Niet uit kinderwens kunnen komen
Ik ben op zoek naar vrouwen / mannen die eenzelfde dilemma hebben gehad: Ik (32) heb al zo lang ik me kan herinneren een kinderwens, mijn vriend (35) heeft er nooit echt bij stilgestaan voordat hij mij leerde kennen (3,5 jaar geleden).
Mijn vriend ging er voor onze relatie begon vanuit dat hij nooit kinderen zou hebben. Vroeg in de relatie hebben we hier een gesprek over gehad, gezien ik de wens wel heb. Mijn vriend liet toen weten dat hij een gezin starten met mij wel zag zitten.
En toen gingen we samenwonen, na 9 maanden, direct aan het begin van Corona. Ik raakte als ZZP’er voor onbepaalde tijd m’n werk kwijt, en had dus geen inkomsten. Ik ging voor het eerst samenwonen (vriend had hier al ruime ervaring mee), en omdat het werk van mijn vriend door ging, kwam er veel van het uitpakken en opruimen van onze spullen op mijn schouders.
Dit heeft een hele hoop stress met zich meegebracht, zodanig dat we dachten dat onze relatie het niet ging redden. In deze periode is mijn vriend gaan twijfelen of hij wel aan kinderen zou moeten beginnen.
Die twijfel is nooit verdwenen, en nu 2,5 jaar later zijn wij daar nog steeds mee bezig. Het hele Fencesitter topic op reddit hebben we afgestruind, alle collega’s en naaste familie en vrienden hebben het dilemma aangehoord en hun ervaringen meegedeeld, we hebben er uren over gepraat (en gehuild). En nog komt hij er niet uit.
Het idee dat we uit elkaar zouden moeten maakt ons ongelofelijk verdrietig, we houden enorm veel van elkaar. En naast deze twijfel is er gewoon niks verkeerd of niet goed aan onze relatie.
2 jaar voor ik mijn vriend leerde kennen kwam ik uit een hele giftige relatie die 7,5 jaar heeft geduurd, dus je kunt snappen dat ik mijn vriend ongelofelijk waardeer - iemand die echt lief is en me respecteert. Alleen die verdomde kinderwenstwijfel.
Mijn vraag is eigenlijk: wie heeft nog meer voor dit vuur gestaan, en wat heb je / hebben jullie er toen mee gedaan? Zijn er specialisten met wie we zouden kunnen praten (afgezien van de praktijkondersteuner, die kon ons niet echt helpen, of een ‘reguliere’ psycholoog)? Wij wonen in Utrecht.
dankjewel.
Decembermamma schreef op 14-01-2023 om 12:26:
[..]
Je kan dus wel een compromis aangaan, er zijn zat kinderen die in een gezin wonen waar het goed voor hen en het gezin is als ze even een weekend of een week van huis zijn. Dus na een paar proef weekenden en weekjes met eventuele neefjes en nichtjes zou je je hiervoor aan kunnen melden.
Dat kan. Weekend- of vakantiepleegzorg. Alleen lijkt het me in het geval van TS en partner in geen enkel opzicht een goed idee. Dat betreft vaak kinderen die het niet makkelijk hebben en dat is niet zelden merkbaar in gedrag.
Haar vriend heeft niks met kinderen, laat staan die van een ander. Grote kans dat het dan een definitieve nee wordt. Zij wil graag kinderen met 'alles er op en er aan', dus echt moeder worden, met alle verantwoordelijkheden die daarbij horen.
Wat niet wegneemt dat pleegzorg een nobel iets is en dat het heel belangrijk en waardevol is dat er gezinnen zijn die ruimte maken voor kinderen die thuis niet altijd genoeg ruimte krijgen.
Tralala_U schreef op 14-01-2023 om 10:32:
[..]
Als ik zie hoe hij met anderen is, hoe hij er voor mij is als ik het nodig heb, hoe hij met zijn katten omgaat, dan bestaat er geen twijfel dat hij een erg goede vader zou zijn. Dit beamen ook onze vrienden en familie. Hij twijfelt er zelf ook niet over.
