsjor heeft het over een geheim en doelt daarmee op de ondoorzichtigheid van beslissingen. Op grond waarvan kinderen wel of niet uhp worden.
Die ondoorzichtigheid is er en daar zit de pijn.
Niet alleen bij ouders en kinderen trouwens, maar ook bij medewerkers jeugdzorg.
Zie dit filmpje
De kinderrechter zelf geeft commentaar op het filmpje.
Als je goed kijkt en goed leest, zul je zien dat je met dat filmpje en dat commentaar geen bewijs vindt voor onterecht uhp.
Daar hoef je dus ook niks over te zeggen.
De pijn zit in het feit dat je ook geen bewijs vindt, zelfs geen aannemelijkheid, voor terecht uhp.
Ik haalde het commentaar op dit filmpje van de kinderrechter al aan. Over peuters in de hoek zetten. Die rechter levert dat argument in de stellige overtuiging dat dat een zo overduidelijke situatie van onmacht in de opvoeding weergeeft, dat daar geen discussie over zal zijn. Bij de zaal zal het kwartje wel vallen. Het is werkelijk als verduidelijking bedoeld. 'A simple case of...'
Wat die uitspraak in werkelijkheid doet is een tipje van het geheim onthullen. Namelijk dat kinderrechters en jeugdzorgmedewerkers in totale beroepsdeformatie, zich met hun opvattingen over opvoeden van de werkelijkheid hebben los gezongen.
En dan wordt de kwestie ineens een andere: Moeder past een bijzonder gangbare strategie van straffen en belonen toe (in de hoek zetten), kind moet naar boven, wil niet, dan brengen we het naar boven.
Kind spartelt (te weinig in de hoek gezet, zullen velen daarvan denken) en valt. Kind komt ongelukkig terecht en breekt wat/verwondt zich. Daarmee gaat het spel op de wagen, waarbij de vraag of dat kind met opzet de blessure is aangedaan, geen rol speelt.
Nee, die verwonding is de ernst niet. De ernst zit in de opvoedstrategie.
Vloilá het geheim: De volstrekt gangbare opvoedstrategie is zo fout dat kind daarvan uhp raakt. Zelfs zonder verwondingen of schuld is dat te rechtvaardigen, want die doen er niet toe (ieder zijn waarheid).
En daar zit dan de kloof met de maatschappij. Hoeveel mensen weten dat wat zij doen niet door de beugel kan, zelfs al ontstaan er geen verwondingen uit?
Hoe kan het eigenlijk dat er bij die kinderrechter die opvatting bestaat? Weet die rechter wel hoe normaal (dat is gangbaar, meest voorkomend) opvoeden eruit ziet? Hoe komt die rechter eigenlijk op het idee dat het in de hoek zetten van peuters schadelijker is voor hun ontwikkeling dan uhp? Waar baseert men dat op, anders dan op beroepsdeformatie?
Waar staat er iets over?
En dan omgekeerd: als we ons werkelijk druk moeten maken over die opvoedstijl, dan zijn er minstens 100.000 peuters die nodig gered moeten worden. Waar laten we die?
Aan het eind van het filmpje spreekt een jeugdzorgdirecteur het verlangen uit te komen tot een tuchtraad (is die er nu eindelijk, vraag tussendoor). De goede man benadrukt de problemen die medewerkers hebben met de vraag of ze het nu goed doen of niet. Een tuchtraad, een beroepsvertegenwoordiging met een consistente opvatting over het handelen, zou wat hem betreft de medewerkers kunnen steunen. Zo dat ze kunnen weten of wat ze doen goed is of niet.
Zo werkt dat inderdaad.
Blijft er een dingetje over: Hoe kunnen ouders weten of ze het goed doen of niet? Waarom is dat geheim? Hoe kan het dat er aan een kant iets bestaat als 'vrijheid van opvoeden' terwijl je op elk moment (melding) geconfronteerd kunt worden met controle van je werk, waarvan je vooraf niet weet wat de regels zijn.
Je gaat langs een onverbiddelijke meetlat, zonder dat je de maten kent.
"Ik denk dat dan geen enkele ouder meer ooit durft te zeggen dat er welleens een klap valt thuis. Daarmee span je het paard achter de wagen."
Zie het commentaar van de rechter. Alles wat je zegt en doet wordt tegen je gebruikt. Ook het hanteren van een opvoedstijl die maatschappelijk volstrekt geaccepteerd is. Het paard staat al achter de wagen. Daar gaat deze discussie over.
Groet,
Miriam Lavell
Lalaloopsy
"Wel goed lezen! Ik schrijf dat een vots na 6 weken weer moet voorkomen. Als er dan niet voldoende grond blijkt te zijn, kan de uhp en ook de ots worden opgeheven. "
En hoe denk je dat dat voor het kind is? even 6 weken uit huis? En daarbij ik weet dat dit de theorie is, helaas blijkt in de praktijk dat het toch anders gaat.
Heb je 'lost mother' van de zomer gezien? Om te huilen, deze moeder kreeg keer op keer rare redenen waarom haar kind niet naar huis mocht. Moeder had alles voor elkaar, schoon huis, goede school, centen op orde en toch mocht kind niet naar huis. Google er eens op en kijk en huiver. Misschien begrijp je daarom waarom ik je reacties naief noem (niet dat je naief bent!)
"Wel knap dat je uit je jarenlange ervaring 1 slecht voorbeeld kan noemen. Heb je helemaal geen enkele positieve ervaring?"
Als ik alle voorbeelden ga noemen kan ik een boek vol schrijven. En positieve voorbeelden? Tja, natuurlijk waren er kinderen die niet voor niets uit huis geplaatst werden, maar omdat positief te noemen? De meeste kinderen zitten nu nog in het systeem, zijn er nooit meer uitgekomen. Dáár ligt mijn probleem ook en dáár gaat dit draadje over. De verkéérde kinderen en gzinnen worden gemeld bij het AMK, de kinderen die echt hulp nodig hebben bungelen onderaan de wachtlijst of kwijnen weg in een crisisopvang.
Het systeem klopt niet, te makkelijk werden kinderen bij ons geplaatst en verdween de voogd weer, hoe zo een geschikte plaats vinden? hoezo maar 13 weken crisisplaatsing? In al die jaren was er 1 voogd die het kind binnen 6 weken op een geschikte plek bij familie had geplaatst, 1! Al die andere voogden deden dat niet, er werd niet eens gezocht. En dan boos zijn omdat wij zeiden dat een kind maar 13 weken mocht blijven.
Ik zit mij hier ter plekke weer boos te maken...
Echt kijk 'lost mother' dan begrijp je wat ik bedoel. Het systeem klopt niet, de meeste medewerkers van uitvoerende instanties wel, maar BJZ en met name de voogden, ik heb er weinig goede ervaringen mee.
In 'lost mother' zie je ook wat Mirjam en Tsjor beschrijven, ondoorzichtig, langzaam en bureaucratisch en waarom? Omdat deze moeder in het verleden het niet goed deed? Het is nú toch weer goed? Maar de voogd komt weer met wat nieuws, het is echt in en in triest.
Miriams eeuwige gelijk
welke discussie dan ook een voorbeeld staaft Miriams gelijk 50 tegenvoorbeelden per jaar doen niet ter zake
Anderss:
AMEN!
