Hoe verder als verstoten ouder na ouderverstoting
hallo ,
Ik zal de openingspost niet te lang maken en zal in reacties aanvullende info geven.
Situatie
Ik ben toen zoon 10 maanden was gescheiden van zijn vader. Die had al een jaar een ander
Er was een omgangsregeling die heel lang elk weekend was, later , op verzoek van vader naar om het weekend.
Vader verzuimde geen weekend maar verdere zorg, zowel financieel, als school, artsen enz was er nauwelijks betrokkenheid.
Geen ideale situatie maar het liep eigen zonder vaak ruzie te hebben.
Nu bijna 3 jaar geleden is achteraf gezien de ouderverstoting begonnen . Achteraf , want eerst was dit nog niet duidelijk.
In deze 3 jaar is er gedurende een keer 3 maanden en een periode van 5 maanden wel contact geweest.
De reden van geen contact was tot voor kort niet bij mij bekend , uiteraard eindeloos naar gevraagd.
Lang verhaal kort. Zoon is inmiddels 18 jaar en dus volwassen.
Vader weigert sinds dag 1 dat zoon aangaf ff geen contact te willen ieder contact.
Het is een zeer beknopte versie wat hier nu staat. Uiteraard heb ik alle opties uitgezocht , geprobeerd, hulp, advocaat , hulpverlening.
Ik heb ruim 2,5 jaar gevochten om contact te herstellen. Helaas niet gelukt.
Veel gelezen over ouderverstoting. Buiten dat de kinderen de grootste slachtoffers zijn , zijn het vaak de vaders de klos al is er een inhaalslag van moeders.
Zijn er hier ouders die ook in deze situatie zitten ? De mijne wijkt af van gemiddeld omdat het pas na 15 jaar begonnen is.
Ik merk dat ik vastloopt. Omgeving weet niet meer te doen , zeggen, dat het verschrikkelijk is en aan mij denken. Het is ook enorm lastig om uit te leggen. Je bent je kind verloren maar je kind leeft wel. ( godzijdank!) Maar maakt het rouwen daarom wel ingewikkeld.
Hoe ga je verder?
Therapie , ik sta op een enorme wachtlijst, zal nog tot oktober volgend jaar duren.
Ben volledig afgekeurd en leef van bijstand. Dit lukt maar therapie zelf betalen is niet mogelijk.
Warrig verhaal? Dat denk ik wel, mijn hoofd is ook warrig. Zoals ik al schreef, ik wil graag het een en ander toelichten .
Kadushi, dank voor het delen van je verhaal!
En Elmervrouw, jij ook bedankt! Ik was jaren terug een trouwe meelezer bij jouw topic toen.
♥️
Engeltje schreef op 23-07-2022 om 21:54:
Ik vind het zo erg om te merken dat er zoveel mensen zijn waar dit bij speelt. Het is inderdaad het ergste wat er is, moeder zijn maar geen moeder mogen zijn. Om onduidelijke redenen. Ik hoop intens dat mijn zoon ergens een keer bijdraait. Maar langzaamaan verdwijnt hij uit het leven van mijn kant van de familie. Hij heeft steeds minder contact met mijn ouders en zijn neven en nichten van mijn kant. Steeds minder contact met zijn broer. Dat is ben ik bang een proces dat niet meer om te keren valt. Inderdaad, zijn moeder wordt hem ontnomen. Of in elk geval is zijn vader niet van plan hem te beschermen tegen het verlies van zijn moeder. En je had hem vroeger moeten horen, over ouders die hun kind bij de andere ouder weghouden (hij werkt op een basisschool en heeft nogal wat nare situaties voorbij zien komen). Maar hij kon en kan niet naar zichzelf kijken. Is overtuigd van zijn eigen gelijk. En mijn kinderen zijn daar de dupe van. Intens triest.
Engeltje,
De machteloosheid die raakt mij! Ik herken het natuurlijk. Het ontglippen van het meest dierbare wat je bezit, het is echt de hel op aarde.
