Hoe verder als verstoten ouder na ouderverstoting
hallo ,
Ik zal de openingspost niet te lang maken en zal in reacties aanvullende info geven.
Situatie
Ik ben toen zoon 10 maanden was gescheiden van zijn vader. Die had al een jaar een ander
Er was een omgangsregeling die heel lang elk weekend was, later , op verzoek van vader naar om het weekend.
Vader verzuimde geen weekend maar verdere zorg, zowel financieel, als school, artsen enz was er nauwelijks betrokkenheid.
Geen ideale situatie maar het liep eigen zonder vaak ruzie te hebben.
Nu bijna 3 jaar geleden is achteraf gezien de ouderverstoting begonnen . Achteraf , want eerst was dit nog niet duidelijk.
In deze 3 jaar is er gedurende een keer 3 maanden en een periode van 5 maanden wel contact geweest.
De reden van geen contact was tot voor kort niet bij mij bekend , uiteraard eindeloos naar gevraagd.
Lang verhaal kort. Zoon is inmiddels 18 jaar en dus volwassen.
Vader weigert sinds dag 1 dat zoon aangaf ff geen contact te willen ieder contact.
Het is een zeer beknopte versie wat hier nu staat. Uiteraard heb ik alle opties uitgezocht , geprobeerd, hulp, advocaat , hulpverlening.
Ik heb ruim 2,5 jaar gevochten om contact te herstellen. Helaas niet gelukt.
Veel gelezen over ouderverstoting. Buiten dat de kinderen de grootste slachtoffers zijn , zijn het vaak de vaders de klos al is er een inhaalslag van moeders.
Zijn er hier ouders die ook in deze situatie zitten ? De mijne wijkt af van gemiddeld omdat het pas na 15 jaar begonnen is.
Ik merk dat ik vastloopt. Omgeving weet niet meer te doen , zeggen, dat het verschrikkelijk is en aan mij denken. Het is ook enorm lastig om uit te leggen. Je bent je kind verloren maar je kind leeft wel. ( godzijdank!) Maar maakt het rouwen daarom wel ingewikkeld.
Hoe ga je verder?
Therapie , ik sta op een enorme wachtlijst, zal nog tot oktober volgend jaar duren.
Ben volledig afgekeurd en leef van bijstand. Dit lukt maar therapie zelf betalen is niet mogelijk.
Warrig verhaal? Dat denk ik wel, mijn hoofd is ook warrig. Zoals ik al schreef, ik wil graag het een en ander toelichten .
En toch vind ik het lastig om bij een puber te spreken van ouderverstoting. Het gaat hier om een 15 jarige. Sommige pubers zijn heel egocentrisch. In gezinnen kunnen ze ook een periode een hekel krijgen aan of zich doodschamen voor een ouder maar daar kunnen ze niet zoveel mee behalve irritant zijn omdat ouders nou eenmaal in 1 huis wonen. Na een echtscheiding is het een ander verhaal. Een puber kan dan ineens kiezen. Ik hoor heel veel varianten van pubers die ineens niet meer een weekend bij de vader willen zijn of juist ineens bij de andere ouder willen wonen.
Vaak gaan ouders dan in overleg met elkaar en het kind om alternatieve afspraken te maken. Echter, er zijn ook ouders die het wel best vinden als kind ineens niet meer naar de vader wil en er weinig of geen moeite voor doen om kind te overtuigen en te stimuleren.
Wie zegt dat dat bij deze puber daar ook geen sprake van is? Puber vertoont egocentrisch pubergedrag en richt zich op de moeder. Vader vindt het wel best en doet geen enkele moeite om puber te stimuleren om wel contact te houden. Waarom dit persé ouderverstoting willen noemen? Er worden de laatste tijd vaker draadjes geopend door ouders die helemaal vol zijn van ouderverstoting en hier alles opgooien.
Het blijft natuurlijk afschuwelijk en het is heel naar als puber niet geholpen wordt met het toch onderhouden van contact. Pubers kunnen hun keuze/beslissing helemaal niet overzien. Ik hoop dat er heel snel weer meer contact gaat zijn.
Plantenbak schreef op 24-07-2022 om 10:48:
En toch vind ik het lastig om bij een puber te spreken van ouderverstoting. Het gaat hier om een 15 jarige. Sommige pubers zijn heel egocentrisch. In gezinnen kunnen ze ook een periode een hekel krijgen aan of zich doodschamen voor een ouder maar daar kunnen ze niet zoveel mee behalve irritant zijn omdat ouders nou eenmaal in 1 huis wonen. Na een echtscheiding is het een ander verhaal. Een puber kan dan ineens kiezen. Ik hoor heel veel varianten van pubers die ineens niet meer een weekend bij de vader willen zijn of juist ineens bij de andere ouder willen wonen.
