Tablet op visite

Daar leer je van

Dat je in een gezelschap contact hoort te maken en dat je als je op visite bent (waar dan ook) je gewoon even gezellig mee doet. Stel je voor dat ik elke keer als ik bij mijn schoonmoeder ben een boek ga lezen. En met een deel van mijn ooms en tantes heb ik niets, maar toch maak ik een praatje op een verjaardag. Mijn kinderen vinden het trouwens helemaal geen straf hoor. Ze vinden het irritant als andere kinderen zich verschuilen achter een tablet. Ze kunnen zich eigenlijk met alle kinderen wel vermaken.

Verplicht twee keer per week met hetzelfde kind spelen zou ik ook niet goed vinden, maar vind ik een ander verhaal.

Waardevol

Het is wel waardevol dat kinderen leren omgaan met kinderen die (veel) ouder of jonger zijn. Vroeger toen de gezinnen en dus de families groter waren was dat natuurlijk veel vanzelfsprekender. Net zoals ik het onzin vind om een soort kunstmatige scheiding aan te brengen tussen de volwassenen en de kinderen (de kinderen zitten aan die kant van de kamer en spelen samen & de volwassenen zitten ook samen) vind ik het ook onzin om een scheidslijn aan te brengen tussen kinderen van verschillende leeftijden. En ook onnodig. Ik heb bij mijn kinderen nooit gemerkt dat ze moeite hadden met omgaan met kinderen die erg veel met ze van leeftijd verschilden.

Daarnaast is het waardevol dat neefjes en nichtjes samen ook een leuke band kunnen ontwikkelen. En zo'n band ontstaat niet zomaar. Dat ontstaat als je (veel) tijd samen doorbrengt.

We hebben het hier niet over kinderen van vage kennissen (hoewel ik zelfs dan zou verwachten dat de kinderen zich samen zouden vermaken). Bij neefjes/nichtjes mag je dat nog wel wat weer meer stimuleren.

En het verbaasd mij oprecht dat het een probleem is want in mijn ervaring ging dat altijd heel makkelijk. Alleen bij tieners merk je soms dat ze wat awkward naar elkaar toe zijn (als ze elkaar niet goed kennen) maar zelfs dan ontdooit het meestal wel.

Half a twin

Tijdens een vrij weekend uren verplicht je moeten vermaken met kinderen die je niet liggen om wat voor reden dan ook, waar is dat goed voor? Wat leren ze daarvan? Dateze niet zelf mogen kiezen met wie ze spelen en dat anderen voor jou kunnen bepalen wat je moet. Daar krijg je volgens mij gern zelfstandige kinderen van die wennen eraan dat ouders bepalen met wie en wat se moeten spelen.===

Hoezo, als we het bij de kinderen en nichtjes van TS houden, zouden de kinderen elkaar niet liggen? Dat ze in leeftijd verschillen en liever op de tablet zitten wil niet zeggen dat ze elkaar niet liggen. En helaas zullen ze in hun leven nog vaak meemaken dat anderen bepalen wat ze moeten. Als ze gaan werken, belasting betalen... Daarbij vergeleken is een middagje met nichtjes spelen een peulenschil.

Je voorbeeld van de moeder die twee dagen per week verplichte speelafspraken wil maken, vind ik een heel ander verhaal. Dat zou ik ook absoluut niet prettig vinden. Niet alleen vanwege de kinderen, maar ook voor mezelf. Ik hou niet zo van dat soort vastgelegde afspraken. Als je eens niet kunt, moet je je daar nog over verontschuldigen ook. Nee dus.

Ik vind jouw angst voor dat kinderen geen zelfstandige keuzes kunnen maken, omdat hun ouders dat wel eens voor ze doen, wel apart hoor. Er zijn meer dagen in de week dan die ene waarop ze zich aan moeten passen.

