Stiefzoon wil volledig bij ons komen wonen
Binnenkort mag mijn 12 jarige stiefzoon kiezen of hij bij zijn vader en mij wilt wonen of bij zijn moeder en stiefvader.
Hij heeft al enkele keren te kennen gegeven dat hij de voorkeur aan ons geeft. De redenen ga ik hier niet noemen, om niet te veel herkenbaarheid te geven. Echter zie ik het zelf niet zitten dat dit gaat gebeuren. Mijn privacy is weg en gewoon even samen met mijn partner zijn zit er dan niet meer in. Stiefzoon heeft veel aandacht nodig en is geen type dat even zegt: gaan jullie maar even een dagje samen weg of ik ga vandaag wel even naar een vriend zodat jullie een dagje voor jullie zelf hebben, daarbij voelt partner zich weer schuldig als we dat wel zouden doen. Als stiefzoon thuis is, heb ik het gevoel dat ik overal gevolgd word. Alsof er steeds iemand over je schouder mee kijkt.
Hoe korter het nog duurt hoe lastiger ik het ga vinden. Ik durf dit alleen niet uit te spreken naar partner toe en ook niet naar stiefzoon zelf. Ik wil ze beiden namelijk niet het gevoel geven, dat hij niet welkom is en de redenen waarom hij hier wilt komen wonen snap ik volledig.
Partner heeft ook nog geen een keer aan mij gevraagd wat ik er van vind. Er wordt mij wel belooft door hem dat er echt nog dagen/avonden zijn dat we samen met zijn tweeën wat kunnen doen, maar dat betwijfel ik...
Zijn er hier (stief)ouders die in hetzelfde schuitje zitten/hebben gezeten? Zo ja hoe zijn jullie hier mee omgegaan?
Als vader en moeder overeen komen dat sz eens in de twee weken van vrij - ma bij moeder is, zou je daarmee kunnen leven? Dan heb je toch regelmatig een weekend voor julliezelf. En verdeel de vakanties wel. Hier is dat in de kleine vakantie halve weken naar moeder en twee weken in de zomer.
Dat hebben wij ook met de stiefkids (eigen kids in co-ouderschap, week om week, komt dan altijd mooi uit met de vakanties om en om). Daarnaast is de avond door de week na half 10 van ons bij 16 plussers maar die zijn inmiddels de deur uit. 13 en 15 jarigen moeten om 9u naar boven. Ze mogen best nog lezen ed maar aangezien we om half 11 gaan slapen is dat wel nodig. Ik ben chronisch ziek en ik kan pas goed voor de kids zorgen als ik ook goed voor mijzelf kan zorgen. Dit heb ik zo uit de revalidatie meegekregen en dat werkt prima.
Het is ook niet alleen het huis van je vriend maar jullie wonen samen en dan bepalen jullie de voorwaarden waaronder sz bij jullie kan wonen. Probeer te denken in mogelijkheden waaronder het wel kan. Wat heb jij nodig, wat heeft vader nodig en wat heeft sz nodig? Verder, ga eens op zoek naar dingen waar jij energie uit haalt. Hobby's, sport, vriendinnen enz. Neem regelmatig een avond voor jezelf. Kijk ook wat je energievreters zijn en hoe kan je daarin beperken zonder je sz tekort te doen.
Ik verbaas me trouwens over de hoeveelheid mensen die "geef hem een tablet of tv" als oplossing zien 
.
Ik lees hier veel reacties als: kind gaat straks echt wel op zijn kamer zitten en zondert zich af. Niet ieder kind is hetzelfde, deze kijkt ons al vreemd aan als wij aangeven dat hij straks als hij wat ouder is, vast wel alleen boven gaat zitten.
Met die kogel vangen bedoel ik, dat ik echt heel veel om hem geef, of te wel ik sta voor hem klaar als hij het moeilijk heeft. Uiteraard laat ik het ook wel weten als het zijn eigen schuld is en hoe dit volgende keer anders te doen.
