Niet uit kinderwens kunnen komen
Ik ben op zoek naar vrouwen / mannen die eenzelfde dilemma hebben gehad: Ik (32) heb al zo lang ik me kan herinneren een kinderwens, mijn vriend (35) heeft er nooit echt bij stilgestaan voordat hij mij leerde kennen (3,5 jaar geleden).
Mijn vriend ging er voor onze relatie begon vanuit dat hij nooit kinderen zou hebben. Vroeg in de relatie hebben we hier een gesprek over gehad, gezien ik de wens wel heb. Mijn vriend liet toen weten dat hij een gezin starten met mij wel zag zitten.
En toen gingen we samenwonen, na 9 maanden, direct aan het begin van Corona. Ik raakte als ZZP’er voor onbepaalde tijd m’n werk kwijt, en had dus geen inkomsten. Ik ging voor het eerst samenwonen (vriend had hier al ruime ervaring mee), en omdat het werk van mijn vriend door ging, kwam er veel van het uitpakken en opruimen van onze spullen op mijn schouders.
Dit heeft een hele hoop stress met zich meegebracht, zodanig dat we dachten dat onze relatie het niet ging redden. In deze periode is mijn vriend gaan twijfelen of hij wel aan kinderen zou moeten beginnen.
Die twijfel is nooit verdwenen, en nu 2,5 jaar later zijn wij daar nog steeds mee bezig. Het hele Fencesitter topic op reddit hebben we afgestruind, alle collega’s en naaste familie en vrienden hebben het dilemma aangehoord en hun ervaringen meegedeeld, we hebben er uren over gepraat (en gehuild). En nog komt hij er niet uit.
Het idee dat we uit elkaar zouden moeten maakt ons ongelofelijk verdrietig, we houden enorm veel van elkaar. En naast deze twijfel is er gewoon niks verkeerd of niet goed aan onze relatie.
2 jaar voor ik mijn vriend leerde kennen kwam ik uit een hele giftige relatie die 7,5 jaar heeft geduurd, dus je kunt snappen dat ik mijn vriend ongelofelijk waardeer - iemand die echt lief is en me respecteert. Alleen die verdomde kinderwenstwijfel.
Mijn vraag is eigenlijk: wie heeft nog meer voor dit vuur gestaan, en wat heb je / hebben jullie er toen mee gedaan? Zijn er specialisten met wie we zouden kunnen praten (afgezien van de praktijkondersteuner, die kon ons niet echt helpen, of een ‘reguliere’ psycholoog)? Wij wonen in Utrecht.
dankjewel.
@Leene
Ik lees in veel van jouw posts, ‘ik ken’, maar ook al ken je ze wel of helemaal niet, dat doet helemaal niet ter zake. Ieder mens is uniek en ieder mens heeft zijn/haar twijfels bij/in/over verschillende situaties. Dat maakt mensen nog geen onzekere lapzwansen die niet durven leven! En nogmaals, want dat maakt voor mij het GROOTSTE verschil in het erbij halen van allerlei andere voorbeelden: het gaat hier om een kind, een nieuw leven wat maakt dat alle vergelijkingen mank gaan in mijn ogen.
Kersje schreef op 19-01-2023 om 12:24:
@Leene
Ik lees in veel van jouw posts, ‘ik ken’, maar ook al ken je ze wel of helemaal niet, dat doet helemaal niet ter zake. Ieder mens is uniek en ieder mens heeft zijn/haar twijfels bij/in/over verschillende situaties. Dat maakt mensen nog geen onzekere lapzwansen die niet durven leven! En nogmaals, want dat maakt voor mij het GROOTSTE verschil in het erbij halen van allerlei andere voorbeelden: het gaat hier om een kind, een nieuw leven wat maakt dat alle vergelijkingen mank gaan in mijn ogen.
En als je het dan in dit geval toch over twijfels hebt ...
als TO en haar vriend niet al helemaal huisje, boompje, beestje hadden gezeten voordat ze erachter kwamen dat ze mbt tot de toekomst beiden hele verschillende idealen hebben, dan hadden ze waarschijnlijk al in een vroeg stadium betwijfeld of ze de ware voor elkaar zijn. Want de basis voor een goede relatie is, naast liefde, dat je het erover eens bent hoe je nu en in de toekomst wil leven.
