Niet uit kinderwens kunnen komen
Ik ben op zoek naar vrouwen / mannen die eenzelfde dilemma hebben gehad: Ik (32) heb al zo lang ik me kan herinneren een kinderwens, mijn vriend (35) heeft er nooit echt bij stilgestaan voordat hij mij leerde kennen (3,5 jaar geleden).
Mijn vriend ging er voor onze relatie begon vanuit dat hij nooit kinderen zou hebben. Vroeg in de relatie hebben we hier een gesprek over gehad, gezien ik de wens wel heb. Mijn vriend liet toen weten dat hij een gezin starten met mij wel zag zitten.
En toen gingen we samenwonen, na 9 maanden, direct aan het begin van Corona. Ik raakte als ZZP’er voor onbepaalde tijd m’n werk kwijt, en had dus geen inkomsten. Ik ging voor het eerst samenwonen (vriend had hier al ruime ervaring mee), en omdat het werk van mijn vriend door ging, kwam er veel van het uitpakken en opruimen van onze spullen op mijn schouders.
Dit heeft een hele hoop stress met zich meegebracht, zodanig dat we dachten dat onze relatie het niet ging redden. In deze periode is mijn vriend gaan twijfelen of hij wel aan kinderen zou moeten beginnen.
Die twijfel is nooit verdwenen, en nu 2,5 jaar later zijn wij daar nog steeds mee bezig. Het hele Fencesitter topic op reddit hebben we afgestruind, alle collega’s en naaste familie en vrienden hebben het dilemma aangehoord en hun ervaringen meegedeeld, we hebben er uren over gepraat (en gehuild). En nog komt hij er niet uit.
Het idee dat we uit elkaar zouden moeten maakt ons ongelofelijk verdrietig, we houden enorm veel van elkaar. En naast deze twijfel is er gewoon niks verkeerd of niet goed aan onze relatie.
2 jaar voor ik mijn vriend leerde kennen kwam ik uit een hele giftige relatie die 7,5 jaar heeft geduurd, dus je kunt snappen dat ik mijn vriend ongelofelijk waardeer - iemand die echt lief is en me respecteert. Alleen die verdomde kinderwenstwijfel.
Mijn vraag is eigenlijk: wie heeft nog meer voor dit vuur gestaan, en wat heb je / hebben jullie er toen mee gedaan? Zijn er specialisten met wie we zouden kunnen praten (afgezien van de praktijkondersteuner, die kon ons niet echt helpen, of een ‘reguliere’ psycholoog)? Wij wonen in Utrecht.
dankjewel.
Tralala_U schreef op 15-01-2023 om 14:25:
[..]
Ik moest hier gisteren idd even van bijkomen, het overdonderde me en maakte me verdrietig hoeveel mensen hier zeggen dat ik niet naar mijn vriend luister en dat hij het duidelijk niet wil.
Dit is gewoonweg niet waar. Ik heb het gisteren letterlijk aan hem gevraagd: 'voel je je gehoord?' 'Voel je je serieus genomen door mij?' 'Vind je dat ik goed genoeg naar je luister?' Op alledrie de vragen antwoordde hij overtuigend 'ja'. Hij is niet de persoon die me naar mijn mond praat, en dus geloof ik hem op zijn woord. De reden dat ik hem positieve 'feedback' geef is in de hoop dat hij er wat luchtiger, met de beste bedoeling. Dit weet hij en zo vat hij het ook op gelukkig.
Ook de conclusies dat hij het niet wil, en ik hem probeer te overtuigen zijn absoluut niet waar. Hier is hij heel duidelijk over geweest: als het een nee was geweest had hij ons beiden niet zo lang in de stress / onzekerheid laten sukkelen als nu. De twijfel is echt, en het is aan hem / ons uit te zoeken waar die twijfel vandaan komt en wat voor hem de juiste keuze is. Het kan ook zomaar zijn dat ik erachter kom, dmv therapie bijv, dat de kinderwens voor mij 'om het even' wordt en het geen 'willen' meer is. Die deur heb ik niet gesloten, maar voor nu is de wens sterker dan deze gedachte. Dit weet hij allemaal, en ik weet hoe hij erin staat.
