Ik ontbrak/ontbreek langs de lijn...
Onze zonen gingen op voetbal. Ze beginnen met een jaar of acht. Ze gingen met vriendjes mee, samen fietsen naar het terrein. Mn man reed soms het team naar uitwedstrijden en ging ook weleens kijken. Ik vrijwel nooit. Langs de lijn staan trok me niet. (Bij de dochters zat ik altijd bij de jaaruitvoering van gym, dat was langdurig naar te overzien 😎) Ik houd gewoon niet van sport, als ik een gymzaal ruik voel ik al tegenzin kriebelen.
Mijn aandeel was dat ik altijd zonder mopperen zorgde dat de voetbalkleren schoon klaar lagen, en ik heb nooit geklaagd over de fantastische geur van natte voetbalschoenen die op adem lagen te komen tot het volgende evenement. Heb nog een hele tijd royaal contributie betaald toen ze zelf baantjes hadden.
interesseer ik me niet voor de sportprestaties? Hm nou, ik leefde/leef altijd mee met verhalen over winst en verlies, had in de tienerjaren begrip voor de derde helft enzo. Maar langs de lijn staan - nee. Voetbal- en andere sportwedstrijden zonder ‘ondertiteling’ voelen voor mij als volslagen vergooide tijd op de fijne vrije zaterdag.
Ik heb 0 spelinzicht. Bij gym op school al niet.
Hier moeders die ook ontbreken langs de lijn?
Voor de topicstarter: hoe vaak heb je nu per kind per jaar een wedstrijd bekeken want daar blijf je vaag over. En roepen dat je nul spelinzicht hebt staat voor mij gelijk aan een man die roept dat hij niet kan koken. Ik heb altijd interesse gehad in mijn kinderen en hun hobby's en mij erin verdiept. Als ze iets hadden gekozen waar ik nul inzicht in had, bijv muziek, dan was dat geen reden om niet te gaan. Vraag je kinderen eens op een niet sociaal wenselijke manier of ze blij waren dat je niet kwam in ruil voor het niet zeuren over stinkende voetbalschoenen?
Mijn moeder vond kijken bij hockey wel leuker dan bij turnen. Maar dat snap ik wel, dan zit je een hele dag in een zaal terwijl je kind 4 keer 3 minuten iets doet. Hockey is gewoon aan een stuk door op de rust na.
Due-scimmie schreef op 29-05-2022 om 08:36:
Mijn moeder vond kijken bij hockey wel leuker dan bij turnen. Maar dat snap ik wel, dan zit je een hele dag in een zaal terwijl je kind 4 keer 3 minuten iets doet. Hockey is gewoon aan een stuk door op de rust na.
Mijn moeder durfde nooit te kijken. Ze is 1x bij een wedstrijd geweest en daarna nooit meer, na de constatering dat ze de begeleiding te amateuristisch en dus gevaarlijk vond. Bij de hockeywedstrijden van mijn broertjes waren mijn ouders ook nooit.
Pas toen de wedstrijden qua niveau wat gingen voorstellen kwamen ouders weleens kijken.
Mevrouw75 schreef op 29-05-2022 om 08:54:
[..]
Mijn moeder durfde nooit te kijken. Ze is 1x bij een wedstrijd geweest en daarna nooit meer, na de constatering dat ze de begeleiding te amateuristisch en dus gevaarlijk vond. Bij de hockeywedstrijden van mijn broertjes waren mijn ouders ook nooit.
Pas toen de wedstrijden qua niveau wat gingen voorstellen kwamen ouders weleens kijken.
Mijn vader was coach 😅 dus dat zou mijn moeder niet durven zeggen. Maar het scheelde vast dat ze zelf ook gehockeyd heeft. En op veel blauwe plekken na heb ik in die 25 jaar geen noemenswaardige hockeyblessures gehad.