Ik begrijp dat het ontzettend triest is als je een dergelijk probleem pas ontdekt op het moment dat je eenmaal samenwoont en járen verder bent. De belangrijkste vraag lijkt me dus of je die relatie wel voort moet zetten en niet wie van beiden zijn/haar toekomstplannen aan de wilgen moet hangen. Het lijkt me namelijk niet gezond als een van beiden zo'n groot offer moet brengen om de relatie in stand te houden.
Leene schreef op 19-01-2023 om 11:39:
[..]
die zijn er zeker ook... maar waren toch in de minderheid. Ik ken niet heel veel vrouwen die denken : laat ik lekker veel kinderen krijgen van talloze one-night stands en dan van een uitkering leven. Leuk joh! Ken jij ze wel? Andersom is het makkelijker niet waar. Mannen kunnen veel makkelijker 'ongestraft' en onenight stand hebben zonder voorbehoedsmiddelen te gebruiken en doorleven.
Nee Decembermama ik blijf erbij vrouwen zitten vaker in de rotsituaties. Wat niet weg neemt dat zij ook hun eigen verantwoordelijkheid hebben. En wat niet wegneemt dat er ook genoeg mannen zijn die wel hun verantwoordelijkheid nemen.
En verder zijn we zo ver off topic dat ik er maar de brui aan geef.
Ik betwijfel het heel erg, vrouwen zijn vaak goed in het in een slachtofferrol kruipen.
Knip, ongepast
yette schreef op 19-01-2023 om 16:59:
[..]
En als je het dan in dit geval toch over twijfels hebt ...
als TO en haar vriend niet al helemaal huisje, boompje, beestje hadden gezeten voordat ze erachter kwamen dat ze mbt tot de toekomst beiden hele verschillende idealen hebben, dan hadden ze waarschijnlijk al in een vroeg stadium betwijfeld of ze de ware voor elkaar zijn. Want de basis voor een goede relatie is, naast liefde, dat je het erover eens bent hoe je nu en in de toekomst wil leven.
Ik begrijp dat het ontzettend triest is als je een dergelijk probleem pas ontdekt op het moment dat je eenmaal samenwoont en járen verder bent. De belangrijkste vraag lijkt me dus of je die relatie wel voort moet zetten en niet wie van beiden zijn/haar toekomstplannen aan de wilgen moet hangen. Het lijkt me namelijk niet gezond als een van beiden zo'n groot offer moet brengen om de relatie in stand te houden.
Zo mee eens. Sommigen vinden kennelijk als iemand ooit ja heeft gezegd, dat er levenslang niet meer op teruggekomen mag worden. En nog weer anderen vinden het in deze prima om de ander erin te luizen, want dan had hij maar geen ja moeten zeggen.
Ik heb liever een partner die eerlijk tegen me durft te zijn, zodat je samen kan kijken dat je verder met elkaar kan en wil, dan dat je nooit op iets terug mag komen. Dan leef je echt in een rare wereld, als je nooit van gedachten mag veranderen. En juist bij zoiets als een kind moet je het beide willen.
Dat het pijnlijk is dat staat buiten kijf.
Vrijevlinder schreef op 20-01-2023 om 07:24:
[..]
Dan leef je echt in een rare wereld, als je nooit van gedachten mag veranderen. En juist bij zoiets als een kind moet je het beide willen.
Dat het pijnlijk is dat staat buiten kijf.
Ik gooi mijn favoriete tegeltjeswijsheid er nog eens in; wie nooit van gedachten is veranderd, heeft zelden iets geleerd.
Geldt niet alleen voor dit hoor. In brede zin reageert men daar vreemd en afwijzend op. Terwijl flexibiliteit van geest misschien wel onze belangrijkste overlevingskill is. 
MamaE schreef op 18-01-2023 om 23:16:
[..]
Zo lang je geen geregistreerd partnerschap of huwelijk hebt, zul je het kind moeten erkennen en als je dat niet doet, kun je die verantwoordelijkheid ontlopen.
Daarna trouwens ook. Als je simpelweg weigert om enige verantwoordelijkheid te nemen. Ook geen aanbeveling trouwens, maar zijn mensen hier op het forum die dergelijke exen en vaders van hun kinderen hebben....
Wou hier nog eventjes op terugkomen, want als ik mij niet vergis kan ook bij jullie de rechtbank een DNA-test opleggen om het ouderschap te bevestigen?
