Mini-enquete: gillen die van jou ook?

Sascha

Je rukt mijn woorden uit z'n verband: ik heb het nooit gehad over driftige kinderen, wél over gillende kinderen.

Gr. Poezie.

Driftig of gillend

Als mijn dochter driftig is, gilt ze. Ik zie niet in waarom ik jouw woorden uit zijn verband trek

Poezie

Als mijn baby van 7 maanden gilt, is hij meestal blij, maar als mijn dochter van twee (en intussen bijna vijf) gilde (gilt), was (is) het toch echt drift en frustratie. Lijkt me een beetje samenvallen in dat supermarktverhaal van Vic. Gillen uit enthousiasme op het schoolplein is niet waar we het over hebben, toch?
Het moet me trouwens van het hart dat ik het jammer vind dat gillen voor volwassenen al helemaal uit de gratie is (afgezien van de achtbaan). Ik zou het zelf best prettig en louterend vinden om af en toe eens lekker te gillen.
Groetjes
Massi

Ja massi

Dat lijkt mij nou zo fijn om eens te doen: gewoon naast mijn gillende dochter gaan zitten en nog harder dan zij gaan gillen. Doet me denken aan een reclame van een aantal jaren geleden, o heerlijk!

Goh poezie

maken we dat onderscheid, is gillen uit drift dan erger of minder erg dan gewoon gillen?

En hoe maken we dat onderscheid. Als mijn mannen elkaar de hersens inslaan om een autootje en hun stem verheffen en inderdaad wel eens gillen is dat dan een driftbui of gillen ze dan in hun spel.

Of als mijn jongste nou niet die pepernoten krijgt waar hij zijn zinnen op heeft gezet en hij gilt de boel bij elkaar ben ik dan een goede ouder om voet bij stuk te houden of moet ik dan toegeven om jouw trommelvliezen te ontzien. Is dat verwend gedrag, een kwestie van opvoeding of wellicht een driftbui.

Jeetje, wat lastig zeg. Gelukkig voed ik toch niet op, veel te veel moeite. Ik stuur ze wel naar jou toe als ze te erg worden

Of zou het misschien zo zijn dat jullie de driftige episodes in winkels, supermarkten, bruiloften en diploma-uitreikingen vergeten zijn, terwijl ik er nog middenin zit.

Misschien vind ik dat over tien jaar ook wel?

Ik heb er meer

Ik kan nog wel meer van die 'gezellige' momentjes schetsen. Gelukkig worden het er steeds minder naarmate de kinderen ouder worden. Toevallig vanavond weer een akkefietje met jongste. We aten andijvie. Dat vindt ze niet zo lekker, maar met spekjes en gehakt moet ze het best kunnen eten. En anders laat ze het maar staan en eet ze alleen haar toetje. Zo zijn de regels, en daar moet ze het mee doen. En dan af en toe krijgt het kind het op haar heupen. Dan weigert ze aan tafel te komen en zegt 'ik eet geen andijvie, ik wil een broodje'. En volhouden ook, krijsen, gillen, en dat gaat dan gerust een kwartier door. Aangezien ik geen zin heb in koud eten, ga ik dan gewoon aan tafel en doe net of ik haar niet hoor. Een kwartier later komt ze dan nasnikkend aan tafel, schept op en gaat eten. Op mijn vraag waarom daar nou eerst zo'n gekrijs aan vooraf moet gaan 'ik wilde gewoon een broodje'.

Goh vic

Het lijkt wel of je een echt kind hebt. Wat doe jij in dit draadje? Hihi. Heb je al geprobeerd om grenzen te stellen en consequent te zijn? En heb je al aan haar uitgelegd dat wat ze doet, niet mag?
Groetjes
Massi
P: Hoe doe je dat dan, als je geen boodschappen meer kunt doen omdat je peuter driftbuien heeft? Moestuin? Albert.nl?

Jamaar

Zo gaat het wel fout met dit onderzoek, dames. Hebben we het nou over kwaad gillen (krijsen, dus), enthousiast gillen (lawaai maken, dus) of gillen om het gillen? Ik dacht het laatste. Althans, dat is het gillen wat zoon doet. Tot ik zeg dat hij moet ophouden. En dat nog eens zeg, en nog eens. En dan gaan we naar huis.
Krijsen heeft hij als peuter veel gedaan, en dan volgde ik hetzelfde schema. Bij enthousiast gillen gaat hij na twee keer waarschuwden naar buiten. En dan houdt het op.
Is dat nou opvoeden?

Massi

Om te gillen

Wat krin zegt

.......

Gr. Poezie.

