Ik ontbrak/ontbreek langs de lijn...
Onze zonen gingen op voetbal. Ze beginnen met een jaar of acht. Ze gingen met vriendjes mee, samen fietsen naar het terrein. Mn man reed soms het team naar uitwedstrijden en ging ook weleens kijken. Ik vrijwel nooit. Langs de lijn staan trok me niet. (Bij de dochters zat ik altijd bij de jaaruitvoering van gym, dat was langdurig naar te overzien 😎) Ik houd gewoon niet van sport, als ik een gymzaal ruik voel ik al tegenzin kriebelen.
Mijn aandeel was dat ik altijd zonder mopperen zorgde dat de voetbalkleren schoon klaar lagen, en ik heb nooit geklaagd over de fantastische geur van natte voetbalschoenen die op adem lagen te komen tot het volgende evenement. Heb nog een hele tijd royaal contributie betaald toen ze zelf baantjes hadden.
interesseer ik me niet voor de sportprestaties? Hm nou, ik leefde/leef altijd mee met verhalen over winst en verlies, had in de tienerjaren begrip voor de derde helft enzo. Maar langs de lijn staan - nee. Voetbal- en andere sportwedstrijden zonder ‘ondertiteling’ voelen voor mij als volslagen vergooide tijd op de fijne vrije zaterdag.
Ik heb 0 spelinzicht. Bij gym op school al niet.
Hier moeders die ook ontbreken langs de lijn?
Ik vind enige mate van betrokkenheid of interesse tonen wel normaal in het leven van je kinderen, ook op fronten die voor jou welliswaar niet interessant zijn, maar voor hen wél belangrijk. Dan hoef je echt niet altijd mee, maar laat je wel af en toe eens je neus zien. Ook afhankelijk van de leeftijd van je kinderen uiteraard. Ik had ook nooit zin om bij de zwemlessen te zitten. Dat vond ik wel zo'n stomme verplichte zit, maar ja, het moet gebeuren en je kind is dan ook op een leeftijd dat het niet goed zelf aan/uit kan kleden.
Dus, in mijn optiek bestaat er ook nog een tussenweg tussen af en toe over je eigen weerzin heenstappen en doen omdat je weet dat je kinderen het wél leuk vinden om jou hun laatste kunstjes te laten zien. Dat is voor mij belangrijker dan of ik de betreffende sport zelf ook leuk vind. Het gaat mij meer om wat mijn kind eruit haalt en beide kinderen vonden het meestal heel leuk als ik kwam kijken en wilde graag vanalles laten zien (kijk mam, kijk dan, kijk. Blije koppies, trots, etc.). Dáár gaat het om. En dan leer ik die spelregels er met liefde bij.
Ik dwong mezelf om 1x per jaar bij een hockeywedstrijd van mijn zoon te gaan kijken, maar mijn hemel, wat is dat saai zeg. Bovendien stond ik alleen maar te turen wie nou mijn kind was, die hockeyjochies leken allemaal op elkaar. En ik mis dan altijd net dat ene doelpunt. Man was er wel elke week bij hoor, die vond het leuk.
Mijn ouders hadden 6 sportende kinderen, echt niet dat zij bij al die kinderen gingen kijken.
Ik heb zelf jarenlang training gegeven aan de jeugd en ik vond het verschrikkelijk dat al die ouders de behoefte voelen iedere seconde bij hun kind te zijn. Betrokkenheid is fijn als het gaat om bereid zijn te rijden naar wedstrijden en in te vallen als coach indien nodig, en als het bij kijken bleef had ik me er ook niet zo aan gestoord, maar ik heb door de jaren heen gemerkt dat betrokkenheid steeds meer synoniem staat voor bemoeizucht.
Op de training zit je zaal vol met kijkende ouders, waardoor kinderen zich de hele tijd bewust zijn van de starende blik van hun ouders en moeite hebben met concentreren. Coachen is niet leuk meer want je zou pietje maar eens langer aan de kant houden dan Japie... Fluiten is helemaal een drama met 15 ouders aan de kant die het per definitie beter weten.
