Niets-aan-de-hand-gezinnen, zijn die er nog?

Overigens

Juist omdat ze hier op OO 'veel' voorkomen, zie ik de zgn. etiketjes nauwelijks als een hokje, maar gewoon als iets wat iedereen inclusief mezelf kan overkomen. Het bevreemdt me altijd weer als ik in IRL gesprekken merk dat andere mensen dat heel anders zien, en bijvoorbeeld over adhd praten als een echte ver-van-hun-bedshow.

Als er in je gezin

van alles speelt wil je vaak ook ervaringen delen. Ik denk dat je daarom op ool ook vaker gezinnen tegen komt, waar wat meer aan de hand is. Hier voel ik me namelijk helemaal niet zo bijzonder, want veel mensen herkennen mijn verhaal. Dat is in het dagelijks leven natuurlijk anders.

gr Dropke

Ons gezin

Vind ik ook een NADH-gezin. Oke, Tangozoon heeft een sensorisch integratieprobleempje, maar het gaat momenteel zo goed met hem door de fysio, dat ik daar nauwelijks iets van merk. Tangodochter heeft hooikoorts evenals Tangoman. Bij Tangodochter helpt haar medicatie goed, dus weinig last. Tangoman heeft meer last maar is de eigenwijs om naar de huisarts te gaan. Zijn probleem, heb ik geen last van. Tangodochter is verder een eigenwijs en koppig kind, dat al een beetje lijkt te gaan puberen met haar 9 jaar. Zelf heb ik ook wel eens wat, maar niets noemenswaardig.
Af en toe plaats ik wel eens iets in de rubriek zorgenkinderen omdat ik denk daar meer respons te krijgen. Ik voel me dan bijna schuldig, want ik vind mijn kind helemaal geen zorgenkind.

Hier ook nadh

vind ik dan.Dochter draait lekker mee, zoon doet het goed Oke, zoon heeft een hartafwijking en zit weer in de pre-operatie molen maar we functioneren als een NADH gezin?

Hangt er van af

Ons gezin was 15 jaar geleden beslist een IHDH gezin.
kind 1 streng dieet ivm met allergie
kind 2 HB plus schisis plus allergie
kind 3 liep met 26 maanden, door operaties en heel veel logopedie en fysiotherapie zijn de problemen door zuurstof tekort bij geboorte opgelost
kind 4 ernstige allergie astma en HB
Nu 15 jaar later allergieen gedeeeltelijk overgroeid, verder zijn wij zo aan de dieten gewend dat ze geen enkel probleem opleveren,
Van de schisis van kind 2 zie je na de operaties praktisch niets, meer ,en ze is tot een fantastisch zelfbewust mens opgegroeid.
Kind 3 heeft al zijn achterstandne ingelopen
De hoogbegaafdheid vna kind 2 en 4 leveren sinsds ze op de universiteit zitten geen problemen meer op, ze volgen 2 studies. DE HB op de middelbareschool ook al veel minder een probleem dan op de basisschool.
Samengevat ik vind ons nu een NADH gezin.
Wat wil ik hiermee zeggen?
Wat voor gezin je bent hangt denk ik naast je instelling,ook af van de periode waar je inzit.
Overigens heb ik de jonge jaren van ozne kinderen wel als tropenjaren ervaren.

Altijd wel wat aan de hand

Natuurlijk zijn er NADH-gezinnen, maar ze moeten toch redelijk zeldzaam zijn. In de meeste gezinnen is toch altijd ergens wel wat aan de hand, denk ik. Zelf zou ik ons gezin in eerste instantie betitelen als een typisch NADH-gezin. Kinderen zijn gezond, doen het goed, geen diagnoses tot nu toe (hoewel school nu wil gaan uitzoeken of oudste dochter hb is). Maar ondertussen hebben wij toch behoorlijk vaak met onze kinderen in het ziekenhuis gezeten, zijn er allerlei onduidelijke allergieen en zeldzame syndromen gepasseerd, wordt de huisarts (en de huisartsenpost!) nog steeds regelmatig geraadpleegd. Ik heb me best vaak zorgen gemaakt. Maar het loopt tot nu toe steeds met een sisser af: er is dus Niks Ernstigs Aan De Hand.
Ik ben heel erg blij dat wij een NEADH-gezin zijn en hoop dat we het blijven...

