Update amk

June

Ik lees het niet met zoveel woorden, maar mag ik hieruit begrijpen dat je nu ook echt de bevestiging gekregen hebt dat het hiermee klaar is? Geen verder onderzoek meer, en een afsluiting met de mededeling dat gebleken is dat er geen reden is tot zorg?

krijg je daar nog een afschrift van?

In elk geval wel fijn dat het nu kennelijk achter de rug is. En plezierig dat je nog even terugmeldt.

Groeten,

Temet

Temet

Dat het onderzoek nu is afgelopen is expliciet bevestigd. De conclusie geen reden tot zorg moet ook weer in het team worden vastgesteld voordat ik de schriftelijke bevestiging krijg... Gezien het verloop van het bezoek en de dingen die zijn gezegd heb ik hier geen zorgen meer over, al ben ik natuurlijk blij als die brief er is.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Melder

Ik weet niet wie de melder is, die is inderdaad anoniem gebleven (vermoed wel iets) maar weet wel dat de melding ging over iets dat is gebeurd in een vakantie in het buitenland. Totaal buiten het normale leven dus en zonder dat iemand uit mijn dagelijkse omgeving in de buurt was. En je hebt helaas helemaal gelijk: ik weet nu ook dat als je iemand echt heel erg wilt raken, je gewoon anoniem een melding met een beetje een geloofwaardig verhaal kunt ophangen bij het Amk. Het besluit tot wel of geen onderzoek wordt buiten de ouders om genomen, puur aan de hand van de melding. Pas nadat is besloten tot onderzoek worden de ouders ingelicht; op het besluit om een onderzoek te beginnen kunnen ze dus helemaal geen invloed op uitoefenen. Vervolgens mogen de ouders wel reageren op de melding, maar je kunt het besluit tot onderzoek als ouder niet meer terugdraaien. En het onderzoek gaat niet over de vraag of de melding klopt; dat gaat over de vraag of de betrokken kinderen veilig zijn.

Es te urgenter is dus het artikel van Justine Pardoen hier op OO van enige tijd geleden.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Even advocaat van de duivel

Ik citeer even: "Pas nadat is besloten tot onderzoek worden de ouders ingelicht; op het besluit om een onderzoek te beginnen kunnen ze dus helemaal geen invloed op uitoefenen. Vervolgens mogen de ouders wel reageren op de melding, maar je kunt het besluit tot onderzoek als ouder niet meer terugdraaien. En het onderzoek gaat niet over de vraag of de melding klopt; dat gaat over de vraag of de betrokken kinderen veilig zijn. "

En nu, June, kan ik ook die opmerking "we doen niet aan waarheidsvinding" denk ik beter plaatsen.

Dat het AMK het zo doet als jij beschrijft - ik vermoed dat je het inderdaad perfect beschrijft zoals het is - kan eigenlijk niet anders. Dat de melder anoniem blijft kan niet anders, want die anonimiteit wordt beloofd. Dat een onderzoek wordt gestart naar aanleiding van een melding kan ook niet anders. Wat zou namelijk het alternatief zijn? Mevrouw, u zegt nu wel dat er iets ergs is, maar dat komt in die familie niet voor? Mevrouw, u meldt nu wel, maar u komt dom over dus wij geloven u niet? Mevrouw, u meldt wel maar er zijn geen andere signalen dus we doen verder niks? Dat kan natuurlijk allemaal niet, dan kan je het AMK net zo goed meteen opheffen.

Dus onderzoek komt er standaard. Dat lijkt me ook terecht, eerlijk gezegd. De vraag is alleen hoe dat onderzoek dan vorm moet krijgen, en hoe ver dat op de privacy moet ingrijpen.

En door jouw laatste opmerking snap ik nou ineens dat verhaal over die waarheidsvinding. Stel, er komt een melding dat buurvrouw haar kinderen afgelopen zaterdag in de tuin met een ijzeren staaf heeft geslagen. Er komt een onderzoek, en daaruit blijkt niet dat er afgelopen zaterdag met een ijzeren staaf is geslagen in de tuin. Is het dan afgelopen? Nou nee, niet als blijkt dat die kinderen met een bezemsteel zijn gemept op zondag op het balkon. Om maar eens een flauw voorbeeld te geven. Als in de loop van het onderzoek blijkt dat de melder er weliswaar geheel of gedeeltelijk naast zat, maar dat de kinderen daadwerkelijk onveilig zijn volgt er toch verdere actie. En dat is dan natuurlijk ook logisch.

