Update amk

Flauw

....

Tuchtraad

Mirjam, er is nog geen tuchtraad. Er is ook nog geen beroepsvereniging voor jeugdzorgmedewerkers, dit is nodig alvorens er een tuchtraad kan bestaan. Het probleem is dat er in de jeugdzorg verschillende beroepen werken, zoals maatschappelijk werkers (2 beroepsverenigingen, niet verplicht), psychologen (verplichte beroepsver. ivm BIG registratie) orthopedagogen, SPH-ers (van de laatste 2 week ik niet hoe eea zit mbt beroepsver.).

Vandaar dus, het gaat nog wel een tijdje duren schat ik zo.

Filmpje en reaktie

Mirjam, ik heb het filmpje bekeken (hoewel ik de laatste 1,5 minuut niet kan zien) en de reaktie van de kinderrechter hierop gelezen.

Ik lees de reaktie van de kinderrechter toch heel anders dan jij (maar dat zal mijn beroepsdeformatie zijn). Het punt van het in de hoek zetten van de peuter, lees ik namelijk als reaktie op de dame van de oudervereniging, die vindt dat de term 'pedagogisch onmachtig' pas na onderzoek in een dossier gezet mag worden. De kinderrechter reageert hierop, met dat het om allerlei redenen niet realistisch is om altijd eerst dit te laten onderzoeken. Daarbij zegt zij dat ouders zelf ook dingen kunnen vertellen, waaruit blijkt dat zij pedagogisch onmachtig zijn. Als voorbeeld noemt ze dan een 2-jarige in de hoek zetten, omdat hij overal aankomt. Volgens de rechter zou en pedagogisch machtige ouder, weten dat een 2-jarige over aan HOORT te zitten en dit niet bestraffen.
Ik geef toe, ik vind het ook een wat ongelukkig voorbeeld. Het is wel een zeer lichte vorm van ped. onmacht. Maar ik ben het wel met haar eens, dat ped. onmacht heel goed uit de verhalen van ouders te halen is.

Maar dan nog, want deze hele discussie gaat over het uhp van kinderen. Als een ouder ped. onmachtig is, wordt een kind niet uhp. Het verhaal van de moeder in het filmpje, is maar 1 kant van het verhaal. De andere kant kan ivm privacy nooit naar buiten worden gebracht. Wat er werkelijk gebeurd is, zullen we dus ook nooit weten.

Waar het mij om gaat, is dat ik in de dagelijkse praktijk van mijn werk, weet hoe moeilijk het vaak is om een machtiging uhp te krijgen. Er moeten echt heel wat FEITEN zijn, een heel traject aan hulpverlening doorlopen zijn, er moeten kindsignalen zijn.

Een AMK-melding is geen opmaat voor een uhp.

Asa

Zo houdt het CJG de kinderbeschermingsmedewerkers aan het werk. Heeft iedereen baangarantie!

Beroepsvereniging

Laloopsye: "Er is ook nog geen beroepsvereniging voor jeugdzorgmedewerkers, dit is nodig alvorens er een tuchtraad kan bestaan. Het probleem is dat er in de jeugdzorg verschillende beroepen werken,"
Dat vind ik een slap excuus. Het is bovendien maar de halve waarheid. Binnen het duw en trekspel over kinderen hebben ze een functie met een titel (ze zijn voogd bijvoorbeeld). Je kunt voor die functie(s) beroepsvereniging oprichten.
In werkelijkheid gaat het grootste probleem juist over dat wat in dit draadje ook een belangrijke rol speelt, namelijk over het verschil in opvattingen. Zodra er een beroepsvereniging en tuchtraad is, is er minder ruimte voor verschil.
De meeste voogdijverenigingen/instellingen jeugdhulpverlening, opereren vanuit historisch perspectief met een missie. Een opvoedmissie. Een opvatting over opvoeden die zich als een olievlek zou moeten verspreiden, dan wel die de meest stuitende gevallen van 'de markt' zou moeten halen (zo werden Joodse kinderen doelbewust niet terug gegeven aan familie na WO II. Christelijke opvoeding was beter, vond men).
Hoewel ik direct aan wil nemen dat niemand dat soort missies nog langer hardop wil uitspreken, gaat het kennelijk toch ook weer een tikkeltje ver om 'm helemaal overboord te zetten. In de wandelgangen (en hardop door flapuits in de 2e kamer) bestaat de missie nog steeds.
Hoe dan ook: het lijkt me volstrekt helder dat de beroepsgroep de onduidelijkheid aan zichzelf te danken heeft.
Gezien deze zelf verkozen mist, is de klacht erover vanuit de beroepsgroep nauwelijks serieus te nemen. Medewerkers hebben er het minste last van. In voorkomende gevallen is die mist zelfs handig.
Ouders en kinderen hebben er echt last van. Maar ja... die doen niet mee in het beleidskader.
Groet,
Miriam Lavell

