Gepest rtl4

Pelle

Ik weet alleen wat van kanjertraining, omdat we dat zelf gedaan hebben (ouders doen mee). Er is nog geen longitudinaal onderzoek gedaan, maar na een half jaar waren de effecten nog steeds significant aanwezig. Bij mijn dochter zie ik dat ze de kennis geïnternaliseerd heeft en dat ze er zes naar na de training nog steeds baat bij heeft.

Kanjertraining kan trouwens ook met een hele klas gedaan worden en de resultaten daarvan zijn ook veelbelovend.

"Het KAN helpen maar de pester kan ook een ander slachtoffer zoeken, kun je dan zeggen dat het geholpen heeft?" Tja, je doet je eigen kind op kanjertraining om je kind te helpen, niet om een ander kind te veranderen. Mijn prioriteit zou er toch bij liggen dat mijn eigen kind niet meer gepest wordt.

Betrokkenheid school

Zoon werd gepest van groep 3 tot en met groep 6. Hele verhalen, andere keer. In groep 7 kreeg zoon 2 meesters die om wat voor reden dan ook meer gezag inboezemden en flink inzetten op beweging. In de pauzes zetten ze de kinderen aan het voetbal en maakten zoon de keeper. Zo'n beetje de enige positie die hij met zijn autisme kon invullen toevallig. Hij deed het goed. Er waren zelfs kinderen die tegen hem zeiden dat ze hem niet meer pestten omdat hij zo'n goede keeper was.
In groep 7 heeft zoon ook een spreekbeurt over Asperger gehouden en dat leverde ook meer begrip op bij klasgenoten.
Wonderlijk was dat.

Waarom?

Waarom mag je als kind niet ,zacht,lief ,zorgzaam of anders zijn.Waarom schijnt het dan zo te zijn dat je op training moet ,omdat je gekwetst bent door scheldpartijen ,omdat je geen grote mond terug geeft of terug slaat.Ik heb zo vaak gevraagd aan leerkrachten,Waarom?Waarom moet mijn lieve kind zich aanpassen,ik wil dit niet eens,maar het moet blijkbaar.
En als ik dan naar de pesters vroeg,dan was het normaal dat jongens wel eens IETS zeiden,daar moest mijn kind maar mee leren om te gaan.
En nog vraag ik me af ,wat pestende mensen bezielt.Wat winnen die ermee ,het leven van een ander zo zuur te maken.Hoe kun je zo zijn???Hoe kun je jezelf op zo een manier sterker,beter voelen.
Ik weet wel,met lief zijn kom je niet ver,we hebben leiders nodig,maar een leider heeft respect,is een pester dan iemand die leiding wil ,maar zelf niet sterk genoeg is en het over de rug van een zwakkere speelt.
Ik ben meer van,maak de zwakkere sterker,dat geeft toch een veel beter gevoel.
Mijn dochter,zelf gepest op de lagere school,zit nu derde middelbaar en vliegt er letterlijk en figuurlijk op als ze ziet dat er gepest word.Dat is schijnbaar het enige wat helpt.Voor zichzelf opkomen,is nog moeilijk,maar als ze aan de buitenkant staat,blijft ze niet toekijken,krijgt de pester van een ander de volle laag.

Er is niks mis met

verlegen, lieve kinderen! Daar zouden er juist een stuk meer van moeten zijn, dan zou de wereld er een stuk beter uit zien.

Helaas is het in onze maatschappij nu eenmaal zo dat je het onderspit dreigt te delven als je te verlegen en te lief bent. Zou graag willen dat het anders is, maar niet over de rug van mijn kind. Vandaar dus dat ik hem toch maar op een cursus gedaan heb. Dat is het enige waar ik invloed op kan uitoefenen, de rest van de klas cq wereld heb ik niet onder controle.