Dus als "we doen niet aan waarheidsvinding" betekent "we beperken ons niet tot de vraag of de oorspronkelijke melder alles wel juist gezien heeft" dan kan ik daar, gezien het doel van het AMK, nog wel inkomen ook. Al moeten ze dat niet zo bot formuleren. Ze horen natuurlijk wel aan waarheidsvinding te doen, namelijk: is het waar dat de kinderen bedreigd worden?

Dat het ondertussen enorm ingrijpend is voor ouders die met een melding worden geconfronteerd is duidelijk, en ik denk dat het AMK wel meer aandacht aan dat aspect mag besteden en beter duidelijk moet maken dat een melding op zichzelf nog niet hoeft te betekenen dat er wat mis is, en - scenario B - dat zelfs als er wat mis zou zijn dat niet hoeft te betekenen dat direct kinderbeschermingsmaatregelen worden getroffen. We zijn geen van allen perfect tenslotte. Daar kan het AMK/ de jeugdbescherming vermoed ik nog wel wat verbeteren.

Ondertussen, June, ben jij er mooi vanaf, en da's een hele opluchting.

Groeten,

Temet

Vanaf?

Lijkt me niet. Eerst nog de brief, hopelijk geen hartverzakking, en dan moet duidelijk worden of het dossier vernietigd wordt. Gebeurt dat niet dan kom je elke keer dat er iets is rond een kind bovendrijven.

Temet

Op zich ben ik het wel met je eens, hoor. Alleen je staat als ouder wel heel erg met de rug tegen de muur. Inderdaad, die laatste aspecten krijgen niet meteen de aandacht. Het eerste gesprek vond ik eerlijk gezegd ronduit bedreigend, je bent ook zo ontzettend overvallen en het gaat toch nogal beschuldigend, je voelt wel dat ze niet de belangen van de ouders voor ogen hebben. En je hebt toch de neiging de melding te gaan weerleggen. Ik kon dat ook voor een deel, want ik heb de reisorganisatie ingeschakeld. En dan denk je, om bij jouw bewoordingen aan te haken: ik heb nu toch aangetoond dat de ijzeren staaf niet bestaat, brengt dat me niet terug in precies dezelfde positie als ouders over wie geen melding is gedaan en naar wie ook geen onderzoek loopt? Ok, met het elimineren van die ijzeren staaf is nog niet aangetoond dat mijn kinderen veilig zijn, maar geldt dat niet ook voor al die kinderen over wie niet is gemeld?

En als je dit alles in het achterhoofd houdt vind ik al die oproepen om toch vooral maar zo veel mogelijk te melden - in plaats van gewoon eens in gesprek te gaan- wel erg ver gaan.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Anne

Ja, dat is allemaal waar. Zeker dat dossier vernietigen is nog een punt van grote aandacht, da moeten ze toch als de melding ongegrond is gebleken? Maar vandaag overheerst toch even de opluchting...

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Maar

'Iedereen die dus denkt dat er beter een melding te veel dan een te weinig kan worden gedaan, wil ik oproepen daar nog eens goed over na te denken. '

wat dan te doen als je een geval ziet van verwaarlozing?
bij een vriendinnetje van mijn dochter zie ik het gebeuren. vele dingen die ik kan vertellen, geen mishandeling/misbruik maar zeker verwaarlozing. Ik ben al naar de docent geweest, probeer het meisje duidelijk te maken dat ze hier altijd welkom is (vanavond slaapt ze hier) maar ik zie continu dingen gebeuren waarvan ik vind dat het niet kan. een melding gaat me te ver, als ik hier de berichten over het AMK zie, maar wat dan?

