Mini-enquete: gillen die van jou ook?

Tja

Het gaat niet om een zwart/wit antwoord. Het is niet zo, dat als kinderen niet gillen, de opvoeding dus geslaagd is op dat punt en dat als kinderen wel gillen, de opvoeding dus niet geslaagd is op dat punt. Dat jij last hebt van gillende kinderen, staat niet op je voorhoofd. Bovendien zegt niemand dat jij dan maar die winkel uit moet. Je moet helemaal zelf weten wat je ermee doet. Net als een ouder met een gillend kind, die moet ook zelf weten hoe hij/zij ermee om gaat. De ene volwassene gaat een partijtje boos zitten kijken naar gillend kind en/of ouder, een andere volwassene haalt de schouders op en weer een andere ouder geeft een bemoedigende blijk van herkenning. Zoveel volwassenen, zoveel manieren. Zo ook bij kinderen.
En ja, een opmerking als die van Kaaskopje vind ik ridicuul: "Ik heb 2 dochters opgevoed. Ik praat uit dus uit ervaring als ik zeg dat gillen niet hoeft. En gaat het toch een keer verkeerd dat ben ik het met andere schrijfsters eens dat je er iets aan moet doen i.p.v. het te negeren.". Als moeder van vier kinderen praat ik dus ook uit ervaring als ik zeg dat gillen niet hoeft, maar wel kan gebeuren. En gaat het toch een keer verkeerd dan vind ik niet per se dat je er iets aan moet doen. Dat ligt maar helemaal net aan het kind en de omstandigheden.
"Hoe kan het dat er gezinnen zijn waarbij het bijna een natuurlijk gegeven is dat er geen oorverdovend lawaai wordt geproduceerd? a. Het kan een karaktereigenschap zijn, of b. het wordt met de paplepel ingegoten dat gillen niet wenselijk is. Deze ouders doen dus iets waardoor die kinderen dat begrijpen": was het leven maar zo eenvoudig zwart/wit, wat een zaligheid zou dat zijn. Maar helaas, zoals zo vaak blijkt er ook nog een antwoord c., d. en misschien zelfs wel e. mogelijk te zijn.
Nu kun je het flauw vinden dat ik hierover val, maar ik vind het nogal een aantijging voor die ouders, die wel degelijk een gillend kind hebben. Doen die dan iets verkeerd? En wie is een ander om te oordelen of de wijze van begeleiding wel zo wenselijk is? Komt dat oordeel voort uit een subjectieve ergenis, of komt dat oordeel voort uit een objectieve gedachte dat ieder kind anders is?
Sinds ik vier kinderen heb, die alle vier verschillend van karakter zijn, alle vier een eigen gebruiksaanwijzing hebben en alle vier ook nog eens heel normaal blijken te zijn, heb ik geleerd niet te snel te oordelen.

Vic, over eten

Jouw aanpak komt overeen met die van mij. Bij ons is de regel: wij bepalen wat er op tafel komt, jullie bepalen maar of je eet of niet en zo ja, hoeveel. Mij maakt dat namelijk niet zoveel uit. Wat me wel uitmaakt is gezelligheid aan tafel. Dus geen boze blikken, geen gesnauw en gegrauw en ook geen geklaag over het eten. Dan ga je maar even ergens anders zitten. Ik kook niets anders, ook als er niet gegeten wordt.

Och

Ik merk regelmatig op tegen andere ouders dat ze 'ook allemaal hetzelfde' zijn (de kinderen dus). Als je gedragingen onder een loepje gaat leggen hebben ze allemaal wel wat. Die van mij zijn geen geweldige eters, en hebben allebei last van hoogeigenwijsheid en eigenzinnigheid. Al die eigenschappen hebben ze niet van een vreemde. Daarentegen zijn ze wel weer heel zelfstandig, kunnen hun mening verwoorden, en kunnen goed uitslapen. Komt ook allemaal door de opvoeding.