Dat laatste snap ik niet. Uit niets blijkt dat hij een goede vader zou zijn, maar hij vindt zelf van wel, terwijl hij niet eens wil?
Als hij dit zelf zegt, is dat dan niet gewoon om jou aan het lijntje te houden zodat je hoop blijft houden en hem niet verlaat? Idem voor als jij het zou vinden hoor. Die man klinkt helemaal niet stabiel, ik zou er niet eens een kind mee willen.
Tralala_U schreef op 14-01-2023 om 10:20:
[..]
Ons leven, en de relatie is heel goed, afgezien van dit zwaard van damocles (zo voelt het). Ik heb meer dan voldoende inkomsten. Ik heb uiteindelijk 'maar' 3 maanden zonder inkomsten en werk gezeten maar had een buffer om dat op te vangen, en mijn vriend is van baan veranderd: daar heeft hij het enorm naar zijn zin bij z'n nieuwe werkgever, en minder stress dan met z'n vorige baan.
We zijn erg dol op elkaar. Dat is na het samenwonen, na de eerste paar maanden, alleen maar gegroeid. Voor ons beiden is dit de beste, en fijnste relatie die we ooit gehad hebben. We kunnen alles met elkaar bespreken, en we zijn er voor elkaar. We kunnen ook nog steeds heel lief, en zorgzaam voor elkaar zijn op moeilijke momenten.
We weten dat we met elkaar willen trouwen, en we zouden samen graag een huis kopen. Van bindingsangst is geen sprake gelukkig, we willen dolgraag samen blijven. Alleen ik heb al jaren de prangende kinderwens, en de tijd tikt door.
Dat vind ik erg zwaar, zeker omdat ik deze wens niet op kan geven - dit ga ik mijn vriend in de toekomst kwalijk nemen, dat hij mij 'geen kind heeft gegund' (terwijl ik er zelf ook bij ben, ik gun hem dat soort irreële opmerkingen niet).
En zeker, de reactie van mijn vriend kwam destijds ook echt uit enthousiasme (en verliefdheid). Eerst zei hij dat de twijfel is gekomen door de stress van het verhuizen en alles wat er toen gaande was, en later zei hij dat hij nog nooit echt over dit onderwerp heeft nagedacht. 2,5 jaar later heeft hij zichzelf helemaal vast gedacht.
En precies wat je schetst: het viel ons beiden zwaar, en na 9 maanden was alles anders idd. Het zorgeloze was er in 1 klap keihard af. Dat is nu wel weer redelijk terug gelukkig, alleen blijft dit onderwerp keihard op de achtergrond staan.
Hij is met name erg onzeker over de enorme verantwoordelijkheid: wat als het nou ontzettend tegenvalt, van die verantwoordelijkheid kom je nooit meer af. Dat zou catastrofaal zijn, en je leven verpesten. Hij is een behoorlijke doemdenker, en hoe zeer ik ook denkbeelden om probeer te buigen naar iets minder zwaars of iets positiefs: het gaat er niet / moeilijk in. Het 'wat als het tegenvalt' is erg zwaar voor hem.
Hoe goed je ook bij elkaar past, jullie wensen voor de toekomst komen niet overeen. Dat jullie daar pas achter zijn gekomen nadat je al samenwoonde, maakt het er niet makkelijker op.
Ik denk dat je je af moet vragen of je elkaar wel vast moet houden als dat betekent dat een van beiden zijn/haar wens voor de toekomst moet opgeven om de ander zijn/haar gewenste toekomst te gunnen. Je vriend heeft net zoveel recht op wat hij wil als jij op wat jij wil. Hij is geen onzekere doemdenker als hij zegt dat de verantwoordelijkheid voor een kind zwaar is en dat hij het dus niet wil proberen omdat je je achteraf nooit meer kan bedenken. Dat is wat hij denkt en wil. Best realistisch. Het is ook zwaar. En bij twijfel is het vaak het verstandigst om er niet aan te beginnen.
