Stiefzoon wil volledig bij ons komen wonen
Binnenkort mag mijn 12 jarige stiefzoon kiezen of hij bij zijn vader en mij wilt wonen of bij zijn moeder en stiefvader.
Hij heeft al enkele keren te kennen gegeven dat hij de voorkeur aan ons geeft. De redenen ga ik hier niet noemen, om niet te veel herkenbaarheid te geven. Echter zie ik het zelf niet zitten dat dit gaat gebeuren. Mijn privacy is weg en gewoon even samen met mijn partner zijn zit er dan niet meer in. Stiefzoon heeft veel aandacht nodig en is geen type dat even zegt: gaan jullie maar even een dagje samen weg of ik ga vandaag wel even naar een vriend zodat jullie een dagje voor jullie zelf hebben, daarbij voelt partner zich weer schuldig als we dat wel zouden doen. Als stiefzoon thuis is, heb ik het gevoel dat ik overal gevolgd word. Alsof er steeds iemand over je schouder mee kijkt.
Hoe korter het nog duurt hoe lastiger ik het ga vinden. Ik durf dit alleen niet uit te spreken naar partner toe en ook niet naar stiefzoon zelf. Ik wil ze beiden namelijk niet het gevoel geven, dat hij niet welkom is en de redenen waarom hij hier wilt komen wonen snap ik volledig.
Partner heeft ook nog geen een keer aan mij gevraagd wat ik er van vind. Er wordt mij wel belooft door hem dat er echt nog dagen/avonden zijn dat we samen met zijn tweeën wat kunnen doen, maar dat betwijfel ik...
Zijn er hier (stief)ouders die in hetzelfde schuitje zitten/hebben gezeten? Zo ja hoe zijn jullie hier mee omgegaan?
redbulletje schreef op 03-02-2022 om 10:21:
[..]
Ik vind dat gescheiden ouders überhaupt geen samenwoonrelaties meer aan moeten gaan zolang er nog kinderen thuis wonen.
Soms zal het vast wel goed gaan maar het lijkt me voor een stiefmoeder eerlijk gezegd verschrikkelijk. En ik heb ooit eens gelezen dat er niets zo gevaarlijk is voor een klein kind als een stiefvader. (Hoop dat ik hiermee alle liefhebbende superstiefouders niet kwets) De meeste 'kindermoorden' worden gepleegd door stiefvaders.
Uiteraard zonder die excessen maar enigszins te willen goedpraten: voor een kind zorgen dat niet het jouwe is, is ontzettend heavy.
Lexus schreef op 03-02-2022 om 10:26:
[..]
Voor mijzelf ben ik dat wel met je eens en heb dat ook zo aangepakt. Maar hoe zie je het dan in het geval van de vader die het kind maar eens in de veertien dagen een weekend heeft? Mag die dan wel samenwonen? En wordt het dan niet heel erg ongelijkwaardig`: moeder voedt de kinderen op én mag niet samenwonen, vader kan de weekend vader uithangen en een nieuwe samenwoonrelatie aangaan.
50/50 verplicht stellen en ook verplichten dat ouders niet verder dan fietsafstand van elkaar gaan wonen tot de kinderen minimaal 18 zijn.
Lexus schreef op 03-02-2022 om 10:26:
[..]
Voor mijzelf ben ik dat wel met je eens en heb dat ook zo aangepakt. Maar hoe zie je het dan in het geval van de vader die het kind maar eens in de veertien dagen een weekend heeft? Mag die dan wel samenwonen? En wordt het dan niet heel erg ongelijkwaardig`: moeder voedt de kinderen op én mag niet samenwonen, vader kan de weekend vader uithangen en een nieuwe samenwoonrelatie aangaan.
Ik snap ouders niet die kunnen verdragen dat ze hun kind maar een weekend op de 14 dagen bij zich hebben...
Heel vaak zie je gescheiden vaders gewoon 'opnieuw beginnen'. Geen echte plek in huis voor de kinderen uit de eerste relatie, enkel voor de nieuwe leg. Onbegrijpelijk vind ik dat.
(met mijn excuses aan alle andere vaders)
redbulletje schreef op 03-02-2022 om 10:27:
[..]