Gillen enzo

Ik heb twee kinderen, van 10 en 7. Zij hebben dezelfde papa en mama, dezelfde opvoeding. Zij hebben niet hetzelfde karakter. Jongste is stuurbaar, oudste niet. Zij heeft problemen met 'het reguleren van emoties', zal ik even eufemistisch stellen. Ze heeft last van driftbuien. Nu is het zo dat Poezie stelde dat ze gillen om het gillen of gillen vanwege een driftbui als verschillende zaken zag, maar laten we zeggen dat de uitwerking en het volume hetzelfde is en er dus mensen in de supermarkt last kunnen hebben van een driftbui van mijn dochter, want ja, dat is zeker wel eens voorgekomen. Daar kan ik het volgende over zeggen:
Als ik uit ervaring weet dat het toevallig op dat moment en bij die driftbui doeltreffender is om te negeren (in het licht van mijn opvoeding, op de lange termijn) dan is het heel jammer voor de mensen die er op dat moment last van hebben (want dat erken ik heus wel), maar mijn keuze aangaande mijn kind is voor mij belangrijker dan het supermarktbezoek van de andere mensen op dat moment. Ik durf ook wel te beweren dat, hoe vervelend het gegil van mijn kind voor die mensen ook is, de situatie is op dat moment vervelender voor mij. Ik maak de keuze zo te reageren, ik hoef daarover geen verantwoording af te leggen. Mensen zullen vast de conclusie trekken dat ik iets niet goed doe, maar ze denken maar. Dochter heeft ondertussen speltherapie, dat weten die mensen niet, dus dat bewijst maar weer dat een voorbarige conclusie zo getrokken is.
Ooit kreeg dochter een driftbui in de supermarkt, gooide uit boosheid een zakje snoep stuk op de grond. Ik heb het bij elkaar geveegd, met een stalen gezicht afgerekend, en buiten voor de ogen van dochter in de prullenbak gegooid. Ik ben de schaamte voorbij , ik hoop dat de komende tienerjaren bij dochter voor enige gepaste schaamte gaan zorgen ). Het is trouwens een prachtmeid en als ze niet gilt spreekt ze heel zacht. Itt haar broertje die zo tettert dat ik ooit zijn gehoor heb laten testen, ik dacht dat hij niet goed hoorde. Was wel zo

Ja of ik roep

"succes !"

blikken van derden, joh who cares. Ik zelf erger mij aan de moeder die telkens haar peuterzoon terugroept alsof ze op de markt vis staat te verkopen, ik zou ook constant wegrennen als ik zo'n moeder had (ja lullig he, moest het even kwijt).

ja ik vind volwassenen doorgaans veel erger zich uiten en gedragen dan een gillend kind met een driftbui. Sterker nog ik kan met veel bewondering naar peuters in driftbuien kijken, zalig, het liefste zou ik er naast gaan liggen en mee doen.

oh ja zalig, dan ga ik als ik weer zo'n luie student heb met stomme smoesjes op de grond liggen en heel hard gillen. Of als de buren iets te zeiken hebben dan stort ik mezelf op de grond of dan ga ik gooien met zand, want dan MAG LEKKER NIET !

ja lekker, of smijten met mijn bord, gooien met duplo, springen op de bank met mijn schoenen aan, mijn kledingkast leeg gooien en dan heel zielig op de bank gaan zitten huilen "omdat - zie je nou wel - jullie veel meer houden van papa dan van mij-hijjjjjj".

Tuurlijk manda

"oh ja zalig, dan ga ik als ik weer zo\'n luie student heb met stomme smoesjes op de grond liggen en heel hard gillen. Of als de buren iets te zeiken hebben dan stort ik mezelf op de grond of dan ga ik gooien met zand, want dan MAG LEKKER NIET !
ja lekker, of smijten met mijn bord, gooien met duplo, springen op de bank met mijn schoenen aan, mijn kledingkast leeg gooien en dan heel zielig op de bank gaan zitten huilen "omdat - zie je nou wel - jullie veel meer houden van papa dan van mij-hijjjjjj"."
Dat kun je zeker doen, als je daar behoefte aan hebt. Dan moet je alleen niet raar staan te kijken als jij daarop een door jou ongewenste reactie krijgt.