Opvoeden

is druk bezig zijn met regels en grenzen en consequent blijven, terwijl je kind in de tussentijd vanzelf over het gedrag in kwestie heengroeit. Tegen de tijd dat je merkt dat het over is, kun je jezelf vertellen dat het gewerkt heeft.
Corrigeren doe je in de tussentijd wel om de mensen in de winkel te laten zien dat je er echt wel serieus mee bezig bent.

Waarom wordt poezie

zo belachelijk gemaakt? Ik zeg hetzelfde (met ervaring met krijsende kinderen) en nee ik ben niks vergeten over huilen en krijsen, kon dat maar; ik had 2 huilbabies en heb jaren met de peuterleeftijd gewerkt, 15-17 stuks.

Stel je voor je bent op een verjaardag. Stel je voor je bent op ziekenbezoek, stel je voor je gaat naar de huisarts. In de woonkamer/afdeling/wachtruimte besluit je (pak m beet) 2 jarige een gillende driftbui te krijgen, of tijdens de toespraak van ome Arie op de bruiloft van zijn zoon, of op het sintfeest van je kind van 4 besluit je 2 jarige dwars door sint's woorden aan de kinderen te gaan gillen. Of op de sportclub van je kind, waar je langs de kant mag kijken. Wat denk je in die situaties, blijf je of denk je dat je mág blijven of dat je vriendelijk verzocht wordt even de situatie te verlaten omdat je anderen stoort?

Ik neem toch aan dat de situatie dan anders is dan thuis. Dat je probeert je kind stil te krijgen? Afleiden, weglopen, troosten afhankelijk van wat de oorzaak is?

Haha krin

Dat is precies hoe het voor mij voelt! Hoe je ze ook opvoedt, als ze 20 zijn gillen ze alleen nog in de achtbaan.

Die van mij zijn enorme gillers, maar dan echt gillen om het gillen. Doodmoe word je ervan. Bij boosheid wordt er soms wel geschreeuwd (gelukkig niet in supermarkten), maar niet gegild. En echt, we hebben er alles aan gedaan. Overigens merk ik wel dat er meteen veel minder gegild wordt als er een kind minder bij is. je moet in een groot gezelschap immers maar zien dat jij ook gehoord wordt. En inderdaad, als ze 10 zijn houdt het vanzelf op.

Afperen die handel

Op plekken waar het echt storend is, pak ik kind bij kop en kont en vertrek ik (dan gaat het om een uitbarsting, niet zozeer gillen maar gewoon herrie).
Maar bij een noodzakelijke boodschap (ik vermijd zvm de winkels met beide kinderen van 3 en 5), als ze blerend in een gangpad gaan liggen terwijl ik moet betalen, dan moet het maar even. Jammer dan voor die keurige heer met die frons

Ik heb wel eens aan een dame in de rij gevraagd of ze iets tegen hem wilde zeggen, hij werd dan verlegen en heeeeel stiletjes. Ideaal!

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Hee

Krin, die uitspraak over opvoeden en dat je kind eroverheen groeit en dat jij dan onderwijl laat zien dat je er wel degelijk serieus mee bezig bent, die gaat hier op de koelkast. Die is briljant. En ja, de beginvraag ging over gillen om het gillen, wat mijn beide kinderen doen, maar ik vind uitstapjes nooit zo erg. Mijn oudste gilt ook als ze boos is en ook als er veel kinderen samenspelen. Die gilt graag. Ik ook, denk ik, maar als ik het uitprobeer, staat het busje van Zon en Schild voor de deur.
Groetjes
Massi

Ah kiki (ot) dat is toch zo flauw

om te zeggen dat we het vergeten zijn. Daar prikte je me even mee, jammer is dat. Ik zeg toch ook niet dat jij nog maar net begint ipv er midden in zit? Want in dat geval weten we schijnbaar beiden niet waar we het over hebben.

Liora

Ik bedoelde eigenlijk niet dat ik dacht dat jouw kinderen gillen, maar schreef het op als situatie'schets' mocht het je overkomen.
Ik heb 2 dochters opgevoed. Ik praat uit dus uit ervaring als ik zeg dat gillen niet hoeft. En gaat het toch een keer verkeerd dat ben ik het met andere schrijfsters eens dat je er iets aan moet doen i.p.v. het te negeren.
Hoe kan het dat er gezinnen zijn waarbij het bijna een natuurlijk gegeven is dat er geen oorverdovend lawaai wordt geproduceerd? a. Het kan een karaktereigenschap zijn, of b. het wordt met de paplepel ingegoten dat gillen niet wenselijk is. Deze ouders doen dus iets waardoor die kinderen dat begrijpen.

Massi: geen discussiedraadje?

... te laat)

Kaaskopje

Mij een biet .

