Niet uit kinderwens kunnen komen
Ik ben op zoek naar vrouwen / mannen die eenzelfde dilemma hebben gehad: Ik (32) heb al zo lang ik me kan herinneren een kinderwens, mijn vriend (35) heeft er nooit echt bij stilgestaan voordat hij mij leerde kennen (3,5 jaar geleden).
Mijn vriend ging er voor onze relatie begon vanuit dat hij nooit kinderen zou hebben. Vroeg in de relatie hebben we hier een gesprek over gehad, gezien ik de wens wel heb. Mijn vriend liet toen weten dat hij een gezin starten met mij wel zag zitten.
En toen gingen we samenwonen, na 9 maanden, direct aan het begin van Corona. Ik raakte als ZZP’er voor onbepaalde tijd m’n werk kwijt, en had dus geen inkomsten. Ik ging voor het eerst samenwonen (vriend had hier al ruime ervaring mee), en omdat het werk van mijn vriend door ging, kwam er veel van het uitpakken en opruimen van onze spullen op mijn schouders.
Dit heeft een hele hoop stress met zich meegebracht, zodanig dat we dachten dat onze relatie het niet ging redden. In deze periode is mijn vriend gaan twijfelen of hij wel aan kinderen zou moeten beginnen.
Die twijfel is nooit verdwenen, en nu 2,5 jaar later zijn wij daar nog steeds mee bezig. Het hele Fencesitter topic op reddit hebben we afgestruind, alle collega’s en naaste familie en vrienden hebben het dilemma aangehoord en hun ervaringen meegedeeld, we hebben er uren over gepraat (en gehuild). En nog komt hij er niet uit.
Het idee dat we uit elkaar zouden moeten maakt ons ongelofelijk verdrietig, we houden enorm veel van elkaar. En naast deze twijfel is er gewoon niks verkeerd of niet goed aan onze relatie.
2 jaar voor ik mijn vriend leerde kennen kwam ik uit een hele giftige relatie die 7,5 jaar heeft geduurd, dus je kunt snappen dat ik mijn vriend ongelofelijk waardeer - iemand die echt lief is en me respecteert. Alleen die verdomde kinderwenstwijfel.
Mijn vraag is eigenlijk: wie heeft nog meer voor dit vuur gestaan, en wat heb je / hebben jullie er toen mee gedaan? Zijn er specialisten met wie we zouden kunnen praten (afgezien van de praktijkondersteuner, die kon ons niet echt helpen, of een ‘reguliere’ psycholoog)? Wij wonen in Utrecht.
dankjewel.
Een verschil in kinderwens is onverenigbaar. Een vd twee zal hoe dan ook teleurgesteld worden.
Je geeft door de situatie verhuizing de indruk gauw gestressed te zijn. Ik weet niet of dit zo is, maar als je gauw gestressed bent kun je misschien beter niet aan een kind beginnen?
Misschien eens een relatietherapeut inschakelen?
Eens, 1 van de 2 zal toe moeten geven en meestal is de nee-zegger degene die "de zin" krijgt.
Een kennis van me staat voor dezelfde strijd maar dan vwb nr 2. Ik begrijp ze allebei, alleen een vrouw die een baby wil zal dat niet zomaar opgeven.
De hamvraag is in feite voor beiden: als de ander niet wil toegeven, ga je dan zover om de relatie te verbreken of kies je voor de relatie.
Ik vind t, naast begrijpelijk, evengoed onverteerbaar als de ander van gedachten verandert, dan sta je toch raar te kijken.
Een goede relatie is een groot goed, maar de wens om een kindje te mogen krijgen moet ook aanwezig mogen zijn.
Kortom, helaas ik heb geen advies, maar leef wel mee; wat een vervelende situatie.
hebben jullie beide zicht op elkaars waarom wel of waarom niet. Dus helemaal weten waarom de ander het wel/niet wilt.
Als dat samen niet lukt, zou ik zeker er een derde beide vragen, om hier een diepgaande zicht op te krijgen. Pas dan kan je kiezen en echt contact maken met de ander over dit fragiele onderwerp.
Treurniet schreef op 13-01-2023 om 20:56:
Je geeft door de situatie verhuizing de indruk gauw gestressed te zijn. Ik weet niet of dit zo is, maar als je gauw gestressed bent kun je misschien beter niet aan een kind beginnen?
Misschien eens een relatietherapeut inschakelen?
Stress heb ik niet snel, en als ik het wel heb kan ik er (relatief) goed mee omgaan. Deze situatie (Corona onzekerheid + werk verliezen als freelancer voor onbepaalde tijd + verhuizen + voor het eerst samenwonen + in een nieuwe stad) was een te grote opeenstapeling destijds.
Tatemae schreef op 13-01-2023 om 20:59:
hebben jullie beide zicht op elkaars waarom wel of waarom niet. Dus helemaal weten waarom de ander het wel/niet wilt.
Als dat samen niet lukt, zou ik zeker er een derde beide vragen, om hier een diepgaande zicht op te krijgen. Pas dan kan je kiezen en echt contact maken met de ander over dit fragiele onderwerp.
Dit heeft hij idd, de voors en de tegens op een rij. Zijn grootste twijfel is de onzekerheid, omdat we natuurlijk geen ervaring hebben met het ouderschap. We zijn idd op zoek naar een derde partij, maar weten niet wie we daarvoor het beste kunnen inschakelen. Een relatietherapeut klinkt niet heel logisch, die zijn niet persé gespecialiseerd in dit soort vragen.
Heb je geen kleine nichtjes of neefjes om een weekend te proefdraaien?
