To work or not to work

Fulltime-parttime

Als je ervan uitgaat dat fulltime werken eigenlijk al begint bij 36 uur per week, komt 32 uur werken per week opeens niet weinig over. Iemand die 32 uur werkt werkt dus maar 4 uur minder dan iemand die een fulltime baan van 36 uur heeft. Met 32 uur per week kun je nog heel goed een carrière opbouwen. Met 12 uur wordt dat toch lastiger. Het komt dan waarschijnlijk té vaak voor dat je nee moet zeggen tegen bepaalde situaties. Trainingen, vergaderingen, in willen springen op onverwachte situaties, het is toch lastig als dat binnen die 12 uur moet gebeuren. Maar dat is een keus. Als het de keus van een vrouw is om buiten dat soort activiteiten te staan en gewoon het gezinsinkomen aan wil vullen tot waar zij als gezin tevreden mee zijn dan vind ik het niet meer dan normaal dat een ander dat respecteert en niet afdoet als dat haar werk niets voorstelt en niet meer dan een baantje is. Ik heb collega's die zo weinig werken. Ze doen in principe hetzelfde werk als wat ik doe. Net zo verantwoordelijk, met dezelfde druk en stress als bij anderen die 40 uur werken. Ze doen dus gewoon volwaardig werk, alleen korter in uren.

Fulltime/parttime (beetje ot)

Het is een andere discussie, maar hoe je parttime werkt beleeft heeft met je baan en jezelf te maken. Ik werk parttime, zou om lich. redenen niet meer kunnen werken, maar zou het ook niet willen ( ik wil ook nog een leven buiten mijn baan hebben), daarentegen ga ik erg in mijn werk op, ik ben daar parttime, maar werk regelmatig fulltime in mijn hoofd, meer dan sommige collega's die fultime werken..... Hoe het zit met vergaderigen etc ligt ook aan je werk, als je alles wat je doet in een paar dagen moet doen lukt dat vaak niet, als je naast je werkdagen soms extra gaat ben je ook meer betrokken.
Ik zou het idd ook een raar idee vinden als mijn man mij zou 'onderhouden', wij zorgen samen voor het inkomen, net zoals we het samen uitgeven en we hebben samen onze kinderen groot gebracht.

Alimentatie

is het zakelijke gevolg van een huwelijk. Een huwelijk is een contract met heel veel kleine lettertjes die niemand ooit leest vooraf.
Als je je handtekening zet onder dat contract zet je letterlijk een handtekening onder iets voor onbepaalde tijd. Tot de dood je scheidt. Zelfs als je 50 jaar later dood gaat kan je ex nog moeten betalen aan je begrafenis.

Partneralimentatie is een onderdeel van die blijvende zorgplicht. De aanleiding van de scheiding doet daar helemaal niet toe. Wat als je als stel in goed overleg besluit dat 1 van de 2 minder gaat werken, en dus minder verdienen en dus ook in de toekomst minder verdient wegens minder cariere mogelijkheden en dan uit elkaar gaat. Moet die minderwerkende partner dan levenslang op de blaren zitten omdat hij/zij deze rol heeft gehad terwijl de ander wel ten volle zijn/haar cariere mogelijkheden heeft kunnen benutten?

Trots heeft niets met financien te maken, alimentatie is gewoon zakelijk en zijn 2 dingen die goed uit elkaar gehouden moeten worden. En dat wordt nogal eens vergeten.

Eigen broek op houden

Mijn doel is altijd geweest om mijn eigen broek op te kunnen houden. Ik ben ook een aantal jaar kostwinner geweest, terwijl mijn man thuis was.
Nu ben ik voor het eerst voor langere tijd werkloos vanwege ons expat bestaan. Wat een drab. Ik vind het echt vreselijk als mijn enige besognes de boodschappen de was en het huiswerk van de kinderen zijn. Knap als je dat 12 jaar of langer vol houdt, maar ik wordt er echt gillend gek van.