Gr. Poezie.

In de bouwmarkt

Vorig jaar was ik met de kinderen bij de Karwei. Ze liepen de hele tijd rondjes te rennen rond de stellingen en ik wilde eigenlijk even rustig rondkijken welk laminaat ik zou kopen. Natuurlijk kun je dan beter geen kinderen bij je hebben, maar qua logistiek ging het even niet anders. Op een gegeven moment kwam jongste bij me huilen dat Flip (de logeerbeer van school, die mee was en voor deze ene keer niet in de auto hoefde te blijven) een schoen kwijt was. Waarop ik nogal geïrriteerd en eigenlijk wat te hard zei dat ze dan dikke vette pech had en dat ze het zelf maar moest oplossen. Toen is het kind vervolgens (met haar grote zus) naar de informatiebalie gegaan en heeft laten omroepen dat de schoen weg was en of mensen even wilden rondkijken. Dat is dan toch wel weer schattig

En voor de poll

een NEE.

Mijn beide kinderen gillen niet en hebben dat eerlijk gezegd ook nooit gedaan.

Ze kunnen wel luid spelen zeg maar, maar da's een heel ander geluid en veel minder irritant.

Op school (ben overblijfmoeder) zijn wel van die gilkinderen en daar zeg ik dan ook meteen tegen dat dat gedrag niet prettig is.

Laat je ook even weten wat er uit je poll is gekomen ??

Berber

Ik schreef: "Als jij het normaal en "done" vindt om je kind in het openbaar rücksichloss te laten gillen om het gillen zitten we duidelijk niet op één lijn. Met als gevolg dat jij jouw kind in de supermarkt laat gillen en ik je geïrriteerd aankijk."
Tussen "dat" en "jij" had inderdaad "als" moeten staan en tussen "supermarkt" en "gillen" had "zou laten" moeten staan.
Excuses!

Gr. Poezie.

Voor de poll

Nee, mijn kinderen 7,9,12 gillen niet, nooit gedaan ook. Wel schreeuwen ze (af en toe) naar anderen aan de andere kant van het schoolplein. Maar dat is alleen omdat ze geen zin hebben om te lopen...

Een sticker /opvoedhesje

Ik denk dat er een misverstand is over het negeren. Sommigen passen dat bewust toe, als onderdeel van de opvoeding. Anderen zien dat dan als -niet opvoeden- als de gemakkelijkste weg kiezen en het kind zijn goddelijke gang laten gaan.
Als voorbijganger weet je niet of een kind bewust genegeerd wordt als opvoedstrategie, of dat hier een ongeeinteresseerde afhakende moeder die ze toch niet aankan voorbij loopt.
Daarom moeten kinderen die bewust genegeerd worden een sticker op het voorhoofd /fluorescerend hesje aan met de tekst :niet tegen mij praten- ik word opgevoed.
ALs een hulphond dat kan, dn een kind toch ook? En zo weten wij voorbijgangers wat voor vlees wij in de kuip hebben. En als je een kind met hesje en dus een bewuste moeder ziet, dan knik je bemoedigend. Een kind zonder hesje is dus reden voor boze /sneue blikken.
Gat in de markt!

Algebra

Als negeren effect heeft hoor je mij niet klagen!
Daarnaast, laat je een hond ook maar blaffen en tegen mensen opspringen omdat negeren zogenaamd zou helpen?

Gr. Poezie.

Poezie

Negeren kan effect hebben, is bij bepaald gedrag een beproefde methode. Maar dat ga jij die ene keer in de supermarkt niet merken.
Een hond? Heb ik DAT verkeerd gedaan? Ik heb ze waarschijnlijk teveel als mens opgevoed. Begint me nu duidelijk te worden...

