Overlast van kinderen in verhouding tot opvoedingsstijl
Heel opvallend: eerst was er een duidelijke tendens; Kinderen moeten meer ruimte krijgen, mogen niet beperkt worden in hun vrijheid, want oh wee als je ze in hun ontwikkeling beperkt. Tegenwoordig hoor je steeds meer klachten dat kinderen vaak en veel schreeuwen en krijsen op speeltuinen en zie en hoor je langzamerhand dat het steeds vaker voorkomt dat kinderen op bepaalde plekken of feesten o.i.d. helemaal niet of beperkt worden toegestaan. Lees je door over argumenten daarvoor dan is de reden toch dat er overlast ervaren wordt van kinderen. Of van ouders die hun kinderen niet corrigeren: net hoe je het bekijkt...
Waar zijn we door geschoten?
Zien jullie dit ook? Wat vinden jullie daarvan?
Nigella schreef op 17-08-2024 om 15:00:
[..]
Ik vind het twee heel verschillende dingen. Mijn kinderen zijn enorm levendig enthousiast en lachen veel, dat is echt iets anders dan hysterisch schreeuwen. Hopelijk zie je zelf het verschil?
Het zijn twee verschillende dingen, dat ontken ik ook niet. Ik zie het verschil echt wel(en hoor het ook), maar heb de hysterische schreeuwers gelukkig niet in mijn omgeving.
Nigella schreef op 17-08-2024 om 15:01:
[..]
Op zich logisch dat als je overlast veroorzaakt in de publieke ruimte dat je je verontschuldigt?
Nee joh. Je kunt ook gewoon proberen om het te negeren en blij te zijn dat jij het niet hoeft op te lossen.
Nick90 schreef op 17-08-2024 om 15:20:
[..]
Nee joh. Je kunt ook gewoon proberen om het te negeren en blij te zijn dat jij het niet hoeft op te lossen.
Ik bedoel dat als jouw kind of jijzelf overlast veroorzaakt dat het netjes is om je te verontschuldigen naar anderen die er last van hebben.
Als ik tegen jou opbots dan zeg ik toch ook sorry? Lijken me normale omgangsvormen?
Nigella schreef op 17-08-2024 om 15:01:
[..]
Op zich logisch dat als je overlast veroorzaakt in de publieke ruimte dat je je verontschuldigt?
Voor mij niet nodig. Als ik een moeder of vader zie met een kind met meltdown hoop ik vooral dat ze zichzelf niet ongemakkelijk voelen of zich schamen voor zichzelf of hun kind.
Ik verwacht geen excuses voor een kind met een driftbui. Ik denk dat sommige mensen het zelf ook wel zwaar maken. Als ik een driftbui zie ben ik blij dat ik uit die fase ben.
Ik zie ook geen prinsjes en prinsesjes maar kinderen met ouders die hun best doen.
Natuurlijk zijn er slechte ouders die geen zin hebben in opvoeden maar dat is toch de minderheid.
Saga schreef op 17-08-2024 om 15:47:
[..]
Voor mij niet nodig. Als ik een moeder of vader zie met een kind met meltdown hoop ik vooral dat ze zichzelf niet ongemakkelijk voelen of zich schamen voor zichzelf of hun kind.
Voor jou niet nodig, maar dat weet je niet als je kind overlast veroorzaakt. Het is dus netjes om sorry te zeggen en rekening te houden met de omgeving, ik hoop toch dat je dit als ouder wil meegeven aan je kind?
Als ik tegen jou opbots, dan weet ik niet hoe jij dat ervaart, misschien vind je het niet erg en is sorry zeggen niet nodig voor jou, maar dat weet ik niet. Misschien vind je het wel vervelend, daarom is het beter om je te verontschuldigen als je overlast veroorzaakt. Kweek je gelijk wat goodwill mee bij de omstanders.
Wasmachine schreef op 17-08-2024 om 15:53:
Ik verwacht geen excuses voor een kind met een driftbui. Ik denk dat sommige mensen het zelf ook wel zwaar maken. Als ik een driftbui zie ben ik blij dat ik uit die fase ben.
Ik zie ook geen prinsjes en prinsesjes maar kinderen met ouders die hun best doen.
Natuurlijk zijn er slechte ouders die geen zin hebben in opvoeden maar dat is toch de minderheid.
Het gaat niet alleen om een driftbui, maar ook om ander gedrag waarmee je anderen tot last bent.
Nigella schreef op 17-08-2024 om 15:31:
[..]
Ik bedoel dat als jouw kind of jijzelf overlast veroorzaakt dat het netjes is om je te verontschuldigen naar anderen die er last van hebben.
Als ik tegen jou opbots dan zeg ik toch ook sorry? Lijken me normale omgangsvormen?
Dat is totaal iets anders lijkt mij. Het is waarschijnlijk niet zo dat dat kind speciaal jou opzoekt om eens even lekker in je oor te gillen of wel? Lijkt mij trouwens erg vermoeiend om je overal zo aan te storen dat je excuses verwacht. Je moet wel iets kunnen hebben of heb jij ook een labeltje of iets dat je hier zo star in bent?
Nick90 schreef op 17-08-2024 om 16:54:
[..]