Ja hier

of val ik al buiten de boot als 1-oudergezin

Wanneer wordt niets iets?

Marli schreef: Natuurlijk zijn er NADH-gezinnen, maar ze moeten toch redelijk zeldzaam zijn. In de meeste gezinnen is toch altijd ergens wel wat aan de hand,

Bovenstaande even geknipt omdat mij dat triggerde (niets persoonlijk dus, marli! )

Ik vraag me dus oprecht af, wanneer niets iets wordt. En wat is niets? En als NADH het ultime streven is, als dat het doel is wat je moet bereiken volgens de normen-maffia, dan zie ik het somber voor ons in.

Dan maakt het namelijk niet uit wat ik wel of niet doe, want dan is er altijd wel iets aan de hand wat toch niet helemaal zo is zoals het hoort te zijn.... En veranderd niets dus in iets.

Ik ben er van overtuigd dat er altijd wel iets is waar je je zorgen over maakt, of wat niet zo lekker loopt. Ik ben er ook van overtuigd dat dat zo "hoort", dat het een utopie is om te denken dat je de situatie kunt bereiken dat er helemaal niets is, en dat je dan dus optimaal gelukkig bent als persoon en als gezin.

Als je die situatie bereikt hebt, en er is werkelijk niets, maar dan ook niets meer waar je je zorgen over hoeft te maken, dan houdt het op. Dan is er niets meer over gebleven om over te dromen, om na te streven, om in te geloven. Dan ben je doelloos geworden.

Het zijn juist de tegenslagen en de "ietsen" die mensen in staat stellen om te genieten van het geluk dat ze op een bepaald moment ervaren.

Door het nastreven van je dromen en je wensen, en het actief verandering brengen in je eigen situatie ben je in staat om de verandering die je teweeg hebt gebracht op waarde te schatten en te waarderen.

Het overkomen van moeilijkheden, het doorleven van situaties en zorgen, dat is hetgeen wat jou persoonlijk kader creëert waartegen je je ervaringen afzet en kunt zeggen, Ja ik ben gelukkig, ik ben trots, ik ben content op wat ik bereikt heb.

Kortom, zonder dag geen nacht, en zonder regen geen zonneschijn.

Stoornis/aandoening

Het hebben van een kind met een stoornis of chronische aandoening hoeft ook niet gelijk te betekenen dat het enorm zwaar is. Er zijn kinderen zonder chronische aandoening/stoornis die moeilijker zijn of waar ouders meer zorgen om hebben om allerlei redenen dan andere ouders hebben om een kind met een erkende stoornis.
Twee van mijn kinderen is iets mee aan de hand. Bij één is dat vooral lichamelijk en bij de ander meer psychisch. Over die eerste heb ik me heel veel zorgen gemaakt, over de tweede tot nog toe veel minder. Maar dat kan natuurlijk verkeren.
In elk geval denk ik dat die indeling tussen NADH en IADH niet zo scherp gemaakt kan worden.
Verder ben ik het ook wel met Cobi eens.

Maylise

Nadh bestaat niet?

Bij niemand is het altijd NADH.
Er zijn toch in elk gezin periodes dat het beter of slechter gaat?
Wij zijn een samengesteld gezin met vier kinderen,hebben met twee van de vier kinderen tijdelijk ( een paar jaar)problemen gehad,hebben een heftige huwelijkscrisis overleeft,kind met kanker gehad,kind met hersenvliesontsteking.
en toch beschouw ik ons zelf als een NADH gezin.
Want tussen alle nare ,moeilijk momenten,zaten ook periodes van stabiliteit,zorgeloosheid en geluk.
Alles wat je meemaakt als gezin hoort er bij,dat heet : Leven.
ieder huisje heeft zijn kruisje.