En om op de vraag terug te komen: ik denk dat het goed is voor kinderen om een moeder met een fulltime baan te hebben, zeker bij een scheiding. Dan verandert er na de scheiding namelijk veel minder voor de kinderen en verder vind ik een moeder met een baan een beter rolmoeder als iemand die partner van en moeder van is.

Leven

En zo is het leven!
Je weet niet wat er morgen zal gebeuren. Je kan fulltime werken, kostwinner zijn en je baan verliezen. Dan zit er nog steeds een gezin op de blaren. Je kan parttime werken en je man laat je zitten en dan krijg je ineens het aanbod van je leven en krijg je de kans een mooie carriere op te bouwen. Je kan iedere dag 2 ons groente en 2 ons fruit eten en toch krijg je die enge ziekte of krijg je een auto-ongeluk. Je kan fulltime voor je kinderen zorgen en plotseling het bijltje erbij neergooien en in je eentje vertrekken, dan moet je partner heel snel een nieuwe moeder en/of kdv zoeken (beiden kosten meer geld ).
Leef het leven met redelijk verstand en op basis van overeenstemming tussen de partners, maar vooral met plezier. Iedereen kan zelf z'n broek ophouden als het moet maar dan nog weet je niet of je het helemaal voor elkaar hebt.
Je kan duizenden rampscenarios bedenken en die worden echt niet allemaal opgelost door fulltime te werken. Betekent niet dat je dat dan niet zou moeten doen, maar betekent ook niet dat je dat wel zou moeten doen. Maak de keuzes die voor jou en je kinderen op dit moment de beste zijn. Wij hebben zo altijd naar volle tevredenheid kunnen leven (zelf heb ik alle mogelijk werkvormen gekend sinds ik kinderen heb fulltime werkend/parttime/fulltime thuis).
Modelouders bestaan niet. Persoonlijk vind ik een thuisblijfmoeder/vader beter voor kinderen onder de 3 (basis veiligheid en rust), maar fulltime werkende ouders beter voor kinderen tot 12 (voorbeeldfunctie, werken zal je!)en in de puberteit zou minstens 1 van de ouders parttime moeten werken (aanwezigheid in tijden van pubercrisis). Maar dat is dus mijn persoonlijke visie. Een ander vult dat model lekker helemaal zelf in.
Groet, Camille

Kaaskopje

Je vraagt: "hoe het bij partneralimentatie zit met de áánleiding van de scheiding.".
amk geeft hier al een antwoord op: een huwelijk is een zakelijke overeenkomst. Wat de aanleiding voor scheiding betreft: er zijn evenveel aanleidingen om te scheiden als er huwelijksrelaties bestaan, zou ik haast zeggen. Maar er is maar één wettelijke grond om te scheiden, en dat is "duurzame ontwrichting" (artikel 1:151 BW)

Als niet-buitenshuis werkende moeder

draai je wel praktisch overal voor op. Ik werk soms tussen de afspraken, hulpvragen, zieke kinderen, gemiste bussen ed. door. Maar ik heb nu tenminste wel een hele mooie werkruimte/cq. atelier.
Oh, en ik denk dat ik gemiddeld zo'n 32 uur per week werk (met dalen tot nul en pieken tot 50 uur) en ik verdien ons hoofdinkomen.

Alimentatie

Alimentatie is iets waar voorzichtig mee omgesprongen moet worden vind ik. Als een partner terecht aangewezen is op partneralimentatie ben ik de laatste om daar tegen te zijn. Maar waar ik vooral aan twijfel is of het altijd maar terecht is. Naar mijn gevoel is het een verouderd systeem, waar nodig het mes in moet. Als 'moderne' vrouw weet je voor je aan een huwelijk begint dat er ook weer een einde aan kan komen. Je kunt tegenwoordig een bewuste keus maken tussen afhankelijk zijn van je man of niet. Er kunnen situaties zijn waarin bewust gekozen moet worden voor een afhankelijke situatie, misschien zou je in die situatie vast moeten laten leggen dat er zorgplicht blijft na een scheiding. In andere gevallen zou ik geen goede reden voor zo'n plicht weten.