Oplossing van tablet etc. Kind doet hier niets anders, dus zoveel verandert er niet hahaha
SuzyQFive schreef op 02-02-2022 om 18:55:
Ik verbaas me trouwens over de hoeveelheid mensen die "geef hem een tablet of tv" als oplossing zien
Playstation mag ook.
Alleen heb je daar evengoed een extra tv voor nodig als je zelf ooit nog rustig in je living wil zitten 
.
De zolder inrichting als puber hangplek met tv, gamespullen en een loungebank.
Je kan natuurlijk ook samen met man proberen te onderhandelen dat het tot zijn 14 een regeling à la 9/5 of 10/4 wordt.
Wel vaker bij jullie, maar voorlopig geen 11 of 12 dagen.
En over 2 jaar zien jullie hoe dat loopt.
Ik neem aan dat zijn moeder mogelijk ook niet helemaal wild enthousiast is van zijn plan om quasi voltijds bij jullie te wonen.
Valdemar schreef op 02-02-2022 om 17:18:
Je zoekt ervaringen, dus hier de mijne.
Ben zelf stiefvader voor een zoontje van negen die wat extra zorgen nodig heeft. Momenteel is de regeling 50/50 waarbij zowel wij als de vader geen andere kinderen hebben. Met ons tweetjes uit eten gaan, stedentripjes of daguitstappen doen wij inderdaad alleen in de week dat hij bij de vader is en daar hebben wij voldoende aan.
Heel eerlijk komt je OP mij nogal egoïstisch over. Je hebt het over het gebrek aan privacy voor jou, dat jij je achtervolgt voelt, dat het kind jullie als koppel geen ruimte geeft en over je angst dat dit nog zal toenemen mocht het kind bij permanent bij jullie verblijven. Geen woord over het kind zelf of over de moeder.
Wij zitten nog niet in die situatie (hij is negen), maar ik hou er terdege rekening mee dat hij later meer tijd hier wenst door te brengen daar dit al hetgeen is dat hij nu aangeeft. Voor mij is hij compleet welkom hier daar ik mij erop ingesteld heb dat zijn welzijn primeert boven het onze, tenminste tot hij het huis uit is, en mijn belangrijkste opdracht is hem een goede jeugd/opvoeding bezorgen. De vrees bij mij zit hem dan ook niet bij de impact op het privéleven van mij en mijn partner, maar bij de vraag waarom hij hier liever is en over hoe we de band met zijn vader zo sterk mogelijk kunnen houden.
Misschien moet je op dit moment wat minder naar je angsten luisteren en wat meer zoeken naar oplossingen.
Hij is twaalf, is hij in staat om enkele uren alleen thuis te blijven zodat jullie een avond wegkunnen? Zo niet: babysit.
Zou hij soms enkele dagen kunnen logeren bij familie zodat jullie een stedentrip kunnen maken?
Vanwaar komt het gevoel dat je geen privacy hebt met hem in de buurt?Daarnaast is hij 12, over enkele jaren is zijn afhankelijkheid van jullie compleet verandert.
Bedankt voor je heldere reactie. Fijn om het eens van 'ervaringsdeskundige' te horen. Ik snap dat het wat egoistisch kan overkomen, maar schrijven komt anders over dan echt praten. Dat gevoel van geen privacy hebben, komt vooral omdat hij zich overal mee bemoeit: waar ik heen ga (bijv. Als ik maar even mijn jas aan doe om de container aan de straat te zetten, dan vraagt hij al op een controlerende toon wat ik ga doen) als ik een serie wil kijken, gaat hij er doorheen praten, als ik met iemand aan de telefoon zit, praat hij er door heen (ik ga tegenwoordig al boven zitten) en als ik met vader in gesprek ben, bemoeit hij zich ermee. Ik zou willen dat ik meer kon vertellen over de situatie bij moeder thuis, maar dan begeef ik mij op glad ijs... wereld is klein en de kans dat dit bij haar terecht komt is aanwezig, als ik verder met details kom. Wat ik wel hoop is dat er inderdaad wel een goede band met moeder blijft bestaan. Hij heeft nog wel die loyaliteit..
