Hoe verder als verstoten ouder na ouderverstoting

Fruitijsje schreef op 11-08-2022 om 12:03:

Ik heb niet het hele draadje gelezen, maar mijn man ziet zijn 3 zoons niet meer vanwege ouderverstoting.

Wij herkennen ook al die kritische vragen, soms zelfs beschuldigingen die worden geuit.

Misschien helpt het Battle-Royal om te weten dat 1 van de dingen waarnaar gekeken wordt of er sprake is van ouderverstoting is dat een ouder liefdevel, beschikbaar en opvoedend moet zijn. Jouw moeder was dat niet. Dat betekend dat de wetenschap het niet zal zien als ouderverstoting (oudervervreemding)

In de genen van de mens zit ingebakken dat je als kind nooit een ouder zal afwijzen. Dat is logisch want in de tijd dat de mens nog rondliep in dierenhuiden en woonde in grotten betekende dat je dood als kind.

Anders dan ik in sommige reactie heb gelezen ben ik ervan overtuigd dat het niet altijd een bewust proces is van de ouder die de vervreemding in de hand werkt. Ik denk dat het vaak is ingegeven door angst om op een bepaalde manier te reageren naar de kinderen toe als het gaat om de andere ouder. Een voorbeeld (waarbij vader/moeder uitwisselbaar zijn):
Je kind komt thuis met hele leuke verhalen over wat ze allemaal hebben gedaan bij hun vader. Iemand die lekker in zijn vel zit, genoeg zelfvertrouwen heeft zal leuk reageren op het verhaal van het kind. Een ouder die vervreemding veroorzaakt zal (mijns inziens door angst/onzekerheid ingegeven) anders reageren. Vaak niet eens met lullige opmerkingen ofzo, maar meer op een manier van: "ga je tas maar naar boven brengen, het eten staat klaar". Daarnaast het op het hart drukken van het kind (als het naar vader gaat) als het niet goed gaat, dan kom ik je halen hoor. Je hoeft alleen maar te bellen.
Of een mooie uitspraak die de ex van mijn man deed naar de toenmalige pubers: "De rechter heeft gezegd dat jullie 3 weken vakantie bij jullie vader moeten besteden. Ik vind dat jullie dat maar moeten proberen." Als je als kind (de jongens zijn gevoelig voor stemming, maar zijn geen hoogvliegers als het gaat om intelligentie en emotionele intelligentie) iedere keer het gevoel hebt dat je moeder verdrietig is als jij er niet bent en je vader laat zijn dat zijn leven doorgaat als je er niet bent, zonder dat het afbreuk doet aan of je welkom bent, kan ik mij voorstellen dat je het gevoel hebt dat je klem zit.

Wat kun je doen als ouder die verstoten is? Zorg in ieder geval voor bewijzen dat het kind niet uit je gedachte is. Zo sprak ik een hulpverlener die juist mensen helpt om weer in contact te komen met een ouder. Er was een kind die zijn vader verweet dat hij nooit aan hem had gedacht. Vader ontkende dat en kwam met een doos met allerlei kadootjes, briefjes enzovoort die hij aan zijn zoon had willen geven. Op dat moment kwam het besef dat hij jaren door zijn moeder was voorgelogen. Daarnaast raad die ook door anderen gegeven is: zorg dat je een leuk leven hebt. Ondanks je gemis en de pijn. Als je kind weer contact met je komt en jouw leven ligt in duigen is het een stuk moeilijker dan als jij een leuk leven hebt en de kers wordt op de taart gelegd doordat je weer contact hebt.

Wat kunnen anderen doen? Dat is in mijn ogen simpel. Niet alleen kritische vragen stellen aan de ouder die verstoten is, maar juist ook aan de andere ouder en de kinderen. Laat maar weten dat het niet "normaal" is dat een kind de andere ouder niet meer ziet na een scheiding.

