To work or not to work
Gisteren een interview met Pearl Dykstra in NRC. Zij is hoogleraar demografie aan de Universiteit Utrecht. Omdat ze gisteravond of vanavond een lezing gaf/geeft staat er een kort interview met haar in de krant. Na een vraag over echtscheiding komt de volgende vraag van de interviewster:
"Als mama werkt, is dat goed voor je?"
Antwoord van Dykstra:
„Ik zal wel weer iedereen over me heen krijgen, maar: inderdaad. Bij kinderen van gescheiden moeders die in zichzelf investeren, een carrière hebben, zie je die negatieve scheidingseffecten niet. Mams heeft dan meer geld, meer contacten, wat de kinderen betere kansen geeft. Dat geldt ook voor niet-gescheiden moeders. Maar in Nederland heerst een soort calvinistisch moederethos: eigenlijk hoort ze thuis bij de kinderen te zitten. Het minimumloon is hier een gezinsinkomen. Nederlandse vrouwen kunnen het zich permitteren om niet te werken. Maar je ‘opofferen’ voor je kinderen en aan hen je identiteit ontlenen, blijkt voor die kinderen niet het beste.”
Tot zover. Ik ben geneigd het met Pearl eens te zijn. Maar anderzijds is een minimumloon geloof ik geen gezinsinkomen meer. En het is nu eenmaal zo dat vrouwen met een opleiding ook eerder een carriere zullen hebben. En ouders hebben met een opleiding is weer handig voor een kind...
Enfin, ik ben ervoor dat moeder inderdaad een eigen leven heeft. Al was het maar vanwege het voorbeeld: ik kan me redden daarbuiten, jij dus ook straks. Ondanks het feit dat het interview hier geen onderscheid maakt tussen variabelen hoor je toch vaker dat kinderen er echt niet op achteruit gaan als ma flink (dus niet 12 uurtjes of zo) werkt. Blijft intrigerend waarom hier inderdaad door velen nog zo met het vingertje wordt gewezen als moeders het wagen om meer dan een klein beetje te werken. Iemand enig idee waar dat Nederlandse moederethos aan te wijten is?
Ik denk dat de gemiddelde opleiding hier op ool hoger ligt vic
en dat dit het referentiekader is waaruit men redeneert.
Ik gooi eens een balletje op. Lager opgeleide vrouwen getrouwd met lager opgeleide mannen? Dus de echte arbeidersgezinnen zeg maar, blijven die niet vaker fulltime werken? Mijn hulp werkt fulltime, heeft haar hele leven gewerkt. Ik kom toch ook bij een hoop mensen over de vloer waarvan de vrouwen altijd hun hele leven gewerkt hebben ook toen de kinderen klein waren.
Ik weet het niet hoor? Het is iets wat ik me afvraag.
Overigens Izar, om je gerust te stellen. Bij mijn man werken bijna alle vaders 4 dagen, een aantal daarvan hebben vrouwen die meer verdienen dan zijzelf. Maar het blijft een klein percentage natuurlijk.
Emancipatie
Ik denk dat we hier in Nederland juist heel erg ver zijn in de emancipatie. Wat een vrouw wil, kan ook. En dat geldt ook voor de man.
Als je als moeder 40 uur wil werken kan dat gelukkig. Er is allerhande vorm opvang voorhanden, je kan je kind veilig onderbrengen bij een betrouwbare instelling voor achteraf gezien weinig kosten.
Als je niet wil werken is dat ook goed (mits je als gezin dat financieel kan bolwerken)
Oftewel, we hebben gewoon de keus.
En als ik dan naar mezelf kijk. Ik wil gewoon niet full-time werken. Ik vind het veel te lekker om een periode per week lekker kneuterig met mijn kinderen om te gaan. Om inderdaad met een kop thee en koekjes te wachten tot dochterlief thuis komt.
Ik vind het veel te fijn om een hele dag met die 2 ontdekkende peuters op te trekken, om door hun ogen de wereld opnieuw te ontdekken.
Maar ik vind het ook zo lekker om met collega's om te gaan, om een dagje Jakiro te zijn en niet mama. Om dingen te doen waar ik goed in ben, waar ik voor geleerd heb, waar ik voor gewaardeerd wordt. In de vorm van geld, maar ook in de vorm van een welgemeend dank je wel van een klant.