Moest aan dit draadje denken van het weekend

Van het weekend verjaardag bij mijn schoonmoeder. Klein gezelschap met een hoog gehalte "nerds". Het viel me op dat niemand de telefoon in zijn hand hand en er gezellig gekletst werd. Totaal geen beeldschermpjes in gebruik. Tot een vriendin van schoonmoeder kwam, dik in de 80. Die ging zitten en terwijl schoonmoeder bezig was om koffie in te schenken pakte zij haar telefoon en ging al haar wordfeud spelletjes bij zitten werken. Ik vond het opvallend en onverwacht. haha

Puck

Ja, die zou ik ook niet zien aankomen. Dat verraadt waarschijnlijk hoe de vriendinnen bij elkaar zitten als ze met z'n tweeën zijn. Maar stopte ze hem wel weer weg zodra de koffie voor haar neus stond?

Wat ik wel van mij heb afgeschud, is dat ik ook in een wachtkamer niet op mijn telefoon zou mogen kijken. Dat vond ik aanvankelijk ook asociaal en zeker niet passend bij mijn leeftijd. Maar of je nu met je neus in een 6de hands tijdschrift zit, om vooral maar iets te doen te hebben, in plaats van navelstaren, of op je telefoon zit te lezen, is eigenlijk hetzelfde. Dus als ik even voor mij uit heb zitten staren, pak ik toch mijn telefoon en als er onverhoopt een gesprek op gang komt, waar ik mij bij aan kan sluiten, gaat de telefoon weer weg.

Trein

Ik reis tegenwoordig met de trein en daar heeft nagenoeg niemand geen scherm voor zijn neus. Sommigen kijken hele films, koptelefoon op en zo.

Vesper Lynd

Ik ben ook iemand die complete films kijkt in de trein.

Ik reis vaak in een behoorlijk drukke trein en zit niet altijd (soms wel) op een gesprek te wachten. Zo'n filmpje (meestal zoiets als The Great British Bake Off of Downton Abbey) vind ik heerlijk relaxed en schermt me af van de drukte.

Vroeger dook ik in een krant of een boek. Tegenwoordig geniet ik van de zegeningen van Het Scherm.

Sally

Ik heb 'maar' 3 GB in mijn abonnement. Hoeveel data kost een uurtje kijken? Of download je het thuis?

probleem van het scherm

Zeker als er een koptelefoon bij komt kijken is het probleem van een schermpje natuurlijk dat je je in het bijzijn van gezelschap terugtrekt. Nagenoeg hetzelfde als dat je in een andere kamer gaat zitten om een film te kijken of een computerspelletje te doen, eigenlijk. In de trein niet zo'n probleem (alhoewel het minder gezellig is), maar met visite erbij not done, wat mij betreft.

Zo'n ouwe tante die in gezelschap even haar spelletjes bijwerkt, dat is ook raar toch? Terwijl ze dat doet, kan ze niet met iemand anders die op dat moment in de kamer is praten en is mentaal ergens anders. Als je iets te doen wilt hebben, neem dan een breiwerkje mee, of een behendigheidspuzzeltje o.i.d. waar je het gezelschap bij kunt betrekken.

En wat kinderen op familiebezoek betreft, het ligt er maar net aan hoe(lang) ze met het scherm bezig zijn. Bij mijn schoonzus en zwager komt altijd een meisje op bezoek van een jaar of 11-12; die ploft op de bank met haar schermpje, zet een koptelefoon op en weg is ze. Er kan nauwelijks gedag van af. Onze kinderen hebben wel eens poging gedaan met haar te spelen of uberhaupt contact te maken, maar het kind is geheel verkleefd met haar schermpje.

Thuislaten

De kinderen of het scherm. De kinderen hoefden bij mij niet mee naar gelegenheden waarbij ik bij voorbaat al wist dat ze zich te pletter zouden gaan vervelen. Waren ze nog te jong om alleen thuis te blijven, dan was er wel een vriendje waar ik ze een dagje kon stallen. Gingen ze mee, dan verwachtte ik wel dat ze zich enigszins sociaal opstelden. Je zo demonstratief in je uppie in je eigen wereldje ingraven en uitstralen dat het gezelschap je niet boeit vind ik op de rand van het onfatsoenlijke. Voor zowel kinderen als volwassenen.

