Overlast van kinderen in verhouding tot opvoedingsstijl
Heel opvallend: eerst was er een duidelijke tendens; Kinderen moeten meer ruimte krijgen, mogen niet beperkt worden in hun vrijheid, want oh wee als je ze in hun ontwikkeling beperkt. Tegenwoordig hoor je steeds meer klachten dat kinderen vaak en veel schreeuwen en krijsen op speeltuinen en zie en hoor je langzamerhand dat het steeds vaker voorkomt dat kinderen op bepaalde plekken of feesten o.i.d. helemaal niet of beperkt worden toegestaan. Lees je door over argumenten daarvoor dan is de reden toch dat er overlast ervaren wordt van kinderen. Of van ouders die hun kinderen niet corrigeren: net hoe je het bekijkt...
Waar zijn we door geschoten?
Zien jullie dit ook? Wat vinden jullie daarvan?
Wasmachine schreef op 17-08-2024 om 17:14:
Het lijkt er ook wel op dat ik kindergeluiden minder als overlast ervaar. Ik hoor ook regelmatig kinderen maar vind het niet snel storend.
Er zijn kindergeluiden en kindergeluiden. Als ik een hele tijd gekrijs van een kind om me heen heb wordt ik dat kind en de ouders wel zat hoor. We zitten nu in een vakantiepark naast ons 2 meiden en die zijn gewoon gezellig aanwezig, als we bij ons huisje zijn hoor ik ze maar ze zijn geen herrie aan het maken dat is wat anders als vorig jaar, vergelijkbaar park en toen zaten er twee kinderen naast ons de hele dag door te drammen hoorde de net zoals die meiden de hele dag door maar had van hen echt wel last.
Saga schreef op 17-08-2024 om 18:04:
[..]
Hmm, ik denk meer 'leven en laten leven'.
Als ik overlast ervaar van een andere volwassene, verwacht ik misschien een excuus (ligt eraan wat er gebeurd). Een kind leert nog omgaan met emoties, dus dat vind ik totaal niet vergelijkbaar. Als ouder heb je wel invloed op je kind, maar geen directe controle. Dus ja, shit happens af en toe.
Kun je excuses voor maken, als het maar niet ten koste gaat van het kind in die zin dat het kind leert, dat je dús geen emoties mag tonen. Kun je wel op de ander gericht zijn tav de overlast, maar het kind zien als lerende qua emotieregulatie getuigt m.i. juist van mentaliserend vermogen.
Ik ben helemaal voor leven en laten leven, maar niet als je een ander ermee lastig valt. Met jouw leven laten leven ontneem je immers die ander hetzelfde te doen.
Een kind mag prima emoties hebben en uiten, maar zal dit moeten leren reguleren zodat het kan functioneren in een wereld waar andere mensen leven die ook allemaal hun eigen gevoelens hebben.
Als ouder leer je hopelijk je kind om rekening te houden met anderen en dat niet alles om zijn gevoel draait.
Het gaat me dus niet zozeer om het kind, maar om de reactie van de ouders. Alles tolereren en het gevoel van kind altijd op nummer 1, lijkt in Nederland erg populair te zijn als opvoedstijl en dat zie je terug in het gedrag van kinderen.
Nigella schreef op 17-08-2024 om 17:31:
[..]
Over het algemeen vind ik het vooral storend als ouders niet ingrijpen en het allemaal prima lijken te vinden dat hun kind zich misdraagt. Ik neem het nooit het kind kwalijk, die kan er niks aan doen dat hij heeft geleerd dat dit gedrag ok is.
Het overgrote deel van de ouder grijpt zeker wel in, alleen niet altijd zoals jij het bij jouw kinderen deed, die twee keer dat ze schreeuwden in het openbaar. De enige persoon hier in dit topic die heeft aangegeven bij een driftbui juist helemaal niks te doen en het kind te negeren ben jijzelf, dus vrij krom dat je andere ouders beticht van 'niet ingrijpen'. De conclusie dat de ouders met hun aanpak hun kinderen aanleren dat hun gedrag oké is is jouw eigen interpretatie van hoe een perfecte opvoeding eruit zou moeten zien en nogal gekleurd.