50/50 verplicht stellen en ook verplichten dat ouders niet verder dan fietsafstand van elkaar gaan wonen tot de kinderen minimaal 18 zijn.
Dat is ook een voorwaarde voor co-ouderschap. Die fietsafstand is 15km.
Stampertjebloempje schreef op 02-02-2022 om 19:05:
Ik lees hier veel reacties als: kind gaat straks echt wel op zijn kamer zitten en zondert zich af. Niet ieder kind is hetzelfde, deze kijkt ons al vreemd aan als wij aangeven dat hij straks als hij wat ouder is, vast wel alleen boven gaat zitten.
Met die kogel vangen bedoel ik, dat ik echt heel veel om hem geef, of te wel ik sta voor hem klaar als hij het moeilijk heeft. Uiteraard laat ik het ook wel weten als het zijn eigen schuld is en hoe dit volgende keer anders te doen.
Oplossing van tablet etc. Kind doet hier niets anders, dus zoveel verandert er niet hahaha
Dat zei mijn toen 6 jarige ook over: fietsen met je telefoon in de hand, mijn 8 jarige over zoenen, mijn 10 jarige over alleen met de trein reizen. Inmiddels 16: fietst ie volgens mij toch net als andere pubers soms met de telefoon in de hand, steekt geen hand meer uit bij afslaan, zoent en doet hij nog veel meer dingen met zijn vriendin en reist hij stad en land af.
Ze hebben het overzicht echt nog niet als ze 12 zijn en er zijn grote sprongen die ze maken tussen hun 12e en hun 16e wat dat betreft is de lagere school leeftijd een periode van relatieve rust.
Ysenda schreef op 03-02-2022 om 10:33:
[..]
Dat zei mijn toen 6 jarige ook over: fietsen met je telefoon in de hand, mijn 8 jarige over zoenen, mijn 10 jarige over alleen met de trein reizen. Inmiddels 16: fietst ie volgens mij toch net als andere pubers soms met de telefoon in de hand, steekt geen hand meer uit bij afslaan, zoent en doet hij nog veel meer dingen met zijn vriendin en reist hij stad en land af.
Ze hebben het overzicht echt nog niet als ze 12 zijn en er zijn grote sprongen die ze maken tussen hun 12e en hun 16e wat dat betreft is de lagere school leeftijd een periode van relatieve rust.
Ik heb als kind ooit een 'documentje' opgesteld dat ik al-tijd thuis zou blijven wonen. Laten tekenen door mijn ouders, haha. Dochter heeft ooit zelfde gedaan. Nu droomt ze al vaak hardop van de dag dat ze uit huis zal gaan 
Maar zo hoort het: kinderen horen het huis niet 'uitgeduwd' te worden.
Clothilde schreef op 03-02-2022 om 10:32:
[..]
Ik snap ouders niet die kunnen verdragen dat ze hun kind maar een weekend op de 14 dagen bij zich hebben...
Heel vaak zie je gescheiden vaders gewoon 'opnieuw beginnen'. Geen echte plek in huis voor de kinderen uit de eerste relatie, enkel voor de nieuwe leg. Onbegrijpelijk vind ik dat.
(met mijn excuses aan alle andere vaders)
Hehe, gelukkig ken ik een heleboel gescheiden mannen die gewoon co-ouderschap hebben. Maar wellicht is dat ook wel gewoon het soort man waar ik graag mee om ga.
En de reden dat mijn vriend en ik weer zijn gaan latten toen hij zijn kids volledig kreeg was 1. Mijn kids hadden mij nooit meer voor zichzelf maar 2. Dringend advies van de rechter, samengestelde gezinnen redden het vaak niet (ongeveer 60% to 33% traditioneel) en de kwetsbaarheid van zijn kinderen was heel groot toen.
