Niet uit kinderwens kunnen komen
Ik ben op zoek naar vrouwen / mannen die eenzelfde dilemma hebben gehad: Ik (32) heb al zo lang ik me kan herinneren een kinderwens, mijn vriend (35) heeft er nooit echt bij stilgestaan voordat hij mij leerde kennen (3,5 jaar geleden).
Mijn vriend ging er voor onze relatie begon vanuit dat hij nooit kinderen zou hebben. Vroeg in de relatie hebben we hier een gesprek over gehad, gezien ik de wens wel heb. Mijn vriend liet toen weten dat hij een gezin starten met mij wel zag zitten.
En toen gingen we samenwonen, na 9 maanden, direct aan het begin van Corona. Ik raakte als ZZP’er voor onbepaalde tijd m’n werk kwijt, en had dus geen inkomsten. Ik ging voor het eerst samenwonen (vriend had hier al ruime ervaring mee), en omdat het werk van mijn vriend door ging, kwam er veel van het uitpakken en opruimen van onze spullen op mijn schouders.
Dit heeft een hele hoop stress met zich meegebracht, zodanig dat we dachten dat onze relatie het niet ging redden. In deze periode is mijn vriend gaan twijfelen of hij wel aan kinderen zou moeten beginnen.
Die twijfel is nooit verdwenen, en nu 2,5 jaar later zijn wij daar nog steeds mee bezig. Het hele Fencesitter topic op reddit hebben we afgestruind, alle collega’s en naaste familie en vrienden hebben het dilemma aangehoord en hun ervaringen meegedeeld, we hebben er uren over gepraat (en gehuild). En nog komt hij er niet uit.
Het idee dat we uit elkaar zouden moeten maakt ons ongelofelijk verdrietig, we houden enorm veel van elkaar. En naast deze twijfel is er gewoon niks verkeerd of niet goed aan onze relatie.
2 jaar voor ik mijn vriend leerde kennen kwam ik uit een hele giftige relatie die 7,5 jaar heeft geduurd, dus je kunt snappen dat ik mijn vriend ongelofelijk waardeer - iemand die echt lief is en me respecteert. Alleen die verdomde kinderwenstwijfel.
Mijn vraag is eigenlijk: wie heeft nog meer voor dit vuur gestaan, en wat heb je / hebben jullie er toen mee gedaan? Zijn er specialisten met wie we zouden kunnen praten (afgezien van de praktijkondersteuner, die kon ons niet echt helpen, of een ‘reguliere’ psycholoog)? Wij wonen in Utrecht.
dankjewel.
Kersje schreef op 15-01-2023 om 21:47:
[..]
Ik kan me daar idd weinig bij voorstellen ja, want hypothetische toekomstideeën als het gaat om het aantal kinderen, dus niet wel/niet kinderen, vind ik heel anders. Zeker als blijkt dat deze ideeën in de praktijk toch wel wat lastiger bleken dan enkel in het hoofd. Stel dat een 2e zwangerschap voor de moeder levensbedreigend zou zijn, zouden ze dan nét zo standvastig blijven vasthouden aan het aantal kinderen? Of is dat dan wél een gegronde reden? Iets kan in je hoofd nog zo leuk klinken (ik wil minimaal 2 kinderen), maar in de praktijk ontzettend tegenvallen (bij 1 kind) en je daardoor van gedachten veranderd. Dat vind ik wel legitiem ja, we hebben het immers niet over de kleur van een auto.
Dat weet niemand van te voren en als dat zo blijkt dan ben je eenmaal zwanger. Dat je dan zelf ook geen 3e meer wilt begrijp ik. Nu is er 1 kind, gezond, zwangerschap en bevalling goed verlopen, dus ontstond bij moeder het gevoel dat ze dit nog eens mee wilde maken. Net zoals dat in de meeste gezinnen zo gaat en zonder te weten dat vader daar al afstand van had genomen. Vader heeft in gedachten dat hij dan nog minder tijd over heeft. Ook dat kan, maar het hoeft niet. Wat ik al zei, zo lastig te begrijpen is dat niet van allebei.