Mijn ervaring is er natuurlijk maar 1, maar het was voor mij de reden om geen training meer te geven. Ik was dus wel fan van de ontbrekende ouders 😉
Schommelstoel schreef op 28-05-2022 om 18:42:
Ik heb zelf geen kinderen, maar heb in mijn jeugd op een teamsport gezeten waar geen van mijn beide ouders ooit aan de lijn of op de tribune heeft gezeten. Zelfs rijden naar een wedstrijd 'weigerden' ze. Dat was ok. Bij trainingen was er nooit een ouder (van niemand) en bij thuiswedstrijden stonden er van de 12 teamgenoten ongeveer 2 of 3 ouders toe te kijken.
Misschien is dat iets van die tijd? Het gaat om 25 á 30 jaar geleden.
Nee hoor. Nog langer geleden waren er al volop ouders bij de wedstrijden van mijn sport. Het was echt een uitzondering als er ouders nooit waren. Geen teamsport overigens.
Ik vind dat sommige ouders zichzelf wel heel erg op de borst slaan, van kijk ons eens betrokkenheid tonen bij mijn kinderen, we staan wekelijks aan de lijn. Zeg dan dat je het gewoon heel erg leuk vind, maar als je er geen bal aan had gevonden, had je daar echt niet wekelijks gestaan.
Na tien jaar kijken weet ik globaal de spelregels, weet wat de scheids bedoelt met bepaalde handgebaren maar zelf fluiten zou een fiasco worden.
Vrijevlinder schreef op 29-05-2022 om 17:20:
Ik vind dat sommige ouders zichzelf wel heel erg op de borst slaan, van kijk ons eens betrokkenheid tonen bij mijn kinderen, we staan wekelijks aan de lijn. Zeg dan dat je het gewoon heel erg leuk vind, maar als je er geen bal aan had gevonden, had je daar echt niet wekelijks gestaan.
Volgens mij zeggen de mensen die er wekelijks staan dat ook gewoon. Neemt niet weg dat mijn zoon het erg leuk vindt dat ik er ben.
Overigens heb ik me nog nooit bemoeid met welke beslissing dan ook van club, trainer, coach of scheidsrechter. Mijn taak aan de zijlijn is “goed zo!” of “jammer!” roepen naar gelang hoe het uitkomt, en vroeger af en toe een wedstrijd vlaggen.
Ik herken me niet echt in de OP. Ik vind de sporten op zich ook geen bal aan om naar te kijken bij kinderen, dan moet het toch op zijn minst een voetbalwedstrijd in de eredivisie of een tenniswedstrijd op topniveau zijn wil ik wat aan de sport vinden, maar ik vind het wel heel leuk om naar mijn kinderen te kijken die aan het sporten zijn. Mijn ouders kwamen vroeger ook nooit kijken, en nu ik zelf kinderen heb snap ik daar dus echt helemaal niks van. Het is ook niet alsof ze heel veel andere dingen deden. Ik vind het ook gezellig om met mijn kinderen naar hun sport te gaan en langs de lijn met andere ouders te kletsen. Sommige sporten mag je niet bij blijven en dat is ook prima, maar als het wel mag vind ik het leuk om te zien 
Vrijevlinder schreef op 29-05-2022 om 17:20:
Ik vind dat sommige ouders zichzelf wel heel erg op de borst slaan, van kijk ons eens betrokkenheid tonen bij mijn kinderen, we staan wekelijks aan de lijn. Zeg dan dat je het gewoon heel erg leuk vind, maar als je er geen bal aan had gevonden, had je daar echt niet wekelijks gestaan.
Dat kan, maar het omgekeerde is net zo goed mogelijk, dat sommigen makkelijk zeggen: ik vind het niet leuk dus ik doe het niet en mijn "wil niet" weegt zwaarder dan de wens van mijn kind.( in het geval dat het kind het zou willen)
Max88 schreef op 29-05-2022 om 18:06:
[..]
