Niets-aan-de-hand-gezinnen, zijn die er nog?

Ach

volgens mij zijn wij een nadh gezin. Op een enkele zorg na (groei dochter1, om de zoveel jaar naar de kinderarts maar ze is telkens ok genoeg) is er geen enkele aandoening of stoornis waar ik mij zorgen om maak. Oh ja we hebben alle 4 een droge huid, allergisch voor wat dingen en dus snel eczeem en jeuk, maar dat is met een bepaalde creme nu goed onder controle.

Ik ken zelf weinig gezinnen rl waar wel wat is. Maar het is ook erg subjectief, ik vind een allergie, een hb kind etc niet 'abnormaal'.

Herkenbaar

Ja, ik herken je gevoel, Guinevere. Wij hebben een zoon met Asperger. Aan de ene kant vind ik het best prettig om te horen dat we niet de enige zijn. Aan de andere kant vraag ik me steeds vaker af (onder meer op dit forum) of er eigenlijk wel gezinnen zijn waar het allemaal "normaal" is.

Ik begrijp ook helemaal niets van mensen die bijv. 4 kinderen hebben. Hoe trek je dat in hemelsnaam? De enige verklaring die ik kan bedenken is dat die mensen dan een NADH-gezin moeten zijn. Want zodra je een kind zoals die van ons hebt, dan is het al alle zeilen bijzetten.

Ik kijk met belangstelling mee naar dit draadje

Stand

De stand is nu dus 2-1...
Het is eigenlijk nog meer gaan kriebelen bij mij toen ik zo'n ziekenhuisprogramma zag. Een heel gezin zat bij de diëtist. De ouders zaten rustig te praten, terwijl de kinderen op de achtergrond kéurig met kleurplaten in de weer waren. Toen dacht ik: "Nee maar, een NADH-gezin! Zo gaat dat er daar dus bij aan toe! Die bestaan ook nog!".
Overigens vind ik het wel lastig te bedenken wat een NADH-gezin eigenlijk is. Ik denk zo'n gezin waar alles altijd volgens "het boekje" verloopt. Waar niet jarenlang langs allerlei artsen en -gogen gelopen hoeft te worden.

Wij, denk ik?

Eens denken, laatste keer dat we met Dochter bij de huisarts geweest zijn omdat ze ziek was, is zo'n 5 jaar geleden. Denk ik. Kan zelfs iets langer zijn.

Dochter heeft het een tijdje moeilijk gehad op school, maar met wat goede wil van de school en van Dochter, loopt dit nu heel goed. Daar dus geen probleem meer.

Dochter is allergisch voor bepaalde wasmiddelen, maar dat telt niet mee volgens mij.

Zelf heb ik ook wel verschillende allergieën en een chronische ziekte, maar op een jaarlijkse check-up na, kom ik ook niet bij de dokter.

Echtgenoot sukkelt met een beschimmelde teennagel. Telt dat?

Katrien

Iedereen is normaal, oftewel iedereen heeft wel wat

Denk ik echt. Ach die pdd-nos doen we er gewoon bij (we zitten nu in een goede periode, dan ben ik altijd heel relaxed...). Wij zijn weer nooit ziek, geen allergie, geen exceem, geen angsten, iedereen slaapt goed, eet goed, groeit goed, enfin. Zo heeft denk ik iedereen vlakken waarop je normaal bent, en andere eigenschappen/problemen/afwijkingen (lees hier een smiley!) waar buitenstaanders misschien met afgrijzen naar kijken.
Ik zou bijvoorbeeld nooit met het hele gezin naar de diëtiste gaan...

Ehm

Tja. 1 kind met klassiek autisme en dat vergt de nodige aanpassingen soms, maar ik vind ons verder een gewoon gezin. Ik neem hem mee als ik bij een vriendin op de koffie ga en dan spelen er nog 2 'gewone' kinderen. Niet dat er niets aan de hand is met hem, maar de meeste mensen om ons heen passen zich een beetje aan en dan loopt het verder prima.
Niets aan de hand is ook maar een tijdelijk begrip, een momentopname. Want voor je het weet is er wel iets aan de hand, ziekte, ongeluk en weet ik veel.
En.........wat zegt het als je vindt dat een gezin met een kind met een stoornis, beziet als een 'niets aan de hand gezin'? (zomaar filosoferend...)