MeganRapinoe schreef op 15-01-2023 om 15:08:
Iets misschien nog om mee te nemen. Ik heb in mijn omgeving heel veel mensen met kinderen, maar er zijn er maar een paar met een echt goede relatie. Dat zou ik niet snel opgeven, want die heb je niet zo snel/gemakkelijk . Maar goed, dat doe je ook niet, anders zou je niet zo twijfelen.
Precies, daar zit ik ook heel erg mee in m'n hoofd. M'n lichaam (en hoofd) schreeuwen: kinderennnnn! Maar ergens zit er ook een 'als ik dit opgeef, wat dan? Wil ik dat wel echt?'. We hebben inmiddels 2 relatietherapeuten aangeschreven. Dank voor alle reacties.
rebmaaviv schreef op 15-01-2023 om 18:06:
Wanneer je al stress krijgt van een paar dozen uitpakken terwijl je verder niet werkt......misschien zelf in therapie gaan. Gestalttherapie.
Dan heb je niet goed gelezen wat ik schreef:
stress door 1. aan de beginperiode van de coronacrisis waar de hele wereld in paniek was en alles onduidelijk was gaan samenwonen 2. voor het eerst gaan samenwonen, in een nieuwe stad, waarvan ik dus geen idee had wat ik kon verwachten als iemand die zich soms moet terugtrekken (wat dus niet kon, vanwege corona en je weken op elkaar lip zit) 3. voor onbepaalde tijd mijn werk kwijtraken als freelancer en dus geen inkomsten hebben 4. vriendlief die wel aan het werk is waardoor ik met laminaat en verf aan het sjouwen ben en vervolgens probeer het huis huiselijk te maken zodat we er normaal in kunnen leven.
Ben je nog steeds van mening dat het door 'een paar dozen uitpakken' is?
rebmaaviv schreef op 15-01-2023 om 20:20:
Ik denk dat naast therapie voor jezelf relatietherapie wel kan helpen. Overtuig mijn vriend therapie bestaat namelijk niet. Je vriend weet ook wel dat een keihard: ik wil niet mogelijk leidt tot het verbreken van de relatie. Daarom draaien jullie uren pratend om de hete brei heen.
Wat is je eigen aandeel aan de toxiciteit in je relaties?Natuurlijk kan relatietherapie wel gaan over een verschil in kinderwens.
Je zegt we zoeken een therapeut. .laat je vriend de relatietherapeut kiezen en ga er samen heen. Als hij het echt wil oplossen, dan geef je de verantwoordelijkheid voor de therapie keuze aan hem. Dan kun je meteen ervaren of hij het echt wil oplossen.
Liefde is loslaten en vertrouwen.
Daar gaan we ook voor: praten over het verschil in kinderwens en mijn vriend wil graag boven water krijgen waarom hij zo twijfelt. Daar heb ik geen aandeel in, en zoals hij het zegt: dat heeft niks met mij of onze relatie te maken. Dat het kan leiden tot een breuk dat weten we beiden al te goed, maar we wensen het beste voor elkaar dus we willen er iig alles aan gedaan hebben om duidelijkheid te krijgen voor ons beiden. Ook zodat, mocht het uitgaan hierom, mijn vriend in een volgende relatie weet waar hij voor staat.
Wat bedoel je met mijn aandeel in toxiciteit in relaties? Mijn ex was een verslaafde narcistische ADHD'er met waarschijnlijk nog meer onderliggende mentale problemen, en ik had door problemen vanuit mijn jeugd het idee gekregen dat ik mijn ex (onbewust) wel'beter kon maken'. Na langdurige therapie heb ik daar geen last meer van.
Ook forceer ik mijn vriend niet in dat we samen moeten praten, we zouden ook los van elkaar een traject in kunnen gaan - uiteraard. We laten de therapeut besluiten wat wijsheid is en bouwen verder vanaf daar.