Dat is totaal iets anders lijkt mij. Het is waarschijnlijk niet zo dat dat kind speciaal jou opzoekt om eens even lekker in je oor te gillen of wel? Lijkt mij trouwens erg vermoeiend om je overal zo aan te storen dat je excuses verwacht. Je moet wel iets kunnen hebben of heb jij ook een labeltje of iets dat je hier zo star in bent?
Nee totaal niet, maar ik vind omgangsvormen belangrijk, misschien vanuit mijn achtergrond, ik heb een dubbele nationaliteit en ben in een ander land opgegroeid. Ik merk dat ik wat dit betreft echt anders ben dan de gemiddelde Nederlander die geneigd is weinig rekening te houden met zijn medemens. De reacties hier op het forum passen bij deze insteek. Heel individualistisch en alles geredeneerd vanuit het 'ik'.
In veel landen doet het er helemaal niet hoe de overlast ontstaat, als je overlast veroorzaakt dan kijk je om naar de ander. De wereld draait niet alleen maar om jouw kind en om jou.
Het lijkt er ook wel op dat ik kindergeluiden minder als overlast ervaar. Ik hoor ook regelmatig kinderen maar vind het niet snel storend.
Nigella schreef op 17-08-2024 om 17:04:
[..]
Nee totaal niet, maar ik vind omgangsvormen belangrijk, misschien vanuit mijn achtergrond, ik heb een dubbele nationaliteit en ben in een ander land opgegroeid. Ik merk dat ik wat dit betreft echt anders ben dan de gemiddelde Nederlander die geneigd is weinig rekening te houden met zijn medemens. De reacties hier op het forum passen bij deze insteek. Heel individualistisch en alles geredeneerd vanuit het 'ik'.
In veel landen doet het er helemaal niet hoe de overlast ontstaat, als je overlast veroorzaakt dan kijk je om naar de ander. De wereld draait niet alleen maar om jouw kind en om jou.
Ben het helemaal met bovenstaande eens.
Wasmachine schreef op 17-08-2024 om 17:14:
Het lijkt er ook wel op dat ik kindergeluiden minder als overlast ervaar. Ik hoor ook regelmatig kinderen maar vind het niet snel storend.
Het ligt aan de situatie. In een restaurant vind ik het bijvoorbeeld fijn om rustig te kunnen eten en in de bibliotheek om rustig boeken uit te zoeken en te lezen. In de trein zit je soms een uur en daar kun je niet zomaar uitstappen, dus gegil van kinderen vind ik daar vervelender dan in een situatie waarin ik weg kan gaan (zoals het schoolplein).
Over het algemeen vind ik het vooral storend als ouders niet ingrijpen en het allemaal prima lijken te vinden dat hun kind zich misdraagt. Ik neem het nooit het kind kwalijk, die kan er niks aan doen dat hij heeft geleerd dat dit gedrag ok is.
En als aanvulling op het onderwerp: ik denk wel degelijk dat mijn opvoedingsstijl heeft bijgedragen aan onder andere het welgemanierde en inlevende van mijn kinderen. Zaken die ik belangrijk vind zie ik terug bij mijn kinderen.
Ik vind ook de enorme ruimte die anderen innemen ten koste van anderen, erg vervelend. Ruimte in de breedste zin: fysieke ruimte, geluid, lucht om te ademen, en ook ruimte als anderen niet laten uitspreken, mening opdringen, dat soort zaken. We delen met 18 miljoen de ruimte om ons heen en met elkaar.
Het is tegenwoordig voor jonge ouders ook wel lastig. Ik las een tijdje terug dat zelfs een time-out door sommige pedagogen als traumatisch wordt gezien. Er zijn zoveel theorieën en veel ouders willen het juist ontzettend goed doen.
Nigella schreef op 17-08-2024 om 17:04:
[..]
Nee totaal niet, maar ik vind omgangsvormen belangrijk, misschien vanuit mijn achtergrond, ik heb een dubbele nationaliteit en ben in een ander land opgegroeid. Ik merk dat ik wat dit betreft echt anders ben dan de gemiddelde Nederlander die geneigd is weinig rekening te houden met zijn medemens. De reacties hier op het forum passen bij deze insteek. Heel individualistisch en alles geredeneerd vanuit het 'ik'.
In veel landen doet het er helemaal niet hoe de overlast ontstaat, als je overlast veroorzaakt dan kijk je om naar de ander. De wereld draait niet alleen maar om jouw kind en om jou.
Hmm, ik denk meer 'leven en laten leven'.
Als ik overlast ervaar van een andere volwassene, verwacht ik misschien een excuus (ligt eraan wat er gebeurd). Een kind leert nog omgaan met emoties, dus dat vind ik niet vergelijkbaar. Als ouder heb je wel invloed op je kind, maar geen directe controle. Dus ja, shit happens af en toe.
Kun je excuses voor maken, als het maar niet ten koste gaat van het kind in die zin dat het kind leert, dat je dús geen emoties mag tonen.
Met een kind (als het weer afgekoeld is) nog terugkomen op een situatie lijkt me heel gezond. In de heat of the moment je kind corrigeren heeft meestal niet zoveel effect. Co-reguleren wel. En dat proces duurt bij het ene kind (veel) langer dan bij het andere.
Overigens klopt het zeker wel dat bepaalde opvoedstijlen doorgaans voor minder problemen zorgen tav welzijn van ouder en kind.