Tja wij ook

wij zijn ook zo'n NADH gezin. Veel vrienden om ons heen trouwens ook. Alle opa's en oma's leven nog en zijn gezond. In ons gezin iedereen gezond en geen stoornissen. Hobbelen lekker mee op school (7 en 4 jaar). Geen achterstanden, geen gepest.
Soms word ik er bijna 'bang' van. Alsof iemand gaat afvinken wanneer wij aan de 'beurt' zijn....
Tuurlijk heeft ook ieder huisje zijn kruisje en wij ook, maar vooralsnog denk ik een typisch NADH gezin....

Hmmmmm

Kriebelig. Dat wordt ik van dit soort vragen.

Wat is niets aan de hand? Het huisje boompje beestje libelle gezin, uit een bloemkoolwijk met 2.1 kind?

Of er "iets" of "niets" aan de hand is, dat is iets wat je voor jezelf bepaald, dat is maar net hoe JIJ daar over denkt en voelt.

Toen ik ooit bij de schoolarts kwam voor zoonlief, werd er een aantekening gemaakt in zijn dossier, omdat mijn man bij de marine werkte, want "bij kinderen uit marine gezinnen is vaker iets aan de hand, omdat de vader er nooit is" (ahum)

Toe ik vroeg of zij ook die (stigmatiserende) opmerking ook schreef bij kinderen van vrachtwagenchauffeurs, mensen in de ploegendient, en verzekeringsagenten voelde ze al nattigheid. Die vaders zijn namelijk ook vaak weg, of werken als de kinderen thuis zijn.

Ik heb haar gevraagd of zij die opmerking wilde verwijderen, omdat deze situatie voor ons normaal is. Wij weten niet beter alsdat manlief of een periode thuis is, of een periode zeevarend is.

De situatie dat hij altijd van 8 tot 5 werkt is voor ons abnormaal.

Nu terug naar NADH.
Hier in huis 1 erkend kind met dyslexie, en 1 ouder (ik dus) met erkend ADD (sinds 1 1/2 jaar).
En weet je? er is NADH hier. Ik ben niets veranderd sinds ik weet dat ik ADD heb, en ook zoonlief is er niets anders om geworden nu bekend is dat hij dyslectisch is.
NADH dus. Ja, misschien dat we nu dingen kunnen benoemen (ah, dat is dus de ADD die oppiept als ik weer eens rondloop als een kip zonder kop, en onzin brabbel, of Ah, dat is de dyslexie die parten speelt als we alleen maar "B's" zien op een plaats waar een "D" hoort te staan.
Maar goed, niets aan de hand daar, want dat hoort zo

Niets aan de hand dus

Wat is niets aan de hand

Het is maar hoe je niets aan de hand definieert. Bijna bij alle mensen die ik ken is er wel iets aan de hand. Als het geen gezondheidsproblemen zijn dan zijn het wel familie perikelen of relatie problemen of weet ik veel. Bij veel mensen is er denk ik meer aan de hand dan je op het eerste gezicht zou zeggen.

Ik heb het idee dat je meer doelt op kinderen-met-bepaalde-problematiek? Ik ken ken heel veel gezinnen waar er geen kinderen met ADHD/Autisme of andere chronische problematiek zijn. Alleen daar is dan weer wat anders meestal.

Zo'n beeld bij de diëtiste is trouwens ook niet persé de waarheid. Hier op school is een moeder met drie kinderen waarvan twee autistisch zijn. Die kinderen zijn de meest rustige, brave kinderen voor de buitenwereld en zouden inderdaad rustig gaan zitten te kleuren ergens. Pas als je met ze zou gaan praten merk je wat van die problematiek. Een neefje van mijn man is trouwens ook zo. Ik heb hem al een jaar niet gezien (woont in buitenland) maar dat is een kind wat je overal mee naar toe kan nemen, die altijd lief is en zich overal keurig gedraagt maar hij is wel autistisch en als je wat meer tijd met hem doorbrengt dan merk je toch wel dat er enorm veel problemen achter zitten en dat zijn ouders het regelmatig echt heel moeilijk hebben met hem.

