Hoe verder als verstoten ouder na ouderverstoting

Zonne2017 schreef op 15-08-2022 om 15:13:

Het is zeker complex. Er kunnen veel redenen zijn waardoor een kind het gevoel krijgt te moeten kiezen. Helaas kiest een kind uit twee opties niet persé het beste opvoed-klimaat, was dat maar waar. Een kind kan uit zelfbehoud voor een ouder kiezen om van het gestook en gezeur en geruzie af te zijn en rust te krijgen. Een kind kan uit verantwoordelijkheidsgevoel besluiten om voor de manipulerende ouder te kiezen omdat het voelt dat die ouder het minst emotioneel stabiel is en hem/haar het meeste nodig heeft. Een kind kan puur opportunistisch kiezen omdat hij van de manipulerende ouder overal gelijk in krijgt en alles mag. Het is ontzettend verdrietig en moeilijk om als ouder de schade aan te zien die de andere ouder aanricht en daar niets aan te kunnen doen, maar hoe triest het ook is, het is uiteindelijk aan het kind zelf hoe hij/zij als (jong) volwassene omgaat met de bagage die hij/zij heeft meegekregen.
Ik ben er overigens wel van overtuigd dat beide ouders vanuit ieder hun eigen overtuigingen vinden dat juist zij het juiste doen voor het kind. Ook de manipulerende en beschadigende ouder geloofd in zijn eigen waarheid en denkt dat hij het beste voorheeft met de opvoeding en dat de ánder het helemaal verkeerd ziet.
Vaak gaat het wel om hele starre mensen die ook op andere gebieden in het leven weinig flexibiliteit, mildheid en mededogen laten zien, maar dat is slechts mijn ervaring.

Ja ik geloof ook niet dat er ouders zijn die bewust kinderen beschadigingen. En als contact verbroken wordt hebben de meeste ouders bovenal heel veel verdriet daarvan. Ik wens het niemand toe niet de ouder en niet het kind in welke situatie dan ook.

Jillz schreef op 15-08-2022 om 14:52:

Mijn beeld is wat vertekend omdat ik contact verbreken door een kind van dichtbij heb gezien.

Ik heb het als puber mee gemaakt met een vriend van mij. Ouders gingen scheiden, heel verdrietig voor hem. Vader en moeder hadden beide direct een nieuwe partner. De woning waar hij was opgegroeid werd verkocht. De ene week woonde hij bij vader waar stiefmoeder de dienst uitmaakte en de andere helft van de week bij moeder waar stiefvader eiste dat kinderen na acht uur in hun eigen kamer moesten blijven zonder geluid en schermen. Hij was 15!! Ouders waren ingetrokken bij de nieuwe partners en waren van mening dat kinderen te gast waren en zich te houden hadden aan de regels van de gastheer/vrouw.

Mijn vriends leven was plotsklaps anders. Hij was boos en gefrustreerd. Op een dag verweet zijn stiefmoeder hem ondankbaarheid. Hij is boos het huis uit gerend en toen hij savonds laat terug kwam bleken zijn spullen in vuilniszakken in de garage te staan. Zijn vader heeft toen geprobeerd te bemiddelen en als hij sorry zou zeggen mocht hij blijven. Vriend heeft zijn spullen gepakt en is vertrokken naar zijn moeder.

Ik heb de eerste weken nog wat spullen opgehaald, zijn post opgehaald etc. Elke keer zijn vader in tranen en jammeren dat het de schuld van zijn ex was. Dat hij toch zeker dit niet had verdiend. Dat hij volledig geblokkeerd was etc. Of ik eens met hem kon gaan praten. Ik heb mijn best gedaan uit te leggen waarom vriend zo boos was, maar hij kon of wilde het niet begrijpen. Voor hem was ex de schuldige.

Al snel vond moeder ook dat zoon te veel was in haar nieuwe leven. Ze had meer tijd voor zichzelf nodig. Haar partner zou overprikkeld raken en financieel vond ze het ook te duur. Het eindigde in een rechtzaak ouders tegen kind (dat hij de omgangsregeling moest respecteren). Ik had nog nooit zoveel ellende gezien.

Uiteindelijk is die vriend veel te vroeg zelfstandig gaan wonen (zonder hulp van ouders). Veel schulden gehad, maar hij is er uit gekomen. Maar met de ouders is er nauwelijks nog contact. En beide ouders wijzen naar elkaar als schuldige.

