Niet uit kinderwens kunnen komen
Ik ben op zoek naar vrouwen / mannen die eenzelfde dilemma hebben gehad: Ik (32) heb al zo lang ik me kan herinneren een kinderwens, mijn vriend (35) heeft er nooit echt bij stilgestaan voordat hij mij leerde kennen (3,5 jaar geleden).
Mijn vriend ging er voor onze relatie begon vanuit dat hij nooit kinderen zou hebben. Vroeg in de relatie hebben we hier een gesprek over gehad, gezien ik de wens wel heb. Mijn vriend liet toen weten dat hij een gezin starten met mij wel zag zitten.
En toen gingen we samenwonen, na 9 maanden, direct aan het begin van Corona. Ik raakte als ZZP’er voor onbepaalde tijd m’n werk kwijt, en had dus geen inkomsten. Ik ging voor het eerst samenwonen (vriend had hier al ruime ervaring mee), en omdat het werk van mijn vriend door ging, kwam er veel van het uitpakken en opruimen van onze spullen op mijn schouders.
Dit heeft een hele hoop stress met zich meegebracht, zodanig dat we dachten dat onze relatie het niet ging redden. In deze periode is mijn vriend gaan twijfelen of hij wel aan kinderen zou moeten beginnen.
Die twijfel is nooit verdwenen, en nu 2,5 jaar later zijn wij daar nog steeds mee bezig. Het hele Fencesitter topic op reddit hebben we afgestruind, alle collega’s en naaste familie en vrienden hebben het dilemma aangehoord en hun ervaringen meegedeeld, we hebben er uren over gepraat (en gehuild). En nog komt hij er niet uit.
Het idee dat we uit elkaar zouden moeten maakt ons ongelofelijk verdrietig, we houden enorm veel van elkaar. En naast deze twijfel is er gewoon niks verkeerd of niet goed aan onze relatie.
2 jaar voor ik mijn vriend leerde kennen kwam ik uit een hele giftige relatie die 7,5 jaar heeft geduurd, dus je kunt snappen dat ik mijn vriend ongelofelijk waardeer - iemand die echt lief is en me respecteert. Alleen die verdomde kinderwenstwijfel.
Mijn vraag is eigenlijk: wie heeft nog meer voor dit vuur gestaan, en wat heb je / hebben jullie er toen mee gedaan? Zijn er specialisten met wie we zouden kunnen praten (afgezien van de praktijkondersteuner, die kon ons niet echt helpen, of een ‘reguliere’ psycholoog)? Wij wonen in Utrecht.
dankjewel.
Heb jij wel eens echt nagedacht over hoe het zou zijn om oud met hem te worden, zonder kinderen? Je echt ingeleefd in hoe dat voor jou zou zijn en of je daar vrede mee zou kunnen hebben? Ik denk namelijk dat als je dat voor jezelf helder hebt, je beter een besluit kunt nemen of je verder wil/kan met deze relatie.
Ik krijg namelijk door jouw reacties de indruk dat jij op zoek bent naar een manier om hem over te halen, omdat jij denkt dat het dan wel goedkomt allemaal. Het lijkt net dat jij wat dat betreft jezelf ook vastgedacht hebt.
En dat helpt jou ook niet verder. Want dan blijf je bij hem en maar hopen dat hij bijtrekt. En als hij dat niet doet, is de kans voor jou om kinderen te krijgen op een gegeven moment wel erg klein of misschien helemaal nul. Dat doet jullie relatie zeker geen goed.
Zorg dus dat jij voor jezelf helder hebt wat belangrijker voor je is: Een relatie met hem zonder kinderen of je kinderwens. En hak dan de knoop door. Blijf niet hangen in de hoop dat hij wel bijdraait, dan maak je jezelf afhankelijk van hem.
1968 schreef op 14-01-2023 om 10:41:
Ik neem aan dat jullie het ook wel eens hebben gehad over de positieve effecten van het hebben van een kind? Naast de slapeloosheid en het omgaan met onverwachte dingen zijn er natuurlijk heel veel leuke bijzondere aspecten aan het krijgen van een kind. Je ziet jezelf/je partner langzaam terug in zo'n kleintje. Je gaat ontdekken dat ze een eigen persoontje worden, je ziet dat ze grapjes kunnen maken, je ziet de verwondering als ze een wolk zien of een lieveheersbeestje zien. Je leeft het leven door zijn/haar oogjes mee. Je kind is niet ineens een lastige peuter waar je niet mee om weet te gaan, langzaam groei je daarin mee, en leer je je eigen trucjes daarvoor. Dan krijgt een peuter de basisschool leeftijd en krijg je weer totaal andere gesprekstof etc etc
Daarom is het oefenen met andermans kind niet zo handig (ik heb namelijk ook niets met babies en peuters van anderen)
Mijn ex riep ook altijd dat hij geen kinderen wilde...ik was toen onverwacht over tijd, dus we waren nogal in de stress, want ik zei dat ik er niet aan moest denken een abortus te moeten ondergaan. Na een week bleek het loos alarm (weet niet meer waarom dat een week duurde trouwens) maar behalve opluchting hadden we beiden ook een gevoel van 'oh, toch wel jammer'. Een jaar later hadden we ons eerste kind en hij heeft nooit spijt hiervan gehad.