Parttime

Wat ik niet snap is dat veel mensen gelijk "kantoorwerk" denken, als het werken van minder uren niet als volwaardig wordt gezien. Ik werk met 16 uur even volwaardig als een iemand die full time werkt, ik werk op een huis met 6 verstandelijk gehandicapten, en daar is minder uren werken niet minder "volwaardig" In deze functie is het zelfs niet mogelijk om full time te werken.

Lady grey

Lady Grey schrijft: "Als niet buitenshuis werkende moeder heb je in elk geval niet het eerder beschreven schuldgevoel bij zieke kinderen. En niet het dilemma wie er thuis moet blijven."

Daarop zeg ik: Als slechts in huis werkende moeder, heb je helaas ook niet het enorm kicken gevoel dat je en je kinderen opvoedt, en (mede)kostwinner bent. Dat gevoel heb je wel als buitenshuis en tevens binnenshuis werkende moeder. (want al die dingen die binnenshuis werkende moeders doen, doen de buitenhuis werkende moeders ook nog!)

Liora

Mee eens pandia

Ik ben het met Pandia eens. Wijzen naar iemand anders is altijd makkelijk. Ben je zelf tevreden met wat je hebt klaar toch! Wees blij dat we deze vrijheid hebben in nederland. Ik kom nog uit de tijd dat opvang onbetaalbaar was en heb toen een baanTJE (ha ha)van 14 aangenomen met het nodige kunst en vliegwerk kregen we het voorelkaar om werktijden op elkaar af te stemmen en opa en oma waren zo lief om regelmatig eens in te springen. Nu zou ik gezien het oppas tarief wel meer kunnen gaan werken maar (lol) de opvang begint niet zo vroeg!! Dus ik kan in dit geweldige land nog steeds niet meer werken (niet in mijn huidige baan) en het kunst en vliegwerk blijft. Maar ben wel gelukkig hoor Maar werken is ook wel eens makkelijker gezegd dan gedaan. Laat iedereen alstublieft in zijn waarde. Mijn kinderen zijn zelfstandig en gelukkig en zitten goed in hun vel hebben een lekker bed om in te slapen. Pa en ma gelukkig wat wil je nog meer?

Raar

Ik denk dat Pandia precies de vinger op de zere plek legt. Je kwetsbaarste punt of je nu wel of niet betaald werk doet, blijven je kinderen. Vandaar dat iedereen op dit punt zo over elkaar heen valt. Men denkt lijkt het wel dat als men toegeeft dat wat de ander doet misschien ook wel goed is, dat dat automatisch impliceert dat wat men zelf doet niet goed is. Men is veel te bang dat men door naar elkaars argumenten te luisteren men tot de conclusie moet komen dat zijn eigen keuze misschien niet de juiste is. Dus begint men maar niet eens met luisteren, maar gaat gelijk in de aanval/verdediging. Dat maakt eigenlijk geen verschil, want als iemand zich verdedigt met de opmerking: "ik moet er nou eenmaal niet aan denken om mijn kinderen naar de opvang te brengen" wordt dat ook weer als een aanval gezien. Net zoals elke opmerking ook gelijk wordt opgevat als een aanval. Als iemand vraagt: mis je je kinderen dan niet, als je zoveel werkt? Vermoedelijk gewoon bedoeld als oprechte vraag van iemand die nogal een moederkloek is en haar kindjes erg mist als ze werkt en die zich afvraagt of dat dus niet bij iedereen zo werkt. Degene aan wie dit wordt gevraagd ziet het gelijk als een aanval en hoort er een waardeoordeel in. Of: Heb je dan geen behoefte om onafhankelijk te zijn? Aan iemand die niet werkt. De vraagsteller vindt dit ontzettend belangrijk en kan zich niet voorstellen dat een ander dit niet belangrijk vindt, dus is gewoon verwonderd dat blijkbaar andere mensen er zo anders over denken. Degene aan wie de vraag wordt gesteld denkt: "zie je wel, ze vindt me maar een domme muts." Deze zelfde gevoeligheid vind je bij de vraag borst of fles. "Ga je borst of fles geven?" vraagt iemand geinterresseerd. De aankomende flesmoeder denkt, "zie je wel, ze vindt dat ik borst moet geven". "Goh geef je nog steeds de borst?" vraagt iemand aan de moeder van een 9 maanden oude baby, want ze wist helemaal niet dat dat kon. Maar de moeder denkt, zie je wel weer iemand die vindt dat ik te lang geef. Met kinderen ligt het nu eenmaal heel gevoelig en kun je je niet voorstellen dat iemand het anders doet. Het is nu eenmaal zo dat de een van pasta houdt en de ander meer van aardappelen en gek genoeg valt daar dus nooit iemand over. Als iemand vraagt: "goh waar dweil je je vloer mee" krijg je gewoon een normaal antwoord en eventueel hoe en waarom men juist dit middel heeft gekozen. Maar als je vraagt: "goh hoe heb je je opvang geregeld" is men gelijk op zijn qui vive, maar als je nooit van anderen hoort hoe zij het doen, hoe moet je dan achter de verschillende opties komen en hoe dat bevalt. En het rare is dat alleen vrouwen onderling zo op elkaar reageren, vaders hebben dat helemaal niet.

