Hoe verder als verstoten ouder na ouderverstoting
hallo ,
Ik zal de openingspost niet te lang maken en zal in reacties aanvullende info geven.
Situatie
Ik ben toen zoon 10 maanden was gescheiden van zijn vader. Die had al een jaar een ander
Er was een omgangsregeling die heel lang elk weekend was, later , op verzoek van vader naar om het weekend.
Vader verzuimde geen weekend maar verdere zorg, zowel financieel, als school, artsen enz was er nauwelijks betrokkenheid.
Geen ideale situatie maar het liep eigen zonder vaak ruzie te hebben.
Nu bijna 3 jaar geleden is achteraf gezien de ouderverstoting begonnen . Achteraf , want eerst was dit nog niet duidelijk.
In deze 3 jaar is er gedurende een keer 3 maanden en een periode van 5 maanden wel contact geweest.
De reden van geen contact was tot voor kort niet bij mij bekend , uiteraard eindeloos naar gevraagd.
Lang verhaal kort. Zoon is inmiddels 18 jaar en dus volwassen.
Vader weigert sinds dag 1 dat zoon aangaf ff geen contact te willen ieder contact.
Het is een zeer beknopte versie wat hier nu staat. Uiteraard heb ik alle opties uitgezocht , geprobeerd, hulp, advocaat , hulpverlening.
Ik heb ruim 2,5 jaar gevochten om contact te herstellen. Helaas niet gelukt.
Veel gelezen over ouderverstoting. Buiten dat de kinderen de grootste slachtoffers zijn , zijn het vaak de vaders de klos al is er een inhaalslag van moeders.
Zijn er hier ouders die ook in deze situatie zitten ? De mijne wijkt af van gemiddeld omdat het pas na 15 jaar begonnen is.
Ik merk dat ik vastloopt. Omgeving weet niet meer te doen , zeggen, dat het verschrikkelijk is en aan mij denken. Het is ook enorm lastig om uit te leggen. Je bent je kind verloren maar je kind leeft wel. ( godzijdank!) Maar maakt het rouwen daarom wel ingewikkeld.
Hoe ga je verder?
Therapie , ik sta op een enorme wachtlijst, zal nog tot oktober volgend jaar duren.
Ben volledig afgekeurd en leef van bijstand. Dit lukt maar therapie zelf betalen is niet mogelijk.
Warrig verhaal? Dat denk ik wel, mijn hoofd is ook warrig. Zoals ik al schreef, ik wil graag het een en ander toelichten .
Ik vind wel dat je naar iedereen die hier een kritische noot geeft of vragen stelt nogal belerend overkomt. Je weet het allemaal wel heel goed te vertellen.
Je weet precies wat het probleem is etc etc.
Ik vind jouw manier van communiceren hier nogal egoistisch en naar overkomen.
En kom nu niet weer met hetzelfde verhaal dat ik niks weet, zoals je alle andere critici afscheept. Want ik weet, zoals vele anderen hier met mij heel veel van dit soort nare situaties af. Je bent echt niet de enige, dus toontje minder mag wel.
Battle-Royale schreef op 23-07-2022 om 20:00:
[..]
Ja die heb ik gelezen en ik lees ook dat je niet op vragen wat de aanleiding was ingaat. Je kind heeft 16 jaar bij je gewoond blijkbaar en van de een op de andere dag vertrok hij naar zn pa? Dan ga ik ervan uit dat er een aanleiding was, ik lees ook dat je de schuld vooral bij zn vader legt en je blijkbaar goed op de hoogte bent wat daar speelt. Het komt niet in je op dat je kind dit misschien zelf zo gekozen heeft?
Wat jij wil.
Ïk ga hier niet de precieze aanleiding geven. Dit schreef ik ook al in de OP en daarna.
Ik heb dit topic geopend om eventuele lotgenoten te vinden niet om jou tot in detail te vertellen wat er is gebeurd. Jij twijfelt aan mijn verhaal. Is prima, maken we er voor jou van dat ik mijn zoon weggetreiterd heb. Als dat jou blij maakt is dat voor mij prima.
