To work or not to work

Model uit 1900

Anna:
"Het heeft ook vast met met onze geschiedenis en cultuur te maken. In vergelijking met Amerikanen bijvoorbeeld, zijn wij maar een lui en ambitieloos volk."
IK sluit me deels aan bij mirreke: Het heeft WEL te maken met onze geschiedenis, maar NIET met vage beschouwingen over immigratie, lui en ambitieloos.
Ik zoek de verklaringen in de recente geschiedenis, van rond 1900. In die tijd heeft een effectieve combi van vakbonden en christelijke partijen voor een paar verworvenheden gezorgd. De belangrijkste (hiervoor) is het kostwinnersmodel; een man verdiende genoeg om een gezin te onderhouden. Dat was winwinwin-situatie, ook voor vrouwen, want het betekende dat ze niet hoogzwanger of zogend in de fabriek hoefde te staan. Mannen hadden tegelijk minder concurrentie op de arbeidsmarkt (en konden dus meer verdienen); de kerk had zijn 'gata heen en vermenigvuldigt u' (juist uit die tijd dateren de extreem grote gezinnen).
Zoals gezegd, anno 1900 was het een nuttig model, dat (ook objectief) echt wel goede kanten had. het is echter razendsnel ingehaald, met name door de pil en de wasmachine.

Chirurg

Izar:
"Waarom moet een chirurg fulltime werken?"
Om ervaring op te doen en bij te houden, en om overdrachtsmomenten (kosten tijd en gaan makkelijk fout) te beperken.
Juist in de medische sector is wat te zeggen voor fulltime werken.

Tinus

"In die zin heeft Anna een punt; een minister wordt waanzinnig geclaimd door zijn (of haar) werk. En die minister heeft enerzijds wel veel flexibiliteit, maar heeft tegelijk een hoop agenda-items die gewoon keihard vastliggen (denk aan vrijdagse ministerraad, europese raad van ministers) of waarvan wel een deel maar die niet allemaal geweigerd kunnen worden."
Dat geldt voor meer banen hoor. Een verpleegkundige moet ook ECHT AANWEZIG zijn op de afdeling om te kunnen verplegen. Een alfahulp heeft KEIHARDE afspraken over waar ze wanneer komt assisteren. De doktersassistente MOET aan de telefoon zitten op bepaalde tijden. De leerkracht MOET op bepaalde tijden in de klas aanwezig zijn.
Ik hoop de tijd nog mee te maken van duoministers. Zou heel goed kunnen. Ambtenaren kunnen de overdracht verzorgen.
tssss

Millenia principieel probleem

Millenia:
"Ik hoop de tijd nog mee te maken van duoministers. Zou heel goed kunnen. Ambtenaren kunnen de overdracht verzorgen."
Er is een principieel probleem hier (en met een aantal vergelijkbare hoge mangementsfuncties): Een minister doet geen werk, een minister beslist. Een minister heeft de macht. Overdracht is enorm ingewikkeld en kost veel tijd. Dat is een rol, die je niet makkelijk gelijkwaarsdig kunt delen: Er is altijd een risico, dat de ene helft van het duo net ietsje meer doet, dus net ietsje machtiger, en dus de facto degene die dcht beslist en dus overal aanwezig moet zijn.
Dat is principieel anders dan uitvoerende functies, of managementsfuncties die laag in de hierarchie zitten. maar ook daar zal vaak gebeuren dat er gewacht moet worden, 'want X is er vandaag niet'.

Minister

Ik heb altijd begrepen dat Wouter Bos 1 zorgdag in de week heeft. Neemt niet weg dat hij vast meer dan full time werkt, maar toch.

Jetteke

Ik heb jaren voor een groot bedrijf gewerkt. En daar was het effectief zo dat, als iemand van een bepaald functieniveau minder uren wilde werken in het kader van ouderschapsverlof bijvoorbeeld, die persoon dat welliswaar werd toegestaan, maar die persoon ook op de "zwarte lijst" kwam. Interessant werk ging naar de collega's die voltijds bleven werken, promotie maken was niet meer mogelijk, opslag krijgen ook niet (tenzij wettelijke indexeringen), bijkomende voordelen (zoals firmawagen, GSM, laptop, onkostenvergoeding, ...) werden afgenomen.

