Ik ontbrak/ontbreek langs de lijn...
Onze zonen gingen op voetbal. Ze beginnen met een jaar of acht. Ze gingen met vriendjes mee, samen fietsen naar het terrein. Mn man reed soms het team naar uitwedstrijden en ging ook weleens kijken. Ik vrijwel nooit. Langs de lijn staan trok me niet. (Bij de dochters zat ik altijd bij de jaaruitvoering van gym, dat was langdurig naar te overzien 😎) Ik houd gewoon niet van sport, als ik een gymzaal ruik voel ik al tegenzin kriebelen.
Mijn aandeel was dat ik altijd zonder mopperen zorgde dat de voetbalkleren schoon klaar lagen, en ik heb nooit geklaagd over de fantastische geur van natte voetbalschoenen die op adem lagen te komen tot het volgende evenement. Heb nog een hele tijd royaal contributie betaald toen ze zelf baantjes hadden.
interesseer ik me niet voor de sportprestaties? Hm nou, ik leefde/leef altijd mee met verhalen over winst en verlies, had in de tienerjaren begrip voor de derde helft enzo. Maar langs de lijn staan - nee. Voetbal- en andere sportwedstrijden zonder ‘ondertiteling’ voelen voor mij als volslagen vergooide tijd op de fijne vrije zaterdag.
Ik heb 0 spelinzicht. Bij gym op school al niet.
Hier moeders die ook ontbreken langs de lijn?
Ik ben er wel altijd maar mijn man vindt het oervervelend. Maar die gaat wel heel af en toe, om toch betrokken te blijven.
Ik vind het heel leuk en omdat mijn zoon al jaren met ongeveer dezelfde jongens in het team zit is het langs de lijn ook altijd erg gezellig.
Maar er zijn zoveel jongens waarbij maar één van de ouders komt kijken. Bij sommigen komt überhaupt nooit iemand, dat vind ik dan wel weer sneu.
Onze zoon heeft nooit op voetbal gezeten, blij toe want zowel mijn man als ik houden er absoluut niet van. Wel bleef ik altijd kijken toen hij nog op zwemles zat, bij judo en bij het turnen.
Het lag bij mij erg aan de leeftijd. En de sport misschien? Mijn dochters hebben ballet, hockey en paardrijden gedaan en eigenlijk keek ik maar af en toe. Misschien 1x per maand ofzo. Toen ze kleiner waren ging ik vaker maar dat werd steeds minder. Van hockey had ik geen verstand dus ik stond me daar ook een beetje te vervelen. Aikido deden we samen, dat was dan wel weer leuk, je dwarse puber op de mat smijten, heerlijk 
Je bent vast niet de enige. Afgelopen donderdag had m'n zoon een voetbaltoernooi. Ik stond met 3 andere ouders langs de lijn en het team bestaat uit 15 jongens, dus reken maar uit. Oke, de 2 vaders die het team leiden tellen ook nog als ouders, dus 9 jongens zonder ouders als publiek. Ik vind de sport voetbal ook niet boeiend, maar ik sta daar om naar m'n kind te kijken. Dat vind ik leuk en belangrijk om betrokken te zijn bij zijn interesses. Andere ouders vinden andere dingen weer belangrijk, ieder z'n ding.
Ik heb ook nooit langs de lijn gestaan. Vind het onzin, als kind vond ik het heerlijk om zonder ouders dingen te doen zoals sport. Had je wat te vertellen thuis, mijn kinderen hebben mij ook niet gemist langs de lijn, ze vonden het heerlijk om mij alles te vertellen en dat is toch ook leuk.
Ben na een paar keer ook nooit meer mee de klas in gegaan bij mijn kinderen. Al die moeders die op de tafeltjes zaten en maar beppen met elkaar, powermoeders die de juf of meester lastig vielen met hun gedoetjes.
Ik dacht altijd dat ik het niks zou vinden maar mijn dochter voetbalt nu 3 jaar en ik vind het echt wel leuk en gezellig langs de lijn..
Scheelt dat ik niet elke week hoef, om het weekend is ze bij haar vader en dan gaat hij..
Bolmieke schreef op 28-05-2022 om 17:44:
Ik heb ook nooit langs de lijn gestaan. Vind het onzin, als kind vond ik het heerlijk om zonder ouders dingen te doen zoals sport. Had je wat te vertellen thuis, mijn kinderen hebben mij ook niet gemist langs de lijn, ze vonden het heerlijk om mij alles te vertellen en dat is toch ook leuk.
Ben na een paar keer ook nooit meer mee de klas in gegaan bij mijn kinderen. Al die moeders die op de tafeltjes zaten en maar beppen met elkaar, powermoeders die de juf of meester lastig vielen met hun gedoetjes.
Ik vond het vroeger dan weer heel leuk als mijn ouders kwamen kijken. Mijn zoon vindt het ook leuk als ik er ben. Maar net hoe je bent en als jij en je kinderen het allemaal prima vinden maakt wat anderen ervan vinden niet uit.
Op school mee naar binnen deed ik ook de eerste paar weken en daarna niet meer. Maar hoezo bonjourt de leerkracht die moeders niet het lokaal uit? Het is bijna half 9, we gaan starten met de les, wegwezen.
Ik ga meestal wel kijken, zeker bij thuiswedstrijden. De ene sport vind ik leuker dan de andere, maar ik vind het gewoon leuk om mijn kind te zien sporten. Mijn ouders kwamen vroeger nooit kijken, dat vond ik echt niet leuk. Ik vind het wel belangrijk om wat interesse te tonen in wat mijn kinderen doen.