1e wereldoorlog speelt grote rol

Hillary, je slaat volgens mij de spijker op de kop! vandaar dat de solidariteit tussen vrouwen soms ver te zoeken is en mannen zich rot lachen en doorgaan op de oude weg. Zo verandert er nooit iets.

De reden waarom in veel andere Europese landen, met name Frankrijk veel vrouwen gewend zijn fulltime te werken is de 1e wereldoorlog. Nederland was toen neutraal en had daardoor weinig doden te betreuren. In Frankrijk werden echter hele generaties mannen naar het front gestuurd en hun werk werd ingenomen door de vrouwen want dat moest toch gedaan worden. Vele mannen keerden nooit meer terug en dus was er een groot tekort aan werkkracht. Veel vrouwen zijn toen blijven werken.

De moederschapsideologie in Nederland is niet eeuwenlang zo geweest. Vooral deze eeuw waren er tijden dat er te weinig werk was (denk aan de jaren 30 en vlak na de oorlog toen veel mannen weer terugkwamen en vrouwen hun werkplekken weer moesten opgeven. Vrouwen werden voorgehouden dat hun plek het aanrecht was tot en met wetgeving aan toe en in de jaren 50 is dat steeds sterker gepusht. De kostwinner is een economisch model dat je in Nederland veel sterker terugvindt dan in andere landen.

groeten,Ekeim

Binnenshuis werken

Hoi Pandia,

Natuurlijk heb je gelijk, maar het irriteert me enorm als iemand gaat schrijven over 'niet buitenshuis werken', dan werk je dus wel, maar thuis, aan het huishouden en aan het halen en brengen van kinderen. En dat doen de meeste werkende moeders ook. Noem dat dan 'dubbel werkende moeders' of zo. Want als we allemaal ook thuis werken, kan je dat volgens mij wel weer tegen elkaar wegstrepen.

Ik viel dus over de opmerking van Lady Grey en daarop was mijn posting een reactie.

Liora

Liora

In mijn omgeving besteden de meeste fulltime werkende moeders dat juist allemaal uit.Hun huishouden,de tuin,het opvangen van de kinderen,tot de strijk aan toe.Niks mis mee,maar dat werkende moeders 'dat ook allemaal nog doen'loopt in veel gevallen dus wel los hier.
Groetjes,Bastet

Oh ja?

Kijk, ik heb ook een werkster, maar ik moet toch nog elke dag koken, afwassen, vaatwasser uitruimen, wassen draaien en opvouwen, opruimen, soms even tussendoor de wc of badkamer. Dus het is altijd maar een deel wat je uitbesteedt.

Verder moet je echt nog steeds zelf je kinderen opvoeden hoor!