Maw, je mocht gerust minder gaan werken, maar je kon je carriere in het bedrijf gedag zeggen, meer zelfs, het werd je vaak moeilijk gemaakt om je job nog naar behoren uit te oefenen en iedereen, echt iedereen, die minder ging werken, nam na een tijdje ontslag of ging terug voltijds werken.

Niemand ging naar de rechter.

Voor de lagere functies was minder gaan werken geen enkel probleem. Daar werd dat zelfs aangemoedigd.

En dat was gewoon de realiteit. Ik heb ook mijn ontslag genomen toen ik minder wilde gaan werken omdat ik wist wat de gevolgen zouden zijn als ik daar bleef en minder zou werken.

Katrien

Flexibiliteit

zit er meestal in dat je zelf de ruimte hebt om je werkzaamheden te plannen in de 168 uur die een week telt. Ministers etc houden zich niet strict aan 5 dagen werken, en 2 dagen weekend. Maar schuiven met alle agenda items waaronder het verschonen van luiers door die hele 168 uur.

Ik vind de uitspraak van de kinderen van dhr Deetman bij zijn pensionering vorig jaar treffend: Hij werkt heel hard, maar was er wel op onze belangrijke momenten. En we konden ook altijd bij hem terecht.

Ik heb het beeld voor me dat hij op zondag met de stukken op schoot in de woonkamer zit te werken, maar dan ben je wel onderdeel van je gezin.

In veel managementfuncties ben je baas over je eigen agenda. Mijn ex heeft bij de geboorte van onze dochter besloten 1 dag per maand thuis te zijn. Die uren staan geblokkeerd in zijn agenda. En nu bijna vier jaar later vragen ze niet meer of hij die maandagen misschien toch iets kan doen. Er is ook bekend dat hij op woensdagen om half 5 weg gaat en geen minuut later. Toch heeft die stricte houding hem geen windeieren gelegd en promoveert hij vrolijk door. Zolang je maar steeds heel duidelijk bent en niet te snel toegeeft. Je zult als man je omgeving moeten opvoeden. Als vrouw hoef je dat veel minder. Ik moet steeds uitleggen waarom ik op woensdagavonden tot laat werk, want men weet dat ik een alleenstaande moeder ben. Dat ik eerder wegga en later binnen kom wordt gewoon geaccepteerd. Maar ik zal toch tenminste mijn contract uren moeten maken.

Onmisbaar is volgens mij niemand, het duurt ongeveer een maand voor alles weer een route heeft gevonden.

Portefeuilleverdeling

Millenia:
"je kunt aan portefeuilleverdeling doen."
Duh. Maar dan is geen sprake meer van duoministers; dan voeg je effectief gewoon meer ministers toe aan het kabinet. Dat heeft weer zo zijn eigen problemen...

Izar

Izar:
"Ik ben het eens met Millenia. Veel niet kunnen is eigenlijk niet willen."
daartussenin: Het is goed om te beseffen waarom men niet kan/niet wil. Dara zitten vaak begrijpelijke drijfveren achter.

Izar:
"Inderdaad portefueille verdeling kan makkelijk."
het dubbel;e is, dat dit soort portefeuilleverdeling uiteindelijk leidt tot meer vergaderen, meer ovedracht, en meer burocratie. Dat is inherent aan grootschalig verdelen vanw erk in een organisatie. Eén medaille, twee kanten -en niet meer zeuren dat ministers etc zoveel vergaderen....

Izar:
"En ik begrijp ook niet waarom een chirurg zijn vaardigheden niet bij kan houden in 4 dagen per week."
Ook (juist!) bij chirurgen spelen allerlei statusargumentjes, maar helemaal onzin is dit vziw niet: Niet alle operaties zijn hetzelfde, dus wil je brede ervaring houden, dan zul je ook zeldzamere soorten operaties moeten doen, en de kans dat je die doet is groter als je meer werkt. Anders krijg je versmalling; je doet een bepaalde operatie dan niet,. omdat je hem de vorige keer ook al niet hebt gedaan....

Chirurg behoorlijk ot

Het gaat zoals Tinus_p al aangeeft niet alleen om de ervaring op peil te houden maar ook om de ervaring op te doen.

Sinds de Europese werktijden aangenomen zijn door artsen werken we in principe niet meer dan 48 uur per week. Collegas van mij die 60 of 70 uur per week werkten konden in hun tweede jaar na afstuderen zelfstandig een blindedarm operatie doen. Ik ben maar vier of vijf jaar jonger dan die collegas maar ik heb er nog maar in zes geassisteerd, laat staan dat ik een blindedarm operatie zelf kan doen.