We zijn nu 6,5jr samen en ik zie wel sommige dingen (en andersom) waar ik me echt dood aan zou ergeren als ik daar de hele tijd zou zijn. Dat ligt overigens niet aan de kinderen zelf maar aan de opvoeding van mijn vriend. Mijn vriend is een goedaardig zacht ei maar zijn kids hebben juist veel duidelijkheid nodig. Nou ja, valt ook niet mee om je kinderen grotendeels alleen op te voeden. (Vaders en moeders). Toch wordt hij als alleenstaande vader vaak zielig gevonden en dat vind ik wel eens gek. Ook allemaal buurvrouwen die zich steeds gaan bemoeien met hoe hij iets moet doen en dan door onze afspraken heen bemoeien. Maar goed, dat is een ander verhaal…
Als ik kon kiezen tussen twee adressen, zou ik ook voor het leukste adres kiezen.🙂
Als dit voor TO minder geslaagd uitpakt, is het aan haar hem mee te geven dat hij gerust zijn eigen weg mag gaan, zoals iedereen in het huis niet over de schouder meegekeken wenst te worden. Veranderingen in kleine stapjes! Beetje bij beetje naar elkaar toegroeien en interesse tonen indien hij hulp kan gebruiken bij schoolse zaken. Jullie zijn nu eenmaal geen huisgenoten, maar een gezin.
Een week naar een tropische bestemming zonder kinderen op die leeftijd, daar doen ook niet aan. Niet dat zoiets niet kan, maar dan in een week dat kind bij zijn moeder of grootouders logeert.
SuzyQFive schreef op 03-02-2022 om 10:40:
[..]
Hehe, gelukkig ken ik een heleboel gescheiden mannen die gewoon co-ouderschap hebben. Maar wellicht is dat ook wel gewoon het soort man waar ik graag mee om ga.
En de reden dat mijn vriend en ik weer zijn gaan latten toen hij zijn kids volledig kreeg was 1. Mijn kids hadden mij nooit meer voor zichzelf maar 2. Dringend advies van de rechter, samengestelde gezinnen redden het vaak niet (ongeveer 60% to 33% traditioneel) en de kwetsbaarheid van zijn kinderen was heel groot toen.
We zijn nu 6,5jr samen en ik zie wel sommige dingen (en andersom) waar ik me echt dood aan zou ergeren als ik daar de hele tijd zou zijn. Dat ligt overigens niet aan de kinderen zelf maar aan de opvoeding van mijn vriend. Mijn vriend is een goedaardig zacht ei maar zijn kids hebben juist veel duidelijkheid nodig. Nou ja, valt ook niet mee om je kinderen grotendeels alleen op te voeden. (Vaders en moeders). Toch wordt hij als alleenstaande vader vaak zielig gevonden en dat vind ik wel eens gek. Ook allemaal buurvrouwen die zich steeds gaan bemoeien met hoe hij iets moet doen en dan door onze afspraken heen bemoeien. Maar goed, dat is een ander verhaal…
Verstandige beslissing voor alle partijen, lijkt me, ik heb ook altijd gezegd: stel dat wij uit elkaar zouden gaan, zou ik pas een nieuwe partner in huis nemen als het laatste kind uitgevlogen is ...
TO, het is gewoon verstandig om met jouw partner in gesprek hierover te gaan. Het is nogal een aanpassing voor iedereen en waarom zou er dan niet met jou over gesproken worden? Pas als je dat hebt gedaan, kun je verder stappen ondernemen.
Maar ik begrijp wel dat je er tegenop ziet om de huidige stand van zaken te wijzigen. Zoals het nu is, werkt het, en dat is straks nog maar de vraag. Daarnaast als hij permanent bij jullie woont, ben jij ineens meer verantwoordelijk/opvoeder, want hij woont wel in jullie huis. Ook begrijp ik het gevoel wel, dat er altijd iemand mee kijkt. Ik vond het altijd al zalig als mijn partner een dag niet thuis was, lekker doen wat ik zelf wil, zonder dat iemand het ziet. En dan is partner nog eigen (keus). Ik vond het vroeger ook altijd ongemakkelijk als de vriend van mijn zus echt zo'n beetje de hele week bij ons bivakeerden. Je bent gewoon niet helemaal vrij in je eigen huis.
