Hoe verder als verstoten ouder na ouderverstoting

Sterkte TO. Ik hoop dat je het boekje van Annemarie Postma gaat lezen. Het kan echt helpen. 

Veel sterkte en liefs van deze lotgenote, TO.

Sterkte Mym! Hou je taai!

Lieve MYM, je hebt er wsl niet veel aan maar ik wilde even laten weten dat ik aan je denk. En misschien een hart onder de riem; mijn dochter mailde mij vanavond, na jaren, totaal onverwacht. Het was een mail die mij totaal overdonderde. In het kort; ze besefte nu pas hoe alles in elkaar zat, dat ze zichzelf steeds meer herkende in mij, wat ze heel fijn had gevonden in haar jeugd, onze humor en hoe graag ze mij deelgenoot wilde maken van haar leven. 

Ze gaf aan dat het moeilijk was om per mail uiting aan haar gevoelens te geven en vroeg of we eens konden bellen.

Ze gaf wel aan dat ze bang was om weer gekwetst te worden (ja, ik heb haar zeker gekwetst ondanks dat ik dat toen niet in de gaten had) maar toch ons contact wilde herstellen. Ik zat echt te trillen van emotie. Daarna ben ik ruim een uur bezig geweest met mijn antwoord waarbij ik het woord ik zorgvuldig heb vermeden.

Pff, ik zit nog bij te komen! Iedereen heeft mij altijd gezegd; ooit komt de liefde en de opvoeding die je haar gegeven hebt weer naar boven. En ondanks dat ik het niet meer geloofde en geen hoop meer had is het vandaag dus gebeurd.
Dus lieve MYM, bij deze geef ik het aan jou mee; ooit komt de liefde en de opvoeding die je hem hebt gegeven weer naar boven! 

@kadushi wat fijn! Wat zul je overdonderd zijn ineens zo'n mail. Ik hoop dat jullie snel een fijn telefoon gesprek kunnen hebben en dat jullie relatie weer volledig hersteld kan worden.

Lief van je Jillz, dank je!

Kadushi schreef op 17-08-2022 om 02:03:

Lieve MYM, je hebt er wsl niet veel aan maar ik wilde even laten weten dat ik aan je denk. En misschien een hart onder de riem; mijn dochter mailde mij vanavond, na jaren, totaal onverwacht. Het was een mail die mij totaal overdonderde. In het kort; ze besefte nu pas hoe alles in elkaar zat, dat ze zichzelf steeds meer herkende in mij, wat ze heel fijn had gevonden in haar jeugd, onze humor en hoe graag ze mij deelgenoot wilde maken van haar leven.

Ze gaf aan dat het moeilijk was om per mail uiting aan haar gevoelens te geven en vroeg of we eens konden bellen.

Ze gaf wel aan dat ze bang was om weer gekwetst te worden (ja, ik heb haar zeker gekwetst ondanks dat ik dat toen niet in de gaten had) maar toch ons contact wilde herstellen. Ik zat echt te trillen van emotie. Daarna ben ik ruim een uur bezig geweest met mijn antwoord waarbij ik het woord ik zorgvuldig heb vermeden.

Pff, ik zit nog bij te komen! Iedereen heeft mij altijd gezegd; ooit komt de liefde en de opvoeding die je haar gegeven hebt weer naar boven. En ondanks dat ik het niet meer geloofde en geen hoop meer had is het vandaag dus gebeurd.
Dus lieve MYM, bij deze geef ik het aan jou mee; ooit komt de liefde en de opvoeding die je hem hebt gegeven weer naar boven!

Wat een mooi bericht Kadushi! Dat geeft de burger moed.

Ik moet vaak aan jullie allemaal denken. Je kind niet zien, daar word je zo vaak op een dag mee geconfronteerd en aan herinnerd. De pijn vlamt zo vaak op. Gelukkig zie ik mijn zoon als het goed is volgende week weer even bij mijn broer. En van de week zijn we even wat gaan drinken samen. Ik koester die momenten. Maar ik vind het zo verdomde moeilijk om dan niet te claimen. Ik wil hem het hemd van het lijf vragen en ik moet echt op mijn tong bijten om niet 10 keer te zeggen hoe ik hem mis. Maar als ik dan lees hoe het voor jullie is, echt helemaal 0 contact, dan tel ik mijn zegeningen maar weer. 