Part time werken is voor een chirurg in opleiding dus moeilijk te realiseren, het is namelijk gewoon stomweg een uren x ervaring plaatje tot je op een bepaald niveau zit.

Wat meer on topic denk ik dat je denkwijze over fulltime of part time werken met kinderen heel erg van je eigen achtergrond en beroepsgroep afhangt. Als kind van fulltime werkende ouders kan ik me haast niet voorstellen dat ik ooit part time zou werken. Als arts in de gezondheidszorg zie ik zoveel flexibele oplossingen vooral onder het verplegend personeel dat ik me niet voor kan stellendat een kind en werk niet te combineren is. Ik weet zeker dat als je moeder en vader allebei een zorgdag hadden en jezelf een kantoorbaan hebt je weer heel anders over dat soort dingen denkt. Ik zie hier in Engeland ook dat het in bepaalde groepen heel gewoon is om allebei full time te werken terwijl het vooral in upper middle class families not done is om moeder niet thuis te laten zijn voor de kids.

Mariel

Kiezen?

ik woon in belgie, werk full time, zoals zovele vrouwen hier. Er zijn ook een heel deel vrouwen die 4 dagen werken, en er zijn (heel wat minder) vrouwen die halftijds werken.

Je kan niet zomaar in alle funkties kiezen voor even minder te gaan werken (ik zit in zo'n funktie). En mijn man kan ook niet minder werken. In tegenstelling tot mijn man, zit mijn werkdag erop rond 17.15 u, wat in mijn funktie heel vroeg is.
Mijn man moet er nog niet aan denken van op dit uur te kunnen stoppen, omdat hij juist een nieuwe start maakt om mensen te ontvangen die zelf de hele dag werken. Dit is misschien wel typisch voor een vrij beroep, maar zo zijn er mensen heel veel mensen hoor (dokters, tandartsen, notarissen, psychologen, kinestisten ...).

Ondanks dit toch wel drukke werkschema, maak ik -op één dag na- elke dag vers eten, zorg deftig voor mijn kinderen, doe ook mijn huishouden en ben nog half bezig met huiswerk (van de kinderen).

Bij ons bedrijf is het zeker zo dat als je geen 5 dagen wil werken, je niet in aanmerking komt voor "een betere baan", of een baan met enige eindverantwoordelijkheid. Eén dag terugschroeven met werk, is dus een belangrkijke zet voor je hele loopbaan. Bovendien wordt het niet altijd toegestaan.

Deze discussie (jetteke/anna) is eerder gevoerd

Maar dan met mij want ik herken erg veel in Anna's postings, ik had het namelijk zelf geschreven kunnen hebben. Hier ook een echtgenoot die 50-60 uur in de week werkt en ik die anderhalf jaar geleden haar "geweldige" carriere als office manager (secretaresse, what's in a name) voor 2,5 dag per week heeft opgegeven. Er wordt door m.n. Jetteke steeds gehamerd op de groei die je had kunnen maken als je niet gestopt was met werken. Maar wanneer zie je in dat het puur alleen te maken heeft met opleidingsniveau waardoor in dit geval het salaris van mijn man mijn salaris een fooitje deed lijken. Ook al had ik nog 20 jaar doorgewerkt, het was er echt niet anders op geworden.

En verder vind ik je toon (Jetteke) hoogst onaangenaam. Volgens mij zou je prima vriendinnen kunnen worden met Heleen Mees. Ook zal zo'n typ die op een hoogst onaangename manier haar punt wil maken maar ze bereikt ermee dat ik alleen nog maar meer weerzin krijg.

Jetteke

'Een bepaalde baan of werkgever is toch een keus die je zelf maakt?'
Oh echt waar?Oh geweldig zeg,ik ga gelijk kijken wat ik wil gaan doen.Wat fijn ook voor de velen die momenteel bijna of al op straat staan.
Groet,Bastet

Aanvulling tops

Tops:
"Hoe zit het met de vrouwen die het vrouwen als de schoonzus van Heleen mogelijk maken om fulltime te werken? Als zij fulltime andermans huizen schoon moeten maken, wie maakt hun huis dan schoon?"
Je zal maar gescheiden zijn. Of een zorgenkindje hebben. Of allebei.