Vaak gaan ouders dan in overleg met elkaar en het kind om alternatieve afspraken te maken. Echter, er zijn ook ouders die het wel best vinden als kind ineens niet meer naar de vader wil en er weinig of geen moeite voor doen om kind te overtuigen en te stimuleren.
Wie zegt dat dat bij deze puber daar ook geen sprake van is? Puber vertoont egocentrisch pubergedrag en richt zich op de moeder. Vader vindt het wel best en doet geen enkele moeite om puber te stimuleren om wel contact te houden. Waarom dit persé ouderverstoting willen noemen? Er worden de laatste tijd vaker draadjes geopend door ouders die helemaal vol zijn van ouderverstoting en hier alles opgooien.
Het blijft natuurlijk afschuwelijk en het is heel naar als puber niet geholpen wordt met het toch onderhouden van contact. Pubers kunnen hun keuze/beslissing helemaal niet overzien. Ik hoop dat er heel snel weer meer contact gaat zijn.
Zucht...
Hij is nu 18 en begon op zijn 15 e
En ja het is ouderverstoting. Waarom twijfel jij aan de conclusie van een hele lading deskundigen die tot deze conclusie zijn gekomen. Meesten onafhankelijk van elkaar?
Ik vind dat niet oke.
Ik kom dit ook regelmatig tegen als ik zeg dat ik van de bijstand leef en 100% ben afgekeurd. Dan hebben mensen daar ook regelmatig hun twijfels bij of ik wel echt terecht 100% ben afgekeurd. Meestal zonder het volledige dossier te kennen. En dan eigenlijk van mij alle ins and outs te willen horen om dan wellicht hun oordeel te willen bijstellen.
Wat is dat toch dat mensen niet op een hele lading deskundigen vertrouwen? En betreffende persoon ter verantwoording roepen en als die dit dan niet , voldoende doet dan zal het wel niet kloppen.
Bij ouderverstoting is dit dat dus wellicht " gewoon " de schuld van de verstoten ouder.
En bij de bijstand heb ik al die artsen belazerd.
Tja, ik ben daar wel een beetje klaar mee! Het raakt me maar de behoefte om de ander te overtuigen is er niet meer.
Waarom negeer je trouwens de vraag van de mod ?
Jammer dit , deze reacties
Je kan ook een eigen topic openen over al die ouders die maar ouderverstoting roepen terwijl jij heus wel weet dat dit natuurlijk onzin is. Kun je zonder dat je mensen kwetst heerlijk ongenuanceerd je visie delen .
Plantenbak schreef op 24-07-2022 om 10:48:
En toch vind ik het lastig om bij een puber te spreken van ouderverstoting. Het gaat hier om een 15 jarige. Sommige pubers zijn heel egocentrisch. In gezinnen kunnen ze ook een periode een hekel krijgen aan of zich doodschamen voor een ouder maar daar kunnen ze niet zoveel mee behalve irritant zijn omdat ouders nou eenmaal in 1 huis wonen. Na een echtscheiding is het een ander verhaal. Een puber kan dan ineens kiezen. Ik hoor heel veel varianten van pubers die ineens niet meer een weekend bij de vader willen zijn of juist ineens bij de andere ouder willen wonen.
Vaak gaan ouders dan in overleg met elkaar en het kind om alternatieve afspraken te maken. Echter, er zijn ook ouders die het wel best vinden als kind ineens niet meer naar de vader wil en er weinig of geen moeite voor doen om kind te overtuigen en te stimuleren.
Wie zegt dat dat bij deze puber daar ook geen sprake van is? Puber vertoont egocentrisch pubergedrag en richt zich op de moeder. Vader vindt het wel best en doet geen enkele moeite om puber te stimuleren om wel contact te houden. Waarom dit persé ouderverstoting willen noemen? Er worden de laatste tijd vaker draadjes geopend door ouders die helemaal vol zijn van ouderverstoting en hier alles opgooien.
Het blijft natuurlijk afschuwelijk en het is heel naar als puber niet geholpen wordt met het toch onderhouden van contact. Pubers kunnen hun keuze/beslissing helemaal niet overzien. Ik hoop dat er heel snel weer meer contact gaat zijn.