Dus tsja. Jouw wens tegenover de zijne.
Je kan niet van je vriend verwachten dat hij de verantwoordelijkheid voor het vervullen van jouw wens neemt - ten koste van zijn eigen wens. Andersom kan hij dat ook niet van jou verwachten.
Wat ga je doen als je de verantwoordelijkheid voor het vervullen van jouw toekomstwens helemaal bij jezelf legt?
Tralala_U schreef op 13-01-2023 om 21:06:
[..]
Stress heb ik niet snel, en als ik het wel heb kan ik er (relatief) goed mee omgaan. Deze situatie (Corona onzekerheid + werk verliezen als freelancer voor onbepaalde tijd + verhuizen + voor het eerst samenwonen + in een nieuwe stad) was een te grote opeenstapeling destijds.
Met kinderen kun je nog vele malen meer stress hebben.
Als jullie hierdoor al problemen hadden, zou ik niet aan kinderen beginnen
Due-scimmie schreef op 14-01-2023 om 10:52:
Als ik dit topic lees denk ik niet dat je partner kinderen wil. Ik lees wel een heleboel pogingen om hem te overtuigen maar mijn insziens moet je iemand niet willen overtuigen van een kinderwens. Hij is er of hij is er niet.
Wanneer je nu je relatie verbreekt is er nog tijd om mogelijk een andere partner te vinden. Als je nog 5 jaar wacht bij wijze van mogelijk niet.
Niet mee eens. Wij hebben beiden nooit een uitgesproken kinderwens gehad. We hebben het een kans gegeven maar wel samen de afspraak gemaakt dat we geen onderzoek en/of medisch traject zouden doen als het niet lukte. We bleken uiterst vruchtbaar samen en hebben nu 2 kinderen. Ik vond de verantwoordelijkheid de eerste 15 jaar vaak ronduit benauwend. Maar dat woog ruimschoots op tegen het plezier. Onze oudste is best een ‘probleemgeval’ maar zelfs dat mocht de pret niet drukken.
Ze zijn nu volwassen, zoon is weer terug in huis nadat de relatie met vriendin stukliep. We genieten er enorm van dat we ze nog even samen thuis hebben. Echt onze beste beslissing ooit.
Hoewel ik zeker weet dat we ook zonder kinderen een prima leven zouden hebe n gehad ben ik blij dat ze ons gegeven zijn.
Jonagold schreef op 14-01-2023 om 13:14:
[..]
Niet mee eens. Wij hebben beiden nooit een uitgesproken kinderwens gehad. We hebben het een kans gegeven maar wel samen de afspraak gemaakt dat we geen onderzoek en/of medisch traject zouden doen als het niet lukte. We bleken uiterst vruchtbaar samen en hebben nu 2 kinderen. Ik vond de verantwoordelijkheid de eerste 15 jaar vaak ronduit benauwend. Maar dat woog ruimschoots op tegen het plezier. Onze oudste is best een ‘probleemgeval’ maar zelfs dat mocht de pret niet drukken.
Ze zijn nu volwassen, zoon is weer terug in huis nadat de relatie met vriendin stukliep. We genieten er enorm van dat we ze nog even samen thuis hebben. Echt onze beste beslissing ooit.
Hoewel ik zeker weet dat we ook zonder kinderen een prima leven zouden hebe n gehad ben ik blij dat ze ons gegeven zijn.
Beetje het argument dat je zelfs bij twijfel voor kinderen moet gaan omdat je er zoveel voor terugkrijgt, niet?
Jammer dat je de andere kant, daar waar relaties stukliepen door de kinderen of zij die gewoon spijt hebben van hun kinderen, minder hoort.
Natuurlijk ben ik bevooroordeeld want ik zeg: bij twijfel absoluut niet aan beginnen.