Eh nee, mijn moeder was niet vol liefde voor ons, het feit dat zij nu wel wil is alleen maar omdat haar vriendinnen zo’n leuke verhalen over de kleinkinder hebben, die vrouw heeft verder 0 interesse in ons als haar kinderen. En ik ben blij dat ik van het gezeik afben maar ik begrijp dat ze ondanks alles wel ons moeder is maar ik heb geen spijt van iets maar ik snap wel dat zij het liever anders zag, mijn zusje en ik bleven bij ons pap en ik geloof gewoonweg niet dat ons moeder spijt heeft van dat hele circus wat ze ons aandeed. 

Battle-Royale schreef op 12-08-2022 om 23:40:

[..]

Eh nee, mijn moeder was niet vol liefde voor ons, het feit dat zij nu wel wil is alleen maar omdat haar vriendinnen zo’n leuke verhalen over de kleinkinder hebben, die vrouw heeft verder 0 interesse in ons als haar kinderen. En ik ben blij dat ik van het gezeik afben maar ik begrijp dat ze ondanks alles wel ons moeder is maar ik heb geen spijt van iets maar ik snap wel dat zij het liever anders zag, mijn zusje en ik bleven bij ons pap en ik geloof gewoonweg niet dat ons moeder spijt heeft van dat hele circus wat ze ons aandeed.

Nog maar een keer dan .. jouw situatie is geen ouderverstoting  de mijne en die van partner van fruitijsje wel. 

Ik ben NIET  jouw moeder en ben het inmiddels behoorlijk zat dat je MIJN situatie maar 100% vergelijkt met jouw situatie  met jouw moeder.  

Stop daar nou eens mee en GELOOF nou eens dat het in mijn situatie WEL om ouderverstoting gaat ! 

Fruitijsje schreef op 11-08-2022 om 12:03:

Ik heb niet het hele draadje gelezen, maar mijn man ziet zijn 3 zoons niet meer vanwege ouderverstoting.

Wij herkennen ook al die kritische vragen, soms zelfs beschuldigingen die worden geuit.

Misschien helpt het Battle-Royal om te weten dat 1 van de dingen waarnaar gekeken wordt of er sprake is van ouderverstoting is dat een ouder liefdevel, beschikbaar en opvoedend moet zijn. Jouw moeder was dat niet. Dat betekend dat de wetenschap het niet zal zien als ouderverstoting (oudervervreemding)

In de genen van de mens zit ingebakken dat je als kind nooit een ouder zal afwijzen. Dat is logisch want in de tijd dat de mens nog rondliep in dierenhuiden en woonde in grotten betekende dat je dood als kind.

Anders dan ik in sommige reactie heb gelezen ben ik ervan overtuigd dat het niet altijd een bewust proces is van de ouder die de vervreemding in de hand werkt. Ik denk dat het vaak is ingegeven door angst om op een bepaalde manier te reageren naar de kinderen toe als het gaat om de andere ouder. Een voorbeeld (waarbij vader/moeder uitwisselbaar zijn):
Je kind komt thuis met hele leuke verhalen over wat ze allemaal hebben gedaan bij hun vader. Iemand die lekker in zijn vel zit, genoeg zelfvertrouwen heeft zal leuk reageren op het verhaal van het kind. Een ouder die vervreemding veroorzaakt zal (mijns inziens door angst/onzekerheid ingegeven) anders reageren. Vaak niet eens met lullige opmerkingen ofzo, maar meer op een manier van: "ga je tas maar naar boven brengen, het eten staat klaar". Daarnaast het op het hart drukken van het kind (als het naar vader gaat) als het niet goed gaat, dan kom ik je halen hoor. Je hoeft alleen maar te bellen.
Of een mooie uitspraak die de ex van mijn man deed naar de toenmalige pubers: "De rechter heeft gezegd dat jullie 3 weken vakantie bij jullie vader moeten besteden. Ik vind dat jullie dat maar moeten proberen." Als je als kind (de jongens zijn gevoelig voor stemming, maar zijn geen hoogvliegers als het gaat om intelligentie en emotionele intelligentie) iedere keer het gevoel hebt dat je moeder verdrietig is als jij er niet bent en je vader laat zijn dat zijn leven doorgaat als je er niet bent, zonder dat het afbreuk doet aan of je welkom bent, kan ik mij voorstellen dat je het gevoel hebt dat je klem zit.

