Hoe verder als verstoten ouder na ouderverstoting

Plantenbak schreef op 24-07-2022 om 12:56:

[..]

Integendeel. TO kan er juist niets aan doen. Het is vreselijk als zo'n puber de kolder in zijn kop krijgt en verkast naar de andere ouder en het contact verbreekt. Verschrikkelijk. Vooral ook omdat je er als andere ouder niks aan kan doen. Een klein kind kan je nog oppakken en in de auto zetten. Een puder niet. Als de andere ouder dan vervolgens niks doet om puber te stimuleren om wel weer contact te houden of wellicht zelf de andere ouder informeert dan sta je dus net als TO er helemaal alleen voor.

Wat ik alleen even heb gemist. Is er een oom of tante die iets kan betekenen hierin? Of een grootouder. Als de vader niks doet is er dan misschien iets mogelijk via een ander familielid?

Dat is het m juist, zo n puber heeft niet de kolder in zn kop, die wordt zo gemanipuleerd door in dit geval zijn vader dat ie, juist om rust in zn hoofd te krijgen 1 kant kiest. Heeft niets met puberstreken te maken.

Missingyoumuch schreef op 24-07-2022 om 13:02:

[..]

Je twijfelt eraan of het ouderverstoting is want je zegt letter , " wie zegt dat er hier ookgeen sprake van is. Dat puber egocentrisch puber gedrag vertoont en vader zoon niet stimuleert.

Waarom dit perse ouderverstoting noemen ?

Omdat dat het is ! Door een lading deskundigen vastgesteld. Dus wie ben jij om het dan in twijfel te trekken ?

Waarom ?

Waarom niet gewoon aannemen dat de deskundigen, en ik , gewoon gelijk hebben

Doe je dit bij mensen die een diagnose hebben gekregen ook ? Dat jij vraagt of het misschien wel iets anders is, waarom het perse kanker noemen ?

En verwacht je dan ook dat diegene haar of zijn hele medische dossier openbaar maakt ?

Of zou je ook gewoon, ja gewoon, kunnen aannemen dat de artsen dit vast niet zomaar hebben geroepen ?

Weet je? Ik zou willen dat het geen ouderverstoting is! Want dan is er een veel en veel grotere kans dat het dan tzt weer goed komt. Dat zoon zich over een tijdje realiseert dat hij weer contact wil. Die kans is bij ouderverstoting klein. Niet nul maar wel heel klein.

Welke denk jij waar mijn voorkeur naaruit gaat?

Misschien beter om hier op te houden dan? Als wij jouw verhaal lezen, heel staccato, beginnen we gewoon weer van voren af aan met vragen en speculaties en opties en suggesties. Wij kennen de voorgeschiedenis niet. Wij hebben die conclusies van die hele batterij deskundigen niet meegekregen.

Het idee is: dat kind heeft zelf hoe dan ook (ook) een verhaal. Als een vriend hem vraagt: ‘waarom zie je je moeder niet’, wat zegt hij dan?  Vader prikt bij hem in op een angst of een verwachting of een frustratie, waarschijnlijk? Dat kan iets tussen jullie zijn of iets tussen vader en hem. Ergens is dat kind gegaslight. Het zou zin kunnen hebben te begrijpen hoe kind er is ingetrapt. 

Maar goed, ik begrijp dat dit gevoelig ligt. Misschien hebben we de vraag ook niet goed begrepen? En misschien is het ook beter je nu op jezelf te richten en juist een tijdje helemaal op te houden met het contact te proberen te herstellen? Het lijkt me een vreselijke situatie en het lijkt me moeilijk genoeg om er niet de hele tijd over na te denken. Maar het zou je misschien wel goed kunnen doen om een tijdje je energie in iets totaal anders te kunnen stoppen, iets voor jezelf. 

Zouden de mensen die vragen blijven stellen, hun twijfels hebben  , enz aub willen stoppen ? 

Mijn vraag is .. hoe nu verder? 
Contact is verbroken of dit ooit weer terugkomt zal de tijd moeten leren. 
Er zijn geen trajecten, advocaten of wat dan ook meer in beeld. 

Waar ik dit topic voor geopend heb is om steun , advies te krijgen en misschien ( mocht ik iemand daarmee kunnen helpen ) te geven. 
Hoe ga je verder ? Hoe ga je om met je omgeving. Hoe pak je je leven weer op? Tips van boeken, hulpverleners die mij hierbij kunnen helpen, 
Nou ja wat voor tips , trucs of wat dan ook . 