Ik heb zelf wel van jongs af aan de wens gehad om moeder te worden. Maar daar zat wel een bepaalde voorwaardelijkheid in. Als ik geen partner tegen zou komen, zou ik geen kinderen krijgen. Een medisch traject is er niet aan te pas gekomen en misschien hadden we dat wel overwogen of gedaan, maar waarschijnlijk niet tot in den treure of tegen elke prijs. Het duurde twee jaar voordat het lukt om zwanger te raken, maar ik kan niet zeggen dat we er in die tijd obsessief mee bezig waren. We hadden ons werk, elkaar, sociale contacten, deden leuke dingen, gingen op vakantie etc.
Ook zonder kinderen waren we gelukkig samen en hadden we ook gelukkig oud kunnen worden denk ik. Onze dochter is wel de grootste zegening in ons leven, het is voor ons een soort extra dimensie in je leven van liefde en rijkdom.
Het is jouw wens, niet de zijne. Als je een kind op de wereld zet dan moet je er allebei voor 100% achter staan. Ik heb eens een artikel gelezen over hoe veel mensen er spijt van hebben dat ze aan kinderen zijn begonnen.
Dutchgirly schreef op 14-01-2023 om 10:37:
[..]
Ik probeerde je eerder al te zeggen dat je naar je vriend moet proberen te luisteren. Je geeft aan dat je dat doet. Maar toch krijg ik de indruk dat je zijn woorden niet serieus neemt. Deze uitspraak hierboven is daar een voorbeeld van. Hij heeft 2,5 jaar nagedacht, of hij misschien toch (voor jou) een kind zou willen. En hij wil het niet. Hij noemt daarvoor allerlei redenen, maar je accepteert ze niet.
Dit denk ik ook. Hij vindt het leven goed zoals het is en gaat stress liever uit de weg. Hij wil geen kinderen, maar het is ook duidelijk dat als hij dat zegt, de relatie uit is. En jij lijkt zelf ook de relatie niet uit te maken, en faciliteert daarbij zijn houding/het niet hoeven uit te spreken dat hij het eigenlijk wel weet dat ie niet wil. Dus ik snap wel dat hij al 2,5 jaar hierin blijft hangen. Want zoals ik al eerder zei, als ik google krijg ik meerdere coaches die je bij dit vraagstuk zouden kunnen helpen, maar beide hebben jullie dit niet geprobeerd veen traject op te starten. Ik denk omdat jullie weten dat er uit komt dat jullie wensen onverenigbaar zijn en de relatie zullen moeten stoppen, wat jullie beide eigenlijk niet willen. Maar jullie hebben ook niet dezelfde toekomstdromen, dus er is weinig andere keuze.
Daarnaast denk ik ook niet dat het voor jou houdbaar is om hier nog langer mee door te gaan, hoewel ik snap dat het moeilijk is. Maar als je echt kinderen wil, dan zou ik hem drie maanden geven om z'n beslissing te maken en daarna zelf verder te gaan. Dan heb je nog tijd om de relatie te verwerken voordat je op zoek moet naar een nieuwe partner met duidelijke kinderwens.
Normaal ben ik niet van de ultimatums, maar ik denk dat zonder een ultimatum, jullie over een jaar nog geen stap verder zijn, omdat jullie beide er niet aan willen dat de relatie niet werkt icm toekomstvisie.
Gatekeeper schreef op 13-01-2023 om 20:46:
Een verschil in kinderwens is onverenigbaar. Een vd twee zal hoe dan ook teleurgesteld worden.
Dat is niet waar!! Dat weet je namelijk niet. In de familie ook zo'n verhaal bij de hand gehad. Man zag het niet zitten mede door eigen jeugd. Uiteindelijk toch een kind gekomen. Hij vond het fantastisch.. en toen kwamen er nog twee.