Overigens voor de statistieken hier is ook wel wat aan de hand. Dus ook geen NADH gezin. Hoewel ik het zelf eigenlijk niet zo zie.

Maylise

Hier ook niets aan de hand

Maar mijn kinderen zijn nog klein.

Mijn vriendin heeft een man en een kind met ADHD, maar zij ervaart dat niet zwaar en zou zichzelf ook als een 'NADH'gezin betitelen en gelijk heeft ze ook

Hier ook

Ik vind dat wij een niks aan de hand gezin hebben maar denk wel dat dat voornamelijk te maken heeft met hoe je zelf in het leven staat.
Ons gezin bestaat uit man, vrouw en 3 kinderen. Man en ik zijn beide gelukkig met ons leven en hebben momenteel niks dat tegenzit. Onze kinderen zitten goed in hun vel, zijn meestal vrolijk en weinig ziek. We hebben een leuke eensgezinswoning, 2 leuke auto's, allebei een leuke baan. Kortom het ideale plaatje.
Lijkt geweldig en is in onze ogen ook geweldig maar het is ook onze eigen positieve inslag en de manier waarop wij met dingen omgaan. Als je het van de andere kant bekijkt zie je; een man met ADHD, 3 kinderen met een 'gebruiksaanwijzing' (zoals de meesten), altijd wel een kind dat ziek of op zijn minst niet fit is, altijd 1, meestal 2 kinderen die 's nachts wakker worden, overdag een verschrikkelijke drukte en de hele dag geren en gestress met 3 kleine kinderen, 2 stressvolle banen daarnaast en dan zijn er ook nog eens een aantal belangrijke personen in ons leven overleden.
Als wij van alles wat er in ons leven gebeurd de minder positieve dingen zouden onthouden en teveel aandacht zouden besteden aan zieke kinderen, eventuele stoornissen, drukte, stress, verdriet etc. dan zou ons leven opeens een stuk minder rooskleurig lijken. Maar gelukkig bekijken mijn man en ik het leven van de positieve kant, leggen niet de nadruk op dingen die tegenzitten, accepteren bepaalde minder leuke dingen van het leven maar halen er ook de positieve dingen uit, en daarnaast proberen we zoveel mogelijk leuke dingen samen te doen, als gezin, en te genieten van het leven. Daardoor hebben wij een heerlijk leven en is ons gezin, in onze ogen, een niks aan de hand gezin. En ik denk overigens ook in de ogen van anderen want de buitenwereld ziet toch voornamelijk de postieve dingen.
Zelf geloof ik niet zo in niets aan de hand gezinnen. In elk gezin is wel wat, om komen er wel een keer tegenslagen maar ten eerste weet je als buitenstaander vaak helemaal niet wat er allemaal speelt in een ander gezin. Je kan dus helemaal niet zien of een gezin een niets aan de hand gezin is en daarnaast is het maar net hoe mensen er zelf mee omgaan.

Nadh

NADH is natuurlijk subjectief, dat weet ik zelf wel. En het is heel fijn dat gezinnen waar iets speelt dat zelf ook vaak ervaren als niets aan de hand.
Ik vraag het omdat de families waar wél iets aan de hand is (objectief, dus waar een stempeltje of een chronisch ziek kind is) om mij heen als paddestoelen uit de grond aan het schieten zijn. Dus: ligt het aan mijn gekleurde blik (valt het me meer op omdat ik vanwege onze zoon vaker met mensen hierover praat) of wordt er nu echt veel vaker "iets" gediagnostiseerd? Vanuit die achtergrond vind ik het nu eens heel fijn om te horen dat er ook veel nietsaandehandgezinnen zijn. Objectief óf subjectief. Overigens zijn wij voor een IADH-gezin nog behoorlijk NADH, maar desalniettemin vergt onze zoon nu eenmaal meer inspanning dan wanneer hij geen ADHD zou hebben gehad. Dus wij zijn I/NADH.
En Jolanda123, er is geen reden om kriebelig te worden van mijn vraag toch? Heb je het gevoel dat ik teveel in hokjes denk? Daar probeer ik nu juist ook vanaf te komen door deze vraag.