Mijn jongste van 5 gilt wel eens in het openbaar vanuit emotie. Niet om te drammen omdat ze iets wil dus, maar uit angst, boosheid, paniek of frustratie. Negeren werkt bij haar averechts, dan gilt ze alleen maar harder en langer en veroorzaakt ze veel meer overlast. Wat wel helpt en haar snel stil krijgt, juist ook omdat ik het vervelend vind voor anderen, is rustig zeggen dat gillen niet helpt, dat gillen alleen hoort in de achtbaan en haar geruststellen. Bijv als ze gilt op de roltrap omdat ze bang is te vallen haar hand pakken en 'kom, je kan het' zeggen. Als de trein bijna weg dreigt te rijden zeggen dat we gewoon een trein later kunnen nemen. Als ze in een museum een letter in moet vullen bij een speurtocht en ze gilt uit frustratie omdat ze het verkeerd schrijft haar geruststellen dat ze het eronder nog over kan doen en dat een foutje niet erg is. Als haar zus het knopje van het stoplicht indrukt terwijl zij het had willen doen zeggen dat we het om en om doen en zij erna weer aan de beurt is. Etc etc. Met je kind rustig praten als het schreeuwt of gilt is juist wél ingrijpen en de overlast proberen te beperken.
Nicole123 schreef op 17-08-2024 om 18:26:
[..]
Het overgrote deel van de ouder grijpt zeker wel in, alleen niet altijd zoals jij het bij jouw kinderen deed, die twee keer dat ze schreeuwden in het openbaar. De enige persoon hier in dit topic die heeft aangegeven bij een driftbui juist helemaal niks te doen en het kind te negeren ben jijzelf, dus vrij krom dat je andere ouders beticht van 'niet ingrijpen'. De conclusie dat de ouders met hun aanpak hun kinderen aanleren dat hun gedrag oké is is jouw eigen interpretatie van hoe een perfecte opvoeding eruit zou moeten zien en nogal gekleurd.
Mijn jongste van 5 gilt wel eens in het openbaar vanuit emotie. Niet om te drammen omdat ze iets wil dus, maar uit angst, boosheid, paniek of frustratie. Negeren werkt bij haar averechts, dan gilt ze alleen maar harder en langer en veroorzaakt ze veel meer overlast. Wat wel helpt en haar snel stil krijgt, juist ook omdat ik het vervelend vind voor anderen, is rustig zeggen dat gillen niet helpt, dat gillen alleen hoort in de achtbaan en haar geruststellen. Bijv als ze gilt op de roltrap omdat ze bang is te vallen haar hand pakken en 'kom, je kan het' zeggen. Als de trein bijna weg dreigt te rijden zeggen dat we gewoon een trein later kunnen nemen. Als ze in een museum een letter in moet vullen bij een speurtocht en ze gilt uit frustratie omdat ze het verkeerd schrijft haar geruststellen dat ze het eronder nog over kan doen en dat een foutje niet erg is. Als haar zus het knopje van het stoplicht indrukt terwijl zij het had willen doen zeggen dat we het om en om doen en zij erna weer aan de beurt is. Etc etc. Met je kind rustig praten als het schreeuwt of gilt is juist wél ingrijpen en de overlast proberen te beperken.
Jouw kind gilt wel om het minste of geringste hoor. Een kind van vijf kan normaal zeggen dat ze het eng vindt op de roltrap en aan jou vragen om haar hand even vast te houden.
Poezie schreef op 17-08-2024 om 18:36:
[..]
Jouw kind gilt wel om het minste of geringste hoor. Een kind van vijf kan normaal zeggen dat ze het eng vindt op de roltrap en aan jou vragen om haar hand even vast te houden.
Dank voor je oordeel. Jij kent mijn kind? Ja, ze gilt relatief vaak, dat klopt. En we werken daar flink aan, maar hebben geen toverstokje. Wat de volgende keer te doen? Haar mond dichttapen maar? Niet meer met haar in het openbaar komen? Het eruit slaan? Wat had je voor willen stellen?
Nicole123 schreef op 17-08-2024 om 18:45:
[..]
Dank voor je oordeel. Jij kent mijn kind? Ja, ze gilt relatief vaak, dat klopt. En we werken daar flink aan, maar hebben geen toverstokje. Wat de volgende keer te doen? Haar mond dichttapen maar? Niet meer met haar in het openbaar komen? Het eruit slaan? Wat had je voor willen stellen?
Ik denk dat het sarcastisch bedoeld is?? Hoop ik.
Nicole123 schreef op 17-08-2024 om 18:45:
[..]
Dank voor je oordeel. Jij kent mijn kind? Ja, ze gilt relatief vaak, dat klopt. En we werken daar flink aan, maar hebben geen toverstokje. Wat de volgende keer te doen? Haar mond dichttapen maar? Niet meer met haar in het openbaar komen? Het eruit slaan? Wat had je voor willen stellen?
