Stiefzoon wil volledig bij ons komen wonen
Binnenkort mag mijn 12 jarige stiefzoon kiezen of hij bij zijn vader en mij wilt wonen of bij zijn moeder en stiefvader.
Hij heeft al enkele keren te kennen gegeven dat hij de voorkeur aan ons geeft. De redenen ga ik hier niet noemen, om niet te veel herkenbaarheid te geven. Echter zie ik het zelf niet zitten dat dit gaat gebeuren. Mijn privacy is weg en gewoon even samen met mijn partner zijn zit er dan niet meer in. Stiefzoon heeft veel aandacht nodig en is geen type dat even zegt: gaan jullie maar even een dagje samen weg of ik ga vandaag wel even naar een vriend zodat jullie een dagje voor jullie zelf hebben, daarbij voelt partner zich weer schuldig als we dat wel zouden doen. Als stiefzoon thuis is, heb ik het gevoel dat ik overal gevolgd word. Alsof er steeds iemand over je schouder mee kijkt.
Hoe korter het nog duurt hoe lastiger ik het ga vinden. Ik durf dit alleen niet uit te spreken naar partner toe en ook niet naar stiefzoon zelf. Ik wil ze beiden namelijk niet het gevoel geven, dat hij niet welkom is en de redenen waarom hij hier wilt komen wonen snap ik volledig.
Partner heeft ook nog geen een keer aan mij gevraagd wat ik er van vind. Er wordt mij wel belooft door hem dat er echt nog dagen/avonden zijn dat we samen met zijn tweeën wat kunnen doen, maar dat betwijfel ik...
Zijn er hier (stief)ouders die in hetzelfde schuitje zitten/hebben gezeten? Zo ja hoe zijn jullie hier mee omgegaan?
Ik begrijp TO wel maar ze weet niet alles even tactvol onder woorden te brengen en dan wordt het al snel negatief geïnterpreteerd, dat is duidelijk te zien op dit draadje. Je wil natuurlijk een slechte start voorkomen en ervoor zorgen dat de gesprekken met partner en zoon prettig verlopen.
Het lijkt mij echt een heel goed idee om er een gezinscoach bij te betrekken die ook de gesprekken/afspraken kan coördineren. Alle energie die je er van tevoren insteekt betaalt zich dubbel en dwars terug. Herstelwerk als het niet lekker loopt is veel moeizamer.
SuzyQFive schreef op 03-02-2022 om 10:32:
[..]
Dat is ook een voorwaarde voor co-ouderschap. Die fietsafstand is 15km.
Nee hoor. Hangt ervan af wat ze hebben afgesproken. Ik ken een stel wat heeft afgesproken max 30 min van gezamenlijke huis te mogen verhuizen. Laat nu het geval zijn dat ze dit beiden hebben gedaan alleen tegengestelde richting op. Kinderen zitten in het midden op school. Als ze ouder worden zal dat vast veranderen. Ken ook stel dat bepaald woongebied heeft vastgesteld.
juridisch gezien bestaat co-ouderschap niet eens, het is niets meer dan een invulling van de verplichte omgangsregeling.
Dat het veel voorkomt heeft geleid tot aanvullende mogelijkheden bij kinderbijslag en andere overheidsregelingen mits dan aan bepaalde voorwaarden in de omgangsregeling voldaan worden.
Er is dus ook niet zo iets als maximale afstand of andere dingen die je wel ziet in een co-ouderschap regeling. Een regeling 6 maanden in land x, 6 maanden in land y is ook een omgangsregeling die je onder co-ouderschap zou kunnen plaatsen met een 50-50 verdeling.
Lexus schreef op 03-02-2022 om 11:55:
[..]
Ja je hebt overal gelijk in maar dit is de visie van iemand die (waarschijnlijk) al moeder is. Ts is dat niet, is altijd kinderloos geweest, heeft niet gekozen om zelf kinderen op te voeden en nu komt dit in haar leven. Met andere woorden, de ervaring die anderen als moeder hebben (en die hebben dan nog een hechtingsproces vanaf de bevruchting doorgemaakt) heeft ts niet. Ik had voor het opvoeden van en stiefkind ook veel makkelijker gekozen nadat ik zelf moeder was geworden.