Gelukkig kan deze combi in Nederland. Gelukkig kan en mag je hier toegeven dat je diep in je hart een beetje kneuterig bent, maar ook, tegelijkertijd je eigen boontjes wil kunnen dopppen.
Je wordt hier niet gedwongen om full-time te werken door omstandigheden, maar gelukkig ook niet gedwongen om achter de geraniums te verstoffen of over de netgeboende vloer te "glijen" van opwinding als de Ariel in de aanbieding is...
Overigens is het feit of iets een baan of een baantje niet afhankelijk van de hoeveelheid uren die het behelst, maar de mate van verantwoordelijkheid die je erbij voelt.
Ik bestuur (samen met anderen) een gemeente. Daar staat slechts 10 uur per week voor, maar het is toch écht geen baantje. Mijn beslissing kan iemands toekomst bepalen en daar voel ik me heel verantwoordelijk voor.
(dat is overigens mijn tweede baan....)
Jakiro
Mijn partner
Hij ziet het écht niet zitten om voor kinderen te zorgen. Het is zijn "roeping" niet, hij vindt het niet leuk en als hij kon kiezen (wat hij dus kan) gaat hij ook geen uren van zijn werk inleveren voor kinderzorg.
Nedemt niet weg dat hij het wel kan. Hij kan net zo goed voor onze kinderen zorgen als ik, ze gaan net zo gelukkig met een volle buik naar bed als hij het doet, als dat ik het zou doen.
Hij doet het ook wel, voor mijn tweede baan ben ik dus vaak 's avonds afwezig, precies tijdens de avondspits.
Maar hij wil het liever niet.
Gelukkig vind ik het zorgen voor wél leuk en doe ik het dus meestal en voor die momenten, overdag, dat ik niet kan hebben we de zorg ingekocht. Goed geregeld toch ?
Overigens, nu heeft mijn man een eigen zaak en als hij minder zou werken is het bedrijf gewoon failliet. Dus iets minder werken zou niet betekenen dat we ook iets minder inkomen hebben, maar in de bijstand zitten.
Dat soort beroepen kan dus écht niet met minder dan meer dan fulltime.
Het is gemiddeld 65 uur per week. Het voordeel is échter wel, juist omdat het een eigen bedrijf is, dat het flexibel is. Hij kan dus ook naar de dokter om 10 uur, of een ziek kind ophalen uit school. Helaas moet hij dan wel tot 1 uur 's nachts werk afmaken..
Jakiro
Nuance
marith:
" mijn moeder (zelf ook secretaresse) zei; ga naar Schoevers (o.i.d.), daarna heb je altijd werk."
Hoewel er nogal badinerend is gereageerd op dit advies, vind ik het in een aantal opzichten wel een bruikbaar advies. Enerzijds is het idd zwaar ongeemancipeerd, en tegen het idee dat je moet doen wat je leuk vindt. Anderzijds is het in de basis wel waar: Schoevers (net als bv administratief, pabo, en verpleegkunde) geeft je een mogelijkheid om op veel plaatsen te werken, relatief makkelijk van baan te veranderen, veel kans op deeltijd, etc -ideaal voor de nederlandse deeltijdwerkendemoeder die soms met haar fulltimewerkende partner me emoet verhuizen en zich aan moet passen.
Ik hoop dat iedereen dit met de juiste nuance leest, trouwens.
Pandia:
"En wat als jouw dochter een gymnast was die psychisch gezien helemaal niet sterk genoeg was voor een hoge/zware baan?"
Er is geen 1-op-1 link tussen gymnasium en hoge/zware banen. Dit nog afgezien van het feit, dat 'zwaar' niet voor iedereen hetzelfde is.
Engeland (3)
Ik werk part-time in Engeland. Wat een ontzettend geluk heb ik gehad dat mijn bedrijf mijn aanvraag om van 5 naar 3 dagen te gaan na mijn zwangerschapsverlof heeft goedgekeurd. Part-time banen liggen hier idd niet voor het oprapen, je hebt het meest kan om bij je huidige werkgever te minderen. Ik heb vriendinnen wiens aanvraag geweigerd werd en zij zijn weer full-time aan het werk. Part-time 4 dagen zie ik wel eens, maar 3 - collega's denken dat ik elke week vakantie heb.