Maar dat is dus niet het geval. Kind woonde bij mij, niet bij vader. Er kwam pas een fatsoenlijke omgangsregeling toen vader bij zijn nieuwe vrouw woonde (lees: degene met wie hij mij jaren heeft bedrogen. Maar omdat ze collega’s zijn mocht hun verhouding niet bekend worden. Ze hebben dus netjes een jaar gewacht voor hij bij haar introk). Toen was er ineens wel tijd en aandacht voor de kinderen. Jongste vond dat uiteraard fantastisch. En ik ook! Ik was hartstikke blij dat er eindelijk een beetje aandacht van vader voor ze was en dat ik erop aan kon dat hij om het weekend voor ze zorgde. Dat hele jaar heb ik namelijk met mijn wisselende diensten alle ballen hoog gehouden en geen sociaal leven gehad, want ik had altijd de kinderen! Maar het ging al snel een hele andere kant op. Zoon wilde eerst de regeling omdraaien, dus in het weekend (alle weekenden) bij mij. Prima. Maar toen wilde hij daar permanent wonen. Ook goed, al vond ik het allemaal natuurlijk hartstikke pijnlijk. Maar uiteindelijk wil hij dus helemaal geen contact meer met mij, zijn broer of mijn familie. En dat is dus waar het te ver gaat, wanneer je van ouderverstoting spreekt. Was er nog maar een omgangsregeling. Was er nog maar contact. Zaken over school of zijn gezondheid gaan allemaal langs me heen. Want school informeert alleen de ouder waar het kind woont en gaat er vanuit dat je dat onderling verder regelt, en dat kind zaken deelt. Maar dat is dus niet zo. Er is NUL contact. Tenzij van mij uit. En daar komen eenlettergrepige antwoorden op, of vaak zelfs niks. Dat is niet gezond voor een 14-jarige. Ook jij kan niet met droge ogen beweren dat dit normaal is voor een puber. En dat het op de lange termijn goed kan zijn voor zijn of haar ontwikkeling. Echt niet. Ook hier: wensdenken. Als je maar hard genoeg wijst op hoe normaal het allemaal is, en hoe het je eigen schuld wel zal zijn als ouder (want alle pubers…) dan overkomt het jou vast niet. Want jij bent wel een goede ouder… Yeah, right.
Komt nog bij dat het dus vaders idee was, die hele scheiding. Omdat hij dus al jaren een affaire had. Achteraf bleek oudste daarvan te weten ook nog. Arm kind. Het is echt te erg voor woorden. En je kunt er helemaal niets aan doen… Ja, via de rechtbank een omgangsregeling afdwingen. Maar dat werkt natuurlijk niet bij een puber en ik wil mijn kind helemaal niet aan zoiets blootstellen. Ik bid dat het op een dag nog goed komt, het is bij ons ‘pas’ sinds januari. Hoe langer het duurt, hoe ingewikkelder om een gewoonte te veranderen natuurlijk.
Ik ken in de praktijk twee gevallen waarbij één (inmiddels volwassen) kind niets meer van een ouder wil weten. In beide gevallen heeft de ouder die in de steek gelaten is niets misdaan. Dus het is idd uitermate lullig. Het gaat in beide gevallen om de zoon. Ze hebben ook beiden een dochter waarmee de band juist wel goed is. Er zijn nare scheidingen aan vooraf gegaan waarbij de vertrekkende partners schuld hadden (vreemdgaan)
redbulletje schreef op 24-07-2022 om 11:51:
Ik ken in de praktijk twee gevallen waarbij één (inmiddels volwassen) kind niets meer van een ouder wil weten. In beide gevallen heeft de ouder die in de steek gelaten is niets misdaan. Dus het is idd uitermate lullig. Het gaat in beide gevallen om de zoon. Ze hebben ook beiden een dochter waarmee de band juist wel goed is. Er zijn nare scheidingen aan vooraf gegaan waarbij de vertrekkende partners schuld hadden (vreemdgaan)
Plus 1, behalve dan dat ik 2 zoons heb.
Missingyoumuch schreef op 24-07-2022 om 11:41:
[..]
Zucht...
Hij is nu 18 en begon op zijn 15 e
En ja het is ouderverstoting. Waarom twijfel jij aan de conclusie van een hele lading deskundigen die tot deze conclusie zijn gekomen. Meesten onafhankelijk van elkaar?
Ik vind dat niet oke.
Bij ouderverstoting is dit dat dus wellicht " gewoon " de schuld van de verstoten ouder.
En bij de bijstand heb ik al die artsen belazerd.
Tja, ik ben daar wel een beetje klaar mee! Het raakt me maar de behoefte om de ander te overtuigen is er niet meer.
