Tablet op visite

' afdwingen'

Vind ik geen plezierige term als het om sociale contacten binnen welke generaties dan ook. Het gaat over moeite doen voor iets wat je in eerste instantie niet zo aantrekkelijk lijkt. Je daarvoor leren inspannen is alleen maar handig in het verdere leven.

Mooi dat het bezoek goed is verlopen. Als iedereen voor ogen houdt dat het bij iemand bezoeken in de eerste plaats gaat om deze persoon / personen - dan komt het allemaal goed.

17, 12, 11 en 4

Hier mogen de dochters (17 en 11) altijd een schermpje mee. Die van 11 moet altijd met haar nichtje een uurtje met neefje van 4 spelen. Daarna gaan ze tegenover elkaar aan tafel minecraften. Oudste hoeft alleen mee op bijzondere dagen, Kerst en Sinterklaas of verjaardag van opa en oma, maar mag na de verplichte beleefdheidsgesprekjes haar eigen gang gaan. Voor neefje is het soms wel sneu, want die speelt graag met de meiden, maar ik snap wel dat ze hem niet de hele tijd willen bezighouden. Soms doen ze ook wel eens wedstrijdjes op de Wii, dan speelt tante (40) ook mee. Ik niet, want ik maak toch geen kans

En Wii

Hier vooraf wordt zeker 3 keer gesproken over iets samen op de Wii doen. Tja, dan moet zo'n ding er wel zijn natuurlijk. Kinderen van 3 en 6 hebben dat meestal niet. Neefje van 4 hier ook niet. En ook dan is het leeftijdsverschil groot. Het zelfde geldt overigens voor gezelschapsspelletjes.

Drietje

"Ja, sorry, ik vind het echt not done om binnen te komen bij iemand, hallo te zeggen en dan met je neus in de tablet te duiken. Of je nu drie bent of zestien. Inderdaad komen de tablets bij ons de auto niet uit als we op bezoek gaan. Ook niet bij vrienden die we 1 keer per jaar zien. Ook met kinderen die ze niet geweldig vinden kunnen ze een spelletje doen of voetballen. Wat is daar nu moeilijk aan? Snap ik echt niet."

Ik kan me wél voorstellen dat een kind dat moeilijk of niet leuk vindt. Ik zou er zelf ook weinig lol aan beleven als ik een paar uur verplicht met iemand moest doorbrengen omdat iemand uit mijn familie op bezoek gaat.

Afgezien van de praktische uitwerking. Wat kun je nu urenlang voor spel doen dat uiteenlopende leeftijden aanspreekt en daar ook door gedaan kan worden? Ja, ik kan zelf ook nog memory doen, maar ik vind er geen bal aan. Daar ga ik mijn 10jarige ook niet toe dwingen natuurlijk.

En lekker naar buiten, tja, als er een volwassene mee moet met de peuter en kleuter schiet dat ook niet op. Bijvoorbeeld.

De tablets (of kladblok of puzzelboekje) gaan dus altijd mee als we ergens heen gaan waarvan ik denk dat ze misschien zich gaan vervelen. Het moet voor de kinderen ook een beetje leuk blijven. Ze hebben behoorlijk duidelijke voorkeuren voor wie ze wel en niet interessant vinden.

Groot leeftijdsverschil

Lastig met leeftijdsverschil.. en dan de dwang om perse samen met de kleintjes te moeten spelen.. laat moeder ook met ideeen komen, of maak met zijn allen een wandeling is ook fijn ff lekker buiten. Je kunt je kinderen hoe dan ook niet verplichten een hele dag 'leuk' te moeten doen.

Vroeger zaten we niet met schermpjes maar wat wel? In mijn geval bij oma voor de kleintjes eem box lego en voor de groten een dikke stapel strips. En sommigen namen een eigen boek mee of soms een gezelschapsspel.

Mijn eigen kinderen boffen met familie kinderen rond eigen leeftijd en redelijk zelfde interesses, gezelschapsspelletjes gaan vaak op tafel maar zeker wordt er ook weleens een telefoon gepakt, ach wat dan nog. Vroeger zaten ze eens met zijn allen een ds-spelletje tegen elkaar te spelen, ziet er ongezellig uit al die schermkijkers maar toch speelden ze samen.