Wat kun je doen als ouder die verstoten is? Zorg in ieder geval voor bewijzen dat het kind niet uit je gedachte is. Zo sprak ik een hulpverlener die juist mensen helpt om weer in contact te komen met een ouder. Er was een kind die zijn vader verweet dat hij nooit aan hem had gedacht. Vader ontkende dat en kwam met een doos met allerlei kadootjes, briefjes enzovoort die hij aan zijn zoon had willen geven. Op dat moment kwam het besef dat hij jaren door zijn moeder was voorgelogen. Daarnaast raad die ook door anderen gegeven is: zorg dat je een leuk leven hebt. Ondanks je gemis en de pijn. Als je kind weer contact met je komt en jouw leven ligt in duigen is het een stuk moeilijker dan als jij een leuk leven hebt en de kers wordt op de taart gelegd doordat je weer contact hebt.

Wat kunnen anderen doen? Dat is in mijn ogen simpel. Niet alleen kritische vragen stellen aan de ouder die verstoten is, maar juist ook aan de andere ouder en de kinderen. Laat maar weten dat het niet "normaal" is dat een kind de andere ouder niet meer ziet na een scheiding.

Dank je wel! 

Je raakt me enorm ! En dat komt denk ik omdat je schrijft vanuit ervaring. En hiermee wil ik anderen zeker niet te kort doen !! 

Ik liet mijn zoon wel weten voor hij in de zomer 3 weken naar zijn vader ging dat ik hem wel, ook, zou missen. Daar lag zeker niet de nadruk op hoor. Ik wenste hem vooral een hele toffe vakantie! En dat meende ik ook ! 

Wel ook eens grapjes over gemaakt. Dat ik de eerste week  ook genoot van de voordelen. Ik de tweede  week dacht ik al wat vaker.. wat stil in huis , en de derde week ging ik aftellen en miste ik hem . 

Reactie van zoon... wat ben jij voor moeder..  derde week mis je mij pas ? 

Dat was onze humor..  

En ja in al die jaren vond ik de 3 weken zomervakantie niet de leukste weken van het jaar. Maar ik ben , ook nu nog, van mening dat een kind recht heeft op 3 weken bij vader. En vader of moeder òok ! Dus ik dealde er maar mee. Maar leuk? Nee dat niet. Ik genoot dan wel weer van dat hij genoot van de vakantie bij zijn vader. Een blij kind is mooiste wat er is. 

Fruitijsje schreef op 11-08-2022 om 12:03:

(..) 
Daarnaast raad die ook door anderen gegeven is: zorg dat je een leuk leven hebt. Ondanks je gemis en de pijn.(..) 

Hoe zorg je daarvoor als de middelen en/of mogelijkheden beperkt zijn? Jouw partner heeft jou iig nog. TO zit in de bijstand, die zal niet veel middelen hebben om 'leuke dingen' te doen. Ikzelf ben fysiek heel beperkt en veel contacten verloren door de lockdowns. Mijn leven bestaat uit werken en bijkomen daarvan🤷

Missingyoumuch schreef op 13-08-2022 om 00:57:

dank voor de reacties mensen !
Ik lees ze . Maar een reactie als die van Battle Royal die raakt mij enorm.

Vanavond kwam ik mijn zoon tegen. Ik liep een paar straten vanaf mijn huis met de hond .
Gaat dat ooit wennen ?
Ik zag ook de reactie van mijn zoon. Schrok en keek voor zich maar zijn ogen keken naar mij

Het feit dat hij schrikt is volgens mij wel een goed teken. Je doet hem wat. Ik hoop dat jullie in de toekomst weer nader tot elkaar zullen komen.

elledoris schreef op 13-08-2022 om 07:59:

[..]

Hoe zorg je daarvoor als de middelen en/of mogelijkheden beperkt zijn? Jouw partner heeft jou iig nog. TO zit in de bijstand, die zal niet veel middelen hebben om 'leuke dingen' te doen. Ikzelf ben fysiek heel beperkt en veel contacten verloren door de lockdowns. Mijn leven bestaat uit werken en bijkomen daarvan🤷

Dat is wel een dingetje ja. Mijn lijf is hard achteruitgegaan door alle stress. En mijn contacten zijn ook minimaal. Idd covid en aantal afgehaakt ivm situatie met zoon. 