Waarom negeer je trouwens de vraag van de mod ?Jammer dit , deze reacties
Je kan ook een eigen topic openen over al die ouders die maar ouderverstoting roepen terwijl jij heus wel weet dat dit natuurlijk onzin is. Kun je zonder dat je mensen kwetst heerlijk ongenuanceerd je visie delen .
Hoe kom je erbij dat ik jou de schuld geef of je afval? Ik vind het vreselijk voor je. Ik gun je per direct weer een goed contact met je zoon. Het is juist absoluut niet jouw schuld. Als je al een schuldige wil aanwijzen dan is het het kind zelf en de ouder waar het kind nu wel contact mee heeft.
En ongenuanceerd? Ik ben juist heel voorzichtig geweest maar ik begrijp dat het jou natuurlijk allemaal heel rauw en naar is. Kinderen van gescheiden ouders kunnen een keuze maken die vreselijk naar uitpakt voor de andere ouder.
Plantenbak ik vond jouw post eerlijk gezegd ook de suggestie wekken dat TO hier een aandeel in zou hebben. Wat dus duidelijk niet zo is.
Dit soort rouw valt onder levend verlies; Er is geen sprake van overlijden, maar het verlies van een situatie zoals die was of zoals je die graag zou zien. Je moet als het ware afscheid nemen van je eigen verwachtingen (hoe reëel die ook waren), van een situatie die er niet meer is en dat zorgt voor heel veel verdriet. Waar nog bij komt dat dit iemands eigen keuze is en er niet, zoals bij ziekte of ongeluk, van pure pech.
En dat proces kan onnoemelijk zwaar zijn. Ik hoop het echt nooit mee te maken want ik betwijfel of ik er mee zou kunnen leven.
Kataravrouw schreef op 24-07-2022 om 12:24:
Plantenbak ik vond jouw post eerlijk gezegd ook de suggestie wekken dat TO hier een aandeel in zou hebben. Wat dus duidelijk niet zo is.
Integendeel. TO kan er juist niets aan doen. Het is vreselijk als zo'n puber de kolder in zijn kop krijgt en verkast naar de andere ouder en het contact verbreekt. Verschrikkelijk. Vooral ook omdat je er als andere ouder niks aan kan doen. Een klein kind kan je nog oppakken en in de auto zetten. Een puder niet. Als de andere ouder dan vervolgens niks doet om puber te stimuleren om wel weer contact te houden of wellicht zelf de andere ouder informeert dan sta je dus net als TO er helemaal alleen voor.
Wat ik alleen even heb gemist. Is er een oom of tante die iets kan betekenen hierin? Of een grootouder. Als de vader niks doet is er dan misschien iets mogelijk via een ander familielid?
Plantenbak schreef op 24-07-2022 om 11:57:
[..]
Hoe kom je erbij dat ik jou de schuld geef of je afval? Ik vind het vreselijk voor je. Ik gun je per direct weer een goed contact met je zoon. Het is juist absoluut niet jouw schuld. Als je al een schuldige wil aanwijzen dan is het het kind zelf en de ouder waar het kind nu wel contact mee heeft.
En ongenuanceerd? Ik ben juist heel voorzichtig geweest maar ik begrijp dat het jou natuurlijk allemaal heel rauw en naar is. Kinderen van gescheiden ouders kunnen een keuze maken die vreselijk naar uitpakt voor de andere ouder.
Je twijfelt eraan of het ouderverstoting is want je zegt letter , " wie zegt dat er hier ookgeen sprake van is. Dat puber egocentrisch puber gedrag vertoont en vader zoon niet stimuleert.
Waarom dit perse ouderverstoting noemen ?
Omdat dat het is ! Door een lading deskundigen vastgesteld. Dus wie ben jij om het dan in twijfel te trekken ?
Waarom ?
Waarom niet gewoon aannemen dat de deskundigen, en ik , gewoon gelijk hebben
Doe je dit bij mensen die een diagnose hebben gekregen ook ? Dat jij vraagt of het misschien wel iets anders is, waarom het perse kanker noemen ?
En verwacht je dan ook dat diegene haar of zijn hele medische dossier openbaar maakt ?
Of zou je ook gewoon, ja gewoon, kunnen aannemen dat de artsen dit vast niet zomaar hebben geroepen ?
Weet je? Ik zou willen dat het geen ouderverstoting is! Want dan is er een veel en veel grotere kans dat het dan tzt weer goed komt. Dat zoon zich over een tijdje realiseert dat hij weer contact wil. Die kans is bij ouderverstoting klein. Niet nul maar wel heel klein.