En ër zijn idd best veel kinderen die dit overkomt. Een ouder kwijt, en dat is , op enkele gevallen na, altijd schadelijk.
Engeltje schreef op 23-07-2022 om 22:06:
[..]
Het valt me erg op dat draadjes over ouderverstoting vaak ontaarden in moddergooien, of tenminste op een nare suggestieve manier vragen stellen. Waarom is dat toch? Omdat mensen het nodig hebben te kunnen denken dat het *altijd* de eigen schuld van de verstoten ouder is? Zodat ze zichzelf kunnen vertellen dat het hun *dus* niet zelf zal overkomen? Heel erg jammer vind ik dat. Juist in een situatie als deze heb je steun nodig en begrip. Je stelt je hier ontzettend kwetsbaar op, en toch zijn er altijd mensen die ervan uitgaan dat je het er wel naar gemaakt zal hebben. Zelfs al zou ik als moeder fouten hebben gemaakt (vast!), is het dan te rechtvaardigen dat ik geen contact meer heb met mijn kind? Dat is toch de allerallerallerergste straf die kunt krijgen? En mijn zoon dan, die is gewoon alleen maar een opportunistische puber. Is dat ook fout genoeg om gestraft te worden met het kwijtraken van je moeder? Is dat kwalijk genoeg om een kant van je familie te verliezen? Een puber kan daar niet weloverwogen en met oog voor de lange termijn over beslissen. En het is niet voor niets dat we hier in Nederland vinden dat er altijd een minimale hoeveelheid contact moet zijn met beide ouders. Zelfs in situaties van bewezen misbruik en mishandeling zijn er nog omgangsregelingen onder toezicht. Maar is een kind eenmaal ouder dan 12, dan is het ineens oud genoeg om er zelf wat te vinden, om het zelf te bepalen. Terwijl we met zijn allen prima weten dat onze hersenen veel langer nodig hebben om uit te rijpen, wel tot 25 jaar. Hoe kunnen omstaanders dan roepen dat je een kind van 12 ‘niet meer kunt dwingen’? Nee, je kunt ze niet aan hun haren een auto in slepen, maar als andere ouder kun je echt wel sturen.
Helaas is dit draadje in plaats van een plek om steun te vinden voor mij ontspoord in een plek waar ik alleen nog maar meer gefrustreerd raak door de wantrouwende reacties. Zouden we de reacties kunnen beperken tot tips hoe je leven weer op te pakken, hoe toch minimale vormen van contact te houden? En de ‘het zal vast je eigen schuld zijn’ reacties even achterwege laten? Er is al zo weinig dat ik kan doen, en er is al zoveel verdriet en pijn. Niet alleen bij mij en andere zoon, maar bij mijn hele familie en mijn vrienden en vriendinnen. En dat geldt natuurlijk voor iedereen die hiermee te maken heeft.
Dit!!!
Ik ben het volledig met je eens maar op dit moment te emotioneel om juiste woorden te vinden. Dus extra dank voor je reactie!
elledoris schreef op 23-07-2022 om 22:08:
Ik las dat je schreef dat je ex een nwe vrouw heeft, speelt dat mee in de ouderverstoting misschien? Niet dat het de pijn minder maakt. Bij mij speelt geen ouderverstoting, maar ik zie de kinderen door de scheiding veel minder. Belangrijke gebeurtenissen worden gevierd met ex en z'n nwe vrouw, en niet met mij. Dus iets van je vreselijke pijn kan ik wel invoelen want je gezin uit elkaar, je kinderen niet meer op natuurlijke wijze kunnen zien, dat is vreselijk. Veel sterkte!
Ex is een aantal relaties en huwelijken verder inmiddels. Huidige vrouw heeft zoon zich toegeëigend. Het is haar zoon, ik niet meer. Voor iedereen beter als ik er helemaal niet meer zou zijn.
En weet je, ik was en ben voorstander van een warm contact tussen zoon en stiefmoeder. Want hij brengt veel tijd met haar door dus dan veel liever een goede band dan een slechte. Voor zoon vooral maar in het verleden ook voor mezelf, het is een prettiger idee dat zoon het naar zijn zin heeft.
