Niet uit kinderwens kunnen komen
Ik ben op zoek naar vrouwen / mannen die eenzelfde dilemma hebben gehad: Ik (32) heb al zo lang ik me kan herinneren een kinderwens, mijn vriend (35) heeft er nooit echt bij stilgestaan voordat hij mij leerde kennen (3,5 jaar geleden).
Mijn vriend ging er voor onze relatie begon vanuit dat hij nooit kinderen zou hebben. Vroeg in de relatie hebben we hier een gesprek over gehad, gezien ik de wens wel heb. Mijn vriend liet toen weten dat hij een gezin starten met mij wel zag zitten.
En toen gingen we samenwonen, na 9 maanden, direct aan het begin van Corona. Ik raakte als ZZP’er voor onbepaalde tijd m’n werk kwijt, en had dus geen inkomsten. Ik ging voor het eerst samenwonen (vriend had hier al ruime ervaring mee), en omdat het werk van mijn vriend door ging, kwam er veel van het uitpakken en opruimen van onze spullen op mijn schouders.
Dit heeft een hele hoop stress met zich meegebracht, zodanig dat we dachten dat onze relatie het niet ging redden. In deze periode is mijn vriend gaan twijfelen of hij wel aan kinderen zou moeten beginnen.
Die twijfel is nooit verdwenen, en nu 2,5 jaar later zijn wij daar nog steeds mee bezig. Het hele Fencesitter topic op reddit hebben we afgestruind, alle collega’s en naaste familie en vrienden hebben het dilemma aangehoord en hun ervaringen meegedeeld, we hebben er uren over gepraat (en gehuild). En nog komt hij er niet uit.
Het idee dat we uit elkaar zouden moeten maakt ons ongelofelijk verdrietig, we houden enorm veel van elkaar. En naast deze twijfel is er gewoon niks verkeerd of niet goed aan onze relatie.
2 jaar voor ik mijn vriend leerde kennen kwam ik uit een hele giftige relatie die 7,5 jaar heeft geduurd, dus je kunt snappen dat ik mijn vriend ongelofelijk waardeer - iemand die echt lief is en me respecteert. Alleen die verdomde kinderwenstwijfel.
Mijn vraag is eigenlijk: wie heeft nog meer voor dit vuur gestaan, en wat heb je / hebben jullie er toen mee gedaan? Zijn er specialisten met wie we zouden kunnen praten (afgezien van de praktijkondersteuner, die kon ons niet echt helpen, of een ‘reguliere’ psycholoog)? Wij wonen in Utrecht.
dankjewel.
Kersje schreef op 14-01-2023 om 16:41:
[..]
Eens! Hoewel mijn kinderwens destijds ontzettend heftig was, had ik ook al voor mezelf de grens gesteld niet het medisch traject in te gaan. Net zoals ik ook nooit een kind had geadopteerd bijvoorbeeld. Was mijn kinderwens daardoor minder heftig, ik vind van niet?
Dat had ik me ook voorgenomen, niet het medisch traject ingaan maar toch merkten we dat we steeds onze grenzen een stukje verlegden. Gelukkig heeft het wel tot een zwangerschap en kind geleid maar je hebt geen garantie dat het medisch traject ingaan ook altijd leidt tot een (voldragen) zwangerschap.
Poezekat schreef op 14-01-2023 om 18:16:
[..]
Dat had ik me ook voorgenomen, niet het medisch traject ingaan maar toch merkten we dat we steeds onze grenzen een stukje verlegden. Gelukkig heeft het wel tot een zwangerschap en kind geleid maar je hebt geen garantie dat het medisch traject ingaan ook altijd leidt tot een (voldragen) zwangerschap.
Oh maar dat snap ik ook hoor en fijn dat het bij jullie wel tot een zwangerschap heeft geleid!