Pedagogisch onmachtig

Was ik zogenaamd ook. Je wordt des duivels als je dat leest, zeggen doen ze niet, je leest het pas in die rapporten. Dat ik het gedrag van mijn kinderen (en ex) niet kon plaatsen was juist de reden dat ik bij de instelling liep en thuis opvoedondersteuning kreeg. Had ik nooit aan moeten beginnen, een enkele tip kon ermee door maar verder was het niveau bedroevend. Daarna had ik zogenaamd de keus om ons allemaal op te laten nemen om geobserveerd te worden en te leren opvoeden. Die zag ik natuurlijk aankomen, dat feest is niet doorgegaan. Opvoeden bij autisme is als je er eenmaal vat op hebt echt niet zo heel moeilijk maar dat komt je niet aanwaaien met een zogenaamde reguliere opvoedcursus.
Pas echt pedagogisch machtig werd ik van zelfbetaalde trainingen bij Autisme Centraal. Waarom wordt dat ouders niet aangeboden en wel zo'n ondermaatse thuismevrouw die haar eigen angsten niet onder controle bleek te hebben maar ze projecteerde op ons gezin.
En die mijn eigen vragen maar hogeschool vond. Door zo'n conflict kregen wij die toestand bij de Kinderbescherming. Want daarna is het gewoon met modder gooien op alles wat beweegt, dossiertje bouwen, rook ontwikkelen. Dan gaat het niet meer over de opvoeding maar dan heb je ineens te maken met sexueel misbruik en geweld.
Dat de jeugdhulpverlening zelf pedagogisch onmachtig is om ouders iets te leren is dan ook iets dat ik andere ouders direct meld.

Lalaloopsy

Eh, sorry? Jij noemt het in de hoek zetten van een peuter een zeer lichte vorm van pedagogische onmacht?

Hoe zot wil je het hebben? Peuters zitten overal aan, en dat kan nou eenmaal niet altijd. Ze zijn vaak te klein om te snappen waarom het niet kan. Dus zet je ze in de hoek. Dat vinden ze niet fijn. Dat werkt dus. Daar is niks pedagogisch onmachtigs aan. Dat is een normale opvoedingstrategie. Net zo goed dat als ze op straat willen lopen ze aan het handje moeten. Loslopen mag als ze op de stoep blijven. Wel eens naar the Nanny gekeken?
Die iz zeker ook pedagogisch onmachtig?

Maar een ding is me uit dit draadje en jouw reacties wel duidelijk. Normaal opvoeden wordt door jeugdzorg vertaald met pedagogische onmacht. Jeugdzorg lijkt me niet een instantie waar deskudnigheid heerst.