Precies wat 1968 zegt: het is een groot avontuur en je aanvaardt vanzelf, je groeit mee met wat het leven je brengt. Een vrouw met kinderwens is ook zoiets wat het leven je brengt, of een man zonder kinderwens natuurlijk. Oefenen met het kind van een ander lijkt me daarom echt zinloos.
Hij staat er blijkbaar anders in dan jij. Trek je conclusies, het is wat het is. Ik vind het erg verdrietig voor je dat jullie verder zo'n goede relatie hebben, maar dit is wel een wezenlijk ding. Het komt ook niet goed als één van beide zich gedwongen voelt.
Ik begrijp niet waarom het zo bijzonder is dat je op je 32e (of eerder?) 'voor het eerst' gaat samenwonen. Is dat voor jullie iets waar je ervaring mee moet hebben? Dat is echt onzin. Als het goed is tussen jullie woon je samen, en klaar. Ik ben op mijn 60e pas 'voor het eerst' gaan samenwonen met een man die 15 jaar eerder gescheiden was en dat is echt helemaal niet moeilijk ofzo. Gelukkig vindt niemand in mijn omgeving dat je daar ervaring mee moet hebben.
Overigens: ik krijg verschrikkelijke jeuk van mannen die op hun 50e gaan daten en bij 'Kinderwens' dan invullen 'Weet nog niet'. Brrrrr....
Hij had en heeft geen kinderwens. In het begin van de relatie was hij bereid er toch voor te gaan door de roze wolk en waarschijnlijk zonder diep over de consequenties na te denken. Toen de romantische eerste tijd Vance relatie voorbij was realiseerde hij zich beter wat een kind hebben in houd en dat dat niet iets is wat hij wil of waar hij geschikt voor is.
Dit is wat ik denk over de situatie. Het lijkt me niet slim om hem over te halen. Ik heb zelf ook geen kinderwens en dat komt ook omdat het gewoon niet bij mijn karakter past.
Tralala_U schreef op 14-01-2023 om 09:55:
[..]
Daar zit het hem ook in: hij is niet goed stressbestending, ik wel. Als wij ruzie hebben, wat gelukkig niet vaak voorkomt, dan zie ik hem bijna wegkruipen. Zo erg vind hij stress. Hij is o.a. bang dat als een kind constant erg dwars is en vervelend doet hij compleet blokkeert, zoals dat ook gebeurt in een ruzie met mij.
Ook de stress die in kind in het algemeen in zijn leven zou kunnen brengen zou voor hem een reden zijn om voor 'geen kind' te kiezen, zodat hij het relatief stressvrije leven dat hij nu heeft door kan zetten - alleen op de een of andere manier is de twijfel zo groot dat hij dat niet genoeg reden vind om onze relatie op te zeggen.
Als je enerzijds schrijft dat hij niet onzeker is en anderszijds dat hij niet stress bestendig is dan spreekt dat elkaar tegen mijns inziens
Gr Angela
Ps en verderop gebruik je nog een andere term die mij doet vermoeden dat hij gewoon niet wil hoeven dealen met de onzekerheid en onvoorspelbaarheid van kinderen. En dat is zeer legitiem! Ik neig naar wat iemand daarna schreef: je luistert niet echt naar hem.
Ik zou het hebben over jouw verdriet en hoe jullie relatie dat kan overleven. Maar ik denk dat je echt moet ophouden om de oplossing te vinden in het praten over zijn 'nee'
Ik snap dat je heel graag wil. En dat het misschien daardoor komt dat je hem niet serieus neemt. “Hij is een doemdenker” “hij kan het heus wel”.