Het mag egoistisch lijken haar totale vrijheid niet op te willen geven (en volgens mij is ze tot best veel bereid) het is heel anders als je vanuit een nulkind/situatie hier komt dan als het stiefkind meegaat in de opvoedingsstroom die er al is omdat er al kinderen zijn.
Nu moet ze maar aannemen dat het leuk kan zijn en dat je er ook dingen voor terug krijgt. Of ze moet zich zelf op wilskracht vervrouwen omdat iedereen dat het kind gunt. Waar ik het mee eens ben dat een kind daar recht op heeft trouwens, alleen, op wilskracht en aannames er ingaan lijkt me op de lange duur niet werken.
Overigens vind ik wel dat er ergens iets gedaan moet worden vanuit ts: als je én niet met je partner praat én je wilt niet latten dus je eigen grens stellen, ja dan zet je ook alles vast
Natuurlijk is dat ontzettend moeilijk voor iemand die eigenlijk zelf zou gekozen hebben voor kinderloos zijn.
Ik kan me nog heel goed mijn eigen houding naar kinderen toe herinneren voor ik er zelf had. Ik had net geen hekel aan kinderen. Sinds ik ze zelf heb, ben ik daarin enorm veranderd, en dat vind ik fijn. Ik heb nu een hart voor alle kinderen, en ook een groter hart voor mensen in het algemeen. Maar goed, ik heb er dus voor gekozen.
Maar het punt is: je partner heeft nu eenmaal een zoon. Niks aan te doen. Die zoon heeft het recht bij zijn vader te willen wonen. Ook niks aan te doen.
Deal with it, zou ik zeggen. Je bent een volwassen vrouw.
En ik hoop uit de grond van mijn hart dat die jongen er ongeschonden uitkomt. Ik zie in mijn directe omgeving wat het met jongeren doet die zich niet volledig gewenst voelen thuis.
Ysenda schreef op 03-02-2022 om 13:18:
juridisch gezien bestaat co-ouderschap niet eens, het is niets meer dan een invulling van de verplichte omgangsregeling.
Dat het veel voorkomt heeft geleid tot aanvullende mogelijkheden bij kinderbijslag en andere overheidsregelingen mits dan aan bepaalde voorwaarden in de omgangsregeling voldaan worden.
Er is dus ook niet zo iets als maximale afstand of andere dingen die je wel ziet in een co-ouderschap regeling. Een regeling 6 maanden in land x, 6 maanden in land y is ook een omgangsregeling die je onder co-ouderschap zou kunnen plaatsen met een 50-50 verdeling.
Ik ken een dergelijke omgangsregeling eigenlijk alleen maar van mensen uit de grensstreek waarbij de een in België/Duitsland en de ander in Nederland woont. En dan wel op reisafstand van elkaar.
Een collega van mij heeft een Belgische ex. Na de scheiding is hij naar Nederland verhuisd, maar hij woont twee kilometer van de grens en zijn ex vijf kilometer. In totaal wonen ze nog geen tien minuten met de auto bij elkaar vandaan. Met corona had België de grens gesloten en heeft hij zijn kinderen zes weken niet mogen zien want pas daarna maakten ze daar een uitzondering voor. Maar de kinderen mochten niet met hem mee naar zijn huis, hij mocht ze alleen daar thuis opzoeken (bij zijn ex) of met ze gaan wandelen.
Je kind kan niet een half jaar in Nederland wonen en een half jaar in Spanje. Zelfs niet een half jaar in Amsterdam en een half jaar in Maastricht. Dat is schooltechnisch niet haalbaar of in ieder geval alles behalve praktisch en niet in het belang van het kind.
Dan krijg je weekend- en vakantieregelingen voor bezoek aan de andere ouder.