Mist

Laloopsy:"hoewel ik de laatste 1,5 minuut niet kan zien"
Moest ik toch even terugzien wat daarin dan te zien was. En dat maakt me dan toch nieuwsgierig. In die laatste 1,5 minuut is jeugdzorg zelf aan het woord. Wat is daar zo stuitend aan? Of vergis je je in minuten?
Laloopsy:"Het punt van het in de hoek zetten van de peuter, lees ik namelijk als reaktie op de dame van de oudervereniging, die vindt dat de term \'pedagogisch onmachtig\' pas na onderzoek in een dossier gezet mag worden."
Hier werp je mist op. Je kunt die rechter gewoon beoordelen op wat ze zelf zegt. Bovendien zal 'onderzoek' er voor een belangrijk deel uitzien als het beoordelen van wat ouders zelf zeggen over hun opvoeding.
De vraag is hoe de persoon die dat oordeel velt aan die opvatting over opvoeden en onmacht komt: Uit onafhankelijke bron, uit onderzoek, uit algemene opvattingen over opvoeden opgetekend door... De klacht is feitelijk dat er maar lukraak wat geroepen wordt en die rechter maakt zich daar net zo hard schuldig aan.
Jij ook: "Volgens de rechter zou en pedagogisch machtige ouder, weten dat een 2-jarige over aan HOORT te zitten en dit niet bestraffen."
Waar heb je vandaan dat overal aan zitten niet bestraft dient te worden? Waar staat dat? Wie vindt dat? Wie weet dat? Wat moet je anders doen? Onthul het geheim en verklaar (nu zonder grapjes over baantjes in stand houden) hoe het kan dat CJG voor dit soort gevallen het strafstoeltje propageert.
Laloopsy:"Maar dan nog, want deze hele discussie gaat over het uhp van kinderen. Als een ouder ped. onmachtig is, wordt een kind niet uhp."
Dan heb je niet goed gelezen. Die rechter spelt het geval systematisch uit: Opzet is kennelijk niet bewezen, maar is ook niet relevant. Wat overblijft aan deze kwestie als grond voor uhp _is_ pedagogische onmacht. Daarom mag dat kind niet naar huis. Nog sterker: daarom zijn beide kinderen 'gered', terwijl er maar eentje gewond was.
Laloopsy:"Het verhaal van de moeder in het filmpje, is maar 1 kant van het verhaal. De andere kant kan ivm privacy nooit naar buiten worden gebracht. Wat er werkelijk gebeurd is, zullen we dus ook nooit weten."
Hè? Hoezo? Wiens verhaal is de andere kant dan? Dat van jeugdzorg? Wiens privacy is in het geding bij openbaar maken van dat verhaal? Dat van de medewerkers jeugdzorg?
Je betoogt bij hoog en bij laag dat het de bedoeling is dat kinderen weer naar huis gaan. Deze kinderen zij uhp. Deze ouders doen iets ernstig fout, maar het is hen volstrekt onduidelijk wat het verwijt is.
In het dossier staat dat deze moeder haar kind expres tegen een deur heeft gesmeten. Moeder denkt dat dat de reden is dat kinderen uhp zijn.
De rechter maakt aannemelijk dat de verwonding van het kind helemaal geen rol speelt in de afweging. Er is geen waarheid gevonden, dus ieder zijn waarheid, blijft pedagogische onmacht (of iets ander vaags) staan.
Hoe moet deze ouder ooit weer geschikt bevonden worden als haar niet duidelijk is wat ze verkeerd heeft gedaan? Dat is het geheim waar tsjor het over heeft.
Als kinderbescherming er is in het belang van het kind, dat kind met naam en toenaam en alle kinderen die er zijn en komen gaan, dan is het toch van het allergrootste belang dat volstrekt openbaar is wat de verwijten zijn?
Dat wij allemaal kunnen lezen bij welk gedrag het apparaat meent dat je over de schreef gaat? Dat is toch de enige manier om te zorgen dat ouders weten hoe ze zich moeten gedragen?
Het is een tuchtraad voor de beroepsgroep ouders (al zijn er helaas geen ouders in vertegenwoordigd). Het is in die zin als strafrecht dat ook openbaar is en waarvan de verwijten en de strafbaarheid beredeneerd te lezen is.
Laloopsy:"Maar dan nog, want deze hele discussie gaat over het uhp van kinderen."
Nee. Deze discussie gaat over melden bij het amk (beter 10 teveel dan 1 te weinig) en wat daarvan de gevolgen kunnen zijn. Uhp is daar maar een onderdeel van.
Ondertussen is het onderzoek na een melding óók al traumatiserend voor het gezin en de kinderen. Zélfs als er geen vervolg op komt.
Laloopsy:"Waar het mij om gaat, is dat ik in de dagelijkse praktijk van mijn werk, weet hoe moeilijk het vaak is om een machtiging uhp te krijgen."
Ik krijg altijd beelden van amerikaanse politieseries voor me bij dit soort uitspraken. Nog erger: Discovery chanel met the real story achter weer een veroordeling. Een rammelend politieverhaal met maar één doel: die verdachte aanmerken als schuldige. Daar wordt alles voor uit de kast gehaald. Ook ongeoorloofde middelen.
MarSy verwijst naar deze documentaire http://www.hollanddoc.nl/kijk-luister/documentaire/l/lost-mother.html
Die schept hetzelfde beeld over een modderende voogdij-instelling die liegt dat ie barst. Een schoolhoofd doet zijn verhaal erover en geeft te kennen dat zijn school al niets meer doorgeeft aan Jeugdzorg. Feiten worden verdraaid, de school wordt niet gehoord, er wordt gelogen dat de school zorgen heeft en de ouders worden niet geholpen maar raken verder in de put.
Het paard achter de wagen, daar had jij het over.
Inderdaad.
Laloopsy:"Een AMK-melding is geen opmaat voor een uhp."
Dat is het wel natuurlijk, maar niet 1:1 en zelfs niet meestal. Daar gaat het dan ook niet over. Het onderzoek is wel beschadigend en bedreigend.
Groet,
Miriam Lavell