Ik heb bv het advies gekregen om met verjaardag en kerst een kaartje te sturen. Geen ingewikkelde teksten. Gefeliciteerd,  fijne dagen liefs mamma. 
De Jeugdzorg hulpverleners gaven dit advies om wellicht de stap , mocht zoon zover komen over een x aantal jaren het door de jaarlijkse kaartjes misschien kleiner is. Als hij al die jaren geen teken van leven zou hebben gekregen vraagt hij zich misschien af of ik hem nog wel wil. 
Hoe doen jullie dat ? 

En ook tip gekregen dat ik een doos/ kist maak en vul met dierbare dingen van vroeger en ook vanaf nu iets erin stop. Een brief over iets belangrijks uit mijn leven, leuk of juist verdrietig.  Mocht hij dan weer contact willen dan kan ik hem dit geven. 

Zijn kamer is nog precies zoals het was toen hij hier nog kwam. Het lukt me nog niet om de kamer leeg te maken en spullen weg te gooien of te verkopen ( officieel mag ik het niet verkopen want zijn inkomsten , ik leef van de bijstand ) 
Hoe hebben  jullie dit aangepakt? 

Ik sta ingeschreven bij de wbv om van een eengezinswoning naar een appartement te gaan. Omdat het mij fysiek niet meer lukt om de tuin te onderhouden. Dit gaat waarschijnlijk nog wel een aantal jaren  duren. Het liefst zou ik naar een andere woonplaats gaan want ben nu buiten steeds allert of ik hem zie en ik kom ex af en toe ook tegen in de  stad. ( ex werkt af en toe bij mij in de buurt , maar weet niet wanneer dus kan het niet voorkomen , ) 

Jillz schreef op 24-07-2022 om 21:05:

Ik heb enorm getwijfeld of ik nog wel iets durf te posten in dit topic, omdat ik ook niet weet wat de hulpvraag nu precies is. En of mijn posts dan wel gewenst zijn.

Misschien kun je verduidelijken wat je verwachtingen zijn? Verwacht je alleen schrijvers die ouder verstoting zelf aan den lijve hebben ondervonden/ondervinden? Wil je vooral frustraties kunnen spuien, waarop alleen begripvolle reacties komen? Of zoek je ook schrijvers die je een spreekwoordelijke schop onder de kont geven en je motiveren tot acceptatie? Wil je tips hoe om te gaan met contact? Wil je tips hoe je contact kan leggen? Of wil je bijvoorbeeld ook schrijvers die op een andere manier te maken hebben gehad met rouw bij leven?

Ik snap wel dat het je frustreert dat je steeds het idee hebt dat je je jezelf moet verdedigen. Dat sommige reacties je lijken te diskwalificeren als (goede) moeder.

Ik snap dat als je je al zo vaak in real life hebt moeten verdedigen dat zelfs de kleinste vraag al voelt als een aanval en dat je er zo op inspringt. Maar op een paar uitzonderingen na denk ik dat de meesten het hier echt goed bedoelen.

Waaronder ik zelf. Ik wil je helemaal niet veroordelen. Ik ben zelf ook geen perfecte moeder, dus hoezo zou ik mogen oordelen over een ander?

Mijn vragen waren dus niet gericht op oordelen. Ook niet op wantrouwen van een diagnose. Maar om in jouw voorbeeld te blijven ik ben ooit fout gediagnosticeerd met depressie terwijl ik in werkelijkheid een vitamine tekort had. Daar ben ik achter gekomen, doordat een vriendin twijfelde aan die diagnose en mij wees op de mogelijkheid van vitamine te kort. Ik wantrouw niet, maar gun je zo graag een andere diagnose van de situatie. Maar goed ik begrijp dat jij en een batterij deskundigen elke andere optie hebben afgestreept dus die hoop laat ik bij deze varen.

Laat ik nou op moment dat jij dit postte bezig zijn met denk ik antwoord op een aantal vragen. 

Paar vragen die je stelde wil ik best beantwoorden.  

Alleen ervaringsdeskundigen ? Nee zeker niet ! Mocht jij een tip hebben, of anderen  ...welkom ! 