Ik heb een prima balans en ook nog eens het geluk om met 3 dagen werk prima financieel voor ons te kunnen zorgen.
Pandia
Hier een gymnasiaste en doctoranda die er geen type voor is. Het trekt me absoluut niet om op een zo hoog mogelijk niveau te werken. Inhoudelijk zou het me misschien wel trekken, maar alle gedoe eromheen heb ik geen zin in. Vanwege verwachtingen en commentaar uit mijn omgeving heb ik het wel een tijdje ongemotiveerd nagestreefd. Zo van, ik heb een dergelijke opleiding dus daar hoort een bepaald soort baan achteraan, maar dat kwam niet uit mijzelf. Ik ben er ook niks mee opgeschoten.
De omgeving is uiteindelijk opgehouden om zich ermee te bemoeien. Misschien omdat ik nu iets doe wat ik leuk vind, misschien omdat ze het hebben opgegeven om te begrijpen dat ik wel kan, maar niet wil.
Armgard
Argmgard:
"Wat ik niet goed begrijp is waarom niet meer mannen hetzelfde hebben als vrouwen: waarom moet ik full-time werken en kan jij lekker in het park zitten met een krantje en je kind op de glijbaan?"
Wel heel erg denigrerend naar thuisblijfmoeders toe. Bovendien: als mijn man 1 dag minder zou gaan werken waardoor ik ook 1 dag zou kunnen gaan werken zouden we er financieel fiks op achteruit gaan.
Ik zou trouwens niet blij zijn als mijn man dat zou denken, maar dat terzijde.
Bovendien:
Mijn man weet ook hoe druk ik ben met het verzorgen van mijn bejaarde, zorgbehoevende ouders en gehandicapte zus.
Hij weet ook dat ik daar 1 a 2 keer mee naar een ziekenhuis op en neer rijd.
Hij weet ook dat ik me inzet op school als
overblijfmoeder, als lid van de ac.
Hij weet ook dat ik weer op zoek ga naar een baantje als de roerige tijden hier voorbij zijn. Als mijn 5-jarige dochter wat minder vaak ziek thuis is.
Kortom: ik ben blij dat we samen achter deze keuze staan.
Armgard
Misschien komt het omdat ik toch alweer van een iets oudere generatie moeders ben dan die nu moeder worden. Ik stond nog met een been in de tijd waarin het niet raar gevonden werd als je thuisbleef voor je kinderen. In de loop van de jaren erna is de algemene tendens hierin veranderd. In ónze situatie was het ten eerste mogelijk dat ik thuisbleef, ten tweede wilde mijn man graag dat ik thuisbleef en ten derde had ik zelf geen werk. De beslissing was bij ons daardoor heel simpel en achteraf gezien ben ik wel blij dat het zo gegaan is. Als ik werk had gehad weet ik niet zo zeker of ik dat voor de kinderen op had willen geven. Zoals ik er nú tegenove sta zou ik dat nú niet meer doen.
Mijn man had er zeker geen bezwaar tegen gemaakt om als huisman te fungeren. Als de omstandigheden dus anders waren geweest, als ik een goede baan had gehad en we van mijn inkomen een goed leven hadden kunnen leiden, dan was dat bespreekbaar geweest.
Mannen
Hoi,
Ik ken heel wat mannen die graag vier dagen werken om wel 1 dag door de week hun kinderen extra te zien. Wat mij wel enorm stoort, is dat die mannen als zorgvaders worden gezien, terwijl ik als vier dagen werkende moeder, wordt gezien als werkende moeder. Maar goed, dubbele moraal, dat is wel duidelijk.
Ik ken ook een paar vrouwen die echt kostwinnaar zijn en veel meer verdienen dan hun mannen en ook meer uren werken.
Verder denk ik dat mensen die liever niet op hun opleidingsniveau werken, het gezin ook als uitvlucht kunnen gebruiken. Ik heb zelf een periode bewust gekozen voor werk op lager niveau, omdat ik toen de druk van een 'goede baan' niet aankon. Toch ben ik heel blij dat de omstandigheden me hebben gedwongen deze confrontatie wel aan te gaan, waardoor ik heb geleerd wel onder druk te kunnen presteren. Wellicht als ik in die periode een rijke vent was tegengekomen, dat ik nu ook 2 dagen in de week als secretaresse zou werken terwijl ik veel meer in mijn mars heb.