Maar hoe zij zichzelf ziet, dat gaat mij te ver al heb ik dit nooit naar zoon uitgesproken .
Ps, het niet kunnen delen met anderen (te complex, de achterdocht die je hier ook weer ziet, het onbegrip etc) maakt het verdriet, de onmacht en de eenzaamheid die je hierin ervaart nog groter. Je rouwt om het verlies van je kind terwijl het nog leeft, erger nog, je zit in een verstoord rouwproces. Soms zoek ik mijn dochter op op internet. Het gaat goed met haar zo te zien. Het is inmiddels een prachtige jonge vrouw geworden maar voor mij zal het altijd mijn kleine troeliewoelie blijven die uit mijn leven weggerukt is.
Ouderverstoting is echt een van de ingrijpendste dingen die je als ouder mee kan maken. Een vriendin van mij heeft het ook met 1 van haar kinderen meegemaakt. Ze ziet haar dochter en kleinzoon van 8 al 5 jaar niet meer. Die is vorig jaar na een trigger op haar werk volledig ingestort. Sindsdien is ze suicidaal, in therapie, afgekeurd en automutileert (?) zo erg dat het soms kantje boord was. Ze is in de 50 en ligt totaal in de kreukels.
Het is gewoon niet uit te leggen hoe verwoestend ouderverstoting is.
Kadushi schreef op 23-07-2022 om 22:28:
.
Wat hartverscheurend. Jullie verhalen gaan door merg en been. Ik zal me niet meer in dit topic mengen, want ik heb niets zinnigs bij te dragen, maar ik wens iedereen hier het allerbeste. Ook degenen die niet met ouderverstoting te maken hebben maar op een andere manier een beschadigde band met hun kind(eren) of ouders hebben 
Kadushi schreef op 23-07-2022 om 22:28:
Ps, het niet kunnen delen met anderen (te complex, de achterdocht die je hier ook weer ziet, het onbegrip etc) maakt het verdriet, de onmacht en de eenzaamheid die je hierin ervaart nog groter. Je rouwt om het verlies van je kind terwijl het nog leeft, erger nog, je zit in een verstoord rouwproces. Soms zoek ik mijn dochter op op internet. Het gaat goed met haar zo te zien. Het is inmiddels een prachtige jonge vrouw geworden maar voor mij zal het altijd mijn kleine troeliewoelie blijven die uit mijn leven weggerukt is.
Ouderverstoting is echt een van de ingrijpendste dingen die je als ouder mee kan maken. Een vriendin van mij heeft het ook met 1 van haar kinderen meegemaakt. Ze ziet haar dochter en kleinzoon van 8 al 5 jaar niet meer. Die is vorig jaar na een trigger op haar werk volledig ingestort. Sindsdien is ze suicidaal, in therapie, afgekeurd en automutileert (?) zo erg dat het soms kantje boord was. Ze is in de 50 en ligt totaal in de kreukels.
Het is gewoon niet uit te leggen hoe verwoestend ouderverstoting is.
Er is onderzoek naar gedaan wat het effect op een ouder is bij ouderverstoting.
Het blijkt net zo ingrijpend te zijn als bij het verlies door ziekte of door ontvoering.
Waarom ?
Om wat jij ook schreef. Gecompliceerde rouw, onbegrip en oordelen , in isolement komen wat vaak voorkomt bij levend verlies. Het verlies van vrienden en andere contacten zie je bv ook bij mensen die ernstig ziek worden. Een deel van de mensen weet niet hoe ze daarmee om moeten gaan en vermijden het contact. ( confrontatie met eigen kwetsbaarheid op /in het leven.
De dromen / nachtmerries herken ik . Ik heb mijn zoon al heel wat keren begraven, politie aan de deur dat zoon niet meer leeft, hij kinderen krijgt , enz.
jouw verhaal geeft mij een beetje hoop. Niet dat het wel weer goed komt, maar wel dat er met hard werken een soort van leefbaar leven mogelijk is.