Ik snap deels je gevoel en jou gevoel mag er ook zijn. Maar ik lees dat je vooral vanuit je onderbuikgevoel schrijft en dat is niet per definitie de toekomstige realiteit.
Wat heb je zelf qua constructie al bedacht om het wel te laten werken?
Wat zijn oplossingen voor je probleem, maw wat moet er gebeuren om jou ook gelukkig te laten zijn met de situatie?
En hoe kun je dit inrichten?
Je hebt zelf de knoppen, ga ze bedienen iom de vader. Geef gewoon aan dat je wilt zorgen dat er ruimte voor jullie samen blijft en regel dat.
En een reality check hoe vaak ga je nu een week naar een tropisch eiland of een weekend weg? En als je dat daadwerkelijk nu wel doet, waarom zou dat straks niet meer kunnen?
Ik neem aan dat het wel de bedoeling is dat kind nog steeds naar de moeder gaat?
Het maakt volgens mij niet zoveel uit hoe anderen dit zien of doen, het gaat erom wat voor jullie als gezin en moeder werkt. En dat zal best even zoeken zijn en ook dat mag.
Klinkt als een vreselijke energiezuiger. Waarom ben je in godsnaam met die man gaan samenwonen? Nu heb je in je eigen huis geen privacy meer.
Stampertjebloempje schreef op 02-02-2022 om 19:05:
Ik lees hier veel reacties als: kind gaat straks echt wel op zijn kamer zitten en zondert zich af. Niet ieder kind is hetzelfde, deze kijkt ons al vreemd aan als wij aangeven dat hij straks als hij wat ouder is, vast wel alleen boven gaat zitten.
Met die kogel vangen bedoel ik, dat ik echt heel veel om hem geef, of te wel ik sta voor hem klaar als hij het moeilijk heeft. Uiteraard laat ik het ook wel weten als het zijn eigen schuld is en hoe dit volgende keer anders te doen.
Oplossing van tablet etc. Kind doet hier niets anders, dus zoveel verandert er niet hahaha
Natuurlijk is niet elk kind hetzelfde, maar als dit jouw eerste stiefkind is ga je de veranderingen niet kunnen inschatten. Mijn vorig stiefkind kende ik vanaf zijn zesde tot zijn dertiende en van een jongen die constant bij zijn moeder wou slapen, veranderde dit ook plots naar een puber die de badkamerdeur op slot deed omdat hij niet meer naakt gezien wilde worden.
Op dit moment is je stiefzoon nog heel aanhankelijk, maar dat zegt niets over de situatie over enkele jaren.
Probeer ook eens de positieve zijde in te zien. Als stiefzoon aangeeft dat hij meer bij jullie wenst te zijn, dan is dit toch ook het teken dat jullie goed zijn voor hem. Sijpelt dit dan niet door bij jou? Dat goed zijn voor hem - de enige speler in dit spel die tot nu toe niets te zeggen had - ook moreel de juiste keuze is?
Mijn situatie is natuurlijk anders want ik heb alleen stiefzonen gehad (zelfde geslacht), dus ik heb weinig problemen gehad met een gebrek aan privacy. Maar misschien moet je ook eens kijken naar het "waarom" wanneer je het moeilijk hebt wanneer je stiefzoon bij jullie is, en van daaruit zoeken naar een oplossing waardoor zowel jij als je stiefzoon zich comfortabel voelen in elkaars aanwezigheid.
Stampertjebloempje schreef op 02-02-2022 om 19:32:
[..]