Nou...

verlegen, lieve kinderen! Daar zouden er juist een stuk meer van moeten zijn, dan zou de wereld er een stuk beter uit zien. ===
Daar ben ik het toch niet helemaal mee eens. Met verlegen lieve mensen dreigen besluiten nooit genomen te worden vrees ik. En bij een groep verlegen lieve mensen zal er toch een deel de brutaalste durven zijn, omdat ze wel moeten in zo'n verlegen groep. Om eerlijk te zijn ben ik blij dat vooral mijn jongste iets kattiger is dan ik ooit ben geweest, daarmee durft ze net iets meer tegen een ander in te gaan dan haar verlegen lieve moeder vroeger.

Kaaskopje

Sorry wat een onzin, alsof verlegen, lieve mensen geen beslissingen kunnen maken???? waar slaat het op zeg.

Vreemd

Ik heb mijn moeders voorkeur voor kattig altijd heel vreemd gevonden als lief en verlegen kind. Mijn zusje was heel kattig en denigrerend tegen mensen.

En toch vond mijn moeder dat geweldig. Die zag dat als gevat en niet als onaardig. Ze zei ook regelmatig tegen mij dat het jammer was dat ik niet zo was. Ik snap dat nog steeds niet, want er was niks aardigs aan. Mijn zusje zou zich ook, zoals ik hierboven ergens las, niets meer herinneren van rotopmerkingen. Ze herinnert zich mensen uit haar 'periferie' überhaupt niet.

(Overigens ben ik allang niet meer lief tegen mijn moeder; het contact is verbroken.)

Kaaskopje

Mijn verlegen lieve zoon is in een ding heel goed: overwogen beslissingen nemen. Echt, we staan versteld over zijn plannen en hoe hij het allemaal aanpakt.

Citroen

Citroen, best een zuur stukje. Heb je er zelf niet heel veel last van als je jaren na dato nog zo over je moeder en zus moet schrijven? Ik vraag me af of zulke bitterheid niet naar binnenslaat. En of het meedragen van die bitterheid je persoonlijkheid niet heel erg verandert? Je klinkt in je posting niet meer echt als een lief, verlegen meisje...?
De negatieve bitterheid slaat er bijna door het scherm vanaf.

Lieve verlegen kinderen

En zou het niet zo kunnen zijn, dat lieve en verlegen kinderen zelf aan het pesten slaan als verdedigingsmechanisme? Ik ken een jongen die als kind wat eenkennig was en verlegen. Als mensen bij hem in de buurt kwamen die hij eng vond begon hij te brullen als een leeuw (hij was toen een jaar of 2). Later heeft hij zich proberen te beschermen door zich enorm op te blazen, waardoor hij andere kinderen angst aanjoeg. Het was zijn afweer, die hij ook als 12 jarig kind nog steeds gebruikte. Het was effectief, want veel kinderen waren toch wat bang voor hem. Maar in wezen was het een verdedigingsmechanisme, gewoon uit angst omdat hij bang was dat andere kinderen hem pijn zouden doen als hij zich niet groot genoeg opblies.

Over afgelopen aflevering

Daar waren twee gepeste heren. Eentje die de hoofdrol had zeg maar en eentje die zelf ook behoorlijk gepest was, maar die nu bij de pesters zat. Deze was ook twee jaar gepest, maar had er totaal geen last van. De hoofdrolpersoon wel. Allebei net zo gepest en toch heeft de één er zijn hele leven last van en de ander nauwelijks. Waar zou dat aan liggen?

Groetjes,
Wilma

Worden lieve verlegen kinderen meer gepest?

Die ervaring heb ik helemaal niet. Mijn oudste is zo'n lief en verlegen bescheiden meisje. Was juist populair in de klas. Ze was ook nauwelijks te pesten want ze trok zich nergens wat van aan.
Mijn jongste is veel drukker en op de voorgrond. Ze wordt zeker niet structureel gepest, maar is veel gemakkelijker het mikpunt van een foute grap, omdat ze overal op ingaat.

Mach

"Mijn oudste is zo\'n lief en verlegen bescheiden meisje. Was juist populair in de klas. Ze was ook nauwelijks te pesten want ze trok zich nergens wat van aan."