Ook persoonlijk

Natuurlijk zijn er gezinnen die IADH-gezinnen zijn, bij hen zal niemand daarover hoeven nadenken. Maar er zijn ook situaties waarbij het ene gezin zich een NADH-gezin (of NIADH = nauwelijks iets aan de hand) zal voelen, terwijl een ander gezin zich als een IADH-gezin zal zien. Zo zijn er in onze familie bijv. 2 neefjes met dezelfde stoornis, neefje A heeft er geen verdere problemen bij, terwijl neefje B naast deze nog een andere stoornis heeft en moeilijk lerend is, toch ervaart gezin A het als een heel groot probleem, terwijl dat bij gezin B helemaal niet zo is. Je eigen persoonlijkheid, hoe je de dingen ervaart, hoe je met dingen om kunt gaan, je omgeving etc etc speelt ook een rol. Wij waren ooit een NADH-gezin, daarna werden we een IADH-gezin, dat is steeds verder afgenomen, nu zijn we weer een NADH-gezin, met zo nu en dan behoorlijke obstakels om te overwinnen, maar die horen er m.i. bij.

Jolanda123

Ik ben het helemaal met je eens hoor Jolanda. Wat ik bedoelde te zeggen is dat er allerlei gradaties zijn van 'iets', dat 'niets' dus bijna niet voorkomt, of alleen maar zeer tijdelijk. Dat als reactie op de oorspronkelijke vraag van Guinevere, voor wie het plotseling lijkt alsof er geen gezinnen meer zijn waarin alles 'gewoon' is.
Volgens mij heeft iedereen in deze draad wel een punt. Ik vind dat Fladderbeestje (ik geloof dat zij het was) het wel het beste verwoordt als ze beschrijft waar zij aan denkt - en naar verlangt - bij een 'gewoon' gezin. En K. Heksenvet, met die vaatwasser die altijd maar hapert. Als je dagelijks met zulke stevige haperingen te kampen hebt in je gezin, is het natuurlijk andere koek dan de veel kleinere zorgen om een tijdelijk (en niet ernstig) ziek kind of iets dergelijks.
Trouwens, ik vind eigenlijk wel dat het iedereen vrij staat om zijn eigen kind een 'zorgenkind' te noemen. Dat zegt toch niets over hoe er verder naar dat kind gekeken wordt? Het is maar een benaming, een taalkundig handvat, meer niet.

Hmm titel vorige posting klopt niet zo

sorry Jolanda, ik wilde op jou reageren maar het liep eropuit dat ik op allerlei postings tegelijk reageerde...

Eigen persoonlijjkheid

Ja, die speelt een grote rol. Ik heb de natuurlijke neiging om mezelf heel erg verantwoordelijk te voelen.
Onze zoon (12) heeft Asperger. Dat weten we nu 1,5 jaar.
We zijn vanaf zijn 4e bezig met hulp bij de opvoeding. Ik dacht dat het namelijk aan ons lag. Dat wij gewoon bijzonder slechte opvoeders waren en dat al die andere ouders het blijkbaar beter deden. De diagnose krijgen voelde heel dubbel. Want hoewel het pijn deed om te denken dat wij slechte ouders waren, was het ook hoopvol. Dan kon het namelijk beter met hem gaan als wij beter leerden opvoeden. Nu zei de psychiater dat het juist relatief heel goed met hem ging omdat wij zulke goede ouders waren. Slik. Het was heerlijk om na jarenlange onzekerheid en kritiek van vele anderen ('geef hem maar eens een weekje aan mij') te horen dat wij géén waardeloze ouders waren. Maar de trieste impact was dat het dus ook niet beter zou kunnen worden.

