Mini-enquete: gillen die van jou ook?

Karakter

Het karakter van je kinderen speelt een grote rol in de opvoeding. Voor elk kind zul je vaak een iet wat andere methode moeten zien te ontwikkelen. Maar dat houdt niet in dat je een kind niet iets aan of af kan leren. Gillen is geen karakter trek. Dat is gewoon gedrag. Natuurlijk kan je dat afleren. Bij het ene kind met belonen, bij een ander met afleiden, bij een derde met straf en bij een vierde misschien met negeren. Maar om te zeggen dat het niet af te leren is dat lijkt me nogal vreemd. Kinderen zijn uiterst leerbaar.

Kort door de bocht

". In gezinnen met de houding dat 'die kindertjes hun gang moeten kunnen gaan' waren de meest luidruchtige."

Je denkt dus dat ouders die niet ingrijpen bij hun krijsende kind in de supermarkt thuis hun gang mogen gaan? Dat vind ik erg kort door de bocht. Ik hou ook niet van gillen, en heb het nooit goed gevonden.

Als er 1 ding is die ik geleerd heb met nummer 2 is dat er kinderen zijn die je op kunt voeden, en dat er kinderen zijn die al je opvoedmethodes in twijfel trekken. Dat wil zeggen dat ik bij nr 2 heel erg vaak 2 stappen terug moet doen en heel erg goed na moet denken over wat ik doe en ik regelmatig iets anders moet proberen. Bij de eerste ging en gaat het allemaal zo gemakkelijk en instinctief goed, daar zou je arrogant van worden.

Dat mijn 2e regelmatig compleet buiten zinnen en onmogelijk is, betekent dus NIET dat ik hem niet opvoed. Integendeel, ik besteed veel meer moeite, aandacht en energie aan zijn opvoeding dan aan die van de oudste. En wat ik geleerd heb, is dat ik er met een autoritaire houding bij hem niet kom. Integendeel, dan wordt hij enorm recalcitrant en ongelukkig. En luistert voor geen meter. Het is elke dag weer een echte uitdaging. En die momentopname's in de supermarkt zeggen dus erg weinig.

Supermarkt

Ik heb echt geen voorbeeldige kinderen, met name Tangodochter is een kind met een behoorlijke eigen wil, maar ook Tangozoon kan er weleens wat van als hij zijn zin niet krijgt. Laatst nog een flinke driftbui omdat ik zijn favoriete Toy Story film uitzette omdat hij naar bed moest. En ik had hem er echt op voorbereid hoor.
Gillen e.d. in de supermarkt deden ze echter nooit volgens mij. Of ik moet dit ook gewist hebben, ze zijn nu 7 en 10 dus gaan niet geregeld meer mee. Ik heb ze wel heel lang in het winkelkarretje gehouden, zelfs toen ze al zwaarder waren dan de 15 kilo die het karretje zou kunnen hebben. En ze kregen vaak een banaan op de groente-afdeling, die ik dan keurig afwoog. Wat maakt het nou uit of ze die thuis of in de winkel eten? Ook nam ik vaak zelf iets te eten of drinken mee waar ze dan in de winkel zoet mee waren. Ik begrijp niet zo goed dat je daar zo gestresst over doet, dat dat niet zou mogen of zo.

Verbaasd

Ik ben eigenlijk verbaasd. Dit draadje was grappig en luchtig bedoeld, en ontaardt nu in een welles-nietes discussie over of ouders met gillende kinderen wel of niet (kunnen) opvoeden. Dat was helemaal de vraag niet. De vraag was: gillen jouw kinderen, en hoe oud zijn ze?
Mijn kinderen zijn allebei nog heel jong en allebei gillen ze. De oudste af en toe nog, het is er bijna uit (ongetwijfeld door onze weergaloze opvoeding), maar soms moet het nog even - tijdens het spelen of als ze een steeds zeldzamere driftbui heeft. De jongste gilt puur omdat hij daar blij van wordt.
Ik ben de tel van de poll compleet kwijtgeraakt. Wat ik zelf nog het vreemdst vind: ik kom toch vrijwel dagelijks in de supermarkt en heb eigenlijk vrij weinig echte gilbuien meegemaakt, zowel bij mijn eigen kind als bij die van anderen. Ook woon ik op een steenworp afstand van drie scholen en een kinderdagverblijf en alweer: ja, behoorlijk wat speelgeluid, maar nee, niet speciaal storend. Ik begin te vermoeden dat ik fabrieksdoof ben na vijftien jaar onderwijs.
Groetjes
Massi