Dat tweede is belangrijker dan het eerste, is mijn ervaring. Buurmeisje hier, een heel vriendelijk bescheiden meisje dat rustig haar eigen gang gaat, is zeer populair. Mijn eigen dochter daarentegen is ook erg lief verlegen en bescheiden maar trekt zich alles juist heel erg aan. Dat maakt haar 'leuk' voor pesters. Ze heeft er veel last van en begrijpt het niet. Volwassenen begrijpen het ook niet, het is een sociaal en vriendelijk kind. Maar dus ook heel gevoelig en daardoor kwetsbaar.

Peponi

"Citroen, best een zuur stukje. Heb je er zelf niet heel veel last van als je jaren na dato nog zo over je moeder en zus moet schrijven? Ik vraag me af of zulke bitterheid niet naar binnenslaat. En of het meedragen van die bitterheid je persoonlijkheid niet heel erg verandert? Je klinkt in je posting niet meer echt als een lief, verlegen meisje...?"

Hoe klinkt een lief, verlegen meisje dan? Daar ben ik wel benieuwd naar.

Er is niks bitters aan mijn posting. Ik omschrijf ze zoals ze waren en zijn. Met het verstrijken van de tijd ga je niet ineens denken 'wat een lieve mensen waren dat toch'. Nee hoor, je bent blij dat je er vanaf bent

Ik vraag me af waarom je er zo sterk op reageerde. Herkende je jezelf in het 'gevatte' type of zo?

Citroen

Gevat zijn en zelfvertrouwen hebben hoeft helemaal niet samen te gaan met kattig en denigrerend zijn.

Pelle en citroen

Pelle, volgens mij maak ik het in mijn posting duidelijk wat ik er mee bedoel.
Citroen, ik ben inderdaad nogal een outgoing type. Vroeger ook. Misschien reageerde ik er daarom inderdaad op. Als voorgrondtypje krijg je makkelijk van veel dingen de schuld als kind, zelfs nog als volwassene. En er is mij meerdere keren verweten dat ik niet "gevoelig" zou zijn door mensen die zichzelf lief en verlegen noemen, maar harder zijn dan ik zelf ooit zou kunnen. Dat verbaasd me altijd. Dat je jezelf zacht, verlegen en lief kan noemen en de meest lelijke dingen over anderen kan denken en zeggen (en doen).

Verbaast

verbaasd-> verbaast

Waarom de een meer last heeft

Hoeveel last iemand heeft van nare ervaringen, heeft vooral te maken de hormoonhuishouding. De natuurlijke cortisolspiegels bepalen hoe vatbaar iemand is. Daarnaast spelen meer factoren een rol: is er een veilige omgeving om op terug te vallen, en wat is er aan nare ervaringen aan vooraf gegaan?
Daarbij heeft ooit een psychiater tegen mij gezegd, maar ik kan dat nergens gestaafd terugvinden, dat intelligentie ook een rol speelt. Hoe intelligenter, hoe meer last, omdat er dieper gedacht, ervaren, gevoeld en beleefd wordt. Maar goed, reken mij niet af op deze opmerking van iemand die ervoor doorgeleerd heeft.

Diversiteit en plaats voor iedereen

Single Lady, met dat eerste deel van je bericht ben ik het van harte eens. Voor iedereen moet er een plaats zijn in onze maatschappijl, diversiteit is een groot goed, uiterlijk en ook in gedrag. Een dooddoener maar wel waar: verbaas je in plaats van te oordelen.

Fiorucci

"Gevat zijn en zelfvertrouwen hebben hoeft helemaal niet samen te gaan met kattig en denigrerend zijn."

Ik geloof ook niet dat ik dat zei. Ik ken genoeg gevatte mensen waar ik erg om kan lachen hoor

Het was alleen zo dat mijn moeder het grappig vond als mijn zus iets naars tegen of over iemand anders durfde te zeggen, en vervolgens ook nog graag wilde dat ik ook zo was. Dát vond ik raar, dat mijn moeder zo'n type als ideaalbeeld had. Iets durven zeggen is natuurlijk heel goed, maar neem dan een aardig persoon als voorbeeld. Die zijn er toch genoeg?

Als je al wil dat je kind van karakter verandert. Waarom zou dat moeten?