De psychiater kwam overigens direct met het voorstel voor psychopharmaca. We hebben moeten praten als brugman om dit ver van ons te houden. Wij zetten enorm in op psycho-educatie en dramatherapie. Onze beslissing, niet die van de psychiater en de psycholoog. Onze zoon is slim en hij is in staat om wat hij daar leert in praktijk toe te passen. Maar dit heb ik zelf bedacht en geregeld. Vanuit de psychiater kwam er niets. Dat versterkte mij in de gedachte dat ik het zelf moet doen, want dat je niet op professionals kunt vertrouwen voor goede aanpak. Dat verzwaart de druk.
Ik ben ook bang voor de toekomst. Ik besef dat ik nog hooguit 6 jaar heb voor hij volwassen is. Kan ik hem genoeg leren/trainen in de komende jaren om hem zelfstandig een gelukkig leven te laten leiden? Gaat hij een relatie krijgen? Er zijn boeken volgeschreven over Aspergerrelaties en daar word je zelden vrolijk van. Ik besef dat mijn/onze hulp eindig is en dat hij het dan zelf moet doen, dus op een of andere manier ben ik continu bezig met bedenken wat en hoe ik het NU moet doen zodat hij straks zelfstandig verder kan. Begeleid loslaten. Dat evenwicht bewaren vind ik moeilijk. Daar ben ik steeds heel bewust mee bezig.

Ik vind niet het zorgen zelf zwaar. Het is namelijk een geweldig kind, met schitterende humor, die zeer zorgzaam kan zijn, die graag lange gesprekken over de dingen des levens met ons voert. Op vakantie zijn wij dan ook altijd een NADH-gezin, want dan hoeft hij zich niet staande te houden in een groep (zoals school). Ik zie mijn kind niet als een zorgenkind: Het is gewoon mijn sprankelende zoon!

In andermans schoenen lopen.

De ellende met iets of niets aan de hand is het feit dat je wel andermans schoenen kunt zien, maar dat je niet weet hoe ze lopen voordat je daadwerkelijk die schoenen draagt en er een poos in loopt. Pas dan weet je of die schoenen zo comfortabel zijn als ze eruit zien, of dat je er erg zere voeten van krijgt.

En let wel, ik wil niemands zorgen bagatelliseren of kleiner maken, maar er wordt wel vaak gekeken en geoordeeld of iets erg, erger of heel erg is.
Vanuit die optiek wordt ook vaak gereageerd.

Zo heb ik jarenlang moeite gehad om onbevangen te praten over mijn kinderen. Waarom? simpel, de kinderen in mijn omgeving die hadden allemaal last van "iets".
Dat resulteerde ook vaak in de houding van, "waar heb je het over, waar maak je je druk over, er is toch niets aan de hand bij jullie?"

Mijn zorgen over mijn kind die op dat moment oorpijn had werden gevoelsmatig vaak onder het vloerkleed geschoven, omdat de oorpijn van kind niet zo erg was als de oorpijn van Kind A, B, of C.

Idem dito als ik iets wilde vertellen over iets wat mijn kind gepresteerd had. Regelmatig kreeg ik het gevoel dat ik mij daar maar over stil moest houden, als was het maar omdat ik daar of hele sterke reacties op kreeg (jou kind kan dat, maar mijn kind zal dat niet bereiken want....)

En ja, het is waar, ik kan nooit ervaren hoe het is om in andermans schoenen te staan, en om te ervaren hoe die lopen.
Het zou alleen zo fijn zijn om eens onbevangen over je eigen schoenen te praten, zonder dat de normen-maffia een duit in het zakje doet.

Mmmm

Persoonlijk vind ik dat wij ene "niks aan de hand gezin zijn" met links en rechts wat uitschieters. Emotioneel heb ik een pracht kind, opvoedkundig is hier ook niks mis, lief & ik gaan ook goed door 1 deur het enige aspect wat jij een WWADHG zou kunnen noemen is dat zoonlief medisch gezien een verkeerd afbak proces heeft. Of dat nou zo wereld vreemd is betwijfel ik. Ik geloof ook niet dat er NU meer gezinnen zijn waar wel wat aan de hand is, ik denk dat het er altijd al is geweest, alleen gaf niemand er openbaarheid aan. Vroegah was er nog geen forum waar je even lekker je ellende van je af kon schrijven EN waar je met raad en daad werd bij gestaan. Daarom HOORDE je er ook minder over, liever binnen het huis houden, want stel je voor dat je buren ervan horen. Tegenwoordig zoeken mensen veel meer hulp, veel meer begrip en vooral veel meer herkenning en dat is prachtig. Daar help je je kind mee, daar help je je gezin mee en daar help je jezelf mee.