Welke denk jij waar mijn voorkeur naaruit gaat?
Plantenbak schreef op 24-07-2022 om 12:56:
[..]
Integendeel. TO kan er juist niets aan doen. Het is vreselijk als zo'n puber de kolder in zijn kop krijgt en verkast naar de andere ouder en het contact verbreekt. Verschrikkelijk. Vooral ook omdat je er als andere ouder niks aan kan doen. Een klein kind kan je nog oppakken en in de auto zetten. Een puder niet. Als de andere ouder dan vervolgens niks doet om puber te stimuleren om wel weer contact te houden of wellicht zelf de andere ouder informeert dan sta je dus net als TO er helemaal alleen voor.
Wat ik alleen even heb gemist. Is er een oom of tante die iets kan betekenen hierin? Of een grootouder. Als de vader niks doet is er dan misschien iets mogelijk via een ander familielid?
Heb je niet gemist want heb ik nog niet besproken.
Nee, er is nauwelijks, meer, contact met mensen die ook contact met mij hebben.
Ex aanspreken op zijn taak als ouder durven de meesten niet. Ex kan zeer intimiderend zijn.
Er waren wel mensen die het aanboden maar die trokken zich toch terug. Ik durf het niet want bang voor hem. Ik begrijp deze mensen , je gaat simpelweg niet tegen hem in. Zijn houding, stem, woorden zorgen ervoor dat je exact doet wat hij wil.
Anderen die wel een poging hebben gedaan daar werd, als hij de telefoon al opnam binnen 2 minuten de verbinding verbroken. Gaat je niks aan, ik bepaal zelf wel wat ik doe. Aanspreken op zijn wettelijke verplichtingen? Niks mee te maken, ze kunnen toch niks.
Een overbuurvrouw van mij, die hem ook nog kent is zelfs verboden om contact met mij te hebben want anders zou ze het wel merken.
Dat was voor haar het moment om te zien dat ex niet zo leuk is als hij wil doen geloven.
Familie stuurt nog wel kaartjes en 1 vriendin appt af en toe kort met hem. Daar komt dan niet heel veel uit. Het gaat goed, bijbaantje is nog steeds leuk, zin in studeren.
Zij zegt hem elke keer dat hij altijd langs kan komen ook voor langere tijd.
' weet ik' en dank je is dan de reactie. Op vragen die iets meer de diepte ingaan geeft hij geen antwoord.
Afspreken met familieleden, wat er maar 3 zijn wil hij niet, of nu ff niet, of negeert de vraag.
En via je zoon? Dat familie niet de vader erop aanspreekt dat snap ik wel. Zeker als hij is zoals jij hem beschrijft. Zoon is echter nu 18 jaar. Heeft familie contact met hem en kunnen zij met hem over deze situatie praten? Een eerste stap zetten na lange tijd geen contact is waarschijnlijk ook heel eng voor hem. Als er nou iemand zou zijn die hem daarmee kan helpen.
Missingyoumuch schreef op 24-07-2022 om 11:41:
Waarom negeer je trouwens de vraag van de mod ?Jammer dit , deze reacties
Je kan ook een eigen topic openen over al die ouders die maar ouderverstoting roepen terwijl jij heus wel weet dat dit natuurlijk onzin is. Kun je zonder dat je mensen kwetst heerlijk ongenuanceerd je visie delen .
Het helpt mij wel als jij niet steeds reageert. Nu zou ik ook jouw reactie moeten verwijderen. Nu heeft iedereen mijn oproep wel gelezen dus vanaf nu gooi ik echt alles weg.
Plantenbak schreef op 24-07-2022 om 13:47:
En via je zoon? Dat familie niet de vader erop aanspreekt dat snap ik wel. Zeker als hij is zoals jij hem beschrijft. Zoon is echter nu 18 jaar. Heeft familie contact met hem en kunnen zij met hem over deze situatie praten? Een eerste stap zetten na lange tijd geen contact is waarschijnlijk ook heel eng voor hem. Als er nou iemand zou zijn die hem daarmee kan helpen.
Ik schreef al dat zoon contact afhoudt en minimaal houdt.
Dat schreef ik net .
Esther-Forumbeheer schreef op 24-07-2022 om 14:06:
[..]
Het helpt mij wel als jij niet steeds reageert. Nu zou ik ook jouw reactie moeten verwijderen. Nu heeft iedereen mijn oproep wel gelezen dus vanaf nu gooi ik echt alles weg.
Goed punt 
Heb net nog gereageerd. Zal laatste zijn
Tenminste over discussie of het ouderverstoting is, enz.
