To work or not to work

12 uurtjes

Twaalf uur per week werken is in mijn ogen kort. Dat ik het verkeerd zou vinden, blijkt daar niet uit. Ook wijst het niet op gebrek aan respect. 12uurTJES is gewoon kort, that's all. Niemand zei: "short people have no reason to live" om Randy Newman te citeren. Tot zover de afdeling respect.

Ik ben verbaasd

Ik ben nog steeds verbaasd hoe goed het eigenlijk gaat hier. Ik ben opgegroeid met een moeder die altijd thuis was (maar wel heel veel eigen en pleegkinderen had, en veel vrijwilligerswerk deed). Nu werk ik zelf vrijwel fulltime en zit kind vier dagen in de opvang (oma, kdv). Ik vind het verbazingwekkend hoe goet dochter het doet. Dat is het verbazingwekkend vind, zegt al iets over hoe ik er vroeger zelf over dacht: kinderen hebben de eerste jaren hun moeder heel hard nodig, moeders moeten veel thuis zijn voor de hechting etc. Nu denk ik er heel anders over. Mijn man is meer thuis dan ik, dus onze dochter heeft nu een bijzonder hechte band met haar vader (heel leuk voor allebei en ook een heel veilig en fijn gevoel voor mij). Mijn eigen band met dochter is ook prima, misschien mede omdat ze anderhalf jaar bij mij in bed heeft geslapen. Het heeft allicht geen kwaad gedaan.
Wat ik me wel afvraag is, kan het niet per gezin en per kind heel verschillend uitpakken? Misschien is onze dochter wel een bepaald type kind dat gedijt bij onze huidige manier van leven, terwijl een heel ander kind er misschien last of schade van had ondervonden. Het is erg moeilijk om te generaliseren.
En Millenia heeft ook een punt: goedopgeleide moeders hebben misschien vaker een carriere en kunnen de kinderen beter ondersteunen op school, dat soort dingen. Is dit oorzaak-gevolg of worden er dingen gesignaleerd en vervolgens aan elkaar gebreid?
O ja: als ik eens een werkende-moeder-schuldgevoel heb (en dat komt voor, vooral als kind niet lekker is), helpt het bij mij om mezelf voor te houden dat er wereldwijd maar heel weinig moeders niet werken.
Groetjes
Massi

Nikus

"Dat is denigrerend zeg naar de mensen die dolblij zijn dat ze 12 uur in de week werken. Wanneer is iets een "baan" en tel je mee?" Niemand had het over meetellen. Een ander heeft het volste recht om 12 uur per week werken, niet te beschouwen als een volwaardige baan. Net zoals weer een ander het volste recht heeft om dat wel te beschouwen als een volwaardige baan. Niet zo stoken alsjeblieft. De topic gaat ergens anders over.

Liora wanneer tel je dan wel mee?

Kun jij mij vertellen waarom iemand die 12 uur werkt geen baan heeft??
Ben zeer benieuwd naar je antwoord.
Want ik ben van mening alwerk je maar 2 uur per week dan nog heb je een baan!!!!

Er zijn nl zat mensen die niet meer werken omdat ze dat niet kunnen of het niet anders willen. Er zijn zoveel redenen waarom...

En over het onderwerp werkende moeders prima doe het zelf ook, maar heb er voor gekozen om wat meer thuis te zijn bij de kinderen. Daarom werk ik 's avonds . Maar mocht het zo zijn dat ik meer ga werken en ik hoef niet mijn gehele salaris inte leveren aan de opvang ja dan gaan we dat doen.
Want dat is wel het verschil in nederland je betaalt een godsvermogen aan de opvang.

gr Ingmyr

Snap het ook niet zo goed

Dat contrast tussen Nederland en de meeste andere Europese landen heb ik ook nooit begrepen. Er heerst hier een veel sterker moederschap cultus.
Toen ik mijn oudste kinderen kreeg woonde ik niet in NL. Ik werkte fulltime en heb daar nooit iemand over gehoord. Iedereen werkte daar fulltime in mijn omgeving of ze nou wel of geen kinderen hadden.
Later heb ik periodes gehad van minder werken (32 uur) en zelfs een periode van thuisblijven.
Mijn kinderen hebben ondanks dat we altijd veel van de opvang gebruikt hebben gemaakt zich prima ontwikkelt.