Ja, Pug dat klopt

Ja, dan gaat er dus een volwassene mee naar buiten. Meestal meerdere. We vinden het zelf ook altijd fijn om even naar buiten te gaan, ik hoef niet per se uren binnen te zitten. Spelletjes: boom boom balloon, mens erger je niet junior, ezelen, uno, monopoly kermis, Lets Dance op de Wii, Yatzee. Daar kunnen ook de kleintjes aan meedoen (eventueel geholpen door of samen met grote neef of nicht). Inmiddels zijn ze groter en dan veranderen de spellen (gelukkig). Veel Scrabble en Rummikub nu.

Maar ik moet wel zeggen dat kinderen en volwassenen hier door elkaar heen dingen doen. Dus het kan zomaar zijn dat opa met twee kinderen een spelletje doet, twee ooms buiten voetballen met een stel kinderen, tantes en oma een wandeling maken met hond en oudste nicht. Of opa en ooms en de kinderen die het leuk vinden een wedstrijd kijken en de rest Lets Dance doet op de Wii. Aan tafel, bij lunch, diner of taart, is iedereen dan bij elkaar aan tafel.

Het is een adhd-familie dus chaos gegarandeerd

Praten

En als ik dus gezellig bij wil kletsen met moeder of zus, dan ga ik met ze lunchen. Alleen. Dat doen we vaak

anonima

Je gaat naar een verjaardag van een kind van vier met je zoon van 12 en dat zijn dan de enige kinderen?

hier anders

Zo lang zijn wij er nooit en zoveel mensen zijn er dan ook niet

Hoe meer mensen hoe meer mogelijkheden inderdaad.

Ook met weinig mensen

Als we alleen met onze twee kinderen bij opa en oma zijn doen we ook met z'n allen een spelletje. In het voorbeeld van anonima zou opa al lang met zijn oudste kleinkind iets zijn gaan doen. Maar ik denk wel dat ik een familie heb die dat ook echt leuk vindt. Geen zit-en-klets familie. Familie van de andere kant is iets anders. Maar ik kan dan vaak met mijn man en zwager er wel een gezellige draai aan geven. Wij betrekken de kinderen er dan bij.

Als het te lang gaat duren

Ik concludeer dat het in veel gevallen moeilijk is om de tijd door te komen voor kinderen. Te lang met de andere kinderen, te saai met alleen opa en oma... Is het dan niet beter om het bezoek korter te houden, dan toe te staan dat iedereen in zijn eigen wereld verdwijnt met een beeldscherm? In het geval van TS is er sprake van zo'n 3 gezamenlijke bezoeken en voor het overige gaat ze alleen. De gezamenlijke zouden meer in het teken van de kinderen kunnen staan, dus ook de lengte van het bezoek. Ik kan me wel voorstellen dat je niet voor twee uurtjes naar de andere kant van het land gaat, als daar sprake van is. Om die reden waren wij altijd lang bij familie. Om zo'n 8 uur de auto in en tegen of na het avondeten pas weer thuis. Dat waren lange dagen, maar omdat ik het gezellig vond, maakte mij dat niet uit.

het ligt eraan

gaan ze samen op de tablet een spelletje doen of foto's kijken, is de tablet de hele tijd aan, etc. Eventjes op de tablet moet wel kunnen, maar niet uren achtereen, of zelfs zolang als de visite duurt.

Wat mij verbaast is dat mensen niet schijnen te weten wat je kunt doen om je te vermaken zonder schermpje. Wij waren daar nogal over verdeeld met een bevriend gezin; we trokken samen een tijd met elkaar op en een van de kinderen (ook een van de ouders) was constant in zijn eentje met een schermpje bezig. Gewoon niet sociaal, zo erg een signaal van 'ik trek me terug en het gezelschap interesseert me niet'.

Triva

Ja klopt. Is dat heel raar? Dochter van 15 krijg ik niet meer mee.