Verder vind ik overblijfmoeder zijn en zo echt totaal niet te vergelijken met een echte baan. Wat iedereen er ook van vindt! En ook de hele term thuisblijfmoeder, kan ik totaal niet meer serieus nemen zodra het jongste kind naar school gaat. Dan zit je toch veel koffie te drinken volgens mij.
Liora
Term thuisblijfmoeder
Ik vind de hele titel belachelijk. Je bent moeder en daarnaast werk je of werk je niet. Geen werk hebben betekent niet automatisch dat je thuis zit. Misschien vul je je dagen wel met andere activiteiten zonder daar een salaris voor te ontvangen. Misschien zit je wel in de WAO en heb je er niet voor gekozen om bewust te thuismoederen. Zolang je een ander niet kent en dus niet weet waarmee ze de dag vult of wat de reden is dat ze geen werk heeft, vind ik het niet aan wie dan ook om diegene waar dan ook voor niet serieus te nemen.
Eens met kaaskopje
Ja,er zullen best vrouwen zijn die zitten weg te schimmelen in de bank.Ik woon er naast.
Maar er zijn zoveel vrouwen die hun dagen vullen met veel,maar onbetaalde bezigheden.
Jammer dat het nog steeds moeite kost om mensen zonder baan serieus te nemen.Inderdaad,legio redenen waarom het sommigen niet lukt om én een gezin te runnen én een baan te hebben.We zijn niet allemaal supervrouw.Maar goed genoeg om een sneer aan te geven,dat dan weer wel.
(En trouwens,de krant lezen met een peuter in de speeltuin?woehahaha.....)
Bastet
Beeld
Wat ikzelf ervaar is een niet geheel juist beeld wat collega's hebben die ft werken t.o.v. mij die pt werkt. Steevast wordt er geroepen als ik dinsdag naar huis ga (woensdag en vrijdag werk ik niet): oh, lekker zeg, morgen vrij, nou geniet ervan. Of als ik donderdag weg ga: lekker, jouw weekend is al begonnen. Ergens geeft dat mij dan een gevoel dat ik bevoorrecht ben of zoiets. Tuurlijk kan ik op de wo en vr wel eens iets voor mezelf plannen, maar normaliter bestaan die dagen uit huishouden in de ruime zin van het woord, kinderen halen/brengen/halen/brengen, helpen bij huiswerk, achter de vodden aanzitten, hier en daar helpen op school, boodschappen doen enz. enz. En daarbij....ik krijg er niet voor betaald, mijn loonstrookje is aan het eind van de maand een stuk lager. Geeft niet, eigen keuze, maar volgens mij realiseert niet iedereen zich dat.
Groetjes,
Bibi
Vrije dag
Nou, ik heb mijn collega´s voer voor dat soort speculaties gegeven. Ik heb gezegd dat ik die dag ook echt gebruik als vrije dag en niet om dan uitgerekend van vroeg tot laat te huishouden. Dat zit niet in me. Ik doe de was, veeg de vloer aan, doe de boodschappen en geloof het dan wel. Om eerlijk te zijn denk ik dat het ´gezonder´ is om die vrije dagen ook ontspannen door te brengen. Dan tank je tenminste bij. Als ik werk moet ik de kinderen evengoed achter hun vodden aan zitten, daar hoef ik geen vrije dag voor te hebben. Het is voor mij pure luxe, omdat ik het gevoel heb dat ik daarmee beter functioneer dan een volledige werkweek.
Vrije dag
Mijn vrije dag is soms niet zo handig gekozen. Het komt namelijk regelmatig voor dat iedereen op die dag vrij is (zoals a.s. maandag). Daar baal ik dan wel een beetje van. Het is mijn dag (waar ik zelf voor betaal) en ik heb dan altijd een heleboel te doen (schoonmaken, boodschappen, OOL'en, zappen - en dat allemaal tussen 08.30 en 15.15 uur), en dat loopt op zo'n feestdag helemaal in het honderd.
Waar je zelf voor betaalt?
Dat snap ik even niet. Voor een vrije dag die voortvloeit uit het feit dat je geen 40 uur werkt betaal je toch niet? Je krijgt er geen geld voor, dat wel. Maar je hebt gelijk. Ik had met koninginnedag en met hemelvaart pech. Een ander krijgt die dag en wordt dus doorbetaald. Het zij zo.