Ook weer komisch

in de ene discussie gebruikt miriam het zelfde argument om tegenstelde standpunten te bekrachtigen.
Begrijp ik nu goed dat je wel voor informatie uitwisseling bent van scholen met andere jeugdzorginstellingen?

Joyeux, dit zijn margeverschillen

Er zijn verschillende opvattingen in opvoeding. Van slaan via pedagogische tik via strafkruk/gang tot geen strafmaatregelen.
Met uitzondering van misbruik en mishandeling zijn dat allemaal 'normale' opvattingen. En dat zijn allemaal geen redenen om kinderen uit huis te plaatsen of om te stellen dat ouders niet goed zouden functioneren.

Beroepsvereniging

Miriam, jammer dat je zo'n mening hebt, terwijl je weer niet gehinderd wordt door enige kennis.

Volgens jou is mijn opmerking dat bij BJZ mensen werken met verschillende beroepen "de halve waarheid", want ze hebben een functie, bijvoorbeeld voogd. Daarvoor kun je een beroepsvereniging oprichten volgens jou.

Het woord zegt het al, het gaat niet om een functievereniging, maar om een beroepsvereninging. Daarnaast is, zoals je wel weet, voogd helemaal geen functie bij BJZ. Bij BJZ werken mensen met verschillende beroepen (ik herhaal het maar even) maatschappelijk werkers, sph-er, psychologen, orthopedagogen en HBO-pedagogen. Deze hebben allemaal eigen beroepsverenigingen. Er zijn ook mensen met dezelfde beroepen, die werkzaam zijn in hele andere sectoren, die zijn ook lid van deze beroepsverenigingen.

Deze beroepen voeren binnen BJZ allerlei verschillende functies uit, zoals jeugdbeschermer, jeugdreclasseerder, AMK-onderzoeker, ambulant medewerker, screener, casemanager, gedragsdeskundige. Jeugdbeschermers voeren kinderbeschermingsmaatregelen uit, zoals een OTS of een voogdijmaatregel.

Het idee is om een beroepsvereniging op te richten voor alle (uitvoerend) medewerkers van BJZ, maar aangezien die nu opgeknipt zijn over allerlei verschillende verenigingen, is dit niet makkelijk en niet in een paar maanden geregeld. Jij noemt dit zelfverkozen mist en een slap excuus.