Kiki

Of zou het misschien zo zijn dat jullie de driftige episodes in winkels, supermarkten, bruiloften en diploma-uitreikingen vergeten zijn, terwijl ik er nog middenin zit. ===
Ik ben een grote wazige vlek, maar sommige dingen vergeet ik niet. Ik weet niet waarom niet. Maar winkelgedrag ben ik dus niet vergeten. Ik heb nog nooit oorlog gehad met een kind in een winkel. Geen gedreins en steeds harder wordend gedreig dus als kleuter iets wilde hebben. Op 1 keer na, echt 1 keer. Dochter zat in de buggy in Blokker. Kleuters en Blokker gaan vind ik niet zo goed samen, althans als je net tussen de glazen en het serviesgoed staat met je buggy. En dáár besloot dochter dat ze eruit wilde. Ik had toevallig dat bandje wat tussen de beentjes zit niet vastgemaakt, dus door zichzelf naar beneden te laten zakken kon ze onder de voorsluiting (hoe heet dat toch ook alweer??) heen, maar haar armen en hoofd lukte niet, dus daar hing ze half voor de wagen. En maar huilen, want ze was boos op mij en boos omdat het niet lukte. Ik zweette ondertussen peentjes en liet duidelijk merken dat ik het een gênante vertoning vond. Iemand anders hielp mij toen even om dochter weer in de buggy vast te zetten en ik ben met de nog steeds huilende dochter naar buiten gegaan. Einde van mijn bezoek aan Blokker dus, andere keer weer.

Vic

1) bij scenario 1 hangt het af van de leeftijd van de kinderen. Bij een peuter zou ik de boodschappen laten staan, kind mee naar buiten nemen en als het kind gekalmeerd is weer terug gaan. Bij een kleuter zou ik kind duidelijk maken dat als ze nu niet stil zijn er de rest van de dag geen snoep meer is en ook geen TV. Dat werkt hier wel. Behalve bij oudste zoon. Daarbij werkte dat niet. Wat wel werkte was een keer de boodschappen laten staan en linea recta naar huis rijden waardoor ook de door hem geliefde cornflakes, koekjes en toetje in de winkel achterbleven... Dat heeft wel indruk gemaakt want weken daarna had hij het er nog over. Niet dat het nooit meer gebeurde want hij is soms echt grenzeloos maar een herinnering aan betreffende situatie deed hem goed. Ik had daarna ook expres een paar dagen geen cornflakes/koekjes/toetje in huis onder het mom van dat we geen boodschappen konden doen.
Bij een peuter zo zoiets niet werken, omdat het te lang duurt maar even uit de situatie halen hielp bij ons goed. Daarnaast was mijn zoon bijvoorbeeld onmogelijk als peuter om boodschappen mee te doen dus die situatie vermeed ik liever.

2) Ze hoeven niks te eten van wat op tafel staat maar ze krijgen ook geen alternatief. En zeuren over wat er op tafel staat wil ik helemaal niet horen. Wie zeurt stuur ik meestal even naar de gang en dan mogen ze na een paar minuten weer terug komen. Echter bij zoveel gegil om niet eten als jij beschrijft zou ik ze naar hun kamer sturen en dan eten ze vanavond maar niet en gaan ze gelijk naar bed. Meestal hoef je zoiets maar 1x te doen en dan maakt het enorme indruk. Bij andere kinderen is een andere straf misschien effectiever maar hier zo zoiets wel goed duidelijk maken dat dit niet de bedoeling is.

Gillen

Ik heb één giller maar hij zit nu al op de middelbare school dus gilt al jaren niet meer. Ik heb hem wel afgeleerd om thuis te gillen maar op het schoolplein hoorde je hem altijd overal bovenuit. De opvoeding ging hier duidelijk dus tot de voordeur. Maar thuis afleren was niet zo moeilijk. Elke keer waarschuwen en bij herhaaldelijk overtreden naar de gang.

Wat ook hielp was als hij op straat gilde en iemand anders (een vreemde) keek hem boos aan of sprak hem streng toe. Maakte altijd indruk maar ja je kan er niet van uit gaan dat dit elke keer gebeurd.

De andere kinderen zijn geen gillers.

Jillian

"En zeuren over wat er op tafel staat wil ik helemaal niet horen. Wie zeurt stuur ik meestal even naar de gang en dan mogen ze na een paar minuten weer terug komen."
Hoe ziet dit er concreet uit? Wat vind jij zeuren? Ik kan me moeilijk voorstellen dat je een kind naar de gang stuurt als het zegt 'blegh, ik vind dat niet lekker', maar dat is wel hoe ik jouw stukje lees.

Nog niet verder gelezen, maar:
dochter van 4.5 gilt. Als ze haar zin niet krijgt, als ze boos is, als ze er tussen wil komen (in gesprek met ander) en ze moet nog even wachten. En soms als ze vrolijk is (wel anders gillen uiteraard haha).
Zoon van 20 maanden + een beetje begint zijn stem ook steeds meer te ontdekken en gilt dus lekker mee als zus bezig is, of als hij gefrustreerd is omdat hij zijn puzzeltje niet in het vakje krijgt, het blokje niet op de toren of anderszins iets niet te pakken krijgt wat hij wel graag zou willen.