Bedankt voor je heldere reactie. Fijn om het eens van 'ervaringsdeskundige' te horen. Ik snap dat het wat egoistisch kan overkomen, maar schrijven komt anders over dan echt praten. Dat gevoel van geen privacy hebben, komt vooral omdat hij zich overal mee bemoeit: waar ik heen ga (bijv. Als ik maar even mijn jas aan doe om de container aan de straat te zetten, dan vraagt hij al op een controlerende toon wat ik ga doen) als ik een serie wil kijken, gaat hij er doorheen praten, als ik met iemand aan de telefoon zit, praat hij er door heen (ik ga tegenwoordig al boven zitten) en als ik met vader in gesprek ben, bemoeit hij zich ermee. (…)
Heb jij je al eens in hem verdiept en waarom hij dit gedrag laat zien? Want voor mij klinkt dit als normaal gedrag van een kind dat aandacht wil. Het voorbeeld van de container komt op mij zelfs wat angstig over. Ik ken jullie verder niet, maar ik adviseer je om je in hem te verplaatsen en vanuit begrip te proberen gedrag wat jij niet wilt zien bij te schaven op een manier die voor hem veilig voelt. Je berichten hebben nu een onderstroom van irritatie en kinderen pikken dat echt wel op, zeker als je vanuit die irritatie hun gedrag probeert bij te sturen. Als ze zich veilig voelen hoeft dat natuurlijk niet direct een probleem te zijn, maar door jouw berichten over de thuissituaties vraag ik me af hoe jouw stiefzoon zich van binnen voelt en waar er ruimte is voor zijn behoeftes.
Stampertjebloempje schreef op 02-02-2022 om 19:32:
[..]
Bedankt voor je heldere reactie. Fijn om het eens van 'ervaringsdeskundige' te horen. Ik snap dat het wat egoistisch kan overkomen, maar schrijven komt anders over dan echt praten. Dat gevoel van geen privacy hebben, komt vooral omdat hij zich overal mee bemoeit: waar ik heen ga (bijv. Als ik maar even mijn jas aan doe om de container aan de straat te zetten, dan vraagt hij al op een controlerende toon wat ik ga doen) als ik een serie wil kijken, gaat hij er doorheen praten, als ik met iemand aan de telefoon zit, praat hij er door heen (ik ga tegenwoordig al boven zitten) en als ik met vader in gesprek ben, bemoeit hij zich ermee. Ik zou willen dat ik meer kon vertellen over de situatie bij moeder thuis, maar dan begeef ik mij op glad ijs... wereld is klein en de kans dat dit bij haar terecht komt is aanwezig, als ik verder met details kom. Wat ik wel hoop is dat er inderdaad wel een goede band met moeder blijft bestaan. Hij heeft nog wel die loyaliteit..
Kan het niet zo zijn dat hij slecht in zijn vel zit. Weinig veiligheid kent, of verlatingsangst heeft? Hoe gaat het op school, heeft hij vriendjes. Als hij bij jullie rust kan vinden kan dat wellicht ook beter gaan. Kinderen veranderen echt nog wel. Dat is het verrassende hoe leuk ze soms opdrogen die kinderen 😁. Ze zijn niet af.
Geef hem ook even tijd. O enne... Let niet al te veel op redbulletje. Die heeft een hekel aan kinderen, 
Valdemar schreef op 02-02-2022 om 19:48:
[..]
Natuurlijk is niet elk kind hetzelfde, maar als dit jouw eerste stiefkind is ga je de veranderingen niet kunnen inschatten. Mijn vorig stiefkind kende ik vanaf zijn zesde tot zijn dertiende en van een jongen die constant bij zijn moeder wou slapen, veranderde dit ook plots naar een puber die de badkamerdeur op slot deed omdat hij niet meer naakt gezien wilde worden.
Op dit moment is je stiefzoon nog heel aanhankelijk, maar dat zegt niets over de situatie over enkele jaren.