Keuzes

Ik denk dat er maar weinig beroepen zijn waarin parttime werken echt onmogelijk is. Dan denk ik inderdaad aan bijvoorbeeld een minister die niet zo zeer overal bij hoeft te zijn maar wel een speciale verantwoordelijkheid draagt.

Ik ken verschillende medische specialisten die minder dan 40 uur werken. Echter ik kan me heel goed voorstellen dat het merendeel helemaal geen zin heeft om parttime te werken vanwege de redenen die al genoemd zijn.

In veel gevallen zal parttime werken nadelig voor je carrière zijn. Degenen voor wie het niet nadelig is zijn mensen die of een beroep hebben waarbij het aantal gewerkte uren weinig uit maakt voor de inhoud van de werkzaamheden (callcenter bijvoorbeeld) of mensen die dusdanig gespecialiseerd zijn dat er maar heel weinig mensen kunnen wat zijn kunnen en dus kunnen ze het zich veroorloven veel eisen te stellen.

Het grootste deel van de werkende bevolking zal echter wel enig nadeel ondervinden (in de vorm van salaris, promotie, ontwikkeling) van parttime werken. En hoe minder uren hoe meer effect dat zal hebben. Waarbij je met 32 uur nog wel redelijk wat op kan bouwen wordt dat met 24 uur al weer lastiger.

Het is dus een keuze die je moet maken (zowel de man als de vrouw). Ga ik minder uren werken en dus minder geld en mogelijkheden maar wel meer vrije tijd en tijd met de kinderen? Of blijf ik evenveel uren werken maar heb dus minder tijd voor andere bezigheden?

Van mij hoeven mannen helemaal niet parttime te gaan werken. Ik kan me goed voorstellen dat de man van Anna bijvoorbeeld helemaal niet parttime wil werken maar zijn werk en carrière belangrijk vindt. Maar het is wel een keuze die hij helemaal zelf maakt. Hij heeft wettelijk recht op minder uren en als hij daarvan geen gebruik wil maken door onzalige zij effecten is dat zijn keuze. Het blijft echter wel een keuze. Het is absoluut geen voldongen feit.

Verder is het natuurlijk een bekende valkuil dat vrouwen vaker hoger trouwen dan mannen (dus een man met een betere opleiding, baan en carrière perspectief). Omdat je op zo'n ongelijke basis begint wordt het al een stuk lastiger om die achterstand in te halen. Vervolgens is de keuze dat de vrouw minder gaat werken als de kinderen er eenmaal zijn dan ook makkelijker gemaakt. Gevolg is dat vrouw nog minder gaat werken en nog minder toekomst perspectief heeft (carrière wijs dan). Dat is wel lastig natuurlijk. Zelf zou ik als in die situatie zou zitten dan waarschijnlijk toch blijven werken en daarnaast opleidingen volgen om hoger op te komen. Maar dat is wel een investering van tijd die veel mensen niet willen maken. Ook een keuze.

In elk geval is de periode dat ik thuis heb gezeten en financieel afhankelijk was mij maar matig bevallen. Niet alleen het verminderde inkomen was niet echt fijn maar ik miste het werken op zich ook gewoon. Ik denk dat onze huidige situatie van 2 fulltime werkende ouders (waarvan de een een vast rooster heeft en ander juist redelijk flexibel is) heel goed te combineren is met ons gezin zoals het nu is (opgroeiende kinderen). Parttime werken vind ik niet nodig. We kunnen nu ook genoeg tijd en aandacht besteden aan de kinderen en eten elke avond gewoon samen (alleen ik werk soms 's avonds en eet dan niet mee maar dan is man wel thuis).

