Ik ontbrak/ontbreek langs de lijn...
Onze zonen gingen op voetbal. Ze beginnen met een jaar of acht. Ze gingen met vriendjes mee, samen fietsen naar het terrein. Mn man reed soms het team naar uitwedstrijden en ging ook weleens kijken. Ik vrijwel nooit. Langs de lijn staan trok me niet. (Bij de dochters zat ik altijd bij de jaaruitvoering van gym, dat was langdurig naar te overzien 😎) Ik houd gewoon niet van sport, als ik een gymzaal ruik voel ik al tegenzin kriebelen.
Mijn aandeel was dat ik altijd zonder mopperen zorgde dat de voetbalkleren schoon klaar lagen, en ik heb nooit geklaagd over de fantastische geur van natte voetbalschoenen die op adem lagen te komen tot het volgende evenement. Heb nog een hele tijd royaal contributie betaald toen ze zelf baantjes hadden.
interesseer ik me niet voor de sportprestaties? Hm nou, ik leefde/leef altijd mee met verhalen over winst en verlies, had in de tienerjaren begrip voor de derde helft enzo. Maar langs de lijn staan - nee. Voetbal- en andere sportwedstrijden zonder ‘ondertiteling’ voelen voor mij als volslagen vergooide tijd op de fijne vrije zaterdag.
Ik heb 0 spelinzicht. Bij gym op school al niet.
Hier moeders die ook ontbreken langs de lijn?
Bij de thuiswedstrijden is er meestal 1 ouder langs de lijn, soms 2. Ballende kind is inmiddels 17. Kind speelt bij een club waar sowieso veel ouderbetrokkenheid is maar ook de belangstelling voor de prestaties van andere teams is groot. Bij de A staan gerust spelers van het eerste langs de lijn en de A staat bij de C of D langs de lijn. Kleine club, dit jaar hebben we geen B team.
Bij uitwedstrijden is mijn man er alleen bij als hij moet rijden. Als ik iets anders moet doen sla ik thuiswedstrijden weleens over, afhankelijk van hoe belangrijk dat andere is. Een uitvaart is zo'n activiteit waarvoor ik over sla. Bij een kopje thee bij de buren voor een verjaardag probeer ik beide partijen te bedienen. Een halve wedstrijd en dan wat korter naar de buren. Voor de wedstrijd om het kampioenschap van vorig seizoen heb ik de verjaardag van de buurvrouw overgeslagen. We
De sport op zich interesseert mij niet zo maar ik kom kijken naar mijn kind, zoals ik ook naar mijn vader ga kijken/ luisteren als hij een concert geeft. Wederzijdse belangstelling voor elkaars hobby's.
Ook opa en oma kwamen, tot corona uitbrak, weleens kijken bij een wedstrijd. Dan gaan de kinderen ook mee als opa een optreden heeft. Niet altijd het grote concert van 2 uur in de avobd maar een optreden op monumentendag van 30 minuten dat is voor een puber die niet van klassieke muziek houdt niet zo'n grote opoffering.
Nee ga nooit kijken, hooguit een finale. Kinderen hebben er geen probleem mee, er komen nooit veel ouders kijken. Vroeger kwamen mijn ouders ook nooit kijken en dat vond ik prima, mijn hobby lekker van mezelf.
Zoals Bakblik het beschrijft zie ik het ook. Wederzijdse betrokkenheid bij elkaars hobby's. Of je de sport nou wel of niet leuk vind is niet relevant. De meiden hier thuis hadden toen ze jonger waren wel eens een dans- of musicalvoorstelling en daar gingen we dan met z'n allen kijken. Ookal houden zoon en manlief niet van dansen. En als zoon een belangrijke voetbalwedstrijd heeft komen de meiden ook kijken. Niet omdat ze voetbal nu zo leuk vinden maar omdat ze hun broertje willen supporten. Opa en oma zingen in een koor. Ook daar gaan we wel eens kijken. Net zoals bij de turnwedstrijd van het buurmeisje die het heel leuk vinden als we komen kijken.
Zelf sta ik, als ik kan, altijd langs de lijn. Ik vind het leuk om zoon te zien voetballen en hij vindt het leuk als ik kom kijken.