Uiteraard heel fijn dat jij een NADHG hebt, koester dat, dat doe ik ook met een beetje niks aan de hand gezin.

Nee hoor

hier ook een NADH gezin. Ik voel mij absoluut niet aangevallen. In vind de discussie hierboven wel interessant. Maar goed, wij zijn waarschijnlijk een NADH gezin. Vier kinderen. Allevier zonder een etiketje. De oudste drie zitten op school en hebben daar geen problemen. Maar ook in een NADH gezin kan je druk zijn met allerlei therapieën hoor. Zo gaat de oudste naar fysiotherapie omdat hij nogal slordig schrijft en nummer twee gaat naar logopedie en ik denk dat ik daar voorlopig ook nog wel naar toe zal gaan. Nummer drie moet t.z.t. ook naar logopedie. En dan nog. Van al mijn collega's ben ik de enige met etiketloze kinderen. Toch heb ik de gezinnen van mijn collega's nooit gezien als IADH gezinnen. En zij hebben toch echt geen misselijke diagnoses inclusief rugzak trajecten etc.

Zorgenkind

Interessant draadje,ik ben het met heel veel mensen eens en vind het interessant de verschilledne meningen te lezen.
Ik kan 1 van mijn kinderen een zorgenkindje noemen,maar gebruik de term nooit.soms vind ik het wel belangrijk om iemand te laten weten dat mijn kind anders is en anders kan reageren en dan zeg ik dat mijn kind geen standaard kindje is.Misschien ook niet handig gekozen,geen idee,maar ik heb hier een prettig gevoel bij,want ik vind het niet erg om niet standaard te zijn.
Mijn andere kind heeft dyslexie,dat kan voor mensen een zorg zijn voor ons niet,ze is aan de andere kant gevoelig,wil alles goed doen voor andere en altijd andere helpen,dit is voor ons,nu ze pubert wel een zorg.
Wat ik wil zeggen is dat wij op momenten meer zorgen hebben om ons standaard kind dan ons zorgenkindje.
Aan de andere kant,heb ik een vriendin met een jongen met een verstanelijke handicap en autisme en ik kan iedereen wel vertellen dat je als buitenstaander niet weet wat voor zorg dit is.Ik leerde haar kennen toen haar zoon 9 was en heb wel geleerd dat je als buitenstaander niet kunt oordelen hoe het werkelijk is om een zorgenkind te hebben.
een vriendin van mijn dochter pubert en ontspoort ,dus is op dit moment ook een zorgenkind.dus een NADH gezin met een zorgenkind.Het is maar hoe je de term aanvoelt.
Zo heeft denk ik ieder gezin zijn eigen zorgen,de een wat groter dan de ander.