Momenteel leef ik, tenminste als de definitie is dat ademhalen en een kloppend hart leven is.
ja hoor ik lach om gekke acties van mijn hond, kook braaf mijn maaltijden, kleed me netjes en verzorgd aan en groet mensen op straat. Maar het is niet echt, het is sociaal wenselijk en genieten tot hooguit de toplaag , dieper gaat het niet.
Engeltje schreef op 23-07-2022 om 22:06:
[..]
Het valt me erg op dat draadjes over ouderverstoting vaak ontaarden in moddergooien, of tenminste op een nare suggestieve manier vragen stellen. Waarom is dat toch?
...
Helaas is dit draadje in plaats van een plek om steun te vinden voor mij ontspoord in een plek waar ik alleen nog maar meer gefrustreerd raak door de wantrouwende reacties. Zouden we de reacties kunnen beperken tot tips hoe je leven weer op te pakken, hoe toch minimale vormen van contact te houden? En de ‘het zal vast je eigen schuld zijn’ reacties even achterwege laten? Er is al zo weinig dat ik kan doen, en er is al zoveel verdriet en pijn. Niet alleen bij mij en andere zoon, maar bij mijn hele familie en mijn vrienden en vriendinnen. En dat geldt natuurlijk voor iedereen die hiermee te maken heeft.
Ik zie de vraag en daar zal ik bij helpen. Vanaf nu wordt alles verwijderd wat hierboven bedoelt wordt. Niet omdat we aan censuur doen of geen discussie willen maar omdat die kans is geweest en ik deze draad verder even een steundraad wil laten zijn. Als je behoefte hebt tot een algemene discussie over ouderverstoting dan verzoek ik je een andere discussie te openen. Of verder te gaan in een al bestaande draad.
Kadushi schreef op 23-07-2022 om 22:02:
[..]
Een beetje extra meer dan mij of anderen? Ken je mij of de anderen die hier hun leed neer pennen? Je hebt geen idee wat anderen en ik meegemaakt hebben. Ipv verbinding te zoeken maak jij er een wedstrijd van en neem je anderen de maat, dat stuit mij tegen de borst. Jouw verhaal, jouw leed, mag er net zo goed zijn als van iedereen in dit topic. Maar niks delen en wel een oordeel vellen doe je echt zelf, beetje flauw om dit dan te zeggen als je commentaar op jouw manier van reageren krijgt.
sorry maar dat doen jij en Engeltje net zo goed. Maar goed ik ben er ook wel klaar mee, overigens vind mijn moeder zelf wel dat ze een verstoten ouder is en ons pa mij heeft omgekocht met mooie spulletjes die zij niet kon betalen en mij heeft wijsgemaakt dat ze ons niet wilde enzovoort enzovoort, ze stuurt ons elk jaar op onze verjaardagen een brief die vol staat met dit soort crap. Dat ze zelf een draak van een moeder was is ze blijkbaar vergeten.
Wat een lastige situatie to! De ex van mijn man is bezig met ouderverstoting en mijn man vreest de dag dat het contact helemaal zal worden verbroken. Zijn dochter wordt al zo lang door moeder beïnvloed dat ze denk ik niet meer weet wat ze zelf wil.
Due-scimmie schreef op 24-07-2022 om 06:58:
Wat een lastige situatie to! De ex van mijn man is bezig met ouderverstoting en mijn man vreest de dag dat het contact helemaal zal worden verbroken. Zijn dochter wordt al zo lang door moeder beïnvloed dat ze denk ik niet meer weet wat ze zelf wil.
Hai,
Dat is het effect van de beïnvloeding. Een kind raakt zo verward, en kan op een gegeven moment niet anders dan kiezen. Deels omdat ze dingen geloven maar vooral ook om van de druk af te zijn . Rust.
Wat naar voor je partner en zijn dochter ! Ook voor jou natuurlijk, je krijgt er veel van mee .