Ool niet representatief

Ik denk dat we hier op OOL natuurlijk absoluut niet representatief zijn voor de maatschappij. Veel OOL'ers zijn hoog opgeleid, bewust met opvoeden bezig (anders zit je hier niet) en relatief vaak 'iets' aan de hand (ADHD, autisme) en opvallend veel erg slimme kinderen. Allemaal logisch, want juist als er 'iets' met je kind is, heb je vaak extra behoefte om op een forum actief te zijn.
Tja, en wanneer ben je een NADH-gezin? Weet je, ondanks dat we een kind hebben waarmee wel een en ander is (we hadden de afgelopen jaren de deur hebben platgelopen bij logopedist, fysiotherapeut, kinderpsycholoog, KNO-arts, tandarts etc.), vind ik ons wel een NADH-gezin. Ik denk dat wij ook door onze omgeving zo worden gezien. We doen leuke dingen samen, hebben leuke vakanties, zijn actief in onze omgeving, kinderen kunnen goed leren... NADH dus. Of ben ik gewoon een super positivo?

Nahd

Man en ik hebben het er wel eens over dat er vroeger niet zozeer werd gesproken over adhd of iets dergelijks, maar over een druk kind. Iemand kon contact´gestoord´ zijn, maar had geen aan autisme verwant probleem. Ik vind het ook wel eens vermoeiend dat van iedereen tegenwoordig wel een diagnose te stellen is. Erg kort door de bocht gesteld lijkt het wel wat op astrologie. Lees de beschrijving van een Leeuw en iedereen die als Leeuw geboren is denkt ´Tja... er zit wel wat in...´. Ik was bij een van de afspraken van mijn dochter en haar psychiater om mijn aandeel te doen bij het onderzoek naar of ze ADD heeft. De psychiater somde allerlei vragen op ´heb je dit? herken je dat' en ik dacht bij veel punten wel 'ja, maar dat kan voor iederéén opgaan!'. Ik vond het wel wat lastig om aan de hand van dat soort vragen te stellen dat ze dus inderdaad add heeft, maar ja, ik ben de psychiater niet. Zij heeft ervoor geleerd. Er zijn ook beslist punten waarvan ik denk dat het wel binnen het plaatje van ADD past hoor.
In de zin van wat wij voor gezin zijn kan ik niet meer zeggen dat wij een NAHD gezin zijn, als we dat ooit al geweest zijn dan. Dochter blijkt ADD te hebben, man heeft antidepressiva geslikt, jongste heeft een stofallergie, laten we het over mij maar niet hebben)

Zat

Deze vraag doet me denken aan het draadje van een tijdje terug over BlueBand-moeders . Ik denk dat de NADH-gezinnen in de definitie die Guinevere geeft van NADH (namelijk geen stoornissen en aandoeningen) veruit in de meerderheid zijn. Dat wil overigens niet zeggen dat in NADH-gezinnen nooit problemen voorkomen.

Dingen die je eerst nooit opvielen, lijken namelijk opeens alomtegenwoordig te zijn als je er zelf voor het eerst mee te maken krijgt. Daar komt bij dat de aandoeningen en stoornissen tegenwoordig veel 'zichtbaarder' zijn omdat we eerder een etiket op mensen (kinderen) plakken dan vroeger. (Ik geloof er niks van dat er dertig jaar geleden minder mensen waren met aandoeningen en stoornissen. Het was er wel, alleen werd het toen niet zo benoemd.)

Chris

Hmmm

Ik vind het ook een nogal vage vraag. Als het bedoeld is op de manier die ik eruit proef: een gezin zonder chronische aandoeningen of psychische/gedragsproblemen, dan vallen wij daar niet in. Als een nadh-gezin, een gezin is dat hecht is, sociaal en ondernemend, dan vallen wij er wel in. Maar sluit het één het ander ander uit dan?