Ook hem forceren in therapie is ronduit niet waar. Hij vind het zelf een goed idee. Ik ben alleen vaak de initiatiefnemer in onze relatie, en da's prima. Dat gaat mij makkelijk af.
Mijn OP eindigde ik met de vraag of er hier meer mensen zijn die voor dit dilemma hebben gestaan, en wat die gedaan hebben en/of welke therapie het meest geschikt zou zijn. Relatietherapie, kinderwenstherapie, ik heb het allemaal gegoogled maar kwam niet op een specialist uit waar ik op hoopte - vandaar mijn vraag hier.
Waarom wil je samen in therapie?
En dat zijn twee vragen:
Waarom samen - hij zou er beter van worden zonder jou te praten erover. Het gaat om zijn wens om jou uitsluitsel te willen geven. En jij kunt in therapie gaan, alleen, om een manier vinden om minder actiegericht ermee bezig te zijn en rust te vinden totdat hij uitsluitsel geeft.
En waarom in therapie? Allebei half jaar nadenken zonder erover te praten is ook een optie.
Gr Angela
Hij zal zelf moeten uitzoeken wat hij wil en mag er na jaren twijfelen best actie in ondernemen. In dit geval denk ik dat je hem hier de ruimte voor moet geven, en niet alles samen moet doen. In 1 op 1 gesprekken zal er eerder iets uitkomen, dan dat er een 3e bij is die duidelijk een heel andere wens heeft.
Tralala_U schreef op 15-01-2023 om 14:25:
[..]
Mijn OP eindigde ik met de vraag of er hier meer mensen zijn die voor dit dilemma hebben gestaan, en wat die gedaan hebben en/of welke therapie het meest geschikt zou zijn. Relatietherapie, kinderwenstherapie, ik heb het allemaal gegoogled maar kwam niet op een specialist uit waar ik op hoopte - vandaar mijn vraag hier.
Fijn dat hij het anders ervaart dan de indruk die ik heb gekregen uit jouw berichten. Want daar leek je al zijn bedenkingen weg te wuiven. En goed dat jullie hier over kunnen praten. Vanuit mijn omgeving en ervaring is dit echt een dealbreaker in relaties en voor zover ik weet, heeft dit altijd tot een breakup geleid. Maaaarrrr ik ben me er ook van bewust dat niet iedereen dit deelt als ze wel op één lijn komen te zitten en ik vooral hoor over de situaties waarin dit niet gelukt is. Een vriendin en een vriend van mij (geen stel, kennen elkaar niet eens), zijn individueel in therapie gegaan om uit te vogelen hoe ze er echt in stonden. Misschien dat dat voor je man ook nog een optie is. Dan kan hij vrijuit verkennen. Jouw duidelijke wens en zijn liefde voor jou kunnen het moeilijker maken om die vrijheid te voelen. Onbewust.
Sterkte.
Prillewits schreef op 15-01-2023 om 10:28:
[..]
.
(Want zou er iemand serieus denken dat als je het zwaar hebt met je kinderen, het een verlichting zou zijn als ze er ineens niet meer zijn? Nee toch hoop ik)
Ik ken wel mensen met kinderen die zeggen ik snap mensen die geen kinderen hebben nu eigenlijk beter. Oftewel ze willen de kinderen niet kwijt, maar als ze x jaar terug ij tijd zouden kunnen weten ze niet of ze weer aan kinderen zouden beginnen.
Als ze er eenmaal zijn hou je meestal wel van je kinderen en wil je ze niet kwijt. Maar zelfs dan kunnen mensen nog spijt hebben, in de zin dat ze het liever niet hadden gedaan. Dat gebeurt best regelmatig en is steeds meer aandacht voor (gelukkig).