 Ff vooraf mijn reactie is breder dan alleen op deze post! Een triest verhaal! Meer dan triest! 

En wat mij betreft mag het ook over andere vormen gaan waarbij kinderen hun ouders niet zien . 

Waar ik moeite mee heb is dat er steeds een soort twijfel is of dat ik die lees dat het best anders zou kunnen zijn dan ik beweer. Dus het zou dus toch prima anders kunnen zitten. Dat kind het niet goed had bij mij. Ik hem zelfs niet zou willen! Maar nu zielig doe. 

Iķ zeg hiermee niks over de situatie van jouw vriend want dat zal ongetwijfeld zo verlopen zijn! En dat had nooit gemogen en heeft je vriend beschadigd! Heel triest ! 

Bij ouderverstoting is er tot het moment van verstoting  zelden iets mis . Tot dat moment geen melding; hulpverlening, grote ruzies met kind en of andere ouder. 

Ik heb mijn kind op geen enkele manier mishandeld! Gewoon niet ! En bijna geen 1 verstoten ouder! 

Dat dit steeds met de nodige argwaan door omgeving wordt aangehoord dat is pijnlijk en kwetsend! En hoe ik ook reageer.. niet , als het niet klopt zou je wel reageren. In de verdediging, dan zal het wel waar zijn , uitleg , enz . 

Wat verstotende moeders nog wel eens willen flikken is om vader vals te beschuldigen van sexueel misbruik van de kinderen. Alle hulpverleners en de omgeving schieten in beschermende modus. En de vader..  wat kan die ? Je staat machteloos. Zo voelt het . En natuurlijk moeten de hulpverleners uitzoeken of de beschuldigingen kloppen ! Want als het wel waar zou zijn dan moet kind beschermd worden. De hulpverleners zouden alleen wel eens de optie van valse beschuldigingen ook mee mogen nemen. Want er zijn , schokkend, veel ouders die heel erg ver gaan en helemaal het belang van het kind niet voor ogen hebben. Daar je ogen voor sluiten en niet willen luisteren naar de verstoten ouder dat reken ik de hulpverleners aan! Hoofd verantwoordelijke blijft de verstotende ouder! Maar qua hulpverlening is er nog heel erg veel te winnen ! 

1 hulpverlener die deskundige was in hulp na scheiding met jaren ervaring die zei :" ouderverstoting is een nieuw iets waar nog nauwelijks iets over bekend is " 

Er zijn de afgelopen 25 jaar (!!!!!) meer dan 400 wetenschappelijke onderzoeken gedaan ! Hij heeft wat bijscholing gemist denk ik. .. 

Ik was en ben verbijsterd! Dit is een instantie gespecialiseerd in hulp naar scheiding waar rechters ouders verplicht naartoe sturen voor een traject ( ik / wij niet voor de volledigheid) 

Wat mij betreft mag hij niet weer aan het werk voordat hij zich zeer uitgebreid heeft laten bijscholen. Weggaan bij deze hulpverlener was geen optie want het was deze of niks voor ex. Ik begrijp volledig waarom ex dat zei... 

het is een lange reactie geworden die zeker niet alleen een reactie op jouw post is maar ruimer. 

Missingyoumuch schreef op 15-08-2022 om 16:01:

[..]

Ff vooraf mijn reactie is breder dan alleen op deze post! Een triest verhaal! Meer dan triest!

En wat mij betreft mag het ook over andere vormen gaan waarbij kinderen hun ouders niet zien .

Waar ik moeite mee heb is dat er steeds een soort twijfel is of dat ik die lees dat het best anders zou kunnen zijn dan ik beweer. Dus het zou dus toch prima anders kunnen zitten. Dat kind het niet goed had bij mij. Ik hem zelfs niet zou willen! Maar nu zielig doe.

Iķ zeg hiermee niks over de situatie van jouw vriend want dat zal ongetwijfeld zo verlopen zijn! En dat had nooit gemogen en heeft je vriend beschadigd! Heel triest !

Bij ouderverstoting is er tot het moment van verstoting zelden iets mis . Tot dat moment geen melding; hulpverlening, grote ruzies met kind en of andere ouder.

Ik heb mijn kind op geen enkele manier mishandeld! Gewoon niet ! En bijna geen 1 verstoten ouder!