Helpen

blijf je afvragen wat een zorgmelding kan uitrichten. Mogelijk red deze moeder van dat vriendinnetje het net en met een zorgmelding gaat ze onderuit. Dan wordt er niet geholpen maar krijg je een onderzoek met veel dwaze zaken, het is maar de vraag of een echt probleem wel ontdekt wordt, en dan gaat dat allemaal in een dossier en dan wordt er danwel een ' hulpaanbod' gedaan danwel door naar de kinderbescherming. Het hulpaanbod heeft een wachtlijst of is nou net niet wat moeder nodig heeft en voor de rest van de kindertijd is het knokken met de jeugdzorg, ots en een mogelijke UHP.
Ik kan alleen maar zeggen: handel naar bevind van zaken. Er is geen protocol voor. Wat versta je eigenlijk onder verwaarlozing? En is dat werkelijk zo of is het in de fantasie van dat meisje zo? Herinner je het verhaal van OOL waarin een meisje meldde dat haar moeder haar speelgoed weggegooid had? Even later ging de eigen dochter met dat meisje spelen met alle speeltjes die er gewoon nog waren.
Fijn overigens dat je kind een plekje biedt bij je thuis. Kan het zijn dat er ook een contact kan ontstaan met de moeder? Wat is het precies dat die moeder nodig heeft denk je? Hulp is veel te vaag. Bespreek het anders eens vertrouwelijk met je huisarts en vraag die eens wat er mogelijk aan realistisch hulpaanbod is voor dit gezin.

Eten

Zelf heb ik ook een tijdje een wat zorgelijk gezin over de vloer gehad. Dochter was bevriend met het meisje en moeder en kind zijn wat laagbegaafd. Het was voor dochter een fijne vriendschap omdat er gewoon rustig gespeeld werd zonder ruzie, heel lief. De moeder was ook heel lief en regelde met hulp van instanties speciale hulp op school en later speciale school, geen zorgmijder. En kwam ook diplomatiek op voor haar dochter die niet altijd goed mee kon komen. Ik nam kind mee uit de opvang naar huis, een dag in de week, dan werd er gespeeld, en als moeder kind kwam halen had ik iets extra gezonds gekookt om even op te wegen tegen een dieet van blikken en koeken.
Inmiddels is het contact tussen de kinderen verwaterd. En dochter is uit huis geplaatst. Ik vraag me nog steeds af wat daar nou goed aan is maar ik sta inmiddels te ver weg om er meer duidelijkheid over te krijgen.

Praatje maken (deze keer ano)

Als het om een vriendinnetje van je dochter gaat, zou het mogelijk kunnen zijn om een praatje te maken met de ouder(s). Alleen al een verbaasde reactie kan iets teweeg brengen. "Ik zou dat nooit zo doen", of: "Mag ze dat al?" of: "Ben je niet bezorgd dat het mis gaat?" Je hoeft de mensen niet direct te veroordelen, maar je mag rustig laten merken dat jouw grenzen ergens anders liggen.
Sommige mensen krijgen nu eenmaal te weinig reacties vanuit hun omgeving, of hebben alleen hun eigen jeugd als referentiekader.
Ik zou mezelf verplicht voelen om eerst een stap in die richting te doen voor ik ook maar zou overwegen om richting AMK of school, of huisarts of wat dan ook te gaan.
Groeten, Maw.

Contact

contact met de ouders is nauwelijks mogelijk doordat ze beide doof zijn. Daarnaast zijn ze, zoals hierboven wordt gezegd, zeer 'laagbegaafd'. ze leven in een zeer beperkte omgeving.
de dingen die me opvallen zie ik voornamelijk zelf, en gaat niet via verhalen van het meisje. zij doet er alles aan om het enigszins te verbergen.

verder wil ik er niet op ingaan, om herkenning te voorkomen. er speelt natuurlijk heel veel. maar zoals gezegd, geen mishandeling.

Contact

Misschien als je de standaard wat kan verlagen, niet meteen gesprekjes aanknopen wat je allemaal fout ziet gaan. Misschien gewoon eens wat in de buurt zijn en luisteren en kijken. Misschien zijn het wel hele lieve mensen maar zorgmijders uit angst. Contact is niet alleen gesprekken voeren.

Zorgen

En daarmee wil ik je zorgen ook niet ontkennen. Ik begrijp heel goed dat het zorgelijk kan zijn als ouders niet veel vaardigheden hebben. Maar ik denk ook dat het juist dan belangrijk is om realistisch te zijn en je af te vragen wat hier de kansen zijn en of je daar iets aan kunt bijdragen. En ik zou ze niet via het AMK aangeven maar mogelijk wel zorgen dat er hulp in huis komt. En misschien hebben ze hulp alleen weet jij daar niets van.