Ten tijde dat mijn jongste geboren werd woonde ik weer in Nederland. Toen ik weer aan het werk ging na een paar jaar thuis gebleven te zijn door allerlei vervelende omstandigheden waren veel mensen verbaasd dat ik 32 uur ging werken. Veel mensen (vage kennissen vooral) spraken daar ook graag een waarde oordeel over uit. De meeste mensen vonden het toen niks dat ik 32 uur ging werken terwijl ik een jonge baby had. Nog een paar jaar later ging ik zelfs weer fulltime aan de slag.

In elk geval wordt in Nederland een fulltime werkende moeder toch nog wel als iets aparts gezien heb ik gemerkt. Er is wel degelijk een contrast met mijn ervaringen toen de oudste kinderen werden geboren ik ook fulltime werkte.

Kinderopvang in Nederland was lange tijd duur en slecht voor handen maar hier zijn wel enorm veel verbeteringen geweest de afgelopen jaren. Op dit moment vind ik het helemaal niet duur en echt heel goed te betalen. Juist ook voor mensen met lagere inkomens die echt een redelijk hoog bedrag terugkrijgen. Heel goed dus.

Overigens is 12 uur per week natuurlijk ook een baan. Het zet alleen weinig zoden aan de dijk en je kan niet verwachten van een werkgever dat als je maar 12 uur werkt dat je de meest interessante klussen krijgt. Carrière maken en een redelijk inkomen zal er in 12 uur behalve in een paar uitzonderingsgevallen niet bij zijn.
Wel blijf je in elk geval in het arbeidsproces en zal het ten tijde van een eventueel inkomensverlies door scheiding/overlijden/economische crisis van partner makkelijker zijn om een baan met meer uren te vinden dan iemand die al jaren thuis zit. Dus uit strategische overwegingen kan ik met het voorstellen.

Maar de reden van weinig werken snap ik verder ook niet zo goed behalve dat de kinderopvang inderdaad pas het laatste decennium echt goed op gang komt en betaalbaar is geworden.

Maylise

Ingmyr

Je schrijft: Maar mocht het zo zijn dat ik meer ga werken en ik hoef niet mijn gehele salaris inte leveren aan de opvang ja dan gaan we dat doen.
Want dat is wel het verschil in nederland je betaalt een godsvermogen aan de opvang.

Ingmyr, heb je wel eens een proefberekening gemaakt om te zien hoeveel de kinderopvang jou werkelijk kost? Er zijn 2 gevallen waarbij jouw salaris op kan gaan aan de kinderopvang: Jij werkt heel erg weinig, of je hebt een heel laag salaris. Daarnaast moet jouw partner dan flink verdienen. Alleen dan kan het zijn dat jouw kleine salarisje opgaat aan jullie eigen deel van de kinderopvangkosten, maar ik ga er dan gemakshalve vanuit dat je werkt omdat je dat zelf erg fijn vindt, en dan deze (tijdelijke) kosten op de koop toeneemt.

En oooo, waarom in vredesnaam jouw salaris ingmyr

Nog afgezien van het feit dat het nonsens is. De kinderopvang is betaalbaar voor iedereen en is nog nooit zo ruim geweest.
Ik heb er toch zo'n hekel aan dat vrouwen dat argument gebruiken, want waarom zou hun salaris naar de opvang gaan.

Ik werk fulltime, verdeelt over vier dagen en de avonden, mijn zoontje doet het prima. Mijn man werkt ook vier dagen en we hebben de zorg dus gelijk verdeeld.

En ik ben het eens met Nikus, als de randvoorwaarden goed zijn is er geen probleem met fulltime werken.

Ingmyr

De kosten van kinderopvang zijn in Nederland nog nooit zo laag geweest als de laatste jaren. Echt geen reden meer om niet te gaan werken. Als je niet meer WILT werken moet je dat zelf weten. Maar het kostenargument van de kinderopvang is echt een kulargument geworden.

Bastet

Bij kinderen van gescheiden moeders die in zichzelf investeren, een carrière hebben, zie je die negatieve scheidingseffecten niet.
Wat een kul,alsof die kinderen dan geen problemen hebben met de scheiding,alsof die moeders met alle gemak rond komen,omdat ze werk hebben....