Gillen als je wat dwars zit is baby gedrag . Die hebben dat nog nodig om duidelijk te maken dat er wat is. Jouw kind is al vijf en kan gewoon praten (als het een gemiddeld kind is ) . Leer het om niet te gillen maar om uit te spreken wat er is.
Saga schreef op 17-08-2024 om 18:59:
[..]
Ik denk dat het sarcastisch bedoeld is?? Hoop ik.
Natuurlijk is het sarcastisch. Dit is een mooi voorbeeld van hoe lastig het is als je een gevoelig kind hebt dat meer tijd nodig heeft om te leren emoties te reguleren. Als ouder doe je ontzettend je best om er aan te werken maar anderen vinden dat jouw kind het al moet kunnen omdat andere kinderen het ook kunnen.
Nicole123 schreef op 17-08-2024 om 18:26:
[..]
Het overgrote deel van de ouder grijpt zeker wel in, alleen niet altijd zoals jij het bij jouw kinderen deed, die twee keer dat ze schreeuwden in het openbaar. De enige persoon hier in dit topic die heeft aangegeven bij een driftbui juist helemaal niks te doen en het kind te negeren ben jijzelf, dus vrij krom dat je andere ouders beticht van 'niet ingrijpen'. De conclusie dat de ouders met hun aanpak hun kinderen aanleren dat hun gedrag oké is is jouw eigen interpretatie van hoe een perfecte opvoeding eruit zou moeten zien en nogal gekleurd.
Mijn jongste van 5 gilt wel eens in het openbaar vanuit emotie. Niet om te drammen omdat ze iets wil dus, maar uit angst, boosheid, paniek of frustratie. Negeren werkt bij haar averechts, dan gilt ze alleen maar harder en langer en veroorzaakt ze veel meer overlast. Wat wel helpt en haar snel stil krijgt, juist ook omdat ik het vervelend vind voor anderen, is rustig zeggen dat gillen niet helpt, dat gillen alleen hoort in de achtbaan en haar geruststellen. Bijv als ze gilt op de roltrap omdat ze bang is te vallen haar hand pakken en 'kom, je kan het' zeggen. Als de trein bijna weg dreigt te rijden zeggen dat we gewoon een trein later kunnen nemen. Als ze in een museum een letter in moet vullen bij een speurtocht en ze gilt uit frustratie omdat ze het verkeerd schrijft haar geruststellen dat ze het eronder nog over kan doen en dat een foutje niet erg is. Als haar zus het knopje van het stoplicht indrukt terwijl zij het had willen doen zeggen dat we het om en om doen en zij erna weer aan de beurt is. Etc etc. Met je kind rustig praten als het schreeuwt of gilt is juist wél ingrijpen en de overlast proberen te beperken.
Waarom denk je dat ze zo heftig reageert? Ik zeg niet dat rustig praten niet goed is. Veel ouders doen helemaal niets en dan bedoel ik niet eventjes maar de hele middag bij het zwembad. Is typisch gedrag van Nederlanders daar staan we over de hele wereld om bekend. Hoe denk je dat dit komt? Denk je echt dat opvoeding (vanuit een bepaalde cultuur) er niks mee te maken heeft?
Je blijft maar terugkomen op die ene driftbui van mijn kind waarbij ik niks deed, maar alles hangt af van de sociale context en de leeftijd van het kind. Een peuter is echt iets anders dan een kind van 5-6+. Dan komt steeds meer de opvoeding van de ouders naar voren in het gedrag van de kinderen. Bij een 2- jarige is het een normale fase in zijn ontwikkeling.
Nicole123 schreef op 17-08-2024 om 18:45:
[..]
Dank voor je oordeel. Jij kent mijn kind? Ja, ze gilt relatief vaak, dat klopt. En we werken daar flink aan, maar hebben geen toverstokje. Wat de volgende keer te doen? Haar mond dichttapen maar? Niet meer met haar in het openbaar komen? Het eruit slaan? Wat had je voor willen stellen?
Haar leren dat ze kan praten en dat gillen niet de manier is? Een kind van 5 kan haar gevoelens uitdrukken in woorden en ik zou haar elke keer stimuleren om dit te doen.
Wasmachine schreef op 17-08-2024 om 19:11:
[..]