Liora (tuin heb ik niet, dat scheelt)

Ja maar liora

Al die poepluiertjes die verschoont worden, de snotneuzen die afgeveegt worden, de fruithapjes die gestampt worden en de boterhammetjes die gesmeerd worden, om het maar niet te hebben over de spelletjes die gespeeld worden en de torens die gebouwd worden, of een kind 10 keer op een potje zetten etc. etc. dat wordt allemaal door een ander gedaan wanneer jij werkt. En idd als je thuiskomt, kan je dat als werkende ouder ook nog een keer doen, maar die andere 40 uur doet een ander (opa/oma, kdv of gastouder) dat voor je. Als je nog-niet-naar-schoolgaande kinderen hebt gaat het gewoon niet op, een werkende moeder zorgt nu eenmaal anders voor haar kind(eren), dat heeft niets te maken met het huishouden dat je vervolgens nog moet doen (en sorry, maar ik ben niet parttime gaan werken om het huishouden te doen maar om voor mijn kinderen meer aanwezig te zijn). Maar goed als een kdv de snotneuzen afveegt heet het werk en als je het bij je eigen kind doet ben je een nietsnut

Camille (over pubers)

Wat interessant dat jij zegt dat je best beiden fulltime kunt werken met basisschoolkinderen, maar dat er als de kids puberen toch iemand parttime zal moeten werken om de puberteit 'op te vangen'. Mijn moeder heeft dit ook altijd beweerd (en brengt nu haar achtste eigen puber groot). Ze is ervan overtuigd dat soms onderschat wordt hoe belangrijk het voor pubers is dat er regelmatig iemand voor ze thuis is. Heb dit eigenlijk nooit eerder van iemand anders vernomen, leuk dat je er ook zo over denkt.
Ik zit pas ruim twee jaar op OO en dit is werkelijk al het zoveelste werkende-moeders-draadje waarin beide kanten tegenover elkaar staan. Het wordt eerlijk gezegd een beetje saai. Ik heb er maar een mening over: iedereen moet doen wat hem/haar goeddunkt en anderen niet lastigvallen als die andere keuzes maken. Alle subsidies voor thuisblijfouders mogen van mij wel worden afgeschaft, maar dat is net weer een andere discussie.
Groetjes
Massi

Massi nissa

"Ik zit pas ruim twee jaar op OO en dit is werkelijk al het zoveelste werkende-moeders-draadje waarin beide kanten tegenover elkaar staan."
Dat komt omdat men off topic drijft. De vraag was waarom de norm in Nederland anders lijkt te zijn dan in het buitenland. Een aantal hebben daar antwoord op gegeven. Met opmerkingen over de geschiedenis. Met verwijzing naar Duitsland waar het nog erger is. Daaruit kun je concluderen dat het is gegroeid en dat het niet iets 'typisch Nederlands' is, al is in veel andere landen inderdaad toch gewoon werken de norm. Daar gaat het draadje dus heel goed, want dat gaat over mijn vraag. Dank daarvoor, collega's! Maar er klinken altijd de vaste stemmen doorheen, ook in deze draden. Sommigen maken nog eens van de gelegenheid gebruik om lange tenen naar voren te steken "denk erom tbm's verdienen ook respect", "denk erom, vrouwen die part time werken zijn niks minder als een ander" Jahaaaa, waar hoor. Maar het topic was niet:"waarom vinden we in Nederland vrouwen die part time werken niks waard ). Dan zijn er degenen die ongevraagd beginnen uit te leggen waarom zij absoluut niet full time zouden kunnen werken, ook al een vaste riedel. Terwijl het topic toch ook niet was:"wanneer kan iemand wel of niet full time werken?". Sommigen vatten het dus op als een uitnodiging om hun eigen arrangementen te verdedigen. Nergens voor nodig. Het ging over Nederlandse opvattingen, niet over Nederlandse praktijken. Wel bekruipt mij soms het gevoel dat sommigen veranderingen van die opvattingen vrezen. Stel dat je man straks zegt: nu wil ik 12 uur per week werken en ga jij full time. Want nu vind ik dat ik thuis moet zijn voor de kinderen. Reuze benieuwd wat er in een aantal gevallen zou gebeuren. Want je kan ook vragen: waarom eisen mannen hun recht niet op om meer bij hun kinderen te vertoeven?