Poezekat schreef op 15-01-2023 om 09:24:
[..]
Ik geloof ook zeker wel dat je zonder kinderen ook een fijn leven kunt hebben, kinderen kunnen namelijk ook grote zorgen met zich meebrengen, het forum staat er vol mee. Maar ik denk dat er wel een verschil zit tussen nooit behoefte hebben aan kinderen of ze wel willen maar dat het niet lukt om zwanger te raken en je dus ongewenst kinderloos bent. Dat moet je dan toch ook weer een plekje geven, lijkt me.
En dan is er nóg een versie mogelijk, welke dus op mij van toepassing was: nl ongewenst kinderloos, omdat je in dezelfde situatie als TO zat, maar je iets ouder was waardoor je vruchtbaarheidsperiode dus de keuze maakte dat je ongewenst kinderloos werd (incl verbroken relatie door deze kinderwens)
Tralala_U schreef op 15-01-2023 om 14:25:
[..]
Mijn OP eindigde ik met de vraag of er hier meer mensen zijn die voor dit dilemma hebben gestaan, en wat die gedaan hebben en/of welke therapie het meest geschikt zou zijn. Relatietherapie, kinderwenstherapie, ik heb het allemaal gegoogled maar kwam niet op een specialist uit waar ik op hoopte - vandaar mijn vraag hier.
Daar heb ik als ervaringsdeskundige inderdaad op geantwoord 😃
Max88 schreef op 15-01-2023 om 12:19:
Ik begrijp dat ook en vind dat je geen geldig excuus nodig hebt om een voorkeur aan te geven. Het is geen moeten.
Lastiger vind ik het worden als 1 van de 2 zich bedenkt; hoe terecht ook.
Mijn kennis voelt zich toch wat verraden. Haar wens was heel duidelijk: ik wil tenminste meer dan 1 kind als me dat gegeven is. Het viel hen beiden wat zwaar doordat het niet soepel liep door wat interne en externe zaken, maar zij wil nog steeds meer dan 1 kind. Is bereid een 3e op te geven, maar niet een tweede. Hij wil niets meer opgeven van zijn leven. Begrijp ik best, maar dat geeft wel een dilemma, omdat hij haar wens kende, die ook had, maar zich bedacht heeft. De hulpverlening dacht de wens te kunnen parkeren: hij wil niet, dus jij mag er nu 2 jaar niet over beginnen ( absurd in mijn ogen, maar goed). Zij voelde zich ( 33 jaar, klok tikt wel degelijk) tegen de muur gezet, een buitenstaander nam controle over haar gezinssamenstelling. Dit veroorzaakte nog meer frictie in de relatie. Dus ook met hulp is het niet zeker dat je er samen uitkomt en het elkaar gaat aanrekenen.
Zo lastig dit, ook om te zien.
Ik persoonlijk vind toch dat het hem niet kwalijk genomen kan worden dat hij van gedachten is veranderd. Vind het ook best een raar statement/eis namelijk, meer dan 1 kind willen, punt! Je kunt van tevoren nl nooit inschatten wat de impact is van een kind en als dit als erg zwaar wordt ervaren, mss zelfs je relatie op scherp zet, dan snap ik heel goed dat je van gedachten veranderd en er geen volgend kind komt. Dat zou iedereen toch begrijpen lijkt mij?
Wanneer je al stress krijgt van een paar dozen uitpakken terwijl je verder niet werkt......misschien zelf in therapie gaan. Gestalttherapie.
rebmaaviv schreef op 15-01-2023 om 18:06:
Wanneer je al stress krijgt van een paar dozen uitpakken terwijl je verder niet werkt......misschien zelf in therapie gaan. Gestalttherapie.
Ga je lekker? Zeg je dit soort dingen ook tegen mensen in het echte leven of durf je alleen lekker anoniem achter een toetsenbord?