Waarheidsvinding

Bij het oudernetwerk jeugdzorg Gelderland is het afgelopen jaar uitgebreid gesproken over waarheidsvinding, of liever het gebrek eraan. June, ik vind dat je het probleem heel mooi omschreven hebt:
- het eerste gesprek is dreigend en beschuldigend;
- je hebt de neiging om de melding te weerleggen (het gesprek kan ook niet anders gaan dan zo. Hoe zou het anders moeten? 'We hebben een melding gekregen, de melding zelf doet er niet toe, daar gaat het ook niet over, maar er zijn wel zorgen.'En dan zeggen de ouders: 'Natuurlijk, komt u binnen.')
- Dit heb je subliem geformuleerd: 'En dan denk je, om bij jouw bewoordingen aan te haken: ik heb nu toch aangetoond dat de ijzeren staaf niet bestaat, brengt dat me niet terug in precies dezelfde positie als ouders over wie geen melding is gedaan en naar wie ook geen onderzoek loopt?' Het antwoord is 'nee', maar waarom het antwoord 'nee' is zou ik je niet kunnen uitleggen.

Voor jou komt er gelukkig geen vervolg. De ergernis van ouders die wel een vervolg krijgen is dat de ijzeren staaf (bij wijze van spreken) in alle stukken die volgen blijft bestaan, ook al kun je met 100% zekerheid aantonen dat die niet heeft bestaan. Tot ergernis en onbegrip van ouders doet het 'niet bestaan' van de ijzeren staaf er ook niet toe. Wat je overhoudt is strijd, onmacht, onbegrip en een radeloos gevoel van gebrek aan recht. Die basis voor 'hulpverlening' is bijzonder destructief is voor ouders en dus ook voor kinderen en het hulpverleningsproces zelf.

Tsjor

Temet

'Dus als "we doen niet aan waarheidsvinding" betekent "we beperken ons niet tot de vraag of de oorspronkelijke melder alles wel juist gezien heeft" dan kan ik daar, gezien het doel van het AMK, nog wel inkomen ook. Al moeten ze dat niet zo bot formuleren. Ze horen natuurlijk wel aan waarheidsvinding te doen, namelijk: is het waar dat de kinderen bedreigd worden?'

Op zich heb je gelijk natuurlijk. De destructieve werking ervan is al genoeg beschreven. Hoe zou het anders kunnen? Ik denk dat het anders zou kunnen als in rapportages zorgvuldiger wordt aangegeven wat er nu wel en niet klopt van de signalen waarop zorgen gebaseerd zijn. Dus wel omschrijven dat het niet om een ijzeren staaf, maar om een bezemsteel ging, maar dan ook omschrijven dat het toch zorgwekkend is. Goed omschrijven waarom een bepaalde aanleiding wellicht niet zo relevant is, maar waar dan toch de overgang zit naar ernstige zorgen. En dan in observaties die herkenbaar zijn, waarbij je vermeldt waarom het zorgwekkend is, ook als de ouders het anders ervaren.

Tsjor

Geen waarheid maar vermoeden

Temet:"'Dus als "we doen niet aan waarheidsvinding" betekent "we beperken ons niet tot de vraag of de oorspronkelijke melder alles wel juist gezien heeft" dan kan ik daar, gezien het doel van het AMK, nog wel inkomen ook. Al moeten ze dat niet zo bot formuleren. Ze horen natuurlijk wel aan waarheidsvinding te doen, namelijk: is het waar dat de kinderen bedreigd worden?\' "
Je laatste zin is precies waar het knelt. Ook dat hoeft het AMK niet te doen in de vorm die bij waarheidsvinding hoort. Het is nadrukkelijk de bevoegdheid om op basis van een vermoeden in te grijpen.
Het begint over een ijzeren staaf, maar het kan eindigen over normenenwaardendingetjes of zelfs roddel. En dan zelfs nog in een vorm die niet over het heden of verleden gaat (het vermoeden van zorgelijke situatie is geweest, of is nu aan de hand), maar zelfs over de toekomst (wat niet is kan nog komen).
Daarbij speelt een risicoprofiel zwaarder dan de feiten. Zo is het in gezinnen met stiefvaders niet eenvoudig om van een melding af te komen waarbij een vermoeden van seksueel misbruik genoemd of opgetekend is.
Het vermoeden, het risicoprofiel, blijft. Ook als er van misbruik geen waarheid is gevonden.
Groet,
Miriam Lavell