Probeer ook eens de positieve zijde in te zien. Als stiefzoon aangeeft dat hij meer bij jullie wenst te zijn, dan is dit toch ook het teken dat jullie goed zijn voor hem. Sijpelt dit dan niet door bij jou? Dat goed zijn voor hem - de enige speler in dit spel die tot nu toe niets te zeggen had - ook moreel de juiste keuze is?Mijn situatie is natuurlijk anders want ik heb alleen stiefzonen gehad (zelfde geslacht), dus ik heb weinig problemen gehad met een gebrek aan privacy. Maar misschien moet je ook eens kijken naar het "waarom" wanneer je het moeilijk hebt wanneer je stiefzoon bij jullie is, en van daaruit zoeken naar een oplossing waardoor zowel jij als je stiefzoon zich comfortabel voelen in elkaars aanwezigheid.
Het maakt toch niet uit of t een meid of jongen is qua privacy? Als ze constant in je aura zitten is dat energiezuigend en ongewenst.
Stampertjebloempje schreef op 02-02-2022 om 19:32:
[..]
Bedankt voor je heldere reactie. Fijn om het eens van 'ervaringsdeskundige' te horen. Ik snap dat het wat egoistisch kan overkomen, maar schrijven komt anders over dan echt praten. Dat gevoel van geen privacy hebben, komt vooral omdat hij zich overal mee bemoeit: waar ik heen ga (bijv. Als ik maar even mijn jas aan doe om de container aan de straat te zetten, dan vraagt hij al op een controlerende toon wat ik ga doen) als ik een serie wil kijken, gaat hij er doorheen praten, als ik met iemand aan de telefoon zit, praat hij er door heen (ik ga tegenwoordig al boven zitten) en als ik met vader in gesprek ben, bemoeit hij zich ermee. Ik zou willen dat ik meer kon vertellen over de situatie bij moeder thuis, maar dan begeef ik mij op glad ijs... wereld is klein en de kans dat dit bij haar terecht komt is aanwezig, als ik verder met details kom. Wat ik wel hoop is dat er inderdaad wel een goede band met moeder blijft bestaan. Hij heeft nog wel die loyaliteit..
Was aan het typen terwijl jij dit schreef.
De voorbeelden die je geeft over het gebrek aan privacy lijken mij compleet normaal. Als er hier iemand zijn jas aandoet vraagt stiefzoon ook steeds waar ze naartoe gaan, ook gaat hij er doorheen praten als iemand een serie kijkt of aan de telefoon zit. Ik zou daar niet slechts achter zoeken, want volgens mij wilt die jongen gewoon je aanwezigheid voelen. Dit lijkt mij normaal gedrag.
Tip: als dit te beklemmend voelt, bespreek het dan met je partner en plan soms een avond in waarbij hij alleen voor zijn zoon zorgt en jij op stap gaat met vriendinnen. Mijn partner en ik doen dit regelmatig: soms ga ik na het eten naar de kroeg, op een andere avond volgt zij een online-cursus; je moet er niet altijd allebei zijn om een kind te verzorgen.
Sommige pubers veranderen nooit in afwezige chagrijntjes, die blijven tot hun 18e het liefst bij jou op de bank zitten en hun mening geven over alles wat je doet en laat. Dat is nog wel te behappen als het je eigen kind is, en ik denk dat iedere (puber-) ouder zich wel kan voorstellen hoe het zou zijn met een kind waar je niet die onvoorwaardelijke liefde voor voelt. Wat ik in mijn omgeving vooral zie zijn stiefouders die alleen kunnen bijtanken als de kinderen ook echt afwezig zijn en die zich (denken ze) onzichtbaar ergeren als een kind besluit eerder thuis te komen of een paar weken nergens heen gaat.
Ik vind dat vooral sneu voor die kinderen. Die zouden zich altijd welkom, veilig en vrij moeten voelen in hun eigen huis.