Kaaskopje
Het is maar hoe je er tegenaan kijkt. Ik zie mijn deeltijd dag als een stukje luxe waar ik zelf voor betaal.
Vraagje aan de werkende moeders:
Wat voor mij 1 van de struikelblokken is als het gaat om te gaan werken: wat doen jullie op een werkdag wanneer je kind ziek is?
Zoals ik al schreef is mijn dochter (5) vaak ziek. Mijn ouders zijn zelf hulpbehoevend; andere oma woont te ver weg en man werkt fulltime.
Nemen jullie dan vrij van je werk? Heb je dat vantevoren aangegeven?
Lijkt me echt heel lastig.
Vic
Afzender: Vic [adres bekend bij de redactie]
Ik ben nog steeds geen (goede) verklaring tegengekomen voor het feit dat veel vrouwen het helemaal niet nodig vinden om financieel voor zichzelf te kunnen zorgen.
Mijn reactie :
Dat heeft volgens mij te maken met de manier waarop je bent opgevoed, en bewuste en onbewuste rolpatronen en invloeden. En niet alleen met jou opvoeding, maar ook die van je partner.
simpel. als je van de ene naar de andere situatie toe gaat, in dit geval van één verdieners model, naar 2 verdieners model, dan zijn er altijd vrouwen die het één verdieners model langer blijven volgen dan andere vrouwen. Er zijn ook mannen die langer het één verdieners model blijven volgen, door vrouwen te zoeken dat dat één verdieners model ook willen 
Je moet namelijk niet vergeten, dat een model wat 3 tot 4 generaties lang gefunctioneerd heeft, niet in één generatie veranderd in iets wezenlijks anders.
Jetteke
De omgeving is tot op zekere hoogte van invloed op hoe je jezelf ontwikkeld e.d.. Als in de hele omgeving niet gestimuleed wordt dat je flink doorleert moet je van goede huize komen als je dat wel wilt doen. Mijn ouders vonden het normaal dat wij voor een beroep zouden leren en vonden het zeker logisch dat je daar niet mee stopte na het huwelijk en het eerste kind.
Voor hun generatie waren werkende vrouwen nog niet zo normaal als dat het nu is. Voor de generatie van mijn, onze blijkbaar dus, leeftijd was het wel normaal dat je als vrouw bleef werken, maar het was ook net zo normaal om dat niet te doen. Voor de vrouwen die nu jong zijn en net aan kinderen beginnen is het vooral vreemd als je je werk opgeeft voor een kind. De situatie is in een kleine 50 jaar omgedraaid van ´vrouw mag niet werken na haar huwelijk´ naar ´vrouw moet werken ook als ze kinderen heeft.´ De eerste jaren van mijn generatie, tot ongeveer 1995, zie ik toch als een overgangsperiode naar een tijd waarin het niet meer acceptabel is dat je kiest voor niet werken. In de periode waarin ik kinderen kreeg werd zowel de keus om niet te werken als dat wel te doen volledig geaccepteerd.
Vrije dag & zieke kinderen
Als ik een middag vrij ben dan zie ik dat ook wel echt als vrij. Tuurlijk moet ik dan soms dingen doen in het huishouden of andere zaken regelen maar dat moeten mensen zonder kinderen ook. Tijd met de kinderen doorbrengen heb ik nooit als werken gezien.
Met zieke kinderen is het handig als je flexibel werk hebt waardoor je eventueel een dag thuis kan blijven of een goed netwerk hebt. Ik heb nu familie van man in de buurt wonen die altijd de kinderen kunnen opvangen in geval van ziekte dus dat is super relaxed. Verder kan ik zelf ook soms wel vrij nemen.
Vroeger toen ik nog alleenstaand was en weinig netwerk in de omgeving had was het veel lastiger. Dan was het altijd kiezen. Of een dag vrij nemen (wat mij inkomsten kostte) of de kinderen wel naar de gastmoeder laten gaan. Als ze niet erg ziek waren (alleen maar verhoging bijvoorbeeld) dan liet ik ze wel gaan. Ze konden daar ook rusten/slapen. Maar leuk is dat zeker niet.