Guinevere

Zo gaat het inderdaad.Ik merk dat zelf ook.Het is ook zo dat kinderen elkaar vinden.als i kaan de poort sta van de school van mijn zoon,sta ik uiteraard bij ouders met een 'zorgenkind',gaan we op vakantie en mijn zoon vindt een vriendje is het een kind met 'iets'.die kinderen zoeken elkaar,want met standaard kinderen hebben ze geen aansluiting.dus het valt me nu ook op hoeveel kinderen er zijn met een stoornis.
Ik weet nog dat ik vorig jaar heel verbaasd was,mijn zoon krijgt een vriendje op vakantie,ze krijgen en paar keer ruzie,mijn zoon reageerd vreemd,dus ik was er al op voorbereid dat de vriendschap over zou gaan,maar jongen bleef terug komen.En ik dacht echt dat het een NADH kind was,na een week tijdens een gesprek met zijn moeder die vroeg in welke groep mijn zoon zat en ik niet ga liegen,mijn zoon zit niet in groep 4 of 5 maar in een niveaugroep met een kleurtje,verteld ze dat haar zoon op hetzelfde soort onderwijs zit.Dus toch,geen standaard kind.Dus toen begreep ik meteen waarom deze jongen het gedrag van mijn zoon accepteerde.Het heeft ook iets moois ,die IADH kinderen onder elkaar.Ik vind het ook mooi dat ze elkaar altijd weten te vinden.Toevallig is ook,dat de vriendjes van de kleuterklas van mijn zoon ,nu allemaal iets blijken te hebben,4 van zijn vrienden zitten nu weer bij hem in de klas,mijn zoon was de eerste die naar SBO ging,in 2 jaar tijd kwamen zijn klasgenootjes,waar hij mee speelde.Dus toen vonden die kinderen elkaar al.

Is dyslectie ook al een stoornis?

jemig ! Ik vind dat wel heel erg overdreven. Ik heb zelf er een beetje last van maar er zijn drommen mensen in mijn werk, in mijn vak, tijdens mijn studie etc die dyslectisch zijn. Het is heel normaal om dyslectisch te zijn.

Goh als dat ook al een stoornis is, tja dan wordt het wel heel lastig om een nadh persoon te zijn.

Emma

Waarom sta jij 'uiteraard bij de moeders met een zorgenkind'? Ik niet. Ik sta bij moeders die ik aardig vind, sommigen hebben een zorgenkind, anderen niet.
Overigens vind ik het ook prachtig om te zien hoe kinderen elkaar vinden. Mijn zoon is echt wat verloren op school, maar bij zijn 'paardrijden' werkt hij samen met een meisje met ongeveer dezelfde combinatie stoornissen als hij, en hij fleurt er helemaal op. Geweldig om te zien. Het heeft me altijd verbaasd dat hij in zijn klas het meest contact heeft met bovengemiddeld slimme kinderen. (terwijl hij dus zelf een verstandelijke beperking heeft)

Sorry hoor fladder

Ik heb zelden zo'n ongenuanceerd stukje gelezen. Ik herken me daar dan ook totaal niet in en ik ken geen enkel NADH-gezin dat zo denkt

Dit forum geeft IADH-gezinnen juist zo goed de mogelijkheid om je verhaal kwijt te kunnen. Kijk naar jezelf, jij doet het hier toch ook.
Er is geen enkel draadje waarin je niet je zorgenkinderen kunt bespreken en bespreekt

Maar vraag maar raak, hier een NADH-gezin, wat wil je weten?
Waar ik momenteel tegenaan loop?
Nou een kapotte afwasmachine en dit na de droger en de wasmachine. Een oogontsteking bij mijn jongste, terwijl ik maandag op vakantie ga en mijn werkoverdracht wat ik vrijdag niet op tijd afkreeg. Is dat normaal genoeg, kan ik je belangstelling opwekken?

Sorry dat ik zo pinnig reageer, maar ik vind je posting werkelijk bijzonder vreemd

Fladder

Ik besef best dat wij geluk hebben met de mensen om ons heen, met de kinderen in zoons klas en met de omgeving. Mijn zoon is nl op het eerste gezicht ook 'raar' en er zijn er idd ook die hem er feilloos uitpikken (en plagen). Maar hier werkt dat gelukkig! niet door op de manier waar jij ervaring mee hebt. En nemen er ook kinderen het voor hem op.

Fladder

je schreef:
...te schrijven zonder te veroordelend over te komen. En ik wil ook niet wijzen, maar zo komt het dus wel over. Ik wil geen splitsing of twee partijen tegenover elkaar, ik wil gewoon mee kunnen doen in real life!

Maar nu lijkt het alsof ik me afzet tegen de mensen op OOL, terwijl ik me daar juist wel thuis voel, juist omdat ik mee kan lezen over gewone dingen!