Poezie

Neuh, ik ben niet zo van het negeren. Die van mij luisteren (redelijk) als ik zeg dat iets niet mag. Dus als ik dat zeg, dan doen ze het ook niet meer. (meestal, soms moet ik mezelf even herhalen). Dus negeren is een strategie die ik niet gebruik.
En honden, nee, die mep ik ver van me af. Daar hou ik helemaal niet van. Zoals een leraar ooit zei: Gelukkig vind je altijd wel een stok om en hond mee te slaan.....

Was het maar zo clo

"Die ene keer".
Verder begrijp ik jouw opmerking niet: "Een hond? Heb ik DAT verkeerd gedaan? Ik heb ze waarschijnlijk teveel als mens opgevoed. Begint me nu duidelijk te worden... "
Misschien zou het goed zijn om eens naar dat programma "supernanny" te kijken. Zij doet namelijk nooit "niets", en zeker niet negeren! (Of schrijf ik hiermee wederom iets hilarisch?)

Gr. Poezie.

Ach poezie

ik weet niet of je iets hilarisch schrijft of niet, het lachen vergaat me namelijk een beetje met jou.

En als ik het hilarisch vond, zou ik zeker niet reageren onder de titel: whoehahaha Poezie, of duh Poezie. Want dat vind ik een beetje kinderachtig en denigrerend.

En kijk eens een willekeurige nanny aflevering terug: zij negeert heeeeel veel! Het is dan ook een uitstekende opvoedmethode. Sterker nog: heel veel slecht gedrag wordt juist bij kinderen gecultiveerd doordat ze er heel veel aandacht voor krijgen. Zelfs negatieve aandacht vinden kinderen leuker dan geen aandacht. Net als jij misschien?

Liora

Vic!

Wat een geweldig verhaal en wat een goede oplossing van je kinderen. Is de schoen teruggevonden?

Nounou liora (of mag ik dat ook al niet schrijven)

Supernanny negeert niets, op bepaalde momenten praat ze niet tegen het kind, maar onderneemt wel degelijk aktie.
Verder schrijf je: "Zelfs negatieve aandacht vinden kinderen leuker dan geen aandacht. Net als jij misschien?"
Mag ik even weten waar dat op mag slaan? We zijn hier bezig met onze visies en meningen te verkondigen, niet met zand gooien als we het niet met een ander eens zijn.

Gr. Poezie.

Berber

"Helpt het Grote Boze Blikwerpen? Voel je je dan beter? Of gaan negerende ouders dan wel opeens corrigeren?"
Daar gaat het hier niet over, en wil ik dus ook niet op reageren.

Gr. Poezie.

Poezie

je negeert Berbers opmerking dus?

Die ene keer

Met die ene keer bedoel ik dat jij een driftbui van een kind kan meemaken in de supermarkt waarvan jij het vervelend vindt dat die door de moeder genegeerd wordt, terwijl die moeder al vele driftbuien achter zich heeft en nu heeft besloten te negeren om op de lange termijn de driftbuien te laten afnemen. Want, ondanks de Nanny, is negeren van negatief gedrag toch echt wel een effectief middel in vele gevallen, het laten ontbreken van bekrachtiging van negatief gedrag. Negatief gedrag zoals een driftbui is vaak bedoeld om aandacht te krijgen en zo een doel te bereiken en een kind dat in zijn driftbui zit, wordt door het krijgen van een stevige toespraak vaak ook in die behoefte bevredigd, het gedrag heeft effect, ook al is het niet direct het gewenste. Ik zeg 'vaak', dit geldt niet altijd natuurlijk. Dit is overigens een methode waarvoor je een langere adem nodig hebt, hij zal niet meteen ter plekke aanslaan. Daarom zal de Nanny hem inderdaad ook niet toepassen in haar programma, dat hoeft ze zelfs niet, want zij heeft al profijt van een ander principe: vreemde ogen dwingen.
Over mijn opmerking: ik wilde met een knipoog (om je niet voor het hoofd te stoten) laten weten dat ik de vergelijking hond/kind belachelijk vind. Natuurlijk zijn veel theorieën over opvoeden (in de zin van conditioneren) uit de psychologie toe te passen op zowel mens als een hond, maar ik vind persoonlijk mens toch net iets ingewikkelder, net wat meer haken en ogen, zeker als het mijn eigen kinderen zijn. Ik vind het eigenlijk beledigend voor in dit geval mijzelf als het opvoeden van een kind zo versimpeld wordt. Je vlakt een belangrijke factor uit: het kind zelf. En geloof me, veel mensen zijn de fase Nannytechnieken al voorbij. Zoals ik.