Wat ik jammer vind, is dat je het niet bij Joodse familie terugplaatsen van ondergedoken kinderen bij deze discussie haalt. Beetje zonde.

Niet kunnen zien

Beste Miriam, soms heeft "iets niet kunnen zien" gewoon een letterlijke betekenis, namelijk dat het filmpje steeds op ongeveer anderhalve minuut voor het einde blijft steken.

Daarnaast geef ik MIJN uitleg van het verhaal van de rechter, daarin ik ook dat ik denk dat ZIJ BEDOELT dat pedagogisch machtige ouders zouden moeten weten dat een 2-jarige overal aan hoort te zitten.

Verder vraag ik me eigenlijk wel af, waarom het je het eigenlijk zo boeiend vind. wat ik vind van een filmpje en de mening van een rechter over dat filmpje en dan jouw mening weer over de mening van de rechter.

Privacy

Miriam, ik ben wel heel verbaasd over jouw vraag wiens privacy geschonden wordt met het openbaar maken van de andere kant van het verhaal. Echt heel verbaasd!! Doe je nou net alsof je niet het niet begrijpt?
De privacy van de ouders en het kind natuurlijk. Je kunt als BJZ of willekeurig welke andere hulpverleningsorganisatie natuurlijk nooit informatie uit het dossier van een client openbaar maken. Ook niet als iemand de pers erbij haalt om zijn beklag te doen, en daarbij de helft van het verhaal weglaat.

Het grote geheim

Miriam (en ook Tsjor)
"Als kinderbescherming er is in het belang van het kind, dat kind met naam en toenaam en alle kinderen die er zijn en komen gaan, dan is het toch van het allergrootste belang dat volstrekt openbaar is wat de verwijten zijn?

Dat wij allemaal kunnen lezen bij welk gedrag het apparaat meent dat je over de schreef gaat? Dat is toch de enige manier om te zorgen dat ouders weten hoe ze zich moeten gedragen?"

Ik begrijp wat jullie graag willen, jullie willen graag een soort stroomschema, wat je kunt doorlopen om te kijken of een kind wel of niet uhp wordt! Of een soort afsteeppuntenlijstje!
Helaas! Daarmee gaan jullie volledig voorbij aan de complexiteit van een mensenleven. Een mensenleven hangt aan elkaar van vele factoren, die elkaar weer beinvloeden.

Zo ook een situatie waarin beoordeeld moet worden of een kind wel of niet uhp moet worden. Het gaat niet alleen om wat de ouders doen met hun kind, het gaat ook om heel erg veel andere dingen.
Zoals; hebben ouders inzicht in hun eigen handelen, hebben zij inzicht in hun (eventuele) eigen problematiek, staan ouders open voor hulpverlening, staat het kind (afhankelijk van de leeftijd) open voor hulpverlening, hebben ouders een netwerk, kunnen ouders vragen om steun, profiteren van steun, zijn ouders in staat tot verandering, hoe lang speelt de situatie, hoe is de verhouding draagkracht/draaglast in het gezin, is in dit laatste plotseling verandering gekomen, zijn er stressvolle situaties in het gezin, zoals bijvoorbeeld overlijden, ontslag, echtscheiding, wat is de leeftijd van het kind, zijn er kindfactoren, zijn er kindsignalen, zijn er broers/zussen, hoe gaat het daarmee, heeft het kind een eigen netwerk, is er sprake van partnergeweld of een problematische partnerrelatie?
En zo verder.

En dit wordt altijd uitgebreid en meermaals besproken met ouders.

Met ouders gesproken

Zo heb ik het toch niet echt ervaren helaas. Je mag het eigenlijk niet gebruiken maar voor mij droop het autisme er vanaf.