Moxxie schreef op 03-02-2022 om 12:12:
Ik begrijp TO wel maar ze weet niet alles even tactvol onder woorden te brengen en dan wordt het al snel negatief geïnterpreteerd, dat is duidelijk te zien op dit draadje. Je wil natuurlijk een slechte start voorkomen en ervoor zorgen dat de gesprekken met partner en zoon prettig verlopen.
Het lijkt mij echt een heel goed idee om er een gezinscoach bij te betrekken die ook de gesprekken/afspraken kan coördineren. Alle energie die je er van tevoren insteekt betaalt zich dubbel en dwars terug. Herstelwerk als het niet lekker loopt is veel moeizamer.
Bedankt Moxxie,
Ik bedoel het inderdaad niet negatief, maar zo wordt het voor velen wel geïnterpreteerd.... Het opvoeden van kind dat niet van jou is, lijkt mij inderdaad lastiger dan als het wel van jou is. Vooral als je het niet van baby af aan hebt meegemaakt. Daarbij ben ik nu al een x aantal jaar gewend dat ik 50/50 de tijd heb voor mijn partner en mij of echt voor mijzelf. Als dat vanaf begin af aan niet zo zou zijn geweest, dan had ik wellicht een ander gevoel erbij gehad.
Stampertjebloempje schreef op 03-02-2022 om 14:01:
[..]
Bedankt Moxxie,
Ik bedoel het inderdaad niet negatief, maar zo wordt het voor velen wel geïnterpreteerd.... Het opvoeden van kind dat niet van jou is, lijkt mij inderdaad lastiger dan als het wel van jou is. Vooral als je het niet van baby af aan hebt meegemaakt. Daarbij ben ik nu al een x aantal jaar gewend dat ik 50/50 de tijd heb voor mijn partner en mij of echt voor mijzelf. Als dat vanaf begin af aan niet zo zou zijn geweest, dan had ik wellicht een ander gevoel erbij gehad.
Natuurlijk is dat ontzettend moeilijk en lastig, vééél lastiger dan het opvoeden van of omgaan met een eigen kind. Ik denk dat iedereen dat wel beseft. En inderdaad, opeens worden de 'spelregels' van je relatie veranderd, zonder dat jij inbreng hebt gehad. Ook niet niks.
Ik hoop dat jullie eruit komen!
Stampertjebloempje schreef op 03-02-2022 om 14:01:
[..]
Daarbij ben ik nu al een x aantal jaar gewend dat ik 50/50 de tijd heb voor mijn partner en mij of echt voor mijzelf. Als dat vanaf begin af aan niet zo zou zijn geweest, dan had ik wellicht een ander gevoel erbij gehad.
Alle mensen zijn vóór een nieuwe partner of kind gewend aan een bepaalde hoeveelheid tijd voor zichzelf. Dat is niet uniek voor jou. En na komst van partner/kind schakelen ze om. Vóór je partner zat je op 100/0. Jij bent dus ook al ooit omgeschakeld. En dat kind zat toen ook al aan je partner vast, dus je bent toen akkoord gegaan met de voorwaarden/risico's. Waarom is nu van 50/50 naar iets als 75/25 dan een grotere opgave dan van niets naar 50/50?
Stampertjebloempje schreef op 03-02-2022 om 14:01:
[..]
Bedankt Moxxie,
Ik bedoel het inderdaad niet negatief, maar zo wordt het voor velen wel geïnterpreteerd.... Het opvoeden van kind dat niet van jou is, lijkt mij inderdaad lastiger dan als het wel van jou is. Vooral als je het niet van baby af aan hebt meegemaakt. Daarbij ben ik nu al een x aantal jaar gewend dat ik 50/50 de tijd heb voor mijn partner en mij of echt voor mijzelf. Als dat vanaf begin af aan niet zo zou zijn geweest, dan had ik wellicht een ander gevoel erbij gehad.
Jij hoeft het kind toch niet op te voeden?
MamaE schreef op 03-02-2022 om 14:00:
[..]