Dwang

Als basis voor hulpverlening ondergraaft de effectiviteit van de hulpverlening. Zie een woedende beledigde gestresste ouder maar eens voor je te winnen. De energie gaat in het gevecht zitten. Toch is dit de staande praktijk. Het is beter te verleiden met het opbouwen van een vertrouwensband en een realistisch aanbod en deskundigheid. Ik was als de dood voor zo'n gezinsvoogd die het autisme van mijn kinderen aan mijn opvoeding wijt en met wie ik voortdurend in de clinch zou moeten over verwennen en het breken van een eigen willetje van kind. Te moeten voldoen aan publieke normenenwaardendingetjes, inderdaad Miriam. Dat kun je niet met zo'n gezin. Dat vraagt een sensibiliteit die je maar zelden kunt overlaten aan de jeugdzorg voor wie alles in het teken van zorgelijkheid komt te staan en niet van groei en ontwikkeling. Hulp bieden komt dus voor melden want daar gaat het uiteindelijk om. Melden is geen hulp maar stress. En dan concreet. En je beperkingen kennen.

Argwaan

Daarom kan ik goed begrijpen waarom gezinnen die zwak sociaal zijn argwanend zijn tegenover hulpverlening. Je zult maar doof zijn en laagbegaafd. Dat zijn 2 hits voor dwang. Je kunt het ook zien als een taak om deze mensen erbij te houden. Hun netwerk te versterken, zonodig gespecialiseerde gezinsverzorging om hun vaardigheden te helpen vergroten en begeleiding voor kinderen die mogelijk hulp nodig hebben bij het realiseren van de beperkingen van hun ouders en of die van henzelf en mogelijkheden om daar wat mee te kunnen, groei en ontwikkeling. Realistisch. Niet te idealistische eisen.
En ja, daar zit vast een grens in, maar in de mogelijkheden van de hulpverlening zit vast ook een grens . en je kunt kiezen waar het geld heengaat naar dwang of naar hulp.

Politiek

En ja, het maakt mij niet gelukkig dat we als samenleving steeds meer voor repressie kiezen. Maar in elk geval kun je als omstander de afweging maken dat je eerst ziet hulp te bieden en dat melden een ver van je bed show moet blijven. En inderdaad, kies ervoor om bijvoorbeeld een huisarts het gesprek te laten aangaan met mensen en niet een anoniem repressieapparaat als het AMK. En geef het tijd.

Deze keer ano

Ik wil even terug komen op je vraag, wat te doen als....
In het boek 'Een moeilijke jeugd' van Loes de Fauwe volgt zij een kinderrechter die na haar pensionering de kinderen gaat opzoeken die vroeger voor haar zijn verschenen. Het is een ontroerend, soms schokkend boek. De vraag of het uiteindelijk wel of niet goed is geweest dat er ingegrepen is krijgt geen eenduidig antwoord. Alleen dit wordt wel duidelijk: of er nu wel of niet ingegrepen is, voor een kind is het van groot belang dat er iemand in zijn of haar leven is die van betekenis is voor het kind. Voor elk kind is het anders hoe dat eruit zal zien. Het kan de buurvrouw zijn bij wie je 's morgens een boterham kunt halen. Of de oma die oppast. Of de trainer van de voetbalclub. Of de juf die één dag les heeft gegeven aan Ali B.

Misschien ben jij wel die ene persoon voor dit kind. En dan moet je gewoon doen wat je hart je ingeeft en wat bij je past.

Het zou bijzonder zijn als je naar een CJG kon gaan voor advies, om serieus genomen te worden als bezorgde buurvrouw, zonder dat het direct in de sfeer van 'signalering' en dan allerlei overleggen om te kijken of het ge-upgrade moet worden (betekent: overleg op hoger niveau). Het zou geweldig zijn als je dan kon horen dat er hulpverlening zit in het gezin (en niet meer dan dat) en wat dat jij zou kunnen bespreken wat jij eventueel zou kunnen toevoegen. En nog bijzonderder zou het zijn als je dan een eigen-kracht-conferentie zou kunnen organiseren met andere betrokken om met de ouders samen te kijken wat ieder kan doen.

Het is al laat, dus ik slaap bijna, vandaar dat ik even wat zit te dromen.

Ondertussen zou ik gewoon doen wat je zelf kunt doen. Misschien ben jij wel die ene in het leven van dit kind.