Weet je, ik zeg altijd maar zo, het leven is niet maakbaar. Als men mij destijds in mijn heerlijke relatie met onvervulde kinderwens, had gezegd dat het leven zonder kinderen ook de moeite waard was, dan had ik hen nooit kunnen geloven. Een kinderwens is zo’n niet-rationeel intens gevoel, haast niet onder woorden te brengen, ook onverenigbaar binnen een relatie weet ik inmiddels. Achteraf kijkt men een koe in z’n kont, toch? 😉
als jij er nu geen probleem mee had, zou hij er niet over beginnen. Het is nu een probleem omdat jij het wil. Het is geen aandoening die behandeld moet worden, hij voelt het gewoon niet. Zijn behoefte is net zo valide als die van jou alleen wordt minder “normaal” gevonden in onze maatschappij. Maak je keuze en probeer niet hem te veranderen.
de laatste pagina’s zijn best veel mensen het met elkaar eens. Kan me voorstellen dat dat best even pittig is om te lezen voor tralala. Kun je er iets mee TO?
Kersje schreef op 14-01-2023 om 18:27:
[..]
Oh maar dat snap ik ook hoor en fijn dat het bij jullie wel tot een zwangerschap heeft geleid!
Weet je, ik zeg altijd maar zo, het leven is niet maakbaar. Als men mij destijds in mijn heerlijke relatie met onvervulde kinderwens, had gezegd dat het leven zonder kinderen ook de moeite waard was, dan had ik hen nooit kunnen geloven. Een kinderwens is zo’n niet-rationeel intens gevoel, haast niet onder woorden te brengen, ook onverenigbaar binnen een relatie weet ik inmiddels. Achteraf kijkt men een koe in z’n kont, toch? 😉
Ik geloof ook zeker wel dat je zonder kinderen ook een fijn leven kunt hebben, kinderen kunnen namelijk ook grote zorgen met zich meebrengen, het forum staat er vol mee. Maar ik denk dat er wel een verschil zit tussen nooit behoefte hebben aan kinderen of ze wel willen maar dat het niet lukt om zwanger te raken en je dus ongewenst kinderloos bent. Dat moet je dan toch ook weer een plekje geven, lijkt me.
Poezekat schreef op 15-01-2023 om 09:24:
[..]
Ik geloof ook zeker wel dat je zonder kinderen ook een fijn leven kunt hebben, kinderen kunnen namelijk ook grote zorgen met zich meebrengen, het forum staat er vol mee. Maar ik denk dat er wel een verschil zit tussen nooit behoefte hebben aan kinderen of ze wel willen maar dat het niet lukt om zwanger te raken en je dus ongewenst kinderloos bent. Dat moet je dan toch ook weer een plekje geven, lijkt me.
Dat lijkt me een hele terechte opmerking. Om bij ongewenste kinderloosheid aan te voeren dat kinderen hebben ook best nadelen heeft, is niet erg helpend. “Wat naar voor je” is dan meer op zijn plaats.
(Want zou er iemand serieus denken dat als je het zwaar hebt met je kinderen, het een verlichting zou zijn als ze er ineens niet meer zijn? Nee toch hoop ik)
Prillewits schreef op 15-01-2023 om 10:28:
[..]
Dat lijkt me een hele terechte opmerking. Om bij ongewenste kinderloosheid aan te voeren dat kinderen hebben ook best nadelen heeft, is niet erg helpend. “Wat naar voor je” is dan meer op zijn plaats.
(Want zou er iemand serieus denken dat als je het zwaar hebt met je kinderen, het een verlichting zou zijn als ze er ineens niet meer zijn? Nee toch hoop ik)
Zo bedoelde ik het dus niet, ik zou nooit tegen iemand die ongewenst kinderloos is zeggen dat kinderen hebben niet alleen maar zaligmakend is. Ik begrijp echter wel dat er mensen zijn die er bewust voor kiezen om geen kinderen te willen omdat die ook zorgen met zich mee brengen en niet alleen maar vreugde.
Dat was ook de insteek van mijn bijdrage: iemand kan prima redenen hebben om geen kinderen te willen. Of helemaal geen redenen, dat kan ook.