Stampertjebloempje schreef op 03-02-2022 om 09:06:
Hij zoekt zeker de gezelligheid en ik zie ook wel die onzekerheid, maar het beperkt me wel in mijn doen en laten. Sowieso kan ik er niet goed tegen als ik (voor mijn gevoel) verantwoording moet afleggen van wat ik doe. Mocht het zover komen dat stiefzoon volledig bij ons komt wonen, dan zal ik met partner er duidelijk over hebben, van wat ik wil in deze situatie... Niet alles hoeft om stiefzoon te draaien, snap dat je rekening moet houden met je (stief) kinderen, maar vooral op deze leeftijd mag je wel verwachten dat hij zich ook zelf kan vermaken.
Kind is 12! Dat is een hele lastige leeftijd voor het kind zelf.
Weer heb je het over jezelf " ik kan er niet goed tegen:
Stampertjebloempje schreef op 03-02-2022 om 09:06:
Hij zoekt zeker de gezelligheid en ik zie ook wel die onzekerheid, maar het beperkt me wel in mijn doen en laten. Sowieso kan ik er niet goed tegen als ik (voor mijn gevoel) verantwoording moet afleggen van wat ik doe. Mocht het zover komen dat stiefzoon volledig bij ons komt wonen, dan zal ik met partner er duidelijk over hebben, van wat ik wil in deze situatie... Niet alles hoeft om stiefzoon te draaien, snap dat je rekening moet houden met je (stief) kinderen, maar vooral op deze leeftijd mag je wel verwachten dat hij zich ook zelf kan vermaken.
Ja kinderen beperken je in je doen en laten. Daar heb je een punt. Maar is dat erg. Niemand is toch helemaal vrij... als ik moet werken vind ik ook niet alle taken even leuk, toch doe ik ze. Ik wil ook wel een wereldreis maken maar dat kan ik nu ook niet. Het gevoel dat je verantwoording moet afleggen aan je stiefkind is een totaal verkeerde veronderstelling van jou. Dat is meer jouw gevoel. Kind zoekt waarschijnlijk vastheid. Het blijft mij opvallen dat je het hele gebeuren ongelooflijk negatief ziet. Arm kind en ook arme jij. Jij bent volwassen, probeer het ook eens anders te zien. Want zoals ik al eerder heb gezegd, als zoon wil en moeder gaat akkoord, dan helpt er geen lieve moedertje meer aan. Dan komt hij en jij moet er mee dealen. Er werd eerder gezegd dat je een gezinscoach kunt inschakelen. Dat is misschien nog niet eens zo'n gek idee ( als je een goede kunt vinden).
Door verantwoordelijkheid te dragen voor een kind groei je zelf ook wel weer. Kinderen opvoeden doet onvermoede kanten in je naar boven komen. Slechte helaas ook, maar ook goede. Natuurlijk is het lastig om stiefkinderen op te voeden, dat lijkt mij ook. Maar ik heb ook goede voorbeelden gezien, dat ging dan wel over een situatie waarin de vader was overleden en er een stiefvader in huis kwam. Ik weet dat het vaak fout gaat, maar in dit geval liep het echt goed. Op de gebruikelijke puberzaken na... maar ja dat heb je ook met eigen kinderen. Misschien krijg je wel een super goede band met dit kind. Dat hoop ik voor jou en hem. Kun je het echt niet een beetje positiever zien??
Leene schreef op 03-02-2022 om 11:42:
[..]
Ja kinderen beperken je in je doen en laten. Daar heb je een punt. Maar is dat erg. Niemand is toch helemaal vrij... als ik moet werken vind ik ook niet alle taken even leuk, toch doe ik ze. Ik wil ook wel een wereldreis maken maar dat kan ik nu ook niet. Het gevoel dat je verantwoording moet afleggen aan je stiefkind is een totaal verkeerde veronderstelling van jou. Dat is meer jouw gevoel. Kind zoekt waarschijnlijk vastheid. Het blijft mij opvallen dat je het hele gebeuren ongelooflijk negatief ziet. Arm kind en ook arme jij. Jij bent volwassen, probeer het ook eens anders te zien. Want zoals ik al eerder heb gezegd, als zoon wil en moeder gaat akkoord, dan helpt er geen lieve moedertje meer aan. Dan komt hij en jij moet er mee dealen. Er werd eerder gezegd dat je een gezinscoach kunt inschakelen. Dat is misschien nog niet eens zo'n gek idee ( als je een goede kunt vinden).