Ik ken een dergelijke omgangsregeling eigenlijk alleen maar van mensen uit de grensstreek waarbij de een in België/Duitsland en de ander in Nederland woont. En dan wel op reisafstand van elkaar.
Een collega van mij heeft een Belgische ex. Na de scheiding is hij naar Nederland verhuisd, maar hij woont twee kilometer van de grens en zijn ex vijf kilometer. In totaal wonen ze nog geen tien minuten met de auto bij elkaar vandaan. Met corona had België de grens gesloten en heeft hij zijn kinderen zes weken niet mogen zien want pas daarna maakten ze daar een uitzondering voor. Maar de kinderen mochten niet met hem mee naar zijn huis, hij mocht ze alleen daar thuis opzoeken (bij zijn ex) of met ze gaan wandelen.
Je kind kan niet een half jaar in Nederland wonen en een half jaar in Spanje. Zelfs niet een half jaar in Amsterdam en een half jaar in Maastricht. Dat is schooltechnisch niet haalbaar of in ieder geval alles behalve praktisch en niet in het belang van het kind.
Dan krijg je weekend- en vakantieregelingen voor bezoek aan de andere ouder.
Ik wil er slechts mee aangeven dat er geen vastgestelde regels zijn waar een co-ouderschap aan moet voldoen. Het is maar net wat de ouders bedenken.
Stampertjebloempje schreef op 03-02-2022 om 14:01:
[..]
Bedankt Moxxie,
Ik bedoel het inderdaad niet negatief, maar zo wordt het voor velen wel geïnterpreteerd.... Het opvoeden van kind dat niet van jou is, lijkt mij inderdaad lastiger dan als het wel van jou is. Vooral als je het niet van baby af aan hebt meegemaakt. Daarbij ben ik nu al een x aantal jaar gewend dat ik 50/50 de tijd heb voor mijn partner en mij of echt voor mijzelf. Als dat vanaf begin af aan niet zo zou zijn geweest, dan had ik wellicht een ander gevoel erbij gehad.
Je hebt veel twijfels en je ziet wel problemen maar niet de oplossingen, terwijl die er toch echt zijn. Dat je niet perfect bent is niet erg (duh) want de wil om het goed te doen is er wel en dat is het belangrijkst.
Goede communicatie is zo ontzettend belangrijk. Als er een nieuwe regeling komt moeten jullie echt allemaal 'on the same page' zitten en weten wat jullie van elkaar verwachten. Een 12-jarige is oud genoeg om mee in gesprek te gaan, maar ook kwetsbaar. Hij moet niet het gevoel krijgen dat hij van alles aan zichzelf moet veranderen om meer tijd bij jullie door te mogen brengen, maar ook hij zal zich op bepaalde punten aan moeten passen. Als je 12 bent hoef je er niet steeds doorheen te praten als iemand een serie zit te kijken of aan de telefoon is, daar zou ik ook geen zin in hebben. Iedereen zal een beetje moeten schikken en rekening met elkaar moeten houden, that's life.
Mijn ervaring is dat de aanwezigheid van een coach of mediator bij dat soort gesprekken een goede balans waarborgt. Een coach die zijn werk goed doet zorgt ervoor dat iedereen kan zeggen wat hij/zij wil zeggen en dat iedereen zich gehoord voelt. Ik heb geen ervaring met een gezinscoach maar een professional op dat gebied zal vast ook hele praktische tips & tricks hebben om tot goede afspraken te komen.
BlueFawn schreef op 03-02-2022 om 14:23:
[..]
Jij hoeft het kind toch niet op te voeden?
Door zich niets aan te trekken van de opvoeding, zal ze in mijn ogen nog meer last krijgen van het gevoel dat er een vreemde in hun huis zit.
Persoonlijk ben ik ook geen voorstander van situaties waarbij de stiefouder volledig buiten de opvoeding gehouden wordt.
Valdemar schreef op 03-02-2022 om 17:02:
[..]