Peponi

"En er is mij meerdere keren verweten dat ik niet "gevoelig" zou zijn door mensen die zichzelf lief en verlegen noemen, maar harder zijn dan ik zelf ooit zou kunnen. Dat verbaast me altijd. Dat je jezelf zacht, verlegen en lief kan noemen en de meest lelijke dingen over anderen kan denken en zeggen (en doen)."

Zonder iets over jou te zeggen natuurlijk, want ik ken je niet, kan ik me toch wel voorstellen dat iemand iets hard kan zeggen over een ander, ookal is die iemand 'lief'. Misschien hangt het af van de definitie? Ik vat het meer op als iemand die niet van nature anderen dwars zit of gemeen is om haar doel te bereiken. Zoiets. Maar na provocatie kan er natuurlijk vanalles gebeuren. Bovendien kunnen zulke mensen ook best psychologisch inzicht hebben en dus eens de vinger op de zere plek leggen na provocatie. Ze zijn niet helemaal leeg en suikerspinnig van binnen natuurlijk.
Mijn zusje kon daarentegen zonder na te denken gewoon dikzak zeggen tegen onbekenden die haar niets misdaan hadden. Daar was ze echt totaal onverschillig over.

Verder ben ik altijd een beetje allergisch voor mensen die het woord 'gevoelig' in de mond nemen. Beetje teveel navelstaarderig en special snowflakey of zo. Ik zou ze niet echt hel serieus nemen

Karakter

Ze zeggen weleens, stille wateren hebben diepe gronden.
Sommige mensen die veel praten (maar eigenlijk niets zinnigs zeggen) en zichzelf nogal geweldig vinden, vind ik vreselijk, bescheidenheid is een hele goede eigenschap, beter dan jezelf ophemelen en zo druk praten dat een ander geen kans heeft.

Te lief

Ik denk dat te lief (en verlegen) vaak als "sloom" wordt gezien. En dat is natuurlijk niet leuk. Toch denk ik dat mensen veel last hebben van vooroordelen t.o.v. de "te lief en verlegenen". Zelf hoorde ik als kind altijd bij die groep, terwijl ik helemaal niet verlegen was. Eigenlijk was ik altijd (en nog steeds) de meest ondernemende binnen ons gezin. Maar dat deed/ doe ik dan in stilte; ik loop niet luidkeels te verkondigen wat ik van plan ben, of wat ik wel niet verschrikkelijk goed heb gedaan. Achteraf krijg ik dan (met een beetje mazzel) nog wel eens met een verbaasde toen in de stem te horen dat ik "toch wel slimmer/ stoerder/ leuker enz. ben/ was dan ze dachten.

Gr. Poezie.

Okee, misschien geen handige woordkeus

Ik was van 'huisuit' niet zo mondig in een groep mensen. Ik ben altijd heel sociaal geweest, dus in gezelschap was ik gezellig genoeg, maar ik zou nou nooit eens wat regelen omdat ik liever had dat een ander dat deed. In een koor zingen deed ik zo zacht dat de buurzanger mij niet kon horen ben ik bang. In de klas naar een leraar toe zeggen 'ben ik niet met u eens'... nee zeg, dat durfde ik niet. En als ik dat gedrag in een groep zou plaatsen, dus allemaal van die Kaaskopjes, té bescheiden door verlegenheid en angst om mis te kleunen en daardoor niet altijd even initiatief-nemend, ben ik bang dat dat niet bepaald slagvaardig zal werken. Ik ben daar deels wel overheen gegroeid, maar in een vergadering ben in nog steeds niet op mijn best. Dat had ik dus voor ogen bij mijn vorige reactie.

Irma

Irma: "Sommige mensen die veel praten (maar eigenlijk niets zinnigs zeggen) en zichzelf nogal geweldig vinden, vind ik vreselijk, bescheidenheid is een hele goede eigenschap, beter dan jezelf ophemelen en zo druk praten dat een ander geen kans heeft."
Waarom zo veroordelend en negatief over hoe een ander in het leven staat en zich gedraagt? Is dat jaloezie waarom het er zo lelijk en bitter staat?