Het hangt er ook van af hoe vaak iets is. Als je een paar keer per jaar een uitvoering/toernooi hebt dan is het toch anders dan elke week een wedstrijd.
Mijn kinderen hebben niet zo vaak iets omdat ze geen competities spelen. Dus mijn zoon heeft een paar keer per jaar een uitvoering (muziek) waar we gaan kijken en mijn pleegzoon heeft bij de scouting 1x per jaar een soort open dag waar ook ouders welkom zijn. Dus natuurlijk gaan we dan kijken want het is iets bijzonders.
Elke week een wedstrijd kijken is wat anders.
Toen een van onze kinderen een poosje competitie speelde in een sport gingen we alleen kijken bij bijzondere wedstrijden en als we een rijbeurt hadden. Elke wedstrijd zien lukte logistiek gewoon niet goed vanwege de andere kinderen. En eerlijk gezegd ik vind er inderdaad niet veel aan. Ik kijk graag naar een toneelstuk of luister naar een muziekuitvoering maar sportwedstrijden vind ik niet zo leuk. Maar goed ondanks dat ik het niet leuk vind zou ik wel proberen af en toe aanwezig te zijn, om inderdaad ook wat belangstelling te tonen.
Kyana schreef op 28-05-2022 om 21:21:
Het hangt er ook van af hoe vaak iets is. Als je een paar keer per jaar een uitvoering/toernooi hebt dan is het toch anders dan elke week een wedstrijd.
Mijn kinderen hebben niet zo vaak iets omdat ze geen competities spelen. Dus mijn zoon heeft een paar keer per jaar een uitvoering (muziek) waar we gaan kijken en mijn pleegzoon heeft bij de scouting 1x per jaar een soort open dag waar ook ouders welkom zijn. Dus natuurlijk gaan we dan kijken want het is iets bijzonders.
Elke week een wedstrijd kijken is wat anders.
Toen een van onze kinderen een poosje competitie speelde in een sport gingen we alleen kijken bij bijzondere wedstrijden en als we een rijbeurt hadden. Elke wedstrijd zien lukte logistiek gewoon niet goed vanwege de andere kinderen. En eerlijk gezegd ik vind er inderdaad niet veel aan. Ik kijk graag naar een toneelstuk of luister naar een muziekuitvoering maar sportwedstrijden vind ik niet zo leuk. Maar goed ondanks dat ik het niet leuk vind zou ik wel proberen af en toe aanwezig te zijn, om inderdaad ook wat belangstelling te tonen.
Er zit zeker verschil tussen elke week of slechts af en toe. Met het laatste zou ik ook geen moeite hebben, ook al zou de sport me verder niet aanspreken. Maar elke week langs de lijn staan bij iets wat mijn interesse niet heeft zou me veel moeite gekost hebben.
Toch zijn er maar weinig sporten denk ik echt elke week. Bij het hockey heb je 20-22 buitenwedstrijden per jaar. Als je zaalhockey erbij doet nog 5 keer een dag. Dus totaal nog niet de helft van de zaterdagen per jaar.
Due-scimmie schreef op 28-05-2022 om 21:46:
Toch zijn er maar weinig sporten denk ik echt elke week. Bij het hockey heb je 20-22 buitenwedstrijden per jaar. Als je zaalhockey erbij doet nog 5 keer een dag. Dus totaal nog niet de helft van de zaterdagen per jaar.
Dat gaat dan alleen op bij één kind. Wij hebben er vier en staan nergens langs de lijn, daar is geen beginnen aan. Overigens heb ik ook nog nooit gehoord dat een van onze kinderen dat jammer vond. We luisteren altijd vol interesse naar de (sport)verhalen thuis 
Wel rijden we af en toe naar wedstrijden.
Onze zoon was 5 toen hij lid werd van de voetbalvereniging hier. Mijn man werd al snel leider van het team. Daarna gaf hij ook trainingen en zat hij in het jeugdbestuur. Zelf werk ik al heel lang achter de bar. Mijn zoon is ondertussen 29 en ik sta nog steeds achter de bar.