Battle-Royale schreef op 24-07-2022 om 06:39:
[..]
sorry maar dat doen jij en Engeltje net zo goed. Maar goed ik ben er ook wel klaar mee, overigens vind mijn moeder zelf wel dat ze een verstoten ouder is en ons pa mij heeft omgekocht met mooie spulletjes die zij niet kon betalen en mij heeft wijsgemaakt dat ze ons niet wilde enzovoort enzovoort, ze stuurt ons elk jaar op onze verjaardagen een brief die vol staat met dit soort crap. Dat ze zelf een draak van een moeder was is ze blijkbaar vergeten.
Wat jij hebt meegemaakt en meemaakt is geen ouderverstoting. Wat geen waardeoordeel is !
Of je vader moet er , al dan niet manipulerend op aangestuurd hebben dat jij het contact verbrak.
En dat jouw moeder geen inzicht had en niet aan zelfreflectie deed dat neem ik zonder twijfel aan!
Maar het is dus simpelweg geen ouderverstoting.
En fijn dat je goed terecht bent gekomen! Dat je er hier klaar mee bent dat lijkt mij voor alle partijen het beste. No hard feelings wat mij betreft!
Vannacht was weer drama.
Ik slaap slecht .
Veel nachtmerries wat slapen niet erg aantrekkelijk maakt ookal ben ik enorm moe.
Vannacht 4 uurtjes in totaal, met aantal onderbrekingen.
Ik heb slaapmedicatie maar mag ik max om de dag . Afgelopen nacht was de nacht zonder.
Met medicatie slaap ik meestal wel beter. Rustiger, en vaak 6 uurtjes , soms zelfs meer. Maar vooral zonder onderbrekingen, meestal niet meer dan 2 keer.
Gewandeld met de hond , was nu nog goed te doen wat warmte betreft.
Gisteren met een buurvrouw en haar hond naar hondenspeeltuin geweest. Is in andere wijk en ik heb geen auto dus kom daar anders niet.
Wat heeft mijn hond genoten ! Rennen, stoeien graven, ff uithijgen, en weer doooor ..
2 uur lang. Ik heb het idee dat ze spierpijn heeft, het gaat net iets minder soepel vanmorgen. 
Vandaag een rustig dagje.
Esther-Forumbeheer schreef op 24-07-2022 om 03:49:
[..]
Ik zie de vraag en daar zal ik bij helpen. Vanaf nu wordt alles verwijderd wat hierboven bedoelt wordt. Niet omdat we aan censuur doen of geen discussie willen maar omdat die kans is geweest en ik deze draad verder even een steundraad wil laten zijn. Als je behoefte hebt tot een algemene discussie over ouderverstoting dan verzoek ik je een andere discussie te openen. Of verder te gaan in een al bestaande draad.
Dank!!
Missingyoumuch schreef op 24-07-2022 om 10:07:
Vannacht was weer drama.
Ik slaap slecht .
Veel nachtmerries wat slapen niet erg aantrekkelijk maakt ookal ben ik enorm moe.
Vannacht 4 uurtjes in totaal, met aantal onderbrekingen.
Ik heb slaapmedicatie maar mag ik max om de dag . Afgelopen nacht was de nacht zonder.
Met medicatie slaap ik meestal wel beter. Rustiger, en vaak 6 uurtjes , soms zelfs meer. Maar vooral zonder onderbrekingen, meestal niet meer dan 2 keer.
Gewandeld met de hond , was nu nog goed te doen wat warmte betreft.
Gisteren met een buurvrouw en haar hond naar hondenspeeltuin geweest. Is in andere wijk en ik heb geen auto dus kom daar anders niet.
Wat heeft mijn hond genoten ! Rennen, stoeien graven, ff uithijgen, en weer doooor ..
2 uur lang. Ik heb het idee dat ze spierpijn heeft, het gaat net iets minder soepel vanmorgen.
Vandaag een rustig dagje.
Vervelend TO....mss vanmiddag even op bed? Het wordt toch te warm om iets te doen.