Eerste week oktober ga ik weekje weg. 15 km van woonplaats maar er wel ff tussenuit. Dit slokt mijn financiële middelen flink op maar het is wel ff nodig. Ff letterlijk een andere horizon. Wandelen met de hond . Het weekend van dat weekje komt er een vriendin.  Gezellig. 

Ik probeer het dus serieus wel maar geen auto , weinig geld en fysiek wat beperkingen en een beperkt sociaal netwerk maakt het wel ingewikkeld.  

Dus...  kom op met de vriendschappen en jullie kunnen doneren op ... NL71INGB000 

Uiteraard grapje! Maar het is idd wel beperkend. En Wandelen is gratis .. al is in een andere omgeving wandelen ook wel eens fijn. 

Het is niet als klagen bedoeld, nou oke, beetje , maar om beeld te geven hoe mijn situatie is. 

Elmervrouw schreef op 13-08-2022 om 09:25:

Tja, wat is klagen, en wat is gewoon spuien en je pijn delen met anderen. Ook al komen ze met dingen waar je niks aan hebt: straks als ze zelf kinderen hebben, zullen ze wel gaan voelen wat jij hebt gevoeld. Hoe vaak ik dat al niet gehoord heb! Het komt me de oren uit. Wie zegt dat ze ooit kinderen zullen gaan krijgen? Als ze slim zijn, doen ze dat niet. Als ik dit alles, en nog meer, vantevoren had geweten, was ik er nooit aan begonnen.

Ze wonen op trein-afstand. Maar nooit zullen ze uit zichzelf met mij contact opnemen. Nooit uit zichzelf naar mij toe komen. Ik hou luchtig contact via Telegram, en krijg daar meestal wel een reactie op, maar het is duidelijk dat hun leven gewoon doorgaat zonder mij en dat ze niet op mij zitten te wachten. Mijn leven is natuurlijk ook gewoon doorgegaan. Alleen was er niets meer gewoon. En is nog steeds niets meer gewoon.

Wat beteken ik eigenlijk voor ze? Ik heb geen flauw idee. Ik weet zelfs niet meer wat ik zelf nog voel.

Lieverd toch ! 

Dit doet zo ongelooflijk veel pijn ! 

Ik weet niet of het bij jou zo werkt maar ik vibd het oa lastig dat het niet mijn schuld is. Als ik het nou zelf veroorzaakt had.. 

Ik denk soms ook wel eens..wat als ik ex nou nooit had ontmoet, ik altijd single was gebleven. En een stuk wil dan dat dit zo was gegaan maar ik had de 15 jaren waarin hij vol in mijn leven was niet willen missen. De mooiste jaren uit mijn leven. Jouw kinderen waren zoveel jonger! Je hebt zoveel gemist! 

Kan ik iets voor je betekenen.Ik kan me voorstellen dat het ook al speelt het al jaren dat de pijn niet weggaat. Dit vind ik ook een angstig idee. 

als ik iets voor je kan betekenen laat je dat dan weten ? 

Liefs voor nu !

Missingyoumuch schreef op 13-08-2022 om 00:50:

[..]

Nog maar een keer dan .. jouw situatie is geen ouderverstoting de mijne en die van partner van fruitijsje wel.

Ik ben NIET jouw moeder en ben het inmiddels behoorlijk zat dat je MIJN situatie maar 100% vergelijkt met jouw situatie met jouw moeder.

Stop daar nou eens mee en GELOOF nou eens dat het in mijn situatie WEL om ouderverstoting gaat !

De frustratie spat van het scherm wat ik volledig begrijp als je je steeds opnieuw moet verdedigen. En ik denk dat je dat in je omgeving ook hebt en dat dat je sociale wereld ook verkleind, omdat je steeds zo op je hoede moet zijn. Misschien heb je wat aan het volgende.