Over je vraag of het iets anders kan zijn dan ouderverstoting? Nee, helaas! Ik zou het dolgraag willen want , wat ik al eerder schreef, de kans op contactherstel is bij ouderverstoting niet gunstig.  Dus een dwarse puberale actie zou mijn enorme voorkeur hebben . En als het iets was wat ik fout zou hebben gedaan , bepaald gedrag ofzo daar zou ik aan kunnen werken als dat het geval was. ( natuurlijk zijn er sowieso altijd verbeterpunten  maar die zijn niet de reden van deze situatie ) 

Het is dus niet een diagnose waar ik blij mee ben ! Integendeel! 

Kun je hier wat mee in combinatie met mijn reactie kort na de jouwe ? 

Ik denk dat het heel wijs is van jou om juist voor jezelf iets te proberen op te bouwen, hoe moeilijk het ook is. Het is zo’n zware last als je steeds gericht bent op deze pijn. En je doet al lange tijd je best om het contact terug te krijgen. Dat het niet is gelukt, is echt vreselijk verdrietig voor je. 
Je schrijft dat je het liefst buiten je huidige woonplaats zou verhuizen. Zijn er woningbouwverenigingen in jouw regio of in een andere regio waar jij zou willen wonen die huizen via loting verdelen? Zo zou je er misschien tussen kunnen komen. 
Ik weet eigenlijk niet of maatschappelijk werk nog bestaat? Of misschien zou je via de huisarts  (praktijkondersteuner?) of de gemeente (zorgloket of wijkteam oid?) eens kunnen informeren of er iets van ondersteuning beschikbaar is om je te helpen de tijd te overbruggen tot de therapie kan starten? Doe je misschien wel iets van vrijwilligerswerk of kan dat helemaal niet vanwege je beperkingen? Werk kan een fijne afleiding zijn en voldoening geven dat je iets doet wat belangrijk is voor andere mensen. 
Zijn kamer opruimen, daar zou je hulp bij kunnen vragen van een familielid of een vriendin. Het kan een manier zijn om jezelf een stap te laten maken, tegen jezelf te zeggen: ik accepteer dat het is zoals is, ook als ik het niet wil. 
Heb je een fijn sociaal netwerk? Misschien eens wat investeren in je sociale contacten? Of nieuwe contacten leggen? Wandelen via wandelsite.nl, op stap via NMLK, bij een koor of een hobbyvereniging? Afijn, het zijn maar ideeën, geen idee of het je aanspreekt. Waar geniet je van? Wat doe je graag? Hoe breng je graag je tijd door? Op dit moment is die grote pijn er gewoon, die gaat natuurlijk niet weg door nieuwe dingen te gaan ondernemen. Maar misschien helpt het je op den duur toch om er in ieder geval iets van waarde naast te zetten? 

Ik lees mee tot nu toe, wat een moeilijke jaren heb je nu al gehad. 
In mijn omgeving iemand die de kinderen (wel beide net volwassen) niet meer ziet en praktisch verder niet meer hoort. Ik geef ook het advies wat de jeugdzorg jou heeft gezegd. Zeker nu volwassen, je kunt niet zoveel verder. Dan dat kaartje sturen met dat je er voor een kind bent. Meer weet ik ook niet te adviseren betreft richting kind. Of je komt er later achter hoe dit is geweest als het contact hersteld wordt, aan zijn kant. En er is natuurlijk de kans dat het zo blijft, helaas zijn er voorbeelden dat er geen contact meer komt. Al zou ik de hoop niet opgeven.

Voor de tussentijd zou ik inderdaad wel proberen te denken voor jezelf op de manier dat als hij nu op kamers zou zijn gegaan. Niet dat je nu zijn kamer moet gaan leeg ruimen maar in de zin dat hoe had jij het dan nu verder gezien als toekomst. Om besluiten te gaan nemen op vlak van huisvesting en waar je wensen verder liggen in het leven. 
Diegene die ik ken heeft ook natuurlijk dat intens verdriet van geen reacties krijgen als je toch iets geeft voor de verjaardag. Gewoon dat het duurt en de ex partner/andere ouder alles is. En ondertussen het moeten inleveren op allerlei vlakken want dit is natuurlijk allemaal net anders.  Hetgeen wat ik knap vind is dat er toch aan een studie wordt gedaan door deze ouder, kamers in huis zijn dan leeg doordat ze op kamers zijn gegaan door het hele gedoe. Maar toch proberen op te knappen. En als het stil staat, staat het stil. Leuk is anders maar om het te vergelijken met als je door welke omstandigheden dan ook het nu niet verder gaat, is dat gewoon zo. 