Lalaloopsy

Dat is nou net het punt. Alle onderzoeksvragen waarvan jij doet alsof die allemaal beantwoord worden tijdens het onderzoek naar UHP en zelfs een soort voorwaarde zijn, die worden niet beantwoord, of ze worden wel in positieve zin beantwoord maar het advies blijft een uhp (met vreemde argumenten).
Zoals ik al eerder schreef, ken ik maar één geval. Maar helaas blijkt deze ervarig vaker voor te komen.
In dit geval: Er onstaat een probleemsituatie, ouder onderneemt zelf actie, zoekt opvang voor kind, dit gaat via netwerkpleegzorg omdat ouder al bekend is met pleegzorg en ze denkt een juiste pleegouder gevonden te hebben.
Daarna blijkt pleegouder niet te werken (voor mij om duidelijke redenen). Reactie van pleegzorg/jeugdzorg is om situatie te handhaven. Het signaal van: 'dit is de verkeerde pleegouder' wordt genegeerd. Ouder telt niet meer mee als meninghebbende. Ouder wil nog steeds pleegzorg en opvang voor kind, maar niet meer via dit pleeggezin. (ouder voldoet dus nog steeds aan alle voorwaarden)
In plaats van naar ouder te luisteren (ouder wil immers wel hulp, snapt noodzaak, kan steun vragen, etc) wordt over ouder heengelopen. Er volgt een OTS en UHP. Reden is dat men niet wil dat ouder de ruimte heeft (ivm vrijwillige pleegzorg) om kind bij anderen onder te brengen (ook erkende pleegouders).
Nu zijn we twee jaar later. Nieuw voogd erkent dat pleegouder niet de juiste pleegouder is. Ondertussen is relatie tussen kind en ouder flink verslechterd. Er is niet gewerkt aan teruggang naar ouder, hoewel de situatie zich daar prima voor leent, ook volgens nieuwe voogd.
En dat allemaal omdat jeugdzorg niet wilde zien dat het enige probleem was dat de pleegouder niet geschikt was. Als ze meteen geluisterd hadden, was de situatie anders opgelost met veel betere resultaten.
En dat lijkt me het algemene probleem in al deze discussies. Naar de ouders wordt niet geluisterd. Men doet alsof ouders volledig handelingsonbekwaam zijn.
Normaal heb je een rechter nodig om daar vanuit te mogen gaan.

Alles wat beweegt

Dat is het probleem, dat je als hulpvragende ouder de regie afgenomen kan worden en dat je niet meer erkend wordt als probleemeigenaar en in staat te beoordelen of de hulp geschikt is voor jou specifieke kind in jou specifieke situatie. En niet op grond van argumenten maar op grond van vinkjes. Alles wordt verdacht.
Is je kind gepest en heb je het van school laten veranderen, in het belang van kind, dan heb je als ouder een moeilijk karakter en lijdt je kind eronder dat je geen goede relaties aankunt gaan met de school.
Heb je als ouder een ander inzicht over de geboden hulp dan ben je een hulpweigeraar. Meldt je je bij de instellingen dan moet je eigenlijk je burgerrechten erbij inleveren op straffe van een melding.

Out of office

Ik ben verbaasd, maar hou me in. Ik moet weg.
Groet,
Miriam Lavell

Eenvoudige oplossing

Lalaloopsy vraagt: hoe is de verhouding draagkracht/draaglast in het gezin...

Soms is de oplossing heel eenvoudig. Bijvoorbeeld: een zieke moeder met 3 babies is zich aan het doodwerken en vraagt thuiszorg aan. Maar de thuiszorgorganisatie doet niet aan "oppas". Wel kan er een gezinshulp langs komen die haar uitlegt wat ze allemaal moet doen. Moeder antwoordt dat ze dat precies weet, maar er fysiek niet toe in staat is. Pas wanneer ook haar huisarts eindelijk doorkrijgt dat ze niet zeurt, echt letterlijk op het moment dat ze geopereerd wordt, krijgt ze thuiszorg.

Dit verhaal had ook op een UHP kunnen uitdraaien. Maar een verkeerde verhouding tussen draagkracht en draaglast kan op verschillende manieren worden aangepakt. Volgens mij is men daar nu echter niet erg creatief in.