Linzel

Linzel, ik kan nu eigenlijk ook alleen maar voor mezelf en mijn eigen ervaringen spreken, maar ik herken dat niet, wat jij schrijft. Ik heb nog nooit in een groep mensen/vergadering/bijeenkomst stille mensen horen uitmaken voor grijze muis. Vaak wordt er goed geluisterd naar iemand die weinig zegt, áls die persoon dan een keer iets zegt.
Zit dat niet in jezelf? Want er wordt ook gelijk een oordeel aangehangen. Jouw verhaaltje impliceert toch een beetje dat iemand die veel praat en veel op de voorgrond optreedt ook vaker iets onaangenaams zegt? Is het niet zo dat degenen die stil is en zich niet goed kan profileren in de groep, daar gewoon niet altijd gelukkig mee is en dat projecteert op mensen die wél het woord grijpen als ze de kans krijgen? Ik hoor de mensen om mij heen die veel en vaak praten beslist niet vaker onaangename dingen zeggen dan degenen die weinig praten....
En als ik naar mezelf kijk, dan heb ik menigmaal gewenst dat ik mijn mond wat meer had kunnen houden. Dat ik mezelf eens wat verdekter had opgesteld in plaats van steeds maar weer aanwezig te zijn met van alles en nog wat.
Is het niet zo dat je aan jezélf moet werken in plaats van me de vinger wijzen naar een ander? Werken aan je assertiviteit als je stilletjes bent als je daar ongelukkig mee bent in plaats van naar een ander te wijzen en roepen dat je de kans niet krijgt? Net zo goed als dat ik probeer in een groep mezelf verdekter op te stellen om zo eindelijk eens serieus genomen te worden als ik dan wat zeg ?

Hierboven schreef ik:

"Ik denk dat te lief (en verlegen) vaak als "sloom" wordt gezien. En dat is natuurlijk niet leuk. Toch denk ik dat mensen veel last hebben van vooroordelen t.o.v. de "te lief en verlegenen". Zelf hoorde ik als kind altijd bij die groep, terwijl ik helemaal niet verlegen was. Eigenlijk was ik altijd (en nog steeds) de meest ondernemende binnen ons gezin. Maar dat deed/ doe ik dan in stilte; ik loop niet luidkeels te verkondigen wat ik van plan ben, of wat ik wel niet verschrikkelijk goed heb gedaan. Achteraf krijg ik dan (met een beetje mazzel) nog wel eens met een verbaasde toen in de stem te horen dat ik "toch wel slimmer/ stoerder/ leuker enz. ben/ was dan ze dachten. "
Ik denk dat dat gevoel overeen stemt met het gevoel van Linzel. Dat heeft niets te maken met het wel of niet mogen van de "schreeuwapen", maar met het niet naar waarde beoordeeld worden omdat mensen te druk zijn met naar zichzelf luisteren i.p.v. naar een ander. De enige mogelijkheid om dan gehoord te worden is mee/terug schreeuwen.

Gr. Poezie.

Poezie

Poezie: "Ik denk dat dat gevoel overeen stemt met het gevoel van Linzel. Dat heeft niets te maken met het wel of niet mogen van de "schreeuwapen", maar met het niet naar waarde beoordeeld worden omdat mensen te druk zijn met naar zichzelf luisteren i.p.v. naar een ander. De enige mogelijkheid om dan gehoord te worden is mee/terug schreeuwen."
Doe je nu zelf niet net zo hard mee met veroordelen? Je schrijft over wat mensen "denken" over stille, verlegen mensen en dat dat vooroordelen zijn, vervolgens gooi je er bovenstaand vooroordeel over drukke mensen tegenaan.
Schiet lekker op zo. Volgens mij kom je op die manier geen stap verder.

Dat bedoel ik nou peponi

Ik ga uit van wat mensen ZEGGEN (de dingen die in het verleden tegen mij gezegd zijn dus), niet wat ze denken, en vorm daar dan mijn oordeel over.
Je laatste zin vindt ik er trouwens typisch één van een "schreeuwaap": "Schiet lekker op zo. Volgens mij kom je op die manier geen stap verder." Die klinkt erg denigrerend en mondsnoerend.

Gr. Poezie.