Ik kijk bijna elke thuiswedstrijd bij de voetbal van mijn zoontje. Niet de hele wedstrijd maar ca. 3 kwart. Het gaat me er niet om dat ik het spelletje zo leuk vind, maar meer om te weten met wie hij in het team zit en hoe hij zich ontwikkelt. Mijn man gaat ook elke thuiswedstrijd en de uitwedstrijden waarbij hij meerijdt. Zelfs onze dochter gaat mee kijken. Mijn dochter zit op dansles. Daar is een paar keer per jaar het laatste kwartier kijkles en twee maal per jaar een voorstelling. Dan gaan we ook met het hele gezin kijken. Ik merk ook dat er bij de voetbal moeders zijn die maar hooguit 1x per jaar kijken. Als je wat anders hebt snap ik het, maar ik vind dat je wel wat vaker dan 1x per seizoen kunt komen kijken. Mijn kinderen waarderen het in ieder geval enorm.
https://www.ouders.nl/forum/6-puberteit/trouw-supporter-van-je-eigen-kind
5 Jaar geleden hebben we een soortgelijk gesprek gehad hier. Daar schreef ik mee onder een vorige nickname. Zo te lezen is er nog niet veel veranderd.
Aiden schreef op 29-05-2022 om 08:24:
[..]
Dan sta je toch ook langs de lijn? Waarom zeg je dan dat je er nooit staat? Of ga je bij een uitwedstrijd in de kantine zitten?
Nee, brengen en halen wordt hier meestal apart geregeld. Vandaag brengt man onze oudste bijvoorbeeld naar z’n competitiewedstrijd van tennis. Die duurt minstens 4 uur (iedereen speelt een enkel en een dubbel), dus iemand anders haalt ze op.
Bij de turntrainingen van mijn dochter mag je niet blijven kijken. Alleen een paar keer per jaar als er kijkmomenten zijn. Er is dan altijd zo'n applausmoeder die bij elk kunstje van haar kind gaat staan om te applaudisseren, mateloos irritant.
Bij atletiek is het niet gebruikelijk dat ouders blijven kijken. Ik geef zelf training. Deels aan mij eigen kind. Daar krijg ik dus automatisch wel wat van mee, maar als ze bezig is bij een collegatrainer en ik ben met mijn groepje bezig, dan heb ik geen tijd en aandacht om op haar te letten.
Wedstrijden zijn bij beide sporten af en toe, dan gaan we wel kijken. Als het wekelijks of tweewekelijks was geweest denk ik dat we er minder bij zouden zijn.
Mijn eigen ouders waren vroeger niet vaak ergens bij en ik vond dat helemaal niet erg. Ze vonden het niet leuk om bij sport of muziekconcoursen daar de hele middag te zitten. Als ze het deden, dan deden ze het voor ons en dat vond ik niet zo nodig. Ik vond het eigenlijk zelfs fijner als ze er niet bij waren en iets gingen doen waar ze zelf plezier aan hadden.
Wat trouwens ook nog aan de hand kan zijn bij kinderen waarvan de ouders er nooit zijn: Dat de club vriendelijk maar zeer dwingend verzocht heeft of de ouders niet meer willen komen kijken. Van die types die je een aantal jaar geleden zag in die sire campagne over Geef kinderen hun spel terug.
Ouders die staan te foeteren langs de lijn. Tegen hun eigen kind schreeuwen, schreeuwen naar de scheidsrechter en de coach van commentaar voorzien. Soms zelfs fel zijn tegen andere kinderen in het team.
Wij hadden zo'n setje op de club. Tijdens de eerste wedstrijden van zoon Bakblik (hij mocht iedere wedstrijd 10 minuten het veld in nadat hij eerst 6 werken helemaal niet mocht spelen) zaten ze steeds te roepen dat zoon Bakblik er niks van kon, dat de coach zoon Bakblik moest wisselen want zo gingen we verliezen. Zoon en moeder Bakblik konden dat gewoon horen. Na 2 wedstrijden heb ik even met de coach gepraat. Coach heeft met dat setje ouders gepraat en toen werd het alleen maar erger. Zeker toen er nog meer nieuwe kinderen in het team kwamen. Alles wat mis ging in de wedstrijd was de schuld van die nieuwtjes/ zoon Bakblik. Uiteindelijk mocht het kind van dat setje blijven, maar de ouders mochten geen wedstrijden meer kijken.
Dat was voor iedereen beter. Het team, de coach, de scheidsrechter iedereen was blij toen dat setje niet meer langs de lijn stond.
Dus oordeel niet te snel als je van een kind nooit ouders ziet. Laat het kind lekker ballen en geef hem support net als je je eigen kind steunt.
ha, hier TO weer. Mooi om alle uiteenlopende ervaringen te lezen. Ik ben niet de enige.