Tralala_U schreef op 16-01-2023 om 11:12:
[..]
ik had door problemen vanuit mijn jeugd het idee gekregen dat ik mijn ex (onbewust) wel'beter kon maken'. Na langdurige therapie heb ik daar geen last meer van..
Dit is wel een punt hoor. Is er een mogelijkheid dat je onbewust (!) ook bezig bent deze man "beter te maken"? Al dat praten, therapie... De twijfel ligt bij hem. Zoals het op mij overkomt, twijfelt hij trouwens niet, hij durf niet hardop nee te zeggen. Ik kan het helemaal mis hebben, maar kijk daar eens goed naar.
Het kan ook wel zijn dat jullie mede door jouw zorg/betermaken geen volledig gelijkwaardige relatie hebben, dat je vriend dat wel aanvoelt maar er niet helemaal de vinger op kan leggen. Dat hij mede daarom geen kinderen wil én dat niet durft te zeggen omdat hij bang is dat hij dan jouw zorg/warmte/stabiliteit (vul maar in) kwijtraakt.
Wat je eerder schreef over hoe hij op ruzie en stress reageert, doet mij ook die kant op denken.
Dit is geen kritiek en heel veel invulling van mij. Vrouwen die uit zo'n toxische relatie komen, belanden wel vaker in een relatie waarin ze voor een ander zorgen. Dat hebben ze eindeloos en zonder succes bij hun ex geprobeerd. Daar krijgen ze nu eindelijk wel waardering voor terug. Dat voelt natuurlijk 100x beter dan een toxische relatie, maar dat is geen gelijkwaardige liefdesrelatie. Een relatie zou gebaseerd moeten zijn op liefde en plezier, niet op zorgen voor een ander.
Als dit allemaal niet aan de orde is, mag je mijn post vanzelfsprekend gewoon negeren. Maar denk er even goed over na, probeer eerlijk en grondig naar jezelf en je relatie te kijken.
Nog steeds de vraag: waarom samen hierover in therapie? Laat hem gaan en jou uitnodigen als daarvoor bij een sessie aanleiding toe is.
Gr Angela
Precies als hij echt aan zijn twijfel had willen werken dat had hij de afgelopen 1,5 tot 2 jaar al 10x de verantwoordelijkheid kunnen nemen om naar een therapeut te gaan. Zo eens met Imi.
Corona vergroot alles uit en heeft bloot gelegd hoe mensen met calamiteiten en stress omgaan. Ik weet niet of daar de twijfel is ontstaan bij hem, maar er is een reden waarom je die context mee geeft.
Net als die voormalige relatie als het niets meer ter zake doet, dan zou je het niet opschrijven. Toch is de vraag: wat is je eigen aandeel geen reden om alle stekels overeind te zetten.
rebmaaviv, maar daarom is het toch juist goed als ze dan samen naar een therapeut gaan? Bovendien zou het zomaar eens kunnen zijn dat zij geïnteresseerd is in het antwoord op de vraag waar zijn twijfel vandaan komt. En het kan goed zijn om samen het proces door te lopen, zeker als er mogelijk een zware consequentie aan vast zit, namelijk het verbreken van de relatie.
Tsjor
Zeker, het is alleen bijzonder dat TO dacht dat een relatietherapeut niet gespecialiseerd is in stellen waarbij er een kinderwens vraagstuk speelt. Het komt over als een project waarbij de vriend gecoacht moet worden om tot een ja te komen.Ik vraag mij af of hij koud watervrees heeft of dat er een situatie is ontstaan waarbij hij zich niet meer vrij voelt om nee te mogen en kunnen zeggen. Het komt over of er al veel gepraat is, waarmee de druk aardig is opgevoerd.
rebmaaviv schreef op 16-01-2023 om 15:29:
Zeker, het is alleen bijzonder dat TO dacht dat een relatietherapeut niet gespecialiseerd is in stellen waarbij er een kinderwens vraagstuk speelt. Het komt over als een project waarbij de vriend gecoacht moet worden om tot een ja te komen.Ik vraag mij af of hij koud watervrees heeft of dat er een situatie is ontstaan waarbij hij zich niet meer vrij voelt om nee te mogen en kunnen zeggen. Het komt over of er al veel gepraat is, waarmee de druk aardig is opgevoerd.