En begrijp me niet verkeerd, volgens mij moeten mannen hun verantwoordelijkheid opnemen en kun je hen die geen alimentatie betalen hard aanpakken, maar geef hen dan wel de mogelijkheid om voor de wettelijke termijn tot abortus verstreken is een verklaring te laten afleggen waarin ze volledig afstand nemen van dit kind en duidelijk maken dat dit kind enkel de verantwoordelijkheid is van de moeder.
@To: sorry voor het off-topic gedeelte.
Voor mij heb je een duidelijke keuze: of je gaat voor je partner of je gaat voor een kind; en in beide gevallen heb je het risico dat jij je partner verliest (hij beslist later toch een kind te willen, alleen niet met jou, je wordt per ongeluk zwanger en na enkele jaren verlaat hij jou,...).
Probeer voor jezelf helder te maken hoe belangrijk die kinderwens is en bekijk daarnaast zeker ook eens de getuigenissen van vrouwen die kozen voor geen kind.
Valdemar schreef op 20-01-2023 om 11:44:
[..]
Wou hier nog eventjes op terugkomen, want als ik mij niet vergis kan ook bij jullie de rechtbank een DNA-test opleggen om het ouderschap te bevestigen?
En begrijp me niet verkeerd, volgens mij moeten mannen hun verantwoordelijkheid opnemen en kun je hen die geen alimentatie betalen hard aanpakken, maar geef hen dan wel de mogelijkheid om voor de wettelijke termijn tot abortus verstreken is een verklaring te laten afleggen waarin ze volledig afstand nemen van dit kind en duidelijk maken dat dit kind enkel de verantwoordelijkheid is van de moeder.@To: sorry voor het off-topic gedeelte.
Voor mij heb je een duidelijke keuze: of je gaat voor je partner of je gaat voor een kind; en in beide gevallen heb je het risico dat jij je partner verliest (hij beslist later toch een kind te willen, alleen niet met jou, je wordt per ongeluk zwanger en na enkele jaren verlaat hij jou,...).
Probeer voor jezelf helder te maken hoe belangrijk die kinderwens is en bekijk daarnaast zeker ook eens de getuigenissen van vrouwen die kozen voor geen kind.
Ik heb het even opgezocht en een moeder kan dus inderdaad de rechtbank verzoeken om een DNA-test en als je die weigert kan ook worden aangenomen zonder test dat je de vader bent. Je moet dan alimentatie betalen, tenzij het kind al twee juridische ouders heeft. Voor erkenning is wel altijd toestemming van de moeder nodig. Maar als een vader het niet wil, kan het blijkbaar wel afgedwongen worden. Dat is inderdaad een beetje scheef.
Verder hebben wij een dusdanig andere visie op relaties en seksualiteit dat ik niet verwacht dat we daar uit gaan komen, dus om het topic niet verder te vervuilen ga ik daar niet op in.
MamaE schreef op 20-01-2023 om 11:56:
[..]
Ik heb het even opgezocht en een moeder kan dus inderdaad de rechtbank verzoeken om een DNA-test en als je die weigert kan ook worden aangenomen zonder test dat je de vader bent. Je moet dan alimentatie betalen, tenzij het kind al twee juridische ouders heeft. Voor erkenning is wel altijd toestemming van de moeder nodig. Maar als een vader het niet wil, kan het blijkbaar wel afgedwongen worden. Dat is inderdaad een beetje scheef.
Erkenning kan de vader als de moeder geen toestemming wil geven, via de rechter regelen.
Mariejan schreef op 21-01-2023 om 12:55:
[..]
Erkenning kan de vader als de moeder geen toestemming wil geven, via de rechter regelen.
Weet je wat met dit soort afgedwongen dingen ook zo lastig is; je moet dan verplicht communiceren en verantwoordelijkheid nemen, terwijl één van de partijen dat helemaal niet wil. Het wordt er dan niet makkelijker op.
rebmaaviv schreef op 18-01-2023 om 13:59:
[..]
Een partnerkeuze is wel degelijk een keuze. Een relatie met een onzekere doemdenker is niet verplicht.
Ik vraag mij af hoe graag TO nu echt een goede relatie en een gezin wil, wanneer zij van die gemankeerde types blijft kiezen. Kan best zijn dat zij onderbewust veel liever bezig is met nodig zijn en helpen , dan met gelukkig zijn en kinderen maken. Wie is to wanneer er niets valt te redden in de relatie of valt te verbeteren aan de man?