Wat me opvalt

In dit draadje is dat er heel veel gesproken wordt over spelletjes doen. Sommige kinderen houden niet van gezelschapsspellen, dat kan toch ook nog? Hier een zoon die het wel leuk vindt, maar dochter maak je er echt niet blij mee.
Dochter was hier overigens wel altijd degene die de leiding nam en andere kinderen bezig hield. Zo hebben wel heel wat afspraken gehad met vrienden waarbij zij met de jongere kinderen allerlei toneelstukjes voorbereidde etc. Zij was de oudste.
Ik denk dat het ook erg aan het kind ligt. Met zoon hier is het ook anders. Die trekt veel minder naar andere kinderen dus pakt sneller zijn tablet.

gisteren

Gisteren hadden wij een brunch voor de familie. Kinderen aanwezig: 3,6,9,14,16 en 17. De kinderen hebben samen wat buiten rond gehangen/gerend/gegleden. Daarna gegeten. De groteren zijn na het eten Cluedeo gaan doen, de kleinere zijn aan het kleuren en tekenen gegaan en uiteindelijk waren ze allemaal aan het kleien. Er is geen ipad oid gezien. Misschien omdat ze het zo gewend zijn maar eigenlijk gaat het meestal zo. Wat dingen samen, wat dingen apart. Binnen een gezin heb je toch ook wel vaker leeftijdsverschillen?

Triva

Ik zat nog even na te denken over je vraag over een kind van 12 en 4 en dat dat de enige kinderen zijn, maar ik kan mij voorstellen dat visite niet altijd tegelijkertijd komt. Dan komt iemand wel voor de verjaardag, maar in het weekend of zo. Ik zelf kreeg nooit visite van volwassenen met hun kinderen. Alleen een partijtje met vriendinnetjes van mijn leeftijd. Bij mijn kinderen zat de kamer vol visite, jong en oud. Vaak gingen ze op een gegeven moment naar boven om daar te spelen. Een vriendin vond dat vaak te druk en kwam dan later met één kind (van de vier). Ik had, bedenk ik mij, ook kennissen met zes kinderen. Die werden nooit allemaal meegenomen. Dus de oudsten gingen nooit mee naar ons. Alleen twee meisjes die even oud waren als mijn dochters. Maar dan waren ze dus wel met z'n vieren aan het spelen. Ik zei wel eens dat ze ze best alle zes mee mocht nemen, maar dat vond ze te bezwaarlijk. Ze namen alleen 'relevante' kinderen mee.

tja

Nog nooit meegemaakt dat bij een verjaardag van een vierjarige geen andere kinderen zijn. Ik neem aan dat anoniema niet bedoelde dat ze een week later ging omdat ze niet op het echte feestje kon komen. Dan noem ik het meer een bezoek.

Ik denk dat je in die situaties gewoon niet zo lang moet gaan dat er een tijd komt dat er niets anders meer te doen is dan een tablet.

Men wat deden ze 10-15 jaar geleden? Zolang is dat toch nog niet?

10-15 jaar geleden

In de verschillende postings is al wel tussen de regels door te lezen hoe dat vroeger ging: dan nam men (strip)boeken mee. Of puzzelboekjes, las ik hier ok. Het lijkt mij een beetje een illusie dat een kind zonder schermpje per definitie gezellig gaat spelen met de andere aanwezige kinderen (ook al hebben ze een heel andere leeftijd en interesses). Voor kinderen die daar om wat voor reden dan ook niet te porren zijn waren er vroeger boeken. Die zijn er trouwens nog.

Groeten,

Temet

lorie

Natuurlijk heb je binnen een gezin leeftijdsverschillen, maar gaan alle kinderen in gezinnen dan altijd gezellig sociaal met elkaar doen? Heel vaak hebben ze elk afzonderlijk hun eigen bezigheden. Dat is ook geen probleem. Alleen op een verjaars- of ander bezoek moeten kinderen kennelijk sociaal gaan doen met andere kinderen met wie ze niet per se een band hoeven te hebben. En ik ben het eens met de posters die zeggen dat een beetje inschikkelijkheid van kinderen best gevraagd kan worden (beleefd en sociaal gedrag moet je soms ook trainen), maar dat het ook een beetje ver gaat te verwachten dat ze een halve dag gezellig doen met kinderen met wie ze verder niks hebben. Dat doen volwassenen ook niet.

Groeten,

Temet

Nou... Temet

Dat doen volwassenen ook niet. ===

Soms wel. Je bent nu eenmaal niet 100 procent van je tijd in gezelschap van mensen waar je iets mee hebt. Ik heb dus wel eens uren bij mensen gezeten, waarbij ik niet veel meer voelde dan dat ik sociaal wenselijk bezig was. Dat kan zijn omdat je een ander een plezier wilt doen door mee te gaan. Je man of vrouw bijvoorbeeld. En dan ga je ook niet op je scherm staren uit verveling of desinteresse.