Mijn hobby is het ook niet om op verjaardagen urenlang met vage bekenden - de mensen om wie je komt zijn vaak te druk met gastheer spelen - over koetjes en kalfjes te babbelen. Dan ga ik ook niet zitten ool'en of ik pak er een boek bij. Gelukkig heb ik er niet zoveel.

Tien jaar geleden waren er trouwens ook al schermpjes in de vorm van ds'en. Regel bij ons was dat die in de auto bleven.

Ja, dat vind ik ook. Als je je (langdurig) terug trekt met een schermpje voor je neus, straal je de boodschap uit: mijn omgeving interesseert me niet zo, ik ga mijn eigen wereld in. Vaak wordt dat helemaal niet zo bedoeld maar op mij komt het wel zo over. En vaak hebben de veelschermkijkers helemaal niet door dat ze het doen en hoe dat overkomt op een ander. In mijn familie is zo'n gezin die verkleefd zitten aan hun scherm. En als je er wat van zegt, dan krijg je als antwoord dat dat wel meevalt en als jij dan echt zo'n pietlut bent, willen ze hem wel even wegleggen. Maar op het moment dat ze denken dat niemand het ziet, dan wordt het scherm er gelijk weer bij gepakt.
Ik heb ook wel eens gezegd dat het omgaan met echte mensen maar eng is. Liever de wereld aan de andere kant van het scherm dan de echte wereld.

Scheiding van de generaties is nog heel gewoon

Nog even terugkomen op #94. Er zijn families waar de scheiding van de generaties nog echt in stand wordt gehouden. Tijdens feestjes bij mijn schoonfamilie zitten de ouders van mijn man met de ooms en tantes bij elkaar, de neven en nichten (mijn generatie) voor zover aanwezig ook en als onze kinderen mee moeten is er een kindertafel als het in een restaurant is of als het bij iemand thuis is horen de kinderen in de keuken. De 75 plus generatie is ook actief in het aanwijzen van de plaatsen. Vooral de klein(e)kinderen horen hun plaats te weten. Dan moeten mijn kinderen zich vermaken met de kinderen van neven en nichten van mijn man. Varierend in leeftijd van 17 tot een jaar of 4. Niet iedereen is er altijd dus de meesten zijn totaal vreemden. Schermgebruik is daar heel algemeen bij de pubers dus de schermen gaan mee of de kinderen blijven thuis. Het liefst blijf ik zelf ook thuis maar dat kan nou eenmaal niet altijd. Komend weekend hebben we weer zo'n feestje. Ga denk ik maar helpen met koffieschenken en taart delen dan spreek ik met iedereen en dat kan gelukkig het is een feestje thuis.

enge mensen

"Ik heb ook wel eens gezegd dat het omgaan met echte mensen maar eng is. Liever de wereld aan de andere kant van het scherm dan de echte wereld."

Ja nou. Dat kom je tegenwoordig vaak tegen met bellen... mensen blijven maar mailtjes/appjes sturen (en ik heb niet eens een smartphone), terwijl ze je echt te spreken zouden willen hebben. Maar bellen is blijkbaar eng....?

Vesper Lynd

Ik heb maar 500 mb, maar ik heb het via-via gekregen van mensen die dingen kunnen downloaden.

Bij de Action koop je voor, ik geloof, 2,50, een adaptertje die je in de usb-ingang van je telefoon plugt. In dat adaptertje kun je een usb-stick, SD-kaart of micro-SD doen. Ik doe de video's op een USB-stick en leg de telefoon met adapter en al op schoot (op mijn tas) of op een tafeltje als dat er is in de trein.

lieverdje

"Dat kom je tegenwoordig vaak tegen met bellen... mensen blijven maar mailtjes/appjes sturen (en ik heb niet eens een smartphone), terwijl ze je echt te spreken zouden willen hebben. Maar bellen is blijkbaar eng....?"