Dat dit steeds met de nodige argwaan door omgeving wordt aangehoord dat is pijnlijk en kwetsend! En hoe ik ook reageer.. niet , als het niet klopt zou je wel reageren. In de verdediging, dan zal het wel waar zijn , uitleg , enz .

[....]

Bij mijn vriend was er tot op die specifieke gebeurtenis ook niks aan de hand. Toen zijn ouders nog samen waren, waren het geweldig liefhebbende ouders. Hun leven stond bij wijze van in het teken van die vriend. Overal waren ze bij, super trots op hem en echte liefdevol en beschikbaar.

Ook na de scheiding was er in principe geen ruzie tussen hem en zijn ouders. Hij was verdrietig om de situatie maar hij was wel blij met zijn ouders. Dus voor zijn vader voelde het als één incident, een uit de hand gelopen ruzie. Terwijl het voor vriend voelde als een mes in zijn rug. Alsof hij niet langer welkom was en behoorde tot een leven van zijn vader dat moest worden uitgewist.

Later bij zijn moeder idem dito. Ook die zette nieuwe partner op één door te stellen dat vriend te veel prikkels veroorzaakte voor nieuwe partner en dat hij daarom niet fulltime daar kon verblijven.

Die vriend voelde zich gewoon intens ongewenst, terwijl zijn ouders wel van hem hielden. En die hebben er ook echt vreselijk veel verdriet van gehad. Zijn ouders zijn net zo goed slachtoffer van de situatie.

Maar op de één of andere manier lukte het geen van de partijen om in te zien dat iedereen slachtoffer was en dat het leed van de ene niet onderdeed voor dat van de ander.

Ik vond het echt enorm heftig om mee te maken. Ik kwam zo vaak bij hen over de vloer toen alles nog normaal was en voor mijn gevoel kon dat mij dat dus ook overkomen. Zijn ouders leken zo op die van mij en waren ook al jaren bevriend met hen.

Ik bedoel het ook niet kwetsend naar jou. Want dat jij er verdriet van hebt dat is duidelijk. En dat je een liefdevolle ouder zou willen zijn ook. En het laatste wat ik denk is dat je je kind zou hebben mishandeld in welke zin dan ook.

De enige argwaan (als je het al zo kunt noemen) is dat ik in gedachten het verhaal van die vriend mee neem en mij bedenk dat zijn vader dit jaren geleden precies zo had kunnen schrijven. Een verhaal kan twee kanten hebben en ik hoor nu jouw kant. En dat is heel verdrietig zoals het is. Ongeacht hoe de kant van zoon of ex zou klinken. Dat veranderd misschien iets aan het verhaal, maar niks aan het gevolg en jouw verdriet. 

Zoals ik ook begrip heb voor het verdriet van de vader van vriend ook nu het al zolang geleden is. Want ik zie hem ondanks alles nog wel als een liefdevolle vader, die een inschattingsfout heeft gemaakt en nooit de mogelijkheid heeft gezien om dat te herstellen.

Jillz schreef op 15-08-2022 om 16:35:

[..]

Bij mijn vriend was er tot op die specifieke gebeurtenis ook niks aan de hand. Toen zijn ouders nog samen waren, waren het geweldig liefhebbende ouders. Hun leven stond bij wijze van in het teken van die vriend. Overal waren ze bij, super trots op hem en echte liefdevol en beschikbaar.

Ook na de scheiding was er in principe geen ruzie tussen hem en zijn ouders. Hij was verdrietig om de situatie maar hij was wel blij met zijn ouders. Dus voor zijn vader voelde het als één incident, een uit de hand gelopen ruzie. Terwijl het voor vriend voelde als een mes in zijn rug. Alsof hij niet langer welkom was en behoorde tot een leven van zijn vader dat moest worden uitgewist.

Later bij zijn moeder idem dito. Ook die zette nieuwe partner op één door te stellen dat vriend te veel prikkels veroorzaakte voor nieuwe partner en dat hij daarom niet fulltime daar kon verblijven.

Die vriend voelde zich gewoon intens ongewenst, terwijl zijn ouders wel van hem hielden. En die hebben er ook echt vreselijk veel verdriet van gehad. Zijn ouders zijn net zo goed slachtoffer van de situatie.