Of...

bedoel je dat die volwassenen zich een halve dag met die kinderen bezighouden? Nee, dat dan weer niet per se, maar de praktijk is dan vaak wel dat zo'n middag wel om het kind draait. Die vraagt aandacht, je kijkt eens bij wat kind doet, je hebt het erover met zijn moeder, etc.. Een bezoek met en bij kinderen is nooit totaal op volwassen niveau.

dat is toch een beetje anders, vind ik

Als je als partner op bezoek gaat bij de kennis van mijn partner-met-een-partner. Dan kun je met z'n vieren toch nog praten. Over het algemeen wordt het niet té specifiek zodat de partners constant buitengesloten worden. Ik ben in ieder geval ook nog nooit alleen gelaten met de Partner-Van, zoals blijkbaar wel verwacht wordt van Kinderen-Van. Er wordt niet verwacht dat die gezellig op de bank meekletsen in ieder geval als er andere kinderen zijn.

Pug je omschrijft het treffend.

Vind ik dan. Ben pas als partner mee geweest naar het jubileumfeest van het werk van mijn man. Iedereen die dat jaar 25 jaar in dienst was kon met partner mee naar de jubileumdag. Allemaal mannen met een zeer specialistich technisch beroep. Alle dames waren daar als partner van... Dan heb je al iets gemeenschappelijk, namelijk dat je een partner hebt die van een ding heel veel weet en in de meeste gevallen sociaal wat onhandig is. De jubilarissen gingen tijdens de dag af en toe gewoon door met werken, spraken tijdens de lunch over projekt A en tijdens de borrel over projekt B. Ik heb met de vrouwen een geweldige dag gehad, heel veel gelachen, soms ook over de mannen die gewoon doorwerkten die dag.
Van kinderen (en dan ook nog van heel uiteenlopende leeftijden) verwachten dat ze zich met elkaar kunnen vermaken vind ik niet altijd kunnen. Kinderen hebben zulke verschillende interesses en als ze dan dezelfde interesse hebben is het niveauverschil tussen een 12 jarige en een 6 jarige zo groot dat het hooguit leuk is voor een uurtje.
Verplicht je uren moeten vermaken met anderen waarmee je niets deelt is voor volwassenen soms al nauwelijks te doen van kinderen is dat echt teveel gevraagd, dan begin je met een half uurtje en kijkt of je dat uit kunt bouwen en als het echt niet lukt mag van mij dat scherm erbij.

Nou

Ik heb heel wat uren van mijn leven doorgebracht met mensen die niet mijn eerste keuze waren. Soms werd het dan alsnog gezellig, soms ook niet. Maar er was wel altijd een achterliggende reden waarom ik daar was.

In dit specifieke geval gaat het ook niet om onbekende kinderen maar om nichtjes (die niet eens zo gek veel in leeftijd verschillen). Als ouder zou ik dus wel willen investeren in het stimuleren van die band. En een band krijg je nou eenmaal eerder als je samen tijd door brengt en samen leuke dingen doet. Ik zou dus ook zeker samen met de kinderen een spelletje gaan doen of ergens een ijsje gaan halen of zo.

Ik heb er trouwens ook geen enkel bezwaar tegen dat de kinderen meepraten met de volwassenen. Zeker op familiebezoek kom ik ook voor de kinderen. Die wil ik ook zien en ik vind het altijd gezellig om ook met de kinderen te praten. Als diepe zaken wil bespreken doe ik dat sowieso niet op een (meestal rommelige) familiebijeenkomst. Dan spreek ik wel één op één met de betreffende persoon af.

Pug

Ik vraag me wel eens af wat mijn ouders en ooms en tantes van mij dachten, als ik stoïcijns tussen het volwassen bezoek bleef zitten, omdat ik dat gezellig vond: meid, wanneer ga je nu eens wat voor jezelf doen? Of: gezellig! . Omdat ik de jongste ben, waren mijn zussen er op een gegeven moment ook niet meer bij. Het ging met dat soort bezoeken zelfs zo ver dat ik boos was als ik taart moest halen en de kans liep dat oom en tante al gearriveerd waren voor ik terugkwam. Ik wilde geen minuut missen, haha. Ik heb mijn dochters nog niet kunnen betrappen op dezelfde tic .