Ik heb een dochter die nogal uit haar slof kon schieten voor ze 16 was. Ik heb thuis echt toestanden met haar gehad waarbij ze aardig wat volume produceerde. De buren konden meegenieten. Soms kun je geschreeuw van een kind niet voorkomen. Ik begrijp dat ook wel, maar buitenshuis hebben beide dochters het nooit gedaan omdat ik van jongsafaan heb ingetimmerd dat je mensen niet tot last moest zijn. Dat heb ik meegekregen en dat heb ik op mijn beurt weer bijgebracht. Buitenshuis waren beide kinderen echt gilvrij (ik had er zo een sticker op kunnen plakken: 'gilvrij') Man en ik hebben het daar wel eens over als we een krijsend kind in een winkel zien "dat deden die van ons gelukkig niet". Ik zie dat ook echt als dat we daarmee geboft hebben.
Laat ik dus even eerlijk op een rijtje zetten waar het hier op neer kwam: buitenshuis waren het geen gillers, binnenshuis wilde de oudste nog wel eens uithalen qua volume, maar dat waren momenten dat het ook echt helemaal mis ging. Eens in de zoveel weken was dat het geval. Voor zover ik mij kan herinneren meestal zonder vreemden erbij.

Duidelijke correctie

op mijn eerdere statement: Mandarijntje gilt, de oudste schreeuwt.

Verder hebben ze vanavond heel hard de duplo om gegooit en weer in de bak gesmeten, rondjes gerend, geblaft (ze doen de laatste tijd "groot hondje en puppy hondje", totdat de jongste het niet meer leuk vindt en dan gaat ze miauwen en wil ze op schoot als een kat in een rondje liggen dan wil de oudste erbij en dan ontstaat er ruzie waarbij mandarijntje heel hard gilt "NEEEEE mijn mama niet x mama".

ja en dan wordt er ok nog heel hard gelachen en gegilt "papa doe niet zo stom" en "papa keer keer" omdat man als een baviaan rond ging springen toen ik zei dat ik uitgenodigd was voor een sollicitatiegesprek (buit is dus nog lang niet binnen).

En toen ging het stelletje naar boven, weer verstoppertje spelen, rond rennen, gillen, tikkie tikkie !! oudste valt dan natuurlijk, janken bij papa op schoot, jongste ook janken want jaloers.

zo, de buren... ehh tja. Ach ja.

Gillen is iets voor meiden

de oudste deed het soms, de jongste niet.

En verder

heb ik een selectief geheugen, een heleboel genante momenten zijn vervaagd.

Ik zal extra opletten bij het opgroeien van de kleinkinderen, oke? Tot nu toe gillen ze niet, trouwens.

Tjonge Massi, je hebt met je eenvoudige vraag heel wat emoties losgewoeld.

Krins tekst vind ik prachtig. Die moet echt op een of ander kraamcadeau worden afgedrukt, op een mok of zo. Of een truttig tegeltje. Een schort misschien?
Ter bemoediging van de jonge ouders.

Joyeux

Zoals ik eerder vertelde woon ik naast een schoolplein en onze tuin grenst aan het kleuterdeel. Wat mij echt verbaast is dat ze soms echt nergens om gillen. Dat noem ik dus gillen om het gillen. Ik mag daar vast geen snoepjes uitdelen, heel flauw
Gek genoeg heb ik nooit zo'n vreselijke moeite met onderaan de trap roepen. Het hangt er een beetje vanaf hoe dat gaat. Ik doe het ook wel eens Wij hadden vroeger thuis trouwens een belletje waarmee we moesten klingelen als we konden eten of zo. Veel mensen moesten daar om lachen, maar het werkte wel.
Gillen tijdens het waveboarden kun je nog zien als inspanningsvolume of overwinningskreten. Net als het gegil en gekreun van tennis'diva's'. Vooral van de laatsten is het geen gehoor