Maar op de één of andere manier lukte het geen van de partijen om in te zien dat iedereen slachtoffer was en dat het leed van de ene niet onderdeed voor dat van de ander.

Ik vond het echt enorm heftig om mee te maken. Ik kwam zo vaak bij hen over de vloer toen alles nog normaal was en voor mijn gevoel kon dat mij dat dus ook overkomen. Zijn ouders leken zo op die van mij en waren ook al jaren bevriend met hen.

Ik bedoel het ook niet kwetsend naar jou. Want dat jij er verdriet van hebt dat is duidelijk. En dat je een liefdevolle ouder zou willen zijn ook. En het laatste wat ik denk is dat je je kind zou hebben mishandeld in welke zin dan ook.

De enige argwaan (als je het al zo kunt noemen) is dat ik in gedachten het verhaal van die vriend mee neem en mij bedenk dat zijn vader dit jaren geleden precies zo had kunnen schrijven. Een verhaal kan twee kanten hebben en ik hoor nu jouw kant. En dat is heel verdrietig zoals het is. Ongeacht hoe de kant van zoon of ex zou klinken. Dat veranderd misschien iets aan het verhaal, maar niks aan het gevolg en jouw verdriet.

Zoals ik ook begrip heb voor het verdriet van de vader van vriend ook nu het al zolang geleden is. Want ik zie hem ondanks alles nog wel als een liefdevolle vader, die een inschattingsfout heeft gemaakt en nooit de mogelijkheid heeft gezien om dat te herstellen.

1 zin... 

Je zegt dat ik een  liefhebbende ouder zou willen zijn. Ik WAS  en BEN  een liefhebbende ouder! 

En ja je projecteert jouw ervaring op de mijne. En dat is niet fair! 

Jouw ervaring en die van je vriend is een opzichzrlfstaande ervaring. Waar veel is misgegaan maar het zegt NIETS over mij! En dit is dus wat enorm kwetsend en irritant is ook al bedoel jij het niet zo . Steeds die , ja maar.. 

Niks ja maar ! Mijn zoon is zeer onterecht en nog meer ongewenst uit mijn leven ! En dat is in de allereerste plaats schadelijk en verdrietig voor hem ! Hem wordt keer op keer verteld dat ik niet van hem zou hebben gehouden of nu nog van hem hou. Stuur ik met zijn verjaardag een kaart dan is dat bewijs dat ik niet van hem hou want dan zou ik het geen contact  willen wel respecteren. Stuur ik niks dan is dat het bewijs dat ik niet van hem hou want welke moeder stuurt nou zelfs met zijn verjaardag niks? 

Laat ik het bij alleen maar een kaart dan is het te weinig. Doe ik er geld bij of een kado..  ik wil hem kopen. 

De laatste keer moest mijn zoon het terugsturen want dat was een goed signaal naar mij. Hij wilde het houden, was er blij mee! 

Hulpverleners hebben vader hierop aangesproken.  

Zeg jij maar wat ik moet doen om zoon te laten weten en vooral voelen dat ik zielsveel van hem hou! Dat ik dat vanaf minuut 1 gedaan heb.. 

Vader verteld zoon anders. Maar dat maakt niet dat het waar is ! Maar zoon gaat dit op een gegeven moment wel geloven. Papa zal dit toch niet voor niets zeggen ? En dat is kindermishandeling niks meer en niks minder. 

Jouw verhaal is jouw verhaal en daar stel ik geen enkeke vraag bij of het wel klopt en waar is ! En dat hoor ik ook niet te doen want waarom zou ik mogen twijfelen aan jouw verhaal ? Dat zou ik andersom ook fijn vinden ipv steeds die ja maar.. en niet alleen van jou ! Dit is iets wat je als verstoten ouder steeds tegenkomt. En dat doet pijn ! 

Je oorspronkelijke vraag is : hoe nu verder ? 
Mij lijkt dat een deel het antwoord op die vraagt ligt in het leren loslaten. Het zal vast al eens gezegd zijn hier, maar dat weet ik niet meer, het topic loopt al een tijdje. Uit je reacties blijkt hoe intens boos en verontwaardigd je bent. Dat is geen verwijt, maar een observatie. Ik zou daar proberen te beginnen. Dus met het loslaten van die intense boosheid. Vervolgens het loslaten van het verdriet en uiteindelijk ook het loslaten van je zoon. 
Dat hoeft allemaal niet, maar als je ervoor kiest om vast te blijven houden dan vergal je ook je eigen leven. 