Ik lees ook een aantal keer dat het voor een kind vreselijk is om ten diepste niet gewenst te zijn en dat er ook mensen zijn die spijt hebben van hun kinderen. Dat is allemaal waar maar dat wil niet zeggen dat dit met dit stel ook zo zal gaan. Zie het verhaal van familie lid. Verder heb ik ook verhalen gelezen over ouders die spijt hadden van hun kinderen maar dat waren beslist niet allemaal mensen die geen kinderwens hadden van te voren. Daar zaten ook ouders bij die een hele grote kinderwens hadden.
Dat zijn allemaal geen argumenten om de 'geen kind wenser' dan altijd maar te laten winnen.
Wat wel meespeelt is: Je moet een beetje de helemaal dichtgetimmerde westerse zekerheids cultuur los kunnen laten. Of je nu wel graag kinderen wilde of pas na lang twijfelen kinderen zijn soms een zegen en soms helemaal niet. Maar meestal van allebei een beetje. Ik zou mijn kinderen niet willen missen maar wij hebben ook veel zorgen gehad en nog om jongste zoon. Maar het is ook weer een heerlijk kind. Het is ook fantastisch om oudste dochter zich te zien ontwikkelen. Maar met liefde voor je kinderen komt ook de angst of bezorgdheid dat je dat weer kunt verliezen. Ook zijn er hier op her forum veel verhalen van ouders die problemen en verdriet hebben omdat het niet goed gaat met hun kinderen. Zelf vind ik het een geweldig avontuur en ze hebben ons ook veel gegeven.
Maar wat wij hier ook zeggen ik denk dat het TO niet gaat helpen en ook niet haar vriend.
En ze is 32. Ik las ergens dat iemand zei ' je bent nog hartstikke jong ' ja maar niet om moeder te worden. Ben je 35 dan is je vruchtbaarheid al voor de helft minder. Nu kan het zijn dat je een supervruchtbaar persoon bent, de helft van supervruchtbaar is nog steeds heel goed. Maar je weet het niet.
Ik zou zelf niet kiezen om een kind alleen op te voeden. Dat is pas mega zwaar. Als hij echt niet wil TO gaat je relatie het dan overleven? Hebben jullie andere gezamenlijke doelen. Van honden uit een asiel redden of oude huizen opknappen tot een biologische kwekerij beginnen of een boekenwinkel Nu noem ik dingen die ik leuk vind maar vul maar in.een gezamenlijkheid kan ook zijn dat jullie het allebei leuk vinden om jaar in jaar uit naar dezelfde camping te gaan of in een koor te zingen.. het hoeft allemaal niet zo spectaculair.Als je een gezamenlijkheid hebt dan overleeft je relatie het meestal met of zonder kinderen. Als je dat te weinig voelt of je bent ten diepste woest omdat je een kind wil en hem ten diepste verwijt dat hij dat avontuur met jou niet wil aangaan maar truttig zijn gezapige leventje wil voortzetten ( nu chargeer ik enorm) maar onderzoek jezelf... jij bent de enige die antwoord kan geven.
Ik krijg een flashback bij het lezen van dit topic, been there done that, met als enige verschil dat mijn toenmalige vriend al een kind had uit een eerder huwelijk. Toch maakt dit vwb het verhaal niets uit, enkel het verschil dat hij ervaring had met het hebben van een kind en helaas meer negatief dan positief. Zijn ex heeft heel wat jaren haar rancune over de rug van hun kind uitgespeeld, erg triest allemaal.
Ik ben het met vele reacties heel erg eens, je hoort hem niet écht! Voor mij is het heel helder dat hij liever geen kind wil, maar als je met een onvervulde kinderwens zit, dan praat je vooral voor jezelf heel veel recht en negeer je de alarmbellen. Ik snap als geen ander hoe dat werkt, vandaar dat het ook zo herkenbaar voor mij is.