Waarom wil je vriend geen kind en hoe kan jij hem daarin tegemoet komen?
waarom realiseert hij zich niet dat jij het ook niet weet, hoe het zal gaan? het is niet dat jij er meer van weet dan hij, jij hebt er gewoon een positiever gevoel bij. Onzekerheid is voor iedereen die aan kinderen denkt een probleem. In dat opzicht is hij niet uniek (en kan hij zich daar wellicht in verdiepen en handvatten vinden om die onzekerheid los te laten of zich er op een andere manier in te verdiepen) Is hij op andere gebieden ook onzeker?
gr Angela
Dag tralala,
Kijk hier eens naar:
https://www.psychologiemagazine.nl/artikel/als-je-kinderwens-een-breekpunt-is/
Een psycholoog of poh ggz kan jullie zeker helpen alleen kan niet beslissen of jullie wel/niet voor kinderen gaan.
Lees het stuk maar eens, er zijn vele verhalen bekend.
Ik heb 2 collega' s die hebben uitgesproken ongewenst kinderloos te zijn wegens wensen van de partner. 1 collega heeft het na jaren geaccepteerd, 1 collega blijft het als een gemis ervaren, nog steeds na al die jaren en ervaart veel spijt dat ze niet naar zichzelf geluisterd heeft.
Succes met deze ingewikkelde overweging. 
Ik vind het heel erg sneu voor jou.
Toch vind ik dat een kind door beide ouders moet gewenst zijn.
Je bent ook nog heel jong!
Mss dat jouw vriend het over 2-3-4 jaar wel ziet zitten om voor een kind te gaan?
zwaankip schreef op 13-01-2023 om 21:23:
Ik vind het heel erg sneu voor jou.
Toch vind ik dat een kind door beide ouders moet gewenst zijn.
Je bent ook nog heel jong!
Mss dat jouw vriend het over 2-3-4 jaar wel ziet zitten om voor een kind te gaan?
Mensen kunnen ook van mening veranderen over hun kinderwens als het kind er eenmaal is. En dat kan beide kanten op ..
"En toen gingen we samenwonen, na 9 maanden, direct aan het begin van Corona. Ik raakte als ZZP’er voor onbepaalde tijd m’n werk kwijt, en had dus geen inkomsten. Ik ging voor het eerst samenwonen (vriend had hier al ruime ervaring mee), en omdat het werk van mijn vriend door ging, kwam er veel van het uitpakken en opruimen van onze spullen op mijn schouders.
Dit heeft een hele hoop stress met zich meegebracht, zodanig dat we dachten dat onze relatie het niet ging redden. In deze periode is mijn vriend gaan twijfelen of hij wel aan kinderen zou moeten beginnen".
Ik vind het toch wel bijzonder dat je vriend bij de "eerste, grote hobbel" afhaakt m.b.t. de kinderwens. Aan de andere kant, kinderen, opvoeding, de zorgen, het kan ook allemaal veel stress geven. Misschien ziet je vriend dat niet zitten?
Treurniet schreef op 13-01-2023 om 21:35:
[..]
Mensen kunnen ook van mening veranderen over hun kinderwens als het kind er eenmaal is. En dat kan beide kanten op ..
Kunnen, ja. Maar wat indien dit niet het geval is? Stel je voor dat er een baby komt die door 1 van de ouders echt niet gewenst is. Dat kind draagt het "zich niet gewenst" voelen heel zijn/ haar leven mee.
Ik had geen sterke kinderwens en kon me een leven zonder kinderen ook prima voorstellen. Toen raakte ik ongepland zwanger en bleek ik mijn kind(eren) zomaar heel leuk te vinden!
Een kind krijgen, vooral een eerste, is voor iedereen een sprong in het diepe vol onzekerheid. Ik denk dat iedereen tijdens de zwangerschap en zelfs ook als de baby er is nog wel eens twijfels heeft: waar ben ik aan begonnen? Die onzekerheid is doodnormaal. Je weet immers niet wat voor kind je krijgt en je krijgt er geen gebruiksaanwijzing bij. Mijn eigen moeder kon me geruststellen door te zeggen: uit twee redelijk normale ouders komt meestal een redelijk normaal kind.
Alles wat mensen zeggen over kinderen krijgen is waar: het is het mooiste én (bij vlagen) het zwaarste wat je kan overkomen. Je leven zal nooit meer hetzelfde zijn, je krijgt er een enorme verantwoordelijkheid bij, maar wat ook waar is: je krijgt er zóveel voor terug.
Mijn bijdrage helpt jou en je vriend vast niet echt. Ik wens jullie veel wijsheid.
Tickel schreef op 13-01-2023 om 21:38:
"En toen gingen we samenwonen, na 9 maanden, direct aan het begin van Corona. Ik raakte als ZZP’er voor onbepaalde tijd m’n werk kwijt, en had dus geen inkomsten. Ik ging voor het eerst samenwonen (vriend had hier al ruime ervaring mee), en omdat het werk van mijn vriend door ging, kwam er veel van het uitpakken en opruimen van onze spullen op mijn schouders.
Dit heeft een hele hoop stress met zich meegebracht, zodanig dat we dachten dat onze relatie het niet ging redden. In deze periode is mijn vriend gaan twijfelen of hij wel aan kinderen zou moeten beginnen".
Ik vind het toch wel bijzonder dat je vriend bij de "eerste, grote hobbel" afhaakt m.b.t. de kinderwens. Aan de andere kant, kinderen, opvoeding, de zorgen, het kan ook allemaal veel stress geven. Misschien ziet je vriend dat niet zitten?
Daar heb je een punt.