Zonne2017 schreef op 15-08-2022 om 17:50:

Je oorspronkelijke vraag is : hoe nu verder ?
Mij lijkt dat een deel het antwoord op die vraagt ligt in het leren loslaten. Het zal vast al eens gezegd zijn hier, maar dat weet ik niet meer, het topic loopt al een tijdje. Uit je reacties blijkt hoe intens boos en verontwaardigd je bent. Dat is geen verwijt, maar een observatie. Ik zou daar proberen te beginnen. Dus met het loslaten van die intense boosheid. Vervolgens het loslaten van het verdriet en uiteindelijk ook het loslaten van je zoon.
Dat hoeft allemaal niet, maar als je ervoor kiest om vast te blijven houden dan vergal je ook je eigen leven.

Ja, klopt volledig.  En dat wil en moet ik ook! Ik heb daar hulp bij nodig. Dit kan pas november volgend jaar . Of ik moet ineens 300 euro per maand overhebben. Dan kan het over een week  

En hulp nodig omdat het sowieso gecompliceerde rouwverwerking is. En in mijn geval zijn er nogal wat trauma s wakker geschud door deze situatie.  Dit goed en grondig aanpakken vergt deskundigheid. En dan is er een flinke wachtlijst. 

loslaten is sowieso een term die mensen vaak en gemakkelijk zeggen maar op de vraag hoe dan weet eigenlijk zelden iemand een antwoord. 

En boos dat klopt ! Dat komt vooral door het wantrouwen. Steeds komt er een reactie dat het misschien wel.. 

Maar loslaten.. als ik een linkje mag met hoe wat waar en hoe in een bij voorkeur stappenplan dan zou ik dat volgen. 

Dat zal wel onaardig zijn verwacht ik maar laat het los , ga verder met je leven , en verder geen hoe je dat dan doet daar kan ik dus niks mee. Want daarom stelde ik nu juist de vraag. 

Dus ja je hebt gelijk maar hoe dan ? 

Loslaten is ook geen goede term vind ik. Een betere term is accepteren, berusten, aanvaarden. Uit elke ervaring iets willen of kunnen leren voor jezelf, ook de slechte ervaringen. 
Het boek Leven in acceptatie van Annemarie Postma vind ik een eye-opener. De schrijfster heeft moeten leren omgaan met diverse moeilijke omstandigheden in haar leven, waaronder een fysieke beperking. Het is een duidelijk, helder geschreven boek, zonder wollige taal. Gewoon: to the point en mild. 
Een aanrader om de tijd dat je moet wachten op therapie enigszins te kunnen overbruggen. 

Missingyoumuch schreef op 15-08-2022 om 17:27:

[..]

1 zin...

Je zegt dat ik een liefhebbende ouder zou willen zijn. Ik WAS en BEN een liefhebbende ouder!

En ja je projecteert jouw ervaring op de mijne. En dat is niet fair!

Jouw ervaring en die van je vriend is een opzichzrlfstaande ervaring. Waar veel is misgegaan maar het zegt NIETS over mij! En dit is dus wat enorm kwetsend en irritant is ook al bedoel jij het niet zo . Steeds die , ja maar..

Niks ja maar ! Mijn zoon is zeer onterecht en nog meer ongewenst uit mijn leven ! En dat is in de allereerste plaats schadelijk en verdrietig voor hem ! Hem wordt keer op keer verteld dat ik niet van hem zou hebben gehouden of nu nog van hem hou. Stuur ik met zijn verjaardag een kaart dan is dat bewijs dat ik niet van hem hou want dan zou ik het geen contact willen wel respecteren. Stuur ik niks dan is dat het bewijs dat ik niet van hem hou want welke moeder stuurt nou zelfs met zijn verjaardag niks?

Laat ik het bij alleen maar een kaart dan is het te weinig. Doe ik er geld bij of een kado.. ik wil hem kopen.

De laatste keer moest mijn zoon het terugsturen want dat was een goed signaal naar mij. Hij wilde het houden, was er blij mee!

Hulpverleners hebben vader hierop aangesproken.

Zeg jij maar wat ik moet doen om zoon te laten weten en vooral voelen dat ik zielsveel van hem hou! Dat ik dat vanaf minuut 1 gedaan heb..