Je hebt nu jaren geïnvesteerd in alles bij jezelf nagaan en zien of het toch nog veranderde. Als je nu in de tijd zit van dat je nu blijkt dat er voor jouw deel niets ontbreekt, moet je weer leren omarmen wat ok aan je is. Hoe unfair dit natuurlijk is. 
Een huisdier is heel goed, wat zijn dingen die je graag onderneemt? Hou je van schilderen (ik weet niet wat je fysiek kunt) of lezen? Beloon jezelf voor alles wat je goed hebt gedaan. 
Kijk eventueel waar naar je voordat je kind er was vrolijk van werd, of waar je blij van kon worden naast je kind. Dat mag je weer oppakken. 
Ik weet niet of je er iets aan hebt maar ik kan me zeker in je verplaatsen dat het een onmogelijk iets moet zijn waar je je in bevind. Dit is rouwen terwijl het er nog is en het is een onmogelijke opdracht. Waar je dus toch afgeleid bent is het gelukt afstand te nemen op zijn tijd. Je kind zit toch voor altijd in je hart. 

Inderdaad woningruil kan een goede optie zijn. Stond afgelopen week een heel artikel over in de krant. Woningruil mag ook van de ene gemeente naar de andere en kunnen ook twee verschillende woningcorporaties bij betrokken zijn. Zeker als je van grote woning naar kleinere woning wil heb je denk ik goede kans. Vraag goed naar de voorwaarden bij de betrokkenen woningcorporaties als je geluk hebt kun je huurprijs van de oude bewoners overnemen.

Voor wat betreft kamer leegruimen kun je beste even overleggen met de specialisten. Vooral hoe je dat communiceert met zoon. Het zijn toch ook "zijn" spullen. Er zitten misschien dingen tussen die voor hem emotionele waarde hebben. Wie weet wil hij het zelf leegruimen. Zolang het geen haast heeft zou ik denk ik de deur van zijn kamer dicht laten en het even laten voor wat het is.

Tips : Ruim zijn kamer pas op als je er enigszins klaar voor bent. Laat tot die tijd de deur gewoon dicht. 
Ga leven ! Ga erop uit en zoek afleiding in activiteiten die haalbaar zijn voor jou. Ben vooral alert op de moeilijke momenten. Bijvoorbeeld ‘s avonds als je alleen thuis bent, of tijdens de avondmaaltijd. Hoe kun je dat ‘lichter’ maken voor jezelf ? Dat je kunt genieten met de hond is een goede stap. Maak dat niet kleiner dan het is. Het voelt misschien oppervlakkig, maar je vermogen om te kunnen genieten is dus niet volledig verdwenen. Koester dat en schat het op waarde. Geef jezelf een compliment elke keer als je een klein beetje geluksgevoel ervaart. Besteed daar even extra aandacht aan en leef er niet overheen. Geef de rouw een bescheiden plek in je leven. Laat het niet op de voorgrond staan, maar stop het ook niet weg. Misschien kun je er een klein ritueel van maken. Bijvoorbeeld : elke vrijdag steek je even een kaarsje aan en denk je een kwartier lang intensief aan je zoon. Huil, ben boos, wees blij als je denkt aan de mooie momenten, geef alle emoties aandacht. Daarna sluit je het weer af voor een week. Wat de frequentie moet zijn voel je zelf wel aan, op termijn kun je die momenten afbouwen. 
Wat betreft contact : twee keer per jaar een kaart sturen met een korte, neutrale boodschap als teken van leven, lijkt mij een goed idee. Een herinneringsdoos zou ik persoonlijk niet doen. Het maakt dat je voortdurend bezig bent met het uitbreiden van die doos, lijkt me niet goed voor jou. Ook het doel lijkt me niet prettig : de doos ooit overdragen aan je zoon. Dat betekend dat je steeds bezig blijft met dat moment in de toekomst wat misschien wel en misschien niet zal komen, terwijl juist loslaten(uit liefde voor hem en voor jezelf) zo belangrijk is.  
Nog een tweede nadeel ; als het contact wordt hersteld en je geeft hem die doos dan wordt je zoon opgezadeld met het enorme gewicht van jouw verdriet en gemis, veroorzaakt door hem, terwijl je dan juist samen een nieuwe start wilt maken. 

goedemorgen 

Vandaag heb ik een slechte dag. Fysiek en mentaal.  
Ga morgen reageren op de tips en adviezen.  Heb źe gelezen en dank hiervoor 

Sterkte Mym, en bedenk : ook deze dag gaat wel weer voorbij. 