Natuurlijk is het sarcastisch. Dit is een mooi voorbeeld van hoe lastig het is als je een gevoelig kind hebt dat meer tijd nodig heeft om te leren emoties te reguleren. Als ouder doe je ontzettend je best om er aan te werken maar anderen vinden dat jouw kind het al moet kunnen omdat andere kinderen het ook kunnen.
Een kind kan dit echt leren, heeft niks met gevoeligheid te maken, ook gevoelige kinderen kunnen leren zich uit te drukken in woorden zodra ze voldoende kunnen praten.
Ik denk dat we tegenwoordig te veel afschuiven op dit soort zaken (gevoeligheid en andere labeltjes), maar ze gaan het niet leren als de ouders denken dat er toch niks aan kan veranderen want Pietje is nu eenmaal zo.
Daarmee creëer je een self fulfilling prophecy, je verwacht weinig van het kind en daardoor gaat het kind zich naar jouw verwachting gedragen.
Nigella schreef op 17-08-2024 om 17:04:
[..]
Nee totaal niet, maar ik vind omgangsvormen belangrijk, misschien vanuit mijn achtergrond, ik heb een dubbele nationaliteit en ben in een ander land opgegroeid. Ik merk dat ik wat dit betreft echt anders ben dan de gemiddelde Nederlander die geneigd is weinig rekening te houden met zijn medemens. De reacties hier op het forum passen bij deze insteek. Heel individualistisch en alles geredeneerd vanuit het 'ik'.
In veel landen doet het er helemaal niet hoe de overlast ontstaat, als je overlast veroorzaakt dan kijk je om naar de ander. De wereld draait niet alleen maar om jouw kind en om jou.
Dan zou ik zeker kiezen voor een leven buiten Nederland, heb je in elk geval geen last van andermans kinderen. Ik snap het eerlijk gezegd nog steeds niet, mensen moeten sorry voor hun irritante kind zeggen tegen jou en daarna is het weer goed en is het kind niet meer irritant in jouw ogen? Excuses maken heeft alleen zin als de overlast ook meteen ophoudt anders kun je wel sorry zeggen maar als het kind gewoon door gaat heeft dat toch 0 nut?
Poezie schreef op 17-08-2024 om 19:09:
[..]
Gillen als je wat dwars zit is baby gedrag . Die hebben dat nog nodig om duidelijk te maken dat er wat is. Jouw kind is al vijf en kan gewoon praten (als het een gemiddeld kind is ) . Leer het om niet te gillen maar om uit te spreken wat er is.
En je neemt maar even flink oordelend aan dat we haar dat niet aan het leren zijn? Denk je dat ik zelf een kleuter ben, dat ik niet zou snappen dat ik haar moet leren om uit te spreken wat er is? Jemig zeg, wat een domme reactie.
Ja, ze kan praten.
Nee, ze is geen gemiddeld kind. Zoals heel veel kinderen geen gemiddelde kinderen zijn.
Sommige mensen hadden in hun opvoeding iets meer inlevingsvermogen aangeleerd mogen krijgen.
Nigella schreef op 17-08-2024 om 19:18:
[..]
Een kind kan dit echt leren, heeft niks met gevoeligheid te maken, ook gevoelige kinderen kunnen leren zich uit te drukken in woorden zodra ze voldoende kunnen praten.
Ik denk dat we tegenwoordig te veel afschuiven op dit soort zaken (gevoeligheid en andere labeltjes), maar ze gaan het niet leren als de ouders denken dat er toch niks aan kan veranderen want Pietje is nu eenmaal zo.
Daarmee creëer je een self fulfilling prophecy, je verwacht weinig van het kind en daardoor gaat het kind zich naar jouw verwachting gedragen.
Ik schrijf dat ze meer tijd nodig heeft om het te leren. Niet dat ze het niet kan leren. Nicole 123 schrijft ook niet dat ze dit gedrag niet kan veranderen.
Nicole123 schreef op 17-08-2024 om 19:31:
[..]
En je neemt maar even flink oordelend aan dat we haar dat niet aan het leren zijn? Denk je dat ik zelf een kleuter ben, dat ik niet zou snappen dat ik haar moet leren om uit te spreken wat er is? Jemig zeg, wat een domme reactie.
Ja, ze kan praten.
Nee, ze is geen gemiddeld kind. Zoals heel veel kinderen geen gemiddelde kinderen zijn.
Sommige mensen hadden in hun opvoeding iets meer inlevingsvermogen aangeleerd mogen krijgen.
Doe niet zo hysterisch. Ook een gevoelig kind is een normaal kind en kun je leren om het met woorden aan te geven als haar iets dwars zit.