Wat je schrijft is allemaal zo herkenbaar Engeltje. Het is lastig om daar een balans in te vinden, afstand en nabijheid. Wanneer valt het nog onder betrokken en wanneer overvraag je je kind waardoor het weer nabijheid zoekt of afstand neemt.

Ik ben ook heel voorzichtig in het contact met dochter wat nu bestaat uit mail en app om de 3/4 dagen. Ik benoem het wel en gelukkig begrijpt ze dat en geeft aan hetzelfde te voelen. We komen steeds een beetje nader tot elkaar en de gesprekken gaan zich nu wat verdiepen. We lijken ook als 2 druppels water op elkaar in bijna alle opzichten, dat maakt het contact wat makkelijker, genoeg wederzijdse interesse om het contact op gang te houden.

Ooit komen we tot de kern natuurlijk, iets wat ook al benoemd is. Maar we zijn er beiden gelukkig van overtuigd dat we dat aankunnen en hebben beiden ook onze grenzen en verwachtingen al deels aan kunnen geven. We zijn het erover eens dat we elkaar niet gelijk (onbewust) in de moeder/dochter rol moeten manoeuvreren, iets waarvan we weten dat we daardoor gelijk weer in oude niet werkende patronen vallen van aanklagen en verdedigen.

Het enige wat ik verwacht en waar ik op hoop is dat ik voor haar een stuk pijn uit het verleden weg kan nemen door haar vragen te beantwoorden en haar pijn en verdriet te erkennen die deels door mijn onmacht en handelen destijds ontstaan zijn. Wat er daarna komt zal altijd beter zijn dan nu, zelfs al zou ik niet meer in haar leven passen.

Want dan pas zal ik meer rust hebben, als ik mijn laatste deel als moeder zijn heb volbracht; de verantwoording nemen voor mijn fouten destijds (die ik toen niet besefte) los van al die anderen die aan alle ellende hebben bijgedragen. Mijn dochter de (h)erkenning geven die ze van mij nodig heeft; het was niet jouw schuld, het lag niet aan jou maar aan mijn onvermogen destijds. Zodat ze nooit meer hoeft te twijfelen aan haar zelf en zodoende een mooiere en betere toekomst krijgt.

En ja, ik had het loeizwaar, was depressief, stond er totaal alleen voor, scheiding, schulden en de dood in ogen gekeken. En ik verwachtte van mijn puberdochter hulp en empathie. Begrip en compassie. Nam het haar kwalijk dat ze dat niet kon geven na alles wat ik voor haar over had gehad. Erger nog, ik projecteerde al mijn ellende op haar omdat ze een moeilijk kind was.

Ik heb haar zelfs een keer aangevlogen, uitgescholden. Maar daar dreef ze me toe en ik voelde me nog zielig ook. Ik schrijf dit nu met het schaamrood op mijn kaken, destijds had ik helemaal niet door wat ik haar aandeed en wat de gevolgen waren voor haar leven. Ik, die ondanks een jeugd vol misbruik en mishandeling alles voor mijn kinderen over had, waar had ik zo'n dwars en moeilijk kind aan verdient?

Allemaal zaken die ik toen niet doorhad. Nu ik ze wel doorheb ben ik dankbaar dat ze mij, ondanks haar angst, toch weer toe wil laten in haar leven. En ik, op mijn beurt wil haar zo ontzettend graag laten weten en voelen dat ze helemaal niks misdaan heeft, dat ik fout zat. Zodat ze verder kan met haar leven, ontdaan van misplaatste schuldgevoelens. Sorry voor het lange verhaal, zit even hoog in mijn emotie.

Ik wil hiermee helemaal niet zeggen dat ouderverstoting altijd te herleiden is naar een van de ouders, integendeel. Maar ik zou door mijn (veel te late) inzicht ouders wel aan het denken willen zetten. Want ook onbewust kun je je kind, waar je zo ontzettend veel van hou en de wereld voor over hebt, opzadelen met allerlei gevoelens die niet op hun bordje horen maar wel mee moeten dealen met alle gevolgen van dien. 

Ik hoop dat ik hier niemand mee tegen de schenen schop, echte ouderverstoting is afschuwelijk en traumatisch! En ik geloof ook zeker dat MYM daar slachtoffer van is omdat ik haar al jaren lees. Maar, en dat is moeilijk in je verdriet, probeer ook eens echt naar je eigen aandeel te kijken als je denkt hiermee te maken te hebben, bewust of onbewust. Dat kan echt enorm veel verschil maken in het herstel. 
 