Maylise

Minister en chirurg

heb ik allebei in mijn zeer nabije omgeving. Of nou ja, cardioloog in opleiding, mag dat ook? Heeft zijn opleidingsplek gekregen terwijl hij vanaf gesprek 1 zei dat hij 4 dagen werkt. Helemaal niet vragen of dat kon, zo was het gewoon, en zo werd het geaccepteerd. 3 kinderen, vrouw ook arts voor 4 dagen.
De minister werkt nu meer dan fulltime, maar als hij thuis is zorgt hij, (ook 's nachts!) ook voor meerdere kinderen, zodat zijn vrouw dan de ruimte heeft. Neemt ook vrij ruim vakantie tijdens schoolvakanties, werkt dan veel als de kinderen naar bed zijn. En deze minister heeft tot aan zijn ministerschap 4 dagen gewerkt en zal dat daarna ook wel weer gaan doen. En inderdaad, er is een boel verplicht (ministerraad, kamerdebatten, europese ministerraden) maar reken maar dat hij bij de schoolmusical van zijn kind is, ook als die om 15.00 u 'smiddags is.
In het vorige kabinet kreeg 1 staatssecretaris 1 kind (Schultz) en 1 kreeg er zelfs 2 binnen één kabinetsperiode (van gennip), keurig vervangen door hun ministers.
En what about Bussemakers (VWS) die iedere dag haar dochter zelf naar school brengt en Zalm die om half zes achter de piepers zat? Ok, het zijn geen 4-daagsewerkweken, maar wel zodanig flexibel ingericht dat er ook veel ruimte voor zorg is.

Kortom, het kan echt, in iedere sector. Alleen niet iedere baas en/of werknemer wil het....

Mammalies

mammalies:
"En what about Bussemakers (VWS) die iedere dag haar dochter zelf naar school brengt en Zalm die om half zes achter de piepers zat? Ok, het zijn geen 4-daagsewerkweken, maar wel zodanig flexibel ingericht dat er ook veel ruimte voor zorg is."
Zitten ze er echt elke dag? En zijn ze niet ondertussen aan het bellen met Vreselijk Belangrijke Personen? Of is dit ook een beetje voor de Bühne? Want openlijk je gezin verwaarlozen ten gunste van je carriere is in Nederland inmiddels not done, ook voor mannen.

Armgard

Armgard:
"Tinus, ik ben alleenstaand moeder met een zorgenkind en werk full-time. Weliswaar heb ik mijn ambities de laatste 10 jaar in de ijskast moeten zetten en vind ik het hebben van een zorgenkind niet heel erg veel zwaarder dan een 'gewoon' kind (maar wat is gewoon), maar het kan wel, hoor."
Ja, het kan, en het is goed dat je het even aanstipt. Het punt is vooral, dat het een complicerende factor is, en dat het er erg van af hangt of je dan je zaakjes nog geregdl krijgt. Heleen Mees cs doet net alsof dat allemaal 'je eigen keus' is; ik denk dat daarbij ook veel afhangt van je omgeving en de details van je situatie.

Salaris

Ik heb de hele draad doorgelezen, maar er is zo veel gezegd dat ik niet weet of ik in herhaling val. Toch maar een bijdrage.
De redenering van Anna N en Marith (dat ze van hun salaris niets overhouden na aftrek van kinderopvang, of dat de kinderopvang mogelijk zelfs meer kost) misschien wel verleidelijk en misschien zelfs voor de hand liggend, maar ik vind 'm niet terecht. Afgezien van het feit dat je wel een heel laag inkomen moet hebben om in de huidige regeling meer geld aan kinderopvang kwijt te zijn dan dat je als slaris ontvangt. En hoe lager de inkomsten, des te hoger de toeslag. Maar ik vind het ook onzin de kinderopvangkosten alleen maar af te trekken van het salaris van de minst verdienende partner. Je werkt samen, je hebt een gezinsbudget en daarvan doe je samen uitgaven. Maar dan moet je wel het hele plaatje bekijken: een baan betekent ook vakantiegeld en vaak ook een eindejaarsuitkering (die zie je alleen terug in mei en december, maar ze horen wel bij je jaarinkomen), als beide werken betekent dit een extra hypotheekrenteaftrek (ok, ook een verlies van de aanrechtsubside) en pensioenopbouw. Dat wordt vaak niet meegenomen in het plaatje.
Daarnaast zie ik werken als investeren in de toekomst, in eigen ontplooiing. Tenslotte vind ik het onverstandig om, ook als je man een heel hoog inkomen heeft, zo afhankelijk te zijn van het inkomen van je partner. Het zal jullie natuurlijk niet gebeuren, maar er zijn een boel relaties die stuk lopen en dan sta je daar zonder baan en inkomen.
Groet,
Dirkje

Part time/full time

Grappig hoe in deze draad de norm voor full time werken ligt bij 40 uur. Ik werk in de zorg en daar is full time echt 36 uur, maar in de praktijk wordt door veel mensen (ook leidinggevenden) vanaf 28 uur gezien als full time. Ik weet eigenlijk niet waarom dat is. Op het loonstrookje wordt natuurlijk alles beneden de 36 uur gezien als minder dan 100%.
Groet,
Dirkje