Gillen of hard huilen omdat kind iets wil hebben vind ik toch iets anders. Dan is het maar net waar je bent of je het kunt negeren of niet. Ik denk dat de meeste mensen hun kleuter wel eens hebben laten staan en zelf doorliepen. Je kunt er dan eigenlijk vanuit gaan dat kind mopperend en wel later toch maar achter je aan komt. Maar als een kind echt niet wil luisteren in een winkel bijvoorbeeld en de boel dan op stelten zet, zou ik het winkelen toch maar voor gezien houden denk ik. Stel dat een kind niet gaat gillen maar met een blik op de grond gaat slaan of op het glas van de diepvriesafdeling of zo, dan negeer je dat toch ook niet? Vind ik dus

Schreeuwen

Gillen niet, schreeuwen wel. Vooral van enthousiasme tijdens het spelen. Ik vind het vreselijk, dat overdreven geblèr buiten. Als er èèn begint, schreeuwt de hele club.
Af en toe even naar binnen om af te koelen en waarschuwen dat het geluid minder moest.
Het is steeds minder geworden, het geschreeuw, tijdens het groter groeien.
Ik trek geen wenkbrauwen op naar collega moeders bij geschreeuw en gejank en ander geluid van hun kroost. Probeer nog wel eens zo`n kind af te leiden met gekke bekken trekken. Zijn ze vaak ook stil en bekijken dat rare vreemde mens met de mond open. Van moeder een dankbare glimlach. Kan ze effe het zweet op haar rug laten opdrogen en gauw de tas inpakken bij de kassa.
Ik denk ook niet dat alles op te lossen is met de perfecte opvoeding. Mijn kind gilde niet in de supermarkt, maar deed wel andere dingen waarbij je je wenkbrauwen zou kunnen fronsen. Drammen bijvoorbeeld.

"de blik"

Tja, niemand is perfect! Als iemand mij of mijn kinderen "de blik" geeft probeer ik te achterhalen waarom, en daar wat aan te doen.

Gr. Poezie.

Izar

"Kan zo makkelijk zijn dat iemand "de blik" geeft omdat hij of zij gewoon een sacherijnig iemand is of weinig empatisch of net ruzie met echtgenoot heeft gehad of nog een rotklus voor het werk moet doen."
Ja dat kan Izar. Als het om één van die redenen is hoef blijkbaar dan ook niets te doen. Uiteraard weet je nooit zeker waarom iemand "de blik" geeft. Maar ik denk dat er vaak wel naar te raden valt.

Gr. Poezie.

Ja maar poezie

dan voed jij je kinderen niet op naar jouw eigen waarden en normen.. Maar dan kijk je naar de waarden en normen van een ander.

Want als jij "die blik" van iemand krijg ga jij kijken waarom dat dat is, en er iets aan doen..

Maar eerder schreef je al dat wanneer jou kind ongewenst gedrag zou vertonen (bijv in een winkel) dat je dan waarschuwd en anders de winkel verlaat..
Dus eigenlijk kan niemand jou die blik geven, want jou kind vertoond dat gedrag niet, want als dat wel zo zou zijn, was je allang niet meer op die plaats.

Dus als jij "die blik" krijgt, doet jouw kind iets wat jij dus niet storend vind, maar een ander wel.. Als je dan om "die blik" je kind ter verantwoording roept, doe je dat puur voor die ander, niet voor jezelf.
Dus je kijk dan naar de waarden en normen van een vreemde en ga daar dan in mee..

Of zie ik het volkomen verkeerd?

Aida

Één aspect van mijn waarden en normen is dat ik niet wil dat een ander last heeft van mijn kinderen. Als iemand aangeeft dat wel te hebben, probeer ik daar wat aan te doen.
Wat mij verbaasd is dat je als jij die ander bent, je niet mag laten merken dat je je ergens aan ergert. In plaats daarvan moet je begrijpend naar de ouder(s) kijken. Helaas, bij mij werkt dat niet zo. Ik kan heel veel gedoe en herrie verdragen van kinderen, maar gillen om het gillen kan ik absoluut niet tegen.

Gr. Poezie.