Door verantwoordelijkheid te dragen voor een kind groei je zelf ook wel weer. Kinderen opvoeden doet onvermoede kanten in je naar boven komen. Slechte helaas ook, maar ook goede. Natuurlijk is het lastig om stiefkinderen op te voeden, dat lijkt mij ook. Maar ik heb ook goede voorbeelden gezien, dat ging dan wel over een situatie waarin de vader was overleden en er een stiefvader in huis kwam. Ik weet dat het vaak fout gaat, maar in dit geval liep het echt goed. Op de gebruikelijke puberzaken na... maar ja dat heb je ook met eigen kinderen. Misschien krijg je wel een super goede band met dit kind. Dat hoop ik voor jou en hem. Kun je het echt niet een beetje positiever zien??
Ja je hebt overal gelijk in maar dit is de visie van iemand die (waarschijnlijk) al moeder is. Ts is dat niet, is altijd kinderloos geweest, heeft niet gekozen om zelf kinderen op te voeden en nu komt dit in haar leven. Met andere woorden, de ervaring die anderen als moeder hebben (en die hebben dan nog een hechtingsproces vanaf de bevruchting doorgemaakt) heeft ts niet. Ik had voor het opvoeden van en stiefkind ook veel makkelijker gekozen nadat ik zelf moeder was geworden.
Het mag egoistisch lijken haar totale vrijheid niet op te willen geven (en volgens mij is ze tot best veel bereid) het is heel anders als je vanuit een nulkind/situatie hier komt dan als het stiefkind meegaat in de opvoedingsstroom die er al is omdat er al kinderen zijn.
Nu moet ze maar aannemen dat het leuk kan zijn en dat je er ook dingen voor terug krijgt. Of ze moet zich zelf op wilskracht vervrouwen omdat iedereen dat het kind gunt. Waar ik het mee eens ben dat een kind daar recht op heeft trouwens, alleen, op wilskracht en aannames er ingaan lijkt me op de lange duur niet werken.
Overigens vind ik wel dat er ergens iets gedaan moet worden vanuit ts: als je én niet met je partner praat én je wilt niet latten dus je eigen grens stellen, ja dan zet je ook alles vast
Mijn eigen zoon van 21 vraagt zelfs waar ik heen ga als ik mijn jas aantrek, dus dat vind ik niet zo vreemd (zou ik andersom ook even doen, is ook een vorm van interesse tonen?) maar goed, als ik de kliko buiten zet en mijn jas aantrek, zeg ik dat er meestal meteen bij, want ik weet dat die vraag anders komt.
Bij mijn vriend (wij latten) zijn ook jongere pubers die overal doorheen praten, hun vader zegt er zelden wat van, dat irriteert me nog wel eens. Maar ik zet vaak (ook bij nederlandse series) de ondertiteling aan dan kan ik het in ieder geval nog volgen. En vaak kiezen we iets uit waarbij de jongste (hier 16) het leuk vindt om mee te kijken. Maar hij heeft ook steeds vaker vrienden over de vloer, dat is alleen maar handig, want dan vermaken ze elkaar. En ze zijn natuurlijk ook nog bij hun moeder, al met al is er altijd wel een mogelijk te vinden om eens een weekendje weg te gaan.
Ik ben nu 5 jaar in dat gezin en ik vind het soms zelf wat stil als ze er niet zijn, het went echt dus 
en probeer iets gezamenlijks te vinden, hier hebben ontdekt dat we dezelfde bordspellen leuk vinden, dus de jongste speelt graag mee.
We horen dit verhaal maar van 1 kant. Maar ik vind er wel wat van als je een jong kind blijkbaar al jaren verteld dat hij mag kiezen vanaf zijn twaalfde. Zeker als dat mogen kiezen maar van 1 van beide ouders komt zet dat een kind in een onmogelijke positie.
Aan de andere kant vraagt co-ouderschap heel veel van kinderen. Het is zwaar om geen vaste woonplek te hebben. Hoog tijd dat de vader en de moeder van dit kind gaan overleggen wat de beste verdeling is tussen de ouders. Een verdeling waarbij kind 1 van beide ouders (vrijwel) niet ziet is in elk geval niet in zijn belang.