Missingyoumuch schreef op 25-07-2022 om 11:33:

goedemorgen

Vandaag heb ik een slechte dag. Fysiek en mentaal.
Ga morgen reageren op de tips en adviezen. Heb źe gelezen en dank hiervoor

Ach wat naar voor je. Hoop dat je in de loop van de dag een beetje 'bijtrekt'. Maar het hoort erbij. Je ertegen verzetten helpt meestal niet. Soms heb je ook niet de energie om jezelf een duwtje in de goede richting te geven he. Het zou zomaar ook kunnen komen doordat je hier schrijft, dan ben je er weer even heel intensief mee bezig (geldt voor mij in ieder geval, dan is het weer even echt boven komen drijven). Zoals Zonne zegt, vandaag gaat ook weer voorbij. Dat houd ik mezelf ook altijd voor, maar op slechte dagen is er dan altijd dat stemmetje dat zegt, jawel, maar morgen is er niets veranderd . Weet dat er aan je gedacht wordt. Wees maar even extra lief voor jezelf.

Zonne2017 schreef op 25-07-2022 om 09:09:

Tips : Ruim zijn kamer pas op als je er enigszins klaar voor bent. Laat tot die tijd de deur gewoon dicht.
Ga leven ! Ga erop uit en zoek afleiding in activiteiten die haalbaar zijn voor jou. Ben vooral alert op de moeilijke momenten. Bijvoorbeeld ‘s avonds als je alleen thuis bent, of tijdens de avondmaaltijd. Hoe kun je dat ‘lichter’ maken voor jezelf ? Dat je kunt genieten met de hond is een goede stap. Maak dat niet kleiner dan het is. Het voelt misschien oppervlakkig, maar je vermogen om te kunnen genieten is dus niet volledig verdwenen. Koester dat en schat het op waarde. Geef jezelf een compliment elke keer als je een klein beetje geluksgevoel ervaart. Besteed daar even extra aandacht aan en leef er niet overheen. Geef de rouw een bescheiden plek in je leven. Laat het niet op de voorgrond staan, maar stop het ook niet weg. Misschien kun je er een klein ritueel van maken. Bijvoorbeeld : elke vrijdag steek je even een kaarsje aan en denk je een kwartier lang intensief aan je zoon. Huil, ben boos, wees blij als je denkt aan de mooie momenten, geef alle emoties aandacht. Daarna sluit je het weer af voor een week. Wat de frequentie moet zijn voel je zelf wel aan, op termijn kun je die momenten afbouwen.
Wat betreft contact : twee keer per jaar een kaart sturen met een korte, neutrale boodschap als teken van leven, lijkt mij een goed idee. Een herinneringsdoos zou ik persoonlijk niet doen. Het maakt dat je voortdurend bezig bent met het uitbreiden van die doos, lijkt me niet goed voor jou. Ook het doel lijkt me niet prettig : de doos ooit overdragen aan je zoon. Dat betekend dat je steeds bezig blijft met dat moment in de toekomst wat misschien wel en misschien niet zal komen, terwijl juist loslaten(uit liefde voor hem en voor jezelf) zo belangrijk is.
Nog een tweede nadeel ; als het contact wordt hersteld en je geeft hem die doos dan wordt je zoon opgezadeld met het enorme gewicht van jouw verdriet en gemis, veroorzaakt door hem, terwijl je dan juist samen een nieuwe start wilt maken.

Nee, lijkt me ook niks. Dat wordt dan toch net als kijken naar de vakantiefoto's van een ander, je bladert er even snel doorheen omdat je niet ongeïnteresseerd over wil komen, maar echt boeiend is het ook niet... En ook omdat je er dan steeds mee bezig bent. Als  je kind er tzt naar vraagt, dan is het vroeg genoeg om te vertellen over je leven, in grote lijnen.

Hoe dan ook is je kind niet je praatpaal, ook niet als het wel gewoon bij je was blijven wonen. Als kinderen volwassen worden maak je toch ook niet echt deel meer uit van elkaars dagelijks leven. Dat is ook een normale gang van zaken. Alleen is dit wel heel permanent. En bij mij is kind natuurlijk nog niet volwassen. Maar ik probeer inderdaad maar net te doen alsof hij op kamers woont. In het buitenland of zo. Zie aan mijn vriendinnen dat contact dan ook op een (heel) laag pitje komt en meestal van hun uit moet komen...

Heel veel sterkte Missingyoumuch!
Ik heb even geen tips maar mijn hart gaat naar je uit!