Een goeie therapeut stelt de juiste vragen zodat zaken helder(der) worden, voor beiden wel te verstaan. Ook wij gingen destijds samen naar een psycholoog en dat was juist erg goed, want daardoor moesten wij ook écht naar elkaar luisteren en mocht je, bij een niet gewenst antwoord, elkaar ook niet in de rede vallen. Dit heeft ons iig heel veel geholpen, al was het daarnaast ook zwaar, maar daarom schakel je ook een professional in!
Angela1967 schreef op 16-01-2023 om 13:48:
Nog steeds de vraag: waarom samen hierover in therapie? Laat hem gaan en jou uitnodigen als daarvoor bij een sessie aanleiding toe is.
Gr Angela
Omdat het ook een ‘probleem’ van hen beiden is binnen hun relatie, niet enkel haar of zijn probleem!
Zelf denk ik juist dat een paar sessies alleen goed kan zijn, zodat hij vrijer kan praten. Je zal toch altijd rekening met je partner houden en haar niet willen kwetsen.
Vrijevlinder schreef op 16-01-2023 om 19:06:
Zelf denk ik juist dat een paar sessies alleen goed kan zijn, zodat hij vrijer kan praten. Je zal toch altijd rekening met je partner houden en haar niet willen kwetsen.
Ik begrijp deze denkwijze, maar als je je partner niet wilt kwetsen dan zal er nooit een oplossing komen. Wat betekent dit dan voor de rest van je relatie? Steeds een professional in moeten schakelen om je partner maar niet te hoeven kwetsen? Ook nu hebben zij pijn en verdriet, dus laat hen juist léren dat ook dit soort zaken besproken moeten kunnen worden binnen een relatie. En ja, dat is heel moeilijk, maar wel haalbaar!
Vrijevlinder schreef op 16-01-2023 om 19:06:
Zelf denk ik juist dat een paar sessies alleen goed kan zijn, zodat hij vrijer kan praten. Je zal toch altijd rekening met je partner houden en haar niet willen kwetsen.
Eens. Met zijn tweeën gaat iemand toch enigszins gewenst gedrag vertonen, wat het beeld vertroebelt. Zeker bij zo’n gevoelig onderwerp moet iemand vrijuit kunnen spreken in eerste instantie.
Kersje schreef op 16-01-2023 om 19:21:
[..]
Ik begrijp deze denkwijze, maar als je je partner niet wilt kwetsen dan zal er nooit een oplossing komen. Wat betekent dit dan voor de rest van je relatie? Steeds een professional in moeten schakelen om je partner maar niet te hoeven kwetsen? Ook nu hebben zij pijn en verdriet, dus laat hen juist léren dat ook dit soort zaken besproken moeten kunnen worden binnen een relatie. En ja, dat is heel moeilijk, maar wel haalbaar!
Soms zal je naar binnen moeten om er achter te komen wat je écht wilt. Daarna kan je het samen oppakken. Ik geloof niet zo in dat alles samen doen, zoals in dit geval, het beste werkt.
Vooral over gevoelige onderwerpen, hoe open je samen ook bent, toch zal een paar gesprekken alleen met een prof beter werken dan met z'n drieën.
Ik zeg nergens dat er steeds een prof moet worden ingeschakeld. Het zou kunnen. Als je vast loopt en ergens niet uitkomt is het niet verkeerd. Samen komen ze er immers niet uit. Dat lijkt me beter dan familie en vrienden. Die zijn niet neutraal.