Bedankt dat jullie je verhaal wilde delen. Ik vertrek nu uit dit topic omdat alles wat ik wilde delen nu wel gezegd is. 

Ik wens iedereen die hiermee te maken heeft en desbetreffende kinderen het allerbeste voor de toekomst. 

Wauw Kadushi wat een mooi inkijkje. Ik vind het zo krachtig van je om de verantwoordelijkheid op je te nemen. Ik hoop zo dat het je gegund is dat de band tussen jou en dochter na het eerste wantrouwen sterker mag worden dan ooit. Zo knap hoe je durft te kijken naar je eigen aandeel en naar wat je dochter nu nodig heeft. Volgens mij is dat wat je noemt onvoorwaardelijke moeder liefde.

Tot slot; dank je Jillz, je woorden ontroeren me. Want dat is precies wat ik voel; onvoorwaardelijke moederliefde. Ik dacht dat ik dat altijd zo voelde maar besef en voel nu pas ten volle wat dat inhoudt. Ja, ik heb voor haar gevochten als een leeuw, had de wereld voor haar over. Maar daar verwachte ik ook iets voor terug, onbewust. En dat heeft ze uiteraard gevoeld, het is niet voor niets dat ze aangeeft bang te zijn om weer gekwetst te worden.

Ik vind het zo dapper en sterk van haar dat ze het contact wil herstellen. Zeker omdat ze ondanks alles haar leven prima op de rit heeft. Studie afgemaakt, goede baan, fijne relatie waar ze al jaren mee samen woont. Ik zou het oprecht een eer vinden om nog iets toe te kunnen voegen aan haar leven. 

Ik ben enorm trots op haar, om wie ze is geworden ondanks mij. Vroeger dacht ik dankzij mij (en weer schrijf ik dit met schaamte en verdriet). Haar vader heeft het af laten weten vanaf haar 2e jaar. Ik kon het niet aan in mijn eentje en ondanks dat er nooit een goede diagnose is gesteld was het wel een iadh kind met alles wat daarbij komt kijken.

Medisch kinderdagverblijf, observatie opnames en uiteindelijk jeugdzorg die zo ontzettend veel kapot hebben gemaakt voor haar en ons gezin. Ik heb me een ongeluk gevochten voor haar, met rechtszaken en alles eromheen. Gelukkig heeft ze dat wel zo ervaren, mijn moeder vocht voor mij.

Ik kan nog een heel boek schrijven over alle ellende die we meegemaakt hebben. Feit is en blijft; ik verwachte er iets voor terug. En ik nam het haar onbewust kwalijk dat ze dat niet kon geven. En daarmee heb ik dingen op haar bordje gelegd die niet bij haar maar bij mij hoorden. En ik heb er alles voor over om haar bordje leeg te maken zodat ze haar eigen blanco bordje heeft om op verder te bouwen. 

En als er daarnaast ook nog iets inzit voor mij in welke vorm dan ook dan ben ik naast de trotste moeder ook de dankbaarste moeder op aarde. 

Kadushi schreef op 23-08-2022 om 18:36:

Tot slot; dank je Jillz, je woorden ontroeren me. Want dat is precies wat ik voel; onvoorwaardelijke moederliefde. Ik dacht dat ik dat altijd zo voelde maar besef en voel nu pas ten volle wat dat inhoudt. Ja, ik heb voor haar gevochten als een leeuw, had de wereld voor haar over. Maar daar verwachte ik ook iets voor terug, onbewust. En dat heeft ze uiteraard gevoeld, het is niet voor niets dat ze aangeeft bang te zijn om weer gekwetst te worden.

Ik vind het zo dapper en sterk van haar dat ze het contact wil herstellen. Zeker omdat ze ondanks alles haar leven prima op de rit heeft. Studie afgemaakt, goede baan, fijne relatie waar ze al jaren mee samen woont. Ik zou het oprecht een eer vinden om nog iets toe te kunnen voegen aan haar leven.

Ik ben enorm trots op haar, om wie ze is geworden ondanks mij. Vroeger dacht ik dankzij mij (en weer schrijf ik dit met schaamte en verdriet). Haar vader heeft het af laten weten vanaf haar 2e jaar. Ik kon het niet aan in mijn eentje en ondanks dat er nooit een goede diagnose is gesteld was het wel een iadh kind met alles wat daarbij komt kijken.