Vader verteld zoon anders. Maar dat maakt niet dat het waar is ! Maar zoon gaat dit op een gegeven moment wel geloven. Papa zal dit toch niet voor niets zeggen ? En dat is kindermishandeling niks meer en niks minder.

Jouw verhaal is jouw verhaal en daar stel ik geen enkeke vraag bij of het wel klopt en waar is ! En dat hoor ik ook niet te doen want waarom zou ik mogen twijfelen aan jouw verhaal ? Dat zou ik andersom ook fijn vinden ipv steeds die ja maar.. en niet alleen van jou ! Dit is iets wat je als verstoten ouder steeds tegenkomt. En dat doet pijn !

Op een forum is het doel om ervaringen uit te wisselen, dan kom je ook kritische mensen tegen. Het is geen lotgenoten praatgroep. 

Dat er geregeld getwijfeld wordt, heeft met de praktijk te maken die vaak toch anders in elkaar blijkt te zitten, velen maken dit mee. Alleen al op dit forum; nagenoeg elke gescheiden vrouw beweerd dat ex man een narcist is, de kinderen omkoopt of leugens verteld en de nieuwe vriendin/vrouw al helemaal. 

Of jouw verhaal klopt weet ik niet, maar je verhaal wekt vragen op en daardoor lijkt het misschien alsof mensen twijfelen aan je verhaal.

Ik snap dat het voor jou heel emotioneel en pijnlijk is, maar je zoon is 18 jaar en mag zelf weten of hij contact met je wil. Hoe zuur het ook is voor jou. Je kunt weinig meer dan zijn keuze respecteren. En ik zou zeker wat van je laten horen bij bv een verjaardag of kaarten schrijven en ze bewaren en overhandigen als zoon wel weer contact wil. En verder hobbys en afleiding zoeken zodat je met andere dingen bezig kunt zijn. Verdriet mag he hebben en zul je altijd houden, maar proberen het niet te laten overheersen, dan heb je geen leven meer.

Missingyoumuch schreef op 13-08-2022 om 00:50:

[..]

Nog maar een keer dan .. jouw situatie is geen ouderverstoting de mijne en die van partner van fruitijsje wel.

Ik ben NIET jouw moeder en ben het inmiddels behoorlijk zat dat je MIJN situatie maar 100% vergelijkt met jouw situatie met jouw moeder.

Stop daar nou eens mee en GELOOF nou eens dat het in mijn situatie WEL om ouderverstoting gaat !

Pardon? Dus jij mag voor mij bepalen dat dit geen ouderverstoting  is maar andersom moet men jou maar op je woord geloven want jij zegt dat het waar is en het maakt ook niet uit want de uitkomst is hetzelfde. Maar toch nog even uit nieuwsgierigheid, hoe noem jij mijn situatie dan? Want uiteindelijk is die niet veel anders dan de jouwe wel? 

”Ik snap dat het voor jou heel emotioneel en pijnlijk is, maar je zoon is 18 jaar en mag zelf weten of hij contact met je wil. Hoe zuur het ook is voor jou. Je kunt weinig meer dan zijn keuze respecteren. En ik zou zeker wat van je laten horen bij bv een verjaardag of kaarten schrijven en ze bewaren en overhandigen als zoon wel weer contact wil. En verder hobbys en afleiding zoeken zodat je met andere dingen bezig kunt zijn. Verdriet mag he hebben en zul je altijd houden, maar proberen het niet te laten overheersen, dan heb je geen leven meer.” 

Ten dele eens. Ik kan me namelijk ook zo goed voorstellen hoe pijnlijk het moet zijn. Je hebt als het goed is alles geïnvesteerd in die kleine jongen of dat kleine meisje. Offers gebracht, zorgen gehad, je uiterste best gedaan, vaak ten koste van jezelf. Barstend van trots op elke prestatie. Met hart en ziel van dat kind gehouden. Genoten van zijn ontwikkeling, gezien hoeveel hij op jou lijkt en ja, ook op je ex. Je hebt gedaan wat alle ouders horen te doen. Natuurlijk weet je dat je kind op een dag zijn eigen leven gaat leiden, daar werk je zelfs naartoe, maar met dit scenario hou je toch als ouder geen rekening ? Ik kan me voorstellen dat het voelt als een onnatuurlijke, abrupte, traumatiserende manier van loskomen van je kind en misschien ook het kind van de ouder. 
Aanvaarden en accepteren is de enige oplossing, maar ik kan me voorstellen hoe vreselijk moeilijk dat is. 

tja...
Ik ga dit niet meer trekken. 
Ik had een vraag naar mensen met dezelde ervaringen. 
Ik heb merrdere keren asngegeven dat ik niet de behoefte heb om steeds ter verantwoording geroepen te worden omdat diegene zo haar twijfels heeft. 