Ik denk dat je grofweg drie categorieën reacties kunt verwachten. 1. mensen die het snappen, volledig begrip zonder vragen/opmerkingen/adviezen. 2. Mensen die het heel goed snappen hoe pijnlijk het is je kind niet meer te zien. Maar die wel komen met vragen of advieven over wat je nog zou kunnen doen. 3. Mensen die het per definitie de schuld van de ouder vinden.

De eerste categorie is waar jij veel steun uit kunt halen en je geen enkele aanval voelt. De derde groep valt je echt aan op je ouderschap. En als je je aangevallen voelt dan ga je keihard in de verdediging en sluit je de luiken. Bij de derde categorie begrijp ik dat ook volledig. Daar ga je nooit steun van krijgen. Maar het kost je ook veel energie en misschien is het het overwegen waard om het gewoon te negeren en afstand te nemen van die mensen. En misschien doe je dat ook al wel.

Maar ik denk dat de tweede categorie het grootst en moeilijkst is. Daarin zitten mensen zoals ik. Ik begrijp jouw pijn heel goed een ouder die zijn kind niet ziet is vreselijk. Een ouder zal nooit zijn kind bewust weg duwen, dus jij ook niet. En toch gebeurd het wel eens onbewust dat er iets tussen ouder en kind kan komen te staan (waarmee ik dus niet wil zeggen dat dat zo is in jouw geval). Dus ik zou in eerste instantie willen helpen zoeken of er toch nog iets is. Als ik daarbij direct volle bak frustratie en boosheid over mij heen zou krijgen dan zou ik direct afhaken. Terwijl als je mij geduldig zou zeggen joh ik heb vooral even behoefte aan een schouder om op te huilen dan kan ik dat ook geven. Want dat er verdriet is dat begrijp ik volledig.

Ik snap dat na zoveel mensen uit categorie drie, je moeite hebt met mensen uit categorie twee. Maar ik denk wel dat je wereld groter wordt als je hen toe laat ook al zijn ze niet direct overtuigd van ouderverstoting, dat betekent niet dat ze je niet willen steunen in je verdriet.

Verder ook echt niet bedoeld als een aanval of om te zeggen dat je je sociale situatie zelf veroorzaakt hebt. Want ik snap echt heel goed dat je je aangevallen voelt als mensen zeggen dat het misschien geen ouderverstoting is en dat je dat opvat als dus dan heb ik iets misdaan. Maar zo is het niet. Ik maak me geen illusies supermoeders bestaan niet, we doen het allemaal op onze eigen manier en we proberen allemaal het even goed te doen. Maar dat wil niet zeggen dat we geen fouten maken en misschien keert mijn dochter zich op een dag ook wel tegen mij.

Elmervrouw schreef op 13-08-2022 om 09:25:

(...) 
Wat beteken ik eigenlijk voor ze? Ik heb geen flauw idee. Ik weet zelfs niet meer wat ik zelf nog voel.

Dat dus

Jillz schreef op 13-08-2022 om 10:48:

[..]

De frustratie spat van het scherm wat ik volledig begrijp als je je steeds opnieuw moet verdedigen. En ik denk dat je dat in je omgeving ook hebt en dat dat je sociale wereld ook verkleind, omdat je steeds zo op je hoede moet zijn. Misschien heb je wat aan het volgende.

Ik denk dat je grofweg drie categorieën reacties kunt verwachten. 1. mensen die het snappen, volledig begrip zonder vragen/opmerkingen/adviezen. 2. Mensen die het heel goed snappen hoe pijnlijk het is je kind niet meer te zien. Maar die wel komen met vragen of advieven over wat je nog zou kunnen doen. 3. Mensen die het per definitie de schuld van de ouder vinden.

De eerste categorie is waar jij veel steun uit kunt halen en je geen enkele aanval voelt. De derde groep valt je echt aan op je ouderschap. En als je je aangevallen voelt dan ga je keihard in de verdediging en sluit je de luiken. Bij de derde categorie begrijp ik dat ook volledig. Daar ga je nooit steun van krijgen. Maar het kost je ook veel energie en misschien is het het overwegen waard om het gewoon te negeren en afstand te nemen van die mensen. En misschien doe je dat ook al wel.