Ik ben ongewenst kinderloos én heel gelukkig. Sterker nog, op dit moment ben ik blij dat het nooit is gelukt. Maar ik word altijd een beetje kriegel van ouders die zeggen: “Ik weet zeker dat wij zonder kinderen ook heel gelukkig waren geweest”. Dat weet je namelijk niet. Net zomin als ik weet of ik met kinderen heel gelukkig was geweest.
Lieve TO, je zit in een rotsituatie en je hebt qua leeftijd niet de luxe om die nog heel lang te laten duren. Ik ben het eens met anderen die zeggen dat je niet écht naar je vriend luistert. Je lijkt te luisteren om te kijken waar zijn argumenten zitten zodat je die kunt weerleggen. Dat is niet eerlijk. Je wil ook niet dat mensen jou gaan proberen te overtuigen dat je géén kinderen moet willen.
Sterkte
Ik begrijp dat ook en vind dat je geen geldig excuus nodig hebt om een voorkeur aan te geven. Het is geen moeten.
Lastiger vind ik het worden als 1 van de 2 zich bedenkt; hoe terecht ook.
Mijn kennis voelt zich toch wat verraden. Haar wens was heel duidelijk: ik wil tenminste meer dan 1 kind als me dat gegeven is. Het viel hen beiden wat zwaar doordat het niet soepel liep door wat interne en externe zaken, maar zij wil nog steeds meer dan 1 kind. Is bereid een 3e op te geven, maar niet een tweede. Hij wil niets meer opgeven van zijn leven. Begrijp ik best, maar dat geeft wel een dilemma, omdat hij haar wens kende, die ook had, maar zich bedacht heeft. De hulpverlening dacht de wens te kunnen parkeren: hij wil niet, dus jij mag er nu 2 jaar niet over beginnen ( absurd in mijn ogen, maar goed). Zij voelde zich ( 33 jaar, klok tikt wel degelijk) tegen de muur gezet, een buitenstaander nam controle over haar gezinssamenstelling. Dit veroorzaakte nog meer frictie in de relatie. Dus ook met hulp is het niet zeker dat je er samen uitkomt en het elkaar gaat aanrekenen.
Zo lastig dit, ook om te zien.
mijn beste vriendin is nu net 39 geworden en heeft ook door haar man geen kinderen. Hij was hier in t begin van hun relatie meteen heel duidelijk over dat hij geen kinderen wilde maar zij had wel nog die wens, ze was toen 30...ze heeft toen ook echt enorm getwijfeld of hij dan wel de man voor haar was maar uiteindelijk gekozen voor de liefde die wel gewoon heel goed zat, ze zei toen dat ze niet heel veel kans meer had om zo iemand te leren kennen, ze kon hem opgeven maar idd, wie weet had ze nooit meer zon leuke man leren kennen en dan was ze nu niet alleen kindloos maar ook alleen of in een relatie die niet echt houden van was terwijl ze echt veel van hem hield, kortom ze wilde hem niet kwijt. Nu 9 jaar later is ze nog steeds blij dat ze die keus gemaakt heeft. Ze hebben t fijn samen. En haar kinderwens is er niet meer zegt ze.het is denk ik aan jou om te beslissen hoe belangrijk moeder worden is voor je.
Titiv schreef op 15-01-2023 om 13:21:
mijn beste vriendin is nu net 39 geworden en heeft ook door haar man geen kinderen. Hij was hier in t begin van hun relatie meteen heel duidelijk over dat hij geen kinderen wilde maar zij had wel nog die wens, ze was toen 30...ze heeft toen ook echt enorm getwijfeld of hij dan wel de man voor haar was maar uiteindelijk gekozen voor de liefde die wel gewoon heel goed zat, ze zei toen dat ze niet heel veel kans meer had om zo iemand te leren kennen, ze kon hem opgeven maar idd, wie weet had ze nooit meer zon leuke man leren kennen en dan was ze nu niet alleen kindloos maar ook alleen of in een relatie die niet echt houden van was terwijl ze echt veel van hem hield, kortom ze wilde hem niet kwijt. Nu 9 jaar later is ze nog steeds blij dat ze die keus gemaakt heeft. Ze hebben t fijn samen. En haar kinderwens is er niet meer zegt ze.het is denk ik aan jou om te beslissen hoe belangrijk moeder worden is voor je.