Nee, geen kul. Deze groep kinderen heeft vergelijkbare problemen als kinderen die geen scheiding hebben meegemaakt en de werkende moeders komen over het algemeen beter rond dan de moeders die alleenstaand zijn en slechts bijstand ontvangen. Het gaat om de grote groep en niet om de uitzonderingsgevallen.

Zo rooskleurig is het toch allemaal niet

in die andere landen hoor:
In engeland wordt de kinderopvang niet gesubsidieerd en is het waanzinnig duur.
In (voormalig west)duitsland is het moederethos nog 25 x erger dan hier en werken heel veel vrouwen helemaal niet. Als ze wel werken, dan meestal alleen een aantal halve dagen. De geboortecijfers zijn er dan ook flink laag.
In italie en spanje werken moeders wel fulltime maar draaien evengoed voor alles thuis op en de geboortecijfers zijn daar waanzinnig laag.
Evengoed verlang ik ook naar een situatie waarin (bijna) fulltime werken gewoon is en de opvang en school daarop zijn ingericht. En ik geloof wel dat er landen zijn waar dat wel beter is geregeld, frankrijk bijvoorbeeld.
Maar ik heb eigenlijk wat dit issue betreft vooral last van de organisatie (school etc) en nauwelijks van waarde-oordelen, ik hoor nooit iemand over mijn 4 dagen werken. (of misschien mis ik de subtiele hints wel, een eigenschap die me wel vaker goed uitkomt ). Kortom ik weet dat nederland ouderwets is op dit gebied maar dat moederethos dat je alleen maar een kleine parttime baan zou mogen hebben, dat begint volgens mij wel wat te verdwijnen.

Bastet

Serieus vraagje, want ik ben niet gescheiden dus ik weet er niks van. Is iemand met een salaris + alimentatie niet beter af dan een figuur met alleen een (fulltime of 80% salaris?), of iemand met alleen alimentatie?
groet,

Nikus

Stel je niet zo aan. Ik leg het punt dan maar nogmaals uit: Ik heb ook al in een andere posting gezegd dat de discussie NIET gaat over of 12 uur werken nu wel of niet respect verdient. De discussie gaat WEL over het beeld in Nederland van moeders met een eigen fikse baan.

En ik vergeet bastet

dan bedoel ik kinderalimentatie. Want ik neem aan dat iemand met full time salaris geen of weinig alimentatie krijgt. (Zie je wel, ik weet er niks van)

In dat geval nikus

Nog maar eens uitgelegd: wil je wat vriendelijker op Liora reageren dan? Het ging bovendien niet over die 12 uur. On topic dus graag: Het topic is: Het beeld in Nederland van full time werkende vrouwen. Je mag inderdaad zelf bepalen waar, hoe en wanneer en waarop je reageert, maar dit is nu eenmaal een draad over: Het beeld in Nederland van full time werkende vrouwen. Waar komt dat vandaan?

Millenia

Dat zal ongetwijfeld,maar ik vind niet dat een inkomen garandeert dat je kinderen dus geen problemen hebben met de scheiding.Ik heb er geen ervaring mee,maar kinderen van werkende moeders hebben het net zo goed moeiljk met de situatie lijkt mij.
Groet,bastet

Asa

Mee eens, de scholen vormen een enorme hindermacht. Hoe doen ze dat in Engeland met die dure kinderopvang? Is de norm daar ook dat je thuis zou moeten zijn? En ik heb eens gelezen dat Zwitserland de kroon spant. Barre ellende qua schooltijden en geen enkele regeling. Nou ja, dat is ook het land waar vrouwen het laatste stemrecht kregen, vast geen toeval.
Wat betreft hier: ik heb ooit betaald om te 'mogen' werken. Ik had een laag salaris en kinderopvang was duur en geen tegemoetkomingen. Ik kwam bij mijn werkgever op een wachtlijst voor een bijdrage. Toen gingen de kosten mijn salaris te boven, want ik was AIO. Niettemin hebben we toch doorgezet en op lange termijn is dat voor je arbeidsmarktpositie en latere verdiencapaciteit natuurlijk toch het beste. Maar toen was het wel zuur, ja. Tegenwoordig voel ik me riant als ik de toeslag van de fiscus zie binnenkomen. School en de mentaliteit van: "je hoort niet te werken", waardoor er allerlei hand- en spandiensten worden verwacht, zijn nu inderdaad de grootste struikelblokken.