Ja, ik vind bellen niet prettig. "Eng" is een te groot woord, maar ik voel me altijd overvallen door telefoontjes. Bij mail/app kan ik even nadenken over een antwoord. Misschien is dat mal, maar ik heb dat nodig en ik heb besloten dat bij mezelf te respecteren en me er niet meer tegen te verzetten. Maakt mijn leven een stuk prettiger

Natuurlijk sluit ik telefonisch contact niet uit. Wie echt direct en sprekend e.e.a. wil doen, mag me altijd bellen. Maar ik schaam me er niet meer voor om te zeggen dat mijn voorkeur uitgaat naar mail of appjes, met de kanttekening dat een blauw vinkje als teken dat ik het heb gelezen niet meteen betekent dat ik à la minute antwoord.

En ik ben hondsblij dat deze mogelijkheid er is en dat weinig mensen moeilijk reageren als ik dit aan geef. En vooral, dat er meer mensen blijken te zijn zoals ik.

Sally

dat is op zich prima, maar wat ik dan weer vervelend vind, is dat mijn inbox soms volstroomt met berichtjes van een persoon, zelfs met 'kan je even snel reageren'. Of dat er een zee van berichtjes komt met elk 1 of 2 tekstregeltjes. Maak dan even een praatje, kom zeg. Gelijk een stuk gezelliger, en wat het eerste betreft, ik kijk niet elk uur op mijn devices of ik bericht heb...

Verder vind ik dat in geschreven tekst minder nuance zit. Zeker als die van de telefoon moet komen is de tekst ook nog kort gehouden.

lieverdje

Met drammers die vinden dat ik op stel en sprong moet reageren ben ik snel klaar. Die mogen extra wachten

En ik begrijp je wel, hoor Maar ik persoonlijk vind het niet zo'n probleem om het te lezen.

Zolang ze maar niet gaan pushen dat ik à la minute moet reageren als ik dat niet heb gedaan. Ik heb er zelfs een vriendschap om laten verwateren. Ik was vanwege mijn werk destijds één van de eersten met een smartphone en zij meende dat ik dan ook maar 24/7 bereikbaar kon 9moest) zijn. Toen ik haar telefoonstroom (niveau koetjes en kalfjes) negeerde bombardeerde ze me met SMS-jes "want je hebt toch zo'n mooie telefoon?"

Ja doei, ik heb echt mijn grenzen wat bereikbaarheid betreft

(voor echt acute berichten ben ik natuurlijk altijd bereid direct te reageren).

lieverdje

"Dat kom je tegenwoordig vaak tegen met bellen... mensen blijven maar mailtjes/appjes sturen (en ik heb niet eens een smartphone), terwijl ze je echt te spreken zouden willen hebben. Maar bellen is blijkbaar eng....?"

Ik heb laatst gehad dat iemand me wilde bereiken via whatsapp en dat niet lukte omdat ik geen goede whatsapp heb en toen gaven ze het maar compleet op. Hoewel ik liever mail dan bel, mag iemand me best bellen. Geen garantie dat ik het merk (telefoon meestal niet mee & op stil), maar als je mijn nummer hebt, dan kun je me altijd nog bellen of sms'en.... Dus of het altijd 'eng' is als iemand het niet doet, geen idee. Ik neig naar 'je moet maar doen wat wij doen' of zo.

Gedwongen mee is ook niet leuk.

Ik denk nu aan die bezoekjes van vroeger, vreselijk.
Ik en mijn 2 zussen moesten ook mee.
Als jongste met 5 jaar verschil minimaal met welk (ver) familielid dan ook was het vreselijk. Tot 3 uur 's nachts in een rokerige huiskamer tot wel 03.00 met niets te doen. Telefoonboek lezen, deed ik ook

Anyway het gaat hier niet over mij maar ik vind wel dat het plezierig voor iedereen moet zijn. Misschien de momenten kiezen zodat er ook buiten gespeeld kan worden? Een groot groepsspel spelen, ook met de volwassenen? (disney triviant kids tegen volwassen triviant, groten tegen de kleintjes bv.) Uit eten met z'n allen op een plek met speelplezier voor de kinderen? Een ander leuk uitje i.p.v. het gehang in de woonkamer? Zo maak je mooie en dierbare jeugdherinneringen voor later.