Over engeland

moeders werken vaak full time of helemaal niet. Onze laatste chreche kostte 55 pond per dag, met 2 kinderen was dat ERG veel geld.

Moeders nemen vaak een jaar zwangerschapsverlof, hiervan krijg je 26 weken een soort uitkering en afhankelijk van je baas wordt dat voor een kortere periode aangevuld tot volledig salaris. (ik geloof dat ik iets van 18 weken volledig kreeg)

Vaak blijven ze thuis tot kinderen naar school gaan omdat de opvang dus erg duur is, en je geen vergoeding krijgt (kein beetje vanaf dat je kind 3 wordt, maar dat zet geen zoden aan de dijk).

Niet werken is hier ook een beetje status heb ik soms het gevoel.
(geldt natuurlijk lang niet voor iedereen)

Part time banen zijn erg weinig, en in dit economische klimaat al helemaal niet!

Over engeland 2

Of moeders werken wel fulltime omdat ze absoluut niet van 1 salaris rond kunnen komen, kinderen zijn dan fulltime bij opa en oma of een childminder die veel (6 ?) kinderen onder de 5 jaar onder haar hoede heeft.
Ook zie je vaak dat er een leeftijdsverschil van 5 jaar tussen de kinderen zit, om zo toch maar voor 1 kind tegelijk opvang te hoeven betalen.
Toen ik hier kwam wonen en geen baan had werd me gevraagd: Dus je HOEFT niet te werken ? Wel een andere benadering dan in NL waar je toch wat meewarig bekeken werd als TBM. (Maar laten we nu niet meer in deze discussie verzanden ;o))

Pubers en anna n.

Oei, ik heb een puber, werk veel thuis maar die moet als hij 's middags uit school komt, niets van mij hebben. Ik kwam altijd beneden zitten met mijn laptopje als hij thuis kwam, maar daar wordt hij woest om. Hij wil dat ik boven blijf in de studeerkamer en zo min mogelijk bemoeienis aub. Als hij iets vertelt over wat hem bezig houdt, dan is dat op de raarste momenten. Vlak voordat hij naar bed gaat, al half in de deuropening staand. Soms, als ik mazzel heb onder het eten (wij eten bijna altijd wel gezamenlijk). Soms staat hij me beneden vanuit de gang te beschreeuwen terwijl ik in die studeerkamer zit "Mahaa, moet je horen......". Ik heb niet de indruk dat hij er bijzonder onder lijdt als ik er in de middag niet ben. En hij wil elke avond weg. Er zal wel iets niet goed zijn hier, maar ik wou toch even voorkomen dat we een Nederlandse "blijf thuis voor je puber" mythe gaan scheppen want ik geloof er niet in hoor. Verder zie ik nu nog een andere reden voor het Nederlandse arbeidsethos: de mythe dat part time werken in een groot aantal banen not done is voor mannen. Op dit forum is al vaker het voorbeeld langs geweest van de hoogleraar (man!!) die vijftig procent ging werken vanwege zijn taken thuis en niettemin prestigieuze prijzen won. En zo ken ik meer voorbeelden, ook uit het bedrijfsleven. Er wordt heel gewichtig gedaan over salarissen en bonussen die mannen kunnen eisen als ze goed zijn. Maar meer thuis werken en of part time werken zou dan een eis zijn die ze niet kunnen stellen? Ze zijn toch zo kostbaar voor het bedrijf??? En denk erom, als je daar als vrouw in mee gaat, laat je je in feite gratis inhuren door de tent waar je man werkt. Want dat bedrijf rekent dan kennelijk op de nodige flexibiliteit thuis.....