Cobi

Iets dergelijks heb ik dus ook altijd gedaan. "Tja, lekker he zo'n snoepje, mama zou er ook wel ook wel een lusten, maar ja, we zijn hier om X,Y en Z te kopen, dus het kan niet he?" Het werkte altijd als een trein bij mijn verder totaal niet gezeggelijke kinderen.

Overigens, je kan je wel ergeren, maar je weet niet het hele verhaal. Bijvoorbeeld: de ouders zijn nog aan het leren met een zorgenkindje om te gaan, hebben hem te lang in onzekerheid gelaten over iets, en hij ontploft. Dat heb ik meegemaakt en ik kan je verzekeren dat alleen negeren er een einde aan kan maken. Mijn kind heeft geen sticker met "zorgenkindje" op zijn voorhoofd staan, dus die boze blikken naar aanleiding van zo'n ontploffing ken ik heeeel goed. Gelukkig kan ik ze nu goed negeren, ik denk dan: die mensen zijn ook niet wijzer.

Maar goed, het draadje ging eigenlijk over gillen om het gillen en dat doen ze wel, ik word er gek van. Een vriendinnetje zei ooit eens oprecht verbaasd: goh, wat maken jullie veel lawaai, wij zijn altijd heel rustig! Au...Ik lees hier en daar de tip van op de gang zetten. Dat doe ik ook, maar daar gillen ze gewoon door. Kennelijk is het een existentiële behoefte van sommige kinderen.

Cobi's methode

Is heel erg goed, werkt uitstekend bij mijn oudste. Maar de tweede, als die iets wil, dan werkt dat niet. En als hij het op een gillen zet, dan is er helemaal niets met hem aan te vangen. Je kunt hem niet afleiden, als je hem streng toespreekt gilt hij terug, troosten werkt ook niet (hij gaat dan schoppen, meppen en bijten), naar buiten te dragen dito (veel te sterk, en met dat meppen en bijten niet geheel ongevaarlijk), of wat dan ook. Het enige dat helpt is te wachten tot hij is uitgeraast. En dan ga ik in de auto met hem praten over wat er gebeurd is. Dat ga ik niet doen in een overvolle supermarkt, met veel te veel indrukken om ons heen. En ik heb NOOIT toegegeven.

Ik ben het helemaal eens met Biene, na kind 1 dacht ik dat ik kon opvoeden, luistert goed, gilt niet en is heel meegaand en redelijk. Kind 2 lijkt helemaal niet op z'n grote broer en ik heb een stuk minder oordelen toe naar andere ouders met lastige kinderen

Dus Massi, voor de statistieken, 1 (nu 5) niet en nooit gedaan, 1 wel (3 jr, nu een stuk minder vaak dan toen hij 2 was), 1 (6mnd) (nog?) niet!

Oke nog even voor de poll

1(12) heeft nooit gegild
1(10) een enkele keer en daar kon ik tegen zeggen dta het niet mocht, en dan was ze ook stil
1(nog net 2) gilde van tijd tot tijd om het gillen. Praten, straffen, streng toespreken hielp allemaal niet. Negeren en het was snel over. Nu nog een enkele keer, ik reageer niet en ze is weer heel snel stil!