Over aangifte

'Dit is voor een kind zeer belastend en traumatisch.' een paar dingen: wie bepaalt dat (en ontneemt daarmee een bepaald recht aan het kind? Hoe schat je de professionaliteit van de politie in? Ik schat die hoog in. En denk je dat er geen enkele professional rondloopt die schuldgevoel etc. bij een kind kan voorkomen/bespreken?

'Wat is dan mishandeling? Afgeknipt tenen? Ja! Een blauwe plek ivm te hard geknepen in de bovenarm? Ook maar aangifte doen? Een rode plek op de wang ivm een klap? Aangifte doen? Ik denk dat dan geen enkele ouder meer ooit durft te zeggen dat er welleens een klap valt thuis. Daarmee span je het paard achter de wagen.' Alle situaties waarbij je een kind uit huis plaatst op basis van een vermoeden van kindermishandeling. Wat er nu gebeurt is dat een kind uit huis geplaatst kan worden zónder dat er een onderzoek wordt gedaan naar het waarheidsgehalte van een eventuele mishandeling.

Hoe zwaar denk je dat ouders een uithuisplaatsing van een kind vinden? Hoe zwaar gestraft voelen ze zich dan voor iets waarvan ze niet weten waar het vandaan komt en waar ze zich ook niet tegen kunnen verdedigen (het gaat om een verhaal....).

Tsjor

Over beroepsverenigingen

Ik zal eens twee voorbeelden geven. Zo is er een beroepsvereniging van geestelijk verzorgers. Daarin zitten humanistische raadslieden. katholieke theologen, protestantse domine3es, imam's etc. Ze hebben exegese, humanistiek, parstoraaltheologie of ethiek gestudeerd. Hun functie is die van geestelijkv erzorger, en daar is een beroepsvereniging voor.
Zo is er een beroepsvereniging voor NT2-docenten. Daarin zitten pabo-mensen, afgestudeerde neerlandici, opgeleide nt2-docenten en mensen met een heel andere achtergrond die als gemeenschappelijke noemer hebben dat zij de functie nt2-docent uitoefenen.

Maar dat kan dus niet voor gezinsvoogden. Want dan spat de beroepsgroep uiteen in maatschappelijk werkenden, spw-ers en wat al niet meer.

Hoe bestaat het. En vooral: dit is een probleem dat de beroepsgroep geheel zelf zou kunnen oplossen. Maar in plaats daarvan kiest ze voor de grote mist: er is helemaal geen beroepsgroep die je zou kunnen vangen onder de titel 'gezinsvoogden'. Ze bestaan niet. Grote flarden mist stijgen op uit mijn toetsenbord.

Tsjor

Even voor mezelf sprekend

'Ik begrijp wat jullie graag willen, jullie willen graag een soort stroomschema, wat je kunt doorlopen om te kijken of een kind wel of niet uhp wordt! Of een soort afsteeppuntenlijstje!

Nou, zo'n lijstje bestaat al. Dat zijn de zogeheten risicofactoren (wetenschappelijk onderbouwd). En op basis daarvan zijn al afvinklijstjes gemaakt, of wordt er al gewerkt met kleurtjes. Je zou ook kunnen kijken naar de LIRIK.

Waar het mij omgaat is dat een zware maatregel als UHP gebruikt zou moeten worden voor de echt ernstige sitauties. En dat gebeurt nu niet. Eén van de belangrijkste redenen om dat wel te willen is dat alelen in die situaties een UHP effectief is. Globaal gesproken gaat het dan om 1/3 van de situaties. Ik zou willen dat er een keihard streven zou zijn binnen de beroepsgroep (die helaas dus neit bestaat) om die 1/3 te determineren en te onderscheiden van de andere 2/3. Die andere 2/3 moet met rust gelaten worden, of hulp krijgen, of een schop onder de kont. Je mag van mij een veilige marge kiezen en gaan voor 1/2, zodat je toch enkel twijfelgevalletjes meeneemt. Maar het streven om het aantal te reduceren tot de helft van wat er nu uit huis wordt geplaatst zou een streven van de sector zelf moeten zijn. Om de simpele reden dat het alleen in die situaties effectief enige verbetering kan brengen. En dan verwacht ik niet veel van de SPW-ers en maatschappelijk werkenden (ik denk dat het helemaal terecht is als je zegt dat mensen daar niet teveel van moeten verwachten), want het gaat dan om situaties waarin vrijwel alles beter is dan wat de gezinssituatie die er is.