Ik ga vanaf nu niet meer in op je insinuaties, twijfels en denken precies te weten hoe het zit.
Succes.
Bijtje82 schreef op 23-07-2022 om 20:17:
Ik vind wel dat je naar iedereen die hier een kritische noot geeft of vragen stelt nogal belerend overkomt. Je weet het allemaal wel heel goed te vertellen.
Je weet precies wat het probleem is etc etc.
Ik vind jouw manier van communiceren hier nogal egoistisch en naar overkomen.
En kom nu niet weer met hetzelfde verhaal dat ik niks weet, zoals je alle andere critici afscheept. Want ik weet, zoals vele anderen hier met mij heel veel van dit soort nare situaties af. Je bent echt niet de enige, dus toontje minder mag wel.
Oke, nou dat kan.
Ik heb dit topic niet gestart om over hoe het zo gekomen is , welke stappen, wie wat waar wanneer en hoe heeft gezegd te beschrijven.
Mijn vraag was of er hier lotgenoten zijn om elkaar tips, steun, enz te geven.
Het gaat om ouderverstoting, wat mensen hier daar ook van vinden of waar ze ook aan twijfelen. Dat is geen vraag of discussie voor mij. Hier hebben al genoeg deskundigen zich over gebogen.
De toon.. dat wil ik best aannemen dat die niet voor iedereen prettig is. De reden van die toon is dat ik hier niet ben om mij te verdedigen en de toon in de vraagstelling ook nogal oordelen is... bv of ik wel eens gekeken heb naar mijn aandeel.
Hier heb ik gewoon antwoord op gegeven. Ik heb het mij namelijk eindeloos afgevraagd, advies gevraagd, inzicht gevraagd, gevraagd wat ik fot gedaan heb. De conclusie was en is dat het niet aan mij ligt maar het ouderverstoting is. Want als ik , naast weer contact met zoon , ergens behoefte aan had was het begrijpen wat er is gebeurd. Om daarmee aan de slag te gaan. Maar dit was dus niet aan de orde.
Is dit belerend? Kan. Dan matchen wij niet in de communicatie denk ik. Wat dus prima aan mij kan liggen!
Bijtje82 schreef op 23-07-2022 om 20:17:
Ik vind jouw manier van communiceren hier nogal egoistisch en naar overkomen.
Ze zoekt lotgenoten en wordt hier vervolgens aan een kruisverhoor onderworpen. Ik zou dan ook kribbig gaan reageren. Ik vind TO wat dat betreft nog heel beheerst.
Lieve TO, even gewoon een knuffel uit herkenning voor je, omdat ik in een vergelijkbare situatie zit. Het is afschuwelijk, niet uit te leggen pijnlijk en onverdraaglijk om als moeder afgeschreven, opzijgezet, genegeerd etc. te zijn geweest en, na vele jaren, dit dus ook niet meer te kunnen oppakken omdat je zelf niet meer weet hoe je je voelt t.a.v. de kinderen, en zij zijn doorgegaan met hun leven. Wel wat contact, maar altijd van mij uit. En dan maar gezellig proberen te houden, terwijl je zelf amper weet hoe je het hoofd boven water moet houden.
Nu in hulpverleningstraject; intensieve therapie omdat er hier ook jeugdtrauma's van mezelf waren, die door deze situatie des te meer opspeelden. Ik wens je heel veel sterkte, en laat het commentaar van mensen die oordelen en veroordelen langs je afglijden. Wat is er dichterbij in je leven dan je kind - en wat kan er meer pijn doen dat dat, als daar iets zo groots misgaat.
Destijds nam ik trouwens ook een hond, een pup, wat me echt goed deed. Intussen is hij overleden, nu heb ik een super-aanhankelijke kat, wat ook fijn is. Misschien is schrijven ook iets voor je? Aan hem schrijven (wat je evt. later misschien nog ooit kunt geven).
In ieder geval heel veel sterkte gewenst. Liefs 
(Ik heb niet alles gelezen, en ik ga ook niet verder meeschrijven of nog reageren. Te pijnlijk en confronterend. Maar ik wou je dit wel laten weten. Je bent niet alleen!)