Medisch kinderdagverblijf, observatie opnames en uiteindelijk jeugdzorg die zo ontzettend veel kapot hebben gemaakt voor haar en ons gezin. Ik heb me een ongeluk gevochten voor haar, met rechtszaken en alles eromheen. Gelukkig heeft ze dat wel zo ervaren, mijn moeder vocht voor mij.

Ik kan nog een heel boek schrijven over alle ellende die we meegemaakt hebben. Feit is en blijft; ik verwachte er iets voor terug. En ik nam het haar onbewust kwalijk dat ze dat niet kon geven. En daarmee heb ik dingen op haar bordje gelegd die niet bij haar maar bij mij hoorden. En ik heb er alles voor over om haar bordje leeg te maken zodat ze haar eigen blanco bordje heeft om op verder te bouwen.

En als er daarnaast ook nog iets inzit voor mij in welke vorm dan ook dan ben ik naast de trotste moeder ook de dankbaarste moeder op aarde.

Heel mooi en dapper dat je dit wilde delen. Kan een eye opener zijn voor anderen; kijken naar wat je kind nodig heeft, daar ligt vaak de sleutel die tot een oplossing kan leiden. Ik wens jullie alle goeds toe.

Beste,
wat een moeilijke situatie, ik leef enorm met je mee.
Het overkomt helaas meerdere mensen, ik ben een vader die slachtoffer is van een heftige ouderverstoting.
ik ben nu 49 jaar, en heb al ruim 20 jaar mijn 2 zoons niet meer gezien.
zoiets maakt je enorm in de war, ik heb zelf momenten dat ik soms geboorte datums, verjaardagen even niet meer weet en echt moet opzoeken.
vanaf de tijd dat het begon tot aan nu zoveel meegemaakt, Momenteel weer geen werk. instanties die je maar aan het werk pushen. terwijl je eigenlijk met een enorm probleem zit wat niemand realiseert.
Hier word niet na gekeken. er zijn weinig hulp locaties die je kunnen ondersteunen en wegwijs kunnen maken wat te doen.
Pas nu ik weer voor de 9de keer ben ingestort door het verledentrauma mijn kinderen niet meer te hebben, ontdek ik steeds meer nieuwe wegen.
ouderverstoting is strafbaar.
Ik ben zelf nu weer volop bezig informatie in te winnen.
Ik heb mijn relatie destijds verbroken omdat mijn ex vrouw ontrouw was.

Woonde een jaar op mezelf en ontstond weer een nieuwe liefde.
Toen mijn ex hier achter kwam begonnen de kinderen minder te komen.
dat ging stapsgewijs, na een maand of 3 kwamen ze niet meer en waren de telefoon nummers weg.
elk enige contact was niet meer mogelijk.
en belde ik mijn ex om uitleg, dan werd al direct gedreigd dat ik haar aan het lastig vallen was.
ze heeft jeugdzorg/parlan ingeschakeld, heeft een enorm gelogen verhaal over mij opgehangen.

de instantie heeft haar meegeholpen waardoor ik mijn kinderen niet meer zag.
nu  op mijn 49ste heb ik hier weer enorm veel last van, en heb een enorm gevoel voor gerechtigheid gekregen en ben nu bezig alle dossiers op te vragen, en hier iets te mee gaan doen als dat nu nog mogelijk is.

wat ik allemaal in deze 20 jaar heb mee moeten maken omtrent het gemis met mijn kinderen is teveel om hier uit te leggen.
Mijn persoonlijkheid word enorm aangetast, vertrouwen in instanties zwaar verloren.

veel gelezen over hoop houden en er doorheen gaan hebben mij Totaal niet geholpen.
bewijs dat ik nu na ruim 20 jaar nog steeds enorm veel pijn en verdriet er van heb geeft mijzelf wel aan dat hoop mijn niet geholpen hebben,
werkt misschien voor anderen, maar ik ben er achter gekomen dat het mij zo niet werkt.
zou je een steunmaatje willen om elkaars ervaringen te delen mag je contact met mijn opnemen via social media pvandentweel.
er zijn wel websites waar mensen ervaring delen en elkaar kunnen adviseren en steunen. als je googelt zal je er een hoop tegen komen, hopen dat je een juiste vind die jou met je enorme machteloze gevoel kan helpen.