Ik vind de sport van mijn kind ook niets aan voornamelijk omdat de sport voornamelijk onder water afspreekt. Maar toch zorg ik ervoor dat ik regelmatig kijk ik moet hem sowieso brengen en halen en het duurt met omkleden en al maar 5 kwartier ofzo dus vaak is erbij gaan zitten het makkelijkste en dan lees ik meestal een boek maar zo nu en dan leg ik die dus weg on te kijken zoon ziet dat ook en dan zie je hem een soort van genieten in de interesse die ik toon.
Ik heb zelf geen kinderen, maar heb in mijn jeugd op een teamsport gezeten waar geen van mijn beide ouders ooit aan de lijn of op de tribune heeft gezeten. Zelfs rijden naar een wedstrijd 'weigerden' ze. Dat was ok. Bij trainingen was er nooit een ouder (van niemand) en bij thuiswedstrijden stonden er van de 12 teamgenoten ongeveer 2 of 3 ouders toe te kijken.
Misschien is dat iets van die tijd? Het gaat om 25 á 30 jaar geleden.
Ik mocht ook pas op een sport zodra ik zelfstandig naar de trainingslocatie kon fietsen, denk maar niet dat iemand mij ging brengen of halen 
Het was in elk geval geen bezwaar om als ouder niet te komen of betrokken te zijn. Ik heb hun aanwezigheid ook nooit gemist.
Ik vind er geen bal aan maar probeer wel eens in de maand te gaan kijken en/of te rijden naar uitwedstrijden.
Ik vond het vroeger als kind wel eens jammer dat mijn ouders zo weinig interesse toonde in mijn sport. Dus al heb ik geen intrinsieke interesse in de sport die mijn kind beoefent, ik ben wel intrinsiek geïnteresseerd in mijn kind.
ik was er meestal wel, zelfs al vond ik het niet altijd even leuk; ik vind het niet zo erg om iets te doen dat ik minder fijn vindt.
Wij hebben hier met (klein-)kinderen het "motto" : later herinner je je niet dat je in een schoon huis woonde, wel dat je samen herinneringen maakte. En nee mijn huis was niet vies en de was van het team deden mijn partner en ik ook.
Als ze onze komst niet hadden gewild dan had ik het niet aangedrongen overigens.
Zo te lezen ben je niet alleen.
Ik ben het tegenovergestelde 
ben zelfs het liefste leider.
Dan hoef ik me niet in te houden langs de lijn en mag ik (positief) aanmoedigen en kan ik altijd mee. Ik vind het ook heel leuk om de kinderen te zien groeien over de tijd. Zelf heb ik lange tijd gevoetbald, dus die interesse is er ook wel vanuit mezelf.
In het team van mijn zoon waren er het afgelopen jaar altijd wel 1 of 2 ouders van alle kindjes bij. Heel af en toe ook een opa of oma. Maar volgens mij wordt dat anders als de kinderen ouder zijn.
Schommelstoel schreef op 28-05-2022 om 18:42:
Ik heb zelf geen kinderen, maar heb in mijn jeugd op een teamsport gezeten waar geen van mijn beide ouders ooit aan de lijn of op de tribune heeft gezeten. Zelfs rijden naar een wedstrijd 'weigerden' ze. Dat was ok. Bij trainingen was er nooit een ouder (van niemand) en bij thuiswedstrijden stonden er van de 12 teamgenoten ongeveer 2 of 3 ouders toe te kijken.
Misschien is dat iets van die tijd? Het gaat om 25 á 30 jaar geleden.
Ik mocht ook pas op een sport zodra ik zelfstandig naar de trainingslocatie kon fietsen, denk maar niet dat iemand mij ging brengen of halen
Het was in elk geval geen bezwaar om als ouder niet te komen of betrokken te zijn. Ik heb hun aanwezigheid ook nooit gemist.
Vetgedrukte, zo was het in mijn jeugd ook. En ik heb dat nooit gemist. Eerlijk gezegd vonden we die paar ouders die wel kwamen kijken erg irritant omdat ze steeds de klep ophadden en zich overal mee bemoeiden. Ik snap dan ook niet goed waarom ouders overal bij moeten zijn. Laat die kinderen lekker sporten denk ik dan.
Het lijkt me werkelijk verschrikkelijk om in je spaarzame vrije tijd 'verplicht' op een sportveld te moeten staan. Ik kan me heel wat leukere dingen bedenken.
Ik hoor hier een paar ouders betrokkenheid noemen, en interesse in wat je kind doet. Vind je dan dat ouders die niet kijken, of niet vaak, geen interesse in hun kind hebben? Het lijkt tegenwoordig vrijwillig verplicht te zijn, en over andere ouders die minder vaak komen, wordt geroddeld, zo hoor ik op mijn werk.
Daarnaast denk ik dat ouders die wekelijks komen dat zélf leuk vinden. Ik kan me niet voorstellen dat als je er geen bal aan vind, dit wekelijks kunt opbrengen.
Bij voetbalvereniging van kleuter wordt juist aanwezigheid van ouders gestimuleerd. Mijn ouders probeerden wekelijks de wedstrijden van mijn broers en mij te zien en dat vond ik leuk. Nu als dertiger komen ze zelfs nog wel eens kijken, evenals ouders van teamgenoten al zijn het meer de gezinnen langs de lijn momenteel.
Als kind zegt dat we niet moet komen, zullen we daar wel naar luisteren. Maar momenteel wil hij het liefste dat papa trainer wordt bij de mini's.