Tsjor

Stoom!

Ik spreek voor mezelf nog steeds. Maar nu komt er stoom uit mijn oren: 'Helaas! Daarmee gaan jullie volledig voorbij aan de complexiteit van een mensenleven. Een mensenleven hangt aan elkaar van vele factoren, die elkaar weer beinvloeden.'
Tot u sprak, mevrouw de maatschappelijk werkende, spw-ster en wat dies meer zij.

Ik ben gewoon beledigd.

Wat ik snap is dat elke beslissing individuele kenmerken heeft. Maar dat argument hoor ik niet terug. Bovendien zul je je toch hopelijk wel bewust ervan zijn dat het om een maatschappelijke taak gaat, waar wetgeving aan verbonden is, waar middelen uit de schatkist voor beschikbaar worden gesteld, en waar dus een zekere publieke verantwoording van mag worden verwacht.

Tsjor

Niet waar

'En dit wordt altijd uitgebreid en meermaals besproken met ouders.' En dit is simpelweg niet waar. Dat is ook niet waar rapportages over gaan of wat er in het systeem wordt geregistreerd.

Tsjor

Applaus

Dank je tsjor, voor je heldere onderbouwing, ik ben daar op papier niet goed in, maar je haalt mij de woorden uit het toetsenbord!

Lost mother

In een woord ONMENSELIJK wat dit gezin, deze moeder en de kinderen zijn aangedaan. Je (mede door bjz) beschadigde zoon van 18 het huis uit zetten of de jongste 3 worden weggehaald. Dat terwijl er net een uur blijdschap heerst omdat ze sinds tijden weer herenigd zijn met de oudste. De tranen stromen werkelijk over mijn wangen van zoveel leed en onrecht. En niet op de laatste plaats herkenning.
Ik zal later uitgebreider reageren, moet zo weg. Een ding wil ik wel benoemen waar nog niemand het over gehad heeft; LBIO bijdrage, rond de 100 euro per kind per maand. Geen ontkomen aan. Hoe moet je dan je financiën ooit (weer) op orde krijgen als dat in beginsel een van de redenen voor een ots of erger is? Reken daarnaast de kosten voor bezoeken etc. En zo is het cirkeltje weer rond en heeft bjz weer gelijk. Moeder heeft de financiën niet op orde.

Verelendung

Dit is onze zorgzame samenleving Verelendung van gezinnen die hulp nodig hebben door de overheid. Selffullfilling prophecy.

Beroepsvereniging

Tsjor, ik heb niet gezegd dat het niet kan. Miriam vroeg aan mij of er al een tuchtcommissie bestaat. Toen heb ik haar geantwoord dat die er nog niet is, omdat er ook nog geen eigen beroepsvereniging is voor jeugdhulpverleners.
Dit is op dit moment nog versnipperd over verschillende beroepsverenigingen. Een beroepsgroep is trouwens weer heel wat anders dan een beroepsvereniging.

Daarnaast, nog maar een keer, er zijn bij BJZ ook veel andere functies dan alleen gezzinsvoogd. En dan bedoel ik natuurlijk niet secretaresses e.d.

Is de mist weer opgetrokken?

Wel waar

Dat is simpelweg wel waar. Ook wat er in rapportages staat, worden zelfs opgestuurd naar mensen. Ook wat er geregistreerd staat, clienten hebben altijd recht op inzage in hun dossier.