Door zich niets aan te trekken van de opvoeding, zal ze in mijn ogen nog meer last krijgen van het gevoel dat er een vreemde in hun huis zit.
Persoonlijk ben ik ook geen voorstander van situaties waarbij de stiefouder volledig buiten de opvoeding gehouden wordt.
De vader doet het opvoeden en TO volgt daarin? Ik lees in een ander topic dat TO n ASS heeft dus in die zin begrijp ik wel dat ze hier niet echt op zit te wachten
BlueFawn schreef op 03-02-2022 om 17:06:
[..]
De vader doet het opvoeden en TO volgt daarin? Ik lees in een ander topic dat TO n ASS heeft dus in die zin begrijp ik wel dat ze hier niet echt op zit te wachten
Ah, nou ja, dat soort info is op zich wel cruciaal in dit geval.
Echt TO, ga in gesprek. Zet op een rij wat je nodig hebt om dit te laten slagen en ook welke termijn je daarvoor nodig hebt.
Ik heb volgens mij alleen nog niet teruggelezen of moeder hier ook achterstaat en of zij ook aangeeft dat hij echt zelf mag bepalen waar hij gaat wonen.
Daarin nog het volgende meegevend:
De stiefvader van mijn stiefzoon (15) heeft dus ook tegen sz gezegd dat hij omdat ie ouder is dan 12, mag kiezen waar hij woont. Sz had dus het idee dat ie MOEST kiezen. Je brengt een kind dan in een loyaliteitsconflict. Daar speelt bij mijn stiefkids nog mee dat er echt niets te kiezen valt omdat er een door de rechter opgelegde omgangsregeling is. Dit omdat het bij moeder en sv niet veilig genoeg is. Moeder heeft persoonlijkheidsstoornissen waardoor het veilig opgroeien van de kinderen bedreigd wordt, stiefvader heeft meermalen vastgezet en verslaving aan wiet. De kinderen hebben ook OTS gehad daarom. De regeling ligt gewoon vast. Maar vervolgens krijgt vriend wel te horen dat het zijn schuld is dat kind met de ziel onder de arm loopt. En dat kind vervolgens bij mij komt vragen waarom het zo gaat.
SuzyQFive schreef op 03-02-2022 om 18:00:
[..]
Ah, nou ja, dat soort info is op zich wel cruciaal in dit geval.
Echt TO, ga in gesprek. Zet op een rij wat je nodig hebt om dit te laten slagen en ook welke termijn je daarvoor nodig hebt.
Ik heb volgens mij alleen nog niet teruggelezen of moeder hier ook achterstaat en of zij ook aangeeft dat hij echt zelf mag bepalen waar hij gaat wonen.
Daarin nog het volgende meegevend:
De stiefvader van mijn stiefzoon (15) heeft dus ook tegen sz gezegd dat hij omdat ie ouder is dan 12, mag kiezen waar hij woont. Sz had dus het idee dat ie MOEST kiezen. Je brengt een kind dan in een loyaliteitsconflict. Daar speelt bij mijn stiefkids nog mee dat er echt niets te kiezen valt omdat er een door de rechter opgelegde omgangsregeling is. Dit omdat het bij moeder en sv niet veilig genoeg is. Moeder heeft persoonlijkheidsstoornissen waardoor het veilig opgroeien van de kinderen bedreigd wordt, stiefvader heeft meermalen vastgezet en verslaving aan wiet. De kinderen hebben ook OTS gehad daarom. De regeling ligt gewoon vast. Maar vervolgens krijgt vriend wel te horen dat het zijn schuld is dat kind met de ziel onder de arm loopt. En dat kind vervolgens bij mij komt vragen waarom het zo gaat.
Nou ja niet alleen dat natuurlijk maar ik heb het idee dat het kind en zijn karakter een grote teleurstelling is voor TO, het kind is in haar ogen niet hoe zij wil dat hij is, dus in dat geval zou het beter zijn als ze gewoon een vriend zonder kinderen zou zoeken of gaan latten.