Ja maar poezie

sommige mensen ergeren zich altijd wel ergens aan.
Een blik in iemands ogen, een kind wat niet door heeft dat ze er met een winkelkar door wilt, een kind die te lang voor het rek sta waar ze net willen zijn.
Ik kreeg een tijdje terug van een oudere man te horen dat het niet normaal was dat mijn kind mij bij de voornaam noemde. Gewoon zo in de winkel, uhh ja 2 waren er van mij, maar de derde die mijn naam zei was echt mijn nichtje..

Snap je waar ik heen wil. Je heb er mensen bij, net als Izar ook al aangaf, die zeuren om het zeuren.. Je kan daar toch niet altijd in meegaan?

En echt overlast bezorgen aan je medemens, daar zijn we het echt wel over eens dat kan niet.. Maar mag een kind ook nog kind zijn, en dan niet alleen binnenshuis maar ook buitenshuis. Waar het dus kan voorkomen dat 10 mensen vertederd kijken en er 1 "die blik" geeft..

Nou ja zoveel mensen zoveel verschillen, maar nee ik trek me dus weinig aan van "die blikken"... Maar dat betekend niet dat mijn kinderen alles maar mogen.

Last

Ik vind het veel belangrijker of ik zelf last heb van mijn kinderen eigenlijk!

En verder heb ik bepaalde normen en daarbinnen mogen mijn kinderen zich gedragen. Wat een ander ervan vindt, vind ik minder belangrijk.

En ik vind mensen 'de blik' geven dan weer heel irritant, dus ik zou dan denk ik mijn kinderen aanmoedigen om extra hard te gaan gillen, of zelf meegillen in het gezicht van 'de blik'-gever.

Zure mensen zijn dat!

Liora

Aida

je hebt allemaal je eigen normen en waarden. Maar dat wil niet zeggen dat je die nooit eens opnieuw mag bekijken en/of eventueel tijdelijk kunt aanpassen, afhankelijk van de situatie waar je in zit. Het zou heel star zijn om puur en alleen op hoe "jijzelf"(algemeen) denkt te varen. Uiteraard is dat grotendeels wel zo, maar ik ben niet te beroerd om me eens aan te passen. Zo zal ik die blik niet geven, omdat ik weet hoe vervelend dat kan zijn. Maar ondertussen doet het geluid dus echt letterlijk en figuurlijk pijn aan mijn oren. Ik pas me dan dus aan, al deed ik het bij mijn eigen kinderen anders. Waarom zou een ander dat niet kunnen doen?
Klein voorbeeldje: ik stond voor een mevrouw met een zwaar gehandicapt kindje van ik schat een jaar of 5. Hij zat in een grote buggy. Hij sloeg de boodschappen van de band. Geen punt, pak ik op. Daarna gaf hij me een schop vanuit de buggy. Vanwege zijn lengte en gewicht kwam die hard aan. Dit herhaalde hij nog 3 keer. Ik heb niet gereageerd, alleen iets naar voren gestapt, maar op een gegeven moment kon ik niet verder naar voren. Ik heb een aandoening waarbij soms eenvoudige aanrakingen al pijn kunnen doen. Bij de volgende schop die ik kreeg en de klap op de rug die daarna volgde, keek ik de moeder aan (niet boos, glimlachend) Zij had het nu pas door, kwam naar voren en legde zacht haar hand op de benen van de jongen. Die begon daarop nog wilder in het rond te schoppen. Het feit dat die moeder alleen al probéérde om het te voorkomen, maakte het al veel minder vervelend.
Misschien negeert zij het normaal, omdat de jongen er nu eenmaal niet zoveel aan kan doen dat hij zo reageert. Maar blijft wel staan dat het best vervelend kan zijn voor een ander (en haarzelf, want zij wordt vast normaal gesproken vaker geschopt dan ik). Zij kan ook niet aan mij zien dat het mij dubbel pijn doet. Evenals ik niet kan zien dat een ander al een dag/probleem achter de rug heeft. Vandaar geen priemende blikken hier, maar aanpassing van beide kanten vind ik wel zo fijn. Haar poging verzacht alles.

Liora?

"Ik vind het veel belangrijker of ik zelf last heb van mijn kinderen eigenlijk!