Of hij het kan of niet, zwaarmoedig in het leven staat of niet… het lijkt erop dat hij niet WIL. En jij walst daar steeds overheen. Geen kinderen willen is iets anders dan nog geen kinderen willen. Het is niet zo rationeel als jij dat aanvliegt. En als we het over rationeel hebben, dan valt er ook een flinke lans te breken voor GEEN kinderen willen. Besef dat jouw grote kinderwens net zo min rationeel is als zijn gebrek daaraan.
ook stap je makkelijk over zijn issues heen; hij krijgt dan wel even een klap, maar komt er altijd wel weer vrij snel overheen. Je zit niet in zijn hoofd. Jij voelt niet wat het hem kost, Ookal is hij nog zo eerlijk naar je. Ook al houd je nog zoveel van hem.
Mijn eerste en belangrijkste tip is echt: neem je man serieuzer dan je nu doet.
Hoe meer jij hem wil overhalen, hoe meer je aan hem trekt, hoe meer hij in de weerstand gaat. Je zal merken als jullie beiden het onderwerp helemaal zouden kunnen loslaten, er ruimte komt om open met elkaar te praten.
Ik denk niet dat je door je wens écht in staat bent om naar hem te luisteren, want je wil zo graag. Dit met iedereen bespreken vind ik best bijzonder, want de meeste mensen hebben kinderen en zullen er niet neutraal in staan.
En eerlijk, ik snap hem heel goed. Als je prima tevreden bent met je leven en gelukkig samen, en je mist niets, waarom zou je dan je leven overhoop halen met onrust en slapeloze nachten? Want dat is wat er gebeurt.
Dat wil niet zeggen dat je gevoelens er niet mogen zijn, die zijn even belangrijk als de zijne.
Nog jaren praten zal jullie niet verder helpen. Ik zou een pauze inlassen en bijv. een half jaar niet meer over dit onderwerp samen praten. Dan komt er wat lucht en rust. Zoveel mogelijk loslaten en na een half jaar kijken hoe jullie er dan over denken.
O en hij denkt zichzelf niet al 2,5 jaar “vast”; hij is in 2,5 jaar niet van gedachten veranderd. Dat is wezenlijk iets anders. Ik snap dat jij het graag anders zou zien, maar dit is dus niet per se maakbaar.
In veel van wat je schrijft lees ik dat je niet echt naar hem luistert.
Ik lees twee mensen die graag bij elkaar willen zijn, maar een ander toekomst beeld hebben. Hij geen kind, jij wel een kind. Jullie lijken allebei te hopen dat dat op magische wijze toch verenigbaar gaat zijn, omdat jullie elkaar niet los willen laten.
Hij houd niet van spanning en kiest dus voor conflict vermijden. Hij praat wat met je mee, maar puntje bij paaltje is het antwoord wel nee of iets afgezwakt zodat het minder conflict oplevert: "ik weet het niet". Jij daarentegen blijft hopen dat zijn mening wordt bijgesteld, praat op hem in, laat de halve wereld hem vertellen hoe leuk het is en als het niet werkt wordt je boos. Waarna jullie samen huilen dat jullie gewoon graag samen willen zijn.
En omdat hij zich minder uit spreekt zie jij dat als luisteren en twijfelen. Maar wat zou er gebeuren als jouw vriend iedereen gaat vragen die geen kinderen hebben om jou te vertellen wat de voordelen zijn. Om steeds te schetsen hoe leuk het met zijn tweeën zou zijn? Actief jou overhalen voor een kinderloos leven, zoals jij dat nu bij hem doet? Zou jij je dan nog zo gehoord voelen?
Ik denk dat als we jouw vriend zouden vragen of hij zich gehoord voelt in zijn kinderloosheid dat het antwoord nee zou zijn.
Ik wil je één ding in ieder geval absoluut afraden en dat is met hem een kind krijgen waarbij jij zowel de moeder- als de vaderrol op je neemt en hij er min of mee bij hangt.
Jouw leven draait dan, zeker de eerste jaren, grotendeels om het kind. Het zijne niet.
Daarbij lijkt het me meer dan schadelijk voor een kind om een vader te hebben die wel aanwezig is, maar niet beschikbaar. Die niet voor je zorgt of naar je omkijkt en jou eigenlijk niet wilde, voor wie jij niet boeit, maar waarmee je als kind wel in één huis woont waardoor je er dag in dag uit mee geconfronteerd wordt. Dat lijkt me zelfs pijnlijker dan een vader die niet aanwezig is of op afstand een beperkte rol speelt in het leven van het kind. En voor je relatie lijkt het me helemaal de nagel aan de doodskist.
Overigens vind ik een andere partner zoeken met als enige criterium 'heeft ook een kinderwens' ook te beperkt voor het aangaan van een relatie en kinderen mee op de wereld te zetten.