O.k. bastet

Het zal van de soort scheiding afhangen, denk ik. Kunnen de ouders nog door 1 deur? Dat soort dingen zal bepalen of en hoeveel last de kinderen ervan hebben. Het ging de hoogleraar geloof ik om hoe de kinderen terecht komen. En dan schijnen ze betere kansen te hebben als moeder werkt, ook als moeder gescheiden is.

Millenia, twee soorten alimentatie

Ik heb geen persoonlijke ervaring maar ik weet wel het volgende:
Kinderalimentatie is bedoeld om mee te betalen aan de kosten van de kinderen. Bijvoorbeeld moeder zorgt grotendeels voor de kinderen, vader betaalt hieraan mee vanuit zijn ouderlijke plicht. Dit heeft geen relatie met de hoogte van het inkomen. De kinderalimentatie wordt betaald tot het kind volwassen is (zo ongeveer, studeren heeft ook nog invloed maar dan gaat de bijdrage naar het kind geloof ik)
Partneralimentatie is bedoeld als bijdrage aan de partner in het onderhoud van hem/haar zelf. Hieraan zit wel een maximum termijn. En de hoogte is afhankelijk van beide inkomens. Het kan dus ook 0 zijn.

Even reageren

Want ik geloof dat een en ander voor jullie en voor mij niet duidelijk is.

Ik reageer op die 12 uur die voor mij een BAAN zijn. En daar ben ik heel gelukkig mee omdat ik in de avonduren werk en zodoende er hier thuis altijd iemand is die voor de kinderen zorgt. Heb hier zelf bewust voor gekozen omdat ik 11 jaar geleden het niet kon opbrengen om fulltime te werken (onregelmatig) en een kind verzorgen , Man werkte ook fulltime. Ik ben zelf toen in de kinderopvang gaan werken en zag hoeveel ouders er fulltime werkten en hoe weinig ze hun kind zagen. En dan heb ik het over ouders die allebij een carriere hadden en dat moeten ze helemaal zelf weten. Toen was voor mij duidelijk dat doe ik niet, ook al kon ik toen meer gaan werken. Nu wil ik graag meer werken maar ivm de kinderen doe ik dat niet ik wacht iig nog 2 jaar en dan zien we wel verder. En ja ik heb eens uitgerekend wat ik kwijt was aan kinderopvang maar dat is wel al een aantal jaar terug. En toen zou ik idd bijna mijn gehele salaris van die 12 uur in moeten leveren en financieel was dat toen niet haalbaar.

Maar goed ws kunnen jullie hier niks mee maar ik hoop dat ik nu duidelijk heb gemaakt wat ik bedoel en ik heb het ws verkeerd begrepen dat mijn hele salaris aan kinderopvang op zou gaan.

gr Ingmyr

Waarom werken vrouwen niet fulltime

Even wat opmerkingen die me heel bekend in de oren klinken. Ze zijn niet allemaal tegen mij gemaakt.

'Hoeveel minder ga je werken al je kind geboren is' klinkt het vanuit de omgeving
'Nu je in verwachting van de tweede bent ga je zeker wel minderen' klinkt het wederom vanuit de omgeving
'Kolfruimte, uhm ik denk dat het kopieerhok wel vrij is' klinkt het vanuit de werkvloer
'Sorry schat, mijn baas vindt het niet goed als ik minder ga werken' zegt de man
Kind ziek: 'maar liefje, ik heb een belangrijke vergadering' zegt de man
Kind ziek op school 'Moeder van Pietje, we hebben uw kind hier en hij is heel erg ziek, komt u hem even halen' aldus de directie van de school van Pietje
'Ja haar kind heeft gedragsproblemen' 'Ja ach, ze werkt fulltime he' 'Pietje is nog steeds niet naar de kapper geweest he, Ja ach daar zal ze wel geen tijd voor hebben Aldus de moeders op het schoolplein
'Moeder van Pietje, hoe heb JIJ de opvang geregeld' vraagt de omgeving
'Vader van Pietje, ik heb een leuke baan aangeboden gekregen' 'Ja maar schatje, we hadden toch samen afgesproken de kinderen niet meer dan twee dagen per week naar het kinderdagverblijf te doen'
'MOeder van Pietje, vind je het niet vreselijk moeilijk om fulltime te werken en je kind achter te laten op de opvang' aldus de medemoeders
'Ja, iedereen maakt zijn eigen keuzes natuurlijk, maar ik heb er gekozen voor thuis te blijven voor mijn kinderen want dat vind ik het beste'
'Ik heb wel respect voor je hoor ... veelbetekenende stilte 'Ik zou het niet kunnen' lees willen

Wil je er nog meer, ik schud ze zo uit mijn mouw.

