To work or not to work
Gisteren een interview met Pearl Dykstra in NRC. Zij is hoogleraar demografie aan de Universiteit Utrecht. Omdat ze gisteravond of vanavond een lezing gaf/geeft staat er een kort interview met haar in de krant. Na een vraag over echtscheiding komt de volgende vraag van de interviewster:
"Als mama werkt, is dat goed voor je?"
Antwoord van Dykstra:
„Ik zal wel weer iedereen over me heen krijgen, maar: inderdaad. Bij kinderen van gescheiden moeders die in zichzelf investeren, een carrière hebben, zie je die negatieve scheidingseffecten niet. Mams heeft dan meer geld, meer contacten, wat de kinderen betere kansen geeft. Dat geldt ook voor niet-gescheiden moeders. Maar in Nederland heerst een soort calvinistisch moederethos: eigenlijk hoort ze thuis bij de kinderen te zitten. Het minimumloon is hier een gezinsinkomen. Nederlandse vrouwen kunnen het zich permitteren om niet te werken. Maar je ‘opofferen’ voor je kinderen en aan hen je identiteit ontlenen, blijkt voor die kinderen niet het beste.”
Tot zover. Ik ben geneigd het met Pearl eens te zijn. Maar anderzijds is een minimumloon geloof ik geen gezinsinkomen meer. En het is nu eenmaal zo dat vrouwen met een opleiding ook eerder een carriere zullen hebben. En ouders hebben met een opleiding is weer handig voor een kind...
Enfin, ik ben ervoor dat moeder inderdaad een eigen leven heeft. Al was het maar vanwege het voorbeeld: ik kan me redden daarbuiten, jij dus ook straks. Ondanks het feit dat het interview hier geen onderscheid maakt tussen variabelen hoor je toch vaker dat kinderen er echt niet op achteruit gaan als ma flink (dus niet 12 uurtjes of zo) werkt. Blijft intrigerend waarom hier inderdaad door velen nog zo met het vingertje wordt gewezen als moeders het wagen om meer dan een klein beetje te werken. Iemand enig idee waar dat Nederlandse moederethos aan te wijten is?
20 jaar geleden...
werkte ik fulltime. Mijn kinderen gingen naar een oppasmoeder. Hoewel het lang geleden lijkt is het nou ook weer niet het stenentijdperk. Ook toen kon je als vrouw werken, een inkomen verdienen en zelfs een carrière opbouwen.
Maylise
Het gaat er niet om of het kón
werkte ik fulltime. Mijn kinderen gingen naar een oppasmoeder. Hoewel het lang geleden lijkt is het nou ook weer niet het stenentijdperk. Ook toen kon je als vrouw werken, een inkomen verdienen en zelfs een carrière opbouwen.
Maylise
zucht...
Kijk, er is altijd wel "iets" mogelijk geweest. Zo heeft Aletta Jacobs het gered om te gaan studeren, en om gebruik te maken van het passieve stemrecht. En pas daarna is de wet aangepast om het actief stemmen voor vrouwen onmogelijk te maken. Om maar eens een zijspoor te noemen.
En zoals ik aangaf, ik heb ook fulltime gewerkt met een volledige oppas thuis. Was ik in die periode afhankelijk geweest van een kinderdagverblijf, dan had ik gehangen. Er was namelijk hier geen kinderdagverblijf, laat staan een kinderdag verblijf waar ik mijn toen 3-jarige zoon om 5:30 af had kunnen zetten, en waar hij tot eventueel 19:00 uur had kunnen blijven, als ik weer eens in een file vast zat.
Waar het omgaat, is dat je keuze's moet maken, en dat die keuze's ook vaak beperkt worden door het aanbod van keuzemogelijkheden. Niet overal is 24 uurs opvang mogelijk. Niet iedereen kan een kinderopvang vinden die ook buiten reguliere openingstijden open is, en niet iedereen werkt/woont in een dichtbevolkt gebied waar meer aanbod is.
Kdv
Maar je hebt toch geen kinderdagverblijf nodig om te werken? Die waren er inderdaad 20 jaar geleden veel minder. Ze bestonden wel overigens maar een stuk minder dan nu. Maar dan had je dus die oppasmoeder waar jezelf al over schreef of een andere vorm van opvang? Mijn kinderen gingen naar een gastmoeder (die nu ook nog bestaan) en daar waren ook nog andere kinderen dus zo uitzonderlijk was het allemaal niet.
Ik was echt geen Aletta Jacobs in mijn omgeving. Niks baanbrekends aan. Er waren genoeg moeders in mijn omgeving die ook toen al voltijds werkten. Niemand vond het bijzonder. Ik zelf ook niet trouwens.
Daarnaast zou ik mijn kinderen inderdaad liever een voorbeeld figuur als Aletta Jacobs voorhouden dan iemand die maar roept dat het niet kan.
Natuurlijk zijn er altijd omstandigheden waarop je niet kan anticiperen dat zal ik nooit ontkennen maar vaak kan je meer dan je denkt.
Maylise
Millenia
ik zou graag willen dat mannen ook makkelijker de keuze krijgen om minder te werken. Gelukkig wordt dat als ik in mijn omgeving kijk al een stukje normaler. Ik ben dus meer voorstander van dat men (vrouw en man) kijkt en overweegt hoe men zorg en werk verdeeld dan dat het normaal wordt dat men allebei fulltime werkt. Ik ben dus heel blij dat parttime banen in Nederland redelijk normaal zijn en zou niet happy worden als mijn partner en ik allebei fulltime zouden moeten werken omdat parttime werken niet mogelijk meer is.
Mariel (ot) (en ellen)
Artsen in dienstverband "mogen" misschien niet meer dan 48 uur per week werken (ik vraag me af wat dat in de praktijk wordt), maar een groot deel van de specialisten in Nederland werkt in een maatschap. Ik ben specialist binnen een maatschap, werk part-time (ik ben 1 dag in de week vrij) maar kom toch al snel op 45 uur per week standaard met daarnaast de diensten (1 avond-nacht dienst per week en 1 heel weekend per maand). Overigens is 1 van mijn collega's een part-time werkende chirurg (het kan dus wel).
En Ellen: wat ik met m'n zieke kind doe op een werkdag: niets anders dan anders: daar zorgt mijn (huis)man voor....
