Niets-aan-de-hand-gezinnen, zijn die er nog?

Opvoeding

"Hebben jullie soms het idee dat er door ouders die niet deze problemen hebben toch anders bekeken worden en het idee hebben dat ze denken dat het door de opvoeding komt?. dat lijkt mij juist erg pijnlijk!"

Ik heb hier nergens gelezen dat ouders dat nog denken.. En dat stoornissen of iadh-kinderen door opvoeding zo worden, is denk ik algemeen achterhaald?
Ik heb ook niet het idee dat Fauz dat beredeneerd, zoals Didi lijkt te begrijpen.. Hoe ik lees wat Fauz bedoelt, is dat de omstandigheden in een gezin en in hoeverre ouders in staat zijn structuur en veiligheid te bieden, door kan werken in de uitingsvorm of het kunnen 'handelen' van de stoornis door het kind.

Vroeger was er lang niet zoveel oog voor afwijkende kinderen als er nu is. Vroeger was je gewoon raar, moeilijk of afwijkend en kon je als kind niet anders dan je op de een of andere manier aanpassen om jezelf te kunnen handhaven. Ik ben als kind dood- en doodongelukkig geweest omdat niet (h)erkend werd dat ik anders was, dat ik dat niet mocht zijn mar in het stramien mee moest. En zo zijn er velen met mij. Deze generatie is weer heel anders: onze kinderen mogen naar mijn idee veel meer zichzelf en anders zijn. Naar mijn idee wordt er nu veel gerichter gekeken en wordt er meer gedaan met kinderen die buiten de boot vallen en/of niet goed in vel zitten. Niet omdat dat niet zou mogen, maar om zo elk kind de beste kansen te bieden zich te ontwikkelen en te worden wie hij in wezen is. Daarin doen die diagnoses er mi niet heel veel toe, of misschien moet ik zeggen, daar hoeven de diagnoses er niet echt toe te doen. Terug naar de NADH of de IADH gezinnen: veel mensen weten niet eens dat wij een IADH gezin zijn. Niet omdat het een geheim is maar gewoon omdat het er niet toe doet. We hebben allemaal onze gebruiksaanwijzing en de een meer dan de ander. Dat heeft volgens mij ook te maken met de manier waarop je er tegen aan kijkt en hoe je je wenst te profileren. In mijn ervaring heeft dat vaak ook te maken met in hoeverre je iets zelf accepteert als oke of iets hebt verwerkt. Ben je degene met ADHD, ASS, overlijden of ben je jezelf. En pas in tweede of derde instantie je stoornis of IADH?
Ik vind het allemaal prima. wat ik wel jammer vind is dat er vliegen afgevangen lijkt te worden in deze discussie wie wat heeft en hoe erg dat is en hoe makkelijk iedereen praten heeft. Volgens mij bedoelen we zo'n beetje allemaal hetzelfde? Iedereen beleeft haar ding op haar eigen manier, de een kan meer hebben dan de ander en het is allemaal oke.