Bij visites van en met vrienden, vind ik het toch weer anders dan met familie. Als het goed is, zie je familie vaak genoeg, om daar ook als kind een band mee te krijgen. Zo is mijn oudste dochter laatst na jarren weer eens meegegaan naar de verjaardag van mijn zus. Je ziet gewoon dat dochter en neven en nichten elkaar van kleins af aan kennen, ze maken daardoor soepeler contact, want het is 'eigen'. Dat hoeft bij vrienden niet zo te zijn. Ik zeg er wel bij dat mijn dochter zich daar toch ook over verwonderde. Alsof ze niet al die jaren gemist hadden, zo natuurlijk viel ze er weer tussen. En naar mijn gevoel wordt die basis toch gelegd doordat ze, al dan niet met wat 'verplichting', tijd met elkaar door hebben gebracht. Als we bij mijn zus waren, had mijn neef de neiging om achter de computer te kruipen, maar die moest uit en hij moest bij de visite komen zitten, of mijn dochters vermaken. Hij had zo'n 'cool' spel op zijn kamer dat ze maar wat graag met hem meegingen om dat spel te doen. Daar denken ze met plezier aan terug.

wat je wil

Het is ook wat jezelf wil. Sta je open voor andere mensen of verschuil je je liever achter een scherm. Ik ben de laatse 8 maanden met een van de kinderen nogal eens op verschillende afdelingen in verschillende ziekenhuizen geweest. Bijna iedereen zit achter een schermpje weggedoken in de wachtkamer. Ok, dat is een openbare ruimte maar als je familie om je heen hebt, hoeft dat toch niet? Over het algemeen ben je maar een paar uur bij elkaar. Dan kun je best moeite doen voor elkaar. En je kunt eventueelook kinderen in 2 groepen splitsen, de oudere en de jongere of de jongens met de meisjes. Ik merk dat vooral bij jongens buiten vaak lekker gaat, voetballen oid.
Ik hoorde laatst dat de neef ven een vriendin die zo'n 10 jaar ouder is zijn neefjes en nichtjes voor hun verjaardag mee naar de bios nam en daarna een frietje oid eten en dan weer naar huis. Zat zo'n jongen van een jaar of 17 met zijn neefje van 7 bij Cars en daarna bij de febo. Dat vind ik zo'n goed idee! En beiden hadden er goede herinneringen aan.

Opvoeding

Voor mij hoort het bij de opvoeding. Want ja! Als volwassenen moet je ook met allerlei mensen in allerlei situaties om kunnen gaan. En juist als dat niet van zelf gaat moet je dat van kleins af aan leren.

welnee

De meeste kinderen komen niet alleen maar andere mensen tegen bij bezoekjes. Die andere types zien ze ook wel op school of bij sport of in de straat. Ik zie geen reden om ze dan maar een paar uur te dwingen. Willen ze met andere kinderen spelen, prima. Willen ze dat niet, ook prima. Of dat nou familie is of niet.

jong geleerd is oud gedaan

Mee erns dat kinderen met allerlei anderen moeten leren omgaan. Dat doen ze in de klas waar echt geen 25 zeer goede vrienden zitten. Misschien treffen ze 5 tot 7 kinderen waar ze een klik mee hebben en met de rest moeten ze wel eens een groepje zijn dus leren ze daar mee omgaan. Dat leren ze bij de sportclub, weer andere kinderen en ook andere volwassenen die hen anders benaderen dan ouders of leerkrachten.
Tijdens een vrij weekend uren verplicht je moeten vermaken met kinderen die je niet liggen om wat voor reden dan ook, waar is dat goed voor? Wat leren ze daarvan? Dateze niet zelf mogen kiezen met wie ze spelen en dat anderen voor jou kunnen bepalen wat je moet. Daar krijg je volgens mij gern zelfstandige kinderen van die wennen eraan dat ouders bepalen met wie en wat se moeten spelen.
Je kunt ze een half uurtje stimuleren om samen iets te doen maar als het niet lukt dan lukt het niet.
De moeder van een vriendinnetje van mijn dochter wilde 10 jaar geleden (de meisjes waren 5) twee vaste speelafspraken per week. Ben zo blij dat ik dat niet gedaan heb. Dochter heeft altijd met iedereen gespeeld en maakt nu heel makkelijk contact.
.