Dat is idd waar ik ook echt over nadenk, vind ik het het wel waard om deze relatie op te geven - mocht mijn vriend op een 'nee' belanden. Iets om goed uit te zoeken.
Doemijdieglazenbol schreef op 15-01-2023 om 01:02:
de laatste pagina’s zijn best veel mensen het met elkaar eens. Kan me voorstellen dat dat best even pittig is om te lezen voor tralala. Kun je er iets mee TO?
Ik moest hier gisteren idd even van bijkomen, het overdonderde me en maakte me verdrietig hoeveel mensen hier zeggen dat ik niet naar mijn vriend luister en dat hij het duidelijk niet wil.
Dit is gewoonweg niet waar. Ik heb het gisteren letterlijk aan hem gevraagd: 'voel je je gehoord?' 'Voel je je serieus genomen door mij?' 'Vind je dat ik goed genoeg naar je luister?' Op alledrie de vragen antwoordde hij overtuigend 'ja'. Hij is niet de persoon die me naar mijn mond praat, en dus geloof ik hem op zijn woord. De reden dat ik hem positieve 'feedback' geef is in de hoop dat hij er wat luchtiger, met de beste bedoeling. Dit weet hij en zo vat hij het ook op gelukkig.
Ook de conclusies dat hij het niet wil, en ik hem probeer te overtuigen zijn absoluut niet waar. Hier is hij heel duidelijk over geweest: als het een nee was geweest had hij ons beiden niet zo lang in de stress / onzekerheid laten sukkelen als nu. De twijfel is echt, en het is aan hem / ons uit te zoeken waar die twijfel vandaan komt en wat voor hem de juiste keuze is. Het kan ook zomaar zijn dat ik erachter kom, dmv therapie bijv, dat de kinderwens voor mij 'om het even' wordt en het geen 'willen' meer is. Die deur heb ik niet gesloten, maar voor nu is de wens sterker dan deze gedachte. Dit weet hij allemaal, en ik weet hoe hij erin staat.
Ook hem forceren in therapie is ronduit niet waar. Hij vind het zelf een goed idee. Ik ben alleen vaak de initiatiefnemer in onze relatie, en da's prima. Dat gaat mij makkelijk af.
Mijn OP eindigde ik met de vraag of er hier meer mensen zijn die voor dit dilemma hebben gestaan, en wat die gedaan hebben en/of welke therapie het meest geschikt zou zijn. Relatietherapie, kinderwenstherapie, ik heb het allemaal gegoogled maar kwam niet op een specialist uit waar ik op hoopte - vandaar mijn vraag hier.
Hulpverlening is niet zaligmakend. Als hij het niet weet is de kans best groot dat hij het ook met hulp niet gaat weten. Ik denk dat jij hierin je eigen plan moet trekken. Ik zou het uitmaken denk ik. Niet kiezen is impliciet namelijk ook een keus. En voor mij is mijn kinderwens te groot om eindeloos te wachten op iets wat mogelijk nooit komt. Hem kun je niet veranderen of overtuigen, je kunt alleen je eigen keuzes maken. Stop met hem proberen te laten kiezen, besluit hoe lang je nog wilt wachten, wacht dan die tijd en vraag het. Is het dan geen “ja”, dan volgt jouw besluit op de keuze of je voor hem kinderloos wilt blijven.
Iets misschien nog om mee te nemen. Ik heb in mijn omgeving heel veel mensen met kinderen, maar er zijn er maar een paar met een echt goede relatie. Dat zou ik niet snel opgeven, want die heb je niet zo snel/gemakkelijk . Maar goed, dat doe je ook niet, anders zou je niet zo twijfelen.