Thursday schreef op 23-07-2022 om 21:11:
[..]
Ze zoekt lotgenoten en wordt hier vervolgens aan een kruisverhoor onderworpen. Ik zou dan ook kribbig gaan reageren. Ik vind TO wat dat betreft nog heel beheerst.
Het is heel normaal dat men vragen stelt zodat je een beter inzicht krijgt over de gehele situatie. De laatste zin in de OP is toch dat ze graag eea wil toelichten? Dan kun je vragen verwachten.
Ik denk er inmiddels het mijne van.
-verwijderd-
Niet quoten aub, ik haal dit later weg.
Bijtje82 schreef op 23-07-2022 om 21:33:
[..]
Het is heel normaal dat men vragen stelt zodat je een beter inzicht krijgt over de gehele situatie. De laatste zin in de OP is toch dat ze graag eea wil toelichten? Dan kun je vragen verwachten.
Ik denk er inmiddels het mijne van.
Oh pulease zeg! Ga lekker ergens anders het jouwe ervan denken ipv iemand zo na te trappen! Als je mijn verhaal leest zul je ook vast het jouwe ervan denken (waar rook is is vuur) Gelukkig heb ik inmiddels een dikke teflonlaag gekweekt voor mensen zoals jou met hun ver en vooroordelen. Maar to zit midden in haar verdriet en verwerking en kan victum blamers als jou missen als kiespijn. Vragen zijn wat anders dan bewust iemand proberen te betrappen op gemaakte fouten die het eea voor jou verklaren.
Kadushi schreef op 23-07-2022 om 21:48:
[..]
Oh pulease zeg! Ga lekker ergens anders het jouwe ervan denken ipv iemand zo na te trappen! Als je mijn verhaal leest zul je ook vast het jouwe ervan denken (waar rook is is vuur) Gelukkig heb ik inmiddels een dikke teflonlaag gekweekt voor mensen zoals jou met hun ver en vooroordelen. Maar to zit midden in haar verdriet en verwerking en kan victum blamers als jou missen als kiespijn. Vragen zijn wat anders dan bewust iemand proberen te betrappen op gemaakte fouten die het eea voor jou verklaren.
Jouw verhaal komt anders aardig overeen met het mijne en dan nog een beetje extra. Maar goed doet er niet toe, want dat telt hier niet.
Ik vind het zo erg om te merken dat er zoveel mensen zijn waar dit bij speelt. Het is inderdaad het ergste wat er is, moeder zijn maar geen moeder mogen zijn. Om onduidelijke redenen. Ik hoop intens dat mijn zoon ergens een keer bijdraait. Maar langzaamaan verdwijnt hij uit het leven van mijn kant van de familie. Hij heeft steeds minder contact met mijn ouders en zijn neven en nichten van mijn kant. Steeds minder contact met zijn broer. Dat is ben ik bang een proces dat niet meer om te keren valt. Inderdaad, zijn moeder wordt hem ontnomen. Of in elk geval is zijn vader niet van plan hem te beschermen tegen het verlies van zijn moeder. En je had hem vroeger moeten horen, over ouders die hun kind bij de andere ouder weghouden (hij werkt op een basisschool en heeft nogal wat nare situaties voorbij zien komen). Maar hij kon en kan niet naar zichzelf kijken. Is overtuigd van zijn eigen gelijk. En mijn kinderen zijn daar de dupe van. Intens triest.
Bijtje82 schreef op 23-07-2022 om 21:50:
[..]
Jouw verhaal komt anders aardig overeen met het mijne en dan nog een beetje extra. Maar goed doet er niet toe, want dat telt hier niet.
Een beetje extra meer dan mij of anderen? Ken je mij of de anderen die hier hun leed neer pennen? Je hebt geen idee wat anderen en ik meegemaakt hebben. Ipv verbinding te zoeken maak jij er een wedstrijd van en neem je anderen de maat, dat stuit mij tegen de borst. Jouw verhaal, jouw leed, mag er net zo goed zijn als van iedereen in dit topic. Maar niks delen en wel een oordeel vellen doe je echt zelf, beetje flauw om dit dan te zeggen als je commentaar op jouw manier van reageren krijgt.