Ikzelf heb mijn man gedwongen minder te gaan werken. Nou ja gedwongen klinkt weer zo naar. Ik heb hem medegedeeld dat we op die dag een opvangprobleem hebben en dat hij zijn ouderschapsverlof daarvoor kon gebruiken. Noem het dwingen, noem het praktisch.
Nou je had ze moeten horen. Kritiek, verwonderde reacties en verbijstering waren mijn deel. Dat ik nou zomaar kon zeggen dat hij maar minder moest gaan werken.

Niet alle vrouwen doen/durven dat en veel vrouwen zijn gevoelig voor de argumentatie dat het schade doet aan ZIJN carriere. Ik heb gelukkig niet met een carrièrejager getrouwd, dus hij kon dit uiteindelijk wel regelen.
Maar de komende maand zijn mijn oppassen op vakantie en moeten er twee maandagen en een woensdag opgevuld worden. En wie neemt die vrije dagen op, dat ben ik want ik bepaal mijn eigen werktijden. Ik heb geen baas. Als mijn zoontje ziek is, blijf ik toch maar thuis en niet mijn man. En dat doe ik, daar ben ik eerlijk in, omdat Ik het niet over mijn hart kan krijgen te gaan werken als mijn zoontje ziek is. En dat komt toch ook omdat ik een beetje gevoelig ben voor het ontaarde moederprincipe. 'Foei, gaan werken terwijl je zoontje ziek is'

Je kunt toch ook niet doen alsof je geen kinderen hebt?

Kiki, al die opmerkingen - ik hoor er toch een beetje vermoeidheid in, in jouw opsomming.
Laat het toch, allemaal.
Laat een ander zijn of haar keuze maken. Het hoeft niet allemaal op dezelfde manier in elk huis te gaan. Begrijp me goed, ik werk ook bijna fulltime, maar als er thuis iets is ben ik thuis. Want de kinderen zijn er, ik kan niet doen alsof ze er niet zijn. En dat merk ik wel een beetje in die opsomming, wie neemt er vrij?
Wil je er wel zijn als je kinderen ziek zijn of vrij zijn. Kan dat ook, en wil en kan de vader dat ook?
Ik wil werken, maar ik wil nog meer dat mijn kinderen zich niet een probleem voelen als ze ziek zijn.

Kinderopvangkosten, hoe zit dat eigenlijk?

Hoe zit dat eigenlijk precies? Was het niet zo dat je baas een derde betaalt, jij zelf en de fiscus ook? Of is dat de regeling alweer van een paar jaar geleden? Toen ik destijds twee kinderen op het kinderdagverblijf had (2 dagen) kostte ons dat meer dan 1000 gulden (toen nog). En er was nog helemaal geen toeslag. Daarna ging de baas mee betalen, maar omdat lief en ik allebei kleine zelfstandigen waren (en nog zijn) hadden we daar toen niets aan. Ik heb uiteindelijk de jongste twee niet meer op een kinderdagverblijf gedaan, maar heb toen een oppasmoeder gezocht, voor een dag in de week. Toen al die toeslagen werden uitgedeeld ging iedereen naar school.

Ach

iedereen moet lekker doen waar hij/zij zich goed bij voelt. Ook zonder kinderen zou ik niet meer dan 4 dagen willen werken en eigenlijk zou mijn partner dat ook willen indien dit financieel gezien mogelijk zou zijn. En weet je veel vrouwen in het buitenland zouden indien mogelijk ook 3 of 4 dagen willen kunnen werken maar dat is of niet zo makkelijk omdat de banen er niet zijn want het is o zo normaal om allebei fulltime te werken. Ik ben blij dat die mogelijkheid er wel is in Nederland en dat je dus allerlei varianten ziet. Moeders die fulltime werken met een man die een klein baantje heeft, moeders en vaders die allebei fulltime werken, vaders die fulltime werken met een vrouw met een klein baantje en als laatste vaders en moeders die allebei parttime werken.