En verder heb ik bepaalde normen en daarbinnen mogen mijn kinderen zich gedragen. Wat een ander ervan vindt, vind ik minder belangrijk.

En ik vind mensen 'de blik' geven dan weer heel irritant, dus ik zou dan denk ik mijn kinderen aanmoedigen om extra hard te gaan gillen, of zelf meegillen in het gezicht van 'de blik'-gever.

Zure mensen zijn dat!"

Wat een ander ervan vindt is minder belangrijk, zolang jij maar geen last hebt. Toch vind je de blik irritant. Het maakt dus wel uit wat een ander vindt?
Ik vind je posting toch wat stoere praat (meegillen) en niet echt overkomen of je je ook eens inleeft in een ander(zolang jij er maar geen last van hebt), maar misschien zie ik dat verkeerd. En hoe weet jij wat die "zure" mensen mankeren dat ze je een "blik" geven dan?

Haha berber

Ja goed plan, we gaan Poezie negeren!

En Mix: als een kind mij schopt zeg ik tegen dat kind dat dat pijn doet. Daar hoef ik de ouders toch niet een bepaalde blik voor te gaan geven?

Gillen om het gillen, vraag (en aïda)

doen ze hier weinig. Wel maken ze hier veeeel lawaai, schreeuwen om niks, boze buien zijn hier merkbaar voor de hele straat (en dan zijn de deuren en ramen nog dicht;-S). Maar dat is wat ik niks vind, zij vinden dat er wel een oorzaak is.
Driftbuien kennen we ook. (kind met beperking)
Wat ik me nou ook afvraag, mensen die de boodschappen in de winkel laten staan: wat nou als je in je boodschappenkar een bak ijs/pizza/ andere diepvrieswaar hebt? Laat je die dan gewoon staan? En als je in de rij bij de kassa staat, zing je het dan nog even uit, of vertrek je dan ook? Vind je dat mijn schoonzus met schreeuwende autistische zoon maar op een andere tijd moet boodschappen doen (waardoor ze dus nog minder tijd aan haar andere kind kan besteden) , of mag dat (schreeuwend kind met beperking) wel?
Aïda, mijn oudste noemt me bij de voornaam. Kind is 12. Veel mensen vinden dat vreemd. Ik heb er geen problemen mee en zie de logica ook wel: ik noem hem ook geen zoon, maar bij naam. Maar wat andere mensen ervan vinden laat mij dus echt koud. Dus, of het nou je nichtje was, of je eigen dochter, het is volkomen aan jou (en haar )hoe zij je noemt, dus, waar bemoeit zo'n man zich mee? Niks beters te doen zeker

Liora

er stond: een zwaar gehandicapt kind........en ik héb de moeder geen blik gegeven.

ik had het over jóuw reactie die ik nogal vond tegenvallen; nogal zelf gecentreerd vond overkomen.
Maar goed, ik zal het "negeren" verder, moet je me alleen niet die "blik" gaan geven.

Ach

Van mij krijgen ze alleen bemoedigende blikken. Ik weet uit hoogstpersoonlijke eigen ervaring hoe moeilijk en vermoeiend het kan zijn om een kind op te voeden.

Ik hoor het gegil (soms, want zo vaak komt het echt niet voor) en ik denk: wat ben ik blij dat IK dat niet meer heb.

Ik ken de blikken, ik ken de correcties van buitenstaanders. Poezie kan niet tegen gegil. Tja, als dat werkelijk een serieus probleem is, dan raad ik je oordopjes aan. Je kunt niet de rest van de wereld veranderen: je kunt alleen jezelf veranderen.

Behalve bemoedigende blikken, spreek ik ook wel eens ouders bemoedigend aan. Ik heb dat zelf vroeger wel eens meegemaakt en ik weet hoe blij ik er dan mee was.

Als je zelf de ervaring hebt van een verdraaid moeizaam te opvoeden kind (en ik HEB die ervaring) dan heb je al zoveel blikken moeten weerstaan, heb je al zo lang getwijfeld aan wat je in hemelsnaam FOUT doet, dan is het een verademing als er eens een buitenstaander is, die iets áardigs zegt.

En aardig zijn voor elkaar maakt het leven zoveel leuker.