Dat kan, maar het omgekeerde is net zo goed mogelijk, dat sommigen makkelijk zeggen: ik vind het niet leuk dus ik doe het niet en mijn "wil niet" weegt zwaarder dan de wens van mijn kind.( in het geval dat het kind het zou willen)
Mijn dochter zit met 3 vriendinnen op zwemles, waarvan van eentje de ouders nog nooit zijn komen kijken (ze zit er al bijna 3 jaar op nu). Ik vind dat dus oprecht sneu voor dat kind, het is toch ook leuk als je ouders zien dat je door het gat kunt zwemmen of ineens kunt duiken. En iedere week kijken zoals ik doe is misschien echt het andere uiterste hoor, dat snap ik goed, maar in 3 jaar nog nooit gekeken hebben, ik kan me echt niet voorstellen dat dat meisje het niet ook leuk zou vinden als haar ouders eens keken. Ze zijn ook nog jong, bij tieners is het wellicht alweer anders (hoewel ook daar incidenteel kijken toch wel leuk is denk ik voor ze).
Bij zwemles was ik er altijd als het 6 weekse kijkuur op de agenda stond. Dat was alleen om te checken of de badmeester/juf van dat moment in de gaten hield dat mijn kind vooruit ging. Een van die juffen liet kinderen die niet bewust in aandacht vroegen maar een beetje aannmodderen. Als je de "zeester" kon mocht je door naar het volgende badje maar die juf zag dat nooit zo snel. Dus om niet helemaal financieel leeg te lopen op dat zwemmen ging ik regelmatig kijken. Hier hebben ze geen 3 jaar gedaan over het zwem ABC.
Bakblik schreef op 29-05-2022 om 18:20:
Bij zwemles was ik er altijd als het 6 weekse kijkuur op de agenda stond. Dat was alleen om te checken of de badmeester/juf van dat moment in de gaten hield dat mijn kind vooruit ging. Een van die juffen liet kinderen die niet bewust in aandacht vroegen maar een beetje aannmodderen. Als je de "zeester" kon mocht je door naar het volgende badje maar die juf zag dat nooit zo snel. Dus om niet helemaal financieel leeg te lopen op dat zwemmen ging ik regelmatig kijken. Hier hebben ze geen 3 jaar gedaan over het zwem ABC.
Ik was er wel elke week bij, wel achter het glas uiteraard. Steeds heen en weer fietsen vond ik niet de moeite. Hier wel 3 jaar gedaan over zwem ABC helaas, ondanks regelmatig oefenen in het weekend. Kwam vooral doordat hij het gat niet kon, kwam steeds vlak ervoor terug boven water.
Vrijevlinder schreef op 29-05-2022 om 17:20:
Ik vind dat sommige ouders zichzelf wel heel erg op de borst slaan, van kijk ons eens betrokkenheid tonen bij mijn kinderen, we staan wekelijks aan de lijn. Zeg dan dat je het gewoon heel erg leuk vind, maar als je er geen bal aan had gevonden, had je daar echt niet wekelijks gestaan.
Hier lees ik nergens borstklopperij en ik hoor in mijn omgeving ouders daar ook nooit over.
Sommige ouders hechten er belang aan om op dit gebied betrokken te zijn, en het helpt vast mee als je zelf enige interesse hebt in de sport (van je kind). Andere ouders hebben dat vast met andere dingen.
Zwemles vind ik net iets anders, dat is niet zozeer een sport als een les waarbij ik als ouder graag weet hoe de voortgang van m’n kind is. Bij ons kon je elke les de laatste 10 minuten kijken en dat deed ik/deden we dus ook altijd.
Saga schreef op 29-05-2022 om 18:42:
[..]
Hier lees ik nergens borstklopperij en ik hoor in mijn omgeving ouders daar ook nooit over.
Sommige ouders hechten er belang aan om op dit gebied betrokken te zijn, en het helpt vast mee als je zelf enige interesse hebt in de sport (van je kind). Andere ouders hebben dat vast met andere dingen.
Ik denk dat ik zelfs bij de sporten waar ik echt niks mee heb (bijvoorbeeld waterpolo of korfbal brrrrrrr) nog zou komen kijken als mijn kind daar blij van werd haha. Of andere activiteiten waar ik niks mee heb. De kunstwerken die ze op school maken vind ik objectief gezien uiteraard ook niet zo mooi maar ik kom toch graag kijken als ze een soort 'kijkmiddag' hebben om hun werken te laten zien.
Ik zie het ook niet als borstklopperij maar kan me dus wel niet zo goed voorstellen dat iemand anders nooit wil kijken haha.