Daarom ben ik achteraf ook wel heel blij dat de periode dat ik het vaakst een ziek kind had ik niet werkte. Het had allemaal wel gekund uiteindelijk maar het was wel lastiger geweest.
Maylise
Ik neem vrij en/of ik werk thuis, maar ik ben eigen baas
Je hebt gewoon wettelijk recht op zorgverlof.
Zou het echt niet uitkomen, dan neemt mijn man zijn zorgverlof op. Je hoeft echt niet elke keer zelf vrij te nemen Ellen, als je een partner hebt kan je dat gewoon wisselen. Helaas hebben vrouwen, en helaas ik ben ook liever zelf bij mijn zoontje, het rare idee dat bij ziekte alleen zij kunnen zorgen. Mijn man kan dat net zo goed, dus heb ik een dag dat ik echt niet vrij kan nemen laat ik mijn zoontje met een gerust hart bij zijn fantastisch betrokken zorgzame vader
Ik pleit ook voor thuiswerkmogelijkheden voor alle mensen, dat wordt mijns inziens te weinig toegepast. Of flextijden. Een van de dingen die ik ook altijd aan iedereen aanraad is creeer een netwerk. Een vangnet. Ik pas op mijn dagen op het kindje van een vriendin als hij ziek is en niet naar de creche kan. Eventueel zou ik hetzelfde kunnen doen op haar vrije dagen. Ik heb vele mensen in mijn bellijst staan die in geval van nood op mijn zoontje kunnen passen. Ik heb ze nog nooit hoeven gebruiken, maar ik heb ze wel.
Biedt zelf actief hulp aan, biedt aan om op te passen, andermans kinderen uit school te halen. Als je zelf hulp aanbiedt wordt er ook hulp gegeven.
Zoek gelijkgestemde op, die kampen met dezelfde problemen en begrip hebben voor acuute zorgproblemen.
Sorry thuisblijfmoeders, even heel generaliserend en het geldt absoluut niet voor jullie allemaal. Maar veel thuisblijfmoeders voelen zich al gauw gebruikt door werkende moeders als oppas en zullen minder geneigd zijn je te helpen. Ze zijn vaak ook minder flexibel en kunnen minder incasseren.
Werkende ouders snappen waar je vandaan komt als de BSO van de zomer ineens drie weken dicht gaat, de school studiedagen heeft, je kind niet naar de creche kan omdat het waterpokken heeft en als je oppas met vakantie gaat.
Je moet je gewoon pro-actief leren op te stellen en wat minder passief. Kom in contact met andere werkende ouders, Zorg voor koffieochtenden op de creche ofzo.
Zorg dat je die beren van de weg schiet. Denk even wat flexibeler. Dus niet 'ik kan niet werken want mijn kind is ziek' maar 'Hoe kan ik werken met een ziek kind'
en niet 'Zij heeft makkelijk praten, ze doet alsof het geen probleem is' Het zijn ook geen problemen, het is een mentaliteitsverschil.
Alle redenen, behalve natuurlijk arbeidsongeschiktheid en dergelijke zaken, om niet te werken vind ik al gauw drogredenen. 'Ik wil wel werken, maar ik kan niet ...' gaat naar in heel weinig gevallen op.
En als ik Fladderbeestje even als voorbeeld mag stellen, mag ik waarschijnlijk niet, toch iemand die arbeidsongeschikt is en toch nog werkt. Daar kan je toch alleen maar respect voor opbrengen.
Dure arbeid
Izar:
" Ik hoop het. Ik ben zelf van 1963, mijn moeder werkte destijds al parttime. Toen ik ging studeren (1981) dacht ik oprecht dat het feminisme wel ten grave gedragen kon worden. Wij meiden hadden evenveel kansen als onze vrienden. Toch belandde ik en mijn vriendinnen in overwegende mate in een anderhalfverdienersmodel. Ergens is het anders gelopen dan ik had gedacht en waar dat precies in zit weet ik niet."
Kinderen.
Grootschalige kinderopvang is iets van de laatste 15 jaar, en scholen/BSOs zijn eigenlijk nog steeds niet optimaal georganiseerd.
Verder speelt de hoge (inkomsten)belasting op arbeid een rol. Die maakt het duur, en dus onaantrekkelijk om allerlei huishoudelijk werk uit te besteden. het maakt ook kinderopvang duur, iets waar pas sinds kort (via de kinderopvangtoeslag) wat aan is gedaan.