Opmerkingen

ja, de omgeving heeft er de mond vol van. En natuurlijk gaat dat beide kanten op. Ik zal als werkende moeder zelf niet iemand veroordelen omdat die kiest om thuis te blijven. Ook al snap ik daar meestal niets van. Aan de andere kant vallen een boel opmerkingen me wel op. Toen ons eerste kind geboren moest worden vroegen mensen aan mij hoe ik het ging doen als de baby er was, of ik bleef werken, maar dan toch zeker wel minder, of zou ik gaan stoppen. Niemand vroeg hoe wij het gingen doen en iedereen ging er van uit dat hij natuurlijk full time bleef werken. Mensen vroegen aan mij of ik ouderschapsverlof wilde opnemen, nooit aan mijn man. Voor de duidelijkheid: mijn man en ik werkten destijds in dezelfde branche waar de salarissen vastgesteld zijn op leeftijd. Hij is nauwelijks ouder dan ik dus we verdienden evenveel. Verschil in salaris was dus geen reden om ons verschillend te benaderen hierin.
Onlangs kon ik mijn werkuren uitbreiden en dat heb ik met plezier gedaan. Ik kreeg toen vragen en opmerkingen die mijn man nog nooit gehoord heeft: goh, wil je wel zo veel zonder de kinderen; 32 uur is best veel hoor voor een moeder. Nog een leuke pas gehoord: je moet niet te veel werken en wel genieten van de kinderen nu ze klein zijn; ze zijn maar zo groot. Ja duh, wie bepaalt dan voor mij op welke manier ik moet genieten?
Ik word trouwens niet boos van dit soort reacties, maar ze verbazen me wel hogelijk. Vooral het feit dat het nog allemaal zo stereotiep is.
Groet,
Dirkje

Dirkje en jetteke

Ik heb nergens gezegd dat ik niets overhield als ik mijn salaris afzette tegen de kinderopvangkosten (dat was inderdaad Anna). Sterker nog, ik denk dat ik in mijn secretariele functie best heel aardig verdiende (2700 euro bruto op basis van een fulltime functie) en ik werkte dus precies de helft daarvan. In mijn geval was het de hoeveelheid geregel in mijn positie. Ik werkte niet in de buurt van mijn woonplaats dus het was altijd heen en weer vliegen naar de opvang om op tijd te zijn in combinatie met een dochter die niet happy was op de NSO. Mijn man kon zelden brengen en halen (patientenzorg in zijn geval en dat is werken van 8 tot 6 minimaal). Op een gegeven moment heb ik gedacht; waar doe ik het voor? Voor het geld hoefde ik het niet te doen, voor de voldoening ook al niet (ik was het werk al redelijk beu). Ik had gelukkig de vrijheid te kiezen en ben gestopt. Ik heb nog geen dag spijt gehad. Ik doe vrijwilligerswerk op een borg (rondleidingen, suppoost zijn, kassa etc.), ik kan paardrijden in de ochtenduren op een 1 ochtend in de week en ik heb genoeg contacten met leuke vrouwen die of parttime werken of ook net als ik thuis zijn. Ook heb ik straks alle tijd voor de pup die we in de vakantie zullen krijgen. Het zal voor de carriere dames hier misschien een leeg bestaan lijken maar ik vind het heerlijk. Mijn echtgenoot heeft me altijd gesteund of ik nou werk of niet werk. Hij vindt het prima, waar ik me goed bij voel.

En Jetteke, waarom ben ik na mijn HAVO de secretaresse opleiding gaan volgen? Ach, ik had al een mislukt jaar PABO achter de rug en mijn moeder (zelf ook secretaresse) zei; ga naar Schoevers (o.i.d.), daarna heb je altijd werk. Ik was 19 en wist echt niet wat ik wilde dus ik heb me volkomen zonder enige inspiratie voor de opleiding ingeschreven (en zo is geschied). Daarna heb ik de ballen niet meer gehad om me op een hoger niveau om te scholen. Qua opleiding heb ik misschien een lager niveau, verder ervaar ik overigens geen niveau verschil