To is de enige die kan inschatten waar 'oops pil een keer vergeten' toe gaat leiden met deze man.
Mijn vriend is geen gemankeerd type, alleenmaar omdat hij er (zelf) niet uit kan komen - dat is extreem kort door de bocht. Hij is een man met een hart van goud, niet alleen voor mij maar ook voor zijn omgeving. Dat was mijn ex absoluut niet. Ze verschillen dag en nacht van elkaar.
En bizar genoeg heb ik een aantal keer ‘dan vergeet je toch stiekem de pil’ als advies gekregen. Iets wat ik absoluut nooit in mijn hoofd zou halen, dat zou ik mezelf niet kunnen vergeven. Mijn vriend heeft een tijdje geleden wel eens aangegeven, toen ik er om vroeg, dat hij niet bij me weg zou gaan als ik toch zwanger blijk te zijn.
Vanzelfsprekend op dit moment dat hij niet enthousiast werd van het idee. Ondanks dat we verder ons leven goed op de rit hebben is een ‘oeps’ echt geen optie gezien de situatie waar we ons nu in bevinden. En gezien vele vele jaren waarin ik nu anticonceptie slik heb ik nog nooit een ‘scare’ gehad gelukkig. Dus de kans dat het gebeut acht ik nihil.
Wij hebben inmiddels een therapie afspraak staan, en gaan zien waar het schip strandt.
Dank voor alle reacties, aan sommige heb ik wel iets gehad.
Leene schreef op 19-01-2023 om 11:02:
[..]
Maar dan wel weer een beetje on topic. Ik heb naast goede mannen( echt die waren er zeker ook ) zoveel slechterikken gezien ( echt compleet onverantwoord gedrag) en als ik dan dat getob lees van de partner van TO denk ik; "ach jongen toch, kijk eens om je heen, je zou het zo veel beter doen dan sommige lapzwansen die ik heb gezien, durf ook eens een beetje te leven" Maar goed ik ga hem niet overtuigen denk ik.. ik hoop dat ze er uit komen
Dankjewel. Ik ben er van overtuigd dat mijn vriend een ontzettende liefdevolle goede vader zou zijn. Dat kan ik nu alleen baseren op hoe hij voor zijn katten, mij en zijn omgeving is. Hij doet geen vlieg kwaad.
Daarnaast zijn wij een goed team samen, en denken over bijna alles ongeveer hetzelfde na (wat we willen in het leven en de details daarover). Daarom stoppen wij beiden veel moeite in dit dilemma. Als ik mijn twijfels had gehad was ik een jaar geleden al afgehaakt, en hij ook weet ik.
Tralala_U schreef op 23-01-2023 om 16:14:
[..]
Mijn vriend is geen gemankeerd type, alleenmaar omdat hij er (zelf) niet uit kan komen - dat is extreem kort door de bocht. Hij is een man met een hart van goud, niet alleen voor mij maar ook voor zijn omgeving. Dat was mijn ex absoluut niet. Ze verschillen dag en nacht van elkaar.
En bizar genoeg heb ik een aantal keer ‘dan vergeet je toch stiekem de pil’ als advies gekregen. Iets wat ik absoluut nooit in mijn hoofd zou halen, dat zou ik mezelf niet kunnen vergeven. Mijn vriend heeft een tijdje geleden wel eens aangegeven, toen ik er om vroeg, dat hij niet bij me weg zou gaan als ik toch zwanger blijk te zijn.
Vanzelfsprekend op dit moment dat hij niet enthousiast werd van het idee. Ondanks dat we verder ons leven goed op de rit hebben is een ‘oeps’ echt geen optie gezien de situatie waar we ons nu in bevinden. En gezien vele vele jaren waarin ik nu anticonceptie slik heb ik nog nooit een ‘scare’ gehad gelukkig. Dus de kans dat het gebeut acht ik nihil.
Wij hebben inmiddels een therapie afspraak staan, en gaan zien waar het schip strandt.
Dank voor alle reacties, aan sommige heb ik wel iets gehad.
Zie je wel, komt meer voor dan mensen hier laten blijken. En Tralala heeft zelfs al met de gedachte gespeeld en het zélfs besproken met haar vriend.