Die discussie wil ik niet maar kan blijkbaar niet zonder dat. Want het is een forum. Waar iedereen blijkbaar maar mag zeggen wat ze wil want het is een forum maar een TO , ik in dit geval niet mijn grens hierin mag aangeven want  het is een forum. 
Ik ga moderatie vragen om op anoniem te gaan. 

Jammer want ik had wel degelijk veel aan de reactie van mensen die mijn vraag beantwoorden en hun ervaringen deelden. 

Bedankt hiervoor. 

Een van de eerste reacties blijkt te kloppen. Forum niet de juiste plek. 

En dat mijn verhaal vragen oproept is het probleem niet. Vragen stellen mag maar dan graag vanuit belangstelling  en niet om mij te laten verantwoorden . 
Ik ben al voor de rechter geeeest namelijk  en die heeft mij gelijk gegeven.. maar goed dat zegt natuurlijk niks.. 

Practice what you preach.. ik zou volgens een aantal kritisch naar mijn aandeel moeten kijken.  Deze mensen zouden dat ook zelf kunnen doen en zich kunnen realiseren dat ik hier niet voor de rechter sta maar een hele andere vraag had.. 

Later vanavond ga ik moderator vragen op anoniem te mogen. Nu eerst met hond wandelen en wat andere dingen doen. 

Nogmaals bedankt voir de meedenkende reacties en de ervaringen van jullie ! 
Sterkte allemaal met jullie eigen situatie! 

En ik sluit af met .. niet schuldig. Vader dient  zich anders op te stellen en zich aan de gemaakte afspraken te houden. In belang van zoon. 

Missingyoumuch schreef op 15-08-2022 om 19:58:

tja...
Ik ga dit niet meer trekken.
Ik had een vraag naar mensen met dezelde ervaringen.
Ik heb merrdere keren asngegeven dat ik niet de behoefte heb om steeds ter verantwoording geroepen te worden omdat diegene zo haar twijfels heeft.

Die discussie wil ik niet maar kan blijkbaar niet zonder dat. Want het is een forum. Waar iedereen blijkbaar maar mag zeggen wat ze wil want het is een forum maar een TO , ik in dit geval niet mijn grens hierin mag aangeven want het is een forum.
Ik ga moderatie vragen om op anoniem te gaan.

Jammer want ik had wel degelijk veel aan de reactie van mensen die mijn vraag beantwoorden en hun ervaringen deelden.

Bedankt hiervoor.

Een van de eerste reacties blijkt te kloppen. Forum niet de juiste plek.

En dat mijn verhaal vragen oproept is het probleem niet. Vragen stellen mag maar dan graag vanuit belangstelling en niet om mij te laten verantwoorden .
Ik ben al voor de rechter geeeest namelijk en die heeft mij gelijk gegeven.. maar goed dat zegt natuurlijk niks..

Practice what you preach.. ik zou volgens een aantal kritisch naar mijn aandeel moeten kijken. Deze mensen zouden dat ook zelf kunnen doen en zich kunnen realiseren dat ik hier niet voor de rechter sta maar een hele andere vraag had..

Later vanavond ga ik moderator vragen op anoniem te mogen. Nu eerst met hond wandelen en wat andere dingen doen.

Nogmaals bedankt voir de meedenkende reacties en de ervaringen van jullie !
Sterkte allemaal met jullie eigen situatie!

En ik sluit af met .. niet schuldig. Vader dient zich anders op te stellen en zich aan de gemaakte afspraken te houden. In belang van zoon.

Heel veel sterkte!!! Ik hoop dat je de hulp vindt die je verder kan helpen.

Ik wil je ook nog even veel sterkte wensen. Hoop dat je snel aan de beurt komt en dat je een goede klik hebt met de therapeut. Dat het je mag helpen om de boosheid en het verdriet een plek te geven zodat er ook weer ruimte komt voor jezelf en plezier.