MamaE schreef op 14-01-2023 om 12:00:
Ik wil je één ding in ieder geval absoluut afraden en dat is met hem een kind krijgen waarbij jij zowel de moeder- als de vaderrol op je neemt en hij er min of mee bij hangt.
Jouw leven draait dan, zeker de eerste jaren, grotendeels om het kind. Het zijne niet.
Daarbij lijkt het me meer dan schadelijk voor een kind om een vader te hebben die wel aanwezig is, maar niet beschikbaar. Die niet voor je zorgt of naar je omkijkt en jou eigenlijk niet wilde, voor wie jij niet boeit, maar waarmee je als kind wel in één huis woont waardoor je er dag in dag uit mee geconfronteerd wordt. Dat lijkt me zelfs pijnlijker dan een vader die niet aanwezig is of op afstand een beperkte rol speelt in het leven van het kind. En voor je relatie lijkt het me helemaal de nagel aan de doodskist.
Overigens vind ik een andere partner zoeken met als enige criterium 'heeft ook een kinderwens' ook te beperkt voor het aangaan van een relatie en kinderen mee op de wereld te zetten.
“Heeft een kinderwens” was bij mij niet het enige criterium. “Heeft geen kinderwens of weet het nog niet” was wel een dealbreaker voordat ik echt aan iemand gehecht raakte.
Zou hij een kind ‘nemen’ als hij niet met jou was?
Nee toch? Absoluut niet.
Hij wil geen kind.
Zijn enige twijfel zit er in of hij het kan opbrengen toch een kind te nemen omdat hij jou daar gelukkig mee maakt.
AlisonH schreef op 14-01-2023 om 12:03:
[..]
“Heeft een kinderwens” was bij mij niet het enige criterium. “Heeft geen kinderwens of weet het nog niet” was wel een dealbreaker voordat ik echt aan iemand gehecht raakte.
Zeker, maar een sterke kinderwens heeft bij mij niet geholpen bij het vinden van een goede partner. Ik werd al gauw weggezet als iemand die toch alleen maar kinderen wil. Niet geheel onterecht trouwens. Mijn enige mogelijkheid op mijn 36e was om het in mijn eentje te doen. Dat heb ik gedaan toen het goed voelde. Nooit spijt van gehad. Kinderwens is irrationeel en gaat behoorlijk ver. Geen kinderen willen ook trouwens.
Op een bepaalde leeftijd moet je het voor elkaar hebben met die keuzes. Dat kan anders zijn voor een man of als je je eicellen laat invriezen. Dat was persoonlijk voor mij geen optie.
MamaE schreef op 13-01-2023 om 23:24:
Een kinderwens is iets waar een compromis niet mogelijk is. Je kunt niet een half kind nemen en eenmaal gekozen, zit je daar ook wel aan vast.
Het heeft echter wel een houdbaarheidsdatum. Je kunt niet eeuwig blijven twijfelen, op een gegeven moment is de keuze er niet meer. Er zijn ook vooraf geen garanties dat het lukt, laat staan snel.
Je kan dus wel een compromis aangaan, er zijn zat kinderen die in een gezin wonen waar het goed voor hen en het gezin is als ze even een weekend of een week van huis zijn. Dus na een paar proef weekenden en weekjes met eventuele neefjes en nichtjes zou je je hiervoor aan kunnen melden.
AlisonH schreef op 14-01-2023 om 12:03:
[..]
“Heeft een kinderwens” was bij mij niet het enige criterium. “Heeft geen kinderwens of weet het nog niet” was wel een dealbreaker voordat ik echt aan iemand gehecht raakte.
Dat snap ik. Voor mij ook. Maar ik had wel voor mezelf besloten dat ik niet zonder partner aan kinderen wilde beginnen en dat ik die ook niet met elke willekeurige man met een kinderwens wilde krijgen.
ik ben moeder van 4 jonge kinderen;
'Je krijgt er zoveel voor terug' zegt men
Ja, zeker. Maar kinderen kósten je mogelijk ook veel: je (nacht)rust, je zorgeloosheid, het maatjes-zijn met je partner (wij zijn al tijden gezinsmanagers ipv maatjes zoals daarvoor), je eigen dagindeling kunnen bepalen, geld, tijd en energie. En dat houd nooit meer op.
Ik zou mijn partners zorgen serieus nemen. En, als ik zéker kinderen zou willen, zo snel mogelijk een andere fijne partner zoeken. Mét kinderwens. Dan is het hele gebeuren met kinderen (soms) al complex genoeg.