Nickelo

Hier een gezin met 4 kinderen en oudste heeft vandaag als vorlopige diagnose adhd met ass, of andersom gekregen. Het is vanaf zijn geboorte inderdaad altijd alle zeilen bijzetten geweest, maar toch heb ik daarna nog 3 kinderen op de wereld gezet. Vraag me niet waarom, ook al heb geen moment spijt er van, is het enorm zwaar.

Die vraag

Ja, ik heb er ook wat twijfels bij.
Dat komt omdat er een vergelijking aan te pas komt. Die is oha niet geluksbevorderend in mijn beleving, omdat mensen dat vaak inzetten om hun eigen 'gaten' in kaart te krijgen.
Andere reden is dat die hele etikettentoestand extern is en vaak ook nog alleen op symptoomverzamelingen (adhd en aanverwanten) of eenzijdige metingen (IQ).
Dus eigenlijk vergelijk je dubbel: je eigen gezin met anderen en alle etikettenkinderen met de ongemeten meute.

Bottom line: ik geloof dat het beter is om deze vraag naast je neer te leggen en te rade te gaan waarom je hem stelt. Voel je je raarder dan je zou willen, zijn er dingen die je wilt aanpakken of overdoen? Ik heb echt geen idee welke vraag er achter jouw vraag zit.

Oh ja antwoord: wel wat etiketjes hier en een doodzieke moeder. Maar we kunnen het huis betalen en de sfeer is goed. Niets aan de hand dus.

Ik ben wel erg moe.

Yup

Bij ons is iedereen gewoon normaal. Behalve dan dat we 3 talen in huis spreken dan...

Ik herken de vraag

toen bij mijn oudste de diagnose werd gesteld, en mijn beide neefjes ook met een diagnose werden verblijd, zag ik ook in veel kinderen wel 'iets' Je zit er zo in dat alles opvalt. (Net zoals je overal zwangeren en babies ziet als je zelf heel graag zwanger wilt worden en het lukt niet.) En dat kan heel goed gewoon kindergedrag zijn, als het iets is wat jouw kind ook doet (al dan niet in versterkte mate) dan lijkt het al gauw of iedereen wel iets heeft.
Overigens heeft dit niks met oordelen over normaal of abnormaal of met probleemgezin of bluebandgezin (om die term er idd maar weer in te gooien ) te maken.

Ach

Twee van onze drie(stief-)kinderen hebben een diagnose van een stoornis (ADD en ADHD/ODD) en alle drie de kinderen hebben veel last van hun rugzak ivm huiselijk geweld of mishandeling in de vorige gezinssituatie. Het zijn wel alledrie kinderen, die rustig op de achtergrond bij (ziekenhuis)bezoek kunnen zitten kleuren of een boekje lezen. Zo lijken wij een NADH-gezin voor de buitenwereld en ziet niemand wat er bij ons in het gezin speelt.
Ik ben vorig jaar mee geweest als begeleider op kamp. Hier bleek van de 32 kinderen, er 19 's morgens medicijnen te slikken ivm met een of andere stoornis. Afgaande op dat gegeven, zijn er dus inderdaad veel IADH gezinnen als het om stoornissen gaat.

Nadh

wij zijn denk ik een redelijk NADH gezin.. hebben wel problemen gehad maar na versnelling en wisseling naar een andere school, loopt alles wat de kinderen betreft op rolletjes. verder precies zoals fladderbeestje omschrijft. allebei parttime werken (32/36 uur), we hebben onze 'dingen' wel gehad maar niets super schokkends. normale school, vakantie naar frankrijk oid, leuke vrienden al is het niet superveel door tijdgebrek. kinderen zitten op verschillende clubjes, en wij zelf beginnen daar ook weer 'ns tijd voor te krijgen.

kortom, erg burgerlijk en standaard maar je hoort mij niet klagen.

Liesl

Niks aan de hand

In ieder geval niks ingrijpends.
1 beugelkind, 1 zittenblijven met beperkt zelfvertrouwen en 1 chronische verstopte zenuwpees. Maar voor mij is dat toch niks aan de hand.