Maar ik denk dat de tweede categorie het grootst en moeilijkst is. Daarin zitten mensen zoals ik. Ik begrijp jouw pijn heel goed een ouder die zijn kind niet ziet is vreselijk. Een ouder zal nooit zijn kind bewust weg duwen, dus jij ook niet. En toch gebeurd het wel eens onbewust dat er iets tussen ouder en kind kan komen te staan (waarmee ik dus niet wil zeggen dat dat zo is in jouw geval). Dus ik zou in eerste instantie willen helpen zoeken of er toch nog iets is. Als ik daarbij direct volle bak frustratie en boosheid over mij heen zou krijgen dan zou ik direct afhaken. Terwijl als je mij geduldig zou zeggen joh ik heb vooral even behoefte aan een schouder om op te huilen dan kan ik dat ook geven. Want dat er verdriet is dat begrijp ik volledig.

Ik snap dat na zoveel mensen uit categorie drie, je moeite hebt met mensen uit categorie twee. Maar ik denk wel dat je wereld groter wordt als je hen toe laat ook al zijn ze niet direct overtuigd van ouderverstoting, dat betekent niet dat ze je niet willen steunen in je verdriet.

Verder ook echt niet bedoeld als een aanval of om te zeggen dat je je sociale situatie zelf veroorzaakt hebt. Want ik snap echt heel goed dat je je aangevallen voelt als mensen zeggen dat het misschien geen ouderverstoting is en dat je dat opvat als dus dan heb ik iets misdaan. Maar zo is het niet. Ik maak me geen illusies supermoeders bestaan niet, we doen het allemaal op onze eigen manier en we proberen allemaal het even goed te doen. Maar dat wil niet zeggen dat we geen fouten maken en misschien keert mijn dochter zich op een dag ook wel tegen mij.

Je categorieen kloppen wel denk ik. 

Je gaat er alleen vanuit dat ik ervoor gekozen heb om een aantal mensen niet meer te zien en te spreken. Dit is op een enkele uitzondering na, die vielen in categorie overigens, hebben die daar zelf voor gekozen. 

De categorie 4. Mensen die het te ingewikkeld en te confronterend vinden en met een grote boog om je heen lopen. Dit is een vrij grote categorie overigens. Ik zie het ook gebeuren bij vrienden van mij die bv kanker gekregen hebben. Waren in 1 klap de helft van hun vrienden kwijt. 

Mijn beste vriend is afgelopen jaar invalide geworden. Zelfde verhaal. 

Dat ik fel reageer komt ook omdat deze persoon maar blijft herhalen en weigert te zien en of te accepteren dat  haar situatie totaal anders is dan de mijne. Ik was en ben en blijf een liefhebbende moeder die mijn kind altijd op 1 heeft gezet! 

En ze leest dan bewust of onbewust het woordje niet niet in de post waar zij op reageerde. Bakken met frustratie naar haar moeder , die heel terecht zullen of kunnen zijn hoor ! Maar in mijn geval gaat het om ouderverstoting.  

En natuurlijk heb ik duizenden keren mezelf onder de loep genomen. Wat heb ik gedaan? Waar is het misgegaan ? 

Want in het begin is het natuurlijk niet direct duidelijk dat het ouderverstoting is. Ineens stopt het contact.  

En dingen uitleggen aan categorie 2 mensen doe ik graag. Meestal. Het ligt wel een beetje aan de toon. Moet ik bewijzen dat het niet mijn schuld is dan haak ik tegenwoordig snel af. Wil iemand het begrijpen is het belangstelling enz dan doe ik graag. 

Ouders die hun kind kwijt zijn door ouderverstoting hebben zichzelf eindeloos binnenste  buiten gekeerd, gekeken en wanhopig gezocht naar nog een optie om het contact te herstellen.  Geld uitgegeven aan advocaat , hulp  enz. Gesmeekt, echt alles! 