Kortom ik ben blij dat parttime werken hier gewoon mogelijk is zodat ouders zelf hun meest ideale situatie kunnen uitkiezen. Keerzijde is idd het vingertje wijzen om je eigen gekozen situatie te verdedigen.

Groetjes fraz, die momenteel even tijdelijk meer dan fulltime werkt tot vriendlief niet meer thuis zit maar een goed betaalde fultime baan vindt zodat ikke weer terug kan naar 3 dagen.

Over het buitenland en moederethos

Hier in Duitsland geldt pas een moederethos. Het hele schoolsysteem is erop gericht dat ouders (lees moeders) na school thuis zijn en dan actief meehelpen met het huiswerk. In Duitsland is er een wettelijke verplichting van de ouders om hun kinderen bij te staan met het huiswerk en met andere zaken die bij school horen. Schooldagen zijn heel kort, soms zijn jonge kinderen om half elf al weer uit en ook de middelbare scholen duren veelal niet langer dan uiterlijk half twee. Kinderdagverblijven zijn er praktisch niet, althans lang niet genoeg. Wel bieden Kindergärten sinds één jaar veel betere openingstijden aan maar die duren toch nog maar tot half vijf. Onze zoon gaat volgend jaar naar een andere Kindergarten waar hij tot 5 uur kan blijven.
Kortom, puur praktisch is het voor vrouwen vrijwel onmogelijk om fulltime, of zelf halftime te werken. Daarnaast wordt het ook gezien als not done. Men kijkt je echt vreemd aan als je als moeder veel werkt.
Overigens gaan er nu wel stemmen op om dit gehele systeem te veranderen en zijn er ook al wel stappen gezet. Zo gaat onze zoon volgend jaar naar een middelbare Ganztagschule, waarbij ze drie dagen tot vier uur blijven. Maar ja, ook dan is hij om half vijf thuis, voor een beetje baan heeft dat geen zin.
Daarnaast is het ook belastingtechnisch nog erg duur in verhouding als je als vrouw werkt, het wordt een soort ontmoedigd. Volgens mij had Nederland dat zo'n 30 jaar geleden ook nog, ik hoor mijn moeder nog mopperen. Duitsland heeft dan ook een zeer laag geboortecijfer, 1,37 kind per vrouw, zo'n beetje het laagst van de wereld. Absoluut cijfer: nu worden in Duitsland jaarlijks ongeveer 673.000 babies geboren op 82.200.000 inwoners. In Nederland is dat 184.000 babies op een bevolking van 16.500.000.
En ik kan mij ook nog van vroeger het gemopper van onze Belgische vrienden herinneren. Vrouwen moesten wel werken omdat men van één inkomen niet kon rondkomen. Ook zij maakten zich toen zorgen over de kinderen.
Enfin, Frankrijk en Engeland doen het goed, itt tot wat iemand hierboven schreef. Frankrijk heeft geloof ik zelfs het hoogste geboortecijfer van Europa (samen met Ierland? maar dat weet ik niet zeker), en ook in Engeland gaat het goed met het aantal babies. In Frankrijk zou dat iig vooral komen doordat daar zaken voor gezinnen met jonge kinderen goed geregeld zijn.
Dat lijkt mij dus vooral heel belangrijk. Dat je met een gerust hart kunt gaan werken. Ik werk niet met plezier als ik het niet goed heb kunnen regelen.
Overigens werk ik nu thuis, als zelfstandig vertaler, en probeer ik ook weer leven te blazen in mijn 'carrière' als illustrator. Dat is nog wel te doen.

En inderdaad, part-time

Ik hoef ook niet zo nodig fulltime te werken. Ik heb nog zoveel meer interesses en dingen die ik wil ontwikkelen en doen. Bovendien vind ik mijn kinderen ook heel leuk, die wil ik ook meemaken, en niet alleen maar gauw gauw het eten naar binnen laten proppen, een half uurtje quality time en dan naar bed. Ik wil ook gewoon met ze leven, ze meemaken, leuke dingen met ze doen. Niet de godganse dag elke dag maar weer, maar wel gewoon vaak.

Inge / milenia: alimentatie

zowel kinderalimentatie als partner alimentatie (pa) zijn inkomens afhankelijk.
Als er na het betalen van kinderalimentatie ruimte is en een behoefte aangetoond wordt kan er partneralimentatie betaald worden.