Geen ziektes, (verstopping is lastig, maar geen ziekte), geen huwelijkscrisis (meer), allebei een leuke goede baan, geen geldproblemen. Altijd te druk maar inderdaad een NADH gezin. En ik ben er zo dankbaar voor, niks aan verdiend, geluk gehad ?

Rianne

Normen-maffia

Ik wordt vaak kriebelig en getriggerd door dit soort vragen omdat het in mijn ogen inderdaad "hokjes" denken is.

En ik weet ook wel, enerzijds is er niets mis met "hokjes" denken. 't is aangenaam dat we mensen gevoelsmatig kunnen indelen in een bepaalde groep, bijv. jongeren, ouderen, juppie's dinky's, en positivo's.

Anderzijds levert het denken in hokjes ook behoorlijke nadelen op. Er wordt namelijk gereageerd op het uiterlijke plaatje, op die sticker. En als mens met een sticker wordt je ook geacht om je te gedragen volgens de normen die bij die sticker horen.

Het gaat dus om vooroordelen.

Wat mij ook behoorlijk irriteert met al die stickers die uitgedeeld worden tegenwoordig, is dat omdat dingen een naam hebben gekregen, je ook geacht wordt om daar op de "juiste" manier mee om te gaan.

In mijn ogen is er NADH, maar omdat je een sticker hebt, is er toch IADH, en dus wordt je door je omgeving "anders" behandeld omdat er IADH is, en vroeg of laat ervaar je het ook zo, dat er IADH is. En dan ben je van een niets NADH in een IADH situatie beland...
(Als het een ingewikkelde zin is, even hardop lezen scheelt heel veel voor de begrijpbaarheid. (LOL))

Dit doet mij denken aan de orenmaffia. (http://www.onzetaal.nl/advies/orenmaffia.php)
Alleen draait het nu niet om de gedachte dat het je eigen schuld is dat je ziek word, maar om de gedachte dat kinderen "normaal" MOETEN zijn.
De "normen-maffia" staat op elke hoek en achter elke deur. En owee als je kind/partner/ouder niet aan de norm voldoet... Dat MOET je uitzoeken wat er aan de hand is, dan MOET er een plakkertje op, en voila, met dat plakkertje is er weer een norm gezet, en is alles weer okay. De normen-maffia heeft weer gezegevierd, er is weer rust en duidelijkheid.

Ik ben er niet van overtuigd dat er tegenwoordig meer kinderen geboren worden die een afwijking hebben. Ik ben er wel van overtuigd, dat onze maatschappij daar meer last van heeft, en dat de pressie vanuit die maatschappij om daar wat aan te doen heel groot is.

Kinderen die voor 50 jaar geleden dyslectisch waren leerden een beroep waarin ze met hun handen konden werken, en werden daarom ook gewaardeerd en gerespecteerd.

Er was gemiddeld genomen veel meer ruimte voor kinderen om bezig te zijn, om fysiek in beweging te zijn, en er was meer ruimte om lawaai te maken. Domweg omdat er toen minder mensen waren in nederland, en de openbare ruimte veel leger was, en ook meer ruimte bood voor kinderen om lawaai te maken.

De openbare ruimte is tegenwoordig zo vol, er zitten zoveel mensen op elkaar, dat er ook minder ruimte is voor kinderen om zich uit te leven. En bovendien, anonimiteit is groter geworden, waardoor de tolerantie naar elkaar toe ook is afgenomen. En dus is de tolerantie naar elkaars kinderen ook afgenomen, met alle gevolgen van dien.

De normen zijn veranderd. Nogmaals, met de kennis van nu, met de inzichten van nu is ook de pressie toegenomen om je kinderen volgend de norm te laten gedragen. Want anders zijn ze lastig. Als ouder zijnde voel je die pressie ook, en door dat plakkertje, (mijn kind heeft......) kijken en reageren mensen toch anders.