Om een lang verhaal kort te houden (ahum), ook wij zijn op een gegeven moment met een psycholoog gaan praten, dat wilde mijn vriend zelf, omdat hij er wilde achterkomen waarom hij mij geen ‘ja’ kon geven. Ook wij hielden zielsveel van elkaar en hadden echt een geweldige relatie, de grote angst elkaar kwijt te raken, maar inmiddels ook al heel wat jaren verdriet en pijn door die onvervulde kinderwens die tussen ons in stond. Dat is nl niet te voorkomen, het gaat op den duur écht je relatie kosten, maar destijds zag ik het niet zo helder als dat ik het nu wél zie.
Ik zou nog zoveel meer kunnen schrijven, maar is overbodig. TO, je bent nu 32 jaar, aan jou te moeilijke taak te bedenken of je ook voor hem, en dus een leven zonder kinderen, zou kunnen kiezen. Is je antwoord ‘nee’, verbreek dan deze relatie en geef jezelf de kans eventueel iemand anders te treffen die wél hetzelfde toekomstbeeld heeft. Dit is echt het enige juiste advies, hoe verdrietig en moeilijk ook, maar ik weet waarover ik praat.
sterkte!
Jonagold schreef op 14-01-2023 om 13:14:
[..]
Niet mee eens. Wij hebben beiden nooit een uitgesproken kinderwens gehad. We hebben het een kans gegeven maar wel samen de afspraak gemaakt dat we geen onderzoek en/of medisch traject zouden doen als het niet lukte. We bleken uiterst vruchtbaar samen en hebben nu 2 kinderen. Ik vond de verantwoordelijkheid de eerste 15 jaar vaak ronduit benauwend. Maar dat woog ruimschoots op tegen het plezier. Onze oudste is best een ‘probleemgeval’ maar zelfs dat mocht de pret niet drukken.
Ze zijn nu volwassen, zoon is weer terug in huis nadat de relatie met vriendin stukliep. We genieten er enorm van dat we ze nog even samen thuis hebben. Echt onze beste beslissing ooit.
Hoewel ik zeker weet dat we ook zonder kinderen een prima leven zouden hebe n gehad ben ik blij dat ze ons gegeven zijn.
Wel of niet een medisch traject ingaan zegt mijn inziens niks over de kinderwens. Dat zouden man en ik ook niet doen zeiden we vooraf en was ook niet nodig. Zonder kinderwens ga je het ook geen kans geven.
Ik weet eerlijk gezegd niet of je er ooit echt klaar voor bent. Het is een enorme verandering, onomkeerbaar en je weet vooraf nooit hoe het precies gaat uitpakken.
Nou precies dit. Je kunt het niet 'uitproberen' met neefjes/nichtjes, al zie je bij familie en vrienden wel dat hun leven enorm verandert - en voor vele, vele jaren. Elk kind is anders, binnen een gezin zijn volop verschillen. Het is een groot avontuur. Bijzonder en alledaags tegelijk, als je bedenkt dat iedereen die op aarde rondloopt/liep ooit werd geboren, al dan niet gewenst of bedoeld.
We zijn als mensen van nu gewend reviews te lezen en te kiezen uit honderdduizend mogelijkheden - maar dat gaat bij kinderwens niet op.
Het is een kwestie van vertrouwen, meer kan ik er niet van maken. En van flexibel zijn. Sterkte ermee!
Due-scimmie schreef op 14-01-2023 om 16:16:
[..]
Wel of niet een medisch traject ingaan zegt mijn inziens niks over de kinderwens.
Eens! Hoewel mijn kinderwens destijds ontzettend heftig was, had ik ook al voor mezelf de grens gesteld niet het medisch traject in te gaan. Net zoals ik ook nooit een kind had geadopteerd bijvoorbeeld. Was mijn kinderwens daardoor minder heftig, ik vind van niet?
Kersje schreef op 14-01-2023 om 16:41:
[..]
Eens! Hoewel mijn kinderwens destijds ontzettend heftig was, had ik ook al voor mezelf de grens gesteld niet het medisch traject in te gaan. Net zoals ik ook nooit een kind had geadopteerd bijvoorbeeld. Was mijn kinderwens daardoor minder heftig, ik vind van niet?
Nee natuurlijk niet.