Tsjor

Tjor

Wat is dat precies, dat oudernetwerk? Het is goed als er veel aandacht is voor dit onderwerp. Dat gevoel van machteloosheid, van onrecht, als er een vervolgtraject komt waarin die ijzeren staaf blijft rondspoken, dat kan ik me nu zo goed voorstellen. Ik had nu al zo'n last van dat soort gevoelens, tijdens "alleen nog maar" het Amk -onderzoek. Het lijkt me geen goed begin van de hulpverlening.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Vermoedens

Inderdaad, dat idee dat alleen al vermoedens genoeg zijn. En dat risicofactoren daarbij een rol spelen. Ik ben alleenstaand, heb nauwelijks een netwerk om me heen en heb een moeilijke scheiding achter de rug en een problematische verhouding met mijn ex. Had het gevoel dat ik tegen dat alles in mijn onschuld moest bewijzen, een onmogelijke opdracht.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Oudernetwerk

Kijk hier eens: www.oudernetwerkjeugdzorg.nl
Onder tips en informatie vind je o.a. een lezing van mevr. Quick (pittig) en een verslag van een dag in januari. Als het goed is komt er binnenkort een nieuwsbrief over waarheidsvinding, waarin alle gesprekken en bijeenkomsten op een rijtje worden gezet.

Tsjor

Quick schuit

Verzet zich tegen de vraag naar waarheidsvinding. Jeugdzorg moet op hun onderbuik kunnen vertrouwen. Omdat in de zaak Savannah er geen bewijs was en toch is ze dood.
Het probleem daarmee is dat er in de onderbuik van hulpverleners een hoop zaken aan de orde kunnen zijn die maar zelden leiden tot een heldere conclusie. En daarmee is maar weer even gezegd dat je als ouder onbeschermd bent tegenover projecties, culturele verschillen en interpretatieproblemen, kortom onbegrip van wie je in de hulpverlening ook tegenkomt. En ze hebben niet de plicht om dat in aantoonbare zaken om te zetten. Ik ken collega's die een hekel hebben aan iemand die hogeropgeleid van kapsones wordt verdacht, dat krijg je dr van mnaar dan andersom.

Sociale vaardigheden

Om goed geholpen te worden moet je wel over geweldige sociale vaardigheden beschikken om de relatie met een getroubleerde en ondeskundige hulpverlener helder te houden of stop te zetten. En je bent in een afhankelijkheidsrelatie. De consequenteis kunnen niet meevallen.

Details

Het andere probleem met mevrouw Quick-Schuit is haar constatering dat ouders op grond van foutjes in de details, adressering, leeftijd e.d., bezwaar maken. Dat is niet juist. Ouders maken bezwaar tegen de beschreven situaties. En juist dat mag je niet wijzigen in zo'n rapport, daar heb ik expliciet naar gevraagd.

Als ouder kun je alleen feitjes die niet kloppen laten veranderen. Je kunt geen beschreven situaties weerleggen.

Behalve in een eigen bijlage van jezelf. Die ik uit voorzorg ook in diverse oplagen mee naar de rechtzaak nam of faxte naar de griffier.

Je wordt gewoon weer woedend als je zoiets leest. Ik wel tenminste.

Dossiertje

Er is geen ouder opgewassen tegen het lelijke dossiertje opbouwen van hulpverleners. Tenzij je kunt aantonen of beargumenteren dat het ook niet meer is dan dat. En dat het dan wel erg ver gaat om uit voorzorg de ouders de regie uit handen te nemen met een OTS of UHP.
Dan kan half Nederland, want altijd vinkjes van een of ander soort, binnengehaald worden. Bah.

Onderbouwing

Onderbouwing genoeg lijkt me zo. Als je door krijgt hoe het werkt krijg je er ineens argumenten bij.
Zo'n rechter die die domme ouders verwijt dat ze protesteren tegen hun behandeling omdat ze ook weleens een fout feitje tegenkomen in een dossier. Die luistert dus niet naar de kritiek van ouders en gooit je gewoon een stoplap toe waar je nog bozer van wordt.
Zou een hoop helpen als iemand nou eens helder na gaat denken over de immoraliteit van dit soort hulpverlening. We doen het zo omdat we het anders niet weten? Dit stikt hier van de morele dilemma's. Geen wonder dat het een zootje wordt.