Ellen
"Wat voor mij 1 van de struikelblokken is als het gaat om te gaan werken: wat doen jullie op een werkdag wanneer je kind ziek is? "
Meestal breng ik ze gewoon naar de opvang, met het verzoek me op de hoogte te houden als het niet gaat (ze kunnen daar net zo goed naar bed als thuis). Ik heb 1 keer meegemaakt dat ik thuis ben gebleven en 1 keer dat ik vroeger naar huis ben gegaan.
Bij thuisblijven gewoon werk gebeld dat ik niet kwam ivm ziek kind, heb dag niet betaald gekregen (had geen zin om vakantiedagen op te geven), in geval 2 heb ik de uren de week erop ingehaald.
Je moet geen bergen zien. Als je in een werkritme zit, dan regel je alles er veel makkelijker bij dan wanneer je niet werkt. Dat geldt tenminste heel hard voor mij!
Ziek kind
Man en ik hebben geluk met ontzettend flexibele werkgevers. Als kind ziek is, en dat was hij in het eerste jaar kdv best vaak, dan keken we of man (als 1e keus, want ik werk maar 3 dagen) thuis kon zijn. Hij haalde de tijd 's avonds weer in. Soms moest ik een (halve) dag thuis zijn. Als zoon ziek is is hij meestal nogal moe dus kon ik tussendoor werken. Lastig is het wel, wij hebben geen opvang-netwerk hier en ons kdv is erg streng met zieke kinderen dus als zoon 38 koorts had mocht hij niet komen.
Pelle
"Dat gaat niet werken als ze op school zitten! "
Het eerste jaar nog wel. En daarna zal mijn man vrij nemen als hij het kan, en als hij echt niet kan ik (hij heeft meer vakantiedagen dan ik). Geen probleem.
"Oja: en waar blijven al die mensen met een \'baan\' als die mensen met een \'baantje\' of geen enkele \'baan\' de overblijf niet meer doen? Begin eerst daar maar eens aan: schaf landelijk de overblijf af en huppekee!"
Inderdaad. Hier in Frankrijk krijgen ze op school 's middags een warme maaltijd, en blijven heel veel kinderen gewoon op school om te eten. Een stuk makkelijker te organiseren, en ik vind dat het ook rustiger is voor het kind.
Ziek kind (ellen)
Ik heb de mazzel dat ik altijd flexibele werkgevers heb gehad en redelijk flexibele banen. Kinderen zijn (muv de oudste het eerste jaar) ook weinig ziek.
In principe nam ik altijd in eerste instantie vrij en dat haalde ik later gedeeltelijk in als man vrij kon nemen en ik dan nog een paar uur kon gaan werken op een andere weg (Man werkt vrijwel ft, ik altijd pt). Qua uren hebben we dat dus altijd redelijk verdeeld. Als een kind langere tijd iets ziek is, dan wilde Oma ook wel oppasssen, maar dat gebeurde meestal niet op de eerste ziektedag (ze heeft zo ook haar eigen leven).
Ook nu kan ik af en toe switchen naar een andere (halve) dag als mij dat beter uitkomt met vrije dagen op school of vakantie.
Jesse
Man werkt ook (altijd al) verder bij onze woonplaats vandaan en kan door zijn werk niet op stel en sprong vertrekken. Vandaar dat ik de eerste opvang doe.
Ziek kind / fluitend naar je werk
Hier ook bij ziekte wisseling van de wacht.
Mijn man gaat later naar zijn werk en ik kom eerder thuis. Bovendien kan ik makkelijk mijn dagen verschuiven en de gemiste uren later inhalen.
Met een universitaire opleiding en passende fulltime ging ik jarenlang met tegenzin naar mijn werk, altijd het gevoel dat ik op mijn tenen moest lopen. Nu heb ik dus een baan voor 20 uur op MBO/HBO niveau en ga al 8 jaar fluitend naar mijn werk.
En is dat niet waar het uiteindelijk om draait? Dat je doet waar je je zelf gelukkig van wordt?
Ik ben trouwens wel economisch zelfstandig, want dat is voor mij belangrijk.
Pelle?
ik snap je vraag niet.