Baantje/uurtjes

In de discussie aan het begin van dit draadje ging het er over of je met deze termen mag spreken wanneer een ander weinig uren werkt. het is mij juist opgevallen dat ik vrouwen op deze manier over hun eigen werk. Het kan aan mijn omgeving liggen, maar ik hoor vrouwen die vertellen over hun werk zeggen praten in het trant van 'nu ja, het is maar voor ... uurtjes hoor.' Dat vind ik niet een manier om je zelf en je eigen werk serieus te nemen. Dat maakt ook dat ik het moeilijk vind om het werken van deze vrouwen serieus te nemen.
Groet,
Dirkje

Marith

Nee, dat kun je hier idd heel goed achterwege gelaten hebben, maar in eerdere draadjes en in eerdere postings heb je wel degelijk gehint op het feit dat jouw werk ook financieel niet de moeite waard was ten opzichte van het werk van je man.
En wat betreft de rest van je posting, over het feit dat je bestaan al dan niet leeg is, heb ik geen oordeel, al zou het voor mij wel leeg voelen, maar dat is persoonlijk.
Wat me ook nu weer opvalt in je manier van schrijven is dat je je wel heel erg presenteert als de vrouw van een goed verdiendende echtgenoot, die zijn vrouw alle vrijheid geeft. Daarmee sta je op een fundamenteel andere manier in een relatie dan ik. Dat maakt weer dat ik me bij jouw redeneringen niets kan voorstellen. Maar dat kan natuurlijk ook mijn manco zijn.
Groet,
Dirkje

Wil zo'n man echt wel minder werken?

Mannen kunnen niet een dag minder werken om voor hun kind te zorgen want dat staat de bedrijfscultuur niet toe? Ik heb meegemaakt dat mannen wel een dag minder konden werken omdat ze les gaven of een opleiding volgden. Dan kon het natuurlijk wel, maar minder werken om voor je kinderen te zorgen was not done. Natuurlijk kies je wel zelf om bij zo'n bedrijf te blijven. Je zult misschien niet meteen een andere baan vinden maar er zijn genoeg mannen die roepen dat het niet kan bij hun werkgever maar er ook niets aan doen om dan ergens anders aan de slag te komen waar het wel kan. Dus hoe graag willen die mannen dan zelf?

groeten,Ekiem

Jetteke

Er is helemaal niks mis met een goede secretaresse.Sterker nog,menig manager zou goed gek worden zonder.Bij Schoevers kun je uitstekende mbo én hbo opleidingen volgen,met specialisaties bovendien.En aangezien meisjes ook voor zichzelf moeten kunnen zorgen,is dit een prima keuze,met heel,heel veel werk in het verschiet.Dus waarom een havo-meisje dit van jou niet mag ambieren,is mij een raadsel!
Groet,bastet

Keuzes

"Dus hoe graag willen die mannen dan zelf? " Ekeim, inderdaad, iemand hóeft niet te gaan werken in een bedrijf die zoiets niet 'toestaat', ook dat is een eigen keuze. De keuze kan ook zijn dat pa minder gaat werken en minder gaat verdienen en ma meer gaat werken en dan meer gaat verdienen, ja, soms kom je dan in totaal op minder uit, ook dát is een keuze. Wij hebben destijds de keuze gemaakt allebei parttime te gaan werken, waarvoor mijn man een fulltime baan opgaf, minder salaris etc, maar wel beide onze kinderen op zien groeien...

Ambities en capaciteiten

Ik ben nog steeds geen (goede) verklaring tegengekomen voor het feit dat veel vrouwen het helemaal niet nodig vinden om financieel voor zichzelf te kunnen zorgen. Dat je partner leuk verdient is natuurlijk mooi meegenomen, maar als je relatie over is duurt partneralimentatie ook maar 12 jaar. Als mijn partner tonnen zou verdienen zou ik dus ook gewoon vier dagen blijven werken. Maar goed, anderen denken daar anders over.
Wat me wel heel erg opvalt is dat 'iedereen' in dit draadje schijnt te denken dat 'iedereen' een hoge opleiding en dito baan kan hebben. Heb ik iets gemist, en is HBO tegenwoordig de standaard? Of hebben jullie iets gemist en weet je niet dat 60% van de kinderen naar het VMBO gaat? In mijn omgeving ken ik heel veel mensen met een MBO-opleiding en dito baan. Mijn vriendin is vol ambitie begonnen met een MBO-opleiding in de zorg, waar ze flink haar best voor moet doen. Dat geeft haar veel voldoening, hoewel de beloning voor haar functie voor een groot deel bestaat uit dankbaarheid.