Onze oudste zoon wou op voetbal, maar dat leek mij echt niet leuk, ben zelf totaal niet opgevoed met voetbal, maar hij is er toch op gegaan en ik stond elke thuiswedstrijd langs de lijn, samen met m'n man en onze jongere kinderen. Een jaar later ging tweede zoon ook op voetbal en ging mijn man mee naar de uitwedstrijden en ik ging naar elke thuiswedstrijd. Als ze allebei thuis speelden waren man en ik er allebei. Onze twee dochters gingen ook mee tot ze alleen thuis konden blijven, er waren altijd wel vriendinnetjes uit hun klas waar ze mee konden spelen. Onze dochters hebben bijna geen wedstrijden bij hun sport, maar ik ga af en toe naar hun training kijken en naar de optredens van hun muziek.
Wat Nienke zegt over dat er geen beginnen aan is on te kijken als je vier kinderen hebt herken ik niet. Wij vinden het belangrijk interesse te tonen door bij ze te gaan kijken en dat waarderen ze ook. Ik heb dat vroeger gemist bij mijn ouders, die kwamen nooit ergens bij kijken.
Mijn ouders kwamen nooit kijken en wilden ook niet rijden naar uitwedstrijden.
Vond ik heel naar, daarom ging ik bij mijn eigen kinderen wel regelmatig kijken en rijden naar uitwedstrijden.
-Nienke- schreef op 28-05-2022 om 22:47:
[..]
Dat gaat dan alleen op bij één kind. Wij hebben er vier en staan nergens langs de lijn, daar is geen beginnen aan. Overigens heb ik ook nog nooit gehoord dat een van onze kinderen dat jammer vond. We luisteren altijd vol interesse naar de (sport)verhalen thuis
Wel rijden we af en toe naar wedstrijden.
De weekenden dat mijn broers voetbalden waren vaak gelijk aan mijn hockeyweekenden dus aantal weken bleef gelijk. Het is natuurlijk gewoon een keuze om niet te gaan. Mijn ouders gingen met 3 kinderen wel altijd als ze konden. Waar een wil is, is een weg.
En als je wedstrijden rijdt, sta je bij die wedstrijden toch langs de lijn of ga je dan in tussentijd iets anders doen?
mijn ouders kwamen heel weinig kijken en er was alleen oppervlakkige interesse. Vroeger had ik daar niet zoveel last van, dacht dat het normaal was. Nu ik erop terugkijk en weet dat het ook anders kan vind ik het zo jammer. Op dat vlak waren ze zo weinig betrokken of geïnteresseerd, terwijl ik zo gepassioneerd was... dus, goed voornemen bij mijn eigen kinderen (die nu nog te klein zijn): ik ga er zijn. Welke sport het ook is. Dat hoeft echt niet elke week, maar wel heel regelmatig.
Dat laatste is het precies! Mijn ouders waren overigens voor velen het voorbeeld van altijd aanwezig zijn als dat kon, toen ik nog aan zaalsport deed trouwens. Mijn moeder was er altijd mijn vader als.hij niet hoefde te werken. Mijn moeder was er altijd maar zag zelden een wedstrijd van mij want er was altijd een interessantere wedstrijd in de zaal of een kennis waarmee ze stond te ouwehoeren. Interesse in je kind tonen is watin aangaat heel.belangrijk dat deed ma.dus nooit. Pa.overigens wel
Bij de judo van mijn zoon destijds werden ouders opgeroepen tijdens de training niet te blijven kijken, maar wat anders te gaan doen. Er werd zelf hardlooptraining voor ouders georganiseerd, onder het motto, samen fit
-Nienke- schreef op 28-05-2022 om 22:47:
[..]
Dat gaat dan alleen op bij één kind. Wij hebben er vier en staan nergens langs de lijn, daar is geen beginnen aan. Overigens heb ik ook nog nooit gehoord dat een van onze kinderen dat jammer vond. We luisteren altijd vol interesse naar de (sport)verhalen thuis
Wel rijden we af en toe naar wedstrijden.
Dan sta je toch ook langs de lijn? Waarom zeg je dan dat je er nooit staat? Of ga je bij een uitwedstrijd in de kantine zitten?