Verplicht mee

Hie moeten de kinderen wel af en toe verplicht mee, maar dat is alleen bij speciale gelegenheden. Onlangs met een nieuwjaarsborrel bij de broer van mijn man. Ze hadden er weinig zin in maar hebben zich toch wel vermaakt. Zoon van 12 ging nog Pokemons vangen samen met zijn neef van 17. Dochter van 15 kletste wat met nicht van 19 en verder wat met ons mee. Af en toe kwam er een schermpje aan te pas, maar niet overdreven. Uiteindelijk zijn we toch zeker 2 1/2 uur gebleven. Er waren lekkere hapjes, dat scheelt ook altijd al.

telefoonboek lezen

maar daar vind ik dus niks mis mee. Uit verveling komen zo soms best interessante dingen voort!

5gb

Ik reis ongeveer 3 kwartier enkele reis en dat drie of vier dagen in de eek. Onderweg kijk ik meestal series op netflix. Ik kom nooit in de problemen met de data.

Om half zeven 's morgens heb ik echt geen behoefte aan gezellig babbelen met medereizigers. 'S middags ook niet.

Op mijn werk ben ik sociaal genoeg.

Vlinder

Ik heb anderhalve maand dagelijks tussen Utrecht en mijn woonplaats gereisd en een van die dagen kwam ik een kennis tegen, die ik al heel lang niet gesproken had. Tot Amsterdam vond ik dat wel prima, maar toen bleek dat ze ook naar Utrecht moest en vanaf dat punt werd mijn animo om lekker bij te praten toch wat minder. Ik vond mezelf niet zo aardig om die gedachten, maar er zou nog een dag vol geklets aankomen, dus een paar minuten stilte had ik wel fijn gevonden. Maar goed... zo vaak zie ik haar niet, dus vooruit (grappig genoeg moet ik nu zelfs nog zuchten terwijl ik het schrijf, haha).

Tekenen

Toen mijn kinderen klein waren, waren er nog geen tablets of telefoons, en hadden we dus tekenpapier etc mee, mag dat wel ?

gelukkig hier niet

Die vraag, om electronische media thuis te laten heb ik hier gelukkig niet gehad en mijn kinderen hadden al vroeg een gameboy, nintendo ds en mobiel.
Het komt op mij ook wat dwingend over: zorg jij dat jou kind met mijn veel kleinere kind gaat spelen.
Kansloos.

irm

ja nou, ik had vroeger ook altijd mijn tekenspullen mee naar familie- en vriendenbezoekjes (waar geen kinderen waren waar ik mee kon spelen, dat dan weer wel).

Ik vind dat het verschil zit in dat kinderen helemaal in dat schermpje gezogen worden. Ze zijn minder aanspreekbaar, kunnen het scherm lastig wegleggen. Dat is het vervelende. In het geval dat je lezertjes hebt met een spannend boek kan dat ook voorkomen, maar van het gemiddelde boek leer je weer meer dan het gemiddelde computerspelletje.

Boek

Nou, dat ligt er dan natuurlijk net aan wat voor boek je mee neemt natuurlijk. Van een stripboek leer je ook niet bar veel lijkt me.
Overigens is het hier mijn vader die als hij hier op bezoek komt, vaak een duik in de kast neemt en een stripboek pakt om te lezen. Niet waar de hele familie bij zit (gelukkig) maar als we alleen met het gezin en mijn ouders zijn doet hij dat vaak wel. Beetje bijzondere man, maar wel lief hoor! Andersom kan hij dan wel weer commentaar hebben op onze kinderen als ze bij hen thuis achter een schermpje duiken, maar meestal is dat mijn moeder eigenlijk. Ach, de tijden veranderen denk ik dan maar, en de grootouders veranderen niet altijd mee....

tango

Een groot deel van mijn historische en landenkennis komt uit strips. In de Donald Duck barst het bv. van de economielessen. Strips, lezen! met ladingen. Geweldig en leerzaam. Ook goed voor je taal.

Gut...

Bestaat het aloude vooroordeel over strips lezen nog steeds? Strips kunnen leuk en leerzaam zijn, en voor kinderen die niet graag lappen tekst lezen is het ook prima. Lezen is lezen tenslotte. Ik heb veel geleerd uit Asterix en Lucky Luke! En de Donald Duck niet te vergeten.