Heb het tovermiddel nog niet ontdekt, maar wordt er soms horendol van. Dus als iemand nog tips heeft...
hmmm, misschien toch maar even verder lezen, dit draadje

Lynn

Vic

Als een kind dat normaliter nooit wat verkeerds zegt over het eten opeens zou zeggen 'blegh' of zo dan zou ik alleen even waarschuwen dat we alleen positieve dingen zeggen over het eten en dat als je iets niet lekker vindt je het niet op hoeft te eten maar je ook niets van hoeft te zeggen. Als een kind avond aan avond hetzelfde commentaar levert is mijn geduld een heel stuk korter en stuur ik ze de eerste keer de gang op.

Het hangt natuurlijk ook van de toon af. Een kind wat op neutrale toon zegt ik vind spinazie niet zo lekker is natuurlijk heel wat anders dan een kind wat zegt getver wat is dit goor.

Het verschil is ook dat het eerste meer algemeen en neutraal is terwijl het tweede echt specifiek gericht is op mijn kookkunsten van die avond en een waarde oordeel vormen.

Met voorbeelden kan je kinderen het verschil uitleggen. Een van de kinderen heeft hier een periode gehad dat hij elke keer standaard bij wat er op tafel kwam een chagrijnig gezicht kreeg en begon te zeuren. Ik stuurde hem altijd gelijk van tafel bij het eerste commentaar. Als hij dan weer normaal kon doen mocht hij terugkomen.

Als sascha

Ons Spruitje gaat weleens gillen als hij niet aan tafel wil komen (vooral als het menu hem niet bevalt, of als hij net lekker voor de tv zit). Dat tv-programma neem ik dan op (heel fijn, zo'n DVR) en verder laat ik hem ook gillen. (Hooguit zeg ik 1x duidelijk: Spruit, niet gillen.) Als hij dan nog doorgaat, gaan man en ik aan tafel en wensen elkaar overdreven opgewekt smakelijk eten en beginnen demonstratief te eten en te keuvelen. "Hoe was jouw dag, lieverd?" Spruitje zit dan over het algemeen binnen drie minuten aan tafel.

Als ik zou "doorzetten" zoals mijn zus dat noemt (de druk opvoeren door erbij te blijven en te zeggen wat hij niet mag - gillen of anderszins) hebben we pas een echte gilfanfare in huis. Daar pas ik voor. Bovendien weet ik intussen dat het gillen meestal voort komt uit overprikkeld zijn. Dan maakt streng toespreken het gedrag alleen maar erger. Negeren is dan veel effectiever, omdat hij dan de kans krijgt zichzelf terug te vinden en te kalmeren.

Wie zei ook weer zo passend "wat je aandacht geeft, groeit," Massi? Wijze woorden.

Als ik zo'n situatie in de winkel tegenkom, pleeg ik de ouder een begrijpende blik toe te werpen en in het voorbijgaan te mompelen "heeeeel herkenbaar, sterkte." Volgens mij is zo'n ouder daar meer mee geholpen dan met afkeurende blikken. Tjee zeg, altijd fijn als volslagen onbekenden een oordeel over je hebben... Alsof je nog niet genoeg stress hebt op dat moment.

Volgens mij is gillen een heel normaal en onuitroeibaar verschijnsel. Mag ik ook even? AAAAAAAAAAAAAAARRRRRHHHHH!!!

Oh lekker zeg. Dat lucht op

groet, Valkyre

Mega

Proestbui hier.

Wow kaaskopje

"Ik heb 2 dochters opgevoed. Ik praat uit dus uit ervaring als ik zeg dat gillen niet hoeft."

Goh, dat je na wel twee dochters nog niet door hebt dat het ene kind het andere niet is. Mijn tweede kind heeft me vooral geleerd dat het echt een kwestie van geluk was dat het met die eerste allemaal zo soepeltjes ging.

Flauw hoor

Om kaaskopje zo aan te vallen. Denk je dat ze alleen refereert aan haar eigen kinderen? Ze heeft heus wel anderen kinderen meegemaakt die ook niet (in het openbaar) rücksichloss lopen te gillen.
Ik vind het onbeschoft om niets te doen als je kind in het openbaar voor zich uit loopt te gillen. Ja, toevallig heb ik daar heel veel last van, moet ik dan stante pede die supermarkt verlaten? Dat lijkt mij de omgekeerde wereld. Wat je thuis doet of laat moet je zelf weten, maar buitenshuis vind ik dat een andere zaak.

Gr. Poezie.