Ik zal zonen nog eens vragen hoe ze het vonden dat ik vroeger zelden kwam kijken.
De zoon die sinds z’n 8e bleef voetballen ( en nu in een vriendenteam speelt, voor een deel mannen die hij sinds de kleuterschool kent 😃) werd gisteren kampioen met z’n team. We hadden dat toevallig vernomen en z’n vader is gaan kijken; gezellig veel oude bekenden ontmoet daar (man is meer van het socializen dan ik).
Zoon gaf de bloemen mee voor z’n moeder 😅
Ik denk dat het ook wel aan de reden ligt waarom ze niet kwamen kijken. Mijn moeder werkte niet buitenshuis en had haar vaste dagen voor het huishouden. Zij zei dat ze teveel te doen had en ook geen zin had.
Mijn vader ging gewoon wat anders doen.
Ze vroegen er ook nooit naar of ik het leuk had gevonden en of ik het naar mijn zin had gehad.
Sowieso zijn ze nogal op zichzelf gericht: als ik iets nieuws heb zegt mijn moeder als eerste bijvoorbeeld dat ze de kleur niet mooi vindt. Wel willen ze zich overal mee bemoeien terwijl ze er 0 verstand van hebben.
Mijn dochter kan nog niet zelfstandig naar training/wedstrijd, dus 1 van ons gaat mee. Het heeft weinig zin om in dat uur heen en weer naar huis te gaan. Daarnaast is het ook gezellig met de andere ouders. Tijdens trainingen sta ik niet langs het veld, het terras is dan ook prima.
Ik moest altijd mee komen kijken naar de voetbalwedstrijden van mijn broer, tot ik oud genoeg was om thuis te blijven. Hij was de enige van ons thuis die op een teamsport zat met wekelijkse wedstrijden. Bij mijn eigen sport ging het maar om enkele wedstrijden per jaar, en mijn broer kwam nooit (hij was ouder dus mocht al snel alleen thuisblijven). Ik vond het vreselijk, die verplichte weekenden langs de lijn, en ik heb ook niets met dat soort sporten, dus ik hoop stiekem dat mijn eigen kind voor iets anders kiest.
Maar daar is ze vrij in. De hobby van mijn kind hoeft niet mijn hobby te zijn. Af en toe komen kijken en luisteren naar verhalen vind ik voldoende. Het is sowieso altijd genieten als ze ergens enthousiast over zijn, maar je hoeft jezelf niet helemaal te verloochenen als je ouder wordt.
Toen mijn kind competitie speelde waren mijn andere kinderen nog niet oud genoeg om alleen thuis te blijven. Dan moesten ze dus elke keer mee en daar vonden ze niks aan want saai en weinig te doen voor hun, daarnaast overlapten de wedstrijden op een gegeven moment met een hobby van een ander kind. Dat speelde ook wel mee voor mij en dat was ook een reden om niet altijd te komen kijken. Voor die paar keer per jaar gingen ze dan wel mee of ik regelde iets voor ze zodat ze naar hun eigen hobby konden.
Uiteindelijk is kind met die sport gestopt en nu is het heerlijk rustig qua competities.
Mijn jongste zoon is wel behoorlijk competitief ingesteld dus het zou me niks verbazen als die straks op een sport wil met wedstrijden. Dan gaan we dat wel faciliteren maar elke week kijken waarschijnlijk niet.
Poezie schreef op 29-05-2022 om 13:36:
Ik denk dat het ook wel aan de reden ligt waarom ze niet kwamen kijken. Mijn moeder werkte niet buitenshuis en had haar vaste dagen voor het huishouden. Zij zei dat ze teveel te doen had en ook geen zin had.
Mijn vader ging gewoon wat anders doen.
Ze vroegen er ook nooit naar of ik het leuk had gevonden en of ik het naar mijn zin had gehad.
Sowieso zijn ze nogal op zichzelf gericht: als ik iets nieuws heb zegt mijn moeder als eerste bijvoorbeeld dat ze de kleur niet mooi vindt. Wel willen ze zich overal mee bemoeien terwijl ze er 0 verstand van hebben.
Ben jij mijn zus/broer? Klinkt als mijn ouders 