Want laten we eerlijk zijn, als kinderen zich niet gedragen volgens de norm, dan worden de ouders daar toch op aangekeken. Dat wordt ze vaak ook persoonlijk aangerekend. Zij zijn degenen die niet kunnen opvoeden, zij zijn degenen die een steek hebben laten vallen.
Door een etiket wordt die focus verlegd van ouder/opvoeder/leerkracht naar de medische afwijking van het kind. Dan wordt het overmacht, en kan het kind en de ouder daar niets meer aan doen. ( dat is natuurlijk ook weer relatief, want ook hier gelden normen hoe je je dan als ouder moet gedragen)

Ik heb hier moeite mee. Ik heb hier grote moeite mee. Ik wil zelf de kaders bepalen waarin ik functioneer en waarbinnen ik mij goed voel, en welke normen en waarden ik belangrijk vind.

Jolanda, die hoopt dat bovenstaand stuk nog een beetje te volgen is, en die haar stokpaardje weer in de hoek zet.

In januari 2009 nog wel

had toen een gesprek met vriendin dat ik zo gelukkig was, en zo blij dat we geen stoornissen of ziektes in ons drukke gezin hadden. Ja een druk gezin hebben we wel, maar kan je nagaan hoe druk het zou zijn als er ook nog een met een stoornis tussen zou zitten. Ik weet niet meer of ik het toen heb afgeklopt.
In april kreeg onze jongste diagnose: REUMA (hij was toen 2,5 jaar) In juni kreeg ik van de juf van oudste te horen dat ze zich zorgen maakte, zoon dus op de wachtlijst gezet bij GGZ ( wij hadden al langer en veel vaker zorgen gehad, maar op school fietste hij tot dan toe overal doorheen) IN okt werden door school zorgen uitgesproken over middelste zoon, vooral leestechnisch had hij erg veel problemen.
Na maanden van onderzoeken, observaties en testen.
Hebben oudste en middelste nu de diagnose ADHD gekregen, waarbij middelste ook ernstig dysletisch is met een grote P/v kloof. Nu alle puzzelstukken op zijn plek zijn gevallen is het voor ons duidelijk dat jongste ook wel ADHD zal hebben, omdat hij gewoon het zelfde is als de twee grote broers.
NU zitten we dus in april 2010 en ja hoor, diagnoses vliegen om je oren....
het kan verkeren...

Maatschappij en vroeger 2

Ik weet ook niet of ze toen "gelukkiger" waren. Ik heb het over waardering en respect gehad

En niet om het een of ander "vroeger" was het niet altijd beter, en "vroeger" is zeer zeker niet zaligmakend, laat me daar duidelijk in zijn.

Ik ben er alleen ook niet van overtuigd dat het nu altijd beter is. Juist omdat we meer weten en meer kunnen, is de norm naar wat "moet" ook behoorlijk veranderd.

en het is dat MOETEN waar ik moeite mee heb.

en voor de rest... NADH

De vaatwasser

In het NADH-gezin wordt 's avonds de vuile vaat in de afwasmachine gezet, de machine gaat aan en een paar uur later alles weer stralend schoon de kast in.
In het IADH-gezin, moet je iedere keer die vaatwasser uitelkaar schroeven, onderdelen vervangen, weer uren in elkaar prutsen en nog blijkt de vaat niet 100% schoon te worden. Het gaat om een bepaalde vanzelfsprekendheid die stomweg ontbreekt.
Maar ik denk dat ieder z'n deel wel krijgt, iedereen krijgt ooit te maken met die krakkemikkige vaatwasser. De een wat eerder, de ander wat later. De een wat meer, de ander wat minder.

Ik snap wel waar de vraag vandaan komt

Hier op het forum ken ik inmiddels behoorlijk wat forummers met een officieel IADH-kind (ik gebruik even Guineveres definitie, dus stoornis of ziekte), en de laatste tijd zijn er opvallend veel nieuw bijgekomen heb ik de indruk.
Daarentegen heb ik zelf een (voorzover te zien) NADH-gezin, zowel in de zin van geen stoornissen of ziektes, en ook in de zin van: alles gaat best wel goed. En ik heb in de omgeving ook weinig IADH-gezinnen, althans zo lijkt het. Ik kan me namelijk ook goed voorstellen dat dat ineens heel anders blijkt te zijn als ikzelf een kind met stoornis zou hebben en daarover zou praten. Misschien dat mensen het nu liever voor zich houden als ze mij niet al te goed kennen.