Kinderalimentatie gaat in grote lijnen naar rato van het inkomen. Onafhankelijk van het inkomen blijkt 1 kind ongeveer 17% van het inkomen te gebruiken, 2, 25% en 3 33%. Die kosten worden dan naar rato van het inkomen van beide ouders verdeeld. Uitgangspunt is dat het kind hetzelfde levensniveau behoudt als tijdens de relatie.

Het uitgangspunt van het levensniveau is ook bij pa het geval. Maar is pas aan de orde als er ruimte is na het betalen van ka. Dan moet er een behoefte worden aangetoond. Ik ontvang dus een smak ka en ook pa, maar minder pa dan mijn ex opgrond van zijn salaris zou kunnen betalen. (Daar zijn vaste berekeningen voor)

ka is tot een kind 18 is te betalen aan de verzorgende ouder, daarna aan het kind zelf tot dat deze instaat is zichzelf financieel te bedruipen. Maar dat kan dus tot hun 27e duren.

Pa is maximaal 12 jaar.

Gescheiden werkende moeder

Ik durf het bijna niet te zeggen maar ik denk dat er wel degelijk iets zit in het verhaal van die kinderen met een werkende moeder die minder last van de scheiding hebben. Neemt natuurlijk niet weg dat er ook heel veel andere factoren zijn! De factor werk heeft mij wel degelijk geholpen om mijn zelfrespect op peil te houden toen er de nodige moeilijke dingen gebeurden. Ik heb me sterk gevoeld bij het feit dat ik de kinderen geheel zelfstandig een veilige en goede woonruimte kon bieden, een structuur en de levensstandaard die ze gewend waren. (Dit was al geen enorme luxe hoor, gezien mijn salaris haha)
Het feit dat ik me over het geld al weinig zorgen hoefde te maken nam in elk geval al wat stress weg, en ook het gevoel dat ik het op een andere plek dan thuis ook goed deed gaf mij kracht om thuis ook mijn best te doen ondanks mijn eigen verdriet.
Het is allemaal niet zaligmakend, als je gezondheid of die van je kinderen tegenwerkt heb je alweer een andere situatie en is het al moeilijk genoeg. Maarrrr... als je zoals ik wel gezond bent en de kinderen zitten op een veilige plek als je werkt (school en BSO) dan heeft het toch echt voordelen om zelf ook aan de slag te blijven.
Groet Terpi

Alimentatie

Uitgangspunt is dat het kind hetzelfde levensniveau behoudt als tijdens de relatie.===
Dat er een verplichting is om mee te blijven betalen aan de opvoeding van de kinderen vind ik normaal. Ik heb dus alle begrip voor kinderalimentatie, maar wat ik me bij dit onderwerp toch vaak afvraag is hoe het bij partneralimentatie zit met de áánleiding van de scheiding. Ik heb gelukkig nooit met het bijltje gehakt, maar ik heb een gevoel van onrechtvaardigheid als een ex verplicht wordt de expartner te onderhouden om zo de expartner een leven te laten leiden wat op hetzelfde niveau ligt als tijdens het huwelijk. Wordt hierbij ook rekening gehouden met wat de reden van de scheiding is? Als de vrouw vreemd ging, de man daar zat van is en een scheiding aanvraagt, moet hij haar dan toch onderhouden? Als de liefde 'gewoon' op is en een scheiding is het beste voor beide partijen en de vrouw heeft een baan, moet haar ex haar salaris dan maar blijven aanvullen zodat ze elke zomer op vakantie kan, zoals tijdens het huwelijk?... Ik zou er te trots voor zijn denk ik. Ik vind er ook iets wraakzuchtigs in zitten. "Laat hem maar betalen voor de ellende waar hij me in heeft achtergelaten..."
Ik vind het echt erg dat de sociale dienst een ex aansprakelijk blijft stellen voor een deel van het inkomen van een werkloze ex. Zo is het toch? Als er een bijstandsuitkering moet worden uitbetaald is het toch zo dat de ex moet meebetalen, zodat er minder uit het overheidspotje gehaald hoeft te worden, of zit ik hiermee fout? Zelfs als je als ex weigert alimentatie te accepteren klopt de sociale dienst bij de gewezen partner aan. Ik heb er moeite mee.