Pubers, sorry ook ot

Wat een wijze moeders hebben we (die van mij heeft er slechts 4 grootgebracht ). Mijn ouders zorgden altijd dat 1 van hen thuis was als wij uit school kwamen (mijn moeder had overigens wel het geluk een baan te hebben waarbij ze veel 's avonds kon werken en dan was mijn vader op tijd thuis). Niet om te tutten en te theeen, maar om er te zijn als we ze nodig hadden. Ook om ervoor te zorgen dat er een reden voor ons was om naar huis te gaan.
Overigens vergeet ik nooit meer de woorden van een vriendin: toen ik als puber mopperde op het feit dat ik om 1 uur thuis moest zijn van mijn ouders, zei zij "wees jij maar blij, het interesseert je ouders tenminste". En dat zei en zegt voor mij alles. Die vriendin had de door pubers zo gevraagde vrijheid, en genoot daar absoluut niet van, zij zag het eerder als desinteresse.
Camille

Millenia

Ja, maar dat is het m juist! Natuurlijk gaat ie niet met z'n moeder zitten kletsen (duh! ) Maar naar mijn bescheiden mening is het wel heel belangrijk dat jij er bent (zie hierboven).
Sterkte ermee (die van mij zijn nog klein *lol*)

Jetteke

Mopper toch niet zo. In mijn tijd (een eeuwigheid geleden dus ) en op het platteland (NB!) was ongeveer een kwart van mijn vrienden/vriendinnnen allenig rond etenstijd (en die aten dan dus chips). Da's echt niet overdreven ook al heb ik volgens mijn ouders een talent om problematische mensen om me heen te verzamelen ).

Oh enne

Dat heeft dus niets met wel/niet werken te maken. Je kan soms best allebei fulltime werken en gezamelijk eten (mijn partner zorgt er ook voor dat hij altijd om 19 uur thuis is om te eten, vervolgens werkt hij nog thuis), net als dat je ook niet kunt werken maar in de kroeg/de sportschool zit terwijl kind alleen eet!

Jetteke ( beetje ot)

Vreselijk overdreven? Nee hoor! Wb de leerlingen op sommige scholen niet. Ik weet dat niet alleen van mijn leerlingen, maar ook van de ouders, in veel gezinnen is dat helemaal geen gewoonte meer. Maar ik koppel dat niet aan werkende ouders, maar aan een andere manier van gezinsleven. Ik vind het heel normaal dat er minstens 1 x per dag met elkaar aan tafel gegeten wordt, maar zo denkt lang niet iedereen er over.

Jeetje anna, zo zie ik het helemaal niet!

Nederlanders lui en ambitieloos? Vreemd historisch perspectief heb jij. Juist niet. Als je kijkt naar het kleine aantal Nederlanders en dan ziet hoeveel er daarnaast in het buitenland wonen (in verhouding veel) en dan ook nog eens hoeveel er dan goede banen hebben, of bedrijven opzetten. Dat zijn er veel. Nederlanders waren onder andere de eersten die naar Amerika togen, dus die noeste Amerikanen stammen deels van Nederlanders af.
In de VS nu is iets anders aan de hand. Er zijn daar niet veel sociale voorzieningen (vanwege het idee dat iedereen maar voor zichzelf moet zorgen en opkomen) en er geldt, voor jou een ander. Het is er eigenlijk keihard. Veel vrouwen moeten alweer soms enkele weken na de bevalling fulltime gaan werken. Wat echt niet iedereen leuk vindt.
Waar je wel een punt hebt, vind ik, is dat Nederlanders ook veel genieten. Er is meer in het leven dan je baan, hobbies, leuke dingen doen met vrienden of het gezin. Er is zelfs onlangs een internationaal onderzoek geweest waaruit bleek dat Nederlandse kinderen de gelukkigste van Europa (en zelfs de wereld) zouden zijn. Daartoe draagt oa bij dat de hele maatschappij toch erg kindgericht en kindvriendelijk is.
Ik vind het ook nog niet zo'n gek idee, las gisteren dat het CDA gaat kijken naar een vierdaagse werkweek voor iedereen, mannen en vrouwen. Ik vind het onzin te zeggen dat je in sommige banen/sectoren alleen maar meetelt als je 5 dagen werkt. Er zal iemand de eerste moeten zijn om dat te doorbreken, maar het kan zeker. Je moet gewoon willen.
Wat ik zelf juist wel belangrijk vind is het idee dat ik mezelf (en de kinderen) kan bedruipen. Het voelt gewoon goed dat het mijn eigen geld is dat ik uitgeef.