Ohh allemaal uit dezelfde fabriek, met dezelfde grondstoffen, en dezelfde behandelingen..
Helaas mijn moeder heeft gelijk, je kan geen 1 kind hetzelfde opvoeden, want geen 1 kind is hetzelfde!
En wat fijn dat ik mens ben, ik kan en mag fouten maken, en wanneer ik fouten maak zullen mijn kinderen mij dat later wel vertellen. Daar heb ik geen collega moeders voor nodig, want die zijn ook niet perfect al denken sommigen dat wel....

Mix

Dan is het inderdaad even belangrijk om er bij te vermelden welke defenitie gillen je beschrijft.
45 minuten aan één stuk gillen dat is wel erg lang. Maar ik heb dan wel medelijden met die moeder, wat moet zij zich kl*te gevoeld hebben...

Biene

Mijn uitspraak was wat kort door de bocht, maar ik heb natuurlijk niet alleen mijn eigen kinderen meegemaakt. Ik had bijvoorbeeld ook een goede kennis met 6 kinderen. Lawaai zou je denken, maar niets was minder waar. Zodra ze luidruchtig door het huis renden werd dat afgeremd en het zijn echt heel prettige mensen geworden die veel van hun ouders houden. In gezinnen met de houding dat 'die kindertjes hun gang moeten kunnen gaan' waren de meest luidruchtige.
Met wat ik heb gezien en meegekregen kun je natuurlijk niet iedereen vergelijken, dat snap ik ook wel, maar ik denk wel dat het scheelt of je als ouders van begin af aan inpompt dat gillen om het gillen niet de bedoeling is.

Negeren

Ik heb in het verleden geleerd dat negeren een goede opvoedkundige actie kan zijn. Vooral als er thuis dingen gebeuren die je af wilt leren kan negeren beter zijn dan aandacht geven. In dat opzicht geef ik een aantal helemaal gelijk met deze methode. Maar als een kind echt de hele winkel bij elkaar krijst en alle winkelende mensen ontzet hun oren dichtduwen, is het opvoedmomentje van negeren niet echt de beste methode lijkt mij. Soms moet je gewoon ingrijpen.
Ik vind de tip van Cobi wel een goede tip hoor, maar voor op de koelkast?? Jezelf op het niveau van je kind zetten is toch een van de eerste dingen die je leert of uit jezelf aanvoelt? En dat de afstand tot je kind niet groter moet zijn dan de leeftijd.. nog zo eentje. Iets uit de verte roepen komt niet aan. En dat dode dingen voor kinderen soms levend overkomen is toch ook niet zo'n nieuwtje als je je kind de hele dag meemaakt? Als een kind van mij tegen de tafel aanliep en daar pijn door had gaf ik de tafel wel eens een pets 'terug': 'stoute tafel, niet meer doen!' Dat vond kind dan een hele troost, het was de schuld van die tafel tenslotte. Maar ho maar weer... ik ga uit van vanzelfsprekenheden die voor een ander misschien niet vanzelfsprekend zijn.

Joyeux

Voor mijzelf scheer ik hysterisch gedrag en gillen om het gillen eigenlijk wel over een kam. Ik vind het zelf dus wel in hetzelfde hokje passen. Maar ik spreek nu voor mijzelf

Misschien ook een nuttige tip

Ik bedenk me dat ik mijn kinderen nog wel eens verwende met 'iets' uit de winkel. Als je van te voren besluit dat ze iets mogen hebben en ze dat in het vooruitzicht stelt kan het helpen om ze daarop te laten focussen. En dat hoeft helemaal niet iets duurs te zijn. Een pakje koek die je toch al van plan was te kopen en waarvan je weet dat kind dat lekker vind bijvoorbeeld. Of ze een gewichtige taak geven in de winkel, zoals iets vasthouden, dat scheelt gegraai in de schappen. Vast ook oubollige tips, maar ik dacht er opeens aan