Want het is je kind! Het meest dierbare wat er bestaat! Ik hou zielsveel van mijn hond die ik nu 4 maanden heb. Ze is mijn redding en laat me dagelijks lachen. Maar als ik haar weg moet doen om mijn zoon weer te zien dan doe ik dat zonder twijfel. Wel met verdriet en zal haar echt missen . Moet ik mijn huis uit en heb ik 5 min om belangrijkste spullen te pakken maar zie ik mijn zoon wel weer .. dan sta ik binnen 5 min buiten . 

klinkt enorm dramatisch maar het is wel wat ik zou doen. 

alhambra schreef op 13-08-2022 om 08:03:

[..]

Het feit dat hij schrikt is volgens mij wel een goed teken. Je doet hem wat. Ik hoop dat jullie in de toekomst weer nader tot elkaar zullen komen.

Kan ! Maar hoeft niet perse. 

Ik ben 12 jaar geleden verkracht.  Een jaar daarna kwam ik hem tegen. Ik schrok. Een logische reactie maar was niet positief tov deze man. 

Hoe het voor mijn zoon was? Ik weet het echt niet ! Ik hoop dat hij ook liefde en gemis voelt. 

Missingyoumuch schreef op 13-08-2022 om 09:35:

Ik weet niet of het bij jou zo werkt maar ik vibd het oa lastig dat het niet mijn schuld is. Als ik het nou zelf veroorzaakt had..

Dank je voor je lieve reactie.
Ja, dat maakt het nog lastiger: het is niet mijn schuld. Ik zag het niet aankomen, hij heeft dit gewoon gedaan, en hij heeft er niet eens spijt van. Hoeveel gesprekken ik later nog met hem geprobeerd heb: nooit heb ik ook maar iets gemerkt van inleving in mijn gevoelens, laat staan erkenning daarvoor. En van de kinderen heb ik ook nog nooit gehoord dat ze het fout vinden wat hun vader heeft gedaan. (Uiteraard houd ik me in en praat ik niet negatief over hem. Hoe moeilijk dat ook is!)

Geen idee wat je voor mij zou kunnen doen, of wat ik voor jou zou kunnen doen. Maar wederzijds begrip is al zo fijn. Je kunt dit nauwelijks uitleggen aan mensen die dit zelf niet meemaken.

Ik denk ook dat de 2de categorie het moeilijkste is. Toch vraag ik mij af. Is er ook zo'n categorie van mensen aan de kant van de verzorgende ouder? Mensen die aan een ouder die zijn/haar kinderen altijd bij zich hebben ondanks dat de kinderen ook nog een andere ouder hebben? Worden die ook zo kritisch bekeken, of nemen mensen genoegen met meldingen als: maar moeder is niet in staat om voor de kinderen te zorgen, of vader is altijd boos schreeuwt heel veel en daarom willen de kinderen hem niet meer zien.
Mijn ervaring is dat er dan veel minder mensen kritisch kijken naar de situatie. Wat de verzorgende ouder beweert wordt voor waar aangezien. Zo hadden mijn man en ik een gesprek op school. Hij wilde graag weten hoe het met zijn kind daar op school ging en ze weigerde dat op papier te sturen. Ze wilde het toelichten in een gesprek. Man en ik kwamen op school en er was een hele delegatie die ons stond op te wachten. Je kon de opluchting op hun gezichten zien toen bleek dat er prima te praten is met de vader. Dat het helemaal geen vreselijke man is (zoals moeder beweert). Het is alleen jammer dat ze daar geen werk van hebben gemaakt.

Kritische vragen prima, maar zorg wel dat je dat dan ook aan beide kanten doet en niet alleen aan de kant van de verstoten ouder. Die is namelijk het slachtoffer en niet de dader. Er zijn al heel wat psychologen die ouderverstoting niet alleen zien als kindermishandeling, maar ook als ex-partner mishandeling. Zo diep gaat de pijn, want dat is het echt. Het is een zeer ernstige vorm van geestelijke mishandeling omdat het alles ontwrichtend is.

Verder voor TS, kijk eens bij Humanitas. Misschien hebben ze een maatjes programma om gezellig samen met iemand te gaan wandelen. Schroom niet om hulp te vragen. In buurthuizen hebben ze vaak ook leuke gratis activiteiten. Op die manier leer je andere mensen kennen. Heel veel sterkte