Tihama

het jongetje was zwaar lichamelijk én geestelijk gehandicapt, ik denk dat dat weinig verschil had gemaakt als ik dat tegen hem had gezegd.
De moeder had de buggy het eerst naar voren geschoven, was zelf gebukt bezig met de boodschappenkar die áchter haar stond. Ze had het niet expres niet door. Daarbij was het druk en zijn geluiden overstemden vast mijn au. Moeder was al aan het zweten en ik wilde het haar niet moeilijker maken, denkende aan wat zij op dagelijkse basis moet meemaken. Zelf zijn benen aanraken wilde ik niet, want je weet nooit hoe een ouder daar op reageert. (fijne ervaring mee gehad)

Dat bedoel ik ishar

Sommige mensen hebben overal iets over te zeggen/zeuren..

Ik kan niet met iedereen rekening houden.

Mix

Het draaidje ging eigenlijk heel ergens anders over, maar we zijn flink afgedaald..

Volgens mij zijn we het er allemaal wel mee eens dat wanneer onze kinderen iets doen wat niet door de beugel kan dat wij dat dan ook allemaal corrigeren. Volgens mij niemand uitgezonderd.
En dat je in sommige situatie's je kind zelfs nog iets "korter" houd dan anders, ja die situatie's komen ook voor..

Maar dan nog blijf ik erbij, dat je niet altijd in de pas van andere kan lopen..

Mijn jongste is het gillen bijna helemaal overgroeid (hiep hoi weer een moeder minder die het negeert) maar ze vind zingen wel helemaal geweldig.
Dus bij mij in het winkelcentrum, kan het gebeuren dat ze spontaan begint te zingen, van heel zacht, naar hoorbaar, naar luid zingen en weer terug naar steeds zachter. Wij staan niet met een bakje stil op 1 plek, maar lopen van winkel naar winkel. En ja er zijn mensen die lachen, sommige zingen mee (waardoor dochter direct stil valt) en andere die tegen elkaar zeggen kijk die kleine die heeft het naar haar zin... Maar er is ook 1 vrouw, al wat ouder, die vind het dus helemaal niets. Loopt ook altijd langs met de woorden: nou nou kan dat niet minder.
Dus eigenlijk volgens jou, zou ik dan tegen mijn dochter moeten zeggen dat ze niet mag zingen.
Nou dat doe ik dus niet.. dochter mag van mij zingen, want voor ze 8 jaar is doet ze het toch niet meer omdat ze zich dan schaam.
En daarmee bedoel ik dus, ik kan geen rekening met iedereen houden.
Wanneer wij in het ziekenhuis lopen, dan mag ze niet zingen omdat er dan zieken mensen er last van hebben.. (en ja ook op straat lopen ziekenmensen, maar die lopen nou eenmaal niet met een sticker op hun hoofd)

rekening houden met andere vind ik heel belangrijk, en ik leer mijn kinderen echt wel dat andere geen overlast van hun/ons mag hebben.. Maar dat betekent niet dat andere ons niet mogen horen.. Tussen iemand horen en overlast is een groot verschil.
En ja dan krijg je weer de vraag, wat is overlast. Dat is voor iedereen anders.. En met 7 miljard mensen op de wereld word het lastig met iedereen rekening te houden.

Wat ik doe

Ik spreek vaak zo'n dwarsliggend kind van een vreemde aan: "Ik heb ook zo'n hekel aan winkelen. Ik heb er vandaag al helemaal geen zin in. Zal ik met je meedoen?" Zo'n kind schrikt zich dan rot en vliegt zo naar de (groot)ouder toe.

Joyeux

Ik ben van nature vrij intolerant, dus als ik geen last heb van mijn kinderen, vermoed ik dat anderen dat ook niet hebben.

Tihama: amen

Uit mijn hart gegrepen, jouw bijdrage.

Aida

"Tussen iemand horen en overlast is een groot verschil"

Precies, zingen valt daar voor mij niet onder, geluid is immers overal. Langdurig kwaad/dwars gillen of gillen om het gillen wel. Ik denk dat je met gillen méér mensen stoort dan met een kindje dat aan het zingen is (daarvoor sta ik stil en luister ik).