Engeltje, herkenbaar. Ik heb de hoop op een normaal gezinsleven opgegeven. Ik moest uiteindelijk na jaren van rouwen wel, anders was ik er compleet aan onderdoor gegaan.
Bijtje82 schreef op 23-07-2022 om 21:50:
[..]
Jouw verhaal komt anders aardig overeen met het mijne en dan nog een beetje extra. Maar goed doet er niet toe, want dat telt hier niet.
Het valt me erg op dat draadjes over ouderverstoting vaak ontaarden in moddergooien, of tenminste op een nare suggestieve manier vragen stellen. Waarom is dat toch? Omdat mensen het nodig hebben te kunnen denken dat het *altijd* de eigen schuld van de verstoten ouder is? Zodat ze zichzelf kunnen vertellen dat het hun *dus* niet zelf zal overkomen? Heel erg jammer vind ik dat. Juist in een situatie als deze heb je steun nodig en begrip. Je stelt je hier ontzettend kwetsbaar op, en toch zijn er altijd mensen die ervan uitgaan dat je het er wel naar gemaakt zal hebben. Zelfs al zou ik als moeder fouten hebben gemaakt (vast!), is het dan te rechtvaardigen dat ik geen contact meer heb met mijn kind? Dat is toch de allerallerallerergste straf die kunt krijgen? En mijn zoon dan, die is gewoon alleen maar een opportunistische puber. Is dat ook fout genoeg om gestraft te worden met het kwijtraken van je moeder? Is dat kwalijk genoeg om een kant van je familie te verliezen? Een puber kan daar niet weloverwogen en met oog voor de lange termijn over beslissen. En het is niet voor niets dat we hier in Nederland vinden dat er altijd een minimale hoeveelheid contact moet zijn met beide ouders. Zelfs in situaties van bewezen misbruik en mishandeling zijn er nog omgangsregelingen onder toezicht. Maar is een kind eenmaal ouder dan 12, dan is het ineens oud genoeg om er zelf wat te vinden, om het zelf te bepalen. Terwijl we met zijn allen prima weten dat onze hersenen veel langer nodig hebben om uit te rijpen, wel tot 25 jaar. Hoe kunnen omstaanders dan roepen dat je een kind van 12 ‘niet meer kunt dwingen’? Nee, je kunt ze niet aan hun haren een auto in slepen, maar als andere ouder kun je echt wel sturen.
Helaas is dit draadje in plaats van een plek om steun te vinden voor mij ontspoord in een plek waar ik alleen nog maar meer gefrustreerd raak door de wantrouwende reacties. Zouden we de reacties kunnen beperken tot tips hoe je leven weer op te pakken, hoe toch minimale vormen van contact te houden? En de ‘het zal vast je eigen schuld zijn’ reacties even achterwege laten? Er is al zo weinig dat ik kan doen, en er is al zoveel verdriet en pijn. Niet alleen bij mij en andere zoon, maar bij mijn hele familie en mijn vrienden en vriendinnen. En dat geldt natuurlijk voor iedereen die hiermee te maken heeft.
Ik las dat je schreef dat je ex een nwe vrouw heeft, speelt dat mee in de ouderverstoting misschien? Niet dat het de pijn minder maakt. Bij mij speelt geen ouderverstoting, maar ik zie de kinderen door de scheiding veel minder. Belangrijke gebeurtenissen worden gevierd met ex en z'n nwe vrouw, en niet met mij. Dus iets van je vreselijke pijn kan ik wel invoelen want je gezin uit elkaar, je kinderen niet meer op natuurlijke wijze kunnen zien, dat is vreselijk. Veel sterkte!
Bijtje82 schreef op 23-07-2022 om 21:33:
[..]
Het is heel normaal dat men vragen stelt zodat je een beter inzicht krijgt over de gehele situatie. De laatste zin in de OP is toch dat ze graag eea wil toelichten? Dan kun je vragen verwachten.
Ik denk er inmiddels het mijne van.
Je doet maar.