Kersje schreef op 15-01-2023 om 17:49:
[..]
Ik persoonlijk vind toch dat het hem niet kwalijk genomen kan worden dat hij van gedachten is veranderd. Vind het ook best een raar statement/eis namelijk, meer dan 1 kind willen, punt! Je kunt van tevoren nl nooit inschatten wat de impact is van een kind en als dit als erg zwaar wordt ervaren, mss zelfs je relatie op scherp zet, dan snap ik heel goed dat je van gedachten veranderd en er geen volgend kind komt. Dat zou iedereen toch begrijpen lijkt mij?
Die gesprekken met verlangens, wensen en toekomstideeën waren gevoerd én overeengekomen alvorens in de relatie te stappen. Het gaat er bij haar niet om dat ze hem niet zou snappen, dat doet ze best, het gaat er haar om dat er wordt verwacht dat zij nu zich aanpast aan hem en daarmee een streep zet; haar wens is net zo legaal als die van hem en hij begrijpt haar net zo goed als zij hem. Ik kan me van beide kanten en uit ervaring het een en ander voorstellen.
In de fase dat je nog niet met elkaar hebt meegemaakt is het makkelijk beloven. Elkaar leren kennen kost tijd. To kan haar vriend niet veranderen, maar zij kan wel zelf sterker worden.
rebmaaviv schreef op 15-01-2023 om 19:52:
In de fase dat je nog niet met elkaar hebt meegemaakt is het makkelijk beloven. Elkaar leren kennen kost tijd. To kan haar vriend niet veranderen, maar zij kan wel zelf sterker worden.
Uiteraard, én omgekeerd😉
Ik denk dat naast therapie voor jezelf relatietherapie wel kan helpen. Overtuig mijn vriend therapie bestaat namelijk niet. Je vriend weet ook wel dat een keihard: ik wil niet mogelijk leidt tot het verbreken van de relatie. Daarom draaien jullie uren pratend om de hete brei heen.
Wat is je eigen aandeel aan de toxiciteit in je relaties?
Natuurlijk kan relatietherapie wel gaan over een verschil in kinderwens.
Je zegt we zoeken een therapeut. .laat je vriend de relatietherapeut kiezen en ga er samen heen. Als hij het echt wil oplossen, dan geef je de verantwoordelijkheid voor de therapie keuze aan hem. Dan kun je meteen ervaren of hij het echt wil oplossen.
Liefde is loslaten en vertrouwen.
Max88 schreef op 15-01-2023 om 18:59:
[..]
Die gesprekken met verlangens, wensen en toekomstideeën waren gevoerd én overeengekomen alvorens in de relatie te stappen. Het gaat er bij haar niet om dat ze hem niet zou snappen, dat doet ze best, het gaat er haar om dat er wordt verwacht dat zij nu zich aanpast aan hem en daarmee een streep zet; haar wens is net zo legaal als die van hem en hij begrijpt haar net zo goed als zij hem. Ik kan me van beide kanten en uit ervaring het een en ander voorstellen.
Ik kan me daar idd weinig bij voorstellen ja, want hypothetische toekomstideeën als het gaat om het aantal kinderen, dus niet wel/niet kinderen, vind ik heel anders. Zeker als blijkt dat deze ideeën in de praktijk toch wel wat lastiger bleken dan enkel in het hoofd. Stel dat een 2e zwangerschap voor de moeder levensbedreigend zou zijn, zouden ze dan nét zo standvastig blijven vasthouden aan het aantal kinderen? Of is dat dan wél een gegronde reden? Iets kan in je hoofd nog zo leuk klinken (ik wil minimaal 2 kinderen), maar in de praktijk ontzettend tegenvallen (bij 1 kind) en je daardoor van gedachten veranderd. Dat vind ik wel legitiem ja, we hebben het immers niet over de kleur van een auto.