En echt, een stuk verderop in dit topic staat echt dat iemand niets meer durft te zeggen over haar "gewone" kinderen (ik zit nu op de telefoon, kan het moeilijk terughalen terwijl ik tik).
*******************
Ik ervaar het niet als afzetten. Wat ik uit je posting lees is frustratie over de afgelopen jaren, het onterecht veroordeeld worden op allerhande dingen door mensen die vaak niet van de hoed en de rand weten.

je schreef ook: Ik voel me alleen rot als dat soort verhalen anderen ervan weerhouden om hun verhaal niet te doen.

Snap ik ook, maar dat is niet jouw verantwoording, om het maar even bot te stellen. Wat mensen met jouw verhalen doen, dat is aan hen zelf.

Net zoals het mijn verantwoording is om maar niets meer te zeggen over mijn NADH kinderen, als ik daar toch graag iets over wil vertellen omdat ik me daar toch even zorgen over maak of omdat er iets was waar ik rondom gelukkig mee was.

Zo af en toe was ik de reacties gewoon zat, de reacties van "waar maak je je druk over, je kind is gezond, wat zeur je nou?" (en even voor alle duidelijkheid, dat zijn reacties in het echte leven, niet hier op het forum)

Jolanda

Fladder,

Ik snap je behoefte aan normale-mensen-contact wel, maar als jij in mijn straat zou wonen zou je dat soort issues met school en je buren volgens mij niet hebben. Je zou dan ook niet het idee hebben dat NADH-gezinnen jaloers of afgunstig zouden zijn op jouw PGB.

Ik herken namelijk niets, maar dan ook niets van je verhalen hierover. Ik sla stijl achterover als je vertelt wat je allemaal hebt meegemaakt en ik denk 'wie zijn toch die mensen (je buren dan he), hoe kunnen mensen zo gemeen tegen een ander doen. Ik ken ze niet, ik ken niemand in mijn omgeving die een jochie zo zou zieken dat hij niet meer naar buiten durft.

Wij hebben hier in de straat een godsdienstwaanzinnige vrouw zitten, die af en toe voor wat overlast zorgt. Niemand doet haar wat, niemand doet lelijk tegen haar. Als we haar tegenkomen brengen we haar naar huis. De kinderen in de straat wisten wie zij was en ze lieten haar met rust.
Ik durf er mijn hand voor in het vuur te steken dat niemand haar ooit iets gedaan heeft of gepest heeft.

Hetzelfde geldt hier voor een jongetje met een ernstige vorm van Gilles de la Tourette, die zitten heerlijk in de speeltuin en iedereen laat het jochie met rust. Hij mag altijd normaal spelen.

Fladderbeestje

Ik heb nog niet alle berichten uit deze draad gelezen, misschien komt het daardoor. Maar als ik jouw bericht (met de titel Cobi) lees, denk ik: waar héb je het over? Wij en zij, jaloers op de aandacht, huh? En alsof NADH betekent dat alle gezinsleden een zonnig verleden, heden en toekomst heeft; weinig realistisch hoor. Of begrijp ik de definitie van NADH verkeerd en gaat het daarbij om gezinnen waar echt he-le-maal niets aan de hand is? Dat lijkt me niet, want zo'n gezin bestaat niet.

Manda(dyslexie)

Nee,zo heb ik het niet bedoelt.Ik zei 1 kind is een zorgenkind,mijn andere kind heeft dyslexie,dat kan voor sommige mensen een zorg zijn.
Ik zeg dus juist dat ik mijn kind met dyslexie NIET als zorgenkind zie.en ze is gevoelig,ook een zorg,maar geen stoornis.Ik bedoelde juist uit te leggen dat ik soms meer zorgen heb om mijn standaard kind dan mijn kind met een stoornis.

Ishtar

Ik sta op school bij moeders met een zorgenkind omdat mijn zoon op